Θα φύγω από το Φρέσνο

Πέμπτη βράδυ μετά από το Cloak and Dagger πήγα στο γυμναστήριο. Τα βάρη επιτέλους τα ανέκτησα, αλλά με τίμημα να με πονάει η πλάτη μου, πάλι. Σηκώνοντας τα βάρη άρχισε να με πειράζει η κατάσταση: προς το τι άραγε σηκώνω τα βάρη και γενικά μάχομαι να βελτιωθώ; Την πήρα την υπηκοότητα επιτέλους, πέρασαν πέντε χρόνια από το διδακτορικό και τώρα τι; Είμαι δυόμιση χρόνια στο Φρέσνο, και τι κατάφερα; Μπορώ έστω να βγω για ένα ποτό ή είμαι πλήρης αποτυχία στο Φρέσνο; Σε εκείνη την φάση πραγματικά ήθελα να δηλώσω την δυσαρέσκειά μου, αλλά εν τέλει συγκρατήθηκα. Έκανα όμως την επόμενη καλύτερη κίνηση, ετοίμασα μία εκδήλωση στο Facebook. Άραγε θα έρχονταν κανένας φίλος μου για ένα ποτό στο Tower District την επομένη; Έχω άραγε φίλους στο Φρέσνο γενικά, ή μόνο γνωστούς; Έτσι λοιπόν πήγα στο Facebook σπίτι και έβαλα την πρώτη μου εκδήλωση. Για την εκδήλωση αυτή κάλεσα ΟΛΟΥΣ τους φίλους μου, είτε στο Φρέσνο είτε εκτός διότι μπορεί κανένας να ήταν παροδικός. 307 φίλοι σύνολο, αν και η πλειοψηφία εκτός της πόλης. Το έβαλα μάλιστα και νωρίς στις 10, ώστε να μην υπάρχει δικαιολογία ότι είναι αργά. Περίμενα, περίμενα, είχα θετικές αντιδράσεις από φίλους εντελώς εκτός Φρέσνο, είχα συγχαρητήρια για το κατώρθωμά μου, μόνο που δεν τα επιδίωκα. Ένα ποτό με φίλους ήθελα. Απολύτως κανένας φίλος από το Φρέσνο δεν απάντησε, είτε θετικά είτε αρνητικά. Πάντως πήγα στο μαγαζί, πλήρωσα το δεκάρικο της εισόδου και πήρα το ποτό μου. Κάθισα στην άκρη ένος τραπεζιπύ να το πιω, και άρχισαν αν με κοιτάνε τα κορίτσια. Απέστρεψα το βλέμμα μου, παραείμαι ντροπαλός, ιδίως όταν συνοδεύονται από άνδρα έστω και αν ήταν ένας για 5 ή 6. Σε εκείνη την φάση μάλιστα ένας δεύτερος μου ζήτησε να σηκωθώ για να περάσει, και σηκώθηκα γενικώς. Μου έγνεψε να γυρίσω, αλλά προτίμησα να πάω στην άλλη πλευρά του μπαρ. Έβγαλα φωτογραφία και την ανέβασα στο ίντερνετ με όλη την πίκρα μου που μαζεύονταν επί ημέρες: Δεν έχω φίλους, πόσο μάλλον έτερον ήμιση και θεωρώ τον εαυτό μου αποτυχία. Ανέβηκα στην πίστα έστω και με το ποτό, χόρεψα λίγο, αλλά μπορεί μεν να είχα γύρω μου εν τέλει περί τις 20 κοπέλες, χοντρές Μεξικάνες οι περισσότερες, αλλά ούτε μία δεν με κοιτούσε στα μάτια. Αν τυχον ο DJ το γυρνούσε στην μουσική που μου αρέσε σίγουρα θα γυρνούσα βλέμματα, διότι ξέρω να χορεύω. Δεν γύρισε ποτέ, με αποτέλεσμα εν τέλει ανεβάσω την δεύτερη ανάρτηση ότι έχω αποτύχει πλήρως και δεν θα παντρευτώ ποτέ λόω αποτυχίας. Σε εκείνη την φάση άρχισαν double team και ο πατέρας μου και η αδερφή μου στο messenger και μου διέλυσαν πάσα διάθεση. Εν τέλει κατέβασα την δεύτερη ανάρτηση αλλά όχι την φωτογραφία. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να νομίζει ο κόσμος ότι έχω την τέλεια ζωή όταν δεν την έχω. Ψυχολογικά και σωματικά καταβελημένος γύρισα σπίτι και την έπεσα, αλλά παρότι ένιωθα χάλια και πτώμα, πήρε ώρα να μου έρθει ο ύπνος. Το πρωϊ δεν ήμουν πολύ καλύτερα, και ούτε μου ήρθε πολύς ύπνος. Πήγα στην εκκλησία να βοηθήσω να γίνει η αίθουσα για την ΑΧΕΠΑ αλλά δεν βελτιώθηκε η κατάστασή μου. Μετά πήγα στο γυμναστήριο, και ύστερα μιλησα με τους γονείς, αλλά δεν βελτιώθηκε η διάθεση διότι δεν έχει λυθεί το βασικό πρόβλημα: 2 1/2 χρόνια από την μετακόμιση στο Φρέσνο δεν έχω κανέναν φίλο εδώ πρόθυμο να έρθει να πιει ένα ποτό μαζί μου να γιορτάσω. Όταν ούτε φίλους έχω, ούτε ξέρω κανένα μαγαζί με καλή μουσική, δεν έχω κοπέλα ούτε είναι εύκολο να γνωρίσω και η βασική μου διασκέδαση είναι να βλέπω τηλεόραση, τι νόημα έχω να κάτσω στην πόλη; Έχω κάνει καμία σαρανταριά αιτήσεις για δουλειά, βλέπω κάπως θετικές αντιδράσεις του τύπου είδαν 3 φορές το βιογραφικό μου, αλλά στις 3 αυτές ημέρες μηδέν. Θα το συνεχίσω. Αύριο θα μιλήσω για την γενοκτονία, άλλο όμως δεν βλέπω να κάνω. Αφού δεν έχω φίλους και δεν βλέπω γυναίκα, ας πάω τουλάχιστον σε καμία πόλη με καλό μαγαζί με καλή μουσική και κατάλληλη πίστα. Ας πεθάνω έστω διασκεδάζοντας, όχι απλά μόνος και έρημος