Πρώτη περίοδος των εορτών

Το πρώτη σημαίνει ότι η κανονική περίοδος ακολουθεί αργότερα. Την Τετάρτη έκανα αίτηση για δουλειά, είχα την συνέντευξη και ουσιαστικά ξεκίνησε η εορταστική περίοδος για μένα. Ξύπνησα την Πέμπτη και ετοίμασα για τον εαυτό μου φιλέτο κοτόπουλο στο τηγάνι. Εν συνεχεία βγήκα βόλτα, πήγα και είδα ταινία το The Peanuts Movie και μετά εν τέλει πήγα στα καταστήματα για να δω τον χαμό. Ούτε πολύ χαμό είδα, ούτε τίποτα το άξιο να αγοράσω. Απλά μου προκάλεσε εντύπωση η προσφορά καταστήματος ρούχων ότι θα δώσει δωροεπιταγή χιλίων δολλαρίων σε έναν από τους πρώτους 250 πελάτες. Εντυπωσιάστικα διότι απλά δεν έχω ιδέα πως να ξοδεύσω 1000 δολλάρια σε ρούχα. Πήγα online όπου μπορώ να ξοδεύσω ένα χιλιάρικο σε βιβλία και βρεθηκα στο κλασσικό μου πρόβλημα: ωραίο το τάδε βιβλίο να αγοράσω, αν όμως μετακομίσω, ιδίως στην Νέα Υόρκη όπου έχει πολύ καλή βιβλιοθήκη με πολλά ακαδημαϊκά βιβλία, τι θα το κάνω το βάρος; Ας περιμένω ουσιαστικά το πέρας αυτού του κύκλου συνεντεύξεων.

Παρασκευή σηκώθηκα και οδήγησα 45 λεπτά εώς την μέση του πουθενά όπου βρίσκεται ένα εκπτωτικό εμπορικό κέντρο. Καθότι όντως είχα ανάγκη μακρυμάνικο μπλουζάκι και είχε προσφορές του τύπου 70% έκπτωση αγόρασα δύο επώνυμα μπλουζάκια. Βέβαια βασικό πρόβλημα είναι ποια θα το προσέξει. Τέλος πάντων. Στην επιστροφή σταμάτησα και από το τεράστιο εμπορικό κέντρο όπου έκανα βόλτα και μετά το βράδυ είδα τηλεόραση και βγήκα και χόρεψα. Σήμερα ήταν πιο χαλαρή ημέρα, πήγα βόλτα και μαγαζιά αλλά πέραν αυτού σπίτι και ανάγνωση βιβλίων. Τρίτη ξεκινάει η νέα δουλειά. Πιο πολύ πλέον περιμένω να τελειώσουν οι ημέρες. Ως προς το τι άλλο ακολουθεί, ο Βολιώτης φίλος μπορεί ίσως να με επισκευθεί αν επιστρέψει νωρίς και αν δεν αποφασίσει να πάει Ελλάδα. Από τον συγκατοικό του, παρότι κοντύτερα και με λιγότερες υποχρεώσεις, δεν το βλέπω πλέον. Περιμενω να περάσουν οι ημέρες ...

Το αβάσταχτο βάρος και κόστος του να γίνω ο επιτυχημένος

Σήμερα το απόγευμα βγήκα βόλτα και πέρασα από το Barnes and Nobles, όπου το περιοδικό Atlantic είχε άρθρο για τις αυτοκτονίες εφήβων στο Palo Alto. Το ερώτημα ήταν πως ήταν δυνατόν ένα μέρος με τόση ευημερία και συγκέντρωση εγκεφάλων να έχει έναν τόσο υψηλό αριθμό αυτοκτονιών εφήβων. Δεν διάβασα όλο το άρθρο αλλά είχε ένα αρκετά οικείο συμπέρασμα, τουλάχιστον στο κομμάτι που διάβασα: Οι μαθητές του Πάλο Άλτο είναι υπο φοβερή πίεση από το σπίτι να γίνουν εξαιρετικά επιτυχημένοι στα ακαδημαϊκά, του τύπου ότι αν δεν γίνουν δεκτοί στο Στάνφορντ έχουν αποτύχει, με αποτέλεσμα ελαφρά αποτυχία σε κάτι να οδηγεί ορισμένους στο απονενοημένο διάβημα. Αν και δεν μπορώ να πω ότι η πίεση του σχολείο με οδήγησε προς τα εκεί (η περίοδος της ζωής μου όπου φλέρταρα περισσότερο με την αυτοκτονία ήταν η Πορτογαλία) δυστυχώς η ιστορία που περιέγραφε ήταν υπερβολικά οικεία.

Από την τρίτη Δημοτικού πέραν του σχολείο πήγαινα σε φροντιστήριο Αγγλικών. Από την τετάρτη και φροντιστήριο Γαλλικών (αν και η μάνα μου μου έκανε την γλώσσα αυτή από παιδάκι). Μεσα σε όλα αυτά έκανα και ιδιαίτερα πιάνο, παρότι δεν μου άρεσε ποτέ πραγματικά το παίζω το πιάνο. Το θέμα ήταν ότι από παιδί τόσο η μάνα μου όσο και κυρίως η γιαγιά μου με πίεζαν να είμαι όχι απλά καλός αλλά άριστος. Μονο που ποτέ δεν ήμουν αριστούχος, ήμουν ένας πολύ καλός μαθητής αλλά όχι άριστος. Βασικό μου πρόβλημα ήταν τα φιλολογικά μαθήματα, στα μαθηματικά ήμουν άριστος. Βασικό αίτιο μάλλον ήταν ότι πήγαμε δύο χρόνια στην Αμερική και ξεκόπηκα από την ελληνική γλώσσα στην καθημερινότητά μου. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά την αντίδραση της μητέρας μου ιδίως, αλλά και της γιαγιάς μου, στην σχετική αποτυχία. Θυμάμαι πόσο είχαν φρικάρει που πέρασα στο ΤΕΙ Καβάλλας και όχι σε πανεπιστήμιο την πρώτη χρονιά, και το πόσο χάλια ήταν η μάνα μου επειδή πήγα εκεί και σπούδαζα κανονικά. Ακόμα θυμάμαι την Καβάλα ως ισως την πλέον ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου, όταν και τα πήγαινα καλά με τα μαθήματα και είχα φίλους με τους οποίους έβγαινα και χόρευα house. Θυμάμαι από την άλλη το πως στην Αγία Μαρίνα, το θέρετρο αξιωματικών του Ναυτικού, τα παιδιά εκεί πέρα με πείραζαν (bullying) επειδή ήμουν καλός μαθητής. Ξέρω πολύ καλά το πως το για να καταφέρω τις ακαδημαϊκές επιθυμίες των γονιών μου έχω βρεθεί να έχω πολύ λειψή κοινωνική ζωή, σε σημείο που η διασκέδαση για σήμερα ήταν να γίνω λαθραναγνώστης στο Barnes and Nobles. Πάλι βρίσκομαι όμως να επιδιώκω τα εχέγγυα της επιτυχίας, δουλειά, λεφτά, αμάξι κλπ. Θυμάμαι που στο Montpellier αυτή που μου έκανε παρέα ήταν σε τελική ανάλυση αρκετά κακομαθημένη (όχι όμως στο επίπεδο της πάλαι ποτέ γειτόνισσας) η οποία έκανε παρέα μαζί μου διότι μάλλον δεν τις έκανε άλλος παρέα. Θυμάμαι επίσης το καλοκαίρι όταν της είπα ότι έλεγα ότι σκεφτόμουν σοβαρά να αγοράσω Model S μόνο σε εκείνη την φάση είπε σκέφτονταν να με επισκευθεί (αν όντως γίνει). Θυμάμαι άλλη Κυπρία, από το κέντρο της Λευκωσίας, που την νόμιζα για παρόμοια κατάσταση με εμένα εώς ότου απεδείχθει ότι ήταν ακόμα στην φάση θέλω τον Μάριο Φραγκούλη.

Έχω λοιπόν σύντομα δουλειά, και λεφτά και ίσως ακόμη καλύτερη δουλειά στην Νέα Υόρκη. Έχω διδακτορικό, όπως έχει μόλις το 2% του πληθυσμού. Τι άλλο έχω όμως; Έχω καν παρέα για να βγαίνω; Έχω έτερον ήμιση; Έχω προοπτική και μέλλον να αποκτήσω; Κατάφερα λοιπόν να ικανοποιήσω τις επιθυμίες των άμεσων προγόνων μου, αν μη τι άλλο οι γονείς μου μου έλεγαν πέρυσι συνέχεια πόσο ευχαριστημένοι είναι με όλα όσα κατάφερα. Γιατί τότε όμως νίωθω δυστυχισμένος;

Ετοιμασία για διακοπές και δουλειά

Η εβδομάδα που ξεκινάει είναι λειψή λόγω της εορτής των Ευχαριστιών. Πέρυσι το κενό ήταν ευχάριστο διότι δούλευα και ήθελα να καθίσω, αν και με πείραξε ότι δεν είχα παρέα. Φέτος δεν δουλεύω ακόμη τουλάχιστον. Πάλι πρόκειται να περάσω την γιορτή μόνος, ο Κύπριος φίλος είπε μεν ότι μπορεί να με επισκευθεί αλλά από την στιγμή που δεν μου ζήτησε την διεύθυνσή μου το βλέπω περισσότερο ως κίνηση αβροφροσύνης. Ίσως έρθει ο ξάδερφός μου το νέο έτος, αλλά δεν αποκλείεται αυτού ο λόγος να ήταν λόγω αβροφροσύνης. Δεν σκοπεύω να επισκευθώ πλέον τους γονείς, ένας λόγος που πήγα πριν ένα μήνα ήταν ακριβώς διότι στην οικονομική κατάσταση που ήμουν καλύτερα να τους επισκευθόμουν σε εκείνη την φάση παρά να ψάχνω αρκετά ακριβό εισιτήριο μέσα στις γιορτές. Ούτε που μπορούν φέτος να με επισκευθούν εκείνοι. Η αδερφή μου δεν είναι σε φάση όπου μπορεί να διασχίσει τον Ατλαντικό, ιδίως μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Εάν εν τέλει πάω Νέα Υόρκη για συνέντευξη (μακάρι) κάτι καλύπτεται, αν και δεν ξέρω πως μπορώ να πάρω άδεια απο την νέα δουλειά με μόλις έναν μήνα εργασίας. Ίσως απλά καθίσω και καλύψω τις υποχρεώσεις μου, όποιες είναι αυτές.

Δύο εβδομάδες μετά την επιστροφή μου επιτέλους τελείωσα με τις σειρές και τα αναγνώσματα που με περιμέναν σπίτι. Το κακό με την εορτή των Ευχαριστιών είναι ότι, τουλάχιστον με βάση την περυσινή εμπειρία, δεν βγαίνει ο κόσμος. Καθότι θέλω και να νηστεύσω σε κάποια φάση πολύ πιθανόν η Παρασκευή να ήταν η τελευταία φορά που βγήκα φέτος, ιδίως αν δεν έχω επισκέπτη. Δεν ξέρω όμως. Μπορεί να μην έχω τους γονείς μου, έχω όμως αρκετή τηλεόραση για να δω αν θέλω. Απλά, εορτές με την τηλεόραση δεν είναι και το πρότυπο.

Εργασία, ταξίδι και λοιπές περιπέτειες

Την Τετάρτη έβαλα το ξυπνητήρι, πήρα το αυτοκίνητο και ανέβηκα Blacksburg. Μετά από 3 1/2 ώρες στον δρόμο έφτασα έξω από το σπίτι των φίλων μου και πήρα από το γραμματοκιβώτιο τον λογαριασμό του νομαρχιακού φόρου αυτοκινήτου. Πήγα όμως πρώτα να δω τον έναν από τους καθηγητές μου (ο άλλος λείπει σε συνέδριο) και βρήκαμε μαζί την συστατική επιστολή. Καθότι πολυάσχολος είπαμε να βρεθούμε αργότερα και εν συνεχεία πήγα και πλήρωσα το αμάξι, συν το αφαίρεσα από τον κατάλογο των οχημάτων της πόλης. Μετα γύρισα, βρήκα τον καθηγητή και μιλήσαμε. Μου είπε ότι θα με βοηθήσει για να δημοσιευτεί η πρώτη δημοσίευση. Πήγα στη βιβλιοθήκη, είδα ίντερνετ και Ινδός συνάδελφος που με είχε δει νωρίτερα μου πρότεινε να πάμε να δειπνήσουμε. Δέχτηκα και το είπα και στον Κύπριο φίλο, ο οποίος όμως δεν μπορούσε διότι έφτιαχνε της διαφάνειες για το συνέδριό του. Φάγαμε, ήπιαμε (εγώ τσάι, αυτός νερό), ανταλλάξαμε ιστορίες και τον κέρασα το φαϊ. Μετά πήγα προς την δημοτική βιβλιοθήκη και ρώτησα τον Κύπριο αν θέλει να βρεθούμε. Με ρώτησε "καλά, δεν έχεις κουραστεί;" αλλά εν τέλει βρεθήκαμε. Τα είδε μάλλον ανάποδα, επειδή είχα κουραστεί στο ταξίδι προτίμησα να μείνω στην πόλη και να περιμένω παρά να ξεκινήσω την επιστροφή νωρίς. Εν τέλει πήγα στο σπίτι του, τον είδα 15 λεπτά και μετά έφυγα. Μου είπε ότι μπορώ να μείνω το επόμενο εξάμηνο αφότου φύγει ο συγκάτοικος, το θέμα κατά πόσον το επόμενο εξάμηνο θα μπορώ να την κοπανάω προς το Blacksburg. Πήρα το όχημα, οδήγησα άλλες 3 1/2 ώρες και πρόλαβα και το Daily Show και τον Colbert.

Την επομένη έβαλα το ξυπνητήρι και έφτιαξα και το δωμάτιο για την συνέντευξη μέσω skype, αλλά αυτή έγινε χωρίς εικόνα. Νομίζω ότι πήγε πολύ καλά, ιδίως καθότι νωρίτερα σήμερα μου είπαν για 2η συνέντευξη αλλά αυτό που μου είπε ήταν ότι το νωρίτερο θα τελειώσω με τις συνέντευξεις σε 2 εβδομάδες, οπότε αυτό που έκανα ήταν να δεχτώ την θέση στο Wilson County και να ανακοινώσω την νέα δουλειά στο ιντερνετ. Στην χειρότερη των περιπτώσεων παραιτούμαι σε έναν μήνα. Εάν δεν κάτσει η δουλειά στην Νέα Υόρκη, θα προσπαθήσω για το postdoc στο Clemson όταν τελειώσει το ενοίκιο μου τέλη Σεπτεμβρίου. Πάντως πλέον θα έχω κάτι να κάνω.

Συμπληρώνοντας τα έντυπα για πρόσληψη

Όταν γύρισα από την Καλιφόρνια είχα 3 σοβαρές πιθανότητες για δουλειά. Η πρώτη ήταν με το Wilson County, όπου πήγα για συνέντεξη την επομένη της επιστροφής. Η δεύτερη ήταν με το Κλέμσον, το οποίο ακόμα σέρνεται. Η τρίτη είναι με μία εταιρεία στην Νέα Υόρκη, με την οποία έχω συνέντευξη την Πέμπτη. Το Κλέμσον ακόμα σέρνεται. Ρώτησα και εν τέλει δεν πρόκειται να έχω αυτόν τον μήνα κανονική πρόταση εργασίας. Η εταιρεία στο Μπρούκλυν είναι στο μέλλον. Το Wilson county όμως είχε πολύ πρόοδο.

Πήρα το όχημα και μετά από ελαφρύ κύκλο έφτασα στην πόλη. Συνέντευξη μου πήρε ο διευθυντής οικιστικού σχεδιασμού σε συνεργασία με τον διευθυντή πληροφορικής. Η αίσθησή μου ήταν ότι πήγε καλά, αλλά φυσικά συνήθως αυτή την αίσθηση έχω. Γυρνάω σπίτι (η απόσταση είναι εν τέλει λίγο κάτω από ώρα), κοιμάμαι, και δύο ημέρες αργότερα μου ζητάει να στείλω αντίγραφο του διδακτορικού μου. Δευτέρα είχα και το σεμινάριο του linkedin, όπου όντως έμαθα πράγματα. Το πρωϊ με ξυπνάει και μου λέει μισθό. Αν και το ποσό είναι σχετικά μικρό, μόλις τα 2/3 του προηγουμένου δέχομαι κατ'αρχήν διότι είναι καλύτερα από το επίδομα ανεργίας. Εν συνεχεία μαθαίνω και για τις παροχές τύπου άδεια (η οποία στην Αμερική θεωρείται προνόμιο). Είχα λοιπόν κλήση να περάσω για το χαρτομάνι την Δευτέρα το απόγευμα, κάτι που δεν μπορούσα αντικειμενικά. Έκλεισα να περάσω την Τρίτη, δηλαδή σήμερα. Πήρα το αυτοκίνητό μου, έφτασα και πέρασα τα επόμενα 15 λεπτά συμπληρώνοντας τα έντυπα πρόσληψης. Μετά μου έδωσαν και ένα χαρτί και πήγα και μου έκαναν τεστ ούρων σε ιδιωτική κλινική, μη τυχόν έχω πάρει ουσίες. Εν συνεχεία πήγα στο εμπορικό κέντρο εκεί κοντά το οποίο απεδείχθει κλειστό, μόνο το σινεμά λειτουργούσε, το υπόλοιπο είχε χρεωκοπησει. Γενικά ο νομός μου έδωσε σήμερα έντονη αίσθηση φτώχιας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μου αρέσει ο μικρότερος μισθός μου. Σε τελική ανάλυση όμως το Κλέμσον αργεί όπως έμαθα σήμερα και απαιτεί και μετακόμιση, που σημαίνει κατ'ελάχιστον να πληρώσω 4 ενοίκια στο τωρινό σπίτι μου. Το Μπρούκλυν είναι πιθανόν να είναι καλύτερο και να πληρώνει αρκετά, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο. Προσελήφθησα σε μία θέση στο Αμερικάνικο Δημόσιο από την οποία μπορώ να μείνω εώς την συνταξιοδότηση και καλύπτει και τα έξοδα διαβίωσής μου, αλλά νομίζω ότι αξίζω παραπάνω. Ενω μετά την προηγούμενη δουλειά έπαψα να ψάχνω για άλλες δουλειές, αυτή την φορά δεν θα πάψω. Το Κλέμσον συνεχίζει αν είναι ανοιχτό, απλά δεν σκοπεύω πριν από το καλοκαίρι. Ο μόνος λόγος που δεν έχω ανακοινώσει επίσημα την πρόσληψη είναι το Μπρούκλυν. Αύριο πάω να τελειώνω με το Blacksburg. Πριν την εορτή των Ευχαριστιών θα έχω τελειώσει οριστικά με την ανεργία, το Wilson με θέλει να ξεκινήσω 1η Δεκεμβρίου

Ταξίδι στο Πόρτλαντ πάλι

Από την στιγμή που πήγα δυο εβδομάδες στους γονείς, ήταν δεδομένο ότι αν περνούσα τόσο μακρό χρονικό διάστημα στο σπίτι τους στην συνήθη ρουτίνα θα βαριόμουν. Εξου και επέλεξα να πάω να δω και τον φίλο μου στο Πόρτλαντ αφότου όμως κανόνισα τις δουλειές μου. Θα ήθελα να πάω πετώντας, αλλά φυσικά τελευταία στιγμή το αεροπλάνο είναι πανάκριβο. Είναι αρκετά γνωστό ότι είμαι φίλος του τρένου, ήταν και φτηνότερο από το αεροπλάνο, έτσι διάλεξα να βγάλω σιδηροδρομικό εισιτήριο. Πιο φτηνά πιθανόν να μου έβγαινε με λεωφορείο, δεν έψαξα όμως συν το ότι δεν έχω και τόσο θετική εμπειρία με λεωφορεία για μακρές αποστάσεις. Στο τρένο μπορώ να διαβάσω, στο λεωφορείο απλά ζαλίζομαι. Έβγαλα εισιτήριο από το Martinez πάλι (απο εκεί έφυγα για Σακραμέντο) αλλά για το Πόρτλαντ Πέμπτη βράδυ με άφιξη Παρασκευή απόγευμα. Ο πατέρας μου είχε δουλειά στο Σαν Φρανσίσκο Πέμπτη βράδυ και έτσι με πήγε η μητέρα μου στον σταθμό. Περίμενα καμιά ώρα εκεί και μετά ανέβηκα στο τραίνο. Ήταν το πιο άνετο τραίνο με το οποίο έχω ποτέ ταξιδεύσει, ο χώρος τον επιβατών στην Β' θέση ήταν μεγαλύτερος από αυτό που έχει το Intercity A' θέση στην Ελλάδα και είχε και πιο άνετες θέσεις επίσης. Καθότι δεν είναι και το φτηνότερο μέσο μεταφοράς δεν είχε φτωχούς μετανάστες ή Τσιγγάνους όπως έχει το τραίνο Ελλάδα, όχι όμως πως οι επιβάτες ήταν και τυπικό παράδειγμα μέσου αμερικανού. Κοιμήθηκα το βράδυ, ξύπνησα, έφαγα φαϊ στο βαγόνι εστιατόρειο και εν τέλει έφτασα στο Πόρτλαντ 3:30 το μεσημέρι. Αν είχε κάποιο μειονέκτημα το τραίνο ήταν ότι οι τουαλλέτες ήταν στον κάτω όροφο με αποτέλεσμα αφότου έπλενα τα χέρια μέχρι να φτάσω στην θέση να πιανόμουν από τις χειρολαβές, για την καθαριότητα των οποίων αμφέβαλλα. Εξου και δεν έφαγα χάμπουργκερ και προτίμησα λίγο ακριβότερο φαϊ το οποίο έτρωγες με πιρούνι και μαχαίρι.

Κατεβαίνω στον σταθμό και ακολουθώ τους άλλους επιβάτες και εν τέλει έφτασα στο τραμ. Δυστυχώς η σήμανση δεν βοηθάει αν δεν έχει ξαναέρθει με το ίδιο τρόπο στην πόλη, ήμουν τυχερός που βρέθηκα στο σωστό τραμ στην σωστή κατεύθυνση. Πήρα το τραμ και εν τέλει έφτασα στον σταθμό κοντα στο σπίτι του φίλου μου, ο οποίος μένει Beaverton και όχι μέσα στην πόλη του Πόρτλαντ. Με πήρε από το τραίνο, με τάισε φακές σπίτι του και μετά το βράδυ επιτέλους για πρώτη φορά κατέβηκα στο κέντρο της πόλης για να διασκεδάσω, με τους γονείς το βράδυ απλά ξαπλώναμε και βλέπαμε τηλεόραση. Χαρακτηριστικό του ταξιδιού έμελε να είναι η βροχή, εν μέσω ελαφράς ψιχάλας πήγαμε σε ένα μαγαζί περισσότερο redneck bar και περάσαμε λίγη ώρα. Για να πω την αλήθεια ήμουν και αρκετά κουρασμένος από το ταξίδι αλλά δεν ήθελα να στερήσω ούτε από τον εαυτό μου ούτε από τον φίλο μου μία έξοδο. Γυρίσα στο σπίτι και την πέσαμε.

Η διαφορά από το γεμάτο πράγματα μέχρι επάνω σπίτι των γονιών μου στο εντελώς μινιμάλ σπίτι του φίλου μου ήταν έντονη, αλλά μπορούσα κάλλιστα να κινηθώ και στα δύο. Ξύπνησα νωρίς λόγω και της αλλαγής της ώρας και κατεβήκαμε στον International Rose Trials Garden τον οποίον επιτέλους τον είδα και ανθισμένο, όχι άδειο όπως την τελευταία φορά που είχα πάει. To να κατέβουμε με τα πόδια στην πόλη εν τέλει το αποκλείσαμε λόγω του ότι έβρεχε, συν το αυτοκίνητο ήταν και εκεί επάνω σε πάρκινγκ επ'αμοιβή, και εν τέλει κατεβήκαμε με το όχημα, το παρκάραμε με παρκόμετρο κάτω και φάγαμε σε χίπικο μεξικάνικο γεύμα, το οποίο και το κέρασα εγώ. Εν συνεχεία πήγαμε στο μεγάλο βιβλιοπωλείο όπου είδα και βιβλία που μου άρεσαν αλλά προτίμησα να μην πάρω τίποτα όσο και να τα λιμπίστηκα, αν είναι να μετακομήσω πρέπει και να τα πακετάρω. Γυρίσαμε σπίτι, ηρεμήσαμε και εν τέλει το απόγευμα πήγαμε στο highlight του όλου ταξιδιού, αγώνα μπάσκετ ανάμεσα Portland Trail Blazers και Phoenix Suns. Τα εισιτήρια ήταν προσφορά του εργοδότη του φίλου.

Το έτερον ήμιση του φίλου του έκανε και γκρίνια γιατί πήγε στο γήπεδο με εμένα και όχι εκείνη. Της απάντησε πολύ απλά ότι όταν εκείνη έρθει στο Πόρτλαντ ευχαρίστως να την πάει και αυτή σε αγώνα. Όπως είχε αναφέρει ο φίλος είμαι ο πρώτος φίλος του που τον επισκεύθηκε μόνο για να τον επισκευθεί, δύο άλλοι είχαν πάει στην πόλη και επί τη ευκαιρεία τον είδαν. Οι θεατές ήταν πολυ πολιτισμένη, καμία σχέση με αγώνα Ολυμπιακού, πιο πολύ έμοιαζε με αγώνα στην Πορτογαλία. Είμασταν σε θέση σε μεσαίο ύψος. Το θέαμα ξεκίνησε με τις cheerleaders, Blazer Dancers τις έλεγαν να βγαίνουν, ολίγον μασκαρεμένες λόγω Halloween και να χορεύουν. Έμελε να ξαναβγούν σε δύο τάιμ άουτ, ένα ανα ημίχρονο, παραδόξως δεν είχαν σόου στο ημίχρονο αυτό καθαυτό. Ανέβηκαν αν και όχι στην σειρά μας να μοιράσουν φουσκωτά μπαλόνια για να τα κουνάμε στους αντιπάλους όταν έριχνα ελεύθερες βολές. Πέραν τούτου είχαν διαφορετικό χρώμα μαλλιών αλλά το ίδιο μήκος όλες. Καθότι ο πρώτος μου αγώνας μπάσκετ σε κλειστό γήπεδο το να βλέπω ζωντανά στο γήπεδο τους παίχτες είχε ως αποτέλεσμα να τους δω ως ανθρώπους και όχι ως σόουμεν, όπως φαίνονται στην τηλεόραση. Εν τέλει οι Blazers έχασαν τον αγώνα αλλά δεν πείραζε. Στο ημίχρονο είχε σόου με έναν ο οποίος είχε να βάλει βολές, και όταν τις έβαλε κερδίσαμε όλοι ένα κουπόνι για δωρέαν smoothie στο Jumba Juice. Αφότου γύρισα είδα ότι έλεγε μόνο Ορεγκον και Washington State, αν το είχα δει νωρίτερα θα το είχα αφήσει με τον φίλο μου αντί να το πάω Καλιφόρνια. Η αποχώρηση ήταν κόσμια παρά την ήττα. Πήγαμε λοιπόν ξανα προς το κέντρο σε μαγαζί να χωρέψουμε, αυτό που ήταν να πάμε έριξε πόρτα και εν τέλει πήγαμε αλλού το οποίο έπαιξε ένα πολύ καλό hard house/soft trance πρόγραμμα. Χόρεψα αρκετά. Σε κάποια φάση ήρθε ένας και με ρώτησε αν δουλεύει καλά η Μολυ. Όχι ανθρωπέ μου, δεν έχω πάρει μεταμφεταμίνη, κολύμπησα την προηγούμενη εβδομάδα με σκοπό να χορέψω. Επίσης μου προκάλεσε εντύπωση που δεν φωνάζαν όταν έπαιζε καλό τραγούδι. Τέλος πάντων φύγαμε μάλλον νωρίς διότι σε τελική ανάλυση είδη χόρευα σχεδόν τρεις ώρες και δεν είχα προσαρμωστεί στην αλλαγή ώρας.

Την επομένη βρήκα τον εαυτό μου με αρκετά λιγότερο βάρος. Πήγαμε πρώτα σε μία λίμνη εκεί κοντά και περπατήσαμε και μετά πήγαμε στο Vancouver, όχι του Καναδά αλλά αυτό ακριβώς απένταντι από το Πορτλαντ το οποίο απεδείχθει τίποτα το αξιόλογο. Αν κάτι ανακάλυψα από αυτό το ταξίδι είναι το πόσο κοντά είναι το Σηάτλ, μόλις 2 1/2 ώρες, πολύ κοντύτερο από το Σακραμέντο προς τα νότια. Γυρίσαμε σπίτι, ο συνάδελφος πήγε το απόγευμα για δουλειά και εγώ περπάτησα στα γύρω μαγαζιά. Μου έδειξε που είναι το λεωφορείο για την επομένη και μετά την έπεσα. Την επομένη χαιρετηθήκαμε, έκλεισα το σπίτι και πήγα στο κέντρο με λεωφορείο και τραμ, έκανα βολτα μόνος μου και αγόρασα και το δείπνο και μετά πήρα το τραίνο για Martinez όπου έφτασα την επομένη το πρωϊ. Γενικά ευχαριστήθηκα πολύ από το ταξίδι, έστω και αν ο συνάδελφος δεν έχει ανεβάσει φωτογραφίες από το ταξίδι ακόμα στο ίντερνετ. Θα μπορούσα να το ξανακάνω, αν είχα χρόνο.

Δύο εβδομάδες στην Δυτική Ακτή

Στην Καλιφόρνια πήγα με τρεις στόχους, πέραν από το να δω τους γονείς μου: να κοιτάξω για δουλειά, να κάνω κάτι με το διαβατήριο και να μην χρειαστεί να βάλω πλυντήριο. Επί τη ευκαιρία, και εφόσον είχα τον χρόνο να πετύχω τους παραπάνω στόχους, ήθελα να δω και τον φίλο μου στο Portland. Ο τρίτος στόχος ήταν και ο πιο εύκολος, με το που έφτασα η μάνα μου έβαλε πλυντήριο. Ο δεύτερος ήταν ο πλέον χρονοβόρος, τηλεφωνήσαμε στο προξενείο 29 Οκτωβρίου (διότι 28 ήταν φυσικά κλειστό) και κανονίσαμε και από το δικό μας άκρο και από το δικό τους και έτσι πήγα για έκδοση νέου διαβατηρίου την δεύτερη εβδομάδα. Σε 6 με 8 εβδομάδες θα το πάρουν οι γονείς μου. Ο πρώτος ήταν και ο πιο δύσκολος, έκανα ορισμένα τηλεφωνήματα αλλά ως εκεί ουσιαστικά. Ωστόσο το γεγονός ότι δεν επέτρεψα στον εαυτό μου πάνω από δύο εβδομάδες εκεί εν τέλει είχε θετικό αποτέλεσμα διότι την Τρίτη πήγα για συνέντευξη στο Wilson County. Το ταξίδι επιστροφής εν τέλει με βόλεψε χρονικά.

Ξεκινάω λοιπόν πριν από δύο Δευτέρες τηλεφωνόντας για ραδιοταξί, το οποίο ήρθε γρήγορα και με πήγε και από τον πίσω δρόμο στο αεροδρόμιο. Αντίθετα στην επιστροφή βγήκε από μπροστά και κάναμε κύκλο. Εξου και άφησα πουρμπουάρ στο αλλέ αλλά όχι στο ρετούρ, του έλεγα να βγει απο τη Γενική Αεροπορία αλλά με αγνόησε. Φτάνω στο αεροδρόμιο, η πρώτη πτήση καθυστερεί να φύγει αλλά εν τέλει πρόλαβα την δεύτερη και έφτασα στο SFO. Οι γονείς δεν μπορούσαν να με πάρουν καθότι δούλευαν, και έτσι πήρα το BART. Από την στιγμή που κατέβηκε το αεροσκάφος εώς ότου με πήραν οι γονείς από τον σταθμό του BART (όπου με περίμεναν) πήρε δύο ώρες. Έφτασα σπίτι και την έπεσα να κοιμηθώ. Γενικά το ημερήσιο πρόγραμμα ήταν απλό: ξυπνούσα αρκετά χωρίς, μετά βγαίναμε με τους γονείς το απόγευμα συνήθως για να πάει η μαμα σε μάθημα και εγώ εκείνη την ώρα έκανα βόλτα κυρίως σε μαγαζιά και μετά γυρνούσαμε σπίτι το απόγευμα να δούμε τηλεόραση, ή μάλλον να δω τηλεόραση διότι οι γονείς μου δεν βλέπουν τόσο. Δύο ημέρες πριν το Πορτλαντ πήγαμε στην πισίνα όπως και μία ημέρα μετά. Όταν κανονίσαμε τα περί του διαβατηρίου έβγαλα και το εισιτήριο του Πόρτλαντ. Καθότι το αεροπλάνο ήταν και πολύ ακριβό και δεν είχε απευθείας πτήση πήγα με το τρένο, το οποίο ήταν φτηνότερο αλλά όχι το φτηνότερο μέσον, αυτό είναι το λεωφορείο. Για το ταξίδι στο Πορτλαντ όμως, το πιο ενδιαφέρον μέρος του ταξιδίου θα μιλήσω στην επόμενη ανάρτηση. Έφυγα για το Πορτλαντ Πέμπτη βράδυ και γύρισα Τρίτη πρωϊ. Με το που γυρνάω το κινητό είχε ξεφορτίσει, και το έβαλα να φορτίσει κλειστό και έπεσα (ήρθα πολύ πρωϊ). Με το που το ανοίγω είχα μύνημα στον τηλεφωνητή, το Wilson County ήθελε συνέντευξη και κατά πόσον μπορούσα την Τρίτη. Έστειλα e-mail ότι μπορούσα (πήρα επίσης αλλά το τηλέφωνο το έδωσε λάθος) και την επομένη στις 5:15 το πρωϊ (8:15 Ανατολική Ώρα) με πήρε πάλι τηλέφωνο και το κανόνισα. Τις επόμενες ημέρες ακολούθησε παρόμοια ρουτίνα (πέραν της αίτηση για διαβατήριο) και εν τέλει Δευτέρα χαράματα πέταξα από το OAK αυτή την φορά. Γυρνάω εν τέλει σπίτι, είδα τηλεόραση, κοιμήθηκα περίεργα (αλλαγή ώρας) και την επομένη πήγα για την συνέντευξη, η οποία πήγε καλά. Σήμερα μάλιστε με πήρε και τηλέφωνο αυτός που μου έκανε συνέντευξη και μου ζήτησε να του σκανάρω και το διδακτορικό μου. Δεν ήταν όμως η μόνη θετική εξέλιξη για δουλειά μου είχα, εν τέλει το Κλέμσον μου έστειλε e-mail να συμπληρώσω τα στοιχεία ατόμων για συστατική επιστολή. Καθότι ζητούσε 5 συστατικές εν τέλει έβαλα για 5ο τον διοικητή μου από την ΔΥ, τον οποίο μάλιστα και βοήθησα να συμπληρώσει και το έντυπο όταν ρώτησε εμένα και τον μπαμπά μου. Ε ναι, μία συστατική επιστολή με όλα άριστα είναι άχρηστη σε αυτόν που την ζήτησε. Τέλος πάντων, και άλλη μία εταιρεία στο Μπρούκλυν μου ζήτησε συνέντευξη για την άλλη Πέμπτη. Φαίνεται είμαι σε καλό δρόμο επιτέλους. Καιρός να ξαναρχίσω να δουλεύω.