Τετάρτη σήμερα και όπως δυστυχώς συμβαίνει τέτοια ημέρα οι κιρκαδιανοί κύκλοι μου είναι διαλυμένοι. Γύρισα σπιτι και την έπεσα αμέσως αλλά το σώμα μου δεν με άφηνε να κοιμηθω πάνω από 1 1/2 ώρα. Μετά ήμουν λίγο ζόμπι αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει: τι ώρα και πόσο θα κοιμηθώ απόψε. Πραγματικά χρειάζομαι νέα δουλειά αλλά φαίνεται αυτό να κινείται., περισσότερα την Παρασκευή. Είναι και αύριο η ονομαστική μου εορτή και έτσι ετοιμάστηκα γεμίζοντας μονάδες τα κινητά μου (ή μάλλον τις SIM, ένα κινητό έχω με 2 γραμμές). Το θέμα όμως σήμερα δεν είναι η καθημερινότητα αλλά οι τυχόν πράξεις της κυβέρνησης Τσίπρα. Φαίνεται ότι όντως υπάρχει κινητικότητα στα εξωτερικά.
Η πιο ορατή κινητικότητα είναι στο Κυπριακό όπου οι δύο ηγέτες όντως συνομιλούν σοβαρά και φαίνεται να υπάρχει καποια πρόοδος. Ως προς τα Ελληνοτουρκικά, τμήμα των οποίων είναι το Κυπριακό υπάρχουν δύο σχολές: Η πρώτη που εκφράστηκε από τον μακαρίτη καθηγητή Παναγιώτη Κονδύλη στο μέγα έργο του "θεωρία του πολέμου" το οποίο έχω διαβάσει είναι ότι ναι μεν το ισοζύγιο ισχύος Ελλάδος Τουρκίας είναι αρνητικό, αλλά είναι καλύτερο από αυτό που θα είναι στο μέλλον οπότε ας κάνουμε τις υποχωρήσεις τώρα διότι στο μέλλον θα είναι χειρότερες. Η άλλη που έχει εκφραστεί από πολλούς περισσότερους είναι ότι η Τουρκία απαιτεί πολύ περισσότερα απ'ότι μπορεί να δώσει (τουλάχιστον σε περίοδο ειρήνης) και η πλέον ενδοτική ελληνική κυβέρνηση οπότε δεν έχει νόημα να μιλούμε γενικότερα και η μόνη λύση είναι η στρατιωτική ισορροπία-αποτροπή. Από την προηγούμενη δεκαετία έχουμε το παράδειγμα των διερευνητικών επαφών όπου η κυβέρνηση Σημίτη με σκοπό να κλείσει γενικότερα τα εθνικά ζητήματα για να γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα (κλασσικό παράδειγμα του επαρχιωτισμού της) είχε φτάσει το 2003 αρκετά κοντά σε λύση με πολλές παραχωρήσεις τύπου στο Ανατολικό Αιγαίο ευθυγράμμιση εναερίου χώρου και χωρικών υδάτων στα 6 μίλια και μικρή ΑΟΖ και ανακάλυψε ότι στο κοινό ανακοινωθέν που ετοίμαζαν η Τουρκία επέμενε ότι θα έλεγε πως κάναμε σοβαρό δρόμο για να λύσουμε μέρος των προβλημάτων. Όταν ρώτησε δηλαδή μετά το Κυπριακό μέσω σχεδίου Ανάν και του Αιγαίου μέσω αυτής της συμφωνίας ποια είναι τα ανοιχτά ζητήματα, η απάντηση που πήρε ήταν "η Θράκη", δηλαδή ότι η Τουρκία ήθελε αυτονομία στην Θράκη. Έτσι εν τέλει εγκατέλειψε την προσπάθεια. Το άλλο παράδειγμα ήταν οι διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό επι Χριστόφια, ο οποίος παρά τις φοβερές υποχωρήσεις που έκανε απλά δεν βρήκε κοινό τόπο. Το ερώτημα είναι γιατί θα βρει κοινό τόπο ο Αναστασιάδης. Η απάντηση είναι για τον ίδιο λόγο με το 1958, η Τουρκία είναι τόσο πιεσμένη στην Μέση Ανατολή που είναι πρόθυμη να κανει παραπάνω υποχωρήσεις στο Κυπριακό. Βασικό ζήτημα όμως είναι, μπορεί η Τουρκία να κάνει τις ελάχιστες υποχωρήσεις που απαιτεί η Ελληνική πλευρά για να δεχτεί μία λύση, δηλαδή τις εγγυήσεις και μία έστω και μπασταρδεμμένη εκδοχή του ευρωπαϊκού κεκτημμένου; Η κινητικότητα της Αθήνας έχει σκοπό να αποτρέψει νέες εγγυήσεις και εκ περιτροπης προεδρία. Η αλήθεια είναι ότι ο μόνος τρόπος η εκ περιτροπής προεδρία να μην ακυρώνει το κεντρικό κράτος είναι αν ακολουθηθεί κάτι παρόμοιο με τον Ομοσπονδιακό Συμβούλιο της Ελβετίας όπου ο κάθε υπουργός έχει τον τίτλο του πρωθυπουργού για ένα συγκεριμένο χρόνικο διάστημα, την μία χρονιά ο υπουργός Άμυνας και την επομένη ο Υπουργός Γεωργίας. Δεν φαίνεται όμως ότι αυτό είναι το αίτημα της Αγκυρας. Ο Μιχάλης Ιγνατιου πιστεύει ότι ο χρόνος πλέον λειτουργεί υπερ ημών λόγω των σχέσεων με Ισραήλ και Αίγυπτο οπότε δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε. Ειλικρινά δεν ξέρω, ο Ερντογάν όντως θέλει να κάνει υποχωρήσεις που να ακυρώνουν στρατηγικά το 1974; Σε τελική ανάλυση η βιωσιμότητα ενιαίου κυπριακού κράτους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ανάδυση τουρκοκυπριακής ελιτ χειραφετημένης από την Αγκυρα.
Στο Σκοπιανό το θέμα είναι πιο απλό. Φαίνεται ότι η υπηρεσιακή κυβέρνηση που σύντομα θα αναλάβει την εξουσία μπορεί να έχει εξουσιοδότηση από τις εκεί πολιτικές δυνάμεις (και τον Γκρουέφσκι) να υπογράψει ένα συμβιβασμό και να αναλάβει αυτή το πολιτικό κόστος. Το ερώτημα βέβαια είναι κατά πόσον οι πολιτικές δυνάμεις εκείνης της χώρας είναι πρόθυμες να δεχτούν μία λύση στοιχειωδώς αποδεκτή από την ελληνική κοινή γνώμη, ιδίως την κοινή γνώμη της Μακεδονίας. Όπως είχε πει και ο Ιγνατίου, το ζήτημα και με το Κυπριακό και με το Σκοπιανό είναι ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η άλλη πλευρά είναι πρόθυμη να αποδειχτεί μία λύση που δεν είναι ταπεινωτική για την Ελλάδα. Με αυτή την κυβέρνηση που έχουμε το ερώτημα είναι κατά πόσο επιθυμεί κάτι παραπάνω από φύλλο συκής ή είναι απλά πρόθυμη να δεχτεί ότι να'ναι
Η πιο ορατή κινητικότητα είναι στο Κυπριακό όπου οι δύο ηγέτες όντως συνομιλούν σοβαρά και φαίνεται να υπάρχει καποια πρόοδος. Ως προς τα Ελληνοτουρκικά, τμήμα των οποίων είναι το Κυπριακό υπάρχουν δύο σχολές: Η πρώτη που εκφράστηκε από τον μακαρίτη καθηγητή Παναγιώτη Κονδύλη στο μέγα έργο του "θεωρία του πολέμου" το οποίο έχω διαβάσει είναι ότι ναι μεν το ισοζύγιο ισχύος Ελλάδος Τουρκίας είναι αρνητικό, αλλά είναι καλύτερο από αυτό που θα είναι στο μέλλον οπότε ας κάνουμε τις υποχωρήσεις τώρα διότι στο μέλλον θα είναι χειρότερες. Η άλλη που έχει εκφραστεί από πολλούς περισσότερους είναι ότι η Τουρκία απαιτεί πολύ περισσότερα απ'ότι μπορεί να δώσει (τουλάχιστον σε περίοδο ειρήνης) και η πλέον ενδοτική ελληνική κυβέρνηση οπότε δεν έχει νόημα να μιλούμε γενικότερα και η μόνη λύση είναι η στρατιωτική ισορροπία-αποτροπή. Από την προηγούμενη δεκαετία έχουμε το παράδειγμα των διερευνητικών επαφών όπου η κυβέρνηση Σημίτη με σκοπό να κλείσει γενικότερα τα εθνικά ζητήματα για να γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα (κλασσικό παράδειγμα του επαρχιωτισμού της) είχε φτάσει το 2003 αρκετά κοντά σε λύση με πολλές παραχωρήσεις τύπου στο Ανατολικό Αιγαίο ευθυγράμμιση εναερίου χώρου και χωρικών υδάτων στα 6 μίλια και μικρή ΑΟΖ και ανακάλυψε ότι στο κοινό ανακοινωθέν που ετοίμαζαν η Τουρκία επέμενε ότι θα έλεγε πως κάναμε σοβαρό δρόμο για να λύσουμε μέρος των προβλημάτων. Όταν ρώτησε δηλαδή μετά το Κυπριακό μέσω σχεδίου Ανάν και του Αιγαίου μέσω αυτής της συμφωνίας ποια είναι τα ανοιχτά ζητήματα, η απάντηση που πήρε ήταν "η Θράκη", δηλαδή ότι η Τουρκία ήθελε αυτονομία στην Θράκη. Έτσι εν τέλει εγκατέλειψε την προσπάθεια. Το άλλο παράδειγμα ήταν οι διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό επι Χριστόφια, ο οποίος παρά τις φοβερές υποχωρήσεις που έκανε απλά δεν βρήκε κοινό τόπο. Το ερώτημα είναι γιατί θα βρει κοινό τόπο ο Αναστασιάδης. Η απάντηση είναι για τον ίδιο λόγο με το 1958, η Τουρκία είναι τόσο πιεσμένη στην Μέση Ανατολή που είναι πρόθυμη να κανει παραπάνω υποχωρήσεις στο Κυπριακό. Βασικό ζήτημα όμως είναι, μπορεί η Τουρκία να κάνει τις ελάχιστες υποχωρήσεις που απαιτεί η Ελληνική πλευρά για να δεχτεί μία λύση, δηλαδή τις εγγυήσεις και μία έστω και μπασταρδεμμένη εκδοχή του ευρωπαϊκού κεκτημμένου; Η κινητικότητα της Αθήνας έχει σκοπό να αποτρέψει νέες εγγυήσεις και εκ περιτροπης προεδρία. Η αλήθεια είναι ότι ο μόνος τρόπος η εκ περιτροπής προεδρία να μην ακυρώνει το κεντρικό κράτος είναι αν ακολουθηθεί κάτι παρόμοιο με τον Ομοσπονδιακό Συμβούλιο της Ελβετίας όπου ο κάθε υπουργός έχει τον τίτλο του πρωθυπουργού για ένα συγκεριμένο χρόνικο διάστημα, την μία χρονιά ο υπουργός Άμυνας και την επομένη ο Υπουργός Γεωργίας. Δεν φαίνεται όμως ότι αυτό είναι το αίτημα της Αγκυρας. Ο Μιχάλης Ιγνατιου πιστεύει ότι ο χρόνος πλέον λειτουργεί υπερ ημών λόγω των σχέσεων με Ισραήλ και Αίγυπτο οπότε δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε. Ειλικρινά δεν ξέρω, ο Ερντογάν όντως θέλει να κάνει υποχωρήσεις που να ακυρώνουν στρατηγικά το 1974; Σε τελική ανάλυση η βιωσιμότητα ενιαίου κυπριακού κράτους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ανάδυση τουρκοκυπριακής ελιτ χειραφετημένης από την Αγκυρα.
Στο Σκοπιανό το θέμα είναι πιο απλό. Φαίνεται ότι η υπηρεσιακή κυβέρνηση που σύντομα θα αναλάβει την εξουσία μπορεί να έχει εξουσιοδότηση από τις εκεί πολιτικές δυνάμεις (και τον Γκρουέφσκι) να υπογράψει ένα συμβιβασμό και να αναλάβει αυτή το πολιτικό κόστος. Το ερώτημα βέβαια είναι κατά πόσον οι πολιτικές δυνάμεις εκείνης της χώρας είναι πρόθυμες να δεχτούν μία λύση στοιχειωδώς αποδεκτή από την ελληνική κοινή γνώμη, ιδίως την κοινή γνώμη της Μακεδονίας. Όπως είχε πει και ο Ιγνατίου, το ζήτημα και με το Κυπριακό και με το Σκοπιανό είναι ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η άλλη πλευρά είναι πρόθυμη να αποδειχτεί μία λύση που δεν είναι ταπεινωτική για την Ελλάδα. Με αυτή την κυβέρνηση που έχουμε το ερώτημα είναι κατά πόσο επιθυμεί κάτι παραπάνω από φύλλο συκής ή είναι απλά πρόθυμη να δεχτεί ότι να'ναι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου