Παγιδευμένος στο σπίτι μου

Αυτή την εβδομάδα ανέκαμψα από την πολλή δουλειά που είχε πέσεις τις προηγούμενες τέσσερεις. Ωστόσο πάντα στο μυαλό μου ήταν το αυτοκίνητο. Την Τετάρτη πήγα στην εκκλησία και βοήθησα με τις τυρόπιτες για το φεστιβάλ. Πέμπτη, παρότι ΑΧΕΠΑ, κατάφερα να πάω στο γυμναστήριο. Χτες πήγα επίσης στο γυμναστήριο και κολύμπησα. Επίσης κατάφερα να πάω και στο σούπερ μάρκετ, αν και αυτό που είναι στην Τσάιναταουν, όχι μακρύτερο. Το πρωϊ σηκώθηκα μετά από αρκετό ύπνο και ύστερα πέρασα μία ώρα κυρίως στο ίντερνετ. Εν συνεχεία πήγα το αμάξι στο ραντεβού στο συνεργείο. Το είδε και ο υπάλληλος της ασφαλιστικής και ο τεχνικός και μου έβγαλε μία εκτίμηση. Το θέμα είναι όμως ότι ο λογαριασμός μου ήρθε σε εμένα, ή έστω το κομμάτι που δεν καλύπτει η ασφάλιση, όχι σε αυτόν που μου τράκαρε. Μίλησα και με τον πατέρα μου και με βλέπω να κάνω κάποιο ακόμη τηλεφώνημα να δω αν θα κάνει τίποτα η ασφαλιστική, αλλά από Δευτέρα. Πήρα μετά τα πόδια, βγήκα στην Blackstone μέρα μεσημέρι και πήρα το λεωφορείο. Αποτέλεσμα όμως είναι ότι είμαι παγιδευμένος στο σπίτι. Ναι, μπορώ να βγω να περπατήσω εκτός, και ήδη το έκανα 4 φορές. Αλλά δεν μπορώ να ανέβω στα μαγαζιά να κάνω ψώνια. Το θέμα είναι όμως και το τί άραγε θα ψώνιζα. Η λογική λέει φαϊ, αλλά σε αυτή την φάση έχω αρκετές εφεδρείες στο ψυγείο και το ντουλάπι να μου φτάσει εώς την Παρασκευή όπου προβλέπεται το αμάξι να είναι έτοιμο. Ήδη εκμεταλλεύτηκα την αναγκαστική παραμονή μου για να μαγειρέψω κάτι το οποίο δεν θα μπορούσα αν ήμουν όλη μέρα εκτός. Στην δουλειά πάει έτσι και αλλιώς με τα πόδια, συνεπώς αυτό που με πειράζει είναι ότι δεν μπορώ να πάω στο γυμναστήριο και την εκκλησία. Αύριο έχω μάλλον κανονίσει, αλλά για το φεστιβάλ απλά δεν έχω μέσον. Υπάρχει λεωφορείο για το γυμναστήριο. Τώρα το Σαββατοκύριακό συνήθως απλά κολυμπάω παρά σηκώνω βάρη, και η πισίνα επισήμως είναι κλειστή μέχρι να έρθει το υγειονομικό, έστω και αν με άφησα ιδία ευθήνη να κολυμπήσω χτες. Τις καθημερινές όμως θέλω να σηκώνω βάρη για να χάσω και κανένα γραμμάριο. Βλέπω στον καθρέπτη να εμφανίζονται στα αχνά νέοι μύες, άσχετα αν είναι τόσο αχνά ώστε μάλλον θέλει LiDAR για να τους δούνε άλλοι. Την Δευτέρα μάλλον θα μείνω σπίτι, ίσως και να βοηθήσει και με τον πόνο στην πλάτη. Τρίτη όμως, όπου δεν έχει τηλεόραση, με βλέπω να παίρνω το λεωφορείο για να ανέβω να γυμναστώ. Πάντως βγήκα και στο Lowell βόλτα, και αν δεν ήταν για το πόσο χάλια είναι η συνοικία αυτή δεν είμαι τόσο τρελές οι αποστάσεις. Σε 40 λεπτά πιστεύω (δεν το δοκίμασα ως εκεί) είμαι στην Olive Avenue. Τέτοια εποχή όμως την ημέρα η ζέστη είναι δύσκολη, ενώ την νύχτα δεν θες να είσαι εκτός σε εκείνα τα μέρη. Πάντως η φάση μου θύμισε το Montpellier, όταν έβγαινα έξω και περπατούσε στις συνοικίες, ελπίζοντας ότι θα έπεφτα σε καμία Κυπρία φίλη. Αραγε ο Κύπριος φίλος μου τι να κάνει; Οι κορούες έχω μία καποια ιδέα, βλέπω στο facebook. Τέλος πάντων, ο ήλιος έπεσε και μάλλον με βλέπω να μην αργοπορώ άλλο σπίτι. Τουλάχιστον στην συνοικία μου δεν φοβάμαι να περπατήσω, αλλού φοβάμαι.