Σήμερα πληροφορήθηκα ότι αποκλείστηκα από τη δουλειά στο Λας Βέγκας για την οποία έκανα συνέντευξη την Παρασκευή. Η πρώτη επαφή από τον εργοδότη μου γι'αυτή την δουλειά έγινε ενώ ήμουν στο Άγιον Όρος, εξού και απάντησα καθυστερημένος. Πρωϊ Τετάρτης, μία εβδομάδα αφότου έφυγα από το σπίτι μου, σηκώθηκα πολύ νωρίς λόγω όχι μόνο του ταξιδιού αλλά και του άγχους και του υπολλείματος τζετ λαγκ. Πήγα οδηγόντας εώς την Ουρανούπολη, ο πατέρας μου άφησε το όχημα στο πληρωμένο πάρκινγκ κάτι που δεν υπήρχει πριν 3 χρόνια, και φάγαμε μπουγάτσα και καφέ πρωϊνο (εγώ σοκολατούχο αντί για καφέ). Προλάβαμε το πρωϊνό πλοίο στο οποίο βάλαμε τα ψώνια που μας είχε ζητήσει ο μοναχός, ωστόσο εμείς πήραμε το ταχύπλοο το οποίο μας έφτασε νωρίτερα. Ξεφορτώσαμε από το πλοίο, φορτώσαμε τα μουλάρια και εγώ ανέβηκα με τα πόδια. Τα δύο και χρόνια γυμναστήριο μου βγήκαν σε καλό καθότι σταμάτησα εξαντλημένος από την ανηφόρα στην Αγία Άννα μόνο δύο φορές, ενω τελευταία φορά είχα σταματήσει παραπάνω. Την τρίτη φορά που σταμάτησα στο σχετικά επίπεδο με ακολούθησε ένας 25χρονος προσκυνητής που δεν ήξερα, και τον πήγα ως την Κάτω Παναγιά. Εκεί ο μοναχός φίλος μας μου μιλούσε, του έλεγα νέα, αλλά άρχισα λίγο να ανησυχώ διότι δεν είχα κλήση από τον πατέρα ο οποίος με επαιρνε τακτικότερα. Το είπα στον μοναχό φίλο ο οποίος πήρε τον αγωγιάτη ο οποίος του είπε ότι όντως έχουν ανέβει: το κινητό μου δεν έπιανε στην κουζίνα όπου μιλούσαμε. Έτσι ανέβηκα και ο ίδιος στην Πάνω Παναγιά στους μοναχούς φίλους μας. Εκεί φάγαμε (είχε πάει μεσημέρι), μιλήσαμε και μετά πέσαμε. Κοιμήθηκα λίγο και ύστερα άρχισα να ψάχνω για το βιβλίο που είχα ξεκινήσει πριν 3 χρόνια, τον δεύτερο τόμο από την Ιστορία Των Ελλήνων των εκδόσεων Δομή. Δεν το εντόπισα στο σημείο όπου ήταν προ τριετίας. Ρώτησα τον μοναχό που μπορεί να είναι, και μου είπε ότι λόγω περιορισμένου χώρου στην βιβλιοθήκη άρχισε να βάζει τα βιβλία διπλά και μπορεί αν είναι από πίσω. Εν συνεχεία ακολούθησε ο εσπερινός και εν τέλει όμως το βιβλίο το εντόπισα σε άλλο ράφι ξαπλωτο. Το είπα στον μοναχό ο οποίος με ρώτησε που το είχε βάλει και του είπα. Μετά τον εσπερινό μας έδειξε το πως έχει διαμορφώσει τις αναβαθμίδες, τις οποίες τις διορθώνει μετά από πολλές δεκαετίες εγκατάλειψης, και πως φυτεύει ελιές ή εμβολιάζει ήμερες ποικιλίες σε αγριελίες για να αυξήσει την παραγωγή ώστε να βγάζει χρήμα για να ανακαινήσει την Άνω Παναγιά. Την ημέρα που φτάσαμε είχαν ρίξει μόλις την πάνω πλάκα στο σπίτι όπου θα μένει, αυτό στο οποίο είναι τώρα και μένουν εδώ και 11 χρόνια είναι θεωρητικά το εργατόσπιτο. Το χρήμα είναι θέμα διότι δεν παύει να χρησιμοποιεί τόνους τσιμέντο και να πληρώνει εργατικά στους εργάτες του. Πάντως σε αυτή την φάση αφότου τελείωνε με τις πλάκες το επόμενο που θα ακολουθούσε ήταν οι τείχοι και μετά ηλεκτρικά, υδραυλικά κλπ συν επίπλωση του σπιτιού το οποίο δεν παύει να είναι ακριβή υπόθεση. Αν θέλει κανείς να αγοράσει το οργανικό πολύ υψηλής ποιότητας ελαιόλαδό τους, μπορεί να αφήσει σχόλιο σε αυτή την ανάρτηση. Το βράδυ εκείνο έπεσε μία φοβερή καταιγίδα, ανεμοστρόβιλος χτύπησε την Χαλκιδική αν και εμάς μας πήρε ξώφαλτσα, πέρασε κάπως στα βόρεια της Σκήτης. Εμείς βλέπαμε τις αστραπές και τους κεραυνούς και ο μοναχός έκλεισε την γεννήτρια φοβόμενος ότι κανένας κεραυνός μπορεί να διαλύσει το ηλεκτρικό τους σύστημα. Αυτό δεν ήταν πρόβλημα για μένα, μπορεί να μην διάβασα εκείνο το βράδυ αλλά έτσι και αλλιώς θα έπεφτα νωρίς
Την επομένη ξυπνάμε σε ψιλόβροχο. Ανεβήκαμε στην εκκλησία των Εν Τριγλεία Αγίων για τις πρωϊνές ακουθείες και μετα κατεβήκαμε για καφέ. Ο πατέρας μου είχε δίκτυο από το κινητό του το οποίο το έβαζε στον υπολογιστή του και διάβαζε για τις καταστροφές από τον ανεμοστρόβιλο και τους 7 νεκρούς. Σε εκείνη την φάση μας ήρθαν επίσκεψη από την Κάτω Παναγιά φιλοξενούμενοι που ήξεραν οι μοναχοί συν ο έτερος μοναχός ο οποίος δεν με είχε δει όταν είχα σταματήσει. Κάναμε κουβέντα για τις ειδήσεις, και εκεί κάπου προς το μεσημέρι επανήλθε το δίκτυο κινητών τηλεφώνων και αρχίσανε να έρχονται κλήσεις να ρωτάνε ποιά η κατάστασή μας και να ρωτάμε και εμείς ποια η κατάσταση στην Χαλκιδική. Μετά το μεσημεριανό διάβασα το βιβλίο (δεν το τελείωσα) και το απόγευμα μας έδειξε ο μοναχός τα επάνω έργα και πεζούλια. Ο ταινίοδρομος που έχει για να φέρνει πέτρες από την σάρα (κώνος κορρύματων για όποιον ξέρει γεωλογία) για να σπάει και να κάνει αμμοχάλικο του είχε χαλάσει και έπρεπε να φέρει ειδικευμένους εργάτες. Όσο δεν λειτουργούσε φόρτωνε μουλάρια από την σάρα εώς τον σπάστη, η οποία δεν είναι μεγάλη απόσταση αλλά είναι βαριές οι πέτρες. Πάντως είχε αρκετό σπασμένο υλικό στην φάση που τον βρήκαμε συν η κακοκαιρία του είχε κατεβάσει και ορισμένο από ψηλά κοντά στον σπάστη. Μας έλεγε για τις διάφορες βελτιώσεις που έκανε στο μονοπάτι, πώς ετοίμαζε να γίνει η κύρια είσοδος που είναι από την πλευρά στα Κατουνάκια παρά την Αγία Άννα αλλά περισσότερο το πώς φτιάχνει τις αναβαθμίδες για να φυτεύει ελιές. Ακολούθησαν βραδυνές ακολουθείες, διάβασμα για μένα και ύπνος. Την επομένη πρωϊνές ακολουθίες, του έφυγαν και οι εργάτες του για την Αλβανία και έμεινο μόνο ο μεγαλύτερος μοναχός, καθότι ο άλλος που είναι και ιερέας θα έβγαινε και εμείς μαζί του για την Βέροια όπου είναι ιερέας σε εκκλησία όπου πηγαίνει κάθε δύο εβδομάδες. Η αναχώρηση ήταν μετά το μεσημέρι, με το απογευματινό ταχύπλοο. Κατεβήκαμε στην σκάλα, ανεβήκαμε στο πλοίο, σταματήσαμε στις Καρυές για τελωνειακό έλεγχο αν είχαμε βγάλει τίποτα από το Άγιον Όρος παράνομα (υποχρεωτική στάση για όλους) και μετα Ουρανούπολη. Απο εκεί δύο οχήματα πήγαμε προς τα Νέα Μουδιανιά, σταματώντας πρώτα σε ένα χωριό όπου πλήρωσε για την ζωοτροφή των μουλαριών του.
Στα Νέα Μουδανιά είδαμε τους φίλους μας, μιλήσαμε για την καταστροφή και πήγαμε στην Νέα Τένεδο στο εξοχικό τους το οποίο το νοικιάζουν. Το σπίτι εκείνο δεν είχε ρεύμα, ευτυχώς τα Νέα Μουδανιά είχαν, και ήπιαμε καφέ στην κεντρική πλατεία υπό το φως κεριών. Μετά γυρίσαμε στα Νέα Μουδανιά όπου κοιμηθήκαμε. Πρωϊ Σαββάτου ξύπνησα νωρίς και πήγα στο ένα και μοναδικό μπάνιο σε θάλασσα που έκανα σε όλο το ταξίδι στην παραλία. 8 το πρωϊ ήταν άδεια καθότι οι τουρίστες ανατολικοευρωπαίοι και έτσι δεν είχα σε ποιόν να δείξω την κορμάρα μου για την οποίο θεωρητικά πηγαίνω στο γυμναστήριο κάθε μέρα στο Φρέσνο. Μετά γύρισα στο σπίτι, πρωϊνο με τους φίλους μας και μετά πήγαμε στην Νέα Τρίγλεια όπου φάγαμε μπουγάτσα και είδαμε μία θεία, ξαδέρφη του παππού μου, η οποία θεωρεί πολύ μεγάλη αδικία που άδικα κατηγορήσανε το παππού μου στην Κατοχή. Η όλη κουβέντα που κάναμε και με τους φίλους μας ήταν ακριβώς ιστορίες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο και πως εν τέλει η εκείνη γενειά εν τέλει έμεινε σιωπηλή και δεν είπε στον πατέρα μου ή τα αδέρφια του ποιος τους έφερε στις περιπέτεις για να μην συνεχιστεί η εμφύλια αιματοχυσία της περιόδου. Το μεσημέρι χαιρετήσαμε τον μοναχό που μας φιλοξένησε και φύγαμε για τον Πειραιά, σταματώντας για καύσιμα στον περιφερειακό Θεσσαλονίκης. Σπίτι φτάσαμε αρκετά αργά και εκεί ήταν που εν τέλει είδα την αδερφή μου. Αλλά περισσότερα την επόμενη φορά.
Την επομένη ξυπνάμε σε ψιλόβροχο. Ανεβήκαμε στην εκκλησία των Εν Τριγλεία Αγίων για τις πρωϊνές ακουθείες και μετα κατεβήκαμε για καφέ. Ο πατέρας μου είχε δίκτυο από το κινητό του το οποίο το έβαζε στον υπολογιστή του και διάβαζε για τις καταστροφές από τον ανεμοστρόβιλο και τους 7 νεκρούς. Σε εκείνη την φάση μας ήρθαν επίσκεψη από την Κάτω Παναγιά φιλοξενούμενοι που ήξεραν οι μοναχοί συν ο έτερος μοναχός ο οποίος δεν με είχε δει όταν είχα σταματήσει. Κάναμε κουβέντα για τις ειδήσεις, και εκεί κάπου προς το μεσημέρι επανήλθε το δίκτυο κινητών τηλεφώνων και αρχίσανε να έρχονται κλήσεις να ρωτάνε ποιά η κατάστασή μας και να ρωτάμε και εμείς ποια η κατάσταση στην Χαλκιδική. Μετά το μεσημεριανό διάβασα το βιβλίο (δεν το τελείωσα) και το απόγευμα μας έδειξε ο μοναχός τα επάνω έργα και πεζούλια. Ο ταινίοδρομος που έχει για να φέρνει πέτρες από την σάρα (κώνος κορρύματων για όποιον ξέρει γεωλογία) για να σπάει και να κάνει αμμοχάλικο του είχε χαλάσει και έπρεπε να φέρει ειδικευμένους εργάτες. Όσο δεν λειτουργούσε φόρτωνε μουλάρια από την σάρα εώς τον σπάστη, η οποία δεν είναι μεγάλη απόσταση αλλά είναι βαριές οι πέτρες. Πάντως είχε αρκετό σπασμένο υλικό στην φάση που τον βρήκαμε συν η κακοκαιρία του είχε κατεβάσει και ορισμένο από ψηλά κοντά στον σπάστη. Μας έλεγε για τις διάφορες βελτιώσεις που έκανε στο μονοπάτι, πώς ετοίμαζε να γίνει η κύρια είσοδος που είναι από την πλευρά στα Κατουνάκια παρά την Αγία Άννα αλλά περισσότερο το πώς φτιάχνει τις αναβαθμίδες για να φυτεύει ελιές. Ακολούθησαν βραδυνές ακολουθείες, διάβασμα για μένα και ύπνος. Την επομένη πρωϊνές ακολουθίες, του έφυγαν και οι εργάτες του για την Αλβανία και έμεινο μόνο ο μεγαλύτερος μοναχός, καθότι ο άλλος που είναι και ιερέας θα έβγαινε και εμείς μαζί του για την Βέροια όπου είναι ιερέας σε εκκλησία όπου πηγαίνει κάθε δύο εβδομάδες. Η αναχώρηση ήταν μετά το μεσημέρι, με το απογευματινό ταχύπλοο. Κατεβήκαμε στην σκάλα, ανεβήκαμε στο πλοίο, σταματήσαμε στις Καρυές για τελωνειακό έλεγχο αν είχαμε βγάλει τίποτα από το Άγιον Όρος παράνομα (υποχρεωτική στάση για όλους) και μετα Ουρανούπολη. Απο εκεί δύο οχήματα πήγαμε προς τα Νέα Μουδιανιά, σταματώντας πρώτα σε ένα χωριό όπου πλήρωσε για την ζωοτροφή των μουλαριών του.
Στα Νέα Μουδανιά είδαμε τους φίλους μας, μιλήσαμε για την καταστροφή και πήγαμε στην Νέα Τένεδο στο εξοχικό τους το οποίο το νοικιάζουν. Το σπίτι εκείνο δεν είχε ρεύμα, ευτυχώς τα Νέα Μουδανιά είχαν, και ήπιαμε καφέ στην κεντρική πλατεία υπό το φως κεριών. Μετά γυρίσαμε στα Νέα Μουδανιά όπου κοιμηθήκαμε. Πρωϊ Σαββάτου ξύπνησα νωρίς και πήγα στο ένα και μοναδικό μπάνιο σε θάλασσα που έκανα σε όλο το ταξίδι στην παραλία. 8 το πρωϊ ήταν άδεια καθότι οι τουρίστες ανατολικοευρωπαίοι και έτσι δεν είχα σε ποιόν να δείξω την κορμάρα μου για την οποίο θεωρητικά πηγαίνω στο γυμναστήριο κάθε μέρα στο Φρέσνο. Μετά γύρισα στο σπίτι, πρωϊνο με τους φίλους μας και μετά πήγαμε στην Νέα Τρίγλεια όπου φάγαμε μπουγάτσα και είδαμε μία θεία, ξαδέρφη του παππού μου, η οποία θεωρεί πολύ μεγάλη αδικία που άδικα κατηγορήσανε το παππού μου στην Κατοχή. Η όλη κουβέντα που κάναμε και με τους φίλους μας ήταν ακριβώς ιστορίες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο και πως εν τέλει η εκείνη γενειά εν τέλει έμεινε σιωπηλή και δεν είπε στον πατέρα μου ή τα αδέρφια του ποιος τους έφερε στις περιπέτεις για να μην συνεχιστεί η εμφύλια αιματοχυσία της περιόδου. Το μεσημέρι χαιρετήσαμε τον μοναχό που μας φιλοξένησε και φύγαμε για τον Πειραιά, σταματώντας για καύσιμα στον περιφερειακό Θεσσαλονίκης. Σπίτι φτάσαμε αρκετά αργά και εκεί ήταν που εν τέλει είδα την αδερφή μου. Αλλά περισσότερα την επόμενη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου