Την πρώτη φορά που πήγα στο Πόρτλαντ ήταν με τους γονείς. Η ιδέα ήταν ότι είχα πολλές διακοπές για τα Χριστούγεννα, και έτσι βάλαμε και ένα ταξίδι, σε ένα μέρος για το οποίο πολλά είχα ακούσει αλλά δεν είχαμε επισκευθεί. Την δεύτερη φορά ήμουν άνεργος, είχα επισκευθεί τους γονείς και ήθελα να ξαναπάω στην πόλη, ιδίος διότι ήταν εκεί ο φίλος μου στην πρακτική του. Αυτή την φορά ήθελα να ξεσκάσω από το Φρέσνο συν να δω τον φίλο τον οποίο είχα να δω από τον Σεπτέμβριο. Ετσι κανόνισα αυτό το ταξίδι. Αφότου έκανα τα πρακτικά πάντα αναρωτιώμουν μήπως είχα πάρει μία ημέρα παραπάνω απ'ότι έπρεπε, να είχα πάει Παρασκευή. Το θέμα είναι η λίγη άδεια που έχω από τον Δήμο, ο φίλος δεν είχε πρόβλημα να με φιλοξενήσει. Τετάρτη βράδυ έπεσα νωρίς και ξύπνησα μετά από 7 ώρες ύπνο. Γενικά ανησυχώ αν δεν έχω οχτώ, λέω θα φταεί ότι είχα άγχος. Τέλος πάντων παίρνω τα σκουπίδια να πετάξω και βρίσκω γυρνόντας τον τεχνικό του συγκροτήματος ο οποίος μου άλλαζε την λάμπα που είχε χαλάσει. Πήρα την χειραποσκευή και τo μπουφάν και κατέβηκα στην στάση πίσω από το σπίτι. Στην πορεία άκουγα σαν λεωφορείο αλλά λέω σιγά μην είμαι τόσο άτυχος. Ε ήμουν, ήταν όντως το λεωφορείο μου που έφυγε και το επόμενο ήταν μισή ώρα αργότερα. Δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι διότι ήταν μέσα ο τεχνικός. Ετσι κάθισα και περίμενα μισή ώρα, και παραδόξως δεν τσαντίστηκα ή βαρέθηκα. Φτάνω στο αεροδρόμιο στην ώρα μου, πήρα το boarding pass και έφτασα στην πύλη όταν ξεκίνησε η επιβίβαση. Παρότι Πέμπτη η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη. Φτάνω στο αεροδρόμιο του Πόρτλαντ και πήγα προς το Welcome Center που απεδείχθει τρεις προθήκες γεμάτες διαφημιστικά φυλλάδια. Πήρα αυτά του Πόρτλαντ και του Hillsboro όπου μένει ο φίλος. Πήρα το MAX και κατέβηκα στο ΙΚΕΑ όπου έφαγα. Μετά έκανα τον γύρο του καταστήματος, και ύστερα πήγα σε άλλα δύο καταστήματα του εμπορικού κέντρου. Το να κυκλοφορώ με την χειραποσκευή και το μπουφάν δεν είναι καθόλου άνετο, έτσι πήρα το MAX για Beaverton Transit Center παρότι ήξερα ότι θα έφτανα πολύ νωρίς με αρκετό χρόνο μέχρι να τελειώσει την δουλειά του. Κατέβηκα λοιπόν και έκανα βόλτα στα εκεί μαγαζία. Μετά συνέχισα με το επόμενο τραμ, είχαμε κανονίσει με τον φίλο να βρεθούμε στο Orenco διότι η στάση κοντά του είναι πολύ άδεια κατα την γνώμη του. Τον περίμενα εκεί κανένα εικοσάλεπτο αλλά δεν ήταν πρόβλημα. Πήγα και φάγαμε σε πιτσαρία όπως επιθυμούσα και κουβεντιάσαμε. Γενικά θέμα συζήτησης σε όλο το ταξίδι ήταν ότι κατά την γνώμη του τρώω πολύ άσχημα και θα έπρεπε να τρώω πιο υγιεινά. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Γενικά τρώω όσο πεινάω, αλλά αν τρώω όσο πεινάσω παίρνω βάρος. Τον πήγα μετά στο Grocery Outlet όπου του άρεσε το σούπερ μάρκετ καθότι δεν είχε ξαναπάει, αλλά κατέκρινε τις επιλογές μου στο φαϊ. Τι να κάνω, ο δήμος δεν έχει μάγειρα και έτσι τρώω μεν φαϊ που έχω μαγειρέψει σπίτι αλλά τρώω και επεξεργασμένα τρόφιμα. Φτάσαμε στο σπίτι του, ούτε εγώ ούτε αυτός θέλαμε έξοδο και βάλαμε να δούμε ταινία. Το να βρούμε μία που να συμφωνούμε είναι το ίδιο δύσκολο με το να βρω μία που να αρέσει στην αδερφή μου και εμένα, αλλά μέχρι τέλους είδαμε το Speed Racer, την πρώτη ταινία που έκαναν οι Wachowski μετά το Matrix. Μετά πέσαμε για ύπνο και οι δύο.
Την επομένη πάλι κοιμήθηκα μόνο 7 ώρες, με αποτέλεσμα πλέον να το έχω συνειδητοποιήσει: για πρώτη φορά μετά 20 χρόνια έχει μειωθεί η ώρα που χρειάζεται να κοιμηθώ τα βράδυα, το οποίο και εξηγει γιατί πλέον δεν νιώθω τόσο κουρασμένος με την δουλειά. Πήρα το MAX για Washington Park και κατέβηκα το μονοπάτι από το μνημείο του Βιετνάμ στο Hoyt Arboretum, μετά το International Rose Trial Garden και το μνημείο του Ολοκαυτώματος. Συνέχισα ευθεία στο Alphabet District όπου έφαγα στο Little Big Burger. Έναν δρόμο μετά είχε ένα Κορεάτικο που έδειχνε καλύτερα, αλλά είχε αρχίσει να με πιάνει λόρδα. Σε εκείνο το σημείο είχε τραμ (streetcar), δεν το ήξερα. Πήρα το τραμ και διέσχισα την πόλη χωρίς να περάσω από το κέντρο. Έφτασα στο τελεφερίκ και πλήρωσα για να ανέβω. Πολύ εντυπωσιακή θέα, το άξιζε. Γύρισα κάτω και εκεί ξεκίνησα για την επιστροφή. Είχα φτάσει εώς το South Waterfront με αποτέλεσμα η επιστροφή να θέλει πάνω από ώρα. Γενικά εκείνη την ημέρα περπάτησα πάνω από 4 ώρες, μισή για να φτάσω στο σταθμό MAX, ύστερα 3 ώρες στο πάρκο και τους δρόμους, και τουλάχιστον μισή ώρα South Waterfront. Ο φίλτατος είχε κανονίσει και οι άλλοι Ελληνες που ήξερε από την δουλεία ήρθαν να με δούνε. Ηταν τρια ζευγάρια, όλοι τους παντρεμένοι παρότι μικρότεροι από εμένα. Αν έχεις καλή δουλειά, τέτοια γίνονται. Φάγαμε σε ένα γαλλικό όπου η μερίδα ήταν τόσο ώστε να χωρούσε σε κουτάκι κρεμ καραμελέ. Δυστυχώς τα κάνουν αυτά στην Γαλλία. Γυρίσαμε σπίτι και είδαμε ταινία και μετά ύπνος.
Την επομένη Σάββατο πήγαμε αυτοκινητάδα. Πήγαμε στο Seaside και πετάξαμε χαρταετό που είχε αγοράσει από το αγαπημένο μαγαζί της αδερφής μου. Εν συνεχεία πήγαμε στο Lewis and Clark National Park καθότι τα εθνικά πάρκα εκείνη την ημέρα ήταν άδεια. Μετά πήγαμε στον Astoria και στην επιστροφή γυρίσαμε από Vernonia. Ανεβήκαμε έναν δρόμο με πολλές στροφές ο οποίος με ζάλισε. Γυρίσαμε σπίτι, έπεσα για να ξεζαλιστώ και μετά φάγαμε. Ύστερα κατεβήκαμε για ξενύχτι στο κέντρο. Το κέντρο του Πόρτλαντ είναι απίστευτο, οι άστεγοι κοιμούνται στον δρόμο δίπλα από τα κλαμπ, βγαίνοντας πρέπει να προσέχεις μην τους πατήσεις. Πρώτα πήγαμε σε ένα μπαρ το οποίο ΄ομως χάλασε σταδιακά το πρόγραμμά του. Είχε και κορίτσια να χορεύνουν, αλλά κατα το κλασσικό σιγά μην έδιναν προσοχή σε έναν που δεν ξέρουν ακόμα και αν είναι δίπλα τους και χορεύει. Όταν το παραχάλασε το πρόγραμμα πήγαμε εν τέλει στο ίδιο μαγαζί που είχαμε πάει πριν 2 χρόνια. Εκεί χόρεψα για άλλη μίαμιση ώρα εώς ότου φύγαμε και με πήγε στο αεροδρόμιο. Εκεί πέρασα αργά αργά εώς την πύλη, και μετά πέταξα μέσω Seattle. Φτάνοντας κατεβαίνω στο αεροδρόμιο του Φρέσνο και ανακαλύπτω ότι το λεωφορείο μου αφήνει μεν μέσα, αλλά για γυρίσω πρέπει να βγω στον δρόμο. Δεν το ήξερα και έτσι έχασα ένα λεωφορείο και περίμενα μισή ώρα. Σπίτι έφτασα προς τις 11, έφαγα λιγάκι, είχα ανήσυχο ύπνο με διαλλείματα και μετά όταν σηκώθηκα, χωρίς ακόμα να έχω φάει ουσιαστικά, πήγα στο γυμναστήριο και κολύμπησα. Υστερα ζυγίστικα, και η "καλή" ζυγαριά με έβγαλε 210 λίβρες και η κανονική 214. Δεν θα έλεγα τόσο ότι έχασα 1 λίβρα όσο ότι διατήρησα το χαμηλό βάρος παρότι δεν νηστεύω. Γενικά σήμερα ήμουν πολύ κουρασμένος, ανέβηκα για τα αναγκαία ψώνια αλλά αλλιώς κάθισα σπίτι. Βγήκα όμως και είδα που είχα βγάλει τα πειραγμένα αμάξια σε παρέλαση στην Fulton. Ο φίλος μου μου λείπει ήδη. Ελπίζω σε κάποια φάση να καταφέρει να έρθει και αυτός να τον φιλοξενήσω.
Την επομένη πάλι κοιμήθηκα μόνο 7 ώρες, με αποτέλεσμα πλέον να το έχω συνειδητοποιήσει: για πρώτη φορά μετά 20 χρόνια έχει μειωθεί η ώρα που χρειάζεται να κοιμηθώ τα βράδυα, το οποίο και εξηγει γιατί πλέον δεν νιώθω τόσο κουρασμένος με την δουλειά. Πήρα το MAX για Washington Park και κατέβηκα το μονοπάτι από το μνημείο του Βιετνάμ στο Hoyt Arboretum, μετά το International Rose Trial Garden και το μνημείο του Ολοκαυτώματος. Συνέχισα ευθεία στο Alphabet District όπου έφαγα στο Little Big Burger. Έναν δρόμο μετά είχε ένα Κορεάτικο που έδειχνε καλύτερα, αλλά είχε αρχίσει να με πιάνει λόρδα. Σε εκείνο το σημείο είχε τραμ (streetcar), δεν το ήξερα. Πήρα το τραμ και διέσχισα την πόλη χωρίς να περάσω από το κέντρο. Έφτασα στο τελεφερίκ και πλήρωσα για να ανέβω. Πολύ εντυπωσιακή θέα, το άξιζε. Γύρισα κάτω και εκεί ξεκίνησα για την επιστροφή. Είχα φτάσει εώς το South Waterfront με αποτέλεσμα η επιστροφή να θέλει πάνω από ώρα. Γενικά εκείνη την ημέρα περπάτησα πάνω από 4 ώρες, μισή για να φτάσω στο σταθμό MAX, ύστερα 3 ώρες στο πάρκο και τους δρόμους, και τουλάχιστον μισή ώρα South Waterfront. Ο φίλτατος είχε κανονίσει και οι άλλοι Ελληνες που ήξερε από την δουλεία ήρθαν να με δούνε. Ηταν τρια ζευγάρια, όλοι τους παντρεμένοι παρότι μικρότεροι από εμένα. Αν έχεις καλή δουλειά, τέτοια γίνονται. Φάγαμε σε ένα γαλλικό όπου η μερίδα ήταν τόσο ώστε να χωρούσε σε κουτάκι κρεμ καραμελέ. Δυστυχώς τα κάνουν αυτά στην Γαλλία. Γυρίσαμε σπίτι και είδαμε ταινία και μετά ύπνος.
Την επομένη Σάββατο πήγαμε αυτοκινητάδα. Πήγαμε στο Seaside και πετάξαμε χαρταετό που είχε αγοράσει από το αγαπημένο μαγαζί της αδερφής μου. Εν συνεχεία πήγαμε στο Lewis and Clark National Park καθότι τα εθνικά πάρκα εκείνη την ημέρα ήταν άδεια. Μετά πήγαμε στον Astoria και στην επιστροφή γυρίσαμε από Vernonia. Ανεβήκαμε έναν δρόμο με πολλές στροφές ο οποίος με ζάλισε. Γυρίσαμε σπίτι, έπεσα για να ξεζαλιστώ και μετά φάγαμε. Ύστερα κατεβήκαμε για ξενύχτι στο κέντρο. Το κέντρο του Πόρτλαντ είναι απίστευτο, οι άστεγοι κοιμούνται στον δρόμο δίπλα από τα κλαμπ, βγαίνοντας πρέπει να προσέχεις μην τους πατήσεις. Πρώτα πήγαμε σε ένα μπαρ το οποίο ΄ομως χάλασε σταδιακά το πρόγραμμά του. Είχε και κορίτσια να χορεύνουν, αλλά κατα το κλασσικό σιγά μην έδιναν προσοχή σε έναν που δεν ξέρουν ακόμα και αν είναι δίπλα τους και χορεύει. Όταν το παραχάλασε το πρόγραμμα πήγαμε εν τέλει στο ίδιο μαγαζί που είχαμε πάει πριν 2 χρόνια. Εκεί χόρεψα για άλλη μίαμιση ώρα εώς ότου φύγαμε και με πήγε στο αεροδρόμιο. Εκεί πέρασα αργά αργά εώς την πύλη, και μετά πέταξα μέσω Seattle. Φτάνοντας κατεβαίνω στο αεροδρόμιο του Φρέσνο και ανακαλύπτω ότι το λεωφορείο μου αφήνει μεν μέσα, αλλά για γυρίσω πρέπει να βγω στον δρόμο. Δεν το ήξερα και έτσι έχασα ένα λεωφορείο και περίμενα μισή ώρα. Σπίτι έφτασα προς τις 11, έφαγα λιγάκι, είχα ανήσυχο ύπνο με διαλλείματα και μετά όταν σηκώθηκα, χωρίς ακόμα να έχω φάει ουσιαστικά, πήγα στο γυμναστήριο και κολύμπησα. Υστερα ζυγίστικα, και η "καλή" ζυγαριά με έβγαλε 210 λίβρες και η κανονική 214. Δεν θα έλεγα τόσο ότι έχασα 1 λίβρα όσο ότι διατήρησα το χαμηλό βάρος παρότι δεν νηστεύω. Γενικά σήμερα ήμουν πολύ κουρασμένος, ανέβηκα για τα αναγκαία ψώνια αλλά αλλιώς κάθισα σπίτι. Βγήκα όμως και είδα που είχα βγάλει τα πειραγμένα αμάξια σε παρέλαση στην Fulton. Ο φίλος μου μου λείπει ήδη. Ελπίζω σε κάποια φάση να καταφέρει να έρθει και αυτός να τον φιλοξενήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου