Εφυγαν οι γονεις

Σημερα απεδειχθει μια πολύ γεμάτη ημέρα. Πρωι πήγα Charlotte και άφησα μητέρα στο αεροδρόμιο. Εν συνεχεία γύρισα σπίτι και πήγα στο εργαστήριο. Είδα τον καθηγητή και μου είπε ότι από αύριο μπορώ να πάω να δουλέψω στα δεδομένα. Ωστοσο η ημέρα δεν τελείωσε εκεί, πήγα βιβλιοθήκη και δούλεψα με τους συναδέλφους στην εργασία για το μαθήμα της Τρίτης. Πολύ γεμάτη ημέρα.

Όσο ήταν εδώ οι γονείς το δωμάτιο ήταν (υπερβολικά) γεμάτο. Η ημέρα ήταν επίσης γεμάτη αλλά αυτό ήταν ευχάριστο, ιδίως την πρώτη εβδομάδα που δεν είχα μαθήματα. Την δεύτερη, που είχα και την μάνα μου, απλά εβρισκα τρύπες να γεμίσω στο πρόγραμμα.

Λόγω της παρουσίας των γονέων (και της μητέρας της γειτόνισσας) γνώρισα την Ελληνική κοινότητα της πόλης. Ως κλασσικοί Έλληνες οι μισοί είναι μαλωμένοι με τους αλλους μισούς, κυρίως για κληρονομικά (μια που φυσικά όλοι τους συγγενεύουν). Από την άλλη όμως αποδεδειγμένα μας αγαπάνε διότι θέλουν να μην πεθάνει η Ελληνική κοινότητα.

Ήρθαν και πέρασαν τα γενέθλια μου. Κάλεσα όλους, Έλληνες, συναδελφους, συμφοιτητές. Μόνο οι Έλληνες ήρθαν. Οι από τη Βόρεια Βιρτζίνια δεν περίμενα να έρθουν. Οι του τμήματος Γεωγραφίας μου έστελναν όλη την εβδομάδα μυνήματα ότι αδυνατούσαν. Περίμενα όμως κανένα από τα μαθήματα. Δεν πειράζει, ίσως έρθουν του χρόνου. Τουλάχιστον είδα ποιοι πραγματικά με αγαπάνε (και μπορούνε να έρθουνε). Συνεχιζουμε...