Χριστούγεννα με τους γονείς

 Έχει περάσει μία εβδομάδα από την προηγούμενη ανάρτηση αλλά η διάθεσή μου έχει αλλάξει πλήρως. Μάλλον φταίνε τα Χριστούγεννα και το τι σήμαινε για εμένα η αργία. Αυτή δεν είναι ανάρτηση για το πνεύμα των Χριστουγέννων, απλά περάσαμε καλά με τους γονείς μου. Δευτέρα δούλεψα από το γραφείο, Τρίτη με άφησε η προϊσταμένη να δουλέψω από το σπίτι. Με το που με άφησαν να φύγω έλεγα ότι θα φεύγαμε. Αντ'αυτού ο πατέρας έκανε μάθημα μία ώρα και φύγαμε στις 4. Είδα καύσιμα φτηνά στο Modesto, έτσι βάλαμε την διευθυνσή του βενζινάδικου και μετά πήγαμε από μη κύριο δρόμο για Oakland. Σταματήσαμε ενδιάμεσα στο Livermore για να φάμε, αν μη τι άλλο οι επιλογές παραμονής Χριστουγέννων περιορίζονται με την ώρα. Φτάσαμε στο σπίτι που μείναμε στο Rockridge και πήγαμε λίγο στο ίντερνετ πριν τον ύπνο. Την επομένη το πρωϊ πήγαμε στην εκκλησία της Ανάληψης. Είχαν σχέδιο οι γονείς να δούμε κάποιον φίλο μεσημέρι, αλλά οι κοντινότεροι απεδείχθησαν άρρωστοι και έτσι δεν πήγαμε. Με δυσκολία βρήκαμε ένα μαγαζί για να πάρει ο πατέρας καφέ και κάναμε ένα στοιχειώδες πρωϊνό. Μεσημέρι απλά έφαγα ένα αυγό. Προς τις 4 φύγαμε για το σπίτι του γιατρού, στου οποίου το σπίτι είχαμε φάει κάποιες ημέρες των Ευχαριστιών. Φτάσαμε εκεί, φάγαμε καλά, περάσαμε καλά και προς τις 10 φύγαμε για το σπίτι μας. Την επομένη προς τεράστια έκπληξή μου κοιμήθηκα 9 1/2 ώρες. Ξεκινήσαμε με το λιγότερο ευχάριστο τμήμα του ταξιδιού, πρώτα στο Σακραμέντο στην φίλη των γονιών για την οποία μεταφράζουμε και μετά σπίτι. Φτάσαμε σχεδον 7 καθότι βρήκαμε σε αρκετά σημεία κίνηση. 

Παρασκευή εργάστηκα στο γραφείο. Μετά από πολλές αναβολές κανόνισα με συνάδελφο την οποία ήθελαν να γνωρίσουν οι γονείς και έτσι πήγαμε και φάγαμε σε ένα Ταϋλανδέζικο εστιατόριο. Περάσαμε καλά και μετά γύρισα σπίτι, αλλά δεν τελείωσε η ημέρα για εμένα. Ήταν το Resolution 2024, η αντίστοιχη εκδήλωση που πέρυσι μου σπάσανε το τζάμι του αυτοκινήτου και κλέψαν το μπουφάν. Ωστόσο αυτό ήταν το οποίο προσέμενα, εκτός των άλλων, φέτος στην νηστεία. Φέτος η εκδήλωση ήταν στο συνεδριακό κέντρο αντί το Rainbow Ballroom. Πήρα το αμάξι, πάρκαρα εν τέλει κοντά στο αρχηγείο της αστυνομίας για ασφάλεια και μετά περπάτησα ως τον χώρο. Πήρε λίγους κύκλους να πάω, περίμενα αρκετή ώρα με λίγα ρούχα και έτσι μπαίνοντας ήθελα να πάω μπάνιο. Η ουρά εν τέλει ήταν τεράστια. Τέλος πάντων, χόρεψα κάνα δίωρο συν, παρότι δεν μου αρέσει η dubstep που είχε φέτος και ύστερα γύρισα στο αμάξι το οποίο το βρήκα κανονικά, χωρία παραβίαση, χωρίς τίποτα. Γύρισα σπίτι και εν τέλει την έπεσα. Χτες σε τελική ανάλυση στο γυμναστήριο έκανα ταμείο μετά την νηστεία: Έχουν εμφανιστεί γραμμώσεις στην κοιλιά παντού αλλά ακόμα το στομάχι στο βρήκα φουσκωμένο. Δεν μπορώ πλέον να κάνω κάτι, τρώμε κανονικά σε αυτή την φάση. Χτες έβγαλα τους γονείς για ψώνια το απόγευμα, δική μου ιδέα να μην μείνουν απλά όλη μέρα σπίτι και για να φτάξουν το ρολόι του μπαμπά πήγαμε στο Fashion Fair Mall. Εκεί ανακάλυψα ότι οι γονείς έψαχνα καμπαρντίνα. Νόμιζα ότι την έψαχναν για οικογενειακή φίλη, εν τέλει την ψάχνουν για την αδερφή μου. Στο Fashion Fair ακόμα και με την εποχιακή έκπτωση η τιμή είναι υπερβολική. Έτσι πρότεινα και πήγαμε σήμερα το εκπτωτικό χωριό στο Tulare. Μετά την εκκλησία ξεκουράστικα λίγο και ύστερα πήγα τους γονείς. Παρά την προσπάθεια δεν βρήκαμε γενικά να πουλάνε καμπαρντίνα με κουκούλα και έτσι γυρίσαμε εν τέλει σπίτι άπρακτοι, σχετικά. Ένιωσα όπως εκείνη την φορά που ψάχναμε Burberry's στην Τουρκία και δεν βρήκαμε. Ωστόσο πέρασα καλά αυτή την εβδομάδα, όσο και αν οδήγησα πολύ.

900η ανάρτηση

Συνήθως όταν έχω μία τέτοια ανάρτηση σε στρογγυλό αριθμό, κάθομαι και πανηγυρίζω που έφτασα ως εδώ. Ωστόσο δεν έχω πραγματικό λόγο να πανηγυρίσω τίποτα. Ίσως είμαι και στο τέλος της παραμονής μου στην Αμερική. Τα σημάδια που βλέπω από τον Τραμπ είναι αρνητικότατα, η κρίση με τον προϋπολογισμό περισσότερο έδειξε το πόσο άσχετοι είναι αυτοί που προβλέπεται να κυβερνήσουν, ιδίως ο Ίλον Μασκ που πραγματικά έδειξε ότι δεν ξέρει πως χωρίς συμβιβασμούς δεν μπορείς να περάσεις τίποτα. Τουλάχιστον ο Μασκ αποδεδειγμένα ξέρει και μαθαίνει, ο Τραμπ όχι. Η μόνη υποχρέωσή μου είναι το EDC τον Μάιο, μετά αν είναι πουλάω ότι έχω και γυρνάω Ελλάδα. Το 2020 είχαμε Ελληνοτουρκική κρίση και ο Τραμπ είπε στον Κυριάκο να παραδώσει το Καστελλόριζο για να μην γίνει πόλεμος. Για να δούμε τι θα πει όταν γίνει η επόμενη κρίση. 

Δεν μπορώ να πω ότι είναι ευχάριστο το Σαββατοκύριακο. Είχαμε την κηδεία του πατέρα της κοπέλας που ο εκτιμητής ήθελε να παντρευτώ και όταν την είχε πατήσει ο πατέρας της με το τρακτέρ του, μετά (ο εκτιμητής) έλεγε ότι εγώ φταίω που συνέβει διότι δεν την παντρεύτηκα. Δεν είχα κανένα πρόβλημα με τον αποθανώντα, απεναντίας, ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος. Συνήθως όταν γίνεται εδώ κηδεία έχουμε το Τρισάγιο το προηγούμενο βράδυ και κηδεία την επομένη. Γενικά δεν θέλω να πηγαίνω σε κηδείες διότι σε τελική ανάλυση δεν τους ξέρω καλά τους ανθρώπους εδώ. Είναι και αρκετά θλιβερό, στις κηδείες μπορώ να πάω καθότι όλοι είναι προσκεκλημένοι. Κανένας όμως δεν με προκαλεί σε γάμους και βαφτίσια. Μάλιστα όχι μόνο δεν με προσκαλούν, αλλά και δύο από τα τέσσερα παρτυ που έχω κάνει συνέπεσαν με εκδήλωσης τέτοιας μορφής με αποτέλεσμα να μην έρθουν προσκεκλημένοι μου από την εκκλησία που προτίμησαν αυτά αντί να με τιμήσουν. Το έμαθα μόνο όταν δεν ήρθαν προσκεκλημένοι. Είμαι πρόθυμος να πάω στο ένα, συνήθως το Τρισάγιο, διότι η κηδεία γίνεται κυρίως καθημερινές. Αυτή την φορά όμως οι γονείς επέμεναν να πάμε και στα δύο καθότι η κηδεία ήταν το Σάββατο. Έτσι λοιπόν φόρεσα κουστούμι επι τρεις συνεχόμενες ημέρες, κάτι που γενικά δεν μου αρέσει να φοράω ούτε μία ημέρα, και πήγα. Φυσικά και δεν ήμουν καθόλου χαρούμενος σε τέτοια κατάσταση και ναι, έστω να πάμε για να βοηθήσουμε την κοπέλα αλλά υπάρχει και ένα όριο. Ήταν ανάγκη η μητέρα μου να με ρωτάει πως λένε τον τάδε ή το δείνα μέλος της εκκλησία στην αίθουσα εκδηλώσεων όταν δεν έχω ιδέα ποιο είναι το όνομά τους και δεν έχει κανένας τους ενδιαφερθεί για να με γνωρίσει κοινωνικά μετά 8 χρόνια; Μέσα σε όλα η κακή μου διάθεση πέρασε και στους γονείς και σήμερα μαλώσανε. Τέλος πάντων πέρασε και αυτό και είχα ένα καλό από το γυμναστήριο: Έχασα λίπος. Βασικό πλέον πρόβλημά μου είναι η κοιλιά είναι φουσκωμένη. Έχασα βάρος πλάγια/πίσω, εμφανίστηκε και κοιλιακός πιο χαμηλά αν και ακόμα έχω το σωσίβιο γύρω από την μέση. Δεν ξέρω την παίρνει για να ξεφουσκώσει η κοιλιά σε κανονικές συνθήκες. Πάντως το λίπος πολύ δεν είναι και θα το δω μειωμένο πάλι την Μεγάλη Σαρακοστή. 

Ίσως πλέον με επίπεδη κοιλιά να μην με αγνοούν οι κοπέλες. Το να γνωρίσω κοπέλες στο Φρέσνο αποδεικνύεται δύσκολο. 8 χρόνια αργότερα δεν έχω ιδέα που κυκλοφορούν, χώρια το άρθρο που διάβασα μόλις από το Buzzfeed για πρακτικές πως να προστατεύονται από άνδρες ως μη τυχόν και πάθουν τίποτα ή χειρότερα να χρειαστεί να τους μιλήσουν. Πραγματικά στοχεύω στις άγνωστες, και οι άγνωστες σε κρίνουν με βάση την εξωτερική μου εμφάνιση. Χώρια που είναι πολύ ανταγωνιστικό σε ένα μέρος όπου ο άνδρες είναι παραπάνω από τις γυναίκες αριθμητικά. Αναρωτιούνται οι γονείς μου που προέρχεται η ψύχωσή μου με το βάρος. Θέλω να τους δώσω εγγονάκια για όνομα, εκεί πρόερχεται. Η εκπαίδευση και η δουλειά μου δεν σημαίνουν τίποτα μέχρις ότου η κοπέλα καταδεχτεί να μου μιλήσει. Κρίνομαι δυστυχώς με βάση την εξωτερική εμφάνισει και είμαι στην φάση όπου μάλιστα γερνάω, έστω και αν δείχνω ακόμα μικρότερος από την πραγματική ηλικία μου.

Προς Χριστούγεννα

 Δεν έχω πολλά να γράψω για αυτή την ανάρτηση η οποία είναι η 899η. Έχουμε κλείσει τα εισιτήρια και θα πάμε στην Χαβάη το νέο έτος. Εγώ και οι γονείς είχαμε πάει τελευταία φορά τον Μάιο του 1992, η αδερφή μου πήγε στον μήνα του μέλιτος. Το να κλείσουμε το εισιτήριο ήταν ζήτημα βελτιστοποίησης τιμής-ταξιδίου. Οι εναλλακτικές γι'αυτό το ταξίδι ήταν να πάμε κρουαζίερα, αλλά αυτή την φορά περισσότερες ημέρες, να πάμε Λας Βέγκας και Λος Άντζελες. Αν και ήθελα να το συντηρήσω ως ενδοχόμενο, το ταξίδι Λας Βέγκας απορρίφθηκε γρήγορα. Πήγαμε στο Ρίνο για ημέρα των Ευχαριστιών, θα πάμε σε καζίνο για Πρωτοχρονιά, το να πάμε Λας Βέγκας ναι μεν διαφορετικό μέρος, αλλά μία από τα ίδια. Το Λος Άντζελες εξετάστηκε παραπάνω. Το πρόβλημα είναι η διαρρύθμιση της πόλης. Όπου και να πας μετά θα πρέπει να πάρεις το αμάξι να πας αλλού. Θέλουμε την βίλα Γκέττυ; Για να πάμε την επομένη πχ Σάντα Μόνικα έχει αμάξι και πάρκινγκ επί πληρωμή. Τουλάχιστον το Λας Βέγκας έχει όλα στο ίδιο μέρος, έστω και αν από το ένα άκρο ως το άλλο δεν περπατιέται. Την κρουαζιέρα την κοιτάξαμε παραπάνω. Την ίδια με πέρυσι δεν θέλαμε διότι η Ensenada δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο που να σε θέλει να ξαναπάς. Είδε λοιπόν ο πατέρας μία άλλη Cabo San Lucas και Mazatlan, και άλλη Ensenada και Cabo San Lucas. Το κακό είναι ότι και οι δύο είναι 5 εργάσιμες ημέρες, όχι Σαββατοκύριακο +. Δεν ήθελα να φάω όλη την άδειά μου. Επίσης δεν ήθελα να περάσω 5 μέρες τρώγωντας μπουφέ. Η νηστεία είναι δύσκολη περίοδος, και ακόμα παραπάνω τωρα που είμαι υπό επιτήρηση. Ο όλος κόπος που έκανα και χάνω λίγο έστω βάρος δεν υπάρχει λόγος σε ένα ταξίδι να τον σπαταλήσω. Έχω την εμπειρία από την κρουαζιέρα Ελλάδα η οποία μάλιστα δεν είχε μπουφέ, απλά καλό γεύμα. Τις πρώτες δύο-τρεις ημέρες που σκαρφάλωσα στην Δήλο και πήγαμε στο Ακρωτήρι Θήρας, ίσως και να έχανα. Τις επόμενες που είμασταν κυρίως πλοίο, σίγουρα φούσκωνα. Ωραία η ντίσκο αλλά δεν νομίζω ότι εκεί χάνω το βάρος που τρώω, ιδίως αν τρώω μέχρι σκασμού κάθε μέρα. Η Χαβάη ήταν ιδέα του πατέρα μου. Κοιτάω πρώτα αεροπορικό και πιο φτηνο βγαίνει Kauai. Βλέπω μετά ξενοδοχείο και βγάζει σε ένα στην βόρεια πλευρά σε έναν χωριό με πληθυσμό 2,000 κατοίκων. Η βόρεια πλευρά είναι εκεί όπου είχαμε βρει κύμματα σε μέγεθος διόροφης πολυκατοικίας το 1992, δεν είναι για πολύ μπάνιο. Κοιτάω επόμενη φτηνότερη επιλογή το Maui και κάτι παρόμοιο λέει. Kauai είναι ένα νησί που κάνει περισσότερο για βόλτα στο τροπικό δάσος, Maui λίγο καλύτερο. Κοιτάω για πακέτο, διότι έβγαινε φτηνότερα το άτομο σε σχέση το χωριστά που έχω συνηθίσει να κλείνω και φτηνότερος προορισμός βγαίνει η Χονολουλού. Ναι, το αεροσκάφος είναι ακριβότερο, αλλά έχει τόσα πολλά ξενοδοχεία που συμπαρασύρει όλο το πακέτο χαμηλά. Έτσι κλείσαμε για 5 νύχτες στην Χονολουλού σε ξενοδοχείο 4 αστέρων, 4 εργάσιμες άδειες που ήδη μου τις έδωσαν. Κοιτάω να δω το Σάββατο που φτάνω αν έχει έξοδο για μένα. Τα σχόλια που βλέπω είναι αποθαρρυντίκα, λέει ότι δεν έχει τόσο πολύ όσο στην ηπειρωτική χώρα. Για όνομα, η νυχτερινή ζωή στις ηπειρωτικές ΗΠΑ είναι φοβερά υποτονική, σε σχέση με Ελλάδα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Λέει πως ότι υπάρχει είναι στην Chinatown, που το 1992 δεν νομίζω να επισκευθήκαμε, και απλά πάνε με ταξι χωρίς να σταματήσεις πουθενά ενδιάμεσα. Επίσης λέει για 3 μαγαζιά που παίζουν ηλεκτρονική μουσική. Κοιτάω συγκεκριμένα για το Σάββατο που φτάνουμε και εν τέλει το ένα μαγαζί όντες έχει event. Το καλό event είναι αλλαγή χρονιάς με Gareth Emery, αλλά θα είμαστε εδώ. Αυτό για Σάββατο 4 είναι ένα με είσοδο $10 σε αυτή την φάση και με μάλλον πειραματική μουσική που δεν είχα ακουστά. Το θέμα είναι πολύ πρακτικό όμως. Στο Λας Βέγκας ναι βγήκα την ημέρα που έφτασα και μάλιστα οδηγώντας. Ωστόσο μιλάμε ότι είχα ξεκουραστεί και ότι είμαστε στην ίδια ζώνη ώρας. Η Χονολουλού είναι 3 ώρες πίσω από το Φρέσνο, όταν στη Χονολουλού έχει μεσάνυχτα, είναι 3 τα χαράματα στο Φρέσνο. Θα έχω κουράγιο να βγω και να χορέψω τέτοια ώρα μετά μάλιστα από 5 και ώρες πτήση από το Σαν Φρανσίσκο; Δύσκολα το βλέπω και έτσι δεν αγόρασα εισιτήριο. Μην λέμε ψέματα, το να πάω εκεί, από την στιγμή ιδίως που θα χρειαστεί και ταξί, φαίνεται πολύ δύσκολο, πιθανότερο να κοιμηθούμε όλοι νωρίς και την επομένη να πάμε στην εκκλησία. Οι γονείς μου παραδόξως ξέρουν κόσμο ο οποίος μένει εκεί. Ωστόσο διατηρώ ανοιχτό το ενδεχόμενο. Η Ελλάδα, όπου μέσα ή διπλα στον τουριστικό προορισμό είναι ο νυχτερινός προορισμός μας έχει κακομάθει. Το Wakiki (όπου θα μείνουμε) είναι κατά τα φαινόμενα σαν Myrtle Beach, αλλού κοιμάσαι και αλλού διασκεδάζεις.

Διακοπές για την ημέρα των Ευχαριστιών

 Δεν είχα σχέδιο σήμερα να βάλω ανάρτηση. Από την στιγμή που στο γραφείο δεν μπορώ πλέον να δω το συνήθες μου δρομολόγιο στο ίντερνετ, το κάνω μετά το πέρας της εργασίας και με δεδομένο ότι πηγαίνω στο γυμναστήριο, σε πολλές περιπτώσεις απλά δεν προλαβαίνω να τελειώσω το δρομόλογιο. Σήμερα είδα ότι είναι σχεδόν ένας μήνας από την προηγούμενη ανάρτηση. Δεν μπορώ να πω ότι έγιναν πολλά. Η προϊσταμένη, πρώην προϊστάμενος, συνεχίζει να μου την σπάει. Ξεκίνησε η νηστεία και είμαι στην φάση όπου μαζεύομαι. Δυστυχώς όμως δεν βλέπω να πέφτει βάρος, η ζυγαριά σήμερα μου έλεγε 230 λίβρες. Τουλάχιστον ξέρω ότι παίρνω μύες, όχι λίπος πλέον. Ο Άσαντ την κοπάνησε από την χώρα του σήμερα. Φαίνεται ότι είχε τόσο αποδυναμωθεί από τον πόλεμο που θα είχε καταρρεύσει χωρίς την Ρωσία και την Χεζμπολάχ. Με την Ρώσια αδυνατούσα να στείλει στρατό καθότι ότι έχει είναι στην Ουκρανία και την δεύτερη αποδυναμωμένη από τον πόλεμο με το Ισραήλ, φιλότουρκοι τζιχαντιστές κατέλαβαν την χώρα. Το πιο σημαντικό για εμάς που έγινε ενδιάμεσα ήταν το ταξίδι μας στο Reno για την ημέρα των Ευχαριστιών.

Είχαμε ολόκληρη συζήτηση που να πάμε για τις Ευχαριστίες αν είναι να φύγουμε από το Φρέσνο. Εν τέλει αφότου είδαμε ότι τις πιθανές επιλογές (Σαν Φρανσίσκο, Λος Άντζελες, Λας Βέγκας, Ρίνο) επιλέξαμε να πάμε στο Ρίνο διότι ως επιλογή ήταν σχετικά φτηνή, οι γονείς μπορούσαν να πάνε να δούνε στο Σακραμέντο την κυρία για την οποία κάνουν μεταφράσεις και συνειδητοποίησαν ότι δεν έχει κάτι να κάνεις Bay Area όταν όλα είναι κλειστά ενώ Ρίνο όλο έχει και κάτι. Η προϊσταμένη με άφησε να δουλέψω από το σπίτι την προηγουμένη και έτσι όταν μας άφησαν στις 3, ξεκινήσαμε με νοικιασμένο αμάξι για το Ρίνο. Το σχέδιο για την επιστροφή ήταν εγώ θα γύριζα με το τραίνο από Σακραμέντο και οι γονείς θα συνέχιζαν στο Σαν Φρανσίσκο. Το ενοικιαζόμενο ήταν ένα Kia Soul το οποίο προκάλεσε στον πατέρα εκ των υστέρων εντύπωση το πόσο έκαιγε. Πάντως ήταν μεγάλο και χώρεσε όλα πράγματα των γονιών. Ξεκινάμε λοιπόν, πέσαμε σε κάποια σημερία κίνηση και σταματάμε στο Galt, νότια από το Σακραμέντο, για δείπνο. Όλο το ταξίδι οδηγούσε ο πατέρας. Εν τέλει σταματήσαμε σχεδόν μία ώρα και όταν ξαναξεκινήσαμε η κίνηση είχε φύγει. Το ζήτημα με την οδήγηση στο Ρίνο είναι ότι μετά το Σακραμέντο δεν έχει πολλά μέρη να σταματήσεις, ιδίως καθότι ψάχναμε και νηστίσιμο να φάμε. Το αρχικό σχέδιο ήταν τα προάστεια μετά το Σακραμέντο, εν τέλει όμως λόγω κίνησης σταματήσαμε πριν. Ο δρόμος μετά το φαϊ ήταν αρκετά άδειος, αλλά ανεβήκαμε στο σημείο όπου άρχισε ο δρόμος να έχει πάγο και ο πατέρας πήγαινε σχετικά αργά, για αυτοκινητόδρομο. Περνάμε το Donner Pass το οποίο είναι πάνω από 2,000 μέτρα υψόμετρο, και μετα αρχίζει ο κατήφορος προς Ρίνο. Τώρα η πόλη είναι πολύ κοντύτερα στα σύνορα από το Λας Βέγκας, αλλά μπαίνεις από Εθνικό Δάσος με αποτέλεσμα να εμφανίζεται πολύ ξαφνικά. Στα 10 μίλια από το ξενοδοχείο ακόμα είναι το δάσος, τα σύνορα με το συνοριακό καζίνο (το οποίο είναι πολύ μικρότερο από το αντίστοιχο Λας Βέγκας) είναι μετά μία στροφή και φτάσαμε ταχύτατα μετά, αν και κάναμε έναν κύκλο παραπάνω. Εν τέλει ήταν το ίδιο ξενοδοχείο με το Travelodge αλλά στο Howard Johnson έχει ένα πρωϊνό όπως τις Κυριακές στην εκκλησία αν δεν προσφέρει κάποιος γεύμα: βιομηχανικά γλυκά από το Cosco. Αυτή ήταν η όλη διαφορά. Φτάνουμε και ταχύτατα πέφτουμε για ύπνο, ούτε εγώ ούτε οι γονείς θέλαμε βόλτα με θερμοκρασία -5 Κελσίου και χαμηλό υψόμετρο. 

Την επομένη το πρωϊ, ημέρα των Ευχαριστιών, κατέβηκα με την μητέρα για πρωϊνό και είδαμε τι ήταν. Ϊσως καλύτερα να είχα βγάλει στο Travelodge, δεν είμαι βέβαιος ότι άξιζε την διαφορά δεδομένου μάλιστα ότι το δωμάτιο δεν είχε καρέκλα. Πέρασα πολύ περισσότερο ξάπλα αυτό το ταξίδι από καθιστός διότι δεν μπορούσα. Μετά το πρωϊνό έβγαλα την μητέρα βόλτα στα τρία ξενοδοχεία του κέντρου που είναι μαζί. Στην μητέρα άρεσε ως χώρος, αλλά σε καμία περίπτωση οι τιμές των εστιατορείων. Για όποιον δεν έχει πάει είναι ουσιαστικά τα ίδια επωνύμων σεφ με το Λας Βέγκας, ολίγον φτηνότερα, αλλά σε καμία περίπτωση φτηνά διότι αγοράζεις την μπριζόλα με την συνταγή του σεφ που βλέπεις τηλεόραση. Γυρνάμε στο δωμάτιο, ολίγο ίντερνετ, και όταν πέρασε κάπου το μεσημέρι πήραμε το αμάξι και πήγαμε στο καζίνο στο Virginia Foothills, νότιο προάστειο του Ρίνο, και φάγαμε στο καζίνο που είχα δει να έχει καλή προσφορά για γεύμα Ευχαριστιών. Καθότι είδαμε και το μενού, όχι απλά το γεύμα αυτό ήταν κράχτης αλλά όλο το μενού ήταν τιμές οι οποίες θα τις έλεγες καλές και πριν την πανδημία. Είπαμε ότι πρέπει να ξαναέρθουμε, αλλά εν τέλει δεν πήγαμε. Σε τελική ανάλυση αυτό το καζίνο ήταν στην μορφή που περιμέναμε να είναι τα καζίνο και όχι αυτό που έχουν καταλήξει αυτά στο κέντρο ή το Λας Βέγκας. Είναι ένα καζίνο ντόπιων οι οποίοι θα έρθουν να παίξουν από δίπλα και θα ευχαριστηθούν φτηνο φαϊ, και όντως είχε πολλούς ντόπιους. Σε μία εποχή όμως όπου έχει ινδιάνικα καζίνο σε όλες τις δυτικές ΗΠΑ, δεν πρόκειται ο κόσμος να διασχίσει πολλά χιλιόμετρα για να πάει Ρίνο ή Λας Βέγκας αν δεν το προκαλέσει να έρθει κάτι το μοναδικό, εξού και τα πανάκριβα επώνυμα εστιατόρεια στο σούπερ καζίνο για να σε φέρουν. Στην επιστροφή έπεισα τους γονείς και σταματήσαμε στο Atlantis casino που ήταν στην διαδρομή. Το πάρκινγκ ήταν τίγκα, ο πατέρας αγόρασε καφέ και όλοι κάναμε τον γύρο του. Η μάνα έπαθε σοκ στον επάνω όροφο με το εστιατόρειο που είχε τα οστρακοειδή και πάθαμε και οι τρεις τεράστιο σοκ με την απίστευτη ουρά που περίμενε για να φάει στο εστιατόρειο μπουφέ το γεύμα των Ευχαριστιών, όχι μόνο λόγω του τεράστιου μεγέθους της αλλά και καθότι το γεύμα για 1 άτομο κόστιζε όσο έκανε το γεύμα και των τριών μας, παρότι είχαμε πάρει και παραπάνω από το σπέσιαλ για να φάμε. Το μόνο μέρος που έχω δει τέτοιες ουρές ήταν τότε που είχα πάει με τον φίλο που τελείωσε πληροφορική στο Κολούμπια στο δωρεάν σόου του Tiesto και κάθε άλλο παρά ήταν δωρεάν το γέυμα, ίσως ήταν το πιο ακριβό. Τώρα για να πω την αλήθεια είχα προσφορές για το συγκεκριμένο ξενοδοχείο που περιλαμβάνανε food credit αν έμενα σε αυτό αλλά όλοι είχαμε συμφωνήσει να μείνουμε κέντρο και όχι στο απομωνομένο ξενοδοχείο, συν ήταν αρκετά ακριβό το δωμάτιο. Γυρνάμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε και οι τρεις για χώνεψη. Βγήκα μετά εγώ άλλες δύο φορές στο κέντρο του Ρίνο, μία που είδα όλα τα καζίνο και ανακάλυψα ότι το Cal Neva είχε πιο φτηνά το γεύμα ευχαριστιών από αυτό που πληρώσαμε και άλλη μία που είχε πάει αργά και βαριώμουν άλλο ίντερνετ και ξάπλα. Εκ των υστέρων μίλησα με τους γονείς και τους λέω ότι πολύ πιθανόν να τους πήγαινα έτσι και αλλιώς στο Virginia Foothills για την βόλτα και ας ήταν πιο ακριβό.

Μαύρη Παρασκευή δεν πήγαμε για ψώνια, αντίθετα πήγαμε βόλτα. Πρώτα πήγαμε Virginia City και σε σχέση με το 2011 που είχα πάει τελευταία φορά είχε πιο πολύ κόσμο και, κυρίως, πιο πολλά ανοιχτά (και όχι ενοικιαζόμενα) καταστήματα. Κάναμε την βόλτα μας σαν να ήμασταν την εποχή των καουμπόηδων, διότι από τότε είναι η πόλη, και μετά συνεχίσαμε για Carson City την πρωτεύουσα της πολιτείας. Σταματήσαμε σε ένα καζίνο στο κέντρο, αλλά καθότι καθημερινή, οι επιλογές φαγητού και δη νηστίσιμου λίγες. Έτσι φύγαμε και εν τέλει πήγαμε στο Fandango Casino, διότι στη Νεβάδα εκτός από αίθουσες κινηματογράφου η εταιρεία έχει και καζίνο, το οποίο πρέπει να είναι το πιο μεγάλο στο Carson City και ωραίο εστιατόρειο με πολλές επιλογές. Γενικά η πόλη είναι μεν πρωτεύουσα τις πολιτείας, πιθανόν έχει όλες τις επιλογές πόλης, μέχρι και Bunny Ranch έχει στην είσοδο και μου έλεγαν ιστορία οι γονείς ότι θέλησαν να πουλήσουν σε έναν γνωστό μας τέτοια επιχείρηση, αλλά είναι πολύ μικρό μέρος. Αναρωτήθηκα γιατί το Ρίνο ήταν αυτό που αναπτύχθηκε και έχει γίνει η μεγάλη πόλη, και όχι το Virginia City ή το Carson City. Σύμφωνα με το Google είναι διότι ήταν ο σταθμός του διηπειρωτικού σιδηροδρόμου και όχι οι άλλες δύο πόλεις. Από Carson City πήγαμε λίμνη Τάχο και σταματήσαμε στο Incline Village για λίγη βόλτα στην όχθη. Μάλιστα είχε με μεγάλα γράμματα πινακίδες οτι επιτρέπεται η είσοδος στην παραλία μόνο σε ντόπιους, αλλά εν τέλει τέτοια εποχή δεν μας σταμάτησε κανείς. Γυρίσαμε από Rose Peak και είδαμε κόσμο να διασκεδάζει στο χιόνι δίπλα από τον δρόμο. Η ταμπέλα στο πέρασμα έλεγε ότι είχε ύψος 2711 μέτρα που ήταν το πιο ψηλό που φτάσαμε σε όλο το ταξίδι. Στο γυρισμό έπεισα τους γονείς να σταματήσουμε για ψώνια καθότι η ημέρα αλλά εν τέλει το Google μας έβγαλε σε μέρους που είχε επαγγελματικές υπηρεσίες, όχι λιανική. Αυτό παθαίνεις όταν κοιτάς για Outlet. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ξεκουραστήκαμε λίγο. Μετά εγώ βγήκα για βόλτα, είπα στους γονείς αλλά ήταν πολύ κουρασμένοι. Το βράδυ είχα αποφασίσει ότι θα έβγαινα να χορέψω. 

Το σημείο που είχα συγκλίνει για Ρίνο ήταν όταν είδα ότι το κλαμπ του Grand Sierra Resort έχει κάθε Παρασκευή βράδυ νύχτα ηλεκτρονικής μουσικής. Σκεφτόμουν να αγοράσω από νωρίς εισιτήριο, αλλά δεν μπρούσα online, μόνο τραπέζι. Το ζήτημα είναι ότι από την στιγμή που έφτασα Ρίνο μου έρχονταν διαφημίσεις για άλλο event εκείνο το βράδυ στο κέντρο του Ρίνο, σε ενοικιαζόμενο πολυχώρο (όχι τυπικό κλαμπ) με τον πιο καλό dj της Ελβετίας. Λίγο που κοίταξα o dj έπαιζε μάλλον την μουσική μου, αλλά είχε είσοδο $25, ενώ το άλλο ήταν δωρεάν, και στο Facebook event έλεγε 8 going 15 interested. Δεδομένου ότι η ημέρα δεν είναι πολύ της εξόδου έτσι και αλλιώς, όπως ανάλυψα στο Raleigh, και ότι αν είχε δύο ανταγωνιστικά events για αρκετά περιοσμένο κοινό, διότι η μουσική μου δεν είναι η μουσική της Αμερικής, αποφάσισα να πάω στο Lex στο Grand Sierra Resort, ιδίως καθότι το καλοκαίρι που είχα πάει με την ΑΧΕΠΑ ήταν το μόνο μέρος του καζίνο που δεν είχα δει. Έτσι πήρα το αμάξι και οδήγησα 15 λεπτά ως εκεί. Παρκάρω και πάω στο μαγαζί. Ανοιχτός ήταν μόνο ο προθάλαμος όπου ήταν ο DJ. Μπήκα και στο κύριο μαγαζί όπου το μόνο ανοιχτό ήταν η τουαλέττα αλλά έβλεπες πως είναι. Πολύ ωραίος χώρος αλλά ήταν μόνο για βόλτα. Ήπια ένα ποτό, πήγα στην πίστα και το περισσότερο χρόνο τον πέρασα μόνος. Είχα δύο κουτιά όπου εν τέλει ανέβηκαν καλλίγραμες επαγγελματίες χορεύτριες. Το μέγιστο που γέμισε η πίστα ήταν ότι μία παρέα 4 κοπέλες κάθισε για μισό τραγούδι και μετά φύγαν. Όταν το μαγαζί είναι τζάμπα δεν νιώθεις και υποχρέωσει να καθίσεις. Ήδη προς τις 12.15 άρχισαν να αδειάζουν και αυτό το σημείο ήταν που ήξερα ότι ήταν καιρός να φύγω. Έκανα βόλτα στο καζίνο και είχε παραπάνω κόσμο στο bar απένταντι που έπαιζε χιπ χοπ, ο ίδιος όμως δεν ήθελα. Έτσι γύρισα στο δωμάτιο και την έπεσα. Κατά πόσον πήγε κόσμος στον EDX δεν έμαθα ποτέ και δεν είχα κουράγιο να πληρώσω κανένα πενηντάρικο να μάθω. 

Σάββατο ξυπνήσαμε νωρίς, στην περίπτωσή μου διότι 7.20 που ξυπνάω για δουλειά η μητέρα έκανε θόρυβο και με ξύπνησε. Μαζέψαμε για πράγματα, φάγανε πρωϊνο και πήγαμε Σακραμέντο. Στο κέντρο το δωρεάν παρκινγκ να είναι ανύπαρκτο διότι είχε συναυλία στις 5.30 και από το πρωϊ το κλείσανε μην τυχόν πατήσει τζαμπατζής, 6 ώρες νωρίτερα σε τελική ανάλυση. Καθίσαμε στο Old Sacramento και έφαγα και μετά με άφησαν στο σταθμό του τραίνου. Μπήκα στο λεωφορείο για Stockton και για να πω την αλήθεια, το λίγο που πήγαμε στον Ι-5 ήταν τίγκα. Πραγματικά αναρωτήθηκα πως θα πήγαιναν Σαν Φρανσίσκο οι γονείς αν ήταν έτσι οι δρόμοι το Σάββατο, πως θα ήταν Κυριακή. Ως προς το πρώτο μου είπαν οι γονείς ότι τους πήγε με τον 99 ως το Galt και από εκεί σε δευτερεύοντες δρόμους δίπλα από τα κανάλια μέχρι που πέρασαν την γέφυρα. Στο τραίνο ανοίγω τον υπολογιστής εργασίας, είπα να συνδεθώ στο VPN και εν τέλει αρνήθηκε. Αφότου είδα ότι ήταν να δω είπα μην τυχόν μου είχαν αποκλείσει τον κωδικό και αυτό συνέβει. Όπως έμαθα την Δευτέρα φαίνονταν να προσπαθώ να συνδεθώ από το Ηνωμένο Βασίλειο και έτσι έβγαλα συμπέρασμα ότι είχα χακαριστεί. Την Δευτέρα πήρε ένα ολόκληρο τέταρτο για να με ξεκλειδώσουν και χρειάστηκε μετά να απολογηθώ στην προϊσταμένη διότι χρησιμοποίησαν τον υπολογιστή εργασία για προσωπική χρήση. Δεν είχα κουράγιο να την δω στα μάτια διότι ήξερα ότι έκανα λάθος. Τέλος πάντων, κατά τα φαινόμενα δεν μπορούνε να με απολύσουν. Οι γονείς μου γύρισαν σήμερα από το Σαν Φρανσίσκο. Κατά τα άλλα βλέπω τις ειδήσεις τι γίνεται στον κόσμο, όσο μπορώ.