Ταξίδι στο Arlington

Στο τέλος της προηγούμενης ανάρτησης ετοιμαζόμουν να πάω στη Washington με την αδερφή μου. Από την στιγμή που έφυγαν οι γονείς το σπίτι λίγο ηρέμησε και ήθελα να μείνω να δουλεύω παρέα με την αδερφή μου, αλλά η αδερφή μου όσο ήταν σπίτι περισσότερο έβλεπε τηλεόραση και εγώ μάλλον την ενοχλούσα. Τέλος πάντων Πέμπτη πρωϊ φορτώνουμε να πράγματά μας στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε για Arlington, όπου είχαμε κλείσει ένα πολύ καλό ξενοδοχείο. Σταματήσαμε ενδιάμεσα σε ένα Iron Skillet όπου φάγαμε μεσημεριανό και μετά φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το οποίο πάλι δεν ήταν στον χάρτη του αυτοκινήτου μου. Αν και υπήρχε την ημέρα εκείνη σχέδιο να πάμε στο Phillips Collection ήμουν πολύ κουρασμένος από την οδήγηση για μεγάλο ταξίδι, απλά περπατήσαμε και φάγαμε στο Crystal City. Η συγκεκριμένη συνοικία είναι ένα μάλλον όμορφο μέρος οργανωμένης ανάπτυξης το οποίο όπως το Reston Town Center σου δίνει την αίσθηση του μη αυθεντικού. Είναι ωραία τα ψηλά κτίρια και η πυκνή δόμηση, αλλά ελάχιστα πρωτότυπη και μοναδική (εν αντιθέσει πχ με την Antigone στο Montpellier) ενώ το γεγονός ότι όλα τα εστιατόρεια ήταν από αλυσίδες δεν βοήθουσε. Κατά τα άλλα τόσο κοντά στο Πεντάγωνο τα περισσότερα γραφεία ήταν εργολάβων του ενώ και τα εστιατόρεια ήταν προσανατολισμένα να καλύψουν τις ανάγκες για μεσημεριανό των εργαζομένων. Ωστόσο ευτυχώς δεν νέκρωνε η συνοικία το βράδυ, εν αντιθέσει με το κέντρο της Βαλτιμόρης.

Παρασκευή πρωί σηκωνόμαστε και παίρνουμε το μετρό για το National Mall, όπου πήγαμε στο Smithsonian Air and Space Museum. Σε σχέση με την προ τριετίας επίσκεψη οι περισσότερες αίθουσες ήταν οι ίδιες, αλλά είχε και ορισμένες ανακαινισμένες τις οποίες επισκευθήκαμε. Είδαμε και ταινία στο IMAX. Εν συνεχεία ανεβήκαμε Dupont Circle όπου είδαμε το Phillips Collection. Η συγκεκριμμένη είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή ζωγραφικής, αρκετά μικρή, την οποία είδαμε όλη (περιλαμβανομένης και της προσωρινής έκθεσης) σε λιγότερο από δύο ώρες. Δειπνήσαμε στην συνοικία και μετά κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο. Μία φίλη της αδερφής μου από το πρώτο μεταπτυχιακό της είχε πιάσει δουλειά στο Wilmington Delaware, μετά από αρκετά τηλεφωνήματα που διήρκεσαν αρκετές ημέρες έκλεισε εισητήριο και ήρθε και μας επισκέφθηκε και την φιλοξενήσαμε στο δωμάτιό μας. Έτσι το βράδυ της Παρασκευής την πήραμε από το Union Station. Η συγκεκριμένη κοπέλα έχει βρει δουλειά σε ένα Ελληνικό σχολείο, στην συγκεκριμένη περίπτωση Charter School με τμήμα Ελληνικών, στα προάστεια. Απ'ότι κατάλαβα την δουλειά την βρήκε μάλλον μέσω AHEPA και έχει σχέση εξαρτημένης εργασίας με το σχολείο. Επίσης στο συγκεκριμένο σχολείο έχει και διάφορους εκπαιδευτικούς αποσπασμένους από την Ελλάδα, διότι ω ναι, αν έχεις κατάλληλο μέσο όλα γίνονται ακόμα και εν μέσω χρεωκοπίας. Η κοπέλα ωστόσο ουδέποτε απέκτησε αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να είναι παγιδευμένη στο σπίτι της όπου η διασκέδασή της είναι να βλέπει από το Youtube σειρές της Ελληνικής τηλεόρασης. Κάποτε έκανε παρέα με τους αποσπασμένους Έλληνες οι οποίο απεδείχθησαν λίγο τριαλαλό αλλά μετά μάλωσε. Καθότι το μέρος δεν έχει και δημόσια συγκοινωνία ουσιαστικά η μόνη έξοδός της ήταν να πάει στα δύο εμπορικά κέντρα της περιοχής. Όπως σχολίασε και η αδερφή μου τα αγγλικά της έδειχναν ότι δεν έκανε και καμία παρέα με τους Αμερικανούς (το είπε και η ίδια) και η νοοτροπία της συγκεκριμένης Βολιώτισσας μάλλον ήταν ιδιότροπη. Στην θέση της 100% θα έιχα αποκτήσει όχημα μπας και φεύγω από το μέρος, η κοπέλα δεν είχε δίπλωμα Ελλάδα και δεν πήρε ποτέ Αμερική. Ήταν η τρίτη φορά της στην Washington, δήλωσε ότι είχε δει τις προηγούμενες φορές όλα τα αξιοθέατα (πράγμα αδύνατον) και το μόνο που ήθελε να κάνει είναι ψώνια πριν γυρίσει στην Ελλάδα οριστικα σε λίγες εβδομάδες. Την νοοτροπία της δεν την καταλαβα καθόλου, έρχεσε στην πόλη και αντί να δεις το μοναδικό που έχει να προσφέρει έστω και για ξεκάρφωμα θα πας για ψώνια; Τέλος πάντων και η αδερφή μου ήθελε να κάνει ψώνια και την συνόδευσε με την διαφορά ότι η αδερφή μου έκανε βόλτα στην πόλη τόσο πριν όσο και μετά.

Την επομένη ανεβήκαμε στον επόμενο σταθμό του μετρό (Pentagon City) όπου έχει και μεγάλο εμπορικό κέντρο. Συνόδευσα τις κοπέλες το πρωϊ και κάναμε και λίγα δικά μου ψώνια αλλά όλη μέρα μου ήταν αδύνατον, μετά το μεσημεριανό γέυμα οδήγησα μόνος στο Udvar Hazy Center του Smithsonian, δίπλα από το αεροδρόμιο Dulles, και είδα τα εκεί αεροπορικά εκθέματα. Είναι δεδομένο ότι το κεντρικό μουσείο στο National Mall δεν χωράει όλα τα εκθέματα, ιδίως τα πολύ μεγάλα όπως το διαστημικό λεωφορείο ή το SR-71 Blackbird. Έτσι υπάρχει αυτό το παράρτημα το οποίο έχει πολύ σημαντικά εκθέματα, όπως ορισμένα μοναδικά αντίτυπα γερμανικών αεροσκαφών. Αυτό το οποίο έχω να παρατηρήσω ήταν ότι είναι μικρότερο από το Le Bourget (το οποίο και μου θύμισε) και είχε μόνο κύρια αεροσκάφη όπως το F-86 και το F-4, όχι διάφορα σπανιότερο. Ωστόσο πέραν διαστημοπλοίων και στρατιωτικών αεροσκαφών έχει και πολιτικά αεροσκάφη, όπως ένα Concord αλλά και το πρωτότυπο του 707 αλλά και μικρά προσωπικά αεροπλάνα και ελικόπτερα. Σε τρεις ώρες το είδα όλο με εξαίρεση το Observatio Deck αν και θα μπορούσα να αφιερώσω λίγες ώρες παραπάνω, αν είχα τον χρονο. Γύρισα στο ξενοδοχείο, πήγαμε την  κοπέλα να πάρει το λεωφορείο και μετά περπατήσαμε με την αδερφή μου Σαββατόβραδο στο κέντρο της Washington και Chinatown, όπου είχε κίνηση. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, φτιάξαμε τα πράγματά μας και εν τέλει κοιμηθήκαμε. Εκείνη την ημέρα είχε έναν Ινδικό γάμο στο ξενοδοχείο, πολύ κόσμος μπαινοβγαινε με τις κυρίες να φοράνε σάρι. Το επόμενο πρωϊ πήγαμε στο αεροδρόμιο με το λεωφοριάκι του ξενοδοχείου και μετά έκανα check out και οδήγησα σπίτι, αφότου αγόρασα τυρί. Με ενημέρωσαν ότι ένας Κύπριος παλαιός φοιτητής μας επισκέυτεται και έτσι πήγα και τον είδα, αν και μετά όλο το ταξίδι και την φιλοξενία της οικογενίας ήμουν αρκετά κουρασμένος. Σήμερα Memorial Day έκανα αίτηση για 8 θέσεις εργασίας και μετά περπάτησα μέχρι το NRV Mall το Huckleberry Trail. Αύριο ξεκινά πάλι η δουλειά αλλά και το θερινό εξάμηνο.

Σε γενικές γραμμές εδώ τελειώνει η φοιτητική ζωή μου στο Blacksburg. Οι φίλοι μου μου ζήτησαν να κάνω μια γενική ανασκόπιση της τετραετίας, η οποία και θα γίνει αφού γράψω και διάφορα άλλα. Γενικά κάπου εδώ είχα πρόθεση να σταματήσω το ιστολόγιο το 2009, αλλά καθότι οι φίλοι μου έχουν φύγει από την πόλη και είμαι αρκετά μόνος μάλλον θα συνεχίσω για λίγο τις αναρτήσεις, τουλάχιστον εως ότου φύγω απο την πόλη. Δύσκολα θα φτάσω τις 350 αναρτήσεις αλλά και όσες έχω βάλει είναι πολλές

Τελετή αποφοίτισης

Η αποφοίτιση του διδακτορικού μου δεν ήταν φυσικά η πρώτη που ήμουν στην ζωή μου. Ωστόσο ήταν η πρώτη στις ΗΠΑ. Καθέ τελετή ήταν μοναδική, εξού και η συγκεκριμμένη. Η όλη διαδικασία ξεκίνησε με το άγχος της Δευτέρας, αν θα έρθει κανονικά την επομένη η οικογένια, το οποίο χειροτέρευσε τον ύπνο μου. Τέλος πάντων, πήρα την αδερφή μου κανονικά την Τρίτη (η οποία σχολίαζε αρνητικά την ποιότητα των αεροπλάνων σε σχέση με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ) ενώ την Τετάρτη πήρα και τους γονείς από την Wytheville. Οι γονείς μου είχαν και ατυχία, το δεύτερο σκέλος της πτήσης του καθυστέρησε αρκετές ώρες λόγω του ότι έκλεισε το αεροδρόμιο του Σικάγο, παρότι δεν πετούσαν μέσω αυτής της πόλης. Τετάρτη πρωϊ δούλεψα από το σπίτι για να περάσω λιγό παραπάνω χρόνο με την αδερφή μου, η οποία κυρίως όμως είδε τηλεόραση. Πέμπτη πήγα στην δουλειά, έβγαλα 8 ώρες, και μετά πήγαμε στο Homeplace οικογενιακά να φάμε. Περιμέναμε δύο ώρες για τραπέζι αλλά χαρήκαμε το φαϊ. Εκείνο το βράδυ προβάρισα την στολή και μετά πέσαμε να κοιμηθούμε. Το άγχος μου ήταν αρκετό, κοιμήθηκα πολύ ανήσυχα

Το πρωϊ ξύπνησα στις 7 και άρχισα αν ετοιμάζομαι. Περπάτησα ως το ανοιχτό γήπεδο για την τελετή όλου του πανεπιστημίου. Είμασταν μόλις 10 άτομα μεταπτυχιακοί, οι υπόλοιποι ούτε που καταδέχτηκαν, αλλά ήταν χιλιάδες προπτυχιακές. Συμμετείχα στην τελετή, μιλήσαν οι ομιλητές και μετά βγήκαμε και βγήκα φωτογραφία με τους γονείς. Εν συνεχεία έφαγα ένα biscuit και πήγα στην μεταπτυχιακή τελετή. Ήρθε ο καθηγητής και περιμέναμε καμία ώρα εώς την αρχή της. Παρά τα λεγόμενα δεν έκανε ζέστη εκεί μέσα στο γήπεδο, άνετα ήμουν. Ανεβήκαμε στο κύριο επίπεδο, καθίσαμε και μετά ακολούθησε η τελετή για τους διδακτορικούς ονόματι hooding. Μου πέρασε ο καθηγητής το μαντηλι στο λαιμό (ή μήπως λέγετε αυτό τήββενος;). Η όλη διαδικασία ήταν μακρά, τελειώσαμε περί τις 3 σχεδόν και ακολούθησε η δεξίωση της Γεωγραφίας. Γενικότερα όλη την ημέρα ένιωθα ένα μείγμα χαράς, προσμονής και άγχους, αλλά και έντονα ικανοποιημένος που έφτασα επιτέλους σε αυτό το σημέιο. Στην δεξίωση της Γεωγραφίας εμφανιστήκαμε οι λίγοι που αποφοιτήσαμε και είχαμε και μερικά μπράβο από τους συναδέλφους και τους καθηγητές. Πάλι καλά που είχα πάει στο Homeplace και έφαγα πολύ το προηγούμενο βράδυ και άντεξα, αλλιώς θα είχα πεθάνει της πείνας και θα είχα ζαλάδες πριν φτάσω στο φαϊ της δεξίωσης. Εν συνεχεία έβγαλα το ρούχο και πήγα στην ομιλία του Grotzinger για το Curiosity. Ναι μεν δεν είπα πολλά νέα σε σχέση με το τι έχει πει στις συνεντεύξεις τύπου (αν και τα είπε πολύ πιο επιστημονικά) αλλά ήταν ευχάριστο που τον είδα με τα μάτια μου. Μετά από αυτό γύρισα σπίτι και ξάπλωσα. Η αδερφή μου και ο πατέρας μου έβαλαν φωτό στο facebook με την οικογένια όπου φοράω τα ρούχα. Μέχρι στιγμής έχει κάπου 100+ like και περί τα 100 σχόλια, ακόμα και από άτομα με οριακή σχέση με την οικογένια όπως Ιορδανοί συμφοιτητές στη ΣΣΑΣ του πατερα μου. Πιο θετικά σχόλια βγήκαν από τους διάφορους Πειραιώτες που με γνωρίζουν από παιδί.

Την επομένη ακολούθησε η τελευταία δεξίωση μας με τους γονείς για το διδακτορικό μου. Ήρθαν καμία 15αριά στενά άτομα (δυστυχώς το σπίτι δεν χωράει πολύ κόσμο καθιστό) και φάγαμε καλό φαϊ. Μετά την Κυριακή πήγαμε εκκλησία Roanoke και οδήγησα στη Charlotte, ενώ χάθηκα και λίγο στο Greensboro, όπου είδαμε φίλο του πατέρα μου και την οικογένιά του. Τα χαράματα πέταξαν οι γονείς και χτες περπατήσαμε στην πόλη με την αδερφή μου. Στο κεντρο της πόλης όπου όλα τα μουσεία κλειστά λόγω του ότι ήταν Δευτέρα (αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν και η επέτειος της Γενοκτονία των Ποντίων αλλά φυσικά δεν ήταν αυτός λόγως στην Charlotte) περάσαμε διόμιση ώρες με την αδερφή μου να κάθετε κάθε 10 λεπτά λόγω κόπωσης. Μετά (είχα ήδη πάει άλλο ψώνια το πρωί) πήγαμε σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο όπου η αδερφή μου πέρασε διόμιση ωρες όρθια στα καταστήματα χωρίς να γκρινιάζει και χωρίς κανένα πρόβλημα, εγω ήμουν αυτός που γκρίνιαζε. Γυρίσαμε σπίτι και εν τέλει ξάπλωσα. Σήμερα πήγα στο γραφείο όπου δούλεψα αν και γύρισα σπίτι όσο μπορούσα. Το απόγευμα η πάλαι ποτέ γειτόνισσα έκανε την δική της δεξίωση για την αποφοίτισή της και την αποχώρησή της στην Νέα Υόρκη. Ας είναι καλά η μάνα της που τα ετοίμασε όλα. Πολύ λίγο κόσμο ήξερα στην γιορτή της, από την στιγμή που έφυγε η συγκάτοικός της εγκατέλειψε εντελώς την παλιά παρέα της και κάνει παρέα με νέα άτομα. Φαίνεται ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας της, πιάνει φιλίες, μετά μαλώνει με τους φίλους της και βρίσκει καινούργιους αντί να προσπαθήσει να διορθώσει τις παλιές της φιλίες. Έφυγα μετά τρεις ώρες λόγω κόπωσης. Αύριο έχει δουλειά και μετά ακολουθεί την Πέμπτη αναχώρηση με την αδερφή μου εώς την Washington, απ'όπου φεύγει την Κυριακή. Η όλη αποφοίτηση και επίσκεψη της οικογένιας είναι πολύ κουραστική. Από την μία χαίρομαι διότι επιτέλους ξαναείμαστε οικογένια, κάτι που είχε να γίνει από τότε που έφυγα για αυτή την χώρα. Από την άλλη την Δευτέρα (Memorial Day) θα χαρώ διότι θα μπορεσω να καθίσω. Η διαδρομή ακόμη συνεχίζεται

Εορτές τέλους

Για πρώτη φορά χαίρομαι που δεν έχω πάρει μαθήματα αυτό το εξάμηνο. Μπορεί να μην είχα νέες παρέες αλλά τουλάχιστον έχω χρόνο να πάω σε όλες τις εκδηλώσεις και γιορτές αποφοίτησης χωρίς να αγχώνομαι για εξετάσεις. Γενικά από το Πάσχα και μετά όλο και κάτι συμβαίνει το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να φάω πολύ, με δυσκολία συγκρατώ το βάρος μου στο ίδιο επίπεδο παρά την γυμναστική, το να χάσω φαίνεται φαντασία σε αυτή την φάση. Η δυσκολία είναι όταν συμβαίνουν συγχρόνως εκδηλώσεις. Την Πέμπτη 6 η ώρα είχα 3 συγχρόνως, μία από το τμήμα CSES εορτή αποφοίτησης, το OCF είχε την τελευταία εκδήλωση/γεύμα της χρονιάς με γεύμα και τέλος μία συμφοιτήτριά μου εορτασε το τέλος των preliminaries της. Πρώτα ξεκίνησα με το τμήμα μου, όπου βρέθηκα με 15 κοπελες και 5 αγόρια. Απο αυτούς γνώριζα οριακά 2 κοπέλες. Ωστόσο με το που έφαγα την κοπάνησα, όχι γιατί δεν ήθελα να κάνω παρέα (απεναντίας) αλλά διότι ήθελα να προλάβω και δεύτερο. Επέλεξα να πάω στο OCF καθότι μου είχαν πάρει και δώρο, και θα ήταν αγένεια να μην εμφανιστώ. Το δώρο ήταν μία εικόνα της φιλοξενίας του Αβραάμ. Αν και συνηθίζουν να δίνουν τέτοια στους μαθητές, δεν θυμάμαι να έχουν δώσει στους φοιτητές. Χτες το βράδυ ήταν το γεύμα των Ευρυτάνων, όπου πήγα μόνος μου παρότι δεν μου άρεσε το μπουζούκι. Σήμερα συνάδελφοι έκανα γιορτή για το τέλος του εξαμήνου. Συνειδητοποίησα ότι πρόκειται να είναι η τελευταία φορά που θα δω καποιους ανθρώπους ιδίως αν φύγω από την πόλη οριστικά στα τέλη Ιουλίου. Γι'αυτό τον λόγο έμεινα παραπάνω απ'ότι σκόπευα παρά την κούραση που μου προκαλούν οι μακρές εκδηλώσεις. Με αυτά και με τ'άλλα όμως συνειδητοποίησα ότι είναι δύσκολο να συμμετέχω στις άτυπες εκδηλώσεις που συμβαίνουν. Από το πρώτο έτος είχα συνειδητοποίησει ότι την τελευταία εβδομάδα οι αποφοιτούντες βγαίνουν στην πόλη και διασκεδάζουν αρκετά, με αποτέλεσμα παρότι η πόλη αδειάζει να υπάρχει περισσότερος κόσμος εκτός. Με την οικογένιά μου εδώ, πόσο χρόνο και δυνατότητα θα έχω να βγω; Βλέπουμε

Προς την αποφοίτηση

Όπως έχω προσέξει τελευταία έχω μία τάση να βάζω δύο αναρτήσεις την εβδομάδα, μία προς το μέσον όπου γκρινιάζω για την νυχτερινή αποτυχία και μία προς το τέλος όπου δίνω μία σύνοψη. Σταδιακά θα έρθει ο καιρός που θα σπάσει αυτό το καλούπι διότι απλά θα φύγουν οι φίλοι μου για διακοπές. Κάποιοι έχουν ήδη ξεκινήσει. Ως προς την δουλειά η υπόθεση παει καλά, σύντομα θα έχω πετύχει και τους μακροχρόνιους στόχους! Δεν θα έχωκαι πολλά να κάνω. Περιεργότερο όλων έλαβα και δεύτερο e-mail από Κινέζο να του δώσω δουλειά στην ερευνητική μου ομάδα. Εδώ εγώ δεν έχω postdoc, θα δώσω και σε άλλον; Το ευχάριστο είναι ότι την Τρίτη ξεκινά να έρχεται η οικογένιά μου εδώ ώστε την Παρασκευή να αποφοιτήσω.

Βγήκαμε αυτή την εδβομάδα δύο φορές. Πρώτη φορά ήταν η Τρίτη όταν πρόσεξα κοπέλες από sorority με μπλούζα ότι αποφοιτούσαν. Όπως ανακαλύψαμε επείδη αποφοιτούνε δεν σημαίνει κιόλας ότι είναι πρόθυμες να σου μιλήσουν, πόσο μάλλον τιποτ'άλλο. Πραγματικά είναι να αναρωτιέσαι τι κάνουν στην πόλη. Πότε μπορείς να βρεις φιλικές κοπέλες έξω ή γενικότερα; Βγήκαμε πάντως και την Πέμπτη. Αυτή τη φορά καθότι Reading Day είχε αρκετά λιγότερο κόσμο έξω. Παραδόξως όμως μιλήσαμε. Πρώτη περίπτωση ήταν μία κοπέλα που έχω προσέξει 3 χρόνια τώρα στην πόλη. Περισσότερο την λυπήθηκα, ότι ενδιαφέρον είχα έσβησε. Η δεύτερη ήταν το (πρώην) έτερον ήμιση ενός ελληνοαμερικάνου, ο οποίος την χώρισε εκείνο το πρωί. Εντελώς χάλια η ψυχολογική της διάθεση, μας είπε την ιστορία αλλά κατά το κλασσικό είμαι βέβαιος ότι η ιστορία από την πλευρά του θα ήταν διαφορετική. Σύμφωνα με την περιγραφή της αυτή έψαχνε μία σταθερότητα και ο λεγάμενος δεν είχε τέτοια πρόθεση, συν ορισμένες άλλες ιστοριες. Στο τέλος και οι τρεις την πήγαμε εώς το σπίτι της και γυρίσαμε στο δικό μας. Πραγματικά ήταν ίσως η πιο ενδιαφέρουσα έξοδος στο Blacksburg τόσα χρόνια, με πιθανή εξαίρεση κάποια Euronights. Μας μίλησαν μεν κοπέλες, αλλά και στις δύο περιπτώσεις περισσότερο ως καλοί Σαμαρίτες δράσαμε. Ας ελπίσουμε ότι θα βρούμε αυτό που ποθούμε σε αυτό την κόσμο και όχι στον επόμενο...

Το πάρτυ και το ψάξιμο για δουλειά

Χτες σηκώθηκα το πρωί και άρχισα να φτιάχνω το σπίτι. Σφουγγάρισα, σκούπισα, καθάρισα και στο τέλος το σπίτι ήταν καθαρότερο. Πήγα και στο γυμναστήριο ενδιάμεσα συν είδα και το Kentucky Derby το οποίο ήταν χτες. Ενδιαφέρουσα η κάλυψη αλλά κυρίως οι διαφημιστές: το μύνημα ήταν αγοράστε τις μετοχές μας... Εν τέλει ήρθαν καμία εικοσαριά φίλοι στο τελευταίο πάρτυ που πρόκειται να κάνω στο Blacksburg. Πέρασα αρκετά καλά, διασκέδασα και τα μεσάνυχτα είχαν φύγει όλοι. Εν συνεχεία βγήκα με τους Έλληνες στην πόλη αλλά δεν μπορώ να πω ότι διασκέδασα ιδιαίτερα, ήταν μία εξαιρετικά συνηθισμένη έξοδος, τίποτα το ιδιαίτερο. Το πρωί σήμερα σηκώθηκα, έπλυνα ρούχα και πήγα εν τέλει στο γραφείο. Έκανα αιτήσεις για δουλειά, με ρωτούσαν χτες οι συνάδελφοι τι θα κάνω και η απάντηση μου ακόμα ήταν ότι ψάχνω. Πήγα στις συνηθισμένες ιστοσελίδες και αυτό που έχω να πω είναι ότι επιτέλους, για πρώτη φορά φέτος, δεν έχω θέσεις εργασίας οι οποίες να εκκρεμούν, έκανα αίτηση σε όλες όσες πίστευα ότι με σηκώνει. Ίσως ήμουν λίγο εκλεκτικός αλλά σε σχέση με προηγούμενες φάσεις όπου είχα 2 μήνες αγγελείες να εκκρεμούν (και μάλλον να έχω χάσει θέσεις) πάλι καλά. Επιτέλους ένιωσα αίσθηση ότι τελείωσα με αποτέλεσμα μετά τα ψώνια να νιώσω μία φοβερή κόπωση, όταν σου βγαίνουν μήνες κόπου. Πραγματικά θα ήθελα αύριο επιτέλους να μην κανω τίποτα αλλά δεν πρόκειται να γίνει, είναι Δευτέρα. Σε 9 ημέρες έρχεται και η οικογένειά μου.

Το παρτυ με ευχαρίστησε και, δεδομένου της ημέρας (την Παρασκευή ξεκινάνε οι εξετάσεις) ήρθε πολύς κόσμος. Καλή μουσική, ευχάριστη διάθεση και μάλιστα 2 ήρθαν παρότι έδιναν prelims. Όταν έρθει η οικογένια υποθέτω ότι θα κάνουμε ίσως γεύμα. Βλέπουμε, σταδιακά όλοι φεύγουν, ακόμα και οι Ελληνες. Καιρός να ηρεμήσω