Μετά από διάστημα μηνών (τελευταία φορά ήταν με την Βαλτιμόρη) βγήκα από την Νοτιοδυτική Βιρτζίνια σε ταξίδι. Το ευχάριστω είναι ότι άλλαξα τοπίο και έτσι όταν γύρισα είχα το κουράγιο να κάνω διάφορα που σέρνονταν πριν φύγω, όπως το να διαβάσω ένα πολύ βαρετό βιβλίο. Το κακό είναι η σωματική κούραση. Τέλος πάντων καλά πήγε, όχι μεν τέλεια αλλά έχω υψηλές απαιτήσεις για να πω κάτι τέλοιο
Το ταξίδι ξεκίνησε Κυριακή μεσημέρι, 2 μμ. Ύστερα από 8 σχεδόν ώρες οδήγηση (άλλων) φτάσαμε στο Salisbury Md στην χερσόνησο Delmarva. Η αποστολή του Virginia Tech αποτελείτο από 9 ατόμα συμπεριλαμβανομένου του καθηγητή. Από αυτά μόνο εγώ ήμουν προ διετίας. Το πρώτο ξενοδοχείο ήταν Hampton και έχει και πισίνα. Μετά από τόσες ώρες ταξιδιού δεν είχα διάθεση για πολλά πράγματα, πήγα μεν στο σούπερ μάρκετ απέναντι αλλά πέραν αυτό είδα το internet (έμελε να είναι η μόνη φορά που άνοιξα τον φορητό μου), διάβασα το κουραστικό βιβλίο που ανέφερα και έπεσα για ύπνο. Στο δωμάτιο ήμασταν οι 4 άνδρες μεταξύ των οποίων ο καθηγητής με το οποίο κοιμήθηκα στο ίδιο κρεβάτι. Σε φίλους που ανέφερα την κατάσταση τους φάνηκε φτηνιάρικο το 4 άτομα ανά δωμάτιο αλλά και πάλι είχαμε 2 1/2 δωμάτια, μία κοπέλα κοιμήθηκε με δυο άλλες από το West Virginia University. Οι φοιτητές δεν πληρώσαμε ούτε δολάριο για διαμονή και μετάβαση, εν αντιθέσει με το West Virginia που πλήρωσανε έως και δίδακτρα για το θερινό εξάμηνο.
Την επομένη κατεβήκαμε νωρίς (εγώ όχι και τόσο) και πρωτοσυνάντηθήκαμε με τους συναδέλφους των άλλων ιδρυμάτων. Συνολικά είχαμε φοιτητές από 9 πανεπιστήμια, κυρίως μεταπτυχιακούς αλλά και λίγους προπτυχιακούς. Οι δύο προπτυχιακές που πήρε ο καθηγητής από το τμήμα μας ήταν απλά εξαιρετικές εδαφολόγοι και μάλιστα μας ζήτησε να διαφημίσουμε την μία η οποία δεν είχε τελειώσει ακόμα και έψαχνε για μεταπτυχιακό. Προς τις 10 ήρθαν από το University of Maryland οι φοιτήτριες και μας πήγαν στην μόνη στάση εκέινης της ημέρας ενώ οι καθηγητές συνεδρίαζαν. Μεταξύ αυτών και δύο οι οποίες ήταν στο τελευταίο ταξίδι προ διετίας. Οι τρεις ήμασταν η μόνοι που έιχαμε πάει και στα δύο ταξίδια. Προορισμός της ημέρας ήταν το νησί Assateague το οποίο είναι προστατευόμενη περιοχή. Όπως και στις επόμενες στάσεις έσκαψαν ένα λάκκο, είδαμε την διατομή του εδάφους και όσοι ήθελαν βούτηξαν μέσα και έπιασαν τις στρώσεις. Μετά μας άφησαν ελεύθερους στο νησί και περιφερθήκαμε στα δίαφορα αξιοθέατα. Όπως πολλά νησιά της Ανατολικής ακτής είναι Barrier Island, φυσικό νησί από άμμο που προστατεύει την ενδοχώρα από την μανία της θάλασσας. Εν συνεχεία πήγαμε στο πικ νικ που οργάνωσε το UMd όπου και γνωρίσαμε τους φοιτητές των άλλων πανεπιστημίων. Εν αντιθέσει με πριν δύο χρόνια που ήταν στο τέλος, αυτή τη φορά ήταν στην άρχη και έτσι γνωρίσαμε παραπάνω κόσμο. Μέτα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και αρκετοί εξ υμών (αν και ήμουν ο μόνος από το VT) πήγαμε στην πισίνα και το hot tub για να γνωριστούμε καλύτερα. Ήταν η πρώτη φορά φέτος που κολύμπησα, όσο κολύμπησα. Έμελε να είναι το highligh του ταξιδιού.
Την επομένη είχε έγερση στις 6 και αποχώρηση στις 730. Η ημέρα αυτή είχε 3 στάσεις και πολύ παραπάνω λάκκους. Πρώτη στάση ήταν σε ένα δάσος το οποίο έχει μεγάλο πληθυσμό ψύλων (ticks) τα οποία μάλιστα στην περιοχή έχουν και Lyme Disease (ελληνιστί Βορρελίωση). Το κακό είναι ότι με έπιασε και κόψιμο με το που μπήκαμε στο δάσος. Εν τέλει ανακάλυψα δύο ψύλους στο σώμα μου να μου ρουφάνε το αίμα, έναν εκείνο το βράδυ στο γόνατο και έναν στα γενετικά όργανα αφού γύρισα Blacksburg. Είναι γνωστό ότι δεν μου αρέσει η άγρια φύση για πολύ καλούς λόγους, πάντως εώς τώρα δεν έχω κολλήσει κάτι. Η άλλη στάση ήταν σε έναν βάλτο ο οποίος βυθίζεται (λόγω άνοδου της στάθμης της θάλασσας ή λόγω καθίζισης; Δεν ξέρω) και σε ένα αγρόκτημα το οποίο είναι μάλιστα και αρχαιολογικός χώρος. Ένας μάλιστα βρήκε και αιχμή βέλους του πολιτισμού Clovis το οποίο και κράτησε. Καθότι είχε περισσέψει το μισό φαΐ από την προηγουμένη (το οποίο ήταν χάμπουργκερ και χοτ ντογκ, κλασσική αμερικανιά) κάναμε και δεύτερο πικ νικ αν και όχι όλα τα ιδρύματα. Γενικά το Penn State έκανε του κεφαλιού του και έτσι δεν ήρθε μαζί μας. Καταλήξαμε στο 2ο ξενοδοχείο στην La Plata. Είδα το e-mail μου στον υπολογιστή του ξενοδοχείου ο οποίος είχε πολύ ευχάριστα νέα για την πράσινη κάρτα.
Ξανα μανά είχαμε έγερση στις 6 και αποχώρηση στις 7.30. Πάλι είχαμε 3 στάσεις αλλά παραπάνω λάκκους, ενώ στην τελευταία μεταξύ διατομών πήγαμε με το αμάξι. Πρώτα ήταν στις όχθες του Ποτόμακ όπου οι Ινδιάνοι δημιούργησαν μία έδαφοσειρά μαζεύοντας μύδια, τρώγοντάς και και πετόντας στα στον ίδιο τόπο ώστε εν τέλει έγιναν λόφος. Εν συνεχεία ακολούθησε μία κατασκήνωση όπου υπάρχει ένα πραγματικό έδαφος fragipan ώστε να το δουν και αυτοί που δεν το είχαν δει ώστε να μην τα χαρτογραφούν λάθος. Τελευταία στάση ήταν ένα ερευνητικό παράρτημα του Smithsonian όπου έκανα περιβαλλοντική έρευνα. Δεν με ενδιέφερε τόσο οι τομές στο χώμα όσο μετά που βγήκαμε στον βάλτο όπου πειράματα με αυξημένη συγκέντρωση CO2 και με άνοδο του επιπέδου της θάλασσας αλλά και με αυξημένη απόθση αζώτου λόγω ρύπανσης. Ενδιάμεσα είχαμε και δύο στάσεις στην άκρη του δρόμου να δούμε θαλάσσιες αποθέσεις εδάφους (οπου αργότερα ανέβηκε η γη εξού και είναι στην ξηρά) και μετά πήγαμε προς το τελικό ξενοδοχείο στο Frederick. Ενδιάμεσα σταματήσαμε και φάγαμε με το West Virginia.
Την επομένη ο ουρανός δυστυχώς ήταν συνεφιασμένος και έτσι ξεκινήσαμε δυτικά προς ανατολικά ενώ ο σχεδιασμός ήταν ανάποδα ώστε να προλάβουμε την βροχή, κάτι που σε μεγάλο βαθμό καταφέραμε. Βέβαια δεν έκανε την φοβερή καταιγίδα που υποστήκαμε ερχόμενοι την Κυριακή αλλά η βροχή της Πέμπτης ενόχλησε. Πάλι 3 στάσεις, η τέταρτη εγκαταλήφθηκε λόγω καιρού όπου είδαμε πολύ ενδιαφέρουσες ποτάμιες αποθέσεις κυρίως. Η δεύτερη στάση όμως έμελε να είναι η πιο ενδιαφέρουσα σε όλο το ταξίδι διότι ήταν ένα πολύ ενδιφέρον έδαφος με μία γλώσσα μεταμορφωσιγενούς σαπρώλιθου. Ήταν τόσο ενδιαφέρουσα ώστε μπήκα και εγώ στο λάκκο, ενώ στις άλλες στάσεις κυρίως φωτογράφιζα. Αποχαιρετηθήκαμε με τα άλλα πανεπιστήμια, τους ευχήθηκα να τους δω στο συνέδριο της ASA και ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής εν μέσω βροχής. Γενικά ήμασταν τυχεροί που έκανε καλό καιρό τις ημέρες που κυρίως περάσαμε στον αγρό. Σπίτι έφτασα προς τις 10 το βράδυ αλλά κατάφερα να έρθε σε μία ισορροπία με τις δουλειές μου μόλις στις 8 το βράδυ της Παρασκευής. Ακόμα έχω κάτι λίγα να κάνω αλλά μέχρι να φύγω για τον γάμο του ξαδέρφου μου την Πέμπτη ελπίζω να έχω τελειώσει.
Το ταξίδι ξεκίνησε Κυριακή μεσημέρι, 2 μμ. Ύστερα από 8 σχεδόν ώρες οδήγηση (άλλων) φτάσαμε στο Salisbury Md στην χερσόνησο Delmarva. Η αποστολή του Virginia Tech αποτελείτο από 9 ατόμα συμπεριλαμβανομένου του καθηγητή. Από αυτά μόνο εγώ ήμουν προ διετίας. Το πρώτο ξενοδοχείο ήταν Hampton και έχει και πισίνα. Μετά από τόσες ώρες ταξιδιού δεν είχα διάθεση για πολλά πράγματα, πήγα μεν στο σούπερ μάρκετ απέναντι αλλά πέραν αυτό είδα το internet (έμελε να είναι η μόνη φορά που άνοιξα τον φορητό μου), διάβασα το κουραστικό βιβλίο που ανέφερα και έπεσα για ύπνο. Στο δωμάτιο ήμασταν οι 4 άνδρες μεταξύ των οποίων ο καθηγητής με το οποίο κοιμήθηκα στο ίδιο κρεβάτι. Σε φίλους που ανέφερα την κατάσταση τους φάνηκε φτηνιάρικο το 4 άτομα ανά δωμάτιο αλλά και πάλι είχαμε 2 1/2 δωμάτια, μία κοπέλα κοιμήθηκε με δυο άλλες από το West Virginia University. Οι φοιτητές δεν πληρώσαμε ούτε δολάριο για διαμονή και μετάβαση, εν αντιθέσει με το West Virginia που πλήρωσανε έως και δίδακτρα για το θερινό εξάμηνο.
Την επομένη κατεβήκαμε νωρίς (εγώ όχι και τόσο) και πρωτοσυνάντηθήκαμε με τους συναδέλφους των άλλων ιδρυμάτων. Συνολικά είχαμε φοιτητές από 9 πανεπιστήμια, κυρίως μεταπτυχιακούς αλλά και λίγους προπτυχιακούς. Οι δύο προπτυχιακές που πήρε ο καθηγητής από το τμήμα μας ήταν απλά εξαιρετικές εδαφολόγοι και μάλιστα μας ζήτησε να διαφημίσουμε την μία η οποία δεν είχε τελειώσει ακόμα και έψαχνε για μεταπτυχιακό. Προς τις 10 ήρθαν από το University of Maryland οι φοιτήτριες και μας πήγαν στην μόνη στάση εκέινης της ημέρας ενώ οι καθηγητές συνεδρίαζαν. Μεταξύ αυτών και δύο οι οποίες ήταν στο τελευταίο ταξίδι προ διετίας. Οι τρεις ήμασταν η μόνοι που έιχαμε πάει και στα δύο ταξίδια. Προορισμός της ημέρας ήταν το νησί Assateague το οποίο είναι προστατευόμενη περιοχή. Όπως και στις επόμενες στάσεις έσκαψαν ένα λάκκο, είδαμε την διατομή του εδάφους και όσοι ήθελαν βούτηξαν μέσα και έπιασαν τις στρώσεις. Μετά μας άφησαν ελεύθερους στο νησί και περιφερθήκαμε στα δίαφορα αξιοθέατα. Όπως πολλά νησιά της Ανατολικής ακτής είναι Barrier Island, φυσικό νησί από άμμο που προστατεύει την ενδοχώρα από την μανία της θάλασσας. Εν συνεχεία πήγαμε στο πικ νικ που οργάνωσε το UMd όπου και γνωρίσαμε τους φοιτητές των άλλων πανεπιστημίων. Εν αντιθέσει με πριν δύο χρόνια που ήταν στο τέλος, αυτή τη φορά ήταν στην άρχη και έτσι γνωρίσαμε παραπάνω κόσμο. Μέτα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και αρκετοί εξ υμών (αν και ήμουν ο μόνος από το VT) πήγαμε στην πισίνα και το hot tub για να γνωριστούμε καλύτερα. Ήταν η πρώτη φορά φέτος που κολύμπησα, όσο κολύμπησα. Έμελε να είναι το highligh του ταξιδιού.
Την επομένη είχε έγερση στις 6 και αποχώρηση στις 730. Η ημέρα αυτή είχε 3 στάσεις και πολύ παραπάνω λάκκους. Πρώτη στάση ήταν σε ένα δάσος το οποίο έχει μεγάλο πληθυσμό ψύλων (ticks) τα οποία μάλιστα στην περιοχή έχουν και Lyme Disease (ελληνιστί Βορρελίωση). Το κακό είναι ότι με έπιασε και κόψιμο με το που μπήκαμε στο δάσος. Εν τέλει ανακάλυψα δύο ψύλους στο σώμα μου να μου ρουφάνε το αίμα, έναν εκείνο το βράδυ στο γόνατο και έναν στα γενετικά όργανα αφού γύρισα Blacksburg. Είναι γνωστό ότι δεν μου αρέσει η άγρια φύση για πολύ καλούς λόγους, πάντως εώς τώρα δεν έχω κολλήσει κάτι. Η άλλη στάση ήταν σε έναν βάλτο ο οποίος βυθίζεται (λόγω άνοδου της στάθμης της θάλασσας ή λόγω καθίζισης; Δεν ξέρω) και σε ένα αγρόκτημα το οποίο είναι μάλιστα και αρχαιολογικός χώρος. Ένας μάλιστα βρήκε και αιχμή βέλους του πολιτισμού Clovis το οποίο και κράτησε. Καθότι είχε περισσέψει το μισό φαΐ από την προηγουμένη (το οποίο ήταν χάμπουργκερ και χοτ ντογκ, κλασσική αμερικανιά) κάναμε και δεύτερο πικ νικ αν και όχι όλα τα ιδρύματα. Γενικά το Penn State έκανε του κεφαλιού του και έτσι δεν ήρθε μαζί μας. Καταλήξαμε στο 2ο ξενοδοχείο στην La Plata. Είδα το e-mail μου στον υπολογιστή του ξενοδοχείου ο οποίος είχε πολύ ευχάριστα νέα για την πράσινη κάρτα.
Ξανα μανά είχαμε έγερση στις 6 και αποχώρηση στις 7.30. Πάλι είχαμε 3 στάσεις αλλά παραπάνω λάκκους, ενώ στην τελευταία μεταξύ διατομών πήγαμε με το αμάξι. Πρώτα ήταν στις όχθες του Ποτόμακ όπου οι Ινδιάνοι δημιούργησαν μία έδαφοσειρά μαζεύοντας μύδια, τρώγοντάς και και πετόντας στα στον ίδιο τόπο ώστε εν τέλει έγιναν λόφος. Εν συνεχεία ακολούθησε μία κατασκήνωση όπου υπάρχει ένα πραγματικό έδαφος fragipan ώστε να το δουν και αυτοί που δεν το είχαν δει ώστε να μην τα χαρτογραφούν λάθος. Τελευταία στάση ήταν ένα ερευνητικό παράρτημα του Smithsonian όπου έκανα περιβαλλοντική έρευνα. Δεν με ενδιέφερε τόσο οι τομές στο χώμα όσο μετά που βγήκαμε στον βάλτο όπου πειράματα με αυξημένη συγκέντρωση CO2 και με άνοδο του επιπέδου της θάλασσας αλλά και με αυξημένη απόθση αζώτου λόγω ρύπανσης. Ενδιάμεσα είχαμε και δύο στάσεις στην άκρη του δρόμου να δούμε θαλάσσιες αποθέσεις εδάφους (οπου αργότερα ανέβηκε η γη εξού και είναι στην ξηρά) και μετά πήγαμε προς το τελικό ξενοδοχείο στο Frederick. Ενδιάμεσα σταματήσαμε και φάγαμε με το West Virginia.
Την επομένη ο ουρανός δυστυχώς ήταν συνεφιασμένος και έτσι ξεκινήσαμε δυτικά προς ανατολικά ενώ ο σχεδιασμός ήταν ανάποδα ώστε να προλάβουμε την βροχή, κάτι που σε μεγάλο βαθμό καταφέραμε. Βέβαια δεν έκανε την φοβερή καταιγίδα που υποστήκαμε ερχόμενοι την Κυριακή αλλά η βροχή της Πέμπτης ενόχλησε. Πάλι 3 στάσεις, η τέταρτη εγκαταλήφθηκε λόγω καιρού όπου είδαμε πολύ ενδιαφέρουσες ποτάμιες αποθέσεις κυρίως. Η δεύτερη στάση όμως έμελε να είναι η πιο ενδιαφέρουσα σε όλο το ταξίδι διότι ήταν ένα πολύ ενδιφέρον έδαφος με μία γλώσσα μεταμορφωσιγενούς σαπρώλιθου. Ήταν τόσο ενδιαφέρουσα ώστε μπήκα και εγώ στο λάκκο, ενώ στις άλλες στάσεις κυρίως φωτογράφιζα. Αποχαιρετηθήκαμε με τα άλλα πανεπιστήμια, τους ευχήθηκα να τους δω στο συνέδριο της ASA και ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής εν μέσω βροχής. Γενικά ήμασταν τυχεροί που έκανε καλό καιρό τις ημέρες που κυρίως περάσαμε στον αγρό. Σπίτι έφτασα προς τις 10 το βράδυ αλλά κατάφερα να έρθε σε μία ισορροπία με τις δουλειές μου μόλις στις 8 το βράδυ της Παρασκευής. Ακόμα έχω κάτι λίγα να κάνω αλλά μέχρι να φύγω για τον γάμο του ξαδέρφου μου την Πέμπτη ελπίζω να έχω τελειώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου