Το τωρινό κεφάλαιο του Κυπριακού

Το Κυπριακό πρόβλημα ως γνωστόν είναι ένα δυσεπίλητο πρόβλημα όπου πρέπει να συμβιβαστούν ή έστω να γίνει ανεκτή μία κατάσταση αρκετά αντιτιθέμενα μέρη, όχι μόνο οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Αν και σχέδια επίλυσης κυκλοφορούν από την δεκαετία του 1950 με την έκρηξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, έχουμε φτάσει στην σημερινή φάση λόγω της εισόδου της Κύπρου στην ΕΕ και την ανακάλυψης υδρογονανθράκων. Οι δύο αυτοί παράγοντες φαίνεται να ανατρέπουν σε ένα βαθμό τα τετελεσμένα της εισβολής.

Από το 1974 οι συνομιλίες ουσιαστικά είχαν ένα μοτίβο: η Ελληνική πλευρά ζητάει από τους Τούρκους να παραχωρήσουν μέρος όσων κατέκτησαν με την εισβολή και οι Τούρκοι αρνούνται να δεχτούν να δώσουν τόσα όσα να είναι στοιχειωδώς ικανοποιητικά για τους Έλληνες: με άλλα λόγια τα θέλουν όλα δικά τους. Το μέγιστο που έφτασε ουσιαστικά η παραχωρητικότητα της Ελληνικής (και Ελληνοκυπριακής κυρίως) πλευράς έμελε να είναι οι ιδέες Γκάλι. Ωστόσο η Τουρκία και ο Ντενκτάς δεν δέχτηκαν εκείνη την λύση: ο λόγος φαίνεται να έχει να κάνει με ψυχολογικά κίνητρα του Ντενκτάς ο οποίος εν συνεχεία ενεργοποίησε το Τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο με σκοπό να εμποδίσει τυχόν υπογραφή από την εκλεγμένη κυβέρνηση της Άγκυρας. Απλούστατα ο Ντεντκάς σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να δεχτεί να ξαναζήσουν μαζί ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι. Η κυβέρνηση Κληρίδη δρομολόγησε δύο σοφές κινήσεις, το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα που εν τέλει έθαψε ο Σημίτης λόγω των ... σεισμών και την είσοδο στην ΕΕ που στήριξαν όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις. Την επομένη της αποτυχίας του σχεδίου Ανάν φάνηκε πραγματικά ποιες είχαν γίνει οι θέσεις των δύο πλευρών: η ελληνική πλευρά πλέον δέχτηκε το σύστημα της Ζυρίχης, το οποίο δεν είχε πραγματικά αποδεχτεί την δεκαετία του 1960 και η τουρκική δέχτηκε να επιστρέψει στην πρώτη Βέρνη, ουσιαστικά να παραιτηθεί από τον Ατίλλα ΙΙ. Με άλλα λόγια ακόμα υπήρχε χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών. Η επόμενη δεκαετία δεν μπορώ να πω ότι οδήγησε πουθενά. Ο Χριστόφιας έκανε πραγματικά ειλικρινείς προσπάθειες άλλα όπως έχουν γράψει επανειλλημένα συγγραφείς του πατριωτικού χώρου οι απαιτήσεις της Άγκυρας είναι περισσότερες απ'ότι μπορεί να γίνουν δεκτές και από την πλέον υποχωρητική ελληνική κυβέρνηση.

Έχουμε όμως φτάσει πλέον σε ένα τελικό στάδιο στο Κυπριακό: Το θέμα της διακυβέρνηση σε έναν μεγάλο βαθμό έχει συμφωνηθεί, σε σημείο που δεν μπορεί πλέον να αποτελεί το φύλο συκής που χρησιμοποιούσε η Άγκυρα για να τορπιλήσει συνομιλίες. Οι διαφορές μπορεί να μοιάζουν χαώδεις εκ πρώτης όψεως αλλά είναι οι μικρότερες στην ιστορία των διαπραγματεύσεων. Υπάρχει κατ'αρχήν συμφωνία που προβλέπει τι θα πηγαίνει στα ομοσπονδιακά κρατίδια, τι στην κεντρική κυβέρνηση και σε ένα βαθμό πως θα βγαίνει η συμφωνία, αν και ακόμα το βασικό ζήτημα του έμμεσου βέτο είναι ανοιχτό. Αποτέλεσμα όμως είναι ότι έχει φτάσει το ζήτημα στο βασικό συναισθηματικό και ουσιαστικό πυρήνα του: το εδαφικό και τις εγγυήσεις. Ο Ανασταστιάδης φαίνεται να είναι πρόθυμος να δωσει πράγματα που κανένας άλλος ηγέτης δεν έδωσε στο εσωτερικό ζήτημα - και λόγω της εύρεσης του φυσικού αερίου έχει και η τουρκοκυπριακή πλευρά δεχτεί να κάνει το ζήτημα λειτουργικότερο. Ωστόσο για να προχωρήσει πλέον λύση πρέπει να δεχτεί η Άγκυρα να παραιτηθεί ειρηνικά των αποτελεσμάτων της νίκης του 1974. Είναι το ίδιο πρόβλημα που νοτιοανατολικότερα αντιμετωπίζει το Ισραήλ: αν θέλει ειρήνη πρέπει να δεχτεί να παραιτηθεί των αποτελεσμάτων του πολέμου των Επτά Ημερών. Ειρήνη στο Παλαιστινιακό δεν έρχεται διότι το δημοκρατικό και πλουραλιστικό Ισραήλ έχει δυσκολία να παραιτηθεί της νίκης. Η πολύ λιγότερη δημοκρατική Τουρκία μπορεί πραγματικά να κάνει το ίδιο, όσο και αν το σχέδιο που βγαίνει από τις διαπραγματεύσεις είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό στα μέτρα της; Όχι επι Ερντογάν και όχι σε αυτή την συγκυρία της τεράστιας εσωτερικής σύγκρουσης. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο ο Ερντογάν θα φύγει σε κάποια φάση από την εξουσία. Να δούμε τι είναι ικανοί οι διάδοχοί του.

Φιλοξενόντας φίλους

Το να έχω τακτική παρέα στο Φρέσνο ακόμα ανήκει στην σφαίρα του επιθυμητού. Τουλάχιστον όμως έχω φίλους που ζουν εκτός πόλης και είναι πρόθυμοι να με επισκευθούν. Το τριήμερο λοιπόν με επισκεύθηκε συμφοιτητής από την Ελλάδα, ο οποίος ανήκει στο ερευνητικό προσωπικό του UC Davis. Όταν ήμασταν Ελλάδα δεν μπορώ να πω ότι είχαμε στενή σχέση, το ανάποδο. Ηταν από αυτούς με τους οποίους πήγα Μύκονο, αλλά όπως και οι άλλοι με πείραζαν σε αυτό το ταξίδι. Σε κάθε περίπτωση όμως είχα να τον δω άνω της δεκαετίας και σε τελική ανάλυση άλλοι δεν με δέχτηκαν τότε να πάω μαζί τους Μύκονο. Τον είχα προσκαλέσει αν ήθελε να έρθει από την Παρασκευή και να κάτσει εώς την Δευτέρα. Εν τέλει όμως έμεινε το στενό Σαββατοκύριακο. Παρασκευή βράδυ έλεγα να βγω στο κλαμπ, αλλά ήμουν εν τέλει αρκετά αδιάθετος και άυπνος. Το κρυολόγημα γενικότερα με ταλαιπώρησε εώς την Δευτέρα, και όπως μου είπαν στην δουλειά έχει ταλαιπωρήσει έτσι επί μακρόν όλους. Σάββατο έρχεται, αφήνει τα πράγματά του και πηγαίνουμε για φαϊ προς το Old Fig. Στα 10 χρόνια που είχα να τον δω έχει γίνει χορτοφάγος. Μετά από το γεύμα γυρίσαμε σπίτι και αν θυμάμαι καλά καθίσαμε λίγο. Εν συνεχεία του έδειξα τα 3 πιθανά μέρη εξόδου και πήγαμε για καφέ στο Clovis. Τελευταία φορά που είχαμε πιει καφέ ήταν Αράχωβα. Γυρίσαμε προς το σπίτι, νομίζω τον πήγα σε κάποιο κατάστημα και δειπνήσαμε σε εστιατόρειο στο κέντρο. Προς τις 10 βγήκαμε στο Tower District και πήγαμε στο μάλλον διάσημο μέρος, παρά στο πιο ηλεκτρονικό που είχα πρόθεση να πάω την προηγουμένη. Καθίσαμε κανένα δίωρο, εγω χόρεψα αυτός όχι. Την επομένη πήγα μόνος εκκλησία και μετά τον πήγα στο μεγάλο πάρκο δίπλα από το ποτάμι. Γυρίσαμε, ξάπλωσα και έβαλε τηλεόραση να δει τις σειρές που δεν βλέπει σπιτι του. Έλεγε να δει το πρώτο ημίχρονο του All Star Game αλλά εν τέλει είδε μόνο την πρώτη περίοδο και έφυγε. Χάρηκα που τον είδα και έχω πρόθεση να του ανταποδώσω την επίσκεψη μελλοντικά

Χτες είχα την μη αναμενόμενη επίσκεψη. Ο Βολιώτης φίλος ξεκίνησε με τον πατέρα του προ εβδομάδας για το Πόρτλαντ, αλλά εν αντιθέσει με εμένα το πήρε αργά. Με ρώτησε νωρίς απόγευμα αν ενδιαφέρομαι για ποτό το βράδυ, του είπα όχι μόνο για ποτό αλλά αν θέλει να φιλοξενήσω και αυτόν και τον πατέρα του. Επίσης αν ήθελε να κάτσει μία ημέρα ολόκληρη να ξεκουραστεί. Εν τέλει μόνο για ποτό μπορούσε, Δευτέρα αναλαμβάνει υπηρεσία, και αυτό κάναμε. Χάρηκα που τον είδα μετά από 5 μήνες και μιλήσαμε για την έκλειψη του Αυγούστου. Είναι ωραίο να έχεις φίλους, έστω και εκτός πόλης.

Εξοδος σε μπαρ στην Καλιφόρνια

Η ιδέα του να βγω στην Καλιφόρνια σε νυχτερινό χώρο στην Καλιφόρνια είναι κάτι το οποίο το σκεφτόμουν ήδη από το σχολείο στην Ελλάδα, ήμουν πολύ μικρός όταν έζησα εδω προηγούμενη φορά. Το 2012 στο συνέδριο της ASPRS είχα βγει κιόλας Σακραμέντο, δεν ήταν συνεπώς η πρώτη φορά. Μετά από πολλές διερευνητικές εξόδους προσπαθόντας να ανακαλύψω ποια είναι η κίνηση και που απεφάσισα το Σάββατο να βγω σε ένα κατάστημα ονόματι The Ivy Room το οποίο είχε εκδήλωση για μοναχικούς. Βασικός λόγος όμως ήταν ότι την Παρασκευή υποτίθεται ότι παίζει house και ήθελα να δω τον χώρο. Αν συνέβαινε και τίποτα έχει καλώς αλλά από την αρχή δεν ήμουν αισιόδοξος, εξου και φόρεσα γυαλιά και όχι φακούς. Πραγματικά σκέφτηκα αρκετές φορές να μην πάω λόγω της εκκλησίας την επομένη, είπα όμως να πάω διότι καλύτερα να προσπαθήσω έστω και δειλά και να αποτύχω παρά να μην προσπαθήσω καθόλου. Προς τις 11 λοιπόν φόρεσα μαύρα (το προκαθορισμένο ρούχο των μοναχικών) και πήρα το όχημα. Ο χώρος απεδείχθει αρκετά μικρός, πιο πολύ σε μπαρ παρά σε κλαμπ. Είχε έναν dj ο οποίος σε τελική ανάλυση τα έπαιξε όλα, είχε και house. Αναλογία των δύο φύλων προς το 2 αγόρια για κάθε κοπέλα (ή και χειρότερα) αλλά αυτό δεν ήταν το βασικότερο θέμα. Ναι μεν είχε πιο πολλούς με μαύρα παρά με κόκκινα αλλά ουδέποτε έπιασε κόσμο. Επίσης οι πλειοψηφία ήταν Λατίνοι το οποίο δεν είναι κατ'αναγκην καλό σημάδι: έχουν φήμη υψηλής επιθετικότητας κάτι το οποίο δεν είναι καλό για ένα άτομο το οποίο δεν είναι επιθετικό όπως εγώ. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν είχε καλό κλίμα, ούτε πολύ κόσμο, ούτε ωραίο κόσμο και είχε μεν κανά δυο καλά δεκάλεπτα μουσικής αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ο χώρος. Ο στόχος της ανανγνώρισης επετεύχθει, δεν είναι σκουπιδαριό μεν, δεν είναι και το φοβερό μέρος δε. Θα πάω καλώς εχόντων των πραγμάτων τις δύο επόμενες Παρασκευές αν έχει ηλεκτρονική μουσική και βλέπω. Σε καμία περίπτωση δεν είναι το δημοφιλές μέρος στο Tower District αλλά στα πιο δημοφιλή θα πάω κατ'αρχήν μόνο με παρέα.

Πλήρης τηλεόραση

Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν αρκετά άρρωστος, αν και πήγα όλες τις ημέρες στο γραφείο. Το να είμαι μόνο 15-20 λεπτά από την δουλειά είναι μεγάλο πλεονέκτημα. Την Παρασκευή ήμουν σχετικά καλύτερα και έτσι πήγα στους γονείς μου. Σάββατο μάλιστα πήγαμε σε εκδήλωση Μεσσήνιων. Αν πήγαινα αύριο θα πήγαινα σε εκδήλωση Αρκάδων. Γενικά οι γονείς μου είναι από εκδήλωση σε εκδήλωση, όχι διότι είναι της διασκέδασης αλλά διότι τους προσκαλούν οι διάφορες εθνοτοπικές οργανώσεις. Εγώ το πολύ πηγαίνω στην ΑΧΕΠΑ, όπως σήμερα. Αν μη τι άλλο με το κρυολόγημα το οποίο σε ένα βαθμό ακόμα με ταλαιπωρεί το να πάω σε γυμναστήριο είναι δύσκολο, αν και συνεχίζει να είναι στις προθέσεις μου. Πάντως πλέον έχω γεμίσει τα απογεύματά μου με τηλεόραση, βλέπω προς τις 6-7 σειρές την εβδομάδα. Με άλλα λόγια κάνω κάτι την ημέρα, έστω και αν δεν είναι κάτι το πολύ ελκτικό. Έχω πάντως κάθε πρόταση να το βελτιώσω, αν και πρώτα θα πρέπει να καταφέρω να προσαρμόσω το βιολογικό μου ρολόι ώστε να κοιμάμαι παραπάνω τα απογεύματα. Ο αδερφός του μπαμπά τα είχε καταφέρει, ίσως το μπορέσω και εγώ.