Αυτή την εβδομάδα, με τη βοήθεια φίλου, έκλεισα την διαμονή στην Νέα Υόρκη. Ως πόλη είναι πολύ ακριβότερη απ'ότι επιθυμούσα και περίμενα: Έχω συνηθίσει να πληρώνω δωμάτιο προς τα $50 την νύχτα (ή 50-60 ευρώ στην Ευρώπη). Ωστόσο στη Νέα Υόρκη το κόστος είναι υπερδιπλάσιο και εκ των υστέρων αυτό είναι λογικό: αν έκανε τόσο φτηνά το δωμάτιο θα έμεναν μόνιμα οι Νεοϋορκέζοι. Το μόνο που δεν έχω βγάλει ακόμα είναι εισιτήριο λεωφορείου αλλά σύντομα θα γίνει και αυτό
Το ταξίδι όμως με το οποίο ασχολούμαι περισσότερο είναι αυτό της Ελλάδας μας. Δεν εννοώ κατ'ανάγκην της Εθνικής στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όπου στάθηκε σήμερα άτυχη αλλά τουλάχιστον δεν ηττήθηκε, εννοώ αυτό της χώρας. Πάρα πολλοί που ζούν στην Ελλάδα αδυνατούν να κατανοήσουν σε πιο επίπεδο ανυποληψίας έχει πέσει η χώρα. Όταν οι τουρίστες που κλείνουν δωμάτιο τηλεφωνούν να ρωτήσουν αν έχουν τρόφιμα τα σούπερ μάρκετ και καύσιμα τα βενζινάδικα, αυτό απλά είναι ενδεικτικό τι πιστεύει ο έξω κόσμος. Αυτή την εβδομάδα με την υπόθεση των φαρμάκων των καρκινοπαθών είχαμε μία πρόγευση του τι έχει να γίνει αν οι δυνάμεις της κατάληψης κερδίσουν σε 10 ημέρες. Ναι, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και ενδεχομένως ο Τσάβες να μας δώσει φτηνό πετρέλαιο αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι οι οικονομική μας πολιτική. Συμφωνώ, το μίγμα πολιτικής του Μνημονίου ήταν συντριπτικό για την κοινωνία (αν κοι όχι τόσο για τον εξωτερικό τομές της οικονομίας) αλλά τα υπόλοιπα προτεινόμενα μίγματα απλά δεν βγάζουν νόημα: θέλουμε να γυρίσουμε τις ΔΕΚΟ στα διεφθαρμένα χέρια των συνδικαλιστών που τις βούλιαξαν; Με τι λεφτά θα τις πάρουμε από τους ιδιώτες που (μερικώς έστω) ανοίκουν πλέον; Όλες οι κρατικές δαπάνες τις οποίες υπόσχονται διάφορες δυνάμεις από που θα προέλθουν; Ήδη ο προυπολογισμός είναι ελλειματικός. Οι τράπεζες δεν πήραν μετρητά από το κράτος, μόνο εγγυήσεις. Αυτά τα χρήματα δεν θα μπορύσαμε να τα ξοδεύσουμε διότι πρόκειται για ιδεατό χρήμα. Ναι ο βυθός του Αιγαίου και της Μεσόγείου πιθανόν να κρύβει πλούτο αλλά μέχρι αυτός να εισρεύσει στα δημόσια ταμεία θέλει τουλάχιστον 5 χρόνια (για να μην πω 8), χώρια που πιθανότερο να πάει για να αποπληρώσει τα χρέη παρά να δαπανηθεί σε επιδόματα. Ο δρόμος της Ελλάδος δεν είναι εύκολος, πρέπει με δυσκολία να ισορροπίσουμε τα δημοσιονομικά πριν κάνουμε κάτι. Τουλάχιστον πλέον έχουν αρχίσει οι καταγγελείες και οι διώξεις των καταχραστών του Δημοσίου χρήματος αλλά η βάση του προβλήματος δεν ήταν τόσο η κλοπή όσο ο ανορθολογισμός του συστήματος: όσοι είχαν την πρόσβαση στην εξουσία διαβιούσαν ζωή χαρισάμενη, οι λοιποί την πάτησαν.
Προς το παρόν έχω αύριο ένα δικό μου ταξίδι, θα πάω στη Charlotte με παρέα για τυρί και όχι μόνο. Για αυτό το ταξίδι όμως δεν πρόκειται να γράψω στο ιστολόγιο
Το ταξίδι όμως με το οποίο ασχολούμαι περισσότερο είναι αυτό της Ελλάδας μας. Δεν εννοώ κατ'ανάγκην της Εθνικής στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όπου στάθηκε σήμερα άτυχη αλλά τουλάχιστον δεν ηττήθηκε, εννοώ αυτό της χώρας. Πάρα πολλοί που ζούν στην Ελλάδα αδυνατούν να κατανοήσουν σε πιο επίπεδο ανυποληψίας έχει πέσει η χώρα. Όταν οι τουρίστες που κλείνουν δωμάτιο τηλεφωνούν να ρωτήσουν αν έχουν τρόφιμα τα σούπερ μάρκετ και καύσιμα τα βενζινάδικα, αυτό απλά είναι ενδεικτικό τι πιστεύει ο έξω κόσμος. Αυτή την εβδομάδα με την υπόθεση των φαρμάκων των καρκινοπαθών είχαμε μία πρόγευση του τι έχει να γίνει αν οι δυνάμεις της κατάληψης κερδίσουν σε 10 ημέρες. Ναι, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και ενδεχομένως ο Τσάβες να μας δώσει φτηνό πετρέλαιο αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι οι οικονομική μας πολιτική. Συμφωνώ, το μίγμα πολιτικής του Μνημονίου ήταν συντριπτικό για την κοινωνία (αν κοι όχι τόσο για τον εξωτερικό τομές της οικονομίας) αλλά τα υπόλοιπα προτεινόμενα μίγματα απλά δεν βγάζουν νόημα: θέλουμε να γυρίσουμε τις ΔΕΚΟ στα διεφθαρμένα χέρια των συνδικαλιστών που τις βούλιαξαν; Με τι λεφτά θα τις πάρουμε από τους ιδιώτες που (μερικώς έστω) ανοίκουν πλέον; Όλες οι κρατικές δαπάνες τις οποίες υπόσχονται διάφορες δυνάμεις από που θα προέλθουν; Ήδη ο προυπολογισμός είναι ελλειματικός. Οι τράπεζες δεν πήραν μετρητά από το κράτος, μόνο εγγυήσεις. Αυτά τα χρήματα δεν θα μπορύσαμε να τα ξοδεύσουμε διότι πρόκειται για ιδεατό χρήμα. Ναι ο βυθός του Αιγαίου και της Μεσόγείου πιθανόν να κρύβει πλούτο αλλά μέχρι αυτός να εισρεύσει στα δημόσια ταμεία θέλει τουλάχιστον 5 χρόνια (για να μην πω 8), χώρια που πιθανότερο να πάει για να αποπληρώσει τα χρέη παρά να δαπανηθεί σε επιδόματα. Ο δρόμος της Ελλάδος δεν είναι εύκολος, πρέπει με δυσκολία να ισορροπίσουμε τα δημοσιονομικά πριν κάνουμε κάτι. Τουλάχιστον πλέον έχουν αρχίσει οι καταγγελείες και οι διώξεις των καταχραστών του Δημοσίου χρήματος αλλά η βάση του προβλήματος δεν ήταν τόσο η κλοπή όσο ο ανορθολογισμός του συστήματος: όσοι είχαν την πρόσβαση στην εξουσία διαβιούσαν ζωή χαρισάμενη, οι λοιποί την πάτησαν.
Προς το παρόν έχω αύριο ένα δικό μου ταξίδι, θα πάω στη Charlotte με παρέα για τυρί και όχι μόνο. Για αυτό το ταξίδι όμως δεν πρόκειται να γράψω στο ιστολόγιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου