7 ημέρες και σήμερα (για το πέρας της νηστείας)

Καθότι Μεγάλη Παρασκευή των Καθολικών (και των Προτεσταντών) και καθότι η Ινδία έχει συνέχεια διακοπές, μας έδωσαν αργία την χτεσινή ημέρα. Χθες έκανα αυτά που κάνω συνήθως το Σάββατο, δηλαδή το πάνω και το κάτω εμπορικό κέντρο συν επιπλέον πήγα και ψώνισα τζην, μιας και ανακάλυψα στο Blacksburg ότι το παντελόνι μου είχε μία μεγάλη τρύπα. Σήμερα Σάββατο του Λαζάρου ήμουν σε διφορούμενη φάση αν θα πάω εκκλησία. Εν τέλει όμως έπεσα χτες το βράδυ αρκετά αργά, με αποτέλεσμα καθότι θέλω πλήρη ύπνο να μην ξυπνήσω τόσο νωρίς ωστε να πάω. Εκ των υστέρων μάλλον έκανα λάθος, διότι σήμερα μίλησα με 1 όλο και όλο άτομο, εναν βιβλιοθηκάριο τον οποίο ρώτησα για ένα νέο βιβλίο στην βιβλιοθήκη. Είναι πολύ τρομακτικό να μην μιλάς με κανέναν. Αυτό που μου λείπει εδώ είναι οι φίλοι μου, μιας και δεν έχω καταφέρει να βρω νέα παρέα σε αυτή την πόλη. Μπορεί να λέω διάφορα γι'αυτούς, αλλά δεν πάυω να τους αγαπάω, με την χριστιανική έννοια. Εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι ο βασικός λόγος που νηστεύω δεν είναι μόνο το να χάσω βάρος και ο υπερφυσικός, αλλά και το να είμαι τόσο αδύναμος σωματικά ώστε να μην με πειράζει που δεν κάνω κάτι μετά την δουλειά. Αν δεν έχω ενέργεια, το να κάτσω στον καναπέ δεν μοιάζει καθόλου άσχημη ιδέα. Πάντως αυτή τη στιγμή βρίσκομαι και στο μεταίχμιο ανάμεσα στο επιθυμητό και το εφικτό: αμ βλέπω το στομάχι πολύ μεγάλο (έστω και μικρότερο απ'ότι προ δύο μηνών) αμ νιώθω ότι θέλω να φάω και νιώθω το στομάχι άδειο. Γιατι όταν θέλω ενέργεια πεινάω και δεν κινητοποιώ το απόθεμα λίπους μου αγνοώ, αλλά είναι σχετικό με την ανθρώπινη φυσιολογία. Πάντως το πέρας της νηστείας το Μέγα Σάββατο το αναμένω μανιωδώς. Έχω καταφέρει και επιδείξει αυτοπειθαρχία με το φαϊ, τις λίγες φορές που βρέθηκε αρτύσιμο φαϊ στο πιάτο μου ήταν πέραν από τον έλεγχο μου (πχ Ranch Dressing με τις πράσινες τηγανιτές ντομάτες) και προσπάθησα να μην το φάω. Στα άλλα μπορεί να μην έχω καταφέρει την αυτοπειθαρχία, αλλά σε τελική ανάλυση 7 εδβομάδες νηστεία δεν κατάφερα πέρυσι λόγω και του συνεδρίου. Κάθε χρόνο πάει καλύτερα και αυτό με ευχαριστεί, ο πασχαλινός οβελίας φέτος θα είναι πολύ γλυκός. Πλησιάζει, υπομονή, σχεδόν τα κατάφερα