25 ημέρες εώς την μετακόμιση;

Την εβδομάδα την ξεκίνησα με δύο περιοδικά και δύο βιβλία να διαβάσω. Σήμερα τελείωσα και το δεύτερο βιβλίο. Κάθισα μάλιστα και το διάβαζα από την στιγμή που ξύπνησα, με σκοπό να πάω στην βιβλιοθήκη και να πάρω άλλο για το τριήμερο. Πήγα μεν στην βιβλιοθήκη και το γύρισα αλλά δεύτερο βιβλίο δεν πήρα, διότι αυτό που ήθελα το είχαν πάρει και δεν είδα κάποιο άλλο που πραγματικά να μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ανησύχησα ότι πλέον δεν θα έχω κάτι να κάνω το τριήμερο χωρίς βιβλία. Μάλλον δεν χρειάζονταν να ανησυχήσω, στην καλωδιακή έχει αρκετές ταινίες που ήθελα να δω και δεν έχω δει. Ετσι το βράδυ σήμερα είδα το Mockingjay δεύτερο μέρος. Ωραία μεν ταινία αλλά στο βάθος τέτοιες σόι ταινίες, εφηβικές, με θλίβουν. Αυτό που με πειράζει είναι το happy end. Πριν δύο χρόνια ήρθα στο Raleigh για την νέα φοβερή δουλειά μου και για να βρω το happily ever after μου. Σε λίγο πάνω από τρεις εβδομάδες φαίνεται ότι θα φύγω οριστικά, και το χειρότερο όλων θα γυρίσω στους γονείς μου. Το θέμα δεν είναι ότι δεν τους αγαπάω ή ότι δεν με αγαπάνε. Είναι ότι τον άλλο μήνα γίνομαι 37 ετών και για νιοστή φορά γυρνάω στο σπίτι μου. Όταν ήμουν δεκαεννιά γύρισα από την Καβάλα στον Πειραιά, και αντί του ΤΕΙ σπούδασα στο ΓΠΑ. Πλέον όμως ποια είναι η λογική μου; Ας αφήσω τα πρακτικά της μετακόμισης, κάτι για το οποίο μάλλον πρέπει να το κανονίζω σύντομα. Η όλη μετακόμιση έχει και συμβολική αξία. Οι γονείς μου μου είπαν ότι να μην ανησυχώ για την τηλεόραση, θα μου πάρουν καινούργια και μεγαλύτερη. Το θέμα δεν είναι η ηλικία και οι ίντσες. Είναι ότι η αγορά της συμβόλιζε την οικονομική μου χειραφέτηση, ότι πλέον έχω το χρήμα, το οποίο το έβγαλα ο ίδιος δουλεύοντας, ούτε το ζήτησα από τους γονείς ούτε μου ήρθε δώρο από το σόι, για να αγοράσω στον εαυτό μου μία κάποια πολυτέλεια, πιο σοβαρή από μία ακριβη σοκολάτα. Αφότου έχασα την δουλειά ανακάλυψα ότι δεν υπάρχουν σχετικές δουλειές για μένα στο Τρίγωνο. Είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσα να γίνω σερβιτόρος. Ωστόσο η πιο σχετική που βρήκα ήταν νομαρχιακός υπάλληλος και μάλιστα σε ένα μέρος μία ώρα από το σπίτι μου όπου δεν έχει νυχτερινή ζωή οιασδήποτε μορφής. Εμφανίζονται άξιες εργασίες κατά καιρούς στις αγγελείες εργασίας, 4 ή 5 κάθε χρόνο. Είμαι βέβαιος ότι τα τοπικά πανεπιστήμια βγάζουν αρκετούς ώστε να μην ξεχωρίζω. Συνεντεύξεις είχα αυτά τα δύο χρόνια από το NC State και από μία μεγάλη γεωργική εταιρεία, η οποία όμως δεν μπορούσε να με προσλάβει μέχρι τέλους. Θα συνεχίσω να κάνω αιτήσεις. Δεν βλέπω ομως μέλλον. Εάν εώς το τέλος του φεστιβάλ δεν έχω αίτημα για συνέντευξη μάλλον είναι καιρός να αποχωρήσω, απλά δεν προλαβαίνω πρόληψη εώς τα τέλη Σεπτεμβρίου. Ποιά όμως θα είναι η εναλλακτική; Βάζω παραπάνω μήνες ενοίκιο μη τυχόν και αν; Έναν χρόνο ψάχνω κάτι το καλό τοπικά, δεν έχω βρει κάτι. Αυτό μάλλον είναι σημάδι ότι πρέπει να φύγω.