Ιστορίες μιζέριας

Σήμερα ήταν το εσωτερικό διπλό του ποδοσφαίρου. Δεν το ήξερα εώς ότου είδα όλα τα tailgate που γίνονταν στην συνοικία μου. Εννοείται πως δεν είχα πρόσκληση για οποιοδήποτε, ούτε φυσικά πήγα και απρόσκλητος. Έμελε όμως το βράδυ να βγω. Παρότι είχε παραπάνω κόσμο έξω από το μέσο Σάββατο, ήταν μία κλασσική υπόθεση μιζέριας που σημαίνει η έξοδος στο Blacksburg. Είχα και πρόταση για έξοδο στο Roanoke, αλλά καθότι αύριο προβλέπετε δουλειά από νωρίς στο Street Fair έπρεπε να την αρνηθώ. Πρώτο μέρος που πήγαμε στο Big Al's. Η μουσική ήταν παραδόξως καλή αλλά δεν καθίσαμε. Πήγαμε αλλού να βρούμε γκόμενες. Χώρια που ήταν πατείς με πατώ σε. Πήγαμε να πάρουμε μία φίλη για την παρέα μας, αλλά δεν δέχτηκε. Προτίμησε να πάει TOTS έστω και μονάχη της. Στη επιστροφή πέσαμε σε μία παρέα τριών κοριτσιών εκ των οποίων ξέραμε την μία Ελληνοαμερικανίδα. Ίσως θα ήταν καλύτερα να είχαμε ακολουθήσει αυτή την παρέα, εάν όντως μας καταδέχονταν. Μην κοροϊδευόμαστε, ποτέ δεν έχει κάνει παρέα μαζί μας. Εν τέλει όμως καταλήξαμε αλλού, όπου υποτίθεται ότι ήταν παρέα πέντε κοπέλες μαζί μας. Οι πέντε φυσικά έγιναν τρεις, και όχι πάντα μαζί μας. Πραγματικά ήταν η συνήθης ιστορία του Blacksburg, κάνεις ότι μπορείς μπας και προκαλέσεις προσοχή και θετική αντίδραση αλλά στο τέλος κάποιος άλλος μάλλον τα καταφέρνει καλύτερα από εσένα (στην συγκεκριμένη περίπτωση ένας Ινδός) χώρια που η θετική αντίδραση πολύ δύσκολα οδηγεί σε κάτι άλλους αργότερα, ακόμα και για τους πλέον επιτυχημένους. Πραγματικά η σημερινή ιστορία επιβεβαίωσε μόνο ένα πράγμα, αν μείνω εδώ θα πεθάνω γέρος και μόνος. Η ζωή μου σε αυτό το βρωμομέρος πρέπει αν τελειώσει.