EDC θα πει Electric Daisy Carnival και είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής στην Βόρεια Αμερική. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν αρκετές εκδοχές σε διάφορες πόλεις, αυτό που πήγα ήταν το κεντρικό στο Λας Βέγκας. Μετά από τόσο καιρό κλεισμένος σπίτι το ήξερα πως το είχα ανάγκη. Το εισιτήριο το αγόρασα όταν βγήκε και μάλιστα σε καλή τιμή, το ξενοδοχείο επέλεξα ένα φτηνό και το πλήρωσα αποκλειστικά με πόντους, το μόνο που εν τέλει ήταν ακριβό σχετικά ήταν το λεωφορείο αστική συγκοινωνίας που το επέλεξα διότι από την μία διότι δεν ήθελα τον πονοκέφαλο του να οδηγώ επί ώρες από και προς το Las Vegas Speedway και από την άλλη διότι είχα πληρώσει με πόντους και όχι μετρητά το ξενοδοχείο. Πέμπτη μετά την δουλειά παίρνω το αυτοκίνητο, σταματάω στο Bakersfield για καύσιμα και φαϊ έχοντας πέσει νωρίτερα σε κίνηση στην έξοδο του Φρέσνο και στο Bakersfield και μετά τον 58 για Barstow όπου στον Ι-15 έπεσα σε πυκνή ροή, σαν να ήταν απόγευμα Παρασκευής αλλά όχι κίνηση. Έφτασα λίγο πριν τα μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο, κουβάλησα τα πράγματά μου και μετά πέρασα απένταντ στο MGM Grand για να κόψω κίνηση και να δω τι ρούχα να φορέσω ως προς το κρύο.
Στο ταξίδι αυτό, και συνεχίζοντας την πρακτική από το πάρτυ των γενεθλίων μου, έφερα σνακς από το σπίτι. Ο λόγος απλός αν και φοβήθηκα μην χαλάσω την απώλεια βάρους: είναι η μόνη ουσιαστικά περίπτωση που τα τρώω διότι στο σπίτι κυρίως τρώω πιο φρέσκο φαϊ από ξηρά τροφή. Ξυπνάω Παρασκευή και τρώω από τα σνακ. Δεν κοιμήθηκα αρκετά, αλλά εν τέλει βγήκα και περπάτησα στα γύρω καζίνο, έχοντας επιβεβαιώσει ότι οι περισσότεροι στο ξενοδοχείο ήταν για εκεί. Το απόγευμα είδα έναν φίλο και γευματίσαμε. Αυτός μου έδωσε εν τέλει πρακτικές συμβουλές ως προς το EDC καθότι είχε πάει ήδη 4 φορές. Με αφήνει στο δωμάτιο, αλλάζω λίγο και μετά αρχίσω την βόλτα προς το λεωφορείο. Είχα νωρίτερα προσπαθήσει να φτάσω με σχετική επιτυχία, αυτή την φορά απλά ακολούθησα τον κόσμο. Δίπλα από την ουρά για να μπεις στο λεωφορείο σταμάτησε ένα αμάξι Red Bull, αν φώναζες στα κορίτσια ουου ρεντ μπουλ, έρχονταν και σου έδιναν, και έτσι εν τέλει έγινε. Πήγα στο ταμείο και πήρα την κάρτα του λεωφορείο η οποία ουδέποτε ήλθε σπίτι και μπήκα σε αυτό. Μιλάμε για μια ολόκληρη σειρά λεωφορείων η οποία όταν έφευγε το ένα έφευγε και το επόμενο. Μας πήγαν από μέσα από μία βάση της αεροπορίας, φτάνουμε, κατεβαίνουμε και όταν πάω να περάσω το βραχιόλι μου βγαίνει κόκκινο. Πάω δίπλα, δεν είχε ποτέ ενεργοποιηθεί, και εν τέλει χωρίς κανένα πρόβλημα διότι είχα όλα τα χαρτιά μου έδωσαν ένα άλλο και μου το φόρεσαν. Ήταν το τελευταίο σχετικό πρόβλημα που είχα. Λίγο μετά τις 9 ή περίπου 3 ώρες αφότου άφησα το δωμάτιο του ξενοδοχείου μπήκα μέσα και ακολούθησα κάποιους που είχαν έναν ιστό με κάτι από πάνω για την κεντρική σκηνή όπου έπαιζε ο Nicky Romero. Βλέπετε είχα διαβάσει νωρίτερα στο ίντερνετ ότι αυτός ουσιαστικά ανοίγει το φεστιβάλ και όντως έπαιξε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα. Μετά ακολούθησε η τρόπον τινά τελετή έναρξης όπου το εντυοωσιακή σκηνικό που είχε πίσω του κινήθηκε. Είχε μία υπερφυσικού μεγέθους κουκουβάγια της οποίας άρχισε να περιστρέφεται το κεφάλι και να εμφανίζονται διάφορα στις γιγαντοοθόνες. Την πρώτη φορά που το είδα ήταν εντυπωσιακό, εώς την Κυριακή το είχα σχετικά πάντα συνηθίσει. Μετά ακολούθησαν οι Loud Luxury τους οποίους είδα εν μέρει διότι ήθελα να πάω στη σκηνή Quantum Valley να δω την Haliene ζωντανά, που εν τέλει ήταν η μόνη ζωντανή συναυλία που είδα. Δεν θέλω να πολυλογώ ως προς το ποιους είδα αλλά ας πούμε ότι μέχρι εκεί διέσχισα οριζόντια το Las Vegas Speedway και είδα το που πουλούσαν φαϊ, μοίραζαν νερό κλπ. Στο Quantum Valley είδα μετά 20+ χρόνια DJs που δεν είδα στην Αθήνα διότι δεν είχα κανέναν φίλο μου να με βγάλει στο κλαμπ όταν ήρθαν την δεκαετία του 1990. Άφησα τον Paul Oakenfold ενώ έπαιζε το πρώτο τραγούδι παρότι ήταν εξαιρετικό διότι ήθελα να δω το σόου για τα 25 χρόνια με του EDC. Όντως ήταν εντυπωσιακό με μη επανδρωμένα τα οποία έκαναν μία κουκουβάγια η οποία έγινε σκηνή, μετά σαν πλατυτέρα των ουρανών, δύο άνθρωποι με μία καρδιά ενδιάμεσα οι οποίοι μετά χόρευαν και ύστερα πυροτεχνήματα. Ακολούθησε ο Alesso ο οποίος ήταν ο τελευταίος που είδα παρότι στις 3 έπαιζε ένας επώνυμος dj και πολύ καλό πρόγραμμα, ήθελα όμως να κρατήσω δυνάμεις για την επομένη. Μία ώρα στο λεωφορείο και μετά 30 λεπτά στο ξενοδοχείο και να πονάω ολόκληρος. Έπεσα εν τέλει λίγο μετά τις 5.
Δυστυχώς ξύπνησα στις 11 παρά τις καλύτερες προσπάθειές μου. Εν τέλει πήρα το Monorail και πήγα στο Resorts World, το νέο καζίνο που άνοιξε πριν από λίγους μήνες, να το δω. Ως αισθητική είναι σαν το Aria. Έφαγα εκεί το μόνο γέυμα (με εξαίρεση τα σνακ) και γύρισα σπίτι όπου ξάπλωσα λίγο. Μετά λεωφορείο και κατευθείαν για τον Benny Bennasi στο Circuit Grounds. Γενικά εκείνη την ημέρα πήγαινα ανάμεσα στο Circuit grounds και την βασική σκηνή, Kinetic Field. Η διαφορά σε σχέση με την Παρασκευή ήταν ότι είχε πολύ περισσότερο κόσμο με αποτέλεσμα να καταλήγω αρκετά μακρύτερα από τις σκηνές όταν άλλαζα. Πέραν τούτων μου άρεσε πάρα πολύ το remix του Another Chance του Roger Sanchez από τον Oliver Heldens, αλλά γενικά το καλύτερο σετ όλου του φεστιβάλ ήταν του Alan Walker. Ηταν κατά την γνώμη μου το πιο ρομαντικό όλων παρότι έπαιζε trance. Πώς άραγε πείθουμε περισσότερες κοπέλες ότι μουσική η οποία σε κάνει να σηκωθείς όρθιος να χορέψεις και να χοροπηδήσεις είναι πραγματικά ρομαντική; Πώς άραγε επιλέγεις ανάμεσα Deadmau5 και DJ Snake; Εν τέλει επέλεξα τον δεύτερο για το τελικό μου σετ. Μιλώντας για κοπέλες είχε 3 με 4 αγόρια για κάθε κορίτσι, και τα περισσότερα κορίτσια ήταν χεράκι με το έτερον τους ήμιση. Την τελευταία μισή ώρα που έπαιζε ο DJ Snake πονούσε η πλάτη μου αλλά συνέχισα να χορεύω κανονικά. Μετά απ'αυτόν ήταν ο KSHMR ο οποίος πάλι έπαιζε φοβερό σετ αλλά με δεδομένο και τον πόνο μου πήρα το λεωφορείο το οποίο με έφτασε νωρίτερα. Στην τελική βόλτα ως το δωμάτιο πονούσα ακόμα παραπάνω, αλλά είχα κοιμηθεί στις 5
Κυριακή σηκώθηκα στις 11 πάλι και πήγα απέναντι όπου εν τέλει έφαγα στην γειτονιά. Δεν έκανα τίποτα φοβερό την ημέρα, κουβάλησα απλώς κάποια πράγματα στο αυτοκίνητο. 6 και πάλι φεύγω για το λεωφορείο μόνο που αυτή την φορά δεν είχα κάτι που να ήθελα να δω πριν τις 12 συν όσα ήθελα να δω ήταν στο Kinetic Field. Το ζήτημα είναι τουαλέτα, που είχε μόνο φορητές, πήγαινα κυρίως μεταξύ σετ και ήταν δεδομένο ότι έπινα νερό διότι ο αέρας είναι πολύ ξερός λόψω υψομέτρου και ερήμου. Πήγα στο Circuit grounds και ο πρώτος τον οποίο πρόλαβα 2 τραγούδια ήταν καλός, αλλά αυτός αμέσως που ακολόυθησε στις 9 δεν μου έλεγε κάτι. Έτσι βγήκα βόλτα να δω όλο τον χόρο του φεστιβάλ που δεν είχα ουσιαστικά δει διότι προτιμούσα να δω τους dj. Ενδιαφέρον ο χόρος, αλλά το να ανέβω στο τρενάκι του λούνα πάρκ αντί να δω τον DJ μου φάνηκε χαζό ιδίως διότι είχε ουρές. Ο κόσμος ήταν πολύ λιγότερος και από την Παρασκευή και έτσι έφτασα πιο κοντά στην σκηνή και είδα που κάθονταν οι VIP. Δεδομένου ότι το εισιτήριο VIP σε αυτή την φάση κάνει χιλιάρικο δολλάρια ή δύο με τρεις φορές το κανονικό, άσε καλύτερα. Έπεσα σε μία σκηνή που είχε μουσική την οποία θα έλεγα electro-corridas, όπου corridas είναι η μουσική που ακούνε οι Μεξικανοί. Δεν ήξερα καν ότι το είδος υπήρχε. Πάω στην κεντρική σκηνή και είχε τον Purple Disco Machine. Γενικά σε εκείνη την φάση, 3η ημέρα είχα σχετικά βαρεθεί την house όπως τότε στην Μυκονο, αν και στην Μύκονο πήρε παραπάνω και την είχα βαρεθεί και παραπάνω, δεν την άκουγα μετά για ένα δίμηνο. Έφτασα δίπλα στο VIP stage και είδα για μια φορά πολλά νέα κορίτσια, τα οποία συνοδεύονταν από έναν άνδρα ηλικίας μου και έναν μάλλον μεγαλύτερό μου. Άραγε είχαν πληρώσει αυτές το εισιτήριο όλο; Επίσης ήταν καλά ντυμένες παρότι ο πιο πολύς κόσμος στο EDC ήταν ντυμένος σαν λετσός, σαν ομοφιλοφιλος ή με αποκριάτικα, με εντύπωση να μου έχουν κάνει τα ρούχα από το Squid Game. Οι λευκοί ίσως να είμασταν πλειοψηφία, αλλά σίγουρα είχε πάρα πολλούς από την Απω Ανατολή. Παρότι σχετικά μπροστά αναγκάστηκα να φύγω για την τουαλέτα και μπήκα στις καλές τουαλέτες που δεν είναι κανονικά για το εισιτήριό μου. Γύρισα από την άλλη πλευρά της σκηνής και παρότι μεσάνυχτα άρχισε να πονάει η πλάτη. Συνέχισα να χορεύω για τις επόμενες τρεις ώρες αλλά ήθελα να τελειώσει για να μπορέσω να καθίσω στο λεωοφορείο, το οποίο ξεκινά στις 3. Τελευταίος που είδα ο Kygo ο οποίος έκανε το δεύτερο καλύτερο σετ διότι κυρίως έπαιζε επιτυχίες του. Στις 3 άρχισε το Afrojack με τον Rehab αλλά με την πλάτη να πονάει απλά γύρισα στο ξενοδοχείο, αν και το περπάτημα πήγε καλύτερα
Την επομένη σηκώνομαι 11, άδειαζω το δωμάτιο, τσεκ άουτ, προσαθώ να βρω μετρηρά στο Strip και αποτυγχάνω αλλά εν τέλει μετά από φαϊ και καύσιμα έφυγα προς τις 2 για το σπίτι. Τα τελευταία 15 μίλια στην Νεβάδα τα πήγαμε σημειωτόν και σύμφωνα με το ίντερνετ έτσι ήταν από τις 5 το πρωϊ που άρχισε ο κόσμος να φεύγει από το φεστιβάλ κατευθείαν. Με το που μπαίνω Καλιφόρνια είχα καταιγίδα εώς το Barstow, η κίνηση να έχει κολλήσει σε κάποια σημεία και εν τέλει έφτασα σπίτι εξουθενωμένος λίγο μετά τις 10. Την επομένη δούλεψα από το σπίτι αλλά πήγα στο γραφείο για να εξεταστώ διότι όταν 150.000 άτομα τραγουδάνε Zombie Nation, ότι αναπνευστικώς μεταδιδόμενη ασθένεια υπάρχει θα την κολλήσεις και φοβήθηκα για τον κορονοϊο. Το τεστ ήταν αρνητικό έμαθα Τετάρτη βράδυ και έκτοτε γύρισα στο γραφείο, αν και δεν έχω ανακάμψει ως προς τον ύπνο. Το θετικό όμως που είδα ήταν ότι έχασα βάρος, ή τουλάχιστον εμφανίστηκε νέα γράμμωση στους κοιλιακούς και μάλιστα πλάγια που ήδη από το Blacksburg προσπαθούσα. Μου άρεσε τόσο το EDC που ήδη αγόρασα εισιτήρια για του χρόνου, το αξίζει.
