Στρίβουν τα πράγματα

 Όταν τελείωσα την προηγούμενη ανάρτηση όλα μου φαίνονταν βουνό. Όχι πλέον αλλά δεν θα έλεγα πως όλα έχουν στρώσει, απλά πήγαν καλύτερα. Η όλη αναστροφή ξεκίνησε με ένα spam τηλεφώνημα στο κινητό μου το οποίο δεν σήκωσα. Πήγε στον τηλεφωνητή με αποτέλεσμα να μου έρθουν και όλα τα προηγούμενα μυνήματα. Η cricket έχει αυτό το θέμα, τα ηχητικά μηνύματα έρχονται όποτε της καπνίσει εξού και αν κανέναν θέλει σίγουρα να με βρει, καλύτερα ας δοκιμάσει με SMS. Τα προηγούμενα μυνήματα περιλαμβάνουν αυτά αυτών που με πήραν για την ονομαστική εορτή μου, δύο εβδομάδες νωρίτερα. Έτσι πήρα τηλέφωνο φίλο για να τον ευχαριστήσω και χάρηκα πολύ που του μίλησα. Μετά ναι μεν ακόμα το αμάξι μου δεν είναι έτοιμο, αλλά έγιναν μικρά πράγματα που μου έφτιαξαν την διάθεση. Τελείωσα τις χυλοπίτες και έφτιαξα την γαλοπούλα μαζί με όλες τις πατάτες. Ναι μεν μάλλον έχω φουσκώσει από το πολύ φαϊ, αλλά χαίρομαι που τελειώνω το φαϊ των γονέων. Είχα πρόταση για πιθανή δουλειά στο Λας Βέγκας, αλλά δεν έφτασε καν στην πρώτη συνέντευξη. Ωστόσο φάνηκε ελπίδα, με αποτέλεσμα να μην είμαι καθόλου βέβαιος ποιές επιδιωρθώσεις θέλω να κάνω στο σπίτι. Όλη την εβδομάδα έβρεχε με αποτέλεσμα να μην μπορώ να μαζέψω τα τελευταία φύλλα. Ε λοιπόν σήμερα κατάφερα και τα μάζεψα, αλλά φυσικά δεν έχει τελειώσει ο κήπος. Θέλω να κάνω ένα σοβαρό κλάδεμα συν να κουρέψω το γκαζόν, όσο έχει για κούρεμα φυσικά. Ωστόσο είναι πρόοδος. Από την δουλειά καλά, όχι τίποτα το ενδιαφέρον. Ωστόσο και μόνο ότι τα πράγματα δεν έχουν πάει ανάποδα μου έχει βελτιώσει κατά πολύ την διάθεση. Θα δω τώρα αν θα έρθουν σε πέρας οι ουρές μου

Όλα έρχονται ανάποδα

 Οι γονείς μου έφτασαν σπίτι τους και μιλήσαμε. Μου είπαν να φτιάξω το τζάμι το συντομότερο και όντως το κανόνισα. Πάω την Κυριακή στην εκκλησία, ήμουν ταραγμένος συναισθηματικά και εκεί όπου κανονικά στρίβω ήταν άλλος σταματημένος και μιλούσε. Έτσι πάω στην επόμενη λωρίδα και παίρνω την στροφή. Όμως ήταν ανάποδη στροφή για εκείνη την λωρίδα, δεν πρόσεχα πολύ και έπεσα στο συρματόσχοινο που κρατάει την τέντα πάνω από το πάρκινγκ της εκκλησίας και προχώρησα αρκετά ώστε να διαλύσω την πλευρά του οδηγού του αυτοκινήτου. Ήρθε ένας της εκκλησίας και είδε και μου λέει ότι πρέπει να το δηλώσω στην ασφαλιστική διότι σίγουρα ήταν πάνω από το όριο μου. Πάω σπίτι με το δεξί φτερό να αγγίζει τον δρόμο και παρκάρω. Βρέθηκα την Κυριακή με δύο αμάξια και τα δύο όλιγον σακατεμένα. Πάντως ξεκίνησα την διαδικασία της ασφαλιστικής και έκλεισα ραντεβού την επομένη να μου έρθει ο τζαμάς για το αμάξι των γονιών. Εκείνη την ημέρα πήγα με τα πόδια γυμναστήριο και κάθισα σπίτι διαβάζοντας Tolkien - The fall of Numenor. Δευτέρα ήταν Martin Luther King Jr Day, αργία για εμάς αλλά όχι για όλους. Όταν τελείωσα με τους τζαμάδες το πρωϊ παίρνω τηλέφωνο το φαναρτζίδικο για το δικό μου διότι δεν μου άρεσε που δεν είχα αντίδραση από την ασφαλιστική 24 ώρες αργότερα. Πήγα το αμάξι σιγά σιγά εκεί, έκανα και σε αυτούς χαρτιά και μετά γύρισα με το λεωφορείο. 20 λεπτά να πάω, 1 1/2 ώρα να γυρίσω διότι το λεωφορείο Φρέσνο είναι άστα να πάνε. Πάντως το απόγευμα γυμναστήριο και μετά ψώνια με το αμάξι των γονιών. Χτες αντίδραση από την ασφαλιστική επιτέλους, τηλεφώνησα να ακυρώσω τη ρυμούλκηση διότι το είχα ήδη πάει και επιτέλους σήμερα μου έδωσαν εκτίμιση. Είναι πολύ ακριβή η ζημιά αλλά παρότι είναι δικό μου σφάλμα η ασφαλιστική την καλύπτει εκτός από το deductible και σε 8 ημέρες θα είναι έτοιμο. Για μια φορά, ευτυχώς που έχω το αμάξι των γονιών μου.

Νέα θραύση τζαμιού αυτοκινήτου

 Το να φεύγουν οι γονείς, ιδίως όταν κουβαλάνε πράγματα της μετακόμισής του, δεν είναι εύκολο. Στην πορεία ενδιάμεσα οι γονείς έλειψαν διότι είχαν να πάνε σε κηδεία. Έτσι χτες το απόγευμα γύρισαν. Εγώ έφυγα και πήγα στην ΑΧΕΠΑ και γύρισα με το σπίτι αναστατωμένο διότι είχε μάζεμα. Τέλος πάντων μετά από κάτι ώρες οι βαλίτσες και οι χειραποσκεύες φτιάχτηκαν, τις έκλεισα και σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να φορτωθούν τώρα αντί την επομένη. Το λέω στον πατέρα ο οποίος το βρήκε πολύ καλή ιδέα και έτσι τις βάλαμε στο αυτοκίνητό τους το οποίο ήταν παρκαρισμένο εκτός του σπιτιού μου στον δρόμο. Φορτώνουμε λοιπόν με δυσκολία και πάμε για ύπνο. Την επομένη με ξυπνάνε οι γονείς νωρίς, βγαίνουμε έξω και βλέπουμε να μας έχουν σπάσει το πίσω τζάμι του δεξιά και να έχουν κλέψει μία βαλίτσα και μία χειραποσκευή. Ηλίου φαεινότερον κυκλοφορεί συμμορία. 7 χρόνια τίποτα και δύο φορές σε δύο εβδομάδες. Εκ των υστέρων θα ήταν σοφότερο να είχα βάλει μέσα το αμάξι στο γκαράζ δίπλα από το δικό μου, αλλά ως εχτές το βράδυ δεν είχαμε κάποιο λόγο να το κάνουμε αυτό. Τέλος πάντων, πάω τους γονείς στο αεροδρόμιο πρωϊ πρωϊ και γυρνάω το αμάξι τους μέσα, και μετά αργότερα ξαναπάω για να τους δώσω ένα βιβλίο του οποίου αντίγραφο είχαν βάλει στις κλεμμένες βαλίτσες. Έκανα αίτηση ήδη στην αστυνομία αλλά από την στιγμή που οι γονείς έχουν ασφάλιση, δεν έχω καλέσει τζαμά. Δεν ξέρω ποια η διαδικασία τους συν το ότι αυτή τη στιγμή οι γονείς πετάνε. Απ΄ότι έχω καταλάβει τα κλοπιμαία δεν είναι τόσο σοβαρά. Αυτό που πειράζει είναι ότι έγινε καπνός όλος ο κόπος για να φτάσουν ως εδώ συν όλος ο κόπος που έχω μπροστά για το παράθυρο. Τουλάχιστον μπορώ να γράψω εδώ για το πως με πειράζει, όπως παλαιότερα έγραψα που μάλωσα με φίλους μου. Υπό άλλες συνθήκες θα χαιρόμουν που επιτέλους μετά 3 Σαββατοκύριακα κάθομαι και ξεκουράζομαι. Τώρα έχω εκείνη την πίκρα. Βλέπω αύριο, και όλο το τριήμερο, τι θα ακολουθήσει. Τουλάχιστον έχω για να δω πράγματα τηλεόραση και ξεκίνησα τον Tolkien.

Κρουαζίερα στην Ενσενάδα

 Το ότι μου έσπασαν το παράθυρο και μου έκλεψαν το μπουφάν συνέχισε να μου ρίχνει την διάθεση εώς το πέρας της κρουαζιέρας. Πάντως σε κάθε περίπτωση ήμουν πρόθυμος να λάβω μέρος στην κρουαζιέρα παρότι πίστευα ότι η πλειοψηφία των συμμετεχόντων θα ήταν συνταξιούχοι. Ευτυχώς έπεσα έξω, είχε άτομα όλων των ηλικιών αν και οι μόνες κοριτσοπαρέες ήταν bachelorette party. Οι Αμερικανίδες δεν βγαίνουν αλλιώς κοριτσοταξίδια απ'ότι έχω καταλάβει. Ως προς το κοινό ήταν σαν ταξίδι στο Λας Βέγκας αλλά χωρίς φτωχούς και περισσότερες οικογένειες. 

Παρασκευή πρωϊ με ξυπνάνε νωρίς οι γονείς, μπαίνουμε στο αμάξι και οδηγούμε ως το λιμάνι του Λος Άντζελες. Δεν πέσαμε σε κίνηση και έτσι σε περίπου 4 ώρες ήμασταν εκεί. Ανακαλύπτουμε ότι δίπλα από το κρουαζιερόπλοιο ήταν το θωρηκτό Iowa, όπου υπεγράφει η συνθήκη παράδοσης της Ιαπωνίας και συνεπώς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επίσης το να παρκάρουμε και να βρούμε το σημείο εισόδου δεν ήταν προφανές αν δεν είχες ξαναπάει. Τα καταφέρνουμε, βγάζουμε τα πράγματα και προχωράμε στο τέρμιναλ. Μέχρι τέλους μας ήλεγξαν τα διαβατήρια 4 φορές μέχρι να μπούμε. Μπαίνουμε στο 4ο κατάστρωμα, πηγαίνουμε στην τραπεζαρία όπου ήταν το σημείο συγκέντρωσης σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και μετά μας λένε ότι δεν μπορούμε να πάμε στα δωμάτια πριν κάπου τις μία, ήτοι δύο ώρες αργότερα. Ωστόσο είχε ανοίξει το εστιατόρειο το οποίο ήταν μπουφές με τεράστιες ποσότητες φαγητού και πήγαμε και φάγαμε. Μετά βγήκαμε στο κατάστρωμα και πήγα λίγο online όσο άντεξε η μπαταρία του φορητού του πατέρα. Όταν τελείωσε η μπαταρία κατεβήκαμε στο κατάστρωμά μας και περιμέναμε λιγάκι για να ανοίξουν οι πόρτες. Πέσαμε και οι τρεις και κοιμηθήκαμε. Εν συνεχεία έπαιξα πάλι online καθότι δεν είχαμε σαλπάρει ακόμα για ουσιαστικά τελευταία φορά. Ανέβηκα στο κατάστρωμα, είδαμε το λιμάνι να φεύγει και μετά πήγαμε πάλι και φάγαμε. Γενικά η ποσότητα που φάγαμε από φαϊ ήταν υπερβολική. Το πρόγραμμα είχε singles meet up ξενυχτάδικο αργά και έτσι γύρισα στο δωμάτιο, έκανα μπάνιο και έκανα το λάθος να φορέσω φακούς υπερβολικά νωρίς. Με τους φακούς είχα δυσκολία να διαβάσω και είχα πάρει αρκετή αναγνωστική ύλη. Πάω στο 5ο κατάστρωμα όπου οι μοναχικοί θα συναντίοντουσαν και τέτοιος κόσμος ήταν ελάχιστος. Ήταν δύο παρέες οι οποίες σίγουρα αγνοούσαν ότι υπήρχε εκδήλωση. Πέραν από εμένα ήταν δύο άνδρες που κάθισαν στην μπάρα και ίσως οι δύο γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα να ήταν για αυτό. Τζίφος ουσιαστικά, διότι δεν κυνηγούσα πενηντάρες. Μετά πήγα στο δωμάτιο και ύστερα ξανακατέβηκα. Οι γονείς μου κάνανε κάτι άλλο. Περπάτησα στο εσωτερικό κατάστρωμα βόλτας, είδα ένα συγκρότημα να παίζει επιτυχίες τηλεόρασης και κυρίως περπάτησα. Τώρα πρέπει να διευκρινήσω κάτι για όσους δεν έχουν μπει σε τέτοιου τύπου κρουαζιερόπλοια: Για έμας τους 'Ελληνες τα πλοία της γραμμής έχουν ένα μεγάλο γκαράζ στο επίπεδο του ισάλου, που είναι για αρκετά καταστρώματα, και ψηλότερα είναι το κομμάτι που είναι οι επιβάτες, σαλόνια και καμπίνες. Το κρουαζιερόπλοιο το οποίο δεν κουβαλάει αμάξια είναι διαφορετικό. Καμπίνες έχει παντού και έχει εσωτερικο κατάστρωμα βόλτας. Για την ακρίβεια η βασική βόλτα, promenade deck, ήταν το 5ο κατάστρωμα με τα μαγαζιά λιανικής και μπαρ, αλλά είχε και το 4ο όπου είναι το καζίνο και δύο μπαρ ενώ στα άκρα είχε αίθουσες θεάτρου/σινεμά σε αρκετά επίπεδα. Είδα σε ορισμένα μαγαζιά ζωντανή μουσική και να είναι κόσμος, διαφόρων ηλικιών ως επι το πλείστον μεγαλύτερές μου, να διασκεδάζει. Επίσης πρέπει να πω ότι και στα υψηλά εξωτερικά καταστρώματα γίνονταν διάφορα, απλά η θερμοκρασία δεν έλεγε για να την περάσεις έξω. Στις 10.15 είχε στο 5ο κατάστρωμα νύχτα ντίσκο της δεκαετίας του 70. Βγήκαν χορευτές και χορεύτριες, μην νομίζει κανείς μπαλαρίνες, και μετά βγήκαν 5 χορευτές σε στυλ Village People να λένε επιτυχίες τους. Οι 3 τους ήταν μάλλον Φιλιππινέζοι όπως το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος. Μετά το πέρας στις 11 ανέβηκα στην disco του 14ου ορόφου και είχε κανονικά σύγχρονοι χορευτική μουσική. Χόρεψα κάπου ως τις μία καθότι την επομένη είχαμε νωρίς άφιξη στο Μεξικό. Μετά τόσο χορό εν τέλει ένιωσα άνετα ως προς τι έφαγα, διότι ήμουν σίγουρος ότι το έκαψα.

Σάββατο ανήμερα των Φώτων φτάνουμε στην Ensenada. Η συγκεκριμένη πόλη βρίσκεται στην πολιτεία της Baja California και μάλιστα σύμφωνα με την Wikipedia είναι τουριστικό μέρος. Τρώμε πρωϊνό, κατεβαίνουμε στο πρώτο κατάστρωμα και βγαίνουμε από την σκάλα στην ξηρά. Ήταν η πρώτη φορά μου Μεξικό και ήλπιζα για σφραγίδα στο διαβατήριο, η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ. Βγαίνουμε, περπατάμε και είμαστε στην ζώνη κρουαζιέρας. Το λιμάνι είναι υπό την διαχείριση της Hutchison, μία εταιρεία με έδρα το Χονγκ Κονγκ και φαίνεται ότι στα πλαίσια της σύμβασης ήταν και ο καλωπισμός της ζώνης κρουαζιέρας διότι ήταν πολύ ωραία φτιαγμένη. Περπατάμε μαζί και οι τρεις εώς την άκρη της και μετά στρίβουμε και βγαίνουμε εκτός αυτής. Από πίσω ήταν η τουριστική ζώνη και την περπατήσαμε και αυτή. Εκεί που εν τέλει ήταν το τέλος αυτής ο πατέρας μου κάθισε και ήπιε καφέ ενώ εγώ αγόρασα νωρίτερα ένα t-shirt. Η τιμή του ήταν χαμηλότερη από αυτό που είχα αγοράσει για EDC. Περπάτησα λίγο με την μητέρα μου πιο πέρα και γυρίσαμε στην καφετέρια. Αφότου ήπιε ο πατέρας καφέ γυρίσαμε στο πλοίο, και πέσαμε σε δεύτερο κρουαζιερόπλοιο που είχε δέσει στο λιμάνι. Ανεβήκαμε και φάγαμε για μεσημέρι, πάλι υπερβολικά και άρχισα να ξανανησυχώ για το φαϊ. Εγώ μόνος πάλι ξανακατέβηκα στην πόλη και περπάτησα πιο βαθιά εώς ένα σούπερ μάρκετ. Στην επιστροφή πέρασα και από άλλο σουπερ μάρκετ και για να πω του στραβού το δίκιο πιο φτηνά από το Φρέσνο δεν είναι, αισθητικά όμορφα δεν ήταν και δεν είχε τίποτα γλυκά για να πάω στους συναδέλφους. Οι Μεξικανοί φαίνεται δεν ανταλλάσουν γλυκά μεταξύ τους στις επισκέψεις τους. Εγώ είχα περπατήσει περί τις 4-5 ώρες, η μητέρα μου προς τις 2-3 και εν τέλει όλοι καθίσαμε στο πλοίο. Κατάφερα και ανέβηκα στο κατάστρωμα που ήταν η πισίνα αλλά καθότι Γενάρης είχε κρύο και δεν κολύμπησα πολύ. Έπεισα τους γονείς αντί να παραφάμε στο μπουφέ, να πάμε στο κανονικό εστιατόριο και εν τέλει δικαιώθηκα. Το φαϊ ήταν φοβερό, τύπου ορεκτικά είχε σαλιγκάρια (escargot a la bourguignonne) και το κύριο γεύμα άρεσε σε όλους. Εγώ επέλεξα σολωμό. Το βράδυ έπεισα την μητέρα μου να κατέβει λίγο και είδε τους χορευτές πάλι σε μουσική δεκαετίας 80 αν και μόνο εγώ το είδα όλο. Μετά ανέβηκα στο δωμάτιο και πήρα και διάβαζα τα περιοδικά των Ποσειδωνίων. Μέχρι τέλους τα τελειώσα σχεδόν όλα, το τελευταίο το τελείωσα σήμερα και χάρηκα. Αν δεν έχεις ίντερνετ, κάπως έχεις να περάσεις την ώρα. Στις 11.15 κατέβηκα στο 3ο κατάστρωμα όπου ήταν ο χορός εκείνη την ημέρα, στο 14ο είχε καραόκε. Κάπου στις 2 ώρες ένιωσα κουρασμένος και η εκδήλωση άρχισε να διαλύται. Εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι έφταιγε το περπάτημα συν ότι δεν ήπια κάποιο ενεργειακό ποτό. Χωρίς ενεργειακό ποτό δεν βγάζω EDC και μάλλον και εδώ φάνηκε. Αναρωτήθηκα που πάει ο κόσμός, ανεβαίνω στον 14ο αλλά είχε διαλυθεί. Κατεβαίνω στην 5ο και όντως όπως υποψιάστηκα είχε πάει για ποτό και πίτσα. Ήταν εκεί τα άτομα με τα οποίο χόρευα και όταν λίγο κάθισα και τους χάζευα μου είπε μία hello, οπότε έφυγα. Αν δεν με προσκαλούνε, και σε καμία περίπτωση δεν μου είπαν ότι πάνε στον 5ο, δεν κάθομαι.

Η τρίτη και τελευταία ημέρα ήταν όλη εν πλω. Επίσης ήταν η ονομαστική μου εορτή. Το πλοίο θα μπορούσε να γυρίσει Λος Αντζελες αλλά κάπου εκεί κατάλαβα αυτό που είχα διαβάσει πριν 20 χρόνια σε ταξιδιωτικό περιοδικό στην Ελλάδα ότι το πλοίο είναι ο πραγματικός προορισμός και ότι τα λιμάνια είναι δευτερεύοντα. Σε όλες τις προηγούμενες κρουαζιερες που είχα πάει δεν ίσχυε, οι 4-12 ώρες σε Μύκονο, Σαντορίνη, Ρόδο κλπ δεν αρκούσαν για να δεν την πόλη, πόσο μάλλον το νησί αλλά έβλεπες λίγο από πολλά. Αυτή την φορά είδα την Ενσενάδα σε 4-5 ώρες και ναι μεν δείχνει το ίντερνετ τύπου μία ωραία θέα να πας ή κάποιο μουσείο, αλλά η πόλη σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται ούτε καν με την Λατάκια που είχα πάει πριν 22 χρόνια φοιτητής για πρακτική εξάσκηση. Αν είχε καθίσει 2η μέρα το πλοίο δεν θα είχα κάνει πολύ παραπάνω πράγματα. Το πλοίο είχε πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις και τα ευχαριστηθήκαμε, όχι μόνο το λιμάνι. Φάγαμε, είδαμε έναν κωμικό, διάβασα, περπάτησα και το βράδυ στο Farewell party στον 14ο όροφο. Αυτή τη φορά ο dj, ο οποίος ήταν ο ίδιος συν έπαιζε άλλη μουσική ενδιάμεσα στο 5ο κατάστρωμα, έπαιξε πιο πολύ ηλεκτρονική μουσική ενώ τις προηγούμενες πιο πολύ χιπ χοπ. Πάλι από τις 1.30 περισσότερο διαλύονταν και αυτή την φορά κατέβηκα στον 5ο κατευθείαν. Αφότου πήρα το νερό, διότι δεν ήθελα να φάω πίτσα, από μία παρέα που ήταν επάνω δύο κοπέλες δύο άνδρες η μία κοπέλα μου είπε συγχαρητήρια που χορεύω τόσο καλά. Τις είπα ευχαριστώ και ξεκίνησα για το δωμάτιο διότι ένιωθα κουρασμένος και την επομένη είχα πρωϊνή έγερση. Ο πατέρας μου με ρώτησε κατά πόσον γνώρισα κόσμο, διότι αυτοί γνώρισαν. Εγώ όχι, αυτή η συνομιλία ήταν ότι κοντινότερο στο να γνωρίσω κόσμο. Γενικά μόνος και με τα μαλλιά μου πλέον να γκριζάρουν έχω αρκετά χαμηλή αυτοπεποίθηση να μιλήσω με άτομα πιθανον 20-25 χρόνια μικρότερά μου. Μέσα σε όλα δεν έπιανε το κινητό οπότε δεν είχε νόημα να προσπαθήσω να ανταλλάξω κοινωνικά δίκτυα. Αν ήταν μόνο κοπέλες πιθανόν να καθόμουν μαζί τους, αλλά 2 κοπέλες 2 άνδρες μέ έκανε να νιώθω τελευταίο τροχό της αμάξης. Πραγματικά θα ήθελα σε επόμενη κρουαζιέρα να πάω με φίλους μου, αλλά δεν ξέρω και κανέναν που να κάνει κάτι τέτοιο. Και να ήξερα, δεν με έχει προσκαλέσει κανένας αν ενδιαφέρομαι να πάω μαζί τους. Δευτέρα πρωϊ ξυπνάω άγρια, δεν κατεβαίνω για πρωϊνό εν αντιθέσει με τους γονείς και απλά κάθομα λίγο ξάπλα και μετά σηκώνομαι και ντύνομαι. Όπως με το φόρτωμα έτσι και με το ξεφόρτωμα είχε ωράριο ανά κατάστρωμα. Βγάινουμε, περνάμε σύνορα και έτσι το LA είναι η μόνη πόλη όπου έχει μπει και με αεροπλάνο και πλοίο στις ΗΠΑ και πάμε προς το θωρηκτό για να το δούμε αφότου αφήσαμε τα πράγματα στο αμάξι. Έλα που ήταν 8 και το πλοίο ανοίγει στις 10 και έτσι εγκαταλέιψαμε την ιδέα, δεν θέλαμε να καθίσουμε δύο ώρες να περιμένουμε. Μπαίνουμε στο αμάξι, έκανε ο πατέρας λάθος στροφή αλλά αφότου φάγαμε κίνηση βγήκαμε στο χωρίς κίνηση αυτοκινητόδρομο και σταματάμε Tejon Pass. Εκεί αγοράζω στο εκπτωτικό χωριό μπουφάν και νέα παππούτσια αφότου μπήκαμε σε αρκετά μαγαζιά και κάναμε τον γύρο του. Μετά σταματήσαμε για καύσιμα και ύστερα σπίτι. Αδειάσαμε το αμάξι και μετά πέσαμε όλοι για ύπνο. Την επομένη δούλεψα από το σπίτι. Καλά πέρασα στην κρουαζιέρα. Θα μου άρεσε πιο πολύ να είχα παρέα φίλους μου αντί για τους γονείς μου.

Καταστροφή και κλοπή

 Το Σάββατο βράδυ βγήκα στο Resolution Fresno. Πηγαίνω Rainbow Ballroom, παρκάρω στην H Street πίσω από τον χώρο και μπαίνω όταν έπαιζε ο CloudNone dubstep. Στην φάση εκείνη ήταν περισσότεροι από την Άπω Ανατολή, μετά ήρθαν περισσότεροι Λατίνοι. Οι λευκοί ήμασταν λίγοι, ως συνήθως. Ακολούθησε ο Midnight Kids ο οποίος παρά το καλιτεχνικό του είναι ένα άτομο, όχι πολλά. Μετά ήρθε το κύριο μέρος, η Haliene η οποία είχε διαφορετικό πρόγραμμα σε σχέση με πέρυσι και ο Markus Schulz ο οποίος έπαιξε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα. Βγαίνω λοιπόν χαρούμενος διότι σε τελική ανάλυση τελευταία φορά που βγήκα ήταν τότε στο Λας Βέγκας 7η Οκτωβρίου και βλέπω έξω αστυνομία. Λέω ότι σπανίζει και πάω στο αυτοκίνητό μου. Ανοίγω λοιπόν την πόρτα, κάθομαι και βλέπω ότι μου έσπασαν το παράθυρο. Μου ξέφυγε μία κραυγή εκεί, οι διπλανοί μου λένε ότι σε όλα τα οχήματα στην H Street έσπασαν το τζάμι του συνοδηγού. Η αστυνομία ήταν εκεί για να πάρει καταθέσεις. Ανακαλύπτω να μου λείπει το βαρύ μπουφάν NASA που είχα αγοράσει στο Primm στα 40α γενέθλιά μου και η τσάντα με τα πραγματάκια, συν ότι ήταν ανοιχτο glove compartment και ο ενδιάμεσος αποθηκευτικός χώρος ανάμεσα οδηγό και συνοδηγό. Την πλαστική τσάντα την βρήκα πεταμένη δίπλα, αλλά το ωραίο μπουφάν μου που είχε μέσα και το σκουφί που μου έδωσε δώρο ο κυβερνήτης του Υ/Β Πρωτεύς όταν είχα πάει τότε ταξίδι σε άσκηση στο τέλος της θητείας μου είχε κάνει φτέρα. Το θέμα ήταν πολύ πρακτικό επίσης πέραν του συναισθηματικού διότι είχα στις 2.45 ταξίδι για το Palm Springs με λεωφορείο. Τέλος πάντων, δίνω κατάθεση στον αστυνόμο που ήρθε αρκετά νωρίς και μετά πρόλαβα και έφτασα στο σταθμό λεωφορείων. Παίρνω το λεωφορείο, φτάνω Λος Άντζελες, πρέπει να είπα και κάτι στον ύπνο μου που τσάντισε την οδηγό και μετά το επόμενο λεωφορείο για Palm Springs, του οποίου τελικός προορισμός ήταν το Tuscon Arizona. Με παίρνουνε εκεί φίλοι των γονέων. ξαπλώνω λίγο, μετά μεσημέρι και βόλτα στην πόλη. Στο Palm Springs κυκλοφορούνε πολλές Porsche και Tesla και άλλα παρόμοια. Δεν είναι μέρος για τη φτωχολογιά. Πάμε για ποτό, μετά στο σπίτι τους όπου πάλι κοιμήθηκα λίγο μετά από φαϊ, ύστερα πισίνα και προς τις 9, παρότι παραμονή πρωτοχρονιάς, είχαν όλοι βασιλέψει. Εγώ έμεινα ως τα μεσάνυχτα για να δω την ίδια την αλλαγή και 12.05 ύπνος. Την επομένη πρωϊνό και φύγαμε

Το κακό είναι ότι είχα αφήσει τον υπολογιστή γραφείο. Έτσι πήγα γραφείο αλλά είχα πάρει προχτές και κανόνισα για να μου φτιάξουν το τζάμι. Ήταν ο πατέρας σπίτι, $170 η λυπητερή το οποίο όλοι μου λένε ήταν φτηνό, αλλά είμαι χωρίς βαρύ μπουφάν. Δεν είναι μόνο αυτό, το σκουφί κατάφερα να το διατηρήσω 18 χρόνια εώς ότου μου το έκλεψαν και ναι μεν από την ΠΟΝ μάλλον αντικαθίσταται αλλά δεν θα είναι αυτό που μου έδωσε ο τότε κυβερνήτης. Τέλος πάντων, αυτά συμβαίνουν αλλά δεν είναι ευχάριστα. 4 χρόνια το χάρηκα το μπουφάν και η μητέρα μου θύμισε ένα κολλητό του οποίου του έκλεψαν το ολοκαίνουργιο αντιανεμικό κατά την πενταήμερη στην Ρόδο. Σταματήσαμε την Δευτέρα στο Tejon Outlet για να φάμε, αν είχαμε περάσει στα μαγαζιά πιθανόν να το αντικαθιστούσα αλλά αντ'αυτού ψάχναμε για Abercombie & Fitch που δεν είχε εκείνο το Outlet και ναι μεν πήγαμε στο μαγαζί στα 30 μίλια αλλά ήταν κανονικό, όχι outlet και δεν βρήκαμε ρούχα με το σήμα του μαγαζιού που να ήθελε η αδερφή μου. Βλέπουμε πλέον τι θα βρούμε μπροστά μας. Πάντως θα πάμε κανονικά στην κρουαζιέρα την Παρασκευή, βλέπουμε τι θα γίνει.