Ένας λόγος που γράφω το ιστολόγιο αυτό είναι για να εκτονωθώ για τα διάφορα διότι δεν θέλω να μαλώνω με φίλους. Είμαστε μάλιστα και σε δύσκολη εποχή λόγω του ότι έχουν ανάψει τα αίματα λόγω του εγκλεισμού με σκοπό να αποτραπεί η εξάπλωση του κορονοϊού. Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφέρω τους λόγους που μάλλον εγκρίνω την τωρινή Ελληνική κυβέρνηση. Μελλοντικά θα γράψω γιατί δεν εγκρίνω την τωρινή Αμερικανική κυβέρνηση αλλά μετά το πέρας της. Αν μη τι άλλο ο Μιχάλης Ιγνατίου φοβάται ότι ο Τραμπ μπορεί να ξεκινήσει πυρηνικό πόλεμο για να μην παραδώσει την εξουσία και αποδεδειγμένα έχει αυτός ο δημοσιογρα΄φους την δυνατότητα να καταγράφει τους φόβους και αξιόπιστες πληροφορίες από την άρχουσα τάξη της Ουάσιγκτον.
Το βασικό πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και από τα πλεονεκτήματά του για ένα κοινό είναι το επώνυμο και η οικογένοιά του. Ο πατέρας του ήταν ο πολιτικός που έφερε την Αποστασία, την συνταγματική εκτροπή, τα Ιουλιανά, την απέλαση της Ελληνικής μεινότητας της Κωνσταντινούπολης και αν και δεν υπάρχει απευθείας γραμμή για το πραξικόπημα και την προδοσία της Κύπρου, διότι σίγουρα δεν το οργάνωσε ούτε στήριξε το καθεστώς αυτό εν αντιθέσει με τις κυβερνήσεις των Αποστατών, η εκτράχυνση της πολιτικής κατάσταση έκανε εφικτό το να γίνει συτό που σε άλλες περιόδους θα αποτύγχανε. Ως πρωθυπουργός μάζεψε κάπως το κράτος μετά την δημοσιονομική καταστροφή της πρώτης οκταετίας του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά δεν παύει να ήταν ένας μάλλον ενδοτικός στα εθνικά θέματα ηγέτης, χώρια που εφήυρε τους ορομισθίους ως μέθοδο μαζικής πρόσληψης της κομματικής πελατείας. Η αδερφή του επίσης, παρότι η ίδια το αρνείται, έχει μείνει επίσης ως πολιτικός της ενδοτικής γραμμής. Ως υπουργός εξωτερικών του Καραμανλή του νεωτέρου είναι μάλλον εκφραστής του άκρατου φιλοαμερικανισμού και της υποστήριξης (αν και δεν ήταν σε εκείνη την φάση υπουργός) του σχεδίου Ανάν ενώ η φιλορωσσική γραμμή της τελευταίας περιόδου Καραμανλής μάλλον στον ίδιο τον πρωθυπουργο χρεώνεται παρά σε αυτή. Ο ίδιος ο Κυριακός πάντως ως υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά μάλλον πιστώθηκε ως λίαν αποτελεσματικός. Η αναρρίχισή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει να κάνει με την αδυναμία του Μεϊμαράκη να οργανώσει τις αποτυχημένες εσωκομματικές εκλογές αλλά και το γεγονός ότι η ανοιχτή εκλογική διαδικασία είχε ως αποτέλεσμα ένα ευρύτερο τμήμα της κοινωνίας να ψηφίσει το οποίο δεν ήθελε έναν κλασσικό παλαιοκομματικού τύπου κομματάρχη όπως ο Μεϊμαράκης.
Ως πρωθυπουργός επέλεξε με ξένα πρότυπα ως συνεργάτες του άτομα υψηλών ικανοτήτων, αντί για πιστούς κομματάρχες. Δεν είναι ο πρώτος ηγέτης που προσπάθησε να φέρει την αριστεία στην διακυβέρνηση της χώρας ωστόσο προηγούμενοι που ακολούθησαν αυτό το πρότυπο εώς τέλους ατύχησαν κυρίως από δικά τους σφάλματα. Είναι δύσκολο να πιστέψουν νεώτεροι πόσους έλληνες ακαδημαϊκούς του εξωτερικού έφερε ο Ανδρέας μαζί του για να κυβερνήσουν την χώρα. Ωστόσο απέτυχε κυρίως λόγω της αποτυχίας της αριστερής οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε. Το πρότυπο του ελευθεριακού σοσιαλισμου του Μαΐου του 68, αποκεντρωμένη κρατική οργάνωση των παραγωγικών μέσων με βάση τα συνδικάτα και λαϊκές επιτροπές και η επίλυση των προβλημάτων της οικονομίας μέσω της πολιτικής, απέτυχε οικτρά. Ο Μιτεράν το εγκατέλειψε το 1983 αν και ο Ανδρέας συνέχισε ως το 1985 και την επανεκλογή του και μετά την ασθένεια του το 1987 ξαναέφεραν μπας και επανεκλεγεί το 1989 παρότι ήταν εμφανής η καταστοφή που επέφερε. Ωστόσο προς τιμή του όμως όταν είδε το 1985 που οδηγούσε, έφερε τον Σημίτη και ανέκρουσε πρύμνη. Το ίδιο ισχύει και στα εθνικά και μπορεί το Νταβός να οδήγησε στο Mea Culpa, αλλά τουλάχιστον το είπε, δεν πέταξε αρλούμπες για "αυταπάτες". Ο Σημίτης επίσης έφερε πολλούς αριστούχους για να κυβερνήσουν και μετά τα Ίμια έκανε το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα, ώστε και τμήμα του παλαιού Πασόκ να χαρεί με τις μίζες, αλλά ο φοβερός πολιτικός αμοραλισμός του σε συνδυασμό με την άρνησή του έγινε εμφανής με την υπόθεση Οτσαλάν και τις άλλες εθνικές καταστροφές της πρωθυπουργίας του. Προς τιμήν του ο Μητσοτάκης έκανε αναστροφή όποτε συνειδητοποίησε λάθη.
Η αρχική περίοδος της κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από την άρση των συνεπειών των μνημονίων και την έμφαση την οικονομία. Εν αντιθέσει όμως με διάφορους προηγούμενους που έκανα κινήσεις με ξένους επενδυτές κυρίως για την μόστρα (ο Σαμαράς ήταν η εξαίρεση), ο Κυριάκος έκανε σοβαρή προσπάθεια και προσωπικά για την βελτίωση της οικονομίας. Ως προς το μεταναστευτικό στην αρχή μάλλον ακολούθησε τη γραμμή της προηγούμενης κυβέρνησης με κύρια διαφορά να στελεχώσει τα διάφορα όργανα που παρέχουν άσυλο αντί να αφήνει την υπόθεση να σέρνεται μέχρι ότου αποχωρήσουν οι λαθροεισβολείς προς τα βόρεια και δυτικά, όπως έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση. Δεν άλλαξε ωστόσο την πολιτική του Λιμενικού ως προς τις βάρκες. Όπως οι προηγούμενοι ηγέτες συναντήθηκε με τον Ερντογάν αλλά δεν έβγαλε καμία βαρύγδουπη ανακοίνωση αρχών που η Ελλάδα θα τηρούσε και η Τουρκία κατά το κλασσικό θα αγνοούσε. Αν μη τι άλλο όπως πλέον έχει διαρρεύσει ο Ερντογάν έχει απαιτήσει τόσο από τον Τσίπρα όσο και από τον Μητσοτάκη να του δώσουμε νησιά στις κατ'ίδίαν συζητήσεις. Ωστόσο τα διάφορα που είχε δηλώσει και είχε πράξει είχε δώσει την αίσθηση ότι πάσχει από το κλασσικό πρόβλημα της Ελληνικής άρχουσας τάξης: έλλειψη πίστης στο μέλλον και την ανάγκη της Ελλάδας ως το εθνικό κράτος των Ελλήνων, αντί ως επαρχία ενός κάποιου ξένου κέντρου. Ο Τρικούπης δήλωσε "η Ελλάς προόρισθε να ζήση και θα ζήση" (δεν έχω πολυτονικό). Ο Μητσοτάκης ότι θέλει η Ελλάδα να αναδειχθεί ως πολυεθνική κοινωνία. Για να είμαστε ειλικρινής όμως, κάθε άλλο παρά η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που πάσχουμε από αυτό το πρόβλημα είμαστε, βλέπε γενικά τις χώρες στα βόρεια μας και δεν εννοώ μόνο στα Βαλκάνια.
Και φτάνουμε λοιπόν στην κρίση του Μαρτίου. Ο Ερντογάν μετά τον βομβαρδισμό της τουρκικής μονάδας στη Συρία από τους Ρώσους αποφάσισε να επιτεθεί και να ταπεινώσει την Ελλάδα με λαθρομετανάστες στον Εβρο για να το ξεπεράσει την κοινή γνώμη. Κατ'αρχής επέλεξε λάθος σημείο, το ποτάμι είναι το καλύτερα οχυρωμένο τμήμα της Ελληνικής επικράτειας. Κατα δεύτερον πίστευε ότι θα είχε απέναντι του κάποιον σαν τον Τσίπρα ή τον Σημίτη ο οποίος ήταν πρόθυμος να ταπεινώσει την χώρα παρά να χάσει την εξουσία. Σε αυτό το σημείο ο Κυριάκος έδειξε την ανωτερότητά του ως ηγέτης, διότι άκουσε και ακολούθησε αυτούς που του έλεγαν για σκληρή γραμμή αντί να τον πιάσει κρύος ιδρώτας και να υποχωρήσει άρον άρον όπως περιγράφουν οι συνεργάτες του Κληρίδη να έκανε ο Σημίτης για τους S-300. Μάλιστα άλλαξε και την πολιτική ως προς τους λαθροεισβολείς κανονικά, εξου και οι επιθέσεις κατά της Ελλάδας από ΜΚΟ στον ξένο τύπο. Όπως έβγαλε σήμερα στατιστικά η FRONTEX, το 2020 είχαμε μόλις 20,000 παράνομες εισόδους στην Ελλάδα, άριθμός που μόνο το 2014 πιάσαμε και πιο πριν πριν χαμηλότερα είχαμε πίσω στην δεκαετία του 80.
Εκεί όπου έδειξε πραγματικά όμως την κλάση του ως ηγέτης ήταν στην πανδημία. Άκουσε τι του έλεγαν οι ειδικοί και το εφάρμωσε. Στο πρώτο κύμα τα πήγε καλά, όπως και στην κρίση του Μαρτίου. Στο δεύτερο όμως, όπως και στην κρίση του Ιουνίου λιγότερο καλά διότι όπως και ο Ερντογάν έτσι και ο ιός κλιμάκωσε. Όσο ήμουν στην Ελλάδα είδα μία επιστροφή σε μία κανονικότητα. Μπορεί αν μην είχε τραγούδι και χορό αλλά ο κόσμός κανονικά έβγαινε, έστω και αν φορούσε μάσκα πλημμελώς στα κλειστά μαγαζιά. Σε συνδιασμό με την συνεχή άφιξη τουριστών και εργατών γης, φτάσαμε στο δεύτερο κύμα. Το κακό με την ελληνοτουρκική κρίση είναι ότι όπως κλιμάκωσε ο Ερντογάν έτσι έπρεπε να κλιμακώσουμε και εμείς. Είμαι της γνώμης ότι έπρεπε να βουλιάξουμε το Ορούτς Ρέις. Αν δεν είμαστε πρόθυμοι να το βουλιάξουμε, τότε ας δώσουμε κανονικά την γαλάζια πατρίδα στον Ερντογάν διότι με λιγότερο δεν είναι ικανοποιημένος. Πραγματικά αυτό που τώρα ελπίζουμε είναι τετραγωνισμός του κύκλου, τύπου πτώση Ερντογάν. Ωστόσο πρέπει να εκτιμηθεί η μετά 15ετή αδράνεια προσπάθεια ενίσχυσης των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το όλο κλίμα των σεισμών το 1999 προήλθε και επειδή η Ελλάδα έδειξε να υπερέχει στρατιωτικά, έστω και εκείνη την συγκύρια. Η όλη ιστορία με τις τωρινές διερευνητικές επαφές εκεί κάπου πάει διότι ο Ερντογάν επιθυμεί ελληνικές υποχωρήσεις ως πρώτη δόση, καθότι η Τουρκία με λιγότερο από τον 25ο μεσημβρινό δεν ικανοποιείται και θα συνεχίσει να απαιτεί υποχωρήσεις ότι και να τις δώσουμε, πριν ανέβει στην εξουσία ο Μπάιντεν. Ωστόσο ο Μητσοτάκης, όσο και αν ακούει άλλους, φαίνεται ότι έχει και αυτός καταλήξει ότι μόνο η σκληρή στάση ένταντι της Τουρκίας είναι ρεαλιστική λύση και όχι ο Σημιτικού/Τσιπρικού και και του πατέρα του τύπου υποχωρητισμός. Αν μη τι άλλο είχαμε το 2003 όπως αποκάλυψε ο Λυγερός και διάφοροι άλλοι μάλλον επιβεβαίωσαν έστω και με παραλλαγές φτάσει σε μία κάποια συμφωνία από τις διερευνητικές. Θα δίναμε στους Τούρκους καμία εκατοστή βραχονησίδες και θα επέτρεπαν να γίνει το σχέδιο Ανάν. Ωστόσο εν συνεχεία η υπόθεση ναυάγησε όταν δήλωσαν ότι τέτοια παραχώρηση θα έλυνε το θέμα Αιγαίου Κύπρου αλλά όχι όλα τα Ελληνοτουρκικά το οποίο ήθελε ο Σημίτης. Στο ερώτημα τι άλλα ζητήματα έχουμε αν τα λύσουμε αυτά, οι Τούρκοι απάντησαν την Θράκη διότι εκεί απαιτούν συνδιοίκηση.
Αν πρέπει να συγκρίνω τον Μητσοτάκη με κάποιο ιστορικό ηγέτη της Ελλάδα θα έλεγα ότι αυτός με τον οποίο πιστεύω θα μπορούσε να συγκριθεί είναι ο Τρικούπης. Και οι δύο είναι ηγέτες της φιλελεύθερης/συντηρητικής παράταξης, και οι δύο τα έχουν καταφέρει καλύτερα στην οικονομία. Ωστοσο και οι δύο έχουν πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική αλλά λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι αντίπαλοι τους είναι ο Δηλιγιάννης, ο πρώτος πολιτικός που πίστεψε στην Ελληνοτουρκική φιλία και τον Ελληνοτουρκισμό και ο οποίος είναι υπεύθυνος για το όνειδος του 1897 στο οποίο οδηγήθηκε από την πολιτική του πεζοδρομίου και από την άλλη ο Τσίπρας, φαίνονταν ως συκριτικά οι καλύτεροι ηγέτες και σε αυτό. Βέβαια δεν είναι σωστό να κρίνεις πλήρως πριν το τέλος, διότι και ο Ανδρέας έκανε το Νταβός. Η Ελλάδα επίσης είχε και ανώτερους ηγέτες από τον Τρικούπη, τους Καποδίστρια και Βενιζέλο που ανήκουν στην άλλη παράταξη. Τουλάχιστον όμως η Ελλάδα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προκαλέσει πυρηνικό ολοκαύτωμα. Αυτό όμως είναι θέμα για επόμενη ανάρτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου