Πάλι Myrtle Beach

Κυριακή γαρ, και όπως τις περισσότερες Κυριακές ο τύπος μιλάει για την κατάσταση της χώρας. Κατά το κλασσικό μου έρχονται σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ, προς το παρόν όμως προτιμώ να πω την ιστορία του ταξιδιού όσο μου είναι πρόσφατη. Με το Σαλονικιό φίλο συνεννοηθήκαμε και πήρε το λεωφορείο ώστε να έρθει Brier Creek. Τον πήρα από το Walmart, έκανα μία λάθος στροφή στον Ι-540 αλλά εν τέλει παρακάμψαμε μεγάλο μέρος του Ι-40 ο οποίος απεδείχθει ότι είχε κίνηση. Κίνηση ξαναβρήκαμε στο Conway, πριν μπούμε στην πόλη, εν τέλει σε 4 ώρες φτάσαμε. Δεν ήξερα καθόλου πως θα είναι η πόλη το καλοκαίρι. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και βλέπουμε να περιφέρεται αρκετή νεολαία και οικογένειες στον δρόμο όλων των χρωμάτων, σημάδι στην Αμερική φτώχειας. Γενικά η αίσθηση που μου δώθηκε επί τοπου ήταν η Ασπροβάλτα, το μάλλον φτωχικό μέρος όπου πάνε διακοπές οι πιο ανεπρόκοποι συγγενείς μου από τα Σέρρας. Ωστόσο για να μην νομίζει κανείς ότι κακολογό το μέρος, και η Ασπροβάλτα έχει τα καλά της. Έχει παραλία, έχει νυχτερινή ζωή, έχει αξιοθέατα, απλά μαζεύει όπως είπε και ο Σαλονικιός φίλος και γυφταριό. Τι να κάνουμε, δεν γίνεται όλα τα μέρη να είναι Μύκονος-Σαντορίνι, θα έχουμε και Ασπροβάλτα-Θάσο για να πηγαίνει ο λαός. Σίγουρα για τα Αμερικανικά δεδομένα ήταν αρκετά λαϊκό μέρος.

Το ξενοδοχείο μου θύμισε έντονα Αγία Μαρίνα. Η Αγία Μαρίνα, για τους αναγνώστες του ιστολογίου που δεν ανήκουν στην οικογένια του Πολεμικού Ναυτικού είναι το Θέρετρο Αξιωματικών Ναυτικού, το μέρος όπου από παιδάκι με πήγαιναν οι γονείς και οι παππούδες μου για μπάνιο αλλά και για 2 1/2 εβδομάδες διακοπές τον χρόνο. Το Ναυτικό ήταν ο τελευταίος από τους κλάδους να φτιάξει θέρετρο για τους αξιωματικούς του, μόλις επι δικτατορίας. Η Αγία Μαρίνα έχει συνεπώς ξενοδοχιακή υποδομή αλλά και αισθητική της δεκαετίας του 1960, καθότι επι Δημοκρατίας το Ναυτικό πολύ απλά δεν είχε τα λεφτά για να αναβαθμίσει ριζικά το θέρετρο, εν αντιθέσει με τις ΔΕΚΟ που φτιάξαν κατασκηνώσεις πολυτελείας για το προσωπικό τους. Έτσι το ξενοδοχείο, το οποίο έχει 4 πισίνες, είχε τέτοια αίσθηση, όχι ρετρό όσο φτηνιαρική, διότι απλά συν τω χρόνο έχουν αυξηθεί οι απαιτήσεις των παραθεριστών. Ένα ξενοδοχείο πολυτελείας της δεκαετίας του 1960, χωρίς αλλαγές σήμερα θα χαρακτηρίζονταν Ε κατηγορίας από τον ΕΟΤ, και κάπως έτσι θα χαρακτήριζα το ξενοδοχείο. Μας έβαλα στο πιθανόν χειρότερο δωμάτιο, αλλά είχε Wifi και λαμβάνοντας υπ'όψιν την χαμηλή τιμή που πληρώσαμε, ήμουν πολύ ευχαριστημένος, και ας μην είχε σαπουνάκι το μπάνιο, μόνο σαμπουάν (σαπούνι πήγα και αγόρασα). Φτάνουμε, τρώμε και μετά είπα στις 10 να βγούμε στο Broadway by the Beach. Είχα ίσως την θετικότερη έκπληξη που είχα ποτέ σε αυτή την χώρα. Υπήρχε πολύς κόσμος έξω, όσο Spring Break αν όχι παραπάνω και έπαιζε και καλύτερη μουσική. Στο Senhor Frog έπαιζε στην δεύτερη πίστα hard house/soft trance, πορώθηκα. Χόρευα λοιπόν και μαζί μου χόρεψαν και κορίτσια 18-21 (από το wristband της εισόδου). Δυστυχώς όμως κουράστηκε ο συνοδός του, και έτσι, παρότι περνούσα φοβερά στις 12:30 φύγαμε. Θυμάμαι πολύ καλά πόσο γαϊδούρι απεδείχθει ο μπασκετμπολίστας την πρώτη φορά που πήγα και δεν ήθελα να είμαι εγώ το γαϊδούρι. Γυρίσαμε στο δωμάτιο μέσω σούπερ μάρκετ και την πέσαμε.

Την επομένη σηκωθήκαμε πριν το μεσημέρι και πήγαμε παραλία. Η θάλασσα ήταν ζεστή σε στυλ Σαρωνικός ή Θρακικό πέλαγος και ήταν γεμάτη η παραλία. Παρεπιπτόντως και το προηγούμενο βράδυ ήταν γεμάτη η παραλία με κόσμο που περπατούσε. Δυστυχώς ο φίλος στραμπούληξε το δάχτυλο του ποδιού του κολυμπόντας. Εγω δεν είχα τέτοιο απρόοπτο, κολύμπησα κανένα 20λεπτο και μετά γυρίσα ξενοδοχείο. Παραδόξως πείνα δεν είχαμε, βγήκα βόλτες (ο φίλος δεν μπορούσε) και νωρίς το απόγευμα πήγαμε στο μπουφέ εστιατόρειο και φάγαμε του σκασμού. Στην περίπτωσή μου ήταν κυριολεκτικό, παραέφαγα και το στομάχι μου πονούσε από το πολύ φαϊ. Σε καποια φάση πήγα να κάνω (μετά το εστιατόρειο) εμετό, αλλά ενώ εν τέλει είχα την αίσθηση και ένανα την ανακλαστική κίνηση το μόνο που βγήκε ήταν κραυγή σαν του αετού, ευτυχώς δεν έκανα. Γυρίσαμε ξενοδοχείο, καθίσαμε και μετά το βράδυ πάλι Broadway by the Beach αλλά αυτή τη φορά λίγο αργότερα για να βαρεθεί και αργότερα. Πήγαμε στο μέρος με τις 3 πίστες και αυτός κάθισε αλλού, εγώ εκεί όπου είχε τον Las Vegas style EDM DJ. Χόρεψα και χάρηκα και στις 1:30 φύγαμε. Εν τέλει δεν πήγα στο after club. Σήμερα σηκωθήκα το πρωϊ, αφήσαμε το δωμάτιο και πήγαμε στην εκκλησία. Προλάβαμε τις γονυκλισίες της Αγίας Τρίαδας, την πλέον επίπονη (για μένα, δεν τα πάω καλά με το γονάτισμα) λειτουργία της χρονίας. Μετά φύγαμε για το σπίτι. Γενικά έμαθα από το ταξίδι ότι ο φίλος μου είναι μάλλον εντελώς του κατηχητικού και ότι η Myrtle Beach είναι εξαιρετική και το καλοκαίρι. Αν κανένας φίλος θέλει να πάμε κάποιο άλλο Σαββατοκύριακό, ευχαρίστως.

Σκέψεις μετά το Tomorrowland

Προ ολίγου γύρισα από το σινεμά όπου είδα την ταινία Tomorrowland. Ήταν ένας ευχάριστος τρόπος να περάσω ένα δίωρο καθότι η ταινία μου άρεσε αρκετά, αν και όχι αριστούργημα. Χωρις να θέλω να δώσω την πλοκή για όσους θα την δουν, στην ταινία υπάρχει η πόλη αυτή και την έχουν σχεδιάσει οι ονειροπόλοι. Φυσικά η σκέψη μου είναι ως προς την ρεαλιστικότητα, με μάλλον αρνητικές σκέψεις για την Ελλάδα. Ο πραγματικός κόσμος έχει γίνει και με την βοήθεια των ονειροπόλων. Αν είσαι ικανός και έχεις και τις κατάλληλες συνθήκες μπορείς να επιδιώξεις να δημιουργήσεις το όνειρό σου. Ιδίως σε αυτή την χώρα αν είσαι ικανός θα χρησιμοποιηθείς εν τέλει, και ως παράδειγμα βάζω τον εαυτό μου που εν τέλει βρηκα δουλειά. Ότι και να λέμε στις νεοφυείς επιχειρήσεις προσπαθούμε να παράγουμε ένα καλύτερο μέλλον. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει ενδεχόμενο να είχαμε μία πολύ περισσότερο προηγμένη τεχνολογικά κοινωνία από αυτή που έχουμε τώρα, δεν υπήρξαν τουλάχιστον τους τελευταίους δύο αιώνες απαγορευμένες επιστημονικές γνώσεις. Στην Ελλάδα όμως αυτό σε πολλές περιπτώσεις απλά δεν συμβαίνει. Κατ'αρχήν ελάχιστοι είναι αυτοί που βλέπουν το μέλλον θετικά γενικότερα, και μιλάμε τον καλό καιρό, όχι τώρα. Κατά δεύτερο υπάρχει μία απίστευτη δύναμη αδράνειας στην Ελλάδα. Πολύς κόσμος απλά δεν θέλει καμία αλλαγή στην καθημερινότητά του, πέραν από την απόκτηση προϊόντων πολυτελείας. Το πλέον αντιδραστικό κομμάτι στην αλλαγή είναι οι πλέον βολεμένοι, που στην περίοδο της μεταπολίτευσης είναι οι συνδικαλιστές του δημοσίου, η εξουσία του βαθέος κράτους. Γενικά στους φορείς του κράτους στην Ελλάδα δεν άρεσε η αλλαγή η οποία δεν προέρχονταν από αυτό μέσα από τις εσωτερικές διαδικασίες του, ότι δεν ήλεγχε ήταν επικίνδυνο. Απλά τα τελευταία 40 χρόνια το κράτος το κατέλαβε μια ασύδοτη καμαρίλα που στο όνομα της λαϊκής εξουσίας λυμαίνονταν το δημόσιο χρήμα. Εαν μία διαδικασία δεν ήταν σύμφωνη με τα πιστεύω της και τις ιδεοληψίες της, καταπολεμήθηκε με όλη την κρατική εξουσία που είχαν, εκτός αν φρόντιζαν να λαδώσουν οι φορείς της καταλλήλως τα γρανάζια. Είναι κατάντια της χώρας ότι οι επιχειρηματίες της νέας τεχνολογίας στην Ελλάδα είτε ήταν απλα εισαγωγείς ξένης τεχνολογίας, είτε προμηθευτές του Δημοσίου που έπιασαν δουλειά μέσω κατάλληλης σχέσης διαπλοκής. Όπως έμαθα και στην παρουσίαση όπου ήμουν στην Θεσσαλονίκη το μικρό φεγγαρι που έψαχνα διδακτορικό στο ΑΠΘ, η αγαροκαλιέργεια (οπου άγαρ είδος φυκιου) απλά είναι παράνομη στην Ελλάδα, και αν θες να την εφαρμώσεις πρέπει πρώτη και να κάνεις ΜΠΕ για την διαδικασία και μετά να ακολουθήσει και χωροταξική νομοθεσία που να σου επιτρέψει να παράγεις κάπου. Ποιος όμως θα ψάξει και θα χρηματοδοτήσει την όλη διαδικασία; Στην Ελλάδα αν έχεις μία νεοφυή επιχείριση, θες μερικά εκατομμύρια για να κάνεις την τεχνολογία να δουλέψει και άλλα τόσα για να λαδώσεις καταλλήλως την κρατική μηχανή, νόμιμα και παράνομα...

Κάτι κινείται ...

Αυτό το Σαββατοκύριακο είναι τριήμερο στην Αμερική, Memorial Day αφιερωμένη στους βετεράνους των πολέμων. Το αρχικό σχέδιο ήταν να πάω παρέα με τον Σαλονικιό φίλο σε παραλία, αλλά δεν κάθισε για οικονομικούς λόγους. Θα πάμε το επόμενο Σαββατοκύριακο Myrtle Beach, έκλεισα και το δωμάτιο. Πάντως κάθε άλλο παρα χαμένο είναι το τριήμερο. Παρασκευή βράδυ βγήκα παρέα με συναδέλφους στο Chapel Hill. Δεν έκατσα πολύ αργά διότι ξεκίνησα νωρίς, αλλά πήγαμε και ήπιαμε ποτό, ενώ συζητούσαν τι κάνουν με τα παιδάκια τους. Δυστυχώς είναι οι περισσότεροι σε άλλη φάση. Χτες πήγα στην εδώ πισίνα, η οποία άνοιξε. Είναι ρηχή και είχα δυσκολία να κάνω γύρους διότι ήταν γεμάτη παιδάκια που έπεζαν, αλλά κολύμπησα επι μισή ώρα. Σήμερα όμως πήγα παρέα με τον Σαλονικιό φίλο στο Wilmington. Η πόλη αυτή βρίσκεται περίπου στην ακτή του Ατλαντικού, λίγο μέσα όμως πανω στο ποτάμι. Είναι ιστορικά το μεγαλύτερο λιμάνι στην Βόρεια Καρολίνα, κάτι όμως που δεν σημαίνει και πολλά διότι η πολιτεία αυτή δεν είχε ποτέ πραγματικά μεγάλες πόλεις-λιμάνια. Χτες το βράδυ έπεσα στις 10.20 μμ και προς μεγάλη έκπληξη κοιμήθηκα εώς τις 9 το πρωϊ, με διακοπές. Ξεκούραστος λοιπόν σηκώθηκα, το πήρα από το σπίτι του στο Durham και μετά ξεκίνησα στον Ι-40. Μετά δύο ώρες φτάσαμε και παρκάρισα στο κέντρο. Βγήκαμε και περπατήσαμε, είδαμε την γιορτή τέχνης αλλά κυρίως τα ωραία παλαιά κτήρια, φάγαμε μεσημεριανο και μετά λίγη ακόμα βόλτα (η πόλη αυτή σηκώνει αρκετή) πήγαμε στο θωρηκτό North Carolina. Το πλοίο αυτό, βετεράνος του Β'ΠΠ ήταν επί μακρόν το καλύτερα σημειοδοτημένο πλοίο όπου έχω πάει. Πρέπει το πλήρωμα του Αβέρωφ να το επισκευθεί για να δει πως είναι ένα θωρηκτό πλοίο μουσείο. Το μόνο κακό ήταν η τιμή του, $14, όσο σχεδόν το αεροπλανοφόρο στην Νέα Υόρκη ή του Udvar-Hazy Center του Smithsonian. Πάντως πραγματικά καταλάβαινες πώς ήταν η ζωή σε ένα πλοίο που χτίστηκε ως ναυαρχίδα αλλά λειτούργησε σε δευτερεύοντα ρόλο διότι είχε ξεπεραστεί από τα αεροπλανοφόρα. Μία φορά που είχε ναύαρχο εν πλω, ήταν εφεδρικός ναύαρχος του στόλου αν τυχόν χτυπούνταν το αεροπλανοφόρο της Ομάδας Μάχης. Μετά από το πλοίο κανένας μας δεν είχε κουράγιο να πάμε παραλία, και έτσι γυρίσα. Αύριο δεν έχω κανονίσει κάτι αλλά λέω να πάω σινεμά, το Tommorowland φαίνεται ενδιαφέρον.

Ψάχνοντας για ζωή εκτός της δουλειάς

Η καθημερινότητά μου εδώ είναι σπίτι-δουλειά-σπίτι-σουπερ μάρκετ, με λίγες εξαιρέσεις. Στην αρχή και όταν έκανε κρύο σε ένα βαθμό βολευόμουνα, ιδίως όταν έβγαινα πτώμα από την δουλειά. Αυτή η περίοδος όμως έχει περάσει, θέλω περισσότερη κοινωνική ζωή. Δυστυχώς σε αυτό το μέτωπο δεν τα πήγα καλά εώς τώρα. Μετά την Τάμπα κατάφερα και κράτησα την κόπωση σε ανεκτά επίπεδα, και έτσι την Παρασκευή είχα διάθεση και ενέργεια για να βγω. Προσπάθησα να βγω με τους γνωστούς, αλλά αγρόν ηγόραζαν. Έτσι κατέβηκα στο κέντρο μόνος. Πρώτα πήγα σε ένα μπαρ με ηλεκτρονικά (ουφάδικο). Μου το είχαν περιγράψει συνάδελφοι ως το άλας της γης. Φυσικά κράτησα και μικρό καλάθι που απεδείχθει σοφό, είχε παραδόξως πολλά κορίτσια (γενικά η πόλη είχα αρκετά με στολή αποφοίτησης) αλλά όπως περίμενα ήταν ένα μέρος για να είσαι μόνος με πολλά άτομα γύρω σου, όχι ένα μέρος για να αποκτήσεις συναναστροφές. Πραγματικά μου θύμισε την Καβάλα, όταν πήγαινα σε ουφάδικο όποτε βαριόμουνα, αν μη τι άλλο είχε και παιχνίδια της εποχής εκείνης. Βγηκα λοιπόν από το μπαρ-οειδές και πήγα πιο κέντρο. Πρώτη έκπληξη ότι είχε (κλειστό βέβαια την ώρα που πήγα, οι Αμερικανοί είναι ξενέρωτοι) έκθεση τέχνης με περίπτερα, σε στυλ Stepping Out festival. Περπάτησα περί το κέντρο, και με πλήγωνε ότι δεν ήξερα κανένα, και εν τέλει πήγα στο μέρος ονόματι Coglin's το οποίο όταν είχα περπατήσει τον χειμώνα μου είχε δώσει αίσθηση club. Μπήκα λοιπόν μέσα ώρα 10 μμ και είδα την διακόσμηση σε στυλ δεκαετία 1980-90 αλλά και την πίστα. Σηκώθηκα στην πίστα σε κάποια φάση μετά το ποτό, χόρεψα και τα κορίτσια ήταν πιο φιλικά και από το Ρόανοουκ αλλά, όσο και να περνούσε ο χρόνο δεν προχωρούσε η μουσική σε κάτι το νεώτερο. Σε γενικές γραμμές η μουσική που μου αρέσει είναι από το Rhythm is a dancer και έπειτα και σε αυτό το στυλ. Αν και η δεκαετία του 1990 έχει πραγματικά αριστουργήματα της House, το συγκεκριμένο κατάστημα απέφυγε αυτού του είδους την μουσική. Έτσι, λίγο μετά τις 11:30 έφυγα, χωλομένος για την κατάσταση και άφησα ένα χωλομένο μύνημα στο facebook. Την επομένη είχε αποτέλεσμα: ο φίλος του UNC που είχε να μου απαντήσει μήνες επιτέλους αντεδρασε, και μου είπε ότι ήταν εδώ η μάνα του και φεύγει να δει το έτερο ήμιση και μετά έχει ταξίδια για συνέδρια αλλά θα θελήσει να με δει κάποτε. Δυστυχώς η κοπέλα που μου είπε ναι να χορέψουμε και μετά τίποτα 0. Το παράδοξο ήταν ότι αντέδρασε ο Σαλονικίος τον οποίο τον είχα ξεγραμένο λόγω της επίσκεψης της μάνας του για την αποφοίτησή του από το Duke. Με προσκάλεσε για τσίπουρο που και οι δύο ήπιαμε σε απειροελάχιστες ποσότητες και μετά είπαμε να πάμε για Memorial Day Myrtle Beach. Μετά από έρευνα μας το ΣΚ για δωμάτια εν τέλει είπαμε να πάμε την επόμενη εβδομάδα, όπου οι τίμες είναι κυριολεκτικά το 1/4 του Memorial Day. Τίποτα δεν είναι βέβαιο εώς ότου κλείσω τα δωμάτια αλλά φαίνεται ότι τουλάχιστον θα πάω έστω και μικροδιακοπές. Βεβαια αυτός ο φίλος φεύγει για Ελλάδα σε 3-4 εβδομάδες, οπότε δεν είναι μακροχρόνια λύση. Επίσης ναι μεν είχαμε βγει μία φορά για καφε και άλλη μία για ταινία, αλλά μου είχε πει ότι πνίγονταν οπότε προσπαθούσα να μην του είμαι βάρος όσο διάβαζε. Μπράβο του πάντως, διότι και άλλοι πνίγονταν αλλά πάνω από 2 απογεύματα σε μήνες δεν βρήκαν. Στην ζωή παίρνεις ότι καταφέρεις, να δούμε τι έχει το μέλλον μου

Το τέλος της χρονιάς

Το έτος ουσιαστικά έχει τελειώσει. Δεν εννοώ φυσικά το ημερολογιακό έτος, έχουμε 6 1/2 μήνες. Εννοώ περισσότερο το ακαδημαϊκό - βυζαντινό - τηλεοπτικό έτος. Την Τρίτη είχε τα τελευταία δύο επεισόδια του Agents of Shield, σήμερα τελείωσε το Ice Cold Gold. Ουσιαστικά πλέον τηλεόραση τέλος, ίσως έχει ξεκινήσει το Major Crimes αλλά ουσιαστικά εβδομαδιαίες σείρες πλέον δεν βλέπω, εως ότου ξεκινήσει το Ice Road Truckers. Γενικά και με αρκετά υπόλοιπα χειμερινά έχω λήξει. Το κλασσικό ερώτημα είναι τι θα κάνω το καλοκαίρι, Αρχισα και ρωτάω κατά πόσον μπορώ να την κοπανήσω για την άδειά μου Ελλάδα. Προς το παρόν δεν ξέρω. Άλλες διακοπές απλά δεν βλέπω, δεν είναι δυνατόν πλέον να την κοπανήσω από την δουλειά ακόμη και κατά τον τρόπο που την κοπανούσα από την σχολή, δηλαδή για καμία ήμερα κατι που γίνονταν σπάνια. Αυτό που ελπίζω είναι ότι θα έρθουν να με επισκευθούν φίλοι, αλλά αυτό εξαρτάται περισσότερο από εκείνους παρά από εμένα. Σε κάθε περίπτωση πάντως τουλάχιστον πλέον γέμισα ύπνο (νομίζω) και με βλέπω λοιπόν αυτό το Σαββατοκύριακο εκτός σπιτιού. Το κλασσικό ερώτημα είναι φυσικά, τι θα κάνω για να περάσει η ώρα μου. Καιρός να προσπαθήσω να βρω απάντηση.

Συνέδριο στην Τάμπα

Την επομένη που έκανα την προηγούμενη ανάρτηση (δηλαδή την Κυριακή) εν τέλει ο Σαλονικιός φίλος μου έστειλε μύνημα και πήγαμε και είδαμε τους Avengers. Η ημέρα πήγε καλύτερα απ'ότι περιμενα δηλαδή.

Η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι η 400στη από την αρχή του ιστολογίου. Δεν περίμενα ότι θα έφτανα σε αυτό τον αριθμό. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της σημερινής ανάρτησης. Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν το συνέδριο της ASPRS που φέτος ήταν στην Tampa. Ήρθε ο Τεξανός φίλος μου και μαζί κατεβήκαμε οδικώς. Την νύχτα της Δευτέρας κοιμηθήκαμε στο Brunswick της Georgia και φτάσαμε την Τρίτη. Μετά από τις διατυπώσεις το βράδυ πήγαμε στο κοινωνικό συμβάν και μετά ακολούθησε παρέα με τους άλλους φοιτητές, οι οποίοι ήταν λίγοι λόγω της εξεταστικής. Το συνέδριο είχε συγχωνευτεί στην 1 1/2 ημέρα, έτσι η δεύτερη νύχτα έμελε να είναι η τελευταία. Μετά από αρκετές περιπέτειες βρήκα τους φοιτητές και καθίσαμε για ποτό. Γνώρισα και το νέο αίμα, και είδα ορισμένους από τους παλιούς γνώριμους. Την Πέμπτη, μετά από το συνέδριο ξεκίνησα στις 4 μμ το ταξίδι της επιστροφής και φτάσαμε σπίτι στις 3 τα χαράματα. Παρασκευή πήγα στην δουλειά μετά το μεσημέρι, δούλεψα αρκετά (δεδομένη της εξάντλησης) και γύρισα σπίτι πτώμα. Έκτοτε δεν έκανα και πολλά αλλά δεν ήθελα να κάνω και πολλά, απλά να καθίσω και να ξεκουραστώ. Εαν κάτι έβγαλα από το συνέδριο είναι ότι ορισμένα άτομα είναι overachievers, μία κοπέλα με την οποία είμαστα μαζί εθελοντές στο συνέδριο Pecora το 2011 είχε ήδη παιδί, ήταν χωρισμένη και σε εκείνη την φάση ήταν στο συμβούλιο των φοιτητών και έκανε το διδακτορικό. Πλέον διορίστηκε καθηγήτρια. Πραγματικά, συγκριτικά κατάφερα λίγα...

Κοιτώντας προς τα πίσω, κοιτώντας μπροστά

Καμιά φορά εμφανίζονται βίντεο τα οποία πραγματικά νιώθω με εκφράζουν, ότι μιλάνε στην ψυχή μου. Το παραπάνω άσμα του Martin Garrix πραγματικά με εκφράζει, ιδιως στο video clip. Υπάρχει και η γυναικία εκδοχή, με την Κινέζα η οποία εμφανίζεται στο τέλος με τον δεύτερο φουσκωτό ιππόκαμπο που πρασπαθεί να τραβήξει την προσοχή του άνδρα τον οποία αγκαλιάζει η κοπέλα στο τέλος του βίντεο. Η ουσία είναι ότι έτσι νιώθω πολλές φορές, καλά με τα λόγια δεν τα πάω, προσπαθώ χορεύοντας εκτός από το να διασκεδάσω να τραβήξω την προσοχή, αλλά ακόμα και αν την τραβήξω δεν σημαίνει ότι η κοπέλα είναι και διαθέσιμη, Τουλάχιστον έτσι περιέγραφα την κατάσταση στο Blacksburg όπου είχα φίλους να με βγάλουν και να υποφέρουμε την κατάντια της πόλης, εδώ δεν έχω καν τους φίλους. Τρία άτομα ουσιαστικά ξέρω στο Τρίγωνο οι οποίοι θα μπορούσαν να με βγάλουν, η μία λείπει εκτός, οι άλλοι δυο δεν μπορούν λόγω υπερβολικής δουλειάς. Εν Ελλάδι φίλος μου μου πρότεινα να πάω να γίνω θαμώνας σε κανένα μπαρ μήπως και γνωρίσω κόσμο. Πέραν από την βασική δυσκολία ότι οι Αμερικάνοι γενικά δεν συναναστρέφονται με τυχαίους στο μπαρ, καλύτερα να πας με παρέα, δεν είμαι και ιδιαίτερος πότης, το δεύτερο ποτο στην ίδια νύχτα είναι κατόρθωμα με αποτέλεσμα μαλλον βάρος να είμαι στον ιδιοκτήτη. Έχω βρεθεί ουσιαστικά ακόμα να στηρίζομαι στους φίλους μου από το Blacksburg, όπως το Τεξανός ο οποίος θα έρθει Δευτέρα για να πάμε μαζί στο συνέδριο στην Ταμπα. Τώρα όσο ήμουν ζόμπι από την κούραση, δεν με πείραζε τόσο, ωστόσο από την προηγούμενη Κυριακή ανένειψα με αποτέλεσμα να το προσέχω και να με πειράζει. Το ωράριό μου συνεχίζει να είναι περίεργο, διότι ο ύπνος δεν με πέρνει πριν τις 3 με αποτέλεσμα να ξυπνάω και αργά (μετά από το πρωϊνο scrum) αλλά τουλάχιστον έχω πλήρη ύπνο με αποτέλεσμα να έχω και πληρη ενέργεια για να νιώσω άσχημα. Στην Τάμπα μπορεί μεν να κουραστώ, αλλά ξέρω πως θα περάσω καλά, εξου και ανυπομονώ να κατέβω. Σήμερα και αύριο είναι το δύσκολο, απο μεθαύριο καλύτερα.