Η εκτόξευση του Mars InSIGHT είναι κάτι στο οποίο προσέμενα όλη την εβδομάδα. Μεσοβδόμαδα με απασχολούσαν πιο πεζά ζητήματα, τύπου το βάρος μου, αλλά σίγουρα επιθυμία μου ήταν να δω την εκτόξευση, παρότι από την προηγουμένη ήξερα ότι ο καιρός πιθανόν να μην ήταν άριστος. Προβλέπονταν ομίχλη, αλλά ήθελα να πάω έτσι και αλλιώς. Θα πήγαιναν και δύο συνάδελφοι, ο ένας εν τέλει πήγε σε σημείο όπου δεν θα μπορούσε με τίποτα να τον βρει άνθρωπος και ο άλλος εν τέλει δεν πήγε διότι η σύζυγός του έπεσε θύμα κλοπής ταυτότητας. Πάντως ξεκίνησα το ταξίδι παρέα με έναν χυμό και ένα μαντολάτο για να φάω. Είχα μαζί ένα μάλλον ελαφρύ και ένα βαρύ μπουφάν. Έφτασα στο Lompoc προς τις 1:30 και πήρα πρώτα τηλέφωνο την αδερφή μου για τα γενέθλιά της. Η κατάσταση μου θύμισε λίγο Ελλάδα υπό την έννοια ότι είχε κόσμο έξω τέτοια ώρα, καθότι περίμεναν την εκτόξευση. Πήγα προς το αεροδρόμιο όπου δίπλα του είναι ένα Walmart και μπήκα στο σούπερ μάρκετ. Μετά κατευθήνθηκα προς το αεροδρόμιο, το οποίο θα άνοιγε στις 2:30. Πρώτα όμως επιβεβαίωσα ότι δεν χρειάζονταν να κάνω τίποτα το ιδιαίτερο για να μπω. Η ατμόσφαιρα έδειχνε καθαρή, η ορατότητα στο αεροδρόμιο ήταν εξαιρετική και εν τέλει δεν είχα και πολύ κουράγιο να οδηγώ νύχτα σε άγνωστο μέρος προς ένα άγνωστο ύψωμα. Έκανα βόλτα απέξω και εν τέλει άνοιξαν την πύλη προς τις 2:15, το επέβαλε η αστυνομία διότι ο κόσμος που ήθελε να μπει είχε αρχίσει και έκανε τους δρόμους της πόλης αδιάβατους. Μπάινω μέσα και πηγαίνω προς την τέντα για να πάρψ τα λάφυρα. Εκεί είναι όπου με πείραξε ότι δεν είχα κάποιον παρέα για να με βγάλει φωτογραφίες με τις αφίσες, εν τέλει έβγαλα selfies. Κατευθύνθηκα προς μία από τις δύο εξέδρες των θεατών, αν και υπήρχε κόσμος που έφερε καρέκλες και κουβέρτες δικές του και κάθισε στον διάδρομο αποπροσγειώσεων. Γενικά υπολογίζω ότι ήταν περί τα 1000 άτομα στο αεροδρόμιο όλων των ηλικιών, αν και δεν είδα νεαρές κοπέλες. Υπήρχαν άνδρες όλων των ηλικιών, ζευγάρια συνταξιούχων, οικογένειες με παιδιά αλλά όχι νεαρές κοπέλες. Γενικά δεν έχω ιδέα που κυκλοφορούναι οι νεαρές κοπέλες, αλλά αν είχε και για μένα θα ήταν έκπληξη. Στις 3:30 ήρθε άνθρωπος από το JPL που φορούσε τζάκετ αστροναύτη και μας έκανε μία μάλλον ραδιοφωνική περιγραφή της εκτόξευσης. Μας είπε προς τα που να κοιτάξουμε (20 μοίρες αριστερά από την πίστα), κοιτούσα προς εκεί αλλά δεν είδα κάτι. Λέω ότι θα δω όταν έρθει η ώρα. Αμ δε...
Στις 4 η ώρα έπαψε ο εκφωνητής την κουβέντα, η οποία ήταν αρκετά γενική για ένα κοινό το οποίο σε τελική ανάλυση δεν ήταν ακριβώς επιστήμονες, και έβαλε την NASA TV να ακούμε. Φτάνει η εκτόξευση, 10, 9, 8 κλπ, ακούμε από το μεγάφωνο τους ήχους αλλά δεν είδαμε κάτι. Λίγο αργότερα όμως ακούσαμε τον πύραυλο, έστω και αν δεν είδαμε τίποτα. Μετά το ένα λεπτό άρχισε να φεύγει ο κόσμος, και το ίδιο έκανα και εγώ. Την πρώτη ώρα οδηγούσα καλά, αλλά μέσα σε μία πυκνή ομίχλη σε σημείο που είχα τους υαλοκαθαριστήρες. Που να δω τίποτα μέσα από τέτοια σούπα. Η ομίχλη πήγε από το Vandenberg Village εώς Arroyo Grande, περί την μία ώρα οδήγηση. Στο Paso Robles και ενώ ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει άρχισε να με πιάνει νύστα. Κατάφερα άλλα 20 λεπτά για το Shendon όπου έχει σταθμό εξυπηρέτησης αυτοκινήτων και ξάπλωσα εν τέλει 45 λεπτα στην πίσω θέση του οχήματος. Μετά ξαναξεκίνησα, στα 15 λεπτά ξεκίνησε η νύστα αλλά κατάφερα να φτάσω στο Kettleman όπου ξάπλωσα άλλο ένα τέταρτο. Από εκεί ήταν μία ώρα για το σπίτι όπου έφτασα με δυσκολία, ας είναι καλά οι αυτοματισμοί του αυτοκινήτου. Το Σάββατο το είχα διαγράψει εντελώς, αλλά πήγα εν τέλει σινεμά και είδα το Infinity Wars. Κυριακή ήταν πιο φυσιολογική, πήγα στο γυμναστήριο και είδα εφημερίδα. Σήμερα επιστροφή στην ρουτίνα δουλειά, γυμναστήριο κλπ. Ηταν καλό που έστω για ένα Σαββατοκύριακό άλλαξα ρουτίνα
Στις 4 η ώρα έπαψε ο εκφωνητής την κουβέντα, η οποία ήταν αρκετά γενική για ένα κοινό το οποίο σε τελική ανάλυση δεν ήταν ακριβώς επιστήμονες, και έβαλε την NASA TV να ακούμε. Φτάνει η εκτόξευση, 10, 9, 8 κλπ, ακούμε από το μεγάφωνο τους ήχους αλλά δεν είδαμε κάτι. Λίγο αργότερα όμως ακούσαμε τον πύραυλο, έστω και αν δεν είδαμε τίποτα. Μετά το ένα λεπτό άρχισε να φεύγει ο κόσμος, και το ίδιο έκανα και εγώ. Την πρώτη ώρα οδηγούσα καλά, αλλά μέσα σε μία πυκνή ομίχλη σε σημείο που είχα τους υαλοκαθαριστήρες. Που να δω τίποτα μέσα από τέτοια σούπα. Η ομίχλη πήγε από το Vandenberg Village εώς Arroyo Grande, περί την μία ώρα οδήγηση. Στο Paso Robles και ενώ ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει άρχισε να με πιάνει νύστα. Κατάφερα άλλα 20 λεπτά για το Shendon όπου έχει σταθμό εξυπηρέτησης αυτοκινήτων και ξάπλωσα εν τέλει 45 λεπτα στην πίσω θέση του οχήματος. Μετά ξαναξεκίνησα, στα 15 λεπτά ξεκίνησε η νύστα αλλά κατάφερα να φτάσω στο Kettleman όπου ξάπλωσα άλλο ένα τέταρτο. Από εκεί ήταν μία ώρα για το σπίτι όπου έφτασα με δυσκολία, ας είναι καλά οι αυτοματισμοί του αυτοκινήτου. Το Σάββατο το είχα διαγράψει εντελώς, αλλά πήγα εν τέλει σινεμά και είδα το Infinity Wars. Κυριακή ήταν πιο φυσιολογική, πήγα στο γυμναστήριο και είδα εφημερίδα. Σήμερα επιστροφή στην ρουτίνα δουλειά, γυμναστήριο κλπ. Ηταν καλό που έστω για ένα Σαββατοκύριακό άλλαξα ρουτίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου