Ψάχνοντας για ζωή εκτός της δουλειάς

Η καθημερινότητά μου εδώ είναι σπίτι-δουλειά-σπίτι-σουπερ μάρκετ, με λίγες εξαιρέσεις. Στην αρχή και όταν έκανε κρύο σε ένα βαθμό βολευόμουνα, ιδίως όταν έβγαινα πτώμα από την δουλειά. Αυτή η περίοδος όμως έχει περάσει, θέλω περισσότερη κοινωνική ζωή. Δυστυχώς σε αυτό το μέτωπο δεν τα πήγα καλά εώς τώρα. Μετά την Τάμπα κατάφερα και κράτησα την κόπωση σε ανεκτά επίπεδα, και έτσι την Παρασκευή είχα διάθεση και ενέργεια για να βγω. Προσπάθησα να βγω με τους γνωστούς, αλλά αγρόν ηγόραζαν. Έτσι κατέβηκα στο κέντρο μόνος. Πρώτα πήγα σε ένα μπαρ με ηλεκτρονικά (ουφάδικο). Μου το είχαν περιγράψει συνάδελφοι ως το άλας της γης. Φυσικά κράτησα και μικρό καλάθι που απεδείχθει σοφό, είχε παραδόξως πολλά κορίτσια (γενικά η πόλη είχα αρκετά με στολή αποφοίτησης) αλλά όπως περίμενα ήταν ένα μέρος για να είσαι μόνος με πολλά άτομα γύρω σου, όχι ένα μέρος για να αποκτήσεις συναναστροφές. Πραγματικά μου θύμισε την Καβάλα, όταν πήγαινα σε ουφάδικο όποτε βαριόμουνα, αν μη τι άλλο είχε και παιχνίδια της εποχής εκείνης. Βγηκα λοιπόν από το μπαρ-οειδές και πήγα πιο κέντρο. Πρώτη έκπληξη ότι είχε (κλειστό βέβαια την ώρα που πήγα, οι Αμερικανοί είναι ξενέρωτοι) έκθεση τέχνης με περίπτερα, σε στυλ Stepping Out festival. Περπάτησα περί το κέντρο, και με πλήγωνε ότι δεν ήξερα κανένα, και εν τέλει πήγα στο μέρος ονόματι Coglin's το οποίο όταν είχα περπατήσει τον χειμώνα μου είχε δώσει αίσθηση club. Μπήκα λοιπόν μέσα ώρα 10 μμ και είδα την διακόσμηση σε στυλ δεκαετία 1980-90 αλλά και την πίστα. Σηκώθηκα στην πίστα σε κάποια φάση μετά το ποτό, χόρεψα και τα κορίτσια ήταν πιο φιλικά και από το Ρόανοουκ αλλά, όσο και να περνούσε ο χρόνο δεν προχωρούσε η μουσική σε κάτι το νεώτερο. Σε γενικές γραμμές η μουσική που μου αρέσει είναι από το Rhythm is a dancer και έπειτα και σε αυτό το στυλ. Αν και η δεκαετία του 1990 έχει πραγματικά αριστουργήματα της House, το συγκεκριμένο κατάστημα απέφυγε αυτού του είδους την μουσική. Έτσι, λίγο μετά τις 11:30 έφυγα, χωλομένος για την κατάσταση και άφησα ένα χωλομένο μύνημα στο facebook. Την επομένη είχε αποτέλεσμα: ο φίλος του UNC που είχε να μου απαντήσει μήνες επιτέλους αντεδρασε, και μου είπε ότι ήταν εδώ η μάνα του και φεύγει να δει το έτερο ήμιση και μετά έχει ταξίδια για συνέδρια αλλά θα θελήσει να με δει κάποτε. Δυστυχώς η κοπέλα που μου είπε ναι να χορέψουμε και μετά τίποτα 0. Το παράδοξο ήταν ότι αντέδρασε ο Σαλονικίος τον οποίο τον είχα ξεγραμένο λόγω της επίσκεψης της μάνας του για την αποφοίτησή του από το Duke. Με προσκάλεσε για τσίπουρο που και οι δύο ήπιαμε σε απειροελάχιστες ποσότητες και μετά είπαμε να πάμε για Memorial Day Myrtle Beach. Μετά από έρευνα μας το ΣΚ για δωμάτια εν τέλει είπαμε να πάμε την επόμενη εβδομάδα, όπου οι τίμες είναι κυριολεκτικά το 1/4 του Memorial Day. Τίποτα δεν είναι βέβαιο εώς ότου κλείσω τα δωμάτια αλλά φαίνεται ότι τουλάχιστον θα πάω έστω και μικροδιακοπές. Βεβαια αυτός ο φίλος φεύγει για Ελλάδα σε 3-4 εβδομάδες, οπότε δεν είναι μακροχρόνια λύση. Επίσης ναι μεν είχαμε βγει μία φορά για καφε και άλλη μία για ταινία, αλλά μου είχε πει ότι πνίγονταν οπότε προσπαθούσα να μην του είμαι βάρος όσο διάβαζε. Μπράβο του πάντως, διότι και άλλοι πνίγονταν αλλά πάνω από 2 απογεύματα σε μήνες δεν βρήκαν. Στην ζωή παίρνεις ότι καταφέρεις, να δούμε τι έχει το μέλλον μου