Επιτέλους ήρθε ο καιρός να πω και αυτή την ιστορία, αφ'ότου κατάφερα να κατεβάσω τις εικόνες και να μειώσω τις άλλες δουλειές που είχα. Από τη στιγμή που ο καθηγητής μου γύρισε με τα σχόλιά του την αναφορά που του έστιελα, πλέον είμαι στην τελική ευθεία των εξετάσεών μου.
Το ταξίδι ξεκίνησε το βράδυ της 28ης Ιουνίου με το ταξίδι με λεωφορείο για Νέα Υόρκη. Η αίσθηση ήταν ΚΤΕΛ, με τη διαφορά ότι τα ΚΤΕΛ έχουν ανετότερο ταξίδι καθότι ο οδηγός θα σταματήσει κάθε 3-4 ωρές. Ο Κινέζος (αμφιβάλλω κατα πόσον ήταν Κινεζοαμερικάνος) οδηγός δεν τήρησε την Ελληνική νομοθεσία περί λεωφορειακών μεταφορών αλλά δεν γνωρίζω αν τήρησε την αντίστοιχη Αμερικάνικη. Πάντως έφτασα Νέα Υόρκη στις 6 τα χαράματα, με κακό ύπνο (λογικό, δεν κοιμάμαι καλά στα λεωφορεία) και με το ξενοδοχείο να δέχεται πελάτες στις 3 το μεσημέρι (αν και εκείνη την ώρα είχα την αίσθηση οτι δέχονταν στις 12). Τουλάχιστον το ξενοδοχείο ήταν στο New Jersey και ήξερα ότι θέλει κάποια ώρα η μετάβαση. Το μετρό της Νέα Υόρκης είναι πολύ ικανό να μπερδέψει όποιον δεν το ξέρει. Δεν κατάφερα χωρίς βοήθεια να βρω τον σταθμό και παρεπιπτόντως το λεωφορείο σε αφήνει στη μέση της Chinatown, εύκολα χάνεσαι εκεί, βρήκα άλλη στάση από αυτή που ήθελα και το γεγονός ότι έχει local και commuter tracks στην ίδια γραμμή σε μπερδεύει. Αυτό όμως που απεδείχει το πλέον δύσκολο με το μετρό είναι ότι αντί να ονομάζει τη γραμμή, η Νέα Υόρκη ονομάζει το δρομολόγιο. Έτσι το 1,2,3 μετρό ακολουθεί την ίδια γραμμή, περνά από την ίδια αποβάθρα αλλά απλά σταματά σε διαφορετικούς σταθμούς, άλλους σταματάνε όλα και άλλους σταματάνε μόνο τα τοπικά. Σε συνδιασμό με το ότι οι αποβάθρες δεν σου λένε τον τελικό σταθμό της γραμμής, απλά κάτι γενικό σε στυλ Uptown ή Brooklyn σημαίνει ότι μέχρι να προσαρμοστείς θα χαθείς. Παρά την κούραση λόγω αυπνίας κατάφερα να φτάσω στο Port Authority Bus Terminal, να καθίσω λίγη ώρα (κρατώντας πάντα 3 πράγματα αρκετά βαριά) και μετά συνέχισα με το λεωφορείο για Carteret NJ όπου ήταν το ξενοδοχείο της πρώτης νύχτας. Καθότι δεν είχα τυπώσει χάρτη κατάφερα και χάθηκα στο Carteret, πήγα να περάσω το Turnpike σέρνοντας τις βαλίτσες χωρίς πεζογέφυρα αλλά καθότι αγαπάω τη ζωή μου δεν έγινε, απλά διέσχισα ορισμένους βάλτους. Στο τέλος κάλεσα το ξενοδοχείο, μία ώρα αργότερα μου ήρθε shuttle (διότι μετά την πρώτη κλήση δεν κατάλαβε ο οδηγός ότι ερχόμουν αντί να φεύγω) και έφτασα στο ξενοδοχείο. Περίμενα δύο ώρες περίπου να αδειάσει κανένα δωμάτιο (είχα φτάσει πια 12, μου έδωσαν δωμάτιο στις 2 που ήταν πριν την ώρα άφιξης) και επιτέλους κοιμήθηκα κάτι. Σημαντική λεπτομέρεια: εκείνη την ημέρα έκανε φοβερή ζέστη. Το απόγευμα βγήκα βόλτα, έφτασα ξανά στο εμπορικό κέντρο όπου αυτή τη φορά ψώνισα και πράγματα να φάω και γύρισα στο δωμάτιο. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν μεγάλο και άνετο, είχε κλιματισμό και έτσι κάθισα να δω τηλεόραση, Κατέβασα και αναβαθμίσεις στον φορητό υπολογιστή μου (πλέον ο Κουρκούας ανοίγει μόνο σε ταξίδια) και μετά πήγα στο αεροδρόμιο του Newark με το shuttle του ξενοδοχείου και πήραμε την αδερφούλα μου, την οποία είχα να δω έναν χρόνο. Μιλήσαμε λίγο στο δωματίο και κοιμηθήκαμε και οι δύο καθότι πτώματα.
Την επομένη φυσικά και ξύπνησε πρώτη (jet lag) έφαγε πρωινό και μετά έφαγα εγώ. Βγήκαμε μετά μαζί έως το εμπορικό κέντρο, η αδερφή μου ενθουσιάστηκε που βρήκε το αγαπημένος της μαγαζί (Dollar Tree) και κάναμε και λίγα ψώνια. Η ζέστη ήταν και πάλι φοβερή, γυρίσαμε στο δωμάτιο, μαζέψαμε τα πράγματα και με το shuttle πήγαμε έως το σιδηροδρομικό σταθμό του PATH (Port Authority Trans Hudson). Πήραμε το τρένο και βρεθηκαμέ πίσω στη Νέα Υόρκη, αν και για την αδερφή μου ήταν η πρώτη φορά. Με τη βοήθεια του μετρό και του λεωφορείου (καθότι το μετρό είχε έργα το Σαββατοκύριακο, και ήταν Σάββατο) φτάσαμε στην Οικονομική Συνοικία και φάγαμε μεσημεριανό. Ως προς τα δωμάτια στο ταξίδι αυτό βασίστηκα στον ευεργέτη μου ο οποίος καθότι περνάει κανα 3ημηνο τον χρόνο σε ξενοδοχεία ξέρει όλα τα κόλπα. Μου έδωσε πόντους στο NJ για να μήνω φτηνότερα (και πήρε όμως περισσότερους πίσω καθώς πήγε στην κάρτα του) και στη Νεά Υόρκη έκλεισε το δωμάτιο στο όνομα του με εμένα συγκάτοικο. Αυτό σήμαινε όμως ότι η αδερφή μου δεν εμφανίζονταν πουθενά! Εξού και για να πάρω το δωμάτιο ξενοδοχείου την έβαλα και κάθισε με τη μία βαλίτσα σε ένα κοντινό juice bar (κάθε τετράγωνο είχε 3 χωρίς υπερβολή) και έκανα check in. Καθότι ο ευεργέτης είναι Gold Member μου έδωσαν δωμάτιο στον 41ο όροφο, κουπόνια για πρωινό (σημαντικό καθώς το πρωινό έκανε $25) καθώς και νερό και ένα μπισκότο (που εν τέλει έφαγε η αδερφή μου). Αφού λίγο ηρέμησα κατέβηκα και έδωσα στην αδερφή μου το κλειδί της, ανέβασα τη βαλίτσα της και αργότερα ανέβηκε και εκείνη. Είδαμε ποια ήταν τα προβλήματα του δωματίου, ήρθε τεχνικός και τα έφτιαξε και κατεβήκαμε για περπάτημα στο Lower Manhattan και βραδυνό. Πραγματικά η Νέα Υόρκη ήταν πανάκριβη αν και όχι σε επίπεδα Λονδίνου. Μετά από λίγη βόλτα ανεβήκαμε και οι δύο και κοιμηθήκαμε, οι βαλίτσες έχουν τάση να σε κουράζουν όταν τις σέρνεις. Αν και είχαμε δει αρκετά πράγματα εώς τότε ουσιαστικά την επομένη ήταν που ξεκίνησε το ταξίδι. Αλλά γι'αυτό θα γράψω την επόμενη φορά, έχει αρκετή ζέστη τώρα και λέω λίγο να περπατήσω
Το ταξίδι ξεκίνησε το βράδυ της 28ης Ιουνίου με το ταξίδι με λεωφορείο για Νέα Υόρκη. Η αίσθηση ήταν ΚΤΕΛ, με τη διαφορά ότι τα ΚΤΕΛ έχουν ανετότερο ταξίδι καθότι ο οδηγός θα σταματήσει κάθε 3-4 ωρές. Ο Κινέζος (αμφιβάλλω κατα πόσον ήταν Κινεζοαμερικάνος) οδηγός δεν τήρησε την Ελληνική νομοθεσία περί λεωφορειακών μεταφορών αλλά δεν γνωρίζω αν τήρησε την αντίστοιχη Αμερικάνικη. Πάντως έφτασα Νέα Υόρκη στις 6 τα χαράματα, με κακό ύπνο (λογικό, δεν κοιμάμαι καλά στα λεωφορεία) και με το ξενοδοχείο να δέχεται πελάτες στις 3 το μεσημέρι (αν και εκείνη την ώρα είχα την αίσθηση οτι δέχονταν στις 12). Τουλάχιστον το ξενοδοχείο ήταν στο New Jersey και ήξερα ότι θέλει κάποια ώρα η μετάβαση. Το μετρό της Νέα Υόρκης είναι πολύ ικανό να μπερδέψει όποιον δεν το ξέρει. Δεν κατάφερα χωρίς βοήθεια να βρω τον σταθμό και παρεπιπτόντως το λεωφορείο σε αφήνει στη μέση της Chinatown, εύκολα χάνεσαι εκεί, βρήκα άλλη στάση από αυτή που ήθελα και το γεγονός ότι έχει local και commuter tracks στην ίδια γραμμή σε μπερδεύει. Αυτό όμως που απεδείχει το πλέον δύσκολο με το μετρό είναι ότι αντί να ονομάζει τη γραμμή, η Νέα Υόρκη ονομάζει το δρομολόγιο. Έτσι το 1,2,3 μετρό ακολουθεί την ίδια γραμμή, περνά από την ίδια αποβάθρα αλλά απλά σταματά σε διαφορετικούς σταθμούς, άλλους σταματάνε όλα και άλλους σταματάνε μόνο τα τοπικά. Σε συνδιασμό με το ότι οι αποβάθρες δεν σου λένε τον τελικό σταθμό της γραμμής, απλά κάτι γενικό σε στυλ Uptown ή Brooklyn σημαίνει ότι μέχρι να προσαρμοστείς θα χαθείς. Παρά την κούραση λόγω αυπνίας κατάφερα να φτάσω στο Port Authority Bus Terminal, να καθίσω λίγη ώρα (κρατώντας πάντα 3 πράγματα αρκετά βαριά) και μετά συνέχισα με το λεωφορείο για Carteret NJ όπου ήταν το ξενοδοχείο της πρώτης νύχτας. Καθότι δεν είχα τυπώσει χάρτη κατάφερα και χάθηκα στο Carteret, πήγα να περάσω το Turnpike σέρνοντας τις βαλίτσες χωρίς πεζογέφυρα αλλά καθότι αγαπάω τη ζωή μου δεν έγινε, απλά διέσχισα ορισμένους βάλτους. Στο τέλος κάλεσα το ξενοδοχείο, μία ώρα αργότερα μου ήρθε shuttle (διότι μετά την πρώτη κλήση δεν κατάλαβε ο οδηγός ότι ερχόμουν αντί να φεύγω) και έφτασα στο ξενοδοχείο. Περίμενα δύο ώρες περίπου να αδειάσει κανένα δωμάτιο (είχα φτάσει πια 12, μου έδωσαν δωμάτιο στις 2 που ήταν πριν την ώρα άφιξης) και επιτέλους κοιμήθηκα κάτι. Σημαντική λεπτομέρεια: εκείνη την ημέρα έκανε φοβερή ζέστη. Το απόγευμα βγήκα βόλτα, έφτασα ξανά στο εμπορικό κέντρο όπου αυτή τη φορά ψώνισα και πράγματα να φάω και γύρισα στο δωμάτιο. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν μεγάλο και άνετο, είχε κλιματισμό και έτσι κάθισα να δω τηλεόραση, Κατέβασα και αναβαθμίσεις στον φορητό υπολογιστή μου (πλέον ο Κουρκούας ανοίγει μόνο σε ταξίδια) και μετά πήγα στο αεροδρόμιο του Newark με το shuttle του ξενοδοχείου και πήραμε την αδερφούλα μου, την οποία είχα να δω έναν χρόνο. Μιλήσαμε λίγο στο δωματίο και κοιμηθήκαμε και οι δύο καθότι πτώματα.
Την επομένη φυσικά και ξύπνησε πρώτη (jet lag) έφαγε πρωινό και μετά έφαγα εγώ. Βγήκαμε μετά μαζί έως το εμπορικό κέντρο, η αδερφή μου ενθουσιάστηκε που βρήκε το αγαπημένος της μαγαζί (Dollar Tree) και κάναμε και λίγα ψώνια. Η ζέστη ήταν και πάλι φοβερή, γυρίσαμε στο δωμάτιο, μαζέψαμε τα πράγματα και με το shuttle πήγαμε έως το σιδηροδρομικό σταθμό του PATH (Port Authority Trans Hudson). Πήραμε το τρένο και βρεθηκαμέ πίσω στη Νέα Υόρκη, αν και για την αδερφή μου ήταν η πρώτη φορά. Με τη βοήθεια του μετρό και του λεωφορείου (καθότι το μετρό είχε έργα το Σαββατοκύριακο, και ήταν Σάββατο) φτάσαμε στην Οικονομική Συνοικία και φάγαμε μεσημεριανό. Ως προς τα δωμάτια στο ταξίδι αυτό βασίστηκα στον ευεργέτη μου ο οποίος καθότι περνάει κανα 3ημηνο τον χρόνο σε ξενοδοχεία ξέρει όλα τα κόλπα. Μου έδωσε πόντους στο NJ για να μήνω φτηνότερα (και πήρε όμως περισσότερους πίσω καθώς πήγε στην κάρτα του) και στη Νεά Υόρκη έκλεισε το δωμάτιο στο όνομα του με εμένα συγκάτοικο. Αυτό σήμαινε όμως ότι η αδερφή μου δεν εμφανίζονταν πουθενά! Εξού και για να πάρω το δωμάτιο ξενοδοχείου την έβαλα και κάθισε με τη μία βαλίτσα σε ένα κοντινό juice bar (κάθε τετράγωνο είχε 3 χωρίς υπερβολή) και έκανα check in. Καθότι ο ευεργέτης είναι Gold Member μου έδωσαν δωμάτιο στον 41ο όροφο, κουπόνια για πρωινό (σημαντικό καθώς το πρωινό έκανε $25) καθώς και νερό και ένα μπισκότο (που εν τέλει έφαγε η αδερφή μου). Αφού λίγο ηρέμησα κατέβηκα και έδωσα στην αδερφή μου το κλειδί της, ανέβασα τη βαλίτσα της και αργότερα ανέβηκε και εκείνη. Είδαμε ποια ήταν τα προβλήματα του δωματίου, ήρθε τεχνικός και τα έφτιαξε και κατεβήκαμε για περπάτημα στο Lower Manhattan και βραδυνό. Πραγματικά η Νέα Υόρκη ήταν πανάκριβη αν και όχι σε επίπεδα Λονδίνου. Μετά από λίγη βόλτα ανεβήκαμε και οι δύο και κοιμηθήκαμε, οι βαλίτσες έχουν τάση να σε κουράζουν όταν τις σέρνεις. Αν και είχαμε δει αρκετά πράγματα εώς τότε ουσιαστικά την επομένη ήταν που ξεκίνησε το ταξίδι. Αλλά γι'αυτό θα γράψω την επόμενη φορά, έχει αρκετή ζέστη τώρα και λέω λίγο να περπατήσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου