Την προηγούμενη Παρασκευή ξύπνησα στις 11.20 το βράδυ. Από την Τετάρτη που είχα γυρίσει έλεγα ότι αν ξυπνήσω αρκετά νωρίς (διότι ξύπνησα για Σάββατο τέτοια ώρα) να δοκιμάσω την τύχη μου στο κλαμπ που συνηθίζω. και να χορέψω πρώτα πράγμα το πρωϊ. Εν τέλει με τα πολλά σηκώθηκα, οδήγησα, έφτασα απ'έξω αλλά δεν μπήκα. Από την μία ήταν μία ώρα αργότερα απ'ότι συνήθως πάω και δεν μου άρεσε dubstep. Από την άλλη όμως δεν έχω κουράγιο να χορεύω πρώτο πράγμα όταν ξυπνήσω μετά το πρωϊνο! Το είδα και στην Ελλάδα όταν έφτασα τρεις εβδομάδες νωρίτερα
Έρχεται η Τρίτη που ταξιδεύω και είμαι ήδη από Σάββατο πρωϊ στο σπίτι των γονιών μου. Εργάζομαι ως τις 5, οδηγώ στο σπίτι του φίλου ο οποίος είναι ήδη αεροδρόμιο και παρκάρω. Αφήνω το αμάξι και παίρνω BART ως το αεροδρόμιο. Πέρασα την ασφάλεια ταχύτατα, ούτε ουρές ούτε τίποτα. Φτάνω στην πύλη και είναι εκεί ο φίλος να κάνει μάθημα στο κινητό του. Εγώ έπαθα σοκ, η αδερφή μου όμως όταν έφτασα σπίτι μου έλεγε ότι όταν το κάνεις μία φορά το συνηθίζεις. Δεν είμασταν οι μόνοι έλληνες, ήταν και μία μάνα με δύο ζαβολάκια ονόματι Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο με τον Πορτογάλο σύζυγο. Νομίζω ήταν και ένα τρίτο ζευγάρι. Μπήκαμε κανονικά και εν τέλει είδα δύο ταινίες: τον τελευταίο Spiderman ο οποίος ήταν καλός αλλά δεν θα τον έλεγα αριστούργημα όπως το IMBD τον περιγράφει και τον (δεύτερο) Venom. Από όλες τις ταινίες που είδα αυτή που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η τελευταία στην επιστροφή, το The Last Duel που άξιζε καλύτερη τύχη στα σινεμά. Φτάνω στο Μόναχο το οποίο ευτυχώς ήταν άδειο, ούτε ουρά ούτε καθυστέριση έστω παραπάνω από το φυσιολογικό. Φτάνω Ελευθέριο Βενιζέλο και με περίμενε η αδερφή μου που με πήγε Πειραιά. Τετάρτη βράδυ την έπεσα και κοιμήθηκα μάλλον κανονικά. Πέμπτη τράπεζες και στην λαική με την μητέρα μου. Παρασκευή σηκώθηκα αρκετά νωρίς για νυχτερινή τσάρκα και βρήκα το Μικρολίμανο μάλλον άδειο προς έκπληξη μου. Πήγα στην τελευταία τράπεζα και ξεκαθάρισα, με εξαίρεση την Eurobank πάλι και έτσι πήγα με το πατέρα μου το μεσημέρι στο αεροδρόμιο και πήραμε φίλο τους και τον πήγαμε στην Αρκαδία. Πέρασα λοιπόν το Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία, όπου είδα το μικρό σχετικά χωριό τους αλλά και πήγα και στο χωριό του συζύγου της αδερφής της γιαγιάς μου όπου εθλίβην από την κατάσταση. Τελευταίο ταξίδι εκεί ήταν το 2008 με τον μακαρίτη τον θείο μου που πέθανε στην αρχή του κορονοϊού και την αδερφή της γιαγιάς μου που είχε πεθάνει λίγο νωρίτερα. Δεν με πείραξε τόσο ότι είχαν πεθάνει, όσο ότι ο ξάδερφος της μητέρας μου έχει αφήσει το σπίτι εκεί, όπου η αδερφή μου έκανε τα πρώτα της βήματα, να ρημάξει. Κυριακή γυρνάμε, είδα μερικά άτομα Δευτέρα και Τρίτη φύγαμε για τα γαμοβαφτίσια του ξαδέρφου μου στην Ζάκυνθο.
Δεν είχα πάει ποτέ στη Ζάκυνθο ως τότε. Αυτό καθ'αυτό το νησί μου άρεσε, λάτρεψα ότι είδα την κατάσταση με τους νέους, όχι μόνο Βρετανούς, να περιφέρονται διότι Αμερική Spring Break ήταν παραπάνω οι παππούδες από την νεολαία, και ότι έπαιζαν τα μαγαζιά lounge, κάτι που Αμερική έξω από Μαϊάμι δεν το πετυχαίνεις. Τα ξενοδοχεία είναι φτηνά, το μέρος δεν είναι ακριβό ως προς φαϊ και απέχει πλέον αφότου έγινε ο ΠΑΘΕ λίγο η Κυλήνη από τον Πειραιά. Καμία σχέση με το μαρτύριο για να φτάσω στο χωριό της Αρκαδίας του θείου μου παιδάκι. Ωστόσο ο γάμος δεν είναι απλά ένα σόου, ένα μυστήριο μόνο. Είναι επίσης και διαδικασία για να γνωριστούνε η οικογένια του γαμπρού και της νύφης. Η νύφη, η οποία έχει τρεις αδερφές που τρώγωνται για τα κληρονομικά διότι ο παππούς της αγόρασε γη στη χερσόννησο του Σαν Φρανσίσκο η οποία είναι πλέον τέτοιας αξίας όπου ο πατέρας της δεν έχει δουλέψει ποτέ, το είδε ως σόου. Είχε έξι φωτογράφους, δεν κανόνισε τίποτα το κοινωνικό ουσιαστικά και απλά οι λοιποί συμμετείχαν. Ζακυνθινούς κανταδόρους, η εκκλησία με την πιο ωραία θέα σε όλη την πόλη της Ζακύνθου και πρόγραμμα μηδεν με εξαίρεση ένα υποτυπώδες bachelor και bachelorette πάρτυ όπου μάλιστα λόγω jet lag ήμουν σε εξάντληση. Μείναμε στο Καλαμάκι, δίπλα από τον Λαγανά, σε πανσιόν. Θεωρητικά 950 μέτρα από την θάλασσα, σε ένα μέρος χωρίς πεζοδρόμιο γεμάτο βρεταννούς τουρίστες που δεν είχαν οδηγήσει αριστεροτίμονο αμάξι ποτέ πριν. Οι 4 της οικογένιας περάσαμε καλά κυρίως επειδή ήμασταν οι 4. Τρίτη θυμάμαι το ωραία φαϊ σε καλό τουριστικό εστιατόρειο και μετά Lidl, τσάρκα αργά απόγευμα Καλαμάκι και ύπνο νωρίς. Τετάρτη με ξυπνάει ο κόκκορας στις 5 και μετά στην Eurobank, ούτε που καταξίωσαν να σηκώσουν τηλέφωνο, πόσο μάλλον να εξυπηρετήσουν. Πήγαμε σε μουσείο στην χώρα, αν και όχι τόσο καλό όσο το μεταβυζαντινό την επομένη, το βράδυ οικογενειακώς ψάρι και μετά bachelor πάρτυ με εμένα σε εξάντληση σε ένα μπαρ. Πέμπτη ήταν ο γάμος το απόγευμα, αλλά το πρωϊ όπως ανέφερα μουσείο. Είχαμε λοιπόν τα γαμοβαφτίσια και μετά εν τέλει η δεξίωση και εμένα να έχω βασιλέψει νωρίς και να πιο πολύ να σέρνομαι. Σηκώθηκα και χόρεψα όμως έστω και λίγο πριν τον ύπνο. Παρασκευή όλοι ήμασταν εξαντλημένοι, πήγαμε δίπλα ως τον Λαγανά, κανένας δεν είχε κουράγιο για παραπάνω. Σάββατο όμως κάναμε τον γύρο του νησιού, πήγαμε ως το Ναυάγιο, είδαμε τα μοναστήρια και κάναμε μπάνιο στην βόρεια πλευρά. Μετά δειπνήσαμε στο Καλαμάκι και εν τέλει εκεί ήταν η μόνη φορά που μίλησα με άγνωστες κοπέλες σε όλο το ταξίδι: Τρεις Βρετανίδες στον μπάνιο που γέμισαν τον χώρο ενώ ήμουν μέσα. Τους έπιασα κουβέντα, ήθελα να τους μιλήσω αλλά είχαν ήδη φύγει η οικογένοια και δεν είχα χρόνο. Με άφησαν εν τέλει Λαγανά και έκανα τσάρκα νωρίς εκείνο το βράδυ, στις 11 με πήρε η αδερφή μου και με γύρισε διότι όχι μόνο είχα κάνει τον γύρο αλλά ήμουν ήδη εξαντλημέρος. Την επομένη φύγαμε για τον Πειραιά.
Στην επόμενη ανάρτηση θα γράψω για το επόμενο μέρος, το ταξίδι στο Άγιον Όρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου