Σήμερα το απόγευμα βγήκα βόλτα και πέρασα από το Barnes and Nobles, όπου το περιοδικό Atlantic είχε άρθρο για τις αυτοκτονίες εφήβων στο Palo Alto. Το ερώτημα ήταν πως ήταν δυνατόν ένα μέρος με τόση ευημερία και συγκέντρωση εγκεφάλων να έχει έναν τόσο υψηλό αριθμό αυτοκτονιών εφήβων. Δεν διάβασα όλο το άρθρο αλλά είχε ένα αρκετά οικείο συμπέρασμα, τουλάχιστον στο κομμάτι που διάβασα: Οι μαθητές του Πάλο Άλτο είναι υπο φοβερή πίεση από το σπίτι να γίνουν εξαιρετικά επιτυχημένοι στα ακαδημαϊκά, του τύπου ότι αν δεν γίνουν δεκτοί στο Στάνφορντ έχουν αποτύχει, με αποτέλεσμα ελαφρά αποτυχία σε κάτι να οδηγεί ορισμένους στο απονενοημένο διάβημα. Αν και δεν μπορώ να πω ότι η πίεση του σχολείο με οδήγησε προς τα εκεί (η περίοδος της ζωής μου όπου φλέρταρα περισσότερο με την αυτοκτονία ήταν η Πορτογαλία) δυστυχώς η ιστορία που περιέγραφε ήταν υπερβολικά οικεία.
Από την τρίτη Δημοτικού πέραν του σχολείο πήγαινα σε φροντιστήριο Αγγλικών. Από την τετάρτη και φροντιστήριο Γαλλικών (αν και η μάνα μου μου έκανε την γλώσσα αυτή από παιδάκι). Μεσα σε όλα αυτά έκανα και ιδιαίτερα πιάνο, παρότι δεν μου άρεσε ποτέ πραγματικά το παίζω το πιάνο. Το θέμα ήταν ότι από παιδί τόσο η μάνα μου όσο και κυρίως η γιαγιά μου με πίεζαν να είμαι όχι απλά καλός αλλά άριστος. Μονο που ποτέ δεν ήμουν αριστούχος, ήμουν ένας πολύ καλός μαθητής αλλά όχι άριστος. Βασικό μου πρόβλημα ήταν τα φιλολογικά μαθήματα, στα μαθηματικά ήμουν άριστος. Βασικό αίτιο μάλλον ήταν ότι πήγαμε δύο χρόνια στην Αμερική και ξεκόπηκα από την ελληνική γλώσσα στην καθημερινότητά μου. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά την αντίδραση της μητέρας μου ιδίως, αλλά και της γιαγιάς μου, στην σχετική αποτυχία. Θυμάμαι πόσο είχαν φρικάρει που πέρασα στο ΤΕΙ Καβάλλας και όχι σε πανεπιστήμιο την πρώτη χρονιά, και το πόσο χάλια ήταν η μάνα μου επειδή πήγα εκεί και σπούδαζα κανονικά. Ακόμα θυμάμαι την Καβάλα ως ισως την πλέον ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου, όταν και τα πήγαινα καλά με τα μαθήματα και είχα φίλους με τους οποίους έβγαινα και χόρευα house. Θυμάμαι από την άλλη το πως στην Αγία Μαρίνα, το θέρετρο αξιωματικών του Ναυτικού, τα παιδιά εκεί πέρα με πείραζαν (bullying) επειδή ήμουν καλός μαθητής. Ξέρω πολύ καλά το πως το για να καταφέρω τις ακαδημαϊκές επιθυμίες των γονιών μου έχω βρεθεί να έχω πολύ λειψή κοινωνική ζωή, σε σημείο που η διασκέδαση για σήμερα ήταν να γίνω λαθραναγνώστης στο Barnes and Nobles. Πάλι βρίσκομαι όμως να επιδιώκω τα εχέγγυα της επιτυχίας, δουλειά, λεφτά, αμάξι κλπ. Θυμάμαι που στο Montpellier αυτή που μου έκανε παρέα ήταν σε τελική ανάλυση αρκετά κακομαθημένη (όχι όμως στο επίπεδο της πάλαι ποτέ γειτόνισσας) η οποία έκανε παρέα μαζί μου διότι μάλλον δεν τις έκανε άλλος παρέα. Θυμάμαι επίσης το καλοκαίρι όταν της είπα ότι έλεγα ότι σκεφτόμουν σοβαρά να αγοράσω Model S μόνο σε εκείνη την φάση είπε σκέφτονταν να με επισκευθεί (αν όντως γίνει). Θυμάμαι άλλη Κυπρία, από το κέντρο της Λευκωσίας, που την νόμιζα για παρόμοια κατάσταση με εμένα εώς ότου απεδείχθει ότι ήταν ακόμα στην φάση θέλω τον Μάριο Φραγκούλη.
Έχω λοιπόν σύντομα δουλειά, και λεφτά και ίσως ακόμη καλύτερη δουλειά στην Νέα Υόρκη. Έχω διδακτορικό, όπως έχει μόλις το 2% του πληθυσμού. Τι άλλο έχω όμως; Έχω καν παρέα για να βγαίνω; Έχω έτερον ήμιση; Έχω προοπτική και μέλλον να αποκτήσω; Κατάφερα λοιπόν να ικανοποιήσω τις επιθυμίες των άμεσων προγόνων μου, αν μη τι άλλο οι γονείς μου μου έλεγαν πέρυσι συνέχεια πόσο ευχαριστημένοι είναι με όλα όσα κατάφερα. Γιατί τότε όμως νίωθω δυστυχισμένος;
Από την τρίτη Δημοτικού πέραν του σχολείο πήγαινα σε φροντιστήριο Αγγλικών. Από την τετάρτη και φροντιστήριο Γαλλικών (αν και η μάνα μου μου έκανε την γλώσσα αυτή από παιδάκι). Μεσα σε όλα αυτά έκανα και ιδιαίτερα πιάνο, παρότι δεν μου άρεσε ποτέ πραγματικά το παίζω το πιάνο. Το θέμα ήταν ότι από παιδί τόσο η μάνα μου όσο και κυρίως η γιαγιά μου με πίεζαν να είμαι όχι απλά καλός αλλά άριστος. Μονο που ποτέ δεν ήμουν αριστούχος, ήμουν ένας πολύ καλός μαθητής αλλά όχι άριστος. Βασικό μου πρόβλημα ήταν τα φιλολογικά μαθήματα, στα μαθηματικά ήμουν άριστος. Βασικό αίτιο μάλλον ήταν ότι πήγαμε δύο χρόνια στην Αμερική και ξεκόπηκα από την ελληνική γλώσσα στην καθημερινότητά μου. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά την αντίδραση της μητέρας μου ιδίως, αλλά και της γιαγιάς μου, στην σχετική αποτυχία. Θυμάμαι πόσο είχαν φρικάρει που πέρασα στο ΤΕΙ Καβάλλας και όχι σε πανεπιστήμιο την πρώτη χρονιά, και το πόσο χάλια ήταν η μάνα μου επειδή πήγα εκεί και σπούδαζα κανονικά. Ακόμα θυμάμαι την Καβάλα ως ισως την πλέον ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου, όταν και τα πήγαινα καλά με τα μαθήματα και είχα φίλους με τους οποίους έβγαινα και χόρευα house. Θυμάμαι από την άλλη το πως στην Αγία Μαρίνα, το θέρετρο αξιωματικών του Ναυτικού, τα παιδιά εκεί πέρα με πείραζαν (bullying) επειδή ήμουν καλός μαθητής. Ξέρω πολύ καλά το πως το για να καταφέρω τις ακαδημαϊκές επιθυμίες των γονιών μου έχω βρεθεί να έχω πολύ λειψή κοινωνική ζωή, σε σημείο που η διασκέδαση για σήμερα ήταν να γίνω λαθραναγνώστης στο Barnes and Nobles. Πάλι βρίσκομαι όμως να επιδιώκω τα εχέγγυα της επιτυχίας, δουλειά, λεφτά, αμάξι κλπ. Θυμάμαι που στο Montpellier αυτή που μου έκανε παρέα ήταν σε τελική ανάλυση αρκετά κακομαθημένη (όχι όμως στο επίπεδο της πάλαι ποτέ γειτόνισσας) η οποία έκανε παρέα μαζί μου διότι μάλλον δεν τις έκανε άλλος παρέα. Θυμάμαι επίσης το καλοκαίρι όταν της είπα ότι έλεγα ότι σκεφτόμουν σοβαρά να αγοράσω Model S μόνο σε εκείνη την φάση είπε σκέφτονταν να με επισκευθεί (αν όντως γίνει). Θυμάμαι άλλη Κυπρία, από το κέντρο της Λευκωσίας, που την νόμιζα για παρόμοια κατάσταση με εμένα εώς ότου απεδείχθει ότι ήταν ακόμα στην φάση θέλω τον Μάριο Φραγκούλη.
Έχω λοιπόν σύντομα δουλειά, και λεφτά και ίσως ακόμη καλύτερη δουλειά στην Νέα Υόρκη. Έχω διδακτορικό, όπως έχει μόλις το 2% του πληθυσμού. Τι άλλο έχω όμως; Έχω καν παρέα για να βγαίνω; Έχω έτερον ήμιση; Έχω προοπτική και μέλλον να αποκτήσω; Κατάφερα λοιπόν να ικανοποιήσω τις επιθυμίες των άμεσων προγόνων μου, αν μη τι άλλο οι γονείς μου μου έλεγαν πέρυσι συνέχεια πόσο ευχαριστημένοι είναι με όλα όσα κατάφερα. Γιατί τότε όμως νίωθω δυστυχισμένος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου