Ακόμα σπίτι

 Έχουν περάσει 9 εργάσιμες ημέρες από την στιγμή που με στείλανε σπίτι και με εξαίρεση τον έλεγχο από την αστυνομία δεν έχω καμία επαφή με την δουλειά. Ως προς τους συναδέλφους αυτό δεν ισχύει, με βγάλανε την Παρασκευή για τα γενέθλια συναδέλφου, και με πειράζανε λέγοντας ότι θα τους σκοτώσω. Κάθομαι σπίτι 8 με 5, βγηκα μόνο Παρασκευή μεσημέρι για να αγοράσα πανιά που σκουπίζω το πάτωμα. Έπρεπε να περάσει ολόκληρη εβδομάδα, κατά την διάρκεια της οποία παραδέχομαι ότι διάβασα το PE&RS για να αρχίσω να πιάνω τις ουρές του διαβάσματος και του σπιτιού μέσα. Το καθημερινό μου ίντερνετ ήταν πολύ γεμάτο διότι ήταν στην επικαιρότητα πολλά νέα λόγω του πολέμου Ιράν-Ισραήλ, αλλά και πάλι δεν περίμενα ότι θα κατάφερνα τόσο λίγα. Είναι δεδομένο ότι την Τετάρτη φεύγοντας για Ελλάδα θα έχω ακόμα πολύ να διαβάσω. Δεν θα τηλεφωνήσω στο γραφείο πριν πετάξω Ελλάδα, θα τους πάρω όμως μετά αν τυχόν με πείρανε. Αν δεν με καλέσουν είμαι πρόθυμος να κάτσω σπίτι μέχρι την συνταξιοδότηση. 

Τουλάχιστον σήμερα είχα θετικά νέα ως προς το βάρος μου. Δεν έβαλα μεν τον εαυτό σε ζυγαριά, αλλά ξυπνώντας είδα να έχω μαζέψει βάρος εκεί που δεν το περίμενα. Γενικά βλέπω να μικραίνει κάπως η κοιλιά ως προς διάμετρο, αν και πολύ λιγό. Το πρωϊ την είδα να έχει πέσει ως ύψος. Για πρώτη φορά επίσης από το λύκειο βλέπω γραμμώσεις σε όλο μου το σώμα, και όχι μόνο στα πόδια. Το ότι έχω γραμμώσεις δεν σημαίνει ότι είμαι και μοντέλος όπως ο τάδε ηθοποιός ή ο δείνα παλαιστής. Σημαίνει όμως ότι αν ήμουν σε κατάσταση που ήμουν πολύ σωματικά ενεργός, όπως όταν περπάτησα το Grand Canyon, θα έβλεπα να πέφτω πολύ, και όχι την απογοήτευση που ένιωσα τον Απρίλιο. Βέβαια η νηστεία των Αποστόλων τελείωσε σήμερα, στο ταξίδι στην Ελλάδα μάλλον θα φάω πάρα θα περπατήσω πολύ, κορμάρα για την παραλία δεν έχω, η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου είναι αρκετά μικρή ώστε να μην προκύπτει μεγάλη απώλεια, αλλα χαίρομαι που είμαι σε καλό δρόμο. Ακόμα καλύτερα θα ήταν να έβλεπα και άλλα αποτελέσματα αλλά ας χαίρομαι με αυτά που έχω. Αν είμαι σε καλό δρόμο, τα άλλα θα προκύψουν πιστεύω. 

Είμαι απλά σε κατάσταση αναμονής. Από την στιγμή που μένω σπίτι και τελείωσε η νηστεία φοβάμαι ότι θα παραπάρω βάρος. Το ταξίδι Ελλάδα την Τετάρτη είναι μία κάποια λύση.

Σε διοικητική άδεια

 Οπως έχω αναφέρει, πριν τρεις εβδομάδες όταν με είχαν παραπιέσει με το Experience Builder, είπα "εντάξει, θα γυρίσω Ελλάδα". Την εβδομάδα που ακολούθησε ήταν πιο συγκαταβατηκοί στην εβδομαδιαία συνάντηση. Την προηγούμενη Τετάρτη πρωϊ με καλεί η προϊσταμένη επί του προσωπικού στο γραφείο του μεγάλου προϊσταμένου και μου λέει ότι είπαν ότι με άκουσαν να λέω ότι θα σκοτώσω ή θα σκοτωθώ. Σε καμία περίπτωση δεν έχω πει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον συνειδητά, και τους το είπα. Εν συνεχεία με ρώτησαν αν είμαι ευχαριστημένος και τους απάντησα ειλικρινά, όχι. Τους λόγους τους έχω ήδη γράψει σε αυτό το ιστολόγιο: δεν μου αρέσει καθόλου η νέα κυβέρνηση Τραμπ και ανησυχώ ότι η χώρα μπορεί να βυθιστεί σε εμφύλιο. Ιστορίες ότι μπορούν να με προστατεύσουν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση τις αντέκρουσα: κανένας δεν προστάτευσε τους Μικρασιάτες από τους Νεότουρκους ή τους Κεμαλιστές. Ναι, καθότι η πολιτική Τραμπ έχει κάνει ήδη κοιλιά δεν ανησυχώ τόσο όσο πριν μερικούς μήνες (κάτι που δεν ανέφερα) αλλά δεδομένη της εμπειρίας μου με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και της Σοβιετικής Ένωσης, ναι ανησυχώ. Επίσης δεν μου αρέσει γενικά η κατάσταση στο Φρέσνο, ότι ο κόσμος κοιμάται με τις κότες, και ανέφερα ότι ο βασικός λόγος που γύρισα ΗΠΑ τον Απρίλιο ήταν ότι μου το ζήτησε ο εκτιμητής και ότι ήθελα να πάω EDC. Μετά 30 λεπτά με άφησαν και γύρισα στην δουλειά αλλά μου είπε η προϊσταμένη ότι θα είναι παρούσα στην εβδομαδιαία συνάντηση. Τέλος πάντων φτάνει 3 η ώρα, μου λένε να περιμένω λίγο, και μετά με καλούν στο γραφείο του μεγάλου προϊσταμένου όπου μου λένε ότι ναι μεν δεν θυμάμαι εγώ να έχω πει κάτι, αλλά θα με βάλουν σε διοικητική άδεια. Αυτή την φορά θα με πληρώνουν, εν αντιθέσει με τον Απριλιο. Η υποχρέωση μου είναι να απαντήσω σε μία ώρα από την στιγμή που θα με καλέσουν στο τηλέφωνο και μου έδωσαν και ένα χαρτί. Αυτό το χαρτί έλεγε ότι πρέπει σε μία ώρα να είμαι έτοιμος να γυρίσω στο γραφείο, όχι κάτι παραπάνω. Το αναφέρω και στην συνάδελφο και μου λέει οτι δεν πρέπει να βγω από το σπίτι ανάμεσα 8 και 5, κάτι που ομως δεν έλεγε το έντυπο. Πέμπτη και Παρασκευή πάω το πρωϊ γυμναστήριο, πράγμα που δεν θα ήταν θέμα αν δεν ήταν ότι ήρθε και με είδε για welfare check η αστυνομία, κάτι που μου είπαν ότι μπορεί να γίνει. Η συνάδελφος ήταν βεβαία, διότι το είχε δει όταν δούλευε στην αστυνομία, ότι από την στιγμή που δεν με βρήκαν σπίτι θα με απολύσουν πάραυτα. Δεν έχει συμβεί ακόμα παρότι πέρασαν δύο εργαζόμενες ημέρες. Αν δεν γίνει αύριο, την έχω σκαπουλάρει. Σε αυτή την φάση είναι περίεργο να μου έχουν βάλει όρο τον οποίο να μην αναφέρουν στο έντυπο, ούτε να μου τον έχουν πει προσωπικά. Τέλος πάντων, τόσο το Σαββατοκύριακο που ήμουν στο Stockton για το συνέδριο της ΑΧΕΠΑ όσο και χτες και σήμερα ανησυχούσα. Επίσης είχα και διάφορα να δω και να διαβάσω, εξού και δεν είχα ανεβάσει ενδιάμεσα ανάρτηση. Έχω φτιάξω τον εξωτερικό χώρο και την αυλή μου, έβαλα πλυντήριο, μαγείρεψα, και πλέον έχω χρόνο. 

Το ερώτημα είναι τι θα κάνω τώρα.  Η άδειά μου ισχύει κανονικά, από την στιγμή που έχει εγκριθεί, κανονικά μπορώ να λείπω Ελλάδα εκείνες τις ημέρες. Αυτό που περιμένω είναι κάποια στιγμή να με καλέσουν για ψυχιατρική γνωμάτευση, τα 20 λεπτά με τους αστυνομικούς μάλλον δεν ήταν αρκετό. Αν με καλέσουν και μετά γυρίσω στην δουλειά, ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Αν αποφασίσουν να με απολύσουν όμως, θα κάνω μύνηση. Αν με πάρουν αλλού για δουλειά, και παρότι έχουν περάσει 3 εβδομάδες από το Λας Βέγκας δεν έχω ακούσει κάτι, πάλι δεν με απασχολεί. Πάντως το να είμαι έτσι κρεμάμενος δεν μου αρέσει.

Μάιος και μισός Ιούνιος σπίτι

 Από την στιγμή που δεν μπορώ να δω ούτε το email μου στην δουλειά, σπανίζει ο χρόνος που μπορώ να ανεβάσω ανάρτηση. Επίσης νιώθω πολύ πιο πιεσμένος χρονικά, κάτι που έχει να κάνει με το ότι δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις ειδήσεις. Την Παρασκευή ξεκίνησε ένοπλη αντιπαράθεση Ιράν Ισραήλ και μόνο παίρνω στο τέλος σύνοψη της ημέρας. Οι εβδομαδιαίες συναντήση στην αρχή πήγαιναν δύσκολα αλλά σταδιακά βελτιώνονται κυρίως διότι συνειδητοποίησαν ότι το να με πιέζουν απλά θα με κάνουν να παραιτηθώ. Δεν ήξερα πως να φτιάξω εφαρμογή Experience Builder App, οι προϊστάμενοι μου άρχισαν να εξοργίζονται εώς ότου συνειδητοποίησαν ότι αν δεν μου το έχουν ζητήσει ποτέ να το κάνω, είμαι αρχάριος. Επίσης πέταξα, καλά, θα γυρίσω Ελλάδα, και εν συνεχεία μου έδωσαν το έντυπο για τον ψυχίατρο. Το βασικό κακό σε αυτή την φάση είναι ότι μου λείπει μία ημέρα άδεια για το ταξίδι Ελλάδα τον Ιούλιο. Ουσιαστικά οι επιλογές μου είναι να την πάρω άνευ αποδοχών, αναρρωτική η οποία καλύπτει και ασθένεια ή να περιμένω τον Ιούλιο να έρθει η επόμενη ημέρα. Αύριο θα στείλω ένα email αν το προλάβω. Πέραν τούτων κατάφερα και βγήκα δύο φορές στο Φρέσνο αυτό το διάστημα. Η πρώτη ήταν στον Laidback Luke που μας ήρθε πριν δύο Σαββατα. Ο καλλιτέχνης ήταν φοβερός, διασκέδασα πολύ, μας έπαιξε και ακυκλοφόρητο κομμάτι του, ένα ρεμίξ του I took a pill in Ibiza αλλά πρέπει να πω ότι είναι θλιβερό πόσο έχει πέσει. Κατά δήλωσή του ήταν ο πρώτος που έπαιξε Drum and Bass στο EDC όταν ήταν ακόμη Λος Άντζελες. Την σήμερον ημέρα αντ'αυτού ο Ολλανδοινδονήσιος έπαιζε σε ένα μαγαζί στο Φρέσνο, μάλιστα όχι πολύ μεγάλο και με τον πάνω όροφο κλειστό. Το άλλο που πήγα ήταν χτες το βράδυ είχε ένα Charlie XCX πάρτυ στο Strummer's, κυρίως διότι ήθελα να δω το μέρος μέσα. Φοβήθηκα ότι θα είχε cover band, αλλά ευτυχώς ήταν dj και όπως περίμενα παραπάνω κοπέλες από το μέσο ρέηβ. Το κοινό ήταν αρκετό νέο, εν αντιθέσει με τον Laidback Luke ο οποίος ανεβαίνοντας είπε "I am so happy to see so many OG ravers". Σε εκείνη την κατηγορία ανήκω εγώ, δεδομένου ότι το είδος μουσικής βγήκε όταν ήμουν στην εφηβεία μου και πρωτοπήγα σε κλάμπ στη Ρόδο κατά την πενταήμερη. Ως προς τα λοιπά, στον Laidback Luke είχε μία ωραία κοπέλα η οποία ήταν απασχολημένη και συνδοδευόμενη. Εν τέλει μπόρεσα και είπα ένα hello ενώ περνούσε δίπλα μου ενώ βιάζονταν, και την είδα να μιλάει με άλλον με τον οποίο δεν ήθελε να μιλήσει και φαίνονταν. Μου μίλησαν διάφοροι άνδρες, και μάλλον όχι για παρέα. Φαίνεται ότι η δίαιτα δουλεύει. Στο Charlie XCX πάρτυ μία βαρέων βαρών μου έκανε γλυκά μάτια αλλά δεν ενδιαφέρθηκα. Έχω πρόοδο, δεδομένου ότι το πρωϊ ξεκινά νηστεία θα πάω καλύτερα. 

Στο EDC 2025

Αυτή την ανάρτηση την χρωστάω καιρό αλλά δεν είχα προλάβει να την ανεβάσω. Μόλις την Πέμπτη κατάφερα και τελείωσα με την μεγάλη ουρά που είχε μείνει διότι πλέον δεν μπορώ ούτε το email μου να δω στην δουλειά. Πήρε δύο ολόκληρα Σαββατοκύριακα για να μου περάσει η φυσική κούραση και χτες το βράδυ πήγα στο Fulton 55 για τον Laidback Luke το οποίο σε συνδιασμό με τις γονυκλισίες της Πεντηκοστής σήμαινε ότι νιώθω πολύ κουρασμένος αυτή την στιγμή. Ωστόσο έχω τουλάχιστον χρόνο να γράψω.

Η Πέμπτη πριν από το EDC ήταν η πρώτη φορά που με άφησαν να δουλέψω από το σπίτι. Κανονικά δουλεύω από το γραφείο πριν φύγω για να κερδίσω τον ελάχιστο έστω χρόνο του ταξιδιού ως το κέντρο, αλλά και διότι το ταξίδι στο γραφείο είναι σαν test event του μεγάλου ταξιδιού αν έχω ξεχάσει κάτι. Αυτή την φορά όμως δούλεψα από το σπίτι, διότι θέλω να δουλεύω σπίτι τις Πέμπτες, διότι είχα να μαζέψω φύλλα για τον κήπο και διότι την Τετάρτη ήμουν απασχολημένος και δεν είχα φτιάξει τα πράγματα. Το μεσημέρι έκανα τρεις δουλειές και πάλι δεν κατάφερα να φτιάξω το αμάξι, και ναι μεν πεταγόμουν λιγάκι ανάμεσα στην δουλειά αλλά πάλι, άφησα πράγματα για μετά το τέλος. Έφυγα στις 5.25 και όπως συνειδητοποίησα στο Earlimart ξέχασα να φέρω το παγούρι μου, και αργότερα στο Λας Βέγκας ότι ξέχασα μαχαίρι, ψαλίδι και πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου. Σταμάτησα για φαϊ στο Delano CA και δίπλα ήταν Dollar Tree όπου αγόρασα μπουκάλι προς $1,25 + 10 λεπτά φόρος, φτηνή ζημιά. Τώρα το καπάκι του δεν έφτασε μέχρι τέλους αλλά για 3 ημέρες το ήθελα. Σταμάτησα και στο Bakersfield για καύσιμα κυρίως διότι στην έρημο δεν έχει τίποτα φτηνό, και μετά κατευθείαν για Λας Βέγκας. Επόμενη στάση ήταν στον Ι-15 σε ένα περίεργο σημείο όπου είχαμε σταματήσει με τους γονείς που ήθελαν καφέ. Φτάνοντας στο Primm ξαφνικά πέφτω σε κίνηση και αρχίσω να βρίζω το υπουγείο μεταφορών της Καλιφόρνιας, άδικα όπως εν τέλει απεδείχθει διότι είχα κλείσει λωρίδα η Νεβάδα, όχι η πολιτεία μου. Μετά το Google με έβγαλε από μέσα από το αεροδρόμιο διότι είχαν κλείσει και εξόδους μέσα στην πόλη! Έφτασα στο Westgate μεσάνυχτα και με έβαλαν στο πιο μεγάλο δωμάτιο που είχα μείνει ποτέ στον 28ο όροφο. Το κακό ήταν ότι είχε μία τεράστια μεν τηλεόραση στον τοίχο και δεν είχα που να βάλω την έξοδο HMDI του σταθερού υπολογιστή μου. Επίσης με χρέωσαν πάρκινγκ ενώ η κράτηση έλεγε δωρεάν, τουλάχιστον όμως όχι τόσο ακριβά. Μου πήρε αρκετές ώρες αλλά εν τέλει την επομένη το μεσημέρι τα κατάφερα να συνδέσω τον υπολογιστή, για να δω ότι ξέχασα το πληκτρολόγιο. Ωστόσο οι εφαρμογές προσβασιμότητας σε αφήνουν να βάλει στην οθόνη πλητρολογιο που χρησιμοποιούσα για το PIN στην αρχή και μετά απλά πήγαινα λιγότερο και στις συνήθεις ιστοσελίδες. Σε τελική ανάλυση δεν έκανα το ταξίδι για να πάω ιντερνετ αλλά να χορέψω.

Έπεσα και κοιμήθηκα και πρωϊ Παρασκευής σηκώθηκα και κατέβηκα να εξερευνήσω το ξενοδοχείο και να δω τι μπορώ να κάνω με τον υπολογιστή. Είδα το event που έδιναν δωρεάν Narcan, το οποίο για όποιον δεν ξέρει είναι φάρμακο που χρησιμοποιείται για να αντιστρέχει υπερβολική δόση ναρκωτικών και άλλα σοκ. Το ίδρυμα που το έδινε ήταν το Victoria's Voice foundation και μόλις είδα ότι ο πατέρας της Victoria που πέθανε από ναρκωτικά 18 ετών ήταν κάποτε διευθύνων σύμβουλος του Westgate. Όταν εν τέλει έλυσα το πρόβλημα με τον υπολογιστή βγήκα να περπατήσω να δω πως και που θα πάω για το λεωφορείο του EDC. Εκ των υστέρων το Westgate ναι μεν ήταν πολύ ωραίο, ιδίως η προθήκη με τα προσωπικά αντικείμενα του Elvis, αλλά είναι κακή λύση αν θες να δεις το Strip στις 3-5 ώρες που έχεις ανάμεσα στην έγερση και το φεστιβάλ. Κατά το εξερευνητικό ταξίδι σταμάτησα σε ένα Subway και έφαγα το μόνο κανονικό γεύμα εκείνης της ημέρας (έτρωγα ενδιάμεσα protein shake, κουλουράκια και φρούτα) το οποίο ήταν στην διπλή τιμή απ'ότι στο Φρέσνο παρότι δεν ήταν ακριβώς Strip. Λίγο μετά τις 5 ντύθηκα και πήρα τα ποδαράκια μου για το λεωφορείο. Στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου ήταν μία άλλη υπηρεσία λεωφορείων για το φεστιβάλ, όχι η επίσημη, η οποία πηγαίνει από τον δρόμο των αυτοκινήτων. Μάλιστα μου ήρθε και διαφήμιση όταν έκλεισα το εισιτήριο για την επόμενη χρονιά για ένα ιδιωτικό πακέτο ξενοδοχείο + λεωφορείο για EDC το οποίο είχε πολύ καλή τιμή για το τριήμερο Memorial Day. Ωστόσο δεν με απασχολεί το δωρεάν πότο στο λεωφορείο συν έχω δει σε τι κίνηση κολλάει, και έτσι το απέφυγα. Γυρνώντας στην Παρασκευή φτάνω στο σταθμο λεωφορείων απέναντι από το Stratosphere και η ουρά προς έκπληξή μου ήταν μικρή σχετικά. Έτσι στις 7 παρά ήμουν μέσα σε λεωφορείο, περάσαμε από την βάση Nellis ενώ ήταν ημέρα και έτσι είδα ότι έχει στα σέλτερ αεροσκάφη Α-10 και ιπτάμενα ραντάρ, και ήμουν στις 8 μέσα στο φεστιβάλ, ενώ στόχος μου ήταν να δω τον Paul Oakenfold στις 9. Κάθισα κανονικά στον προηγούμενο ενώ έκανα πιο πριν τις ανάγκες μου και μετά τον Oakenfold ο οποίος ήταν άχτι μου από τα φοιτητικά χρόνια, πήγα θυμάμαι τον Afrojack στο Kinetic Field και Armin Van Burren Circuit Grounds. Δεν θυμάμαι πλέον όλους, αλλά θυμάμαι να έρχονται διάφοροι κυρίως ελληνοαμερικάνοι να με χαιρετάνε λόγω της σημαίας και στο τελευταίο, ο οποίος ήταν ο Ισραηλινός Omiki, να μου λέει ένας με κελεμπία ότι ο παππούς του ήταν από την Κρήτη. Το θέμα είναι ότι ο Omiki, ένα καλιτέχνης που ανακάλυψα από τα βίντεο προπαγάνδας του Ισραηλινού στρατού, έπαιξε καλό πρόγραμμα, είχε δύο με Ισραηλινές σημαίες και είχε νομίζω 3 με παλαιστινιακές για να τον τρολάρουν. Ο Omiki εμγανίστηκε στις 3, πιο αργά απ'ότι συνήθως πάω σπίτι και κάθισα μισή ώρα να τον δω. Καθότι σε αυτό το διάστημα έπαιξε τα δύο τραγούδια του που μου αρέσουν, χόρευα ήδη 7 1/2 ώρες και ήδη πονούσα λίγο και φοβόμουν για την επομένη τι ώρα θα σηκωθώ, εν τέλει πήρα λεωφορείο στις 3.30. Εκ των υστέρων καλύτερα να είχα μείνει ως το τέλος αλλά 7 1/2 δεν πάυει να είναι το νέο μου ρεκόρ

Σάββατο σηκώθηκα μεσημέρι, πρωϊνό και ιντερνετ και μετά είπα να πάω στο καζίνο με τη φτηνή μπριζόλα. Πάω, ξεκινώ να βγάζω φωτογραφίες και έρχεται σεκιουριτάς ότι δεν επιτρέπεται. Σβήνω την μία φωτογραφία που είχα βγάλει (το μαγαζί είναι φτηνό και παρακμιακό, εκεί πάς όταν έχασες τα πάντα για να μπεις πιο βαθιά σε μία τρύπα χρέους) και πήγα και κάθισα στο εστιατόρειο να φάω. Πήρα την μπριζόλα προς $13 η οποία όντως έκανε τόσο αλλά ήταν η μπριζόλα που παίρνεις στο σούπερ μάρκετ, όχι η ακριβή που έχουν στα εστιατόρεια. Πέραν τούτων μεγάλη προσφορά 3 φορές την εβδομάδα έχουν μακαρόνια με κιμά για $6.99 all you can eat αλλά μόνο ένας άνθρωπος και μόνο μία ώρα μπορείς να κάτσεις. Ίσως ξαναπάω αλλά όχι σύντομα. Γύρισα στο ξενοδοχείο, ύπνος μεσημεριανός, ιντερνετ, εφημερίδα από το αεροπλάν και μετά EDC πάλι μετά τις 5 λίγο. Πάλι έφτασα στις 8. Συνήθως το Σάββατο είναι η καλύτερη ημέρα, φέτος όμως αυτή ήταν η Κυριακή. Είδα στο Quantum Fields κανά δυό, έλαχιστα Kinetic Field διότι όλο είχε dubstep που δεν μου αρέσει και πήγα όμως και είδα μικρότερα stages που είχε καλιτέχνες που είχα ακουστά αλλά δεν είχα δει. Αυτό που έχω να πως είναι πως σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές πάλι η κυριότερη κατηγορία ανθρώπων ήταν ομοφυλόφιλοι από την Άπω Ανατολή μόνο που ήταν λιγότεροι και με λιγότερα σύμβολα. Ο εμπορικός πόλεμος Τραμπ είχε παρενέργειες και φαντάσου να μην ήταν κάτι που πρέπει να ετοιμάσεις πολύ νωρίτερα για να πας. Του χρόνου μπορεί να είναι σαν το 2021 μόνο Αμερικάνοι αν πάει έτσι. Πάλι οι κοπέλες ήταν λίγες σχετικά, αν και ήταν και μία Ελληνοαμερικανίδα με το έτερο της ήμιση, και η πλειοψηφία πάλι από την Άπω Ανατολή. Τώρα Τετάρτη βράδυ μου είχε έρθει διαφήμιση για Speed Dating για όποιους ήταν την Πέμπτη στις 8, έλα που στις 8 ήμουν στο Tehachapi. Αν το ήξερα πολύ νωρίτερα θα είχα πάει. Σάββατο έφυγα στις 3 αφότου είδα έστω και την μισή Charlotte de Witte διότι είχε άλλον μετά, και ύπνος στο σπίτι

Κυριακή πήγα και έφαγα στο Palace Station διότι διαφήμιζε special γέυμα, αλλά αυτό που δεν πρόσεξα ήταν ότι ήταν για αργά το βράδυ, όχι 12 ώρες αργότερα που ήμουν. Κάπως όμως πρέπει να σε φέρουν στην άλλη πλευρά του αυτοκινητοδρόμου. Αφότου έκανα τον γύρο του καζίνο πήγα εν τέλει και έφαγα Κινέζικο το οποίο ήταν της κατηγορίας για τους Κινέζους, όχι για τους Αμερικάνους. Ως γνωστόν οι δύο κατηγορίες φαγητού διαφέρουν. Είδα είχε Buddha Jump Over the Wall, το κινεζικό αντίστοιχο της αστακομακαρονάδας, όχι φτηνό μεν αλλά ποτέ μου δεν το είχα φάει και λέω ας το δοκιμάσω. Μου λέει όμως η σερβιτόρα ότι το τελείωσαν για την γιορτή της Μητέρας και θα ξαναέχουν μεσοβδόμαδα. Έφαγα αρνί που μου άρεσε και μετά γύρισα στο δικό μου ξενοδοχείο. Αυτή την φορά ξεκίνησα λίγο αργότερα, ήθελα να τελειώσω Financial Times για να τους πετάξω, και έτσι έφτασα 8.30 αντί 8 παρότι για μία φορά είχα κάποιον που ήθελα να δω 8. Όπως ανέφερα παραπάνω ήταν η καλύτερη ημέρα και μάλιστα στην πέρασα κυρίως στο Kinetic Field. Έφυγα στις 3, εξαντλημένος όπως ήμουν όλη την ημέρα πριν πιω energy drink αλλά πολύ χαρούμενος. Δευτέρα σηκώθηκα στις 10, κατάφερα όλα όσα ήθελα να κάνω πριν φύγω και στις 11 κάπου ξεκίνησα. Τώρα βλέπω φτηνά καύσιμα αλλά η τιμή ήταν εν τέλει πολύ ακριβότερα από Gasbuddy. Βρήκα αλλού, όχι τόσο φτηνά αλλά πάλι πολύ καλά σε σχέση με Καλιφόρνια και μετά χωρίς στάση συνέχισα για το Baker. Σταμάτησα εκεί σε KFC και μετά στο Tehachapi για να ξεμουδιάσω και έφαγα κάπου Κεντρική πεδιάδα δείπνο. Έφτασα σπίτι, ξαναέστησα τον υπολογιστή μου και ξεκίνησα την διαδικασία της ξεκούρασης. Όσο και να το σκεφτόμουν μήπως έχω παραμεγαλώσει για EDC, από την στιγμή που φέτος πήγα περισσότερο, κυρίως διότι λόγω Απριλίου ήμουν πιο ξεκούραστος, και άντεξα παραπάνω χορό, εν τέλει απεφάσισα και έβγαλα για του χρόνου. Με αυτά που γίνονται Λος Άντζελες, ας ελπίσουμε ότι θα γίνει και του χρόνου. Επόμενη φορά θα πάω για το Unity αν και ίσως νωρίτερα, διότι εμφανίστηκε θέση για το τμήμα υδάτων του Λας Βέγκας για το οποίο μου έστειλε email να κάνω αίτηση ο υπεύθυνος προσωπικού να κάνω αίτηση το οποίο δεν έμοιαζε με κλασικό αυτόματο email. Έκανα αίτηση και βλέπουμε. Από το ταξίδι αυτό είχα απώλεια βάρους, το οποίο μερικώς ανέκτησα και χτες το βράδυ το ξαναέχασα και είδα που. Αν δεν προκύψει μεγάλο ταξίδι εκτός Ελλάδος επόμενη σοβαρή απώλεια βάρους θα είναι νηστεία Χριστουγέννων και δεδομένου πόσο δύσκολο ήταν να καταλάβω ότι έχασα βάρος παρότι στην κοιλιά, θα πάρει ένα φεγγάρι για να το δω. Ωστόσο είμαι αισιόδοξος.

Από την επιστροφή στην δουλειά ως το EDC

 Αυτή την ανάρτηση την χρωστάω καιρό. Το ζήτημα είναι ότι όταν δεν με αφήνουν πλέον στην δουλειά ούτε να δω το email μου, δεν προλαβαίνω το απόγευμα να γράψω, δεδομένου ότι πηγαίνω στο γυμναστήριο. Εκεί όπου πρόλαβα όλα, έφυγα για το EDC στο Λάς Βέγκας, για το οποίο θα γράψω την επόμενη φορά. Είμαστε ευτυχώς στο τριήμερο και έτσι βρήκα χρόνο. 

Πρωτομαγιά γυρνάω στο γραφείο από νωρίς, κάτι το οποίο δεν ήταν πρόβλημα λόγω jet lag, και ξεκινάω την όλη διαδικασία του να επανενεργοποιηθώ. Πήρε ένα μικρό διάστημα να με ξαναφέρουν στην κατάσταση ενεργού υπαλλήλου αλλά κάθισα κανονικά και δούλεψα. Στις 4 με έφεραν στο γραφείο της προϊσταμένη προσωπικού, η οποία με φοβέρησε και με έβαλε να υπογράψω ένα έντυπο ότι πλέον θα είμαι σε ένα Performance Improvement Plan για 6 μήνες και ενδιάμεση αξιολόγηση στους 3 ώστε να βελτιωθώ, το οποίο περιελάμβανε και τρεις τομείς συγκεκριμένους: ότι κάνω τσαπατσουλιές στην δουλειά, δεύτερο δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή αλλά κάθε εβδομάδα στην εβδομαδιαία αξιολόγηση μου το διαβάζουν, και ότι δεν κάθομαι αρκετά στο γραφείο μου και περιφέρομαι. Έφυγα από το γραφείο εκείνη την ημέρα με την ούρα κάτω από τα σκέλη. Ο πατέρας μου λέει ότι μάλλον το είδαν ως προκλητικό που πήγα διακοπές αυτές τις 30 ημέρες και έφερα και γλυκό στο γραφείο: χαλβά σοκολάτας Ντουμπάι. Δηλαδή τι περίμεναν: να καθίσω σπίτι μου και να κλάψω; Παρασκευή εργάστηκα στο γραφείο σε αυτά που έκανα τον Μαρτιο και μετά ήρθε ευτυχώς το Σαββατοκύριακο. Σιγά σιγά έμαθα τι επιτέλους εννοούν στο έντυπο που με έβαλαν και υπέγραψα. Όταν μου δίνουν μια δουλειά και μου λένε να την βγάλω γρήγορα, ναι την βγάζω γρήγορα. Περιέχει λάθη; Πιθανόν. Ωστόσο η έμφαση είναι στο γρήγορα. Αν είναι ας μην μου πουν να βιαστώ. Τέλος πάντων κάθισα και έκανα τα διάφορα που μου έδωσαν καλύτερα και την έβγαζα την δουλειά. Ότι κάνω πολύ μεγάλα διαλλείματα δεν το κατάλαβα καθόλου διότι πηγαίνω κυρίως στο μπάνιο. Στην δεύτερη εβδομαδιαία αξιολόγηση το εξήγησα και επιτέλους κατάλαβα από που είναι το πρόβλημά μου: όχι από τους άμεσουν προϊσταμένους μου, αλλά από αυτούς άλλων τμημάτων της πληροφορικής που δεν με ξέρουν. Μάλλον χρειάζεται χαρτί από γιατρό να πάω. Για να μην πολυλογώ οι δύο πρώτες αξιολογήσεις δεν πήγαν καλά. Σταδιακά όμως επιτέλους κατάλαβα τι στο καλό θέλει η προϊσταμένη μου: Εγω δεν φτιάχνω dashboards και εφαρμογές, όσο χειρίζομαι δεδομένα. Αν μου δώσεις κάτι να κάνω θα βγάλω την δουλειά, και θα βρω τι είναι λάθος με τα στοιχεία. Η προϊσταμένη θέλει να κάνω κάτι το πιο ορατό. Στην τρίτη αξιολόγηση, αφότου γύρισα από το Λας Βέγκας πήγα μέσα βέβαιος ότι έκανα καλή δουλειά. Απεδείχθει ότι ο άμεσο προϊστάμενός μου ήταν ευχαριστημένος, αλλά η προϊσταμένη του (η διεμφυλική) όχι. Για όνομα, το να γράφω βραχίες οδηγείες μου είναι πολύ δύσκολο. Το έκανα δημοτικό/γυμνάσιο, η έκθεση μου πήγε κατά διαόλου διότι δεν πήγε αρκετά, με αποτέλεσμα να γράφω λεπτομερώς και να έχω ζήτημα, ιδίως Ελλάδα, ότι δεν γράφω αρκετά παρότι γράφω λεπτομερώς. Εδώ το ανάποδο, και όταν γράφω βραχέως είναι πολύ μεγάλο για την αρεσκεία τους. Η αίσθηση που έβγαλα είναι ότι ο άμεσος προϊστάμενος θέλει να πετύχω αλλά η από πάνω του όχι. Δεν μπορώ να κάνω πολλά πέραν από το να ψάξω άλλη δουλειά. Έκανα ως και συνέντευξη αλλά δυστυχώς είναι καλά αμοιβώμενη αυτή που έχω. Συνεχίζω και βλέπω. Τουλάχιστον πήγα EDC και χάρηκα, έστω και αν τώρα είμαι πτώμα.

Το μη αναμενόμενο ταξίδι στην Ελλάδα για Πάσχα

 Πέρασα Ελλάδα το Πάσχα για πρώτη φορά μετά 15 χρόνια και θυμήθηκα τι χάνω. Το έχω πάρει απόφαση, θα αποπληρώσω το στεγαστικό δάνειο, θα μετακομίσω από το σπίτι και μετά θα το νοικιάσω και θα επανέλθω Ελλάδα. Όταν το ανέφερα στους γονείς, κοίταξαν για certificate of deposit, ή όπως το λέμε στην Ελλάδα κλειστή κατάθεση, και δίνει επιτόκιο 4%. Από την μία το εκμεταλλεύτηκα και όταν γύρισα Αμερική έκλεισα τα λεφτά μου, από την άλλη όμως έτσι ξεκίνησε η ελληνική οικονομική κρίση: μετά την κατάρρευση της Lehman brothers οι τράπεζές μας βρέθηκαν χωρίς ρευστότητα και πέρασαν την ανάγκη τους στους πελάτες λιανικής. Τώρα το πρόβλημα ομαλοποιήθηκε με τα ομόλογα Αλογοσκούφη, αλλά εκεί ήταν που ξεκίνησε η κατρακύλα της Ελληνικής οικονομίας. Η Αμερικανική οικονομία σε αυτή την φάση έχει περάσει σε δημόσια λιτότητα που προκαλεί το DOGE και έχασε την εμπιστοσύνη των αγορών με τους δασμούς και τις επιθέσεις κατά του κεντρικού τραπεζίτη από τον πρόεδρο Τραμπ. Όταν έγινε η Ελληνική κρίση αυτή ξεκίνησε από καθαρά εξωτερικά αίτια και πληρώσαμε τις αμαρτίες δεκαετιών. Ο λόγος που είμαι τώρα ΗΠΑ είναι η Αλλαγή του Ανδρέα. Η Αμερική τουλάχιστον λόγω του κεντρικού της ρόλου στην παγκόσμια οικονομία πληρώνει κατευθείαν τα λάθη της ηγεσίας, αντί να κάθεται για δεκαετίες να νομίζει ότι οι μη συμβατικές οικονομικές πολιτικές δουλεύουν διότι τα κουκουλώνανε λογιστικά. 

Για να γυρίσω στο θέμα της ανάρτησης την Παρασκευή προ του Λαζάρου παίρνω το αστικό λεωφορείο για τον σιδηροδρομικό σταθμό στο κέντρο και μετά τραίνο, λεωφορείο, επόμενο λεωφορείο και έφτασα στο LAX. Το μόνο μέσο που ήταν στην ώρα του ήταν το αστικό λεωφορείο του Φρέσνο. Όλα το υπόλοιπα είχαν καθυστέρηση, μέχρι και η πτήση για Γερμανία οπότε πρόλαβα όλα. Στο τραίνο διάβαζα τη Ναυτεμπορική από τα Ποσειδώνια η οποία έμεινε στο LAX διότι εκεί την τελείωσε. Στο λεωφορείο από Union Station για LAX με ρώτησε ένας αν ήμουν Έλληνας που πήγαινα Ελλάδα για Πάσχα διότι είδα την αναγνώσιμη ύλη μου. Έφαγα στο αεροδρόμιο ένα δοχείο noodles από το Hudson News και χάρηκα διότι βρήκα κάτι νηστήσιμο. Στο αεροπλάνο έφαγα ότι με ταϊσανε, ζυμαρικά, και είδα 4 ταινίες. Στην τελευταία, Transformers One, έκανα διαλλείματα ύπνου. Μόναχο είχε δωρεάν εφημερίδες που πήρε, αλλά αρκετά άυπνος δεν διάβασα πολύ. Η πτήση Ελλάδα γεμάτη και στο αεροδρόμιο με περίμεναν οι γονείς που με ευχαρίστησαν που ήρθα Ελλάδα. Φτάσαμε σπίτι, έφαγα, την έπεσα, και την επομένη, Κυριακή των Βαϊων, με ξύπνησε ο πατέρας και πήγαμε στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ήταν εκεί και ο επίσκοπός μας, Πειραιώς Σεραφείμ. Έμελε να είναι η μόνη φορά που ξύπνησα πρωϊ, όλες τις επόμενες ημέρες ξύπνησα νύχτα. Ακόμα και Τρίτη του Πάσχα κάπου 6 η ώρα σηκώθηκα. Την Κυριακή των Βαϊων ήρθε η αδερφή μου σπίτι, φάγαμε αλλά έμελε να την δω μόνο στο τέλος τους ταξιδιού διότι πήγε στον Εξαπλάτανο με τον σύζυγό της. Η πεθερά της διαγνώστικε με καρκίνο και συγκινήθηκε πολύ όταν έμαθε ότι επέλεξε να έρθει να την δει αντι να περάσει το Πάσχα μαζί μου. Δεν με πειράζει, θα την δω ελπίζω Ιούλιο.

Μεγάλη Δευτέρα, πέραν από μαγαζιά, πήγα στον οφθαλμίατρο. Έκανα το κανονικό τεστ που στην Αμερική θα το έκανα μετά μήνες και τα μάτια μου είναι εντός ορίων. Έχω πρεσβυωπία, και με πείραξε στην πτήση διότι η μπροστινη πήγε πολύ πίσω την θέση της, η οθόνη ήρθε στα μάτια μου και έπρεπε να πάω πίσω μπας και μπορέσω να δω. Ωστόσο δεν έχω "σκότωμα" σοβαρό, δηλαδή να μου συσκοτίζονται πολύ τα μάτια. Θέλει όμως να με ξαναδεί την Ιούλιο. Η σταγόνα που μου έβαλε στα μάτια με έστειλε νοκ άουτ και με το γύρισα σπίτι έπεσα και κοιμήθηκα και σηκώθηκα πολύ νύχτα. Μεγάλη Τρίτη πήγα στον οδοντίατρο ο οποίος επίσης θέλει να με ξαναδεί τον Ιούλιο. Ωστόσο τα κατάφερα και πήγα στο Νυμφίο και ο επίσκοπός εκεί (όχι ο Πειραιώς, μάλλον ο Προκοννήσου) μας είπε μία συγκινητική ιστορία από την Τρούμπα στον Άγιο Σπυρίδωνα, από την εποχή που ο Πειραίας είχε εκδιδόμενες γυναίκες. Η Μεγάλη Τρίτη είναι η ημέρα τους. Μεγάλη Τετάρτη πήγαμε στο εξοχικό στην Εύβοια όπου περάσαμε την υπόλοιπη Μεγάλη Εβδομάδα. Πήγα στο Ευχέλαιο στο Αλιβέρι. Μεγάλη Πέμπτη πήγαμε στον Άγιο Λουκά όπου ήμασταν την υπόλοιπη εβδομάδα. Στον επιτάφιο την Μεγάλη Παρασκευή θυμήθηκα τι χάνω Αμερική. Όλο το χωριό ήταν εκεί και υποσχέθηκα ότι θα κάνει δύο ώρες όλο το χωριό. Στην Αμερική απλά πάμε στο πάρκινγκ και είμαστε μόνο οι Ορθόδοξοι, όχι όλη η κοινότητα. Τώρα δεν κάναμε τον Επιτάφιο όλο διότι οι γονείς δεν μπορούν λόγω ηλικίας και εγώ ήθελα ύπνο λόγω τζετ λαγκ. Την επομένη πρώτη Ανάσταση και το βράδυ Ανάσταση με τα πυροτεχνήματα τα μεσάνυχτα. Πυροτεχνήματα μεσάνυχτα έχω δει μόνο EDC στην Αμερική. Επίσης φάγαμε το ωραιότατο Πασχαλινό γεύμα που έφταξε η μητέρα μου. Πάντως γυρίσαμε Δευτέρα του Πάσχα Πειραιά, και την Τρίτη το βράδυ το πέρασα στης αδερφής μου.

Πέταξα Τετάρτη. Στην Φρανκφούρτη είχε καθυστέρηση στην απογείωση διότι άλλαξε ο αέρας και άλλαξαν τον αεροδιάδρομο σε όλες τις πτήσεις. Λος Άντζελες έφτασα με 45 λεπτά καθυστέρηση και περίμενα κάπου τόσο να περάσω τα σύνορα. Το λεωφορείο/τραίνο των 2.30 δεν το προλάβαινα, αλλά μπόρεσα το λεωφορείο των 4.30. Ήμουν αρκετά τυχερός που έφτασα σε φάση που είχε ακόμα αστικό λεωφορείο και έτσι ήμουν σπίτι στις 11. Έκτοτε περισσότερο κανόνισα της δουλειές που μου είχαν μείνει. Αγόρασα τρόφιμα, πήγα το αμάξι σέρβις και καθάρισα τον κήπο. Αύριο επιστρέφω στο γραφείο. Σήμερα ξύπνησα στις 5, βλέπουμε αύριο τι θα γίνει.

Ταξίδι στο Laughlin και το Grand Canyon: Στο Grand Canyon

 Όταν ξεκίνησα να κλείσω το που θα κοιμηθώ δεν ήθελα το Las Vegas ή το Laughlin ως σημείο εκκίνησης για το Grand Canyon διότι θυμάμαι από το 1996 πόσο κουραστικό για εμένα το επιβάτη, πόσο μάλλον τον πατέρα μου που οδηγούσε, ήταν οι 3 ώρες ταξίδι επιστροφής. Έτσι αποφάσισα να κλείσω στο Williams κυρίως διότι μου άρεσε η τιμή του ξενοδοχείου. Εν τέλει το Williams δεν είναι η μέση του πουθενά. Έχει ένα ωραίο ιστορικό κέντρο, αν και πέραν αυτού δεν έχει πολλά πέραν από ξενοδοχεία. Έχει και ελληνικό εστιατόρειο αλλά δεν το βρήκα ανοιχτό. Στο δωμάτιο μου έφτασα 2.45 και κάθισα και έστησα τον υπολογιστή. Το κακό ήταν ότι το WiFi του ήταν αδύναμο αλλά μετά από ένα δεκάλεπτο με ανοιχτό υπολογιστή έπιανε. Περπάντησα στο κέντρο και μου άρεσε και εν τέλει έφαγα στην δεύτερη βόλτα, αλλά εν τέλει το μέρος που κάθισα δεν είχε νηστίσιμο. Έφαγα μακαρόνια αλφρέντο. Αν ήξερα ότι το εισιτήριο ήταν για 7 ημέρες ίσως να είχα πάει στο Grand Canyon εκείνη την ημέρα, αλλά δεδομένου πως μου ήταν το ταξίδι επιστροφής την επομένη, θα ήθελα να οδηγήσω πάλι στην ερημιά νύχτα; Έπεσα και κοιμήθηκα και την επομένη με ξύπνησαν οι γείτονες, μία οικογένοια με παιδιά που έκαναν φασαρία. Αυτό κακό δεν ήταν τόσο διότι όσο νωρίτερα πας τόσο λιγότερη κίνηση πέφτεις διάβασα. Πήγα ιντερνετ και μετά έφυγα. 

Ανάμεσα Williams και την είσοδο του εθνικού πάρκου έχει δύο χωριά όπου τα ξενοδοχεία είναι πολύ ακριβότερα. Στο τελευταίο, δύο μίλια πριν την είσοδο σταμάτησε στο ΙΜΑΧ για σωματική ανάγκη. Ευτυχώς διότι μόλις βγήκα στο δρόμο έπεσε στην ουρά εισόδου του πάρκου. Προσπάθησα να προαγοράσω το εισιτήριο στο ΙΜΑΧ αλλά το μηχάνημα είχε χαλάσει σε εκείνη την φάση. Δεν θυμάμαι το 1996 να περιμέναμε πολύ ώρα για να μπούμε. Την Δευτέρα, η οποία σε τελική ανάλυση ήταν μία τυχαία Δευτέρα του Απριλίου, περίμενα 45 λεπτά. Αν έτσι πάει τυχαία Δευτέρα, τι γίνεται σε αργίες και καλοκαίρι; Μόνο μία λωρίδα δεν ήταν ανοιχτή, άρα το καλοκαίρι πρέπει να είναι χάλια. Είχα μπουκαλάκι νερό και μπάρες τις οποίες έβαλα στο πουλόβερ, το μπουφάν το άφήσα στο αμάξι, και τα φόρεσα όταν έφυγα. Εκ των υστέρων έπρεπε να πάρω το καπέλο, αλλά είπα δεν θα το χρειαζόμουν. Ευτυχώς δεν κινδύνευσα από ηλίαση ή θερμοπληξία, αν και το μεσημέρι είχε σχετική ζέστη και έβαλα το πουλόβερ στην μέση αντί να το φοράω. Την νύχτα στο Williams η θερμοκρασία ήταν λίγο πάνω από το μηδέν Κελσίου. Το σημείο που επισκεύθηκα ήταν το South Rim. Υπάρχει το North Rim κάπου 200 μίλια με το αμάξι, πολύ λιγότερο σε ευθεία γραμμή, το οποίο δεν έχει ανοίξει ακόμα λόγω χειμώνα, το East Rim που ήταν κάπου 50 μίλια και το West Rim το οποίο είναι ιδιωτικό, ανήκει σε Ινδιάνους όπως ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση. Αφότου πάρκαρα και μάλιστα στο πάρκινγκ 1, υπήρχαν πινακίδες ότι τα πάρκινγκ γεμίζουν πολύ νωρίς και υπάρχει πιο στο βάθος, περπατάω προς το άκρο του γκρεμού. Είναι λιγότερο δραματικό απ'ότι το περιγράφω: Στα επικίνδυνα υπάρχει κιγκλίδωμα συν υπάρχει κανονικό μονοπάτι ασφαλτοστρωμένο για πεζούς, ποδηλάτες και αναπήρους σε όλη την άκρη. Αν θες να κατέβεις κάτω στον ποταμό Κολοράντο υπάρχουν μονοπάτια, αλλά αν έχεις υπ'όψιν ότι η υψομετρική διαφορά είναι 1500 μέτρα από την άκρη του γκρεμού ως τον ποταμό. Στην ταινία έλεγαν, και ο φίλος μου επιβεβαίωσε, ότι θέλεις ολόκληρη ημέρα να ανέβεις και να κατέβεις από πάνω μέχρι κάτω. Δεν κατέβηκα μέσα στο φαράγγι.  Αν το Grand Canyon είναι το φαράγγι της Σαμαριάς, το αντίστοιχο θα ήταν ότι έμεινα επάνω στο Ομαλό. Ωστόσο δεν παύει να περπάτησα 8 μίλια περίπου, ή 13 χιλιόμετρα, σε ένα μη επίπεδο μονοπάτι. Δεν έμεινα ξεγύμναστος, κάθε άλλο. Επίσης το μονοπάτι ήταν όσο γεμάτο ήταν το φαράγγι της Σαμαριάς με τουρίστες, εώς ότου απομακρυνθείς από τα κεντρικά. Άκουσα να μιλάνε Τουρκικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ολλανδικά, Ιταλικά, Αραβικά, Ινδικές γλώσσες (όχι Ινδιάνιδες), Ισπανικά, Κινεζικά, και ίσως άλλες που δεν θυμάμαι ή απλά δεν πρόσεξα.

 Παρκάρω και βγαίνω στο μονοπάτι και αποφασίζω να πάω προς τα ανατολικά και όχι τα δυτικά που είναι το κέντρο επισκεπτών. Εκ των υστέρων όφειλα να πάω λίγο πιο πολύ πριν γυρίσω ώστε να δω την πρώτη στάση, αλλά ήταν η αρχή της ημέρα, κάπου 10.30, και δεν ήξερα ακόμη. Κάνω αναστροφή, πάω στο κέντρο για τους επισκέπτες και είδα την μία από τις ταινίες που είχε διότι ήθελα λίγο να προσανατολιστώ. Ωστόσο δεν πήγα στο πάρκο για να καθίσω σε ένα σινεμά αλλά για να περπατήσω και έτσι βγήκα μετά την ταινία και πήγα στο μονοπάτι της άκρης με κατεύθυνση το γεωλογικό μουσείο. Το μουσείο, το οποίος είναι άνω των 100 ετών και είναι απλά μία αίθουσα με φοβερή θέα εκτός, έχει μακέτες πως είναι το πάρκο για να καταλάβεις τι βλέπεις εκτός από τον γυάλινο τοίχο και δείγματα βράχων από τις διάφορες γεωλογικές στρώσεις. Καθότι έχω κάνει γεωλογία προπτυχιακά καταλάβαινα πλήρως τι έλεγε, το ερώτημα είναι οι προγραμματιστές φίλοι μου πχ, που δεν έχουν κάνει, τι θα καταλάβαιναν; Μετά είχε και στο μονοπάτι του άκρου μέτρηση ώστε ένα βήμα να είναι 1 εκατομμύρια χρόνια και σου έδειχνε τι πέτρες έχει η σειρά. Περπάτησα προς το Grand Canyon Village, όπου έφαγα νηστίσιμο μεσημεριανό καθότι έχει παλαβούς χορτοφάγους επισκέπτες σε τιμή που δεν βρήκα κακή. Το κρέας ήταν ακριβό πάντως. Αφότου κάθισα και ξεκουραστηκα στο εστιατόρειο ξαναξεκίνησα να περπατάω δυτικά, ελπίζοντας να φτάσω περπατώντας ως το τέλος, ή έστω όσο αντέξω. Περπάτησα γενικά πολλά χιλιόμετρα, περνώντας 3 στάσεις λεωφορείο, εώς ότου κουράστικα πάλι από το πολύ περπάτημα και έτσι πήρα μιά στάση το κόκκινο λεωφορείο το οποίο περνάει κάθε 10 λεπτά. Η μεθεπόμενη στάση όμως ήταν 500 μέτρα και έτσι περπάτησα πάλι. Ξανάνέβηκα μετά για μία στάση, 3 χιλιόμετρα μακρυα, και βλέπω ότι η επόμενη ήταν 1400 μέτρα και λέω χαλάλι, και ας είχε τελειώσει η ασφαλτόστρωση του μονοπατιού. Μετά είχα εντελώς κουραστεί αλλά είχαν μείνει 3 στάσεις ως το άκρο, Hermit's Rest. Έτσι πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα σε κάθε μία και φωτογράφισα. Όσο περπατούσα επίσης φωτογράφιζα συνέχεις, το τοπίο είναι εντυπωσιακότατο. Φτάνω στην τελευταία στάση, είχε υποτίθεται σνακ μπαρ αλλά δεν είδα κατάλογο και λέω ας γυρίσω. Μπαίνω στο λεωφορείο, Ινδοί ρωτούσαν που έχει καλή θέα για ηλιοβασίλεμα αλλά για τέτοια δεν είχα πλέον κουράγιο και απλά κάθισα. Μπήκαν δύο καλοντυμμένες Κινέζες και κάθισαν μπροστά μου. Έβγαλαν το κινητό τους και έβλεπαν φωτογραφίες που τράβηξαν η κάθε μία την άλλη. Μάλλον πρόκειτο για ινφλουένσερς, όχι απλές τουρίστριες. Γενικά ήταν πολύς κόσμος με κάμερες, κάτι που σπανίζει σήμερα καθότι όλοι έχουν έξυπνα κινητά. Γύρισα Grand Canyon Village με το κόκκινο λεωοφορείο και από εκεί το πράσινο για το πάρκινγκ. Πέρασε από το σημείο που είναι τα ξενοδοχεία και η βιβλιοθήκε αλλά δεν είχα κουράγιο πλέον για τίποτα. Παίρνω το αμάξι και οδηγώ μία ώρα πίσω στο Williams. Πήγα στο Safeway και αγόρασα πατάτες μικροκυμμάτων και έφαγα. 

Την επομένη ξύπνησα σχετικά νωρίς και ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής και γύρισα μετά κάπου 8 ώρες οδήγηση πτώμα σπίτι. Βλέπω τον εαυτό μου και είδα μία μαγική εικόνα: Ανάμεσα στο πάρα πολύ περπάτημα που έριξα σε αυτό το ταξίδι και την αφυδάτωση, καθότι έμεινα από νερό στο Barstow, για πρώτη φορά από το λύκειο, η περίμετρος της κοιλιάς έδειχνε μικρότερη από την περίμετρο στήθους. Μετά άρχισα να πίνω υγρά. Χτες ζυγίστηκα στο γυμναστήριο και με έβγαλε 221 λίβρες. Θα ήθελα να είχα λιγότερα, αλλά τόσο η ζώνη όσο και ο καθρέπτης με δείνουν να έχω χάσει. Υποθέτω ότι έχω κάνει μύες. Τις τελευταίες δύο ημέρες ετοιμάζομαι για Ελλάδα και αύριο το πρωϊ παίρνω το τραίνο για LAX. Γενικά πρέπει να συμφωνήσω με το Teddy Roosevelt: όλοι πρέπει κάποτε να επισκευθούν το Grand Canyon, το αξίζει.