Τα ταξίδι στο Λας Βέγκας θα γίνονταν αρχικά Πρωτομαγιά διότι δεν πρόλαβα για τις Απόκριες και δεν ήθελα να πάω εν μέσω νηστείας. Μετά όμως χτύπησε ο κορονοϊος και όλοι μπήκαμε σε καραντίνα. Κανόνισα με τον φίλο να πάμε πριν από 10 ημέρες χωρίς να ξέρω αν θα έχει ανοίξει η πόλη, αλλά ευτυχώς έπεσα μέσα για μία ημέρα. Καθότι η πτήση ήταν σε άλλη μέρα έπρεπε να πάρω παραπάνω άδεια για την Παρασκευή, συνολικά 6 ώρες το οποίο είναι παράλογο σε άλλη περίπτωση, αν είναι να πάρω 6 ώρες καλύτερα να οδηγήσω παρά να πετάξω. Τέλος πάντων ήρθε κανονικά ο εκτιμητής και με οδήγησε στο αεροδρόμιο όπως είχαμε κανονίσει. Εκεί φορόντας πάντα μάσκα πέρασα κατευθείαν τον έλεγχο ασφαλείας, βγάζοντάς την για να δουν αν είμαι εγώ, και μετά ενώ φορούσα την ζώνη με πήραν τηλέφωνο αν θα φτάσω στην ώρα μου στο αεροπλάνο ή θα αργίσω. Τους είπα που είμαι, και είχε αρκετή ώρα για να πετάξει, και μπήκα στο αεροπλάνο. Με έβαλαν σε μεσαία θέση με δύο ανθρώπους δεξιά και αριστερά ενώ υπήρχες άδειες ακραίες θέσεις, η Allegiant δεν έχει ρυθμίσει τον αλγόριθμό της για τον κορονοϊό. Το αεροπλάνο δεν είχε περιοδικό αεροπορικής εταιρείας, φαίνεται δεν το τύπωσε. Η πτήση με πήραξε, πράγμα ανησυχητικό διότι κανονικά δεν με πειράζει το αεροπλάνο, αλλά απλά ζαλίστηκα, τίποτα το σοβαρότερο. Κατεβαίνω στο αεροδρόμιο του Λας Βέγκας και τα μαγαζία ήταν κλειστά. Εν τέλει το μόνο ανοιχτό ήταν το Starbucks και μέχρι να το καταλάβω θα έφτανε ο φίλος από Orange County, οπότε είπα ας φάμε μαζί κανονικά. Στο αεροδρόμιο του Λας Βέγκας γενικά περίμενα μίαμιση ώρα να έρθει, οπότε είδα το μουσείο και περιφέρθηκα αρκετά σε ένα άδειο αεροδρόμιο. Οι κουλοχέρηδες ήταν κλεισμένοι στο δημόσιο χώρο, όπως και οι ψύκτες, όχι όμως στην περιοχή ασφαλείας. Έρχεται ο φίλος και ξεκινάμε για το Caesars Palace. Κανονικά είχε κλείσει στο Paris αλλά δεν άνοιξε και μας αναβάθμισαν σε ένα ξενοδοχείο στο οποίο χρόνια ονειρευόμουν να μείνω. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο όπου το πάρκινγκ ήταν δωρεάν όπως σε όλα τα ξενοδοχείο και αφήνουμε το αμάξι.
Κατεβαίνουμε και καθότι ήταν νωρίς μετά από ελαφρά αναμονή πήγαμε στο Forum Shops για φαϊ. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πόσο άδειο ήταν και το καζίνο αλλά και το εμπορικό κέντρο. Ετσι άδεια ήταν τα καζίνα στο Primm όταν είχα εκεί μείνει διότι ήμουν καθημερινή, δεν το περίμενα σε ένα από τα πιο εμφανή καζίνο της πόλης. Μάλιστα ένας ντόπιος όταν κατεβαίναμε από το ασανσέρ στο καζίνο μας ευχαρίστησε διότι ήρθαμε να διασκεδάσουμε και να δώσουμε ζωή στην πόλη. Κάναμε τον γύρο του Forum Shops και το 90% των καταστημάτων και τα μισά εστιατόρεια ήταν κλειστά. Ανοιχτά ήταν μόνο η γκαλερί, δυό τρία καταστήματα ρούχων, το Starbucks και τρία εστιατόρεια. Καθίσαμε στο Palms, όπου είμασταν το 6ο ή 7ο τραπέζι σε ένα μεγάλο κατάσταστημα και πήραμε και οι δύο το Power Lunch. Η σούπ Bisque ήταν η καλύτερη που έχω φάει στην ζωή μου, πραγματικά το ευχαριστήθηκα. Μετά πήγαμε στην ουρά του τσέκ ίν όπου πρώτα περάσαμε από έξω από μηχάνημα που έμοιαζε με ακτίνες Χ αεροδρομίου το οποίο μας μέτρησε την θερμοκρασία αν είχαμε πυρετό. Ο άνθρωπος που έκανε τσεκ ιν μου μίλησε ελληνικά, έστω και με ξενική προφορά, και μας έκανε αναβάθμιση σε ένα μεγάλο δωμάτιο με θέα τις πισίνες. Έπεσα και κοιμήθηκα για μεσημέρι και λέω στον φίλο ας πάμε μετά για την πισίνα. Όταν όμως ξύπνησα μάζευαν τις πισίνες, τις έκλειναν στις 5 και είχε περάσει. Ετσι κατεβήκαμε και περιφερθήκαμε στο Strip να δούμε τι είναι ανοιχτό, τόσο ως προς καζίνο όσο και ως αξιοθέατα. Δεν κάναμε μεγάλη βόλτα σε σχέση με τις προηγούμενες φορές αλλά τα πόδια μου με πονέσανε, μετά από 3 μήνες σπίτι ήμουν αγύμναστος. Εν τέλει αποφασίσαμε τι θα κάνουμε και καθίσαμε και φάγαμε sushi burrito. Εκει μας βρήκε και φίλος του ο οποίος μετακόμισε στο Λας Βέγκας από Orange County και περάσαμε μαζί του το βράδυ. Πήγαμε από καζίνο σε καζίνο καταλήγοντας στο Wynne όπου έπαιξε στην ηλεκτρονική ρουλέτα. Το σουρρεαλιστικότερο όλων ήρθε ένας ανάπηρος κινέζος και έπεξε με τα λεφτά του φίλου μου. Πήγαμε και ένα μπαρ στο Wynne όπου ο μπαρμαν δεν μπορούσε να μας βγάλει φωτογραφία λόγω κορονοϊου και μετα εγώ γύρισα στο δωμάτιο. Ο φίλος, κατά τα λεγόμενά του, γύρισε κάμια ώρα αργότερα. Η πόλη ήταν μάλλον άδεια και οι περισσότεροι δεν φορούσαν μάσκα
Την επομένη ξυπνήσαμε και κατεβήκαμε στην πισίνα, ξεχωριστά. Μας έδωσαν πετσέτα μετά από ερωτήσεις και έψαξα να βρω ξαπλώστρες και απέτυχα. Στα πλαίσια του κοινωνικού αποκλεισμού μείωσαν τον αριθμό των επισκεπτών στις πισίνες σε σημείου όπου περίμεναν να μπουν όταν βγήκαμε. Δοκίμασα πρώτα να μπω στην πισίνα με το συντριβάνι αλλά ήταν κρύα σαν το Λιβυκό πέλαγος. Μπήκα σε μία άλλη πισίνα η οποία ήταν πολύ ριχή αλλά θερμότερη και μετά βγήκα και ξαναπήγα στην πισίνα με το συντιβάνι, όπου κολύμπησα συνολικά μία ώρα. Μετά με τον φίλο περπατήσαμε και είδαμε και τις 7 πισίνες και ύστερα στο δωμάτιο για αλλαγή. Κατεβήκαμε, πήγαμε στο Bellagio όπου είδαμε το σόου με τα συντριβάνια (και όταν το έβαλα στο κινητό μου λέει το facebook ότι αναγνώρισε το Believe της Cher και έτσι σε 158 χώρες δεν θα έχει ήχο το βίντέο μου) και μετά κάπου εκεί φάγαμε πρόχειρο φαγητό. Ανεβήκαμε στο High Roller και είδαμε το Strip από ψηλά, στην καμπίνα ήμασταν μόνοι μας όταν χωράει κάπου 30 άτομα. Μετά πήγα στο Treasure Island για το Avengers STATION αλλά τα $42 είσοδο το βρήκα υπερβολικό. Αφότου ο φίλος έπαιξε εγώ γύρισα στο δωμάτιο για μεσημεριανό ύπνο και εν τέλει γύρισε και ο φίλος και την έπεσε. Αφότου σηκώθηκε ετοιμάστηκα και μετά κατεβήκαμε κάτω. Πήγαμε στο New York New York όπου κάναμε το τραινάκι του λούνα πάρκ παρότι με έβγαλε εκτός από το σημείο άνεσής μου. Μετά περάσαμε απέναντι στο MGM όπου φάγαμε και μας βρήκε εκεί ο φίλος του. Γυρίσαμε δωμάτιο και άλλαξα και καταλήξαμε εν τέλει στο Cosmopolitan. Ο κόσμος είχε μαζευτεί στο Λας Βέγκας πλέον και είχε και αρκετές κοπέλες αλλά είτε με το έτερον τους ήμιση είτε, σε bachelorette party, σε σχηματισμό σκαντζόχοιρου μη τυχόν και τις προσεγγίσει κανένας άγνωστος. Το καζίνο είχε αρκετό κόσμο σε σημείο που θύμιζε τον παλίο καιρό και ανυσυχούσες για την κοινωνική αποστασιοποίοηση αλλά το γεγονός ότι αργίσαμε να καθίσουμε διότι οι φίλοι παίζανε εώς τα μεσάνυχτα (οι Αμερικανοί κοιμούνται νωρίς) και το πώς μας έβαλαν να καθίσουμε, στον ίδιο καναπέ αλλά πλάτη με άλλη παρέα που ήταν απασχολημένοι μεταξύ τους, είχε ως αποτέλεσμα να μην γνωρίσω κανένα. Η υπόθεση με τσαντίζει γενικά, που στο καλό μπορεί να πάει κανείς να γνωρίσει διαθέσιμη κοπέλα; Δεν περίμενα ότι όπως είπε κάποτε ο ευεργέτης μου αν απλά καθίσεις σε μπαρ στο Cosmopolitan θα σου έρθει καμία να σου μιλήσει (δεν είμαι τόσο ευπαρουσίαστος όσο ο ευεργέτης) αλλά που στο καλό είναι οι διαθέσιμες που είναι δεκτικές στο να σου μιλήσουν ούτε που έχω ιδέα. Τσαντίστηκα, έβαλα ανάρτηση στο facebook και αφότου ήπια το Blue Curacao γύρισα σπίτι και έπεσα. Ο φίλος περνούσε καλά με τον φίλο του και από την στιγμή που δεν το έφερα στην κουβέντα δεν αντιλήφθηκε τίποτα, εώς ότου μάλλον είδε το Facebook.
Την επομένη ξύπνησε μάλλον νωρίς και πήγα στην πισίνα για ένα ημίωρο κολύμπι, διότι έπρεπε και να φύγουμε. Εκανα τσεκ άουτ και μετα ξανανέβηκα και πήρα τα πράγματα και τα βάλαμε στο αμάξι. Σε εκείνη την φάση είναι που κατάλαβε την τσαντίλα μου και μου έλεγε για κοπέλες που δεν ήξερε διαθέσιμες (σε τέλική ανάλυση τον πάω διότι είναι σαν εμένα, έστω αν είναι τυχερός και παντρεμένος και τώρα περιμένει κόρη) και εν τέλει πήγαμε αυτοκινητάδα στο βόρειο άκρο του Strip. Παρκάραμε στο Stratosphere, κάναμε βόλτα στα εκεί μαγαζιά και εν τέλει γευματίσαμε στο εστιατόρειο του Stratosphere, στο ισόγειο, όχι επάνω στο πύργο που ήταν κλειστό. Μετά με πήγε στο αεροδρόμιο και πέταξα πίσω. Έφτασα σπίτι με το λεωφορείο, το δεξί πόδι πονούσε (πέρασε μέχρι το πρωϊ) και την υπόλοιπη μέρα κάθισα. Γενικά και περπάτησα λιγότερο από άλλες φορές και με πονούσαν οι μύες μου. Καλά πέρασα, αλλά το μυστικό που στο καλό κυκλοφορούν οι κοπέλες στο Λας Βέγκας που θα σε παντρευτούν μεθισμένο όπως στις ταινίες δεν λήθηκε. Που κυκλοφορούν γενικά διαθέσιμες κοπέλες που θα σου μιλήσουν πάλι δεν έχω ιδέα, και δεν αναφέρομαι μόνο στο Λας Βέγκας. Ηταν ωραίο όμως να αλλάζεις παραστάσεις.
