Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

5 χρόνια μετά

Θα έλεγα ότι έχω πλέον αποθεραπευτεί. Η αρρώστεια με ταλαιπώρησε μέχρι χτες, όχι πως δεν είχα και μία λαχτάρα σήμερα εώς όπου κατάφερα να πάω στο μπάνιο. Έχω γυρίσει πλέον στα χρόνια άγχη μου: γιατί δεν μπορώ να βρω κοπέλες (και που στο Φρέσνο άραγε κυκλοφορούν οι διαθέσιμες), άραγε θα μπορέσω να πάω Λας Βέγκας; Με άλλα λόγια αγχώνομαι για πράγματα τα οποία είναι σε μεγάλο βαθμό πέραν από τον έλεγχό μου. Πλέον όμως έχει προσετέθει λόγω συγκυρίας και άλλο άγχος: Την Πέμπτη, ναι του Αγίου Βαλεντίνου, είναι 5 χρόνια από την ημέρα που έκανα την τελική παρουσίαση του διδακτορικού μου. Άραγε αυτά τα 5 χρόνια θα μπορούσα καλύτερα; Το δεδομένο είναι ότι το να προσπαθήσω για μεταδιδακτορικό ήταν ναρκωθετημένο. Αν πραγματικά υπήρχε ευκαιρία θα μου την είχαν ψυθιρίσει οι καθηγητές, το είδα με συναδέλφους μου. Ως προς αυτό της NASA περισσότερο από έλλειψη γνώσης δεν τα κατάφερα παρότι μου το είχε πει εκείνος από το Goddard αλλά δεν το κατάλαβα: Έπρεπε να είχε έρθει σε επαφή με την καθηγήτρια με την οποία θα γίνονταν. Πριν ένα μήνα λόγω του κλεισίματος της κυβέρνησης έμαθα και κάτι βασικό: υπάρχουν μόλις 130 NASA postdocs. Λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι είχαν προκυρηχθεί πάνω από 500 θέσεις εκείνη την χρονιά και ότι γενικά δεν διαρκούν μόνο έναν χρόνο τα postdoc ήταν εξ'αρχής δυσκολο. Το άλλο για το οποίο είχα ακούσει στο συνέδριο της ASA εν τέλει βγήκε έναν χρόνο μετά, ενώ δούλευα στο Ράλεϋ στην πρώτη και καλή δουλειά. Πέραν τούτων δεν έχω ψάξει πολύ και γενικά δεν μου γέμισαν το μάτι: ακόμα και στο Wilson ο μισθός μου ήταν καλύτερος από postdoc. Ωστόσο ήταν ο τρόπος για να μείνω στο λούκι της έρευνας, αν φυσικά ήθελα ακαδημαϊκή πορεία. Ήθελα όμως να γίνω καθηγητής, να δουλεύω 5 σημαντικά ερευνητικά προγράμματα συγχρόνως ενώ ως φοιτητής ήδη έβρισκα πολύ το ένα και να κάνω συνέχεια αιτήσεις για χρηματοδότηση σε μία εποχή όλο και ανταγωνιστηκότερη; Σε καμία περίπτωση δεν έχω απαντήσει ναι όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω να έχω ζωή πέραν της δουλειά, θέλω να αποκτήσω έτερον ήμισυ και εν τέλει οικογένια να με κληρονομίσει, αν και στο τελευταίο η αποτυχία μου είναι ακόμα πιο πλήρης από το επαγγελματικό. Οι περίοδοι που είχα παρέα είναι ελάχιστοι αφότου έφυγα από το Blacksburg. Επαγγελματικά τουλάχιστον έχω καταφέρει σχετικά καλά. Πέρασα δύο περιόδους ανεργίας, σίγουρα οι εργασία μου ως τώρα είναι κατω από τα προσόντα μου, αλλά έχω μόνιμη δουλειά που μπορεί να φτάσει ως τη σύνταξη. Απλά δεν είναι κάτι που με ικανοποιεί. Χτες και σήμερα έκανα αίτησεις για 3 δουλειές που βρήκα στο ίντερνετ, εκ των οποίων η μία στο UMD σε πρόγραμμα που λέγεται NASA HARVEST αλλά κατά το κλασσικό δεν είμαι αισιόδοξος. Ο λόγος για τον οποίο ζητάνε φοβερά συγκεριμένα προσόντας στις θέσεις είναι ότι ακριβώς υπάρχει υπερπροσφορά διδακτόρων, και ως προς τις 3 θέσεις κάποια από τα απαιτούμενα δεν έχω: είτε μιλάμε για υψηλή ικανότητα προγραμματισμού είτε για machine learning. Είμαι βέβαιος ότι κυκλοφορούνε καλύτεροι, χώρια που δεν ξέρω αν θα έχω καλύτερο μισθό απ'ότι εδώ. Πάντως ο εκτιμιτής μου είπε ότι του χρόνου συνταξιοδοτείται η προϊσταμένη του, αλλά δεν ξέρω καθόλου πόσο ισχύει, κάτι παρόμοιο λέει σχεδόν δύο χρόνια τώρα. Με το που επανενεργοποίησα το προφίλ στο indeed μου ήρθε πρόταση για δουλειά TS/SCI with Poly. Υπομονή ως προς αυτές, θα πολιτογραφηθώ σύντομα. Καθότι δεν θέλω να διακινδυνεύσω την αποθεραπεία δεν πήγα στο γυμναστήριο σήμερα, αλλά πήγα σε 3 σούπερ μάρκετ για να ξέρω τι γλυκό θα φέρω στην δουλειά. Κατά τα φαινόμενα θα είναι μπισκότα snickerdoodle, αν και αύριο μετά το γυμναστήριο θα περάσω από το τελευταίο σούπερ μάρκετ μπας και έχει κατι το καλύτερο. Τουλάχιστον ας το γιορτάσω, δεν είναι τόσοι πολλοί που καταφέρνουν να τελειώσουν το διδακτορικό τους. Μπορεί να μην έχω περάσει τέτοια χαρά μετά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να την θυμάμαι και να την γιορτάζω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου