Από την Ζάκυνθο γυρίσαμε Κυριακή και την επομένη πήγα στην Εθνική Τράπεζα. Το απόγευμα είδα ένα συμφοιτητή μου που μου είπε ότι είναι από την Ζάκυνθο και αν είναι να με πάει να κάνουμε μαζί διακοπές, χωρίς τους γονείς. Βασικό όμως θέμα συζήτησης σε εκείνο τον καφέ ήταν μάλλον η κατάσταση στην Αμερική, ήταν και αυτός εξοργισμένος από την απαγόρευση των αμβλώσεων. Την επομένη ανεβήκαμε με τον πατέρα στην Χαλκιδική σε φίλους μας στα Νέα Μουδανιά. Εκεί καθίσαμε δύο ημέρες και Τετάρτη πρωϊ μπήκαμε στο Άγιον Όρος. Για να μπούμε σηκωθήκαμε στις 3 το οποίο ήταν παλούκι σε εκείνη την φάση για εμένα καθότι είχα ήδη σχετικά προσαρμωστεί και σηκωνόμουν προς τις 7. Ενώ ήμασταν στα Νέα Μουδανιά είχαμε πάει σε μία γιορτή σε ένα διπλανό χωριό που είχαν προβολή με βίντεο από την δεκαετία του 1970 με Μικρασιάτες παππούδες να μιλάνε για τον τόπο τους. Το να μείνω όρθιος ως τις 11 σε εκείνη την φάση ήταν δύσκολο, δύο ημέρες αργότερα όμως είχα προσαρμωστεί και έπρεπε να ξεπροσαρμωστώ. Ωστόσο ο σκοπός επετεύχθει, φτάσαμε στο καράβι πρώτοι και φορτώσαμε δύο παλέτες πράγματα για να κουβαλήσουμε στην Σκήτη του μοναχού φίλου μας με το οποίο μπήκαμε.
Μετά από μερικές ώρες στο φέρρυ μπώτ, διότι η Σκήτη της Αγίας Άννης είναι και στο νότιο άκρο του Άθωνα και θέλει χρόνο, κατεβήκαμε στην σκάλα με τον καιρό να βράζει και εμείς να φοράμε μακρυμάνικο παντελόνι λόγω της μοναστικής φύσεως του Όρους. Εγώ ανέβηκα με τα πόδια ως την Μικρά Αγία Άννα και κατάφερα την ανηφόρα χωρίς σοβαρή παύση, αν και σταμάτησα δύο τρεις φορές για την αναπνοή μου και δύο φορές για νερό. Σε σχέση με άλλες φορές που χρειάζονταν να σταματήσω να ξεκουραστώ, καμία σχέση, είμαι πιο γυμνασμένος παρότι δέκα ημέρες Ελλάδα δεν πήγα γυμναστήριο. Φτάνοντας στην σκήτη μάλιστα ήταν η μόνη φορά που η κοιλοιά μου μάζεψε λόγω της άσκησης και είδα γραμμώσεις σε όλο το ταξίδι. Μάλιστα, παρότι έτρωγα καλά, είδα και να μαζεύομαι λίγο, αλλά το μάζεμα εξαφανίστηκε με το που βγήκαμε από το Όρος και άρχισα να τρώω κρέας. Τώρα δεν πήγαμε σε καμία άλλη σκήτη, αν μη τι άλλο είμαστε σε φάση κορονοϊού και τόσο τα πανυγύρια όσο και οι προσκλήσεις είναι περιορισμένοι για υγειονομικούς λόγους. Είναι αρκετά γνωστό το πως πάρα πολλοί μοναχοί εκάρησαν την δεκαετία του 1970, μία περίοδο που η εκκλησία είχε σχετικά περιθωριωποιηθεί στην Ελλάδα μεν, αλλά όσοι βρέθηκαν κοντά της είχαν μεγάλη πνευματικότητα που τους οδήγησε στον μοναχισμό. Πλέον οι μοναχοί αυτής της γενεάς πέρασαν τα 70 και είναι στην επικίνδυνη ηλικία για κωρονοϊό. Το πρόγραμμα ήταν σχέτικα απλό, πρωϊνή έγερσή, ακολουθίες, καφές/βόλτα, γεύμα, ύπνος, καφές/βόλτα, βραδυνές ακολουθίες, δείπνο και μετά εν τέλει ύπνο. Τον ελεύθερο χρόνο μου πέραν από την λίγη βόλτα που έκανα, διότι μιλάμε για μεγάλη υψομετρική διαφορά στο κάθετο ανάγλυφο, καθόμουν και διάβαζα την ιστορία των Ελλήνων των εκδώσεων Δομή. Πριν τρία χρόνια είχα αφήσει προς την μέση τον δεύτερο τόμο που τον τελείωσα και συνέχισα στον μισό τρίτο τόμο. Είναι ενδιαφέρον ότι σε σχέση με την ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, από το οποίο είναι νεώτερο κατά 40 χρόνια (έκδοση 2006) οι διαφορές ως προς την αρχαϊκή και κλασσική ιστορία είναι ότι χρησιμοποιεί παραπάνω τα Πολιτκά του Αριστοτέλη αλλά και ότι έχει ενσωματώσει περισσότερο τα Ελληνικά της Οξυρύγχου ως προς την εσωτερική λειτουργία της Σπάρτης. Κατά τα άλλα για την ιστορία του δυτικού ελληνισμού αναφέρει πιο άμεσα ότι δεν ξέρουμε τόσο τι γίνονταν στην Κάτω Ιταλία αλλά ξέρουμε περισσότερο τι γίνονταν στην Σικελία λόγω του Διοδώρου. Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους λέει περισσότερα για την ιστορία της Σικελίας (πιο αναλυτικές περιγραφές των εκστρατειών) αλλά οι παραλείψεις εννούνται, παρά περιγράφονται ευθέως. Πέραν τούτων αξιωθήκαμε να δούμε την ακολουθία των αγίων της Τρίγλειας την Κυριακή παρότι ήταν 5η Ματθαίου και η συγκεκριμένη ανήκει στη 2η Ματθαίου. Καθότι έλειπαν έτσι και αλλιώς 3 εβδομάδες νωρίτερα, εμείς και οι δύο μοναχοί που είναι της σκήτης την κάναμε όταν είμαστε εκεί. Μετά λοιπόν από 3 ημέρες προσευχής, ξεκούρασης και κακής λήψης στο ίντερνετ βγήκαμε την Κυριακή από το Όρος, πέσαμε μάλιστα και στον Σάκη Κεχαγιόγλου να μπαίνει στην Αγία Άννα στην σκάλα με τον πλοίο που φύγαμε, και πήραμε το αμάξι. Οδηγήσαμε στην πόλη των Σερρών στο εκεί διαμέρισμά μας
Καθότι βγήκαμε μεσημέρι και φτάσαμε αργά μεσημέρι, είχαμε μία ολόκληρη ημέρα εκεί. Στο διαμέρισμα που ήμασταν το σουλουπώσαμε λίγο για να κοιμηθούμε, αλλά εν το μέσω καύσωνα και χωρίς καμία παροχή της μορφής ψυγείου δεν καθίσαμε πολύ μέσα. Μετά από λίγο ύπνο και αρκετό ίντερνετ για εμένα πήγαμε με τον πατέρα στο Νέο Πετρίτσι. Το Νέο Πετρίτσι είναι ένα χωρίο ούτε 2,000 άτομα και ο λόγος που πήγαμε ήταν ότι ο πατέρας έχει φίλους καθότι είναι μέλος του ΔΣ του συλλόγου φίλων οχυρού Ιστήμπεϊ. Φτάσαμε κάπου στις 8 και φύγαμε προς τα μεσάνυχτα. Στην αρχή ήπιαμε καφέ, όπου τέτοια ώρα, μία τυχαία Κυριακή του καλοκαιριού, ήταν έξω εώς τα μεσάνυχτα να πίνει καφέ μερικές εκατοντάδες άτομα και χαιρόντουσαν το χωριό τους, χώρια το πόσοι θα πήγαν Σέρρες να κάνουν το ίδιο. Ο πατέρας ρώτησε για προξενιό για εμένα και του είπαν ότι αν καθόμασταν μερικές ημέρες κάτι θα κανόνιζαν. Ωστόσο απλά καθίσαμε για γεύμα, μπιφτέκι για τον πατέρα και για εμένα λουκάνικα Τζουμαγιάς (δεύτερη φορά στην ζωή μου που τα έφαγα) και ένα σουβλάκι. Τα μεσάνυχτα γυρίσαμε, πήγα στο ίντερνετ για μιάμιση ώρα, μετά έγερσή το επόμενο πρωϊ σχετικά νωρίς. Πήγαμε στο μαγαζί του ξαδέρφου μου που το είχαν ανοιχτό ο θείος και η θεία καθότι ο ξάδερφος κόλλησε κωρονοϊό στον γάμο του αδερφού του, καθίσαμε λίγο και μετα φορτώσαμε το αμάξι, συν ότι χώρο είχαμε βάλλαμε χάρτες του παππού μου, και μετά οδήγησε ο πατέρας Πειραιά με στάση για γεύμα στο IKEA Θεσσαλίας. Την Τρίτη, τελευταία πλήρη ημέρα Ελλάδα, δεν είχα τίποτα να κάνω και έτσι η αδερφή μου ήρθε στο σπίτι Πειραιά. Έλα όμως που είχα φαηνές ιδέες, αφότου έχει γίνει εύκολος ο ΔΟΑΤΑΠ να ξεκινήσω την διαδικασία αναγνώρισης. Όντως το γραφειοκρατικό είναι εύκολο, αλλά έχει και ουσιαστικό τύπου να φέρω έντυπα από το Virginia Tech που δεν είναι. Η αίτηση έχει ξεκινήσει απλά δεν έχει υποβάλλει τίποτα. Εγώ φταίω που άκουσα την αδερφή μου, ας το κάνουμε διότι είναι εύκολο. Πάντως μετά πήγαμε για καφέ στο Μικρολίμανο και από τις φίλες της, παρότι ρώτησε πολλές, ήρθε μόνο μία διότι αυτή μπορούσε. Μία άλλη λχ της λέει ότι την κρατάνε στην δουλειά ως τις 8 εκείνη την ημέρα και καθότι ήμασταν σπίτι στις 8, φυσικά και δεν ήρθε, δεν προλάβαινε.
Την επομένη ξύπνησα νωρίς, πήρα το Χ96 και βλέπω αεροδρόμιο τον συνεπιβάτη μου συν τον πατέρα του. Ο πατέρας του, ο οποίος κάνει τον φίλο μου να μοιάζει φυσιολογικός στην σύγκριση, εμφανίστηκε με μία αρχαία πράσινη κάρτα και δεν είχε μπει 20 χρόνια στις ΗΠΑ. Τον άφησαν να κάνει τσεκ ιν, ενώ όμως ήταν στην πύλη φοβήθηκε καθότι και ανεμβολίαστος και αποφάσισε να μην ταξιδεύσει μην πάθει τίποτα. Φταίνω και εγώ που του είπα για τον Ιρανό που είχε να μπει χρόνια, τον συνέλλαβαν παρότι είχε πράσινη κάρτα που είχε λήξει και πέθανε στο κρατητήριο του αεροδρομίου Dulles της Ουάσιγκτον. Τέλος πάντων, ταξιδεύσαμε οι δύο μάς, όλα καλά Ζυρίχη και Σαν Φρανσίσκο, καλά το αμάξι μου, δεν μου το έκλεψαν και έφτασα μετα φαϊ παρότι εξαντλημένος στο σπίτι των γονιών μου. Έμεινα κανένα δίωρο όρθιος να κάνω δουλειές και ίντερνετ, έπεσα, σηκώθηκα δύο τα χαράματα, ίντερνετ, μετά οδήγηση με το αμάξι των γονιών μου ως την τράπεζα ώστε να μην πεθάνει η μπαταρία λόγω ακινήσιας, σπίτι των γονιών πάλι και οδήγηση ως το σπίτι μου. Έφτασα στο δικό μου σπίτι στις 7.30 έχοντας φάει πρωϊνό ενδιάμεσα και 30 λεπτά αργότερα ξεκίνησα κανονικά να δουλεύω. Φυσικά στις 5 έπεσα πτώμα. Σχεδόν δύο εβδομάδες αργότερα έχω μεν φτάσει στον κανονικό ρυθμό μου αλλά όχι στον προ του ταξιδίου, πχ σήμερα σηκώθηκα στις 7 από μόνος μου, χωρίς το ξυπνητήρι. Πριν από το ταξίδι θα σηκωνόμουν μόνο με το ξυπνητήρι τόσο νωρίς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου