Πως εφτασα ως εδω,,,

Λιγα στοιχεια για μενα, διοτι μπορει και κανενας τυχαιος να πεσει στο ιστολογιο αυτο.

Είμαι 30 πλεον ετων, Πειραιώτης με καταγωγή Μικρασιατική από την πλευρά του πατέρα μου και Κρητική απο την πλευρα της μανας μου. Έχω ζήσει ήδη δυο χρόνια στην Αμερική όταν ήμουν 6η Δημοτικού και πρώτη Γυμνασίου και ο πατέρας μου είχε πάρει μετάθεση εξωτερικού. Σίγουρα τα πλέον δυστυχισμένα χρόνια σε όλη την ζωή μου διότι οι συμμαθητές μου με πείραζαν στο σχολείο συνέχεια. Την πρώτη χρονιά που έμενα με τους πλούσιους στο Marine county (περιοχή του κόλπου του San Francisco στην Καλιφόρνια) ήταν χάλια εντελώς, μου μιλούσαν μόνο για να με πειράξουν. Κανονική συζήτηση στο διάλλειμα δεν έκανα σχεδόν ποτέ... Την δεύτερη χρονια όταν έμενα με τους μαύρους στο Oakland ήταν πολύ καλύτερα. Παρ'όλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα της παραμονής μου στην Αμερική ήταν να γίνω αγοραφοβικός. Αυτά ως προς το γιατί δεν επειδίωξα να κάνω σπουδές στις ΗΠΑ νωρίτερα και γιατί εν τελει η εκεί μετάβασή μου είναι λύση ανάγκης...

Τελείωσα το Λύκειο της Ιωνιδείου στον Πειραιά (δημόσιο Πειραματικό Λύκειο για όσους δεν ξέρουν), μετά από έναν χρόνο στο τμήμα τεχνολογίας Πετρελαίου στο ΤΕΙ Καβάλας ξαναέδωσα εξετάσεις και μπήκα σε καλή σειρά στο τμήμα ΑΦΠ&ΓΜ του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πήγα IAESTE στη Συρία, Έρασμος στην Πορτογαλία και τελείωσα 2ος την ειδικότητα της Γεωργικής Υδραυλικής. Υπηρέτησα την θητεία μου, δούλεψα ένα φεγγάρι σε ερευνητικό πρόγραμμα του ΓΠΑ και μετά έγινα δεκτός από δυο Grandés écoles του Montpellier της Γαλλίας σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα που από κοινού οργανώνουν. Επιθυμούσα να κάνω διδακτορικό στην Γαλλία αλλά στη Γαλλία πρέπει να βρεις υποτροφία για να σε κανούν δεκτό σε διδακτορικό οι Γάλλοι και ως προς αυτό ατύχησα...

Επέστρεψα Ελλάδα, συμφώνησα με έναν καθηγητή του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου να με πάρει για αμοιβόμενο διδακτορικό στην Λεμεσσο αν του στείλω θέμα μετά την σύντευξη που μου πήρε σπίτι του, του έστειλα θέμα και έδωσε το θέμα μου σε δυο άλλους να κάνουν διδακτορικό. Ω ναι, και τέτοια χοντράδα γίνεται σε αυτή τη ζωή... Κατάφερα εν τέλει και χωρίς μέσον να βρώ μέσω ΑΣΕΠ θέση συμβασιούχου του ΟΠΕΚΕΠΕ στο Λασίθι για 6 μήνες όπου ήμουν σε ηλικία 29 ο δεύτερος μικρότερος σε ηλικία και έβλεπα συναδελφους 30ρηδες και 40ρηδες να κυνηγάνε τα 6μηνα και τα 8μηνα... Τελείωσε η σύμβαση μου και επέστρεψα Πειραια...

Είχα κανονίσει να κάνω άμισθο (τουλάχιστον στην αρχή) διδακτορικό στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης αλλά καθώς τον Μάιο φαίνονταν ότι δεν πρόκειται να αναγνωριστεί το μεταπτυχιακό μου (η γνωστή ευθυνοφοβία και παλαβομάρα του Δημοσίου, σε αυτή την περίπτωση του ΔΟΑΤΑΠ) άρχισα να ψάχνω για δουλειά, στο εξωτερικό φυσικά διότι στο εσωτερικό μετά 2 χρόνια δεν κατάφερα τίποτα το ουσιαστικό. Εαν δεν είχα κάνει το λάθος να είμαι καλός και σχετικά επιμελής μαθητής και να τελειωσω γενικό λύκειο και Πανεπιστήμιο και αντίθετα ήμουν ένα απείθαρχο βρωμόπαιδο και έιχα τελειώσει τεχνικό τώρα θα είχα τέλεια δουλειά και θα κολυμπούσα στο χρημα...

Εκεί λοιπον που μέσα στην απελπισία μου έψαχνα δουλειά online βρηκα την αγγελία του Virginia Tech στον ιστοτοπο του ISPRS. Λόγω της επαγγελματικης απελπισίας μου ετοίμασα και για αυτούς τα χαρτιά και προς μεγάλη έκπληξη μου με πήραν, φαίνεται σε κάποια μέρη το να έχεις κάνει καλές σπουδές εκτιμάτε, δεν σε βάζουν στο ταμείο ανεργίας ενω ο κάθε λιμενάρχοντας πέρνει €5000 τον μήνα χωρίς κανένα τυπικό προσον. Εν τέλει ο ΔΟΑΤΑΠ μου αναγνώρισε το μεταπτυχιακό 17 μήνες αφού κατέθεσα τα χαρτιά όταν πλέον το Virginia Tech με είχε πάρει.

Έτσι λοιπόν άρχισα την επίπονη και ακριβή διαδικασία της εξέτασης σε GRE, TOEFL και της έκδωσης visa. Τώρα πλέον κάθομαι στον Πειραιά και περιμένω να περάσουν οι ημέρες των εορτών ώστε στις 12 Ιανουαρίου να πάω Αμερική να ξεκινήσω το αμοιβόμενο διδακτορικό μου...