Η ανθρώπινη επαφή και η έλλειψη της

Αυτή την εβδομάδα ένιωσα μία φοβερή κόπωση. Κανονικά όφειλα να είχα καμία ημέρα εκτός μετά την επιστροφή από την Charlotte, αλλά πήγα κανονικά δουλειά. Ένιωθα φοβερά κουρασμένος εώς ουσιαστικά την Πέμπτη. Χτες ένιωσα απλά πολύ κουρασμένος. Τελικά χτες επιτέλους κατάφερα και κοιμήθηκα όσο ήθελα, εγειρόμενος μετά το μεσημέρι, ενω κοιμήθηκα και το απόγευμα. Ήξερα λοιπόν ότι αυτό σήμαινε ότι δεν θα επιδίωκα σήμερα έξοδο, αφήνοντας κατά μέρους το χάσμα ανάμεσα στην επιδίωξη και το αποτέλεσμα. Ο Κοέλιο σε καμία περίπτωση δεν έχει δίκιο, έχει θελησει πολύ μερικά πράγματα αλλά το σύμπαν δεν έχει συνομωτήσει για να τα αποκτήσω. Το παράπλευρο αποτέλεσμα όμως ήταν ότι σήμερα δεν έχω συναναστραφεί με κανέναν. Δεν έχω ανοίξει το στόμα μου να μιλήσω με άνθρωπο, αν το παραδέχομαι ότι παραμιλάω κατά καιρούς. Για το άλλο Σαββατοκύριακο έχω καλύτερες ελπίδες, καθότι ο φίλος από το UNC παρουσίασε Μεγάλη Παρασκευή και έλεγε ότι θα γίνει διαθέσιμος 2 εβδομάδες αργότερα αφού στείλει το τελικό κείμενο. Καθότι έχω περάσει αυτή την φάση, πιστέυω ότι σε 2 εβδομάδες να τελειώσει θα είναι θαύμα, αλλά το δεδομένο είναι ότι θα κάνω πιο ενεργή δρατηριότητα για έξοδο. Ακόμα και τώρα μετά 10 ώρες ύπνο το τελευταίο 24ωρο νιώθω κουρασμένος, δεν μπορεί, την άλλη εβδομάδα θα είναι καλύτερα. Ξεκούραση ελπίζω μπροστά μου ...