Πάσχα και μετά

 Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι πήγα με τους γονείς μου Σέλμα για εμβολιασμό. Το κακό είναι ότι πέσαμε σε ατύχημα, νότια της Σέλμα εν τέλει, με αποτέλεσμα να καθυστερήσω ένα τέταρτο, ιδίως καθότι βγήκα από νωρίτερη έξοδο και χάθηκα λίγο. Ωστόσο όλα πήγαν καλά, τελείωσα και τον Τεντέν (έχει μείνει μόνο ο Αστερίξ πλέον) και γύρισα στην δουλειά. Μέσα σε όλα είχαμε και μερικά νέα κτηματογραφικά βιβλία, και εν τέλει δεν τελείωσα εκείνη την ημέρα διότι ήταν πολύ η δουλειά. Τα καταφέραμε Επιτάφιο και γυρίσαμε εξαντλημένοι σπίτι από όλη την δουλειά, ή έστω έτσι νόμισα. Την επομένη πήγαμε στην πρωϊνή λειτουργία, πρώτη φορά στο Φρέσνο (καλύτερα είναι στο Ωκλαντ) και έπεσα ύστερα στο κρεββάτι. Παρ'όλο όσο ξεκουράστηκα και μάλιστα αρκετές φορές εκείνη την ημέρα, ένιωθα εξαντλημένος, εώς ότου το συνειδητοποίησα: είχα τις παρενέργειες του εμβολίου. Η μητέρα μου είχε κανονικό πυρετό, εγώ μάλλον όχι αν και την επομένη ξύπνησα ιδρωμένος, για το οποίο όμως ίσως έφταιγε το ότι ανέβηκε η εξωτερική θερμοκρασία και είχα ακόμα πάπλωμα. Πήγαμε στην Ανάσταση η οποία έγινε στις 11 αντί για μεσάνυχτα με απόφαση της Μητρόπολης και καθίσαμε μέχρι τέλος. Ανήμερα του Πάσχα ο πατέρας μαγείρεψε ένα πολύ καλό γεύμα και εγώ ξύπνησα πολύ πιο ξεκούραστος. Πήγαμε λίγο στα μαγαζιά αλλά τίποτα το σημαντικό. 

Δευτέρα πρωϊ έφυγαν οι γονείς και ήδη πριν φύγουν άρχισα τις επιδρομές στο ψυγείο. Πραγματικά μου ήρθε ένα φοβερό βουλιμικό επεισόδιο σε σημείο που εκ των υστέρων ανησύχησα αν ήταν σχετικό με το εμβόλιο, ή απλά με το Πάσχα και το πέρας της νηστείας. Δεδομένου του τι έφαγα εν συνεχεία, μάλλον πιστεύω το δεύτερο. Δεν μπορώ να πω ότι ακολούθησε κάτι το πολύ ενδιαφέρον την υπόλοιπη εβδομάδα. Μετά το Πάσχα και καθότι έχω βγάλει το εισιτήριο για Ελλάδα και είμαι πλέον εμβολιασμένος είπα να δω πόσο εφικτό είναι το να πάω Λας Βέγκας καθότι ανοίγει. Φαίνεται ότι από 1η Ιουνίου θα είναι όλα ανοιχτά, και όπως έχω ανακαλύψει εκ των υστέρων αυτό περιλαμβάνει και κλαμπ. Έτσι άρχισα να πιάνω τους φίλους που έχουν δείξει ενδιαφέρον, έστω και θεωρητικό. Ο πρώτος περνάει το καλοκαίρι εκτός Αμερικής, τον ζηλεύω, και εγώ θα ήθελα να περάσω το καλοκαίρι εκτός Αμερικής. Ο δεύτερος δεν απάντησε. Ο τρίτος δεν θεωρεί ότι η πανδημία έχει τελειώσει σε σημείο για να πάει να χορέψει, και τον καταλαβαίνω απόλυτα, εγω πάντα ήμουν περισσότερο του χορού από εκείνον. Ο τέταρτος δεν έχει απαντήσει ακόμα, αλλά όταν την Δευτέρα έχει οριστικοποιηθεί το πρόγραμμά μου, δηλαδή ποιά Σαββατοκύριακα όντως μπορώ να την κοπανήσω διότι δεν έχει ΑΧΕΠΑ ή δεν έχω επισκέψεις, θα έρθω σε πιο άμεση επαφή μαζί του για να δω πόσο είναι εφικτό. Αν δεν καθίσει κάποιος, μιλάμε για μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Έτσι λοιπόν προχωράω και βλέπουμε. Αν επιτρέπουν το να χορέψεις στο κλαμπ, κατ'εμέ η πανδημία έχει λήξει, αλλά υπάρχει το άλλο θέμα: Δεν επιτρέπεται να μπουν ακόμη στην Αμερική ξένοι ακόμα και εμβολιασμένοι διότι φοβούνται τις μεταλλάξεις του κορονοϊού. Έτσι βλέπω μεν αυτή την χώρα ανοιχτή το καλοκαίρι, αλλά από φθινόπωρο βλέπουμε. Συνεχίζουμε λοιπόν ελπίζοντας σε καλύτερα.