Το Πάσχα πέρασε αλλά όχι ο κορονοϊός

Χτες μου ήρθε στις 5.30 ένα email που το περίμενα μεν, δεν ήταν ευχάριστο δε. Το ξενοδοχείο μου ακύρωσε την κράτηση για το Λας Βέγκας όπου θα πήγαινα σε μία εβδομάδα. Καθότι είχα και πτήση και λεωφορείο και τραίνο έπρεπε να κανονίσω και αυτά διότι οι δημόσιες μεταφορές γίνονται ακόμα. Έτσι μίλησα πρώτα με τον φίλο με τον οποίο θα πήγαινα και κανονίσαμε ένα άλλο Σαββατοκύριακο τον Ιούνιο. Από το διαδίκτυο κανόνισα το αεροπορικό εισιτήριο της μετάβασης. Επόμενο βήμα ήταν να πάω να αλλάξω την επιστροφή με το λεωφορείο και τραίνο και έτσι το πρωϊ πήγα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Είχα να κατέβω εβδομάδες στο κέντρο αν και δεν έχει αλλάξει πολύ, απλά οι άστεγοι είναι πιο ορατοί. Ο σταθμός όμως του τραίνου είναι κλειστός λόγω του ιού και έλεγε να πας στο ίντερνετ. Γυρνάω σπίτι και πηγαίνω στην ιστοσελίδα των σιδηροδρόμων, και μου λέει να πάρω τηλέφωνο. Παίρνω τηλέφωνο και εν τέλει μετά από μερικά μενού έπεσα σε άνθρωπο. Μου λέει ότι το λεωφορείο ακυρώθηκε και ότι θα με αποζημιώσουν. Τελικό αποτέλεσμα είναι ότι πρέπει να βρω άλλο τρόπο επιστροφής. Ο συνάδελφος που θα έρθει μαζί μου μένει στο Λος Άντζελες οπότε φυσικά δεν γίνεται. Δεν είναι δύσκολο, θα το καταφέρω όταν το δρομολογήσω, ίσως αύριο. Πάντως καθότι είχα βγει χτες για τα πιο βασικά ψώνια, πήγα σήμερα στο βόρειο Φρέσνο στο Trader Joe's. Ο ποία έκπληξη, το βόρειο Φρέσνο ακόμα υπάρχει! Μετά μερικές εβδομάδες στην γειτονιά μου, ξέχασα ποια την υπόλοιπη πόλη. Τα ψώνια που έκανα κατά τα άλλα ήταν ελάχιστα. Στην Ελλάδα θα ανοίξουν μετά την Πρωτομαγιά, εδώ όμως κανένα νεώτερο.

Μετά την αποχώρηση των γονιών μου δεν έχει χρειαστεί να κάνω πολλά ψώνια διότι η μητέρα μου μου έχει αφήσει πολύ. Τα έτοιμα έχουν κυρίως φαγωθεί, έχω φτάσει στα ωμά. Ήδη έκανα ένα και έλεγα να κάνω μία μπριζόλα αύριο. Βγάζω από την κατάψυξη και βλέπω ότι άφησε 4 και έχω και άλλο φαϊ. Κανονικό φαϊ δεν θα χρειαστεί να αγοράσω τουλάχιστον αυτή την εβδομάδα, με όλα τα θετικά και αρνητικά που αυτό σημαίνει. Το τριήμερο Memorial Day θα πάω στο σπίτι τους ακόμα και αν είμαστε αποκλεισμένοι, βαρέθηκα το εδώ σπίτι. Ενδιάμεσα θα μείνω εδώ αν και ελπίζω ότι θα μας αφήσουν να βγούμε πιο νωρίς.

Μεγάλη Εβδομάδα σε καραντίνα

Το ότι η καραντίνα έχει συμπέσει με την Μεγάλη Σαρακοστή σε μεγάλο βαθμο με έχει βοηθήσει να περάσω καλύτερα αυτή την δοκιμασία. Το ότι δεν μπορώ να βγω από το σπίτι νιώθει καλύτερα όταν έτσι και αλλιώς αυτοπεριορίζομαι νηστεύοντας. Ωστόσο δυστυχώς δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το (Ορθόδοξο) Πάσχα θα είναι και το τέλος της καραντίνας. Πάντως ένα θετικό από την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας είναι ότι ήρθαν οι γονείς μου και φτιάχνουμε το σπίτι. Πριν έρθουν είχα ήδη ξεκινήσει την διαδικασία τακτοποιήσεως με το που ήρθε η βιβλιοθήκη. Τώρα που είναι εδώ και μας έρχονται πράγματα που παραγγείλαμε το σπίτι πλησιάζει την τελική, ή έστω την ενδιάμεση μορφή. Παραγγείλαμε και ήρθε το μεγάλο κρεββάτι και χτες το συναρμολογήσαμε. Ήρθε σήμερα και το στρώμμα και αύριο θα το προσθέσουμε, θέλει χρόνο για να πάρει το τελικό του σχήμα. Ερχόμενη η μητέρα έφερε σκεύη και φαϊ με αποτέλεσμα από συγυρισμένή να ξαναγίνει χαοτική η κουζίνα, αλλά φάγαμε κάποια και τοποθετήθηκαν άλλα. Βέβαια έχω μπροστά και αρκετά στην λίστα των επιδιωκόμενων επιδιορθώσεων. Θέλω να αναβαθμίσω το ηλεκτρικό σύστημα, αλλά δεν έχει νόημα να φέρω ηλεκτρολόγο όταν χρειάζεται άδεια και το δημαρχείο είναι κλειστό. Θέλω να αναβαθμίσω το τζάκι σε φυσικό αέριο και υπάρχει μάλιστα και επιδότηση. Αν είναι κλειστές οι εταιρείες πρέπει να περιμένει να ξανανοίξουν. Θέλω να αντικαταστήσω τον θερμοσίφωνα με ηλιακό, ας λέει ο πατέρας μου για αέριο. Και αυτό έχει να περιμένει. Πάντως με το που θα φύγουν οι γονείς, ίσως και νωρίτερα, θα αδειάσω το τελευταίο κιβώτιο με πράγματα από την μετακόμιση το οποίο περιέχει αφίσες για το υπνοδωμάτιο. Οι γονείς όμως μπορούν να κάτσουν όσο θέλουν και μάλιστα και οι ίδιοι χαίρονται, γι'αυτούς το σπίτι μου είναι εξοχή. Είναι πολύ περίεργη αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα. Ήλπιζα ότι ως τώρα θα μας είχαν αφήσει να βγούμε και έτσι τις προηγούμενες Κυριακές δεν είδα τις λειτουργίες στο Ίντερνετ. Καθότι δεν βγαίνουμε, απο χτες τις βλέπω. Άγνωστο το πως και πότε θα γυρίσουμε στο κανονικό, αλλά ελπίζω ακόμη για την Πρωτομαγιά. Όλοι πρέπει να έχουμε σε κάτι να ελπίζουμε

Η καραντίνα συνεχίζεται και εμβαθύνεται

Αυτή την εβδομάδα η τηλεργασία επεκτάθηκε συνέχεια στον Δήμο. Σιγά σιγά κάθε τμήμα το στέλναμε στο σπίτι του. Την Πέμπτη στήσαμε το λογισμικό ώστε και εμείς στο τμήμα πληροφορικής να δουλέψουμε από μακρυά. Την Παρασκευή όλοι δουλέψαμε από το σπίτι. Βγήκα μερικές φορές για το σούπερ μάρκετ αλλά πέραν τούτου έμεινα σπίτι. Ξεκίνησα την εβδομάδα με το σπίτι πλήρως γεμάτο φαϊ σε σημείο όπου έλεγα ότι τα ψώνια μου είναι υπερβολικά. Μετά από μερικές φορές μαγείρεμα πλέον έχω φαϊ εώς το τέλος αυτής της εβδομάδας. Μπορεί οι γονείς να μου έρθουν κάπου στο Σάββατο του Λαζάρου οπότε θα είναι αρκετό χωρίς να ξαναψωνίσω, αλλά έχω ανάγκη την έξοδο. Μόνος λόγος που βγήκα σήμερα από το σπίτι ήταν να πετάξω τα σκουπίδια. Έλεγα να μαζέψω τα φύλλα αλλά έβρεχε σήμερα. Άρχισα να βλέπω τις σειρές που είχα σκοπό να δω και τις τελείωσα, αν και μπορεί να σκεφτώ καμία άλλη. Ξεκίνησα ταινίες και πλέον έφτασα στο όριο αυτών. Βγήκε άλλη μία διάλεξη που θα δω σε κάποια φάση αλλά μην νομίζει κανείς ότι το να βλέπω κάποια οθόνη δεν κουράζει. Τουλάχιστον ο φίλος έφερε την βιβλιοθήκη και έχω να την γεμίσω, αν και πρώτα έχω τις ουρές από το ταχυδρομείο και το πλυντήριο. Το ηθικό μου είναι αρκετά χαμηλό διότι το θέμα είναι ότι τελειώνοντας η καραντίνα αμφιβάλλω κατά πόσον η κατάσταση θα βελτιωθεί. Ναι, θα μπορώ να πηγαίνω βόλτα στα μαγαζιά, αλλά πάλι δεν θα έχω κανένα να βγει μαζί μου για καφέ στο Φρέσνο, τουλάχιστον αν δεν τον έχω κλείσει εβδομάδες νωρίτερα. Αν το ταξίδι θα γίνει Λας Βέγκας παίζεται. Πραγματικά δεν βλέπω φως στην άκρη του τούνελ. Ωστόσο έχω περάσει παρόμοιες φάσεις στη ζωή μου, τόσο στην Πορτογαλία όσο και στην αρχή στο Μονπελλιέ. Όπως πέρασα εκείνα θα περάσω και αυτό. Η ζωή συνεχίζεται...