Μαθηματα ξανα

Εφτασα χτες με το καλο στο Ocean Springs και παρέδωσα το αμάξι στους εκει εργαζομένους। Στην ομάδα ήταν μία κοπέλα από την Μασαχουσέτη και τρεις ανδρες। Με εβγαλαν για φαί σε Ταυλανδέζικο εστιατόρειο και μετά με πήγαν στο ξενοδοχείο μου। Εν συνεχεια πήγα στο Biloxi για νταραντούρι। Η πόλη αυτή έχει καζίνο και παραλία, λέω, που θα πάει, θα έχει και μέρος για τουρίστες। Περπάτησα τη γέφυρα του Μισσισιπή και μπήκα στην πόλη। Το πρώτο καζίνο ήταν από την άλλη πλευρά της γέφυρας και γύρω είχε πάρκινγκ। Περπάτησα προς την ακτή του Κόλπου του Μεξικού όπου φαίνονταν το άλλο μεγάλο καζίνο, το οποίο μάλιστα δίνει το Google maps ως τοποθεσία σημαντική। Γύρω του τίποτα। Αλλο καζίνο ήταν δίπλα σε αυτό αλλά και πάλι κίνηση γύρω από αυτό μηδέν। Το να μπω σε καζίνο μόνος δεν με εμπνέει, τόσο μοναχικός δεν είμαι। Έτσι είπα να πάω προς το κέντρο। Ελα που το κέντρο της πόλης ειναι μαύρο γκέτο! Δεν έπεξα χτες χρήματα στο καζίνο, μόνο έπεξα κορώνα γράμματα την ζωή μου। Το να είσαι άσπρος και να περπατάς τα Μαύρα Μεσάνυχτα (εντάξει, ήταν περίπου 9।30 )σε γκέτο μαύρων δεν είναι το πλέον ευχάριστο πράγμα। Ο Μάικλ Μούρ έχει δίκιο, δεν είναι τόσο επικίνδυνο το κέντρο μιάς πόλης όσο λέει η Αμερικάνικη τηλεόραση, αλλά δεν χρειάζονταν να το μάθω। Τέλος πάντων την σκαπουλάρησα πάλι αλλά έβγαλα ένα συμπέρασμα: ποτέ ξανά δεν πάω κάπου χωρίς να κοιτάξω τα λεωφορεία। Βγήκα να περπατήσω για να ανακαλύψω την πόλη και εν τέλει βρέθηκα εκει που δεν έπρεπε। Αν είχα πάρει το λεωφορείο (και δυστυχώς η ρεσεψιονίστ δεν ήξερε ότι η στάση του ήταν μόλις εκατό μέτρα από το δωματίο μου) θα είχα αποφύγει να κατέβω στα επικινδυνα μέρη।
Ελεγα να πάω το πρωί στην ανατολική άκρη της πόλης όπου έδειχνε το λεωφορείο ότι κυκλοφορούσε πράγμα αλλά εν τέλει δεν τα κατάφερα। Οταν ξεμπέρδεψα με τα πράγματα και το δωμάτιο πήρα απευθείας τα λεωφορεία για το αεροδρόμιο। Είδα την νότια όχθη της πόλης και τις παραλίες και εβγαλα συμπέρασμα ότι, διατηρώντας μια επιφύλαξη για την Ανατολική Ακρη που δεν επισκεύθηκα, η πόλη και γενικά το πολεοδομικό συγκροτημα δεν αξίζει επισκεψης εκτός αν είναι για καμία συναυλία ή για να χάσεις τα λεφτά σου σε κανένα καζίνο। Ωστόσο οι περιπέτειες μου δεν έμελε να τελειώσουν: στο τελευταίο σκέλος για το αεροδρόμιο το λεωφορείο δεν λειτουργεί τις Κυριακές। Πιάτσα ταξι δεν είχε το Gulfport transit center ούτε είδα κανένα να κυκλοφορεί στο δρόμο, δεν ήξερα το νούμερο ραδιοταξί και ως προς το να ρωτήσω κανέναν στο δρόμο ξέρετε πόσο μου το επιτρέπει η αγοραφοβία μου। Αποτέσμα ήταν ότι περπάτησα μία ώρα στον μεσημεριανό ήλιο στην άκρη του δρόμου έως το αεροδρόμια και έφθαρα και την καινούργια μου βαλίτσα σε σημείο που έχασε την μία ρόδα। Εν τέλει έφτασα στο αεροδρόμιο και, μετά απο ανταπόκριση, στο τοπικό αεροδρόμια όπου με περίμενε ο ευεργέτης μου και η πάλαι ποτέ γειτόνισσα।
Συνέλλεξα εμπειρίες σε αυτό το ταξίδι, έμαθα ότι περισσότερο φοβάμαι τους αγνώστους παρά να πάθω ηλιοπληξία, ανακάλυψα πως η ανατολική ακτή είναι ένα πολύ βαρετό τοπίο με εξαίρεση την ακτή αυτή καθ΄εαυτή και είδα νέα μέρη। Το κακό είναι οτι δεν διάβασα και με περιμένει homework να κάνω। Αλλά αυτά από αύριο