1η του 2012

H Πρωτοχρονια μαζί με τα γενέθλιά είναι από τις ημέρες που περισσότερο από όλες μου προκαλούν από ανάμικτα έως αρνητικά συναισθήματα διότι με αναγκάζουν να κοιτάω το μέλλον. Τελευταία φορά που είδα με αισιοδοξία την έλευση του νέου έτους ήταν το 2010 όταν ήλπιζα για ένα καλύτερο μέλλον στην Αμερική. Πιο πριν θυμάμαι να βλέπω αισιόδοξία την έλευση του 2008 που θα έκανα το διδακτορικό στην Κύπρο (χμμμμμ) και του 2004 που ήλπιζα να τελειώσω με το φοιτητιλίκι (τι κάνω τότε 8 χρόνια αργότερα;) Φοβερό σοκ ήταν τα 26α γενέθλιά μου όταν αφού είχα απολυθεί από το ναυτικό και είχε φανεί ότι δεν μου κάθονταν η πρώτη απόπειρα για διδακτορικό στο Σουδαν δεν ήξερα τι να κάνω. Η αδερφή μου όμως είχε μία φοβερή ιδέα, να κάνω πάρτυ γενεθλίων. Το 2012 είναι τα 100 χρόνια από τον Πρώτο Βαλκανικό (και καλό θα ήταν να το γιορτάσουμε), θα κάνω πιθανότατα την πρώτη δημοσίευσή μου αλλά κατά τα άλλα δεν έχω κάτι στο οποίο να προσμένω. Μετά από δύο χρόνια στην Αμερική μπορεί να έχω μπει στο μετερίζι και να έχω προσεγγίσει την όποια κοινότητα αλλά πλέον η όποια αισιοδοξία για το μέλλον μου έχει εξατμιστεί. Ελπίζω σε καλή βαθμολογία, κανένα καλό ταξίδι αλλά όχι κάτι παραπάνω. Αν μη τι άλλο το να θέτω στόχους μακροπρόθεσμους είναι κακό. Θυμάμαι πόσο πολύ αποκαρδιώθηκα την 30ή Μαΐου 2007, την δέκατη επέτειο από το τελευταίο μάθημα στο σχολείο επειδή ακριβώς απέτυχα στους 2 από τους 3 στοχους, άσχετα αν τόσο οι Αφρικανοί συμφοιτητές μου όσο και οι κορούες γελούσανε που είχα θέσει στόχους και το θυμόμουνα κιόλας. Τουλάχιστον πλέον δεν μπορώ να πω ότι έχω ένα τοσο μαύρο παρελθόν που να βλέπω το μέλλον μου υποχρεωτικά με αισιόδοξία, 20 χρόνια μετά πλέον έχω αλλάξει αρκετά.

Έκανα ολίγη ανάγνωση στη βιβλιογραφία που κατέβαζα όταν δεν καθόμουνα (διότι σε αυτό το ταξίδι κυρίως κάθομαι) αλλά μέσα στο γενικότερο κλίμα απλά τα σημείωσα στο μυαλό μου. Δεν ξαναέρχομαι Καλιφόρνια 3 εβδομάδες διακοπές, παραείναι, βαρέθηκα. Ελλάδα, άλλο ζήτημα. Έχω βγάλει συσσωρευμένη κούραση και έχω γεμίσει τις μπατταρίες μου, βιονικός δεν είμαι εντέλει. Όπως πάντα ελπίζω σε κάτι το ενδιαφέρον μπροστά μου αλλά πλέον έχω μάθει να είμαι απαισιόδοξος, η δυσαρέσκεια όταν δεν έρχεται είναι μικρότερη