Τρια ταξίδια, τρεις δουλειές, 6 άγχη

Πολύ θα μου άρεσε να μην είχα να κάνω τίποτα. Είναι μεν γνωστό ότι οταν δεν έχω να κάνω κάτι βαριέμαι, όταν βαριέμαι τρώω και όταν τρώω πολύ χοντραίνω αλλά σε αυτή τη φάση είμαι στο ανάποδο, παραέχω να κάνω πράγματα. Κατ'αρχήν είναι τα τρία ταξίδια, πρώτο και καλύτερο είναι το τουρνουά μπάσκετ και συνέδριο στη Charlotte το Σάββατο. Τουλάχιστον έκλεισα τα δωμάτια ελπίζω, αλλά έχω να οργανώσω τις μεταφορές, να συντονίσω πληρωμές κλπ. Δεύτερο είναι το συνέδριο στο Cincinnati. Έχω κλείσει δωμάτιο για Δευτέρα - Τρίτη βράδυ αλλά πρέπει να κλείσω και για Κυριακή όπως (κυρίως!) να κανονίσω την μετάβασή μου εκεί. Τρίτο είναι το καπάκι συνέδριο στο Fairfax, ως προς αυτό πρέπει να βρω και χρήμα για τους συναδέλφους.

Φυσικά τα ταξίδια δεν είναι το μόνο που με απασχολεί. Οι δουλειές δεν παύουν ποτέ. Ενώ τουλάχιστον έχω τελειώσει homework, έχω και μερικά ακόμη πράγματα να κάνω. Κατ'αρχήν κατά τις προκαταρκτικές εξετάσεις μου ζήτησαν οι καθηγητές μου να ετοιμάσω research proposal. Ναι μεν σε μεγάλο βαθμο έχω κάνει παρόμοια με την αναφορά στην αρχή του καλοκαιριού αλλά πρέπει να το γράψω. Κατά δεύτερον έχω να διαβάσω την βιβλιογραφία που έχω βρει. Αυτή τη στιγμη διαβάζω το διδακτορικό ενός στην Ολλανδία. Κατα τρίτον (και αυτό παει και ως προς το 2ο μάθημα που έχω) πρέπει να ετοιμάσω την δημοσίευση. Δυστυχώς δεν έχει τελειώσει η έρευνα ακόμη, πρέπει να κάτσω και να την κάνω.

Το καθένα απ'όλα αυτά από μόνο του είναι αρκετά ασήμαντο (εκτός από το να συντονίσω τους Ελληνες, όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό). Ολά μαζί όμως, σε συνδιασμό και με τα μαθήματα φορτώνουν την κατάσταση. Ετσι, αυτό το Σαββατοκύριακο, παρότι δεν είχα homework, πήγα στο γραφείο μου και έγραψα λίγο ακόμη από το research proposal και διάβασα λίγο ακόμη από τη διατριβή που διαβάζω. Να δούμε πως θα καταλήξει η κατάσταση

Αλλαγή ταχύτητας

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα 3 παρουσιάσεις σε 6 ημέρες. Φοβερά αγχωτικό, αρκετά κουραστικό αλλά τουλάχιστον τελείωσε. Πέρασε, κοιμήθηκα, καιρός για άλλα. Όπου άλλα είναι να τελειώσω το homework που με φορτώνουν στα μαθήματα αλλά και τις ουρές μου για το διδακτορικό. Καθότι έχω αναλάβει και διάφορες υποχρεώσεις σε διαφόρους ομίλους έχω και αυτά να μου γεμίζουν τον χρόνο. Πρώτο και βασικότερο είναι η συμμετοχή του συνδέσμου των Ελληνων σε πρωταθλημα basket που οργανώνει η Αρχιεπισκοπή στη Charlotte. Έχω πρόθεση να πάνε όσο το δυνατόν περισσότεροι χωρίς να χρεωκοπήσει το ταμείο. Άλλο ζήτημα προσωπικό είναι να πάω στο συνέδριο ASA στο Cincinnati. Η δυσκολία εκεί έγκειται στο ότι πάω αμέσως μετά σε άλλο συνέδριο στη Βόρεια Βιρτζίνια και πρέπει να ξεμπερδέψω με τη μεταφορά και τό ξενοδοχείο. Πάντως αυτοί οι μπελάδες είναι αντιμετωπίσιμοι, πιθανόν και μέσα στην εβδομάδα. Απλά με απασχολούνε, πράγμα και καλό και κακό. Είμαι χαλαρότερος απ'ότι ήμουν χτες και έτσι πιο ικανός να το αντιμετωπίσω

Πρωτη αιχμη εργασίας

Από τη στιγμή που έγραψα την τελευταία ανάρτηση συνέβησαν αρκετά. Κατ'αρχήν ήταν η Κυριακή προ του Σταυρού κατα τη διάρκεια της οποίας εορτάζεται η μνήμη του Χρυσοστόμου Σμύρνης και των Μικρασιατών Αγίων. Κατάφερα ώστε να ψαλλεί το απολυτίκιο του αν και όχι κατά τη λειτουργία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο καθότι είναι σκλαβωμένο δεν μπορεί να τον εορτάσει. Εν συνεχεία είχα την επίσκεψη των γονέων. Το ταξίδι στη Charlottesville να τους φέρω ήταν κουραστικό, το πρόγραμμά μου ήρθε πάνω κάτω αλλά χάρηκα πολύ. Αν η μάνα μου δεν είχε λίγο πειράξει και την οθόνη (το οποίο σήμαινε ότι δεν μπόρεσα να απολάυσω τη συναυλία των Gym Class Heroes καθότι το διόρθωνα) θα έλεγα ότι πήγαν όλα ευχάριστα. Επί τη ευκαιρία παραθέσαμε και γεύμα στους συμφοιτητές μου, όσους εμφανίστηκαν. Ήταν ενδιάμεσα και το ελληνικό φεστιβάλ στην εκκλησία, κάποιοι πήγαν και βοήθησαν. Ξαναπήγα τους γονείς στο αεροδρόμιο αλλά ενδιάμεσα το αμάξι έβγαλε ότι θέλει συντήρηση, πρέπει και αυτό να το κανονίσω. Χτες δεν πήγα στην εκκλησία, πέρασα όλη την ημέρα στο ανήλιαγο εργαστήριο όπου βρίσκομαι αυτή τη στιγμή δουλεύοντας σε homework. Μπορεί μεν ακόμα να μην το έχω τελειώσει αλλά το ότι προχώτησα πολύ μου μείωσε πολύ το άγχος. Το ότι απελευθερώθηκα από τους γονείς (πριν παρεξηγηθούμε τους περίμενα με ανυπομονησία και χάρηκα που ήταν εδώ) σημαίνει ότι το πρόγραμμά μου είναι πιο άδειο. Θεωρητικά η δουλεία έχει μειωθέι, πρακτικά έχω 3 παρουσιάσεις να κάνω στις επόμενες 7 ημέρες. Καιρός να τα τελειώνω

35 χρόνια Voyager, ένας μήνας Curiosity

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία θυμάμαι από τον εξωτερικό κόσμο κατά την παιδική μου ηλικία. Όταν λέω εξωτερικός κόσμος εννοώ αντικείμενα με τα οποία δεν είχα άμεση επαφή, θυμάμαι πάρα πολύ καλά το να περνάω τη Γιουγκοσλαβία ή το Checkpoint Charlie. Αίσθηση του χρόνου απέκτησα τις τελευταίες ημέρες του 1984 διότι θυμάμαι τα μυνήματα στην τηλεόραση "ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος 1985". Θυμάμαι την καταστροφή του Challenger. Θυμάμαι τον νεκρό οπαδό της Λάρισας στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Θυμάμαι τις δημοτικές εκλογές του 1986 στον Πειραιά. Θυμάμαι επίσης την κρίση του 87, έστω και οριακά (αλλά την απόπειρα δολοφονίας του Οζάλ όπου τη σφαίρα σταμάτησε το μικρόφωνο πάρα πολύ καλά). Αρκετά καλά όμως αρχίζω και θυμάμαι από το 1989, όταν δεν είχα γίνει ακόμη 10 καθότι τα γενέθλιά μου είναι Οκτώβριο. Θυμάμαι τους Ανατολικογερμανούς να περνάνε στη Δυτική Γερμανία διασχίζοντας τα Αυστροτσεχοσλοβακικά σύνορα. Θυμάμαι την Αλληλλεγύη να γίνεται εν τέλει κυβέρνηση στην Πολωνία. Εν συνεχεία ακολούθησε η πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού η οποία ήταν πολύ βίαιη στη Ρουμανία, ακόμα θυμάμαι τους τρομοκρατημένους φοιτητές. Αυτό όμως το οποίο θυμούνται οι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν είναι τόσο τα εξωτερικά όσο τα εσωτερικά, την απίστευτη σήψη που αναδύονταν από την υπόθεση Μιμή/Χέρφιλντ/Τσοβόλα Δώστα Όλα/Σκάνδαλο Κοσκωτά κλπ. Μέσα σε όλα υπήρχε το απίστευτο πολιτικό μίσος (για να μην χάσει την εξουσία το ΠΑΣΟΚ ήταν πρόθυμο να τινάξει την χώρα στον αέρα!), οι φωτογραφίες της Μιμής, οι κασέτες των υποκλοπών για να οδηγηθούμε στον Τζανετάκη και την "υπέρβαση" του Εμφυλίου (εκ των υστέρων μάλλον πρόκειτο για ανίερη συμμαχία κατά του ΠΑΣΟΚ παρά κάτι άλλο) και στο Ζωλότα με την Ελλάδα στο άκρο του γκρεμμού. Αμ σφάζονται την μία ημέρα, αμ όλοι μαζί την επομένη κυβέρνηση! Προσωπικά εκεί ήταν που απέρριψα την ιδεολογία, όταν είδα και τους 3 μαζί στην κυβέρνηση.

Μέσα σε όλα αυτά έχω μία πολύ ζεστή και ευχάριστη μνήμη από τον Αύγουστο. Η πτώση του κομμουνισμού ήταν συγχρόνως ελπίδα αλλά και φόβος για το μέλλον, η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα αισιοδοξία δεν προκαλούσε. Η ευχάριστη μνήμη ήταν από τον πλανήτη Ποσειδώνα. Τον Αύγουστο του 1989 για πρώτη (και μόνη εως τώρα) φορά μία διαστημοσυσκευή (κατά τα φαινόμενα έτσι λέμε στα Ελληνικά space probe), το Voyager 2 τον επισκεύφθηκε και μας έφερε πληροφορίες. Έχω μνήμη ότι κάτι έγινε και το 1986 με του Ουρανό αλλά πρόκειται για μνήμη μνήμης, φοβερά αμυδρό. Την επίσκεψη στον Ποσειδώνα την θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα αλλά ήξερα τι ήθελα να γίνω. Δυστυχώς στην Ελλάδα μπορούμε να εκπαιδεύουμε αυτούς που μπορούν να κατασκευάσουν διαστημοσυσκευές αλλά δεν τις κατασκευάζουμε κιόλας, προτιμούμε να δώσουμε τα λεφτά για να διορίσουμε ημέτερους στο Δημόσιο. Έτσι δεν μπόρεσα να ακολουθήσω το παιδικό μου όνειρό αλλά ακολουθόντας τον δρόμο της τηλεπισκόπισης έφτασα αρκετά κοντά.

Σαν σήμερα πριν από 35 χρόνια το Voyager 1 (το οποίο εκτοξεύτηκε 2ο) εκτοξεύτηκε από τη Φλόριντα. Με σκοπό να το εορτάσει η NASA είχε χτες συνέντευξη τύπου με τους επιστήμονες οι οποίοι παρακολουθούν τη αποστολή ακόμα και σήμερα, μπορεί να έχει φύγει από τους πλανήτες προ πολλού αλλά ακόμα μαζεύει στοιχεία για το ηλιακό σύστημα. Για την ακρίβεια μαζεύει στοιχεία για το ηλεκτρομαγνητικό περιβάλλον καθώς κινείται προς τον διαστρικό χώρο. Βρίσκεται πολύ κοντά στον ηλεκτρομαγνητικό όριο διαστρικού/διαπλανητικού χώρου, μπορεί να το διασχίσει ανά πάσα στιγμή. Τα στοιχεία τα οποία επιστρέφει θα το αποδείξουν. Ένας από αυτούς του επιστήμονες είναι και ο Έλληνας Θωμάς Κριμιτζής, ο οποίος είναι από την Χίο και του οποίου είχαν πάρει συνέντευξη Ελληνικά ΜΜΕ κάποτε. Όταν ποτέ βγαίνει είδηση στα ΜΜΕ για τη διαστημοσυκευή την παρακολουθώ ανελλειπώς, όχι μόνο από επιστημονικό ενδιαφέρον αλλά διότι είναι και από τα σημεία επαφής με μία ιδιαίτερα τρυφερή ηλικία μου

Πριν από 1 μήνα επίσης το Mars Science Laboratory Curiosity προσαρειώθηκε. Παρακολούθησα το συμβαν στη NASA TV ζωντανά παρότι ήταν αρκετά μετά τα μεσάνυχτα και η επομένη ήταν εργάσιμη. Επίσης παρακολουθώ ανελλιπως της συνεντεύξεις τύπου αν και παραδέχομαι ότι έχασα την τελευταία λόγω των μαθημάτων. Δεν είμαι ο μόνος ο οποίος παρακολουθεί, κάθε άλλο, το δημόσιο ενδιαφέρον είναι πολύ μεγάλο (λαμβάνοντας υπ'όψιν για το τι μιλάμε). Καθότι έχω ευρυζωνικη σύνδεση (κάτι που δεν είχα το 2004 με τα Spirit και Opportunity) μπορώ να βλέπω πράγματα ζωντανά που δεν μπορούσα παλαιότερα. Είναι ένας τρόπος να εκτονώνω και το αγχος που έχω ζώντας εδω

PhD Candidate

Ναι, επιτέλους, πέρασα! Τέλος τα preliminary exams, δεν είμαι πια φοιτητής (ή μάλλον είμαι στα ελληνικά), είμαι PhD candidate. Την Τετάρτη προς Πέμπτη κοιμήθηκα παραδόξως αρκετά, ότι δεν μπόρεσα την νύχτα κοιμήθηκα το απόγευμα. Εν συνεχεία είχα από νωρίς ύπνο αλλά κράτησα τον εαυτό μου λίγο παραπάνω ξύπνιο. Σηκώθηκα με το ξυπνητήρι, ανέβηκα να αγοράσω donuts και έφτασα στην αίθουσα ακριβώς στις 8. Οι δύο καθηγητές ήταν εκεί, οι άλλοι δύο λίγο άργησαν αλλά 8.10 είχα ξεκινήσει να απαντάω στις ερωτήσεις. Με ρωτούσαν συνέχεια αντικείμενα σχετικά με το τι κάνω, πώς το κάνω, γιατί το κάνω. Στις 2 ώρες ο ένας καθηγητής εκμαίευσε από εμένα ότι δεν έχω κάνει κάτι το πραγματικά πρωτότυπο. Τέλος στις 2 1/2 ώρες με έβγαλαν έξω. Το επόμενο δεκάλεπτο ήταν από τα πλέον αγχώδη της ζωής μου. Μετά με φώναξαν, μου έδωσαν συγχαριτήρια και μου είπαν ότι πέρασα αλλά πρέπει να τους γράψω νέο research proposal. Μετά μετέφερα το έντυπο των εξετάσεων στο graduate school, πήγα στο γραφείο μου, δεν μπορώ να πω ότι πανηγύρισα αλλά σίγουρα ήμουν πολύ χαρούμενος. Προσκάλεσα μετά τους γνωστούς μου όλους για έξοδο στο Ρόανοουκ γνωρίζοντας ότι ελάχιστοι θα πήγαιναν.

Πραγματικά εν τέλει οι μόνοι που πήγαν ήταν οι 3 στο όχημα μου (εγω + δύο άλλοι). Υποτίθεται ότι θα έρχονταν να με δούνε και δύο που μένουν στην πόλη αλλά δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Πήγαμε πρώτα στο Metro! το οποίο είναι ευρωπαϊκό υποτίθεται μαγαζί, με το που ήπια το ποτό μου το γύρισε σε μάυρη μουσική. Μετά 30 λεπτά το κουραστήκαμε και πήγαμε δίπλα στο Corned Beef & Co. Ηλεκτρονική μουσική δεν έπαιζε σε καμία από τις 4 πίστες, στη μία τουλάχιστον είχε εμπορική μουσική του κάποτε. Λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι αυτή την ίδια παίζει κατα καιρόυς στο Big Al's, πρέπει να έχει για τους Αμερικάνους την ίδια λειτουργία με τα γνωστά δεδομένα τραγούδια που παίζουν συνέχεια όλα τα χρόνια τα σκυλάδικα στην Ελλάδα. Καθότι κέφι δεν κάναμε πήγαμε και στο τρίτο μαγαζί του Roanoke, το Cornerstone όπου δύο λεπτά αφού μπήκαμε το γύρισε και αυτός σε μαύρη μουσική. Αμάν! Έφυγα από το Blacksburg για να ξεφύγω από αυτή την αηδία και πέφτω συνέχεια επάνω της; Δεν ήταν πλήρη απώλεια, τουλάχιστον μίλησαμε με κάποια κορίτσια που κάθισαν δίπλα μας και μετά γυρίσαμε σπίτι. Ενα το πρωί ο νέος συνάδελφος δεν με είχε ξυπνήσει τηλεφωνόντας μου για να ρωτήσει για το Skype καθότι οι συγκενείς του τον είχαν τρομάξει, καλά θα έλεγα ότι πήγαν τα πράγματα. Όσο καλά τα πήγα με την εξέταση αλλά τόσο άσχημα τα πήγα μετά με τη διασκέδαση. Τουλάχιστον σε 5 εβδομάδες με το καλό θα πάμε στη Βασίλισσα πόλη (the Queen City), την Charlotte