Τα ναρκοπέδια

Εχω αρχίσει να προσεγγιζω τις προθεσμίες που έχω θέσει. Θεωρητικά μέχρι τα γενέθλιά μου θα έχω έτοιμη την πρώτη εκδοχη του διδακτορικού. Στην πράξη αυτό φαίνεται δύσκολο. Προς το παρόν έχω προχωρήσει αρκετά ως προς τον υπολογισμό της απορροής αλλά και πάλι πέρνει υπερβολικό χρόνο και ο μόνος λόγος που φτάνω τις δικές μου προθεσμίες είναι ότι κάθομαι αργά στο εργαστήριο προσέχοντας τον υπολογιστή ώστε οι υπολογισμοί να ολοκληρωθούν. Σε σχέση με τους συμφοιτητές μου οι οποίοι κάθονται υπό κανονικές συνθήκες πιο αργά από εμένα στο εργαστήριο (όπως τουλάχιστον μου είπαν στον δρόμο για το Ρόανοουκ) δεν φαίνεται πολύ αλλά όπως ανακάλυψα σήμερα η ικανότητα του εγκεφάλου μου να λειτουργήσει είναι περιορισμένη. Αν δεν έχω κοιμηθεί καλά απλούστατα παύω να λειτουργώ και με το που βρεθώ στο κρεββάτι για οποιονδήποτε λόγο, απλά την πεφτω. Όπως και το Μάιο με τα καμώματα στην Ελλάδα, πάλι η πολιτική κατάσταση στην Αμερική με κρατάει ξύπνιο.

Για οποιον δεν παρακολουθεί τα νέα η κυβέρνηση έχει κλείσει. Δεν πέρασε προυπολογισμό για το νέο οικονομικό έτος, με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί καμία ομοσπονδιακή υπηρεσία. Μετά από αρκετά δραματικές καταστάσεις χτες το βράδυ, οι οποίες με κράτησαν στο γραφείο ενώ ο υπολογιστής μου υπολόγιζε το πρωί ξυπνήσαμε χωρίς κράτος. Οι πανύβλακες του Tea Party πανηγυρίζουν, στα απομωνομένα μέρη όπου ζουν δεν καταλαβαίνουν τι εστί κράτος. Εμείς απλά υποφέρουμε. Η αίτηση μου για πράσινη κάρτα είναι σε αναστολή μέχρι να ξανανοίξει η κυβέρνηση, οι αιτήσεις για postdoc σε ομοσπονδιακές υπηρεσίες επίσης (αν και για την NASA συνεχίζω να γράφω την πρόταση) ενώ και ο ιδιωτικός τομέας είναι σε αναμονή. Μάλιστα δεν φαίνεται οτι το πρόβλημα θα επιλυθεί σύντομα. Είναι αρκετά δύσκολο να προσπαθώ να κάνω 5-6 πράγματα συγχρόνως. Ήρθε και η πολιτική βλακεία και έδεσε...