Η συγκεκριμμένη ανάρτηση είναι συνέχεια συζήτησης που είψα χτες το βράδυ με συναδέλφους μου στο Rivermill. Κατ'αρχήν μεταξύ των 3 πρωθυπουργών που ακολούθησαν τον Ανδρέα καλύτερος ήταν ο Καραμανλής. Βέβαια όπως ανέφερε και ο Κύπριος συνάδελφος μεταξύ των τριών τυφλών ήταν ο λιγότερο τυφλός αλλά δυστυχώς το πολιτικό σύστημα, όπως το διαμόρφωσε ο Ανδρέας, τέτοιου τύπου ηγέτες έβγαλε. Ο Παπαδήμος και ο Πικραμμένος απεδείχθησαν καλύτεροι διαχειριστές και από τους 3 αλλά δεν παύουν να είναι τεχνοκράτες και όχι εκλεγμένοι ηγέτες. Στις δύσκολες συνθήκες που βρισκόμαστε τέτοιοι ηγέτες είναι ικανοί να συγκρατήσουν την κατρακύλα και να διαχειριστούν τη χώρα, αδυνατούν όμως να φέρουν αλλαγή και ανάκαμψη, δεν έχουν την άμεση έγκριση του Ελληνικού λαού. Δυστυχώς όπως διαμόρφωσε το σύστημα ο Ανδρέας τόσο καλοί άνθρωποι δεν θα μπορούσαν με τίποτα να βγουν από τους κομματικούς μηχανισμούς, θα φαγωνονταν στην πορεία. Ο καθηγητής Σημίτης δεν μπορούσε να ηγηθεί της χώρας χωρίς να κάνει συνεχώς χάρες στους διαπλεκόμενους και τους συνδικαλιστές που τον στήριζαν, εξού και απεδείχθει μικρός. Το μεγάλο καλό που έκανε ο Γιωργάκης σε αυτή τη χώρα (διότι δυστυχώς κυρίως κακά έκανε) ήταν η λαϊκή επιλογή του ηγέτη των κομμάτων, εξού και βγήκε ο Σαμαράς στην εξουσία. Έχουν έναν ηγέτη στο τιμόνι της χώρας ο οποίος δεν έχει φθαρεί σχηματίζοντας μηχανισμούς οι οποίοι θα απαιτήσουν το αντάλαγμά τους όσο είναι στην εξουσία ούτε έαν υποτιθέμενο κληρονομικό χάρισμα το οποίο στην περίπτωση του Γεωργάκη απεδείχθει ανύπαρκτο. Έκανε ένα Dream Team συμβούλων (Stiglitz, Sachs κλπ) αλλά καλό στην χώρα δεν ήξερε πως θα κάνει. Ο Καραμανλής τουλάχιστον είχε καλύτερες πιο Ελληνικές συμβουλες, έκανε δύο κινήσεις για να πάρει τον αέρα οι οποίες δεν του βγήκανε και έτσι έκανε μία πολύ διαχειριστική πρωθυπουργία. Η πρώτη κίνηση που αναφέρομαι ήταν η απογραφή, η οποία δεν έφτασε στις ΔΕΚΟ και τα χάλια τους και παρ'όλ'αυτά έδειξε πόσα ψέματα είχαν πουλήσει στην Ευρώπη για την ΟΝΕ οι Σημίτης/Παπαντωνίου. Αποτέλεσμα μάλλον κακό μας βγήκε διότι η συνέχεια της διακυβέρνησης θεωρείται ο κανόνας και όχι η εξαίρεση έξω. Το άλλον ήταν ο βασικός μέτοχος τον οποίο τον κατέρριψαν στην Ευρωπη. Εν συνεχεία οι πιο σοβαρές κινήσεις που έκανε ο Καραμανλής ήταν μικρές, ισορροπημένες και εν τέλει είχε μικρό άμεσο αποτέλεσμα αν και μεγάλο μακροπρόθεσμα (χωροταξικό, νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, λιμάνι Πειραιά κλπ).
Η συνεχιζόμενη κρίση χρέους έχει φέρει την χώρα αντιμέτωπη με όλα τα ιερά και όσια της Μεταπολίτευσης που είχαν ξεπεραστεί αλλού. Ο Ανδρέας έλαβε μία έντολη για αλλαγή από τον Ελληνικό λαό και ενδυνάμωση της Δημοκρατίας την οποία ερμήνευσε ποντάροντας στο άλογο που απεδείχθει λάθος ιστορικά (αν και όταν το έκανε δεν μπορούσε να το ήξερε), τον σοσιαλισμό. Ως ηγέτης ριζοσπαστικής αλλαγής έπρεπε να δείξει εχέγγυα πατριωτικότητας, εξού και η εθνικά υπερήφανη εξωτερική του πολιτική (έστω και αν έκανε αρκετό κακό στην βάση της μακροπρόθεσμα). Ο Σαμαράς καλείται να φέρει επίσης μία ριζική ιδεολογική αλλαγή αλλά στην ανάποδη κατεύθηνση. Στην περίπτωση του δείχνει όλα τα εχέγγυα την κοινωνικής πολιτικής, αρνούμενος το πρώτο μνημόνιο και ζητώντας μία διατήρηση κοινωνικού κράτους έστω και στον ελάχιστον βαθμό. Για πρώτη φορά μετά την ψήφιση του Μνημονίου 3 η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά από τους δανειστές της, επι Γεωργάκη υποκρινόμασταν ότι κάναμε αλλαγές και οι Ευρωπαίοι υποκρίνονταν ότι συμμορφωνόμασταν, ενώ προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο να τις ξεκάνουμε. Το να χτυπήσεις τους αδυνάμους απεδείχθει πιο εύκολο από το χτυπήσεις τους προνομιούχους, όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και αναγκάστηκαν να χτυπήσουν τους προνομιούχους οι απλοί συσπειρώθηκαν μαζί τους διότι πλέον τους είδαν λες και ήταν στην πλευρά τους, τόσο είχαν αγανακτήσει.
Η Ελλάδα έχει μία πολύ σημαντική γεωστρατηγική θέση και ιστορικά αναπροσαρμόζουμε τη θέση μας με βάση ποιά δύναμη μας προσφέρει καλύτερα ανταλάγματα. Η μονοσήμαντη συμμετοχή στο Δυτικό στρατόπεδο κατά τη διάρκει του Ψυχρού πολέμου ήταν μάλλον η εξαίρεση και σε κάθε περίπτωση ιδίως μετά το 1974 επανειλλημένα δείξαμε την πολυμέρεια της εξωτερικής μας πολιτικής. Ο Σαμαράς έπεισε την τρόικα το καλοκαίρι για μία νέα ευκαιρία δείχοντας τους την σημασία της θέσεως μας και την προθυμία μας να συνεργαστούμε με την Ρωσία αλλά και την Κίνα εάν δεν μας βοηθήσουν. Ωστόσο επίσης έκανε πραγματικές κινήσεις και στο εσωτερικό από την στιγμή που έλαβε την εξουσία για να φέρει την οικονομική προσαρμογή, δεν υποκρίθηκε την άλλαγη, την εφάρμωσε κιόλας. Ηδη οι αγορές σε έναν βαθμό μας έχουν ανταμοίψει, αναφέρομαι στην συμφωνία Hewlett Packard/Cosco/ΟΣΕ αλλά και στην απόφαση της Unilever/Ελαϊς να επαναφέρει παραγωγική δραστηριότητα στην χώρα, για την εσωτερική αγορά πρώτα αλλά λογικά εν συνεχεία για εξαγωγές στην περιοχή μας.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αφουγκράστηκε ποια φυσά ο γεωπολιτικος άνεμος και το 1915 όταν ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος κατα παράβαση του συντάγματος δεν του επέτρεψε να φέρει την Ελλάδα στην πλευρά της Αντάντ έκανε τον Εθνικό Διχασμό ο οποίος είχε μεν κακό αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα αλλά έφερε την Ελλάδα στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Η φυσική απομώνωση που έφερε ο πόλεμος στην Ελληνική οικονομία είχε ως αποτέλεσμα την σοβαρή ανάπτυξη της βιομηχανίας. Ο Σαμαράς απο τύχη ή από καλή διαχείριση φέρνει πάλι την χώρα στη σωστή πλευρά της ιστορίας, από την λάθος πλευρά που την είχε βάλει ο Ανδρέας. Επίσης η κρίση χρέους προκαλεί την οικονομική απομόνωση της χώρας και την επαναφοράς παραγωγικής διαδικασίας. Ήδη από 22-23% που ήταν οι εξαγωγές πριν την κρίση έχουν ανέλθει πλέον στο 60% των εισαγωγών. Αλλά το 2013 αποδεικνύεται το ίδιο κρίσιμο με το 1915, οι δικαστές έχουν εξεγερθεί κατά των νέων περικοπών, τις κρίνουν αντισυνταγματικές και έτσι είναι εφικτό το 2014 να έχουν αναιρεθεί. Ο δρόμος της ανάκαμψης θα κριθεί του χρόνου, εάν πριν αναιρεθεί το πακέτο καταφέρουμε και φέρουμε την χώρα στη σωστή ράγα ο αγώνας έχει κερδιθεί. Σε σχέση με τις προηγούμενες εκλεγμένες ηγεσίες ο Σαμαράς φαίνεται ως το άτομο που είναι ικανό να το καταφέρει, εάν πετύχει θα μείνει στην ιστορία ως μεγάλος ηγέτης. Είδομεν