Το στρωσε

Εχουμε φτασει στο περας του εξαμηνου. Μπορει να μην εχω χιλιαδες κεραμυδες στο κεφαλι μου οπως στο προηγουμενο (τις ειχα κατα τη διαρκεια του εξαμηνου) αλλα δεν μπορω να πω οτι περνάω ήρεμα. Το κακο είναι ότι βρίσκω τον εαυτό μου σε κακή φάση λόγω παρατεταμένης προσπάθειας με αποτέλεσμα να βασίζομαι περισσότερο στον αυθορμητισμό και την ευφυία μου παρά σε συστηματική προσπάθεια. Στο σημερινό μάθημα μου βγήκε. Το Σάββατο αντίθετα όχι. Σε συνδυασμό με τον κακό μου ύπνο η σχετικά κακή επιδοση είχε ως αποτέλεσμα να καταρρεύσει το ηθικό μου καταστροφικά. Ευτυχώς λίγος καλός ύπνος εκείνο το βράδυ και μερικές καλές κουβεντούλες στο δρόμο για την Εκκλησία με βοήθησαν να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Η μικρή μου έθεσε έναντι ενός ενδιαφέροντως διλήμματος: θα προτιμούσα κάτι το ωραίο που στην καλύτερη περίπτωση θα συνέβαινε μία φορά ή κάτι το όχι τόσο ομορφό αλλά θα διαρκούσε περισσότερο; Βέβαια η συζήτηση είναι περί όνου σκιάς, πολύ πιθανόν κανένα να μην μου καθίσει. Φαίνεται περισσότερο να κλείνω προς την δεύτερη επιλογή αν και πρακτικά μιλάμε για το επόμενο εξάμηνο.

Απο πλευράς καιρού χιόνισε. Δεν μου αρέσει καθόλου. Ωραίο το να βλέπω το χιόνι αλλά το κρύο μου στερεί τη δυνατότητα να βγω να περπατήσω βόλτα. Χώρια που γλιστράνε τα πεζοδρόμια. Μετά την επιστροφή μου από τα Χριστούγεννα πλησιάζει το ένα έτος στο Blacksburg. Πιστεύω το δεύτερο έτος θα έχω βρει τον βηματισμό μου. Θα είμαι πιο σταθερός στα πόδια μου και πιστεύω θα σταθω τυχερός