Kievo delenda est

Ο Κάτωνας ο Mέγας τελείωνε όλες τις ομιλίες του προ του Τρίτου Καρχηδονιακού Πολέμου λέγοντας, κατά την Πλούταρχο Δοκεῖ δέ μοι καὶ Καρχηδόνα μὴ εἶναι. Σύγχρονοι φιλόλογοι έχουν μετατρέψει την έκφραση στα λατινικά σε Carthago Delenda Est παρότι καμία πηγή της εποχής δεν το έχει σε τέτοια διατύπωση. Το λάθος της Καρχηδόνας μετά τον Δεύτερο Καρχηδονιακό Πόλεμο ήταν ότι υπήρχε και παρότι είχε ελάχιστη φιλοδοξία, η ευημερία και η ύπαρξή της τρόμαζε την Ρώμη. Μετά την εκλογή του νεώτερου Μπους ανέβηκαν στην εξουσία νεοσυντηρητικοί όπως ο Ράμσφελντ που δήλωνε ότι ο Σαντάμ πρέπει να πέσει. Την περίοδο της εισβολής θυμάμαι να γράφει κατ'αντιστοιχεία ελληνική εφημερίδα ότι κατά Ράμσφελντ Babylo Delenda Est. Ο Πούτιν αποφάσισε ότι η Ουκρανία πρέπει να δορυφοροποιηθεί και ότι δεν έχει δικαίωμα να έχει μέλλον ως στρατηγικά ανεξάρτητη χώρα. Χωρίς παραμικρή αφορμή εισέβαλε, καθότι κανένας δεν πιστεύει τις δικαιολογίες για βόμβες στο Ντονμπάς. Κλασική προβοκάτσια. Για το θέμα αυτό θα γράψω σήμερα καθότι στο ιστολόγιό μου γράφω εκτός των άλλων για να νιώσω καλύτερα. Στα άλλα νέα πήγα στο τριήμερο στο σπίτι των γονιών και είδαμε ταινία Σέρλοκ Χόλμς με την μητέρα μου. Επίσης ανεβήκαμε στο Σακραμέντο και τους πήγα στην παλιά πόλη, η οποία είναι 2 επί 4 δρόμοι. Δεν κατάφερα να πάω γυμναστήριο ένα δεκαήμερο και δεν μου αρέσει, συν πήγα και έφαγα Τσικνοπέμπτη με τον εκτιμητή. Τόσο πολύ.

Το ζήτημα της Ουκρανίας είναι πολύπλοκο και έχει γενικά να κάνει με το θέμα της εθνογένεσης. Ουκρανία στα ρωσικά σημαίνει παραμεθόριος. Τόσο η Ρωσία όσο και η Ουκρανία δηλώνουν διάδοχοι του κράτους των Ρως του Κιέβου. Καθότι η Ουκρανία δεν υπέστη τις Σταυροφορίες, εν αντιθέσει με την Ελλάδα και την Ρωσία, είναι θετικότερη στον Ρωμαιοκαθολικισμό απ'ότι η Ρωσία και αυτό είναι ένα από τα αίτια του εθνικισμού της. Ωστόσο πάντα ήταν χωρισμένο έθνος, με το δυτικό άκρο να κοιτάει προς Πολωνία και φιλοδυτικό και το ανατολικό προς Ρωσία και φιλορωσικό. Αυτό έχει φανεί σε όλες τις κινήσεις της. Η Ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας έχει μεταστρέψει την όλη χώρα σε αντιρωσική. Ο Πούτιν πίστευε ότι εισβάλλοντας ο Ουκρανικός στρατός θα έλιωνε μπροστά στον Ρωσικό διότι ιδίως στην ανατολή δεν θα υπήρχε διάθεση αντίστασης. Κάθε άλλο παρά αυτό συνέβει. Όπως είχε πει νομίζω ο Θουκιδίδης η πόλη είναι οι άνδρες τις (θα λέγαμε σήμερα οι πολίτες της) και όχι πλοία και τείχοι κενά ανθρώπων. Οι Ουκρανοί δεν παραδίδονται. Έχουν σταλεί επανειλημμένα αλεξιπτωτιστές και ειδικές δυνάμεις δυνάμεις εντός του Κιέβου να συλλάβουν τον Ζελένσκι και έχουν αντιμετωπιστεί από Ουκρανούς εθνοφρουρούς με Καλάσνικωφ και μολότωφ. Βέβαια τέτοια όπλα δεν είναι ικανά να αντιμετωπίσουν άρματα, αλλά ως την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχουν καταφέρει άρματα να φτάσουν ως το Κίεβο. 

Στον διάλογο των Μηλίων οι Αθηναίοι τους λένε κυνικότατα ότι ο κίνδυνος για την ηγεμονία τους δεν προέρχεται από την υπερδύναμη Σπάρτη αλλά από τους Μηλίους που δίνουν το κακό παράδειγμα στους συμμάχους τους όντας νησιώτες και μη μέλη της Συμμαχίας. Έτσι για τον Πούτιν η Ουκρανία είναι πρόβλημα επειδή είναι πρώην Σοβιετική χώρα με φιλοδυτικό προσανατολισμό και σχετικά δημοκρατικές διαδικασίες. Δίνει το κακό παράδειγμα σε άλλες χώρες που είναι δορυφόροι της Μόσχας. Αν όντως ρίξει θερμοβαρικά πυρομαχικά, ή όπως τα λέει το ΝΑΤΟ πυρομαχικά καυσίμου αέρος, μπορεί όντως να εκκαθαρίσει το Κίεβο συνοικία συνοικία από τους υπερασπιστές του αλλά και από τους κατοίκους του μαζί, μετατρέποντάς το σε έναν σωρό ερειπίων. Αλλά τότε θα έχει εντελώς χάσει την μάχη πολιτικά. Πλέον είμαστε όμως σε φάση που παίζεται και το μέλλον του ίδιου του Πούτιν. Αν οι Ουκρανοί αντισταθούν όντως επιτυχώς, κάτι που φαίνεται σε αυτή την φάση το λιγότερο πιθανόν, το ίδιο το καθεστώς του κινδυνεύει. Για να δούμε. Η νίκη στο Έπος του 40 ήταν το λιγότερο πιθανόν ενδεχόμενο επίσης.