Έχασα την ημέρα

 Σήμερα ξύπνησα βέβαιος και με μεγάλη προσμονή οτι αυτή την στιγμή που γράφω την ανάρτηση θα ήμουν και θα χόρευα στο Foam Wonderland. Ξυπνάω και πάω για κούρεμα, μετά με παίρνει τηλέφωνο ο εκτιμητής και βγάζω δύο εισιτήρια για Ελλάδα για τους φιλοξενούμενούς του για μόλις $498 σύνολο. Θα μου άρεσε αν ο τρόπος που με ευχαρίστησε ήταν να με ρωτήσει γιατί έχω μείνει στο ράφι. Για όνομα, πονάει πολύ. Του λέω θα βγω να χορέψω σήμερα και μπορεί να γνωρίσω αν και απίθανο. Μετά ρωτάει γιατί δεν φέρνω νύφη από την Ελλάδα. Του λέω ΔΕΝ θέλουν οι Ελληνίδες να έρθουν εδώ, να αφήσουν την Ελλάδα. Λέει ύστερα να την φέρω κοροϊδεύοντάς την, και του λέω δεν χρειάζεται να γίνουμε ειδικό πρόγραμμα στο Netflix. Τέλος πάντων γυρνάω σπίτι, ξαπλώνω, σηκώνομαι και ανοίγω τον υπολογιστή και συνειδητοποιώ οτι το ρέηβ ήταν χτες Παρασκευή, όχι σήμερα. Με έπιασε απελπισία. Δεν είναι τα λεφτά που αγόρασα το εισιτήριο. Είναι ότι είμαι μόνος στο σπίτι και δεν κάνω τίποτα, και ήταν ευκαιρεία μπας και δω άλλον άνθρωπο. Είναι ότι με έβγαλαν οι φίλοι μου την Πέμπτη το βράδυ σε ενα μαγαζί κοντά στο Fresno State που είχε συναυλία η Shakira, ήταν κοπέλες που έμπαιναν να φάνε πριν την συναυλία και με ρωτάει η φίλη γιατί δεν την πέφτω στις κοπέλες επί τόπου. Το ενδεχόμενο να την πέσω στις κοπέλες, ιδίως σε φάση που δεν μου άρεσε καμια τους διότι ήταν λατίνες και όχι του τύπου που μου αρέσει, ήταν ικανό να μου προκαλέσει κρίση πανικού. Δεν είναι μόνο ότι δεν ξέρω καμία καλή ατάκα να τους την πέσω, το να μιλήσω σε αγνώστους, και δη κοπέλες, μου είναι δύσκολο. Το κοντινότερο ήταν που άρχισα να μιλάω στο αεροπλάνο σε εκείνες τις τρεις νεαρές ελληνικά όταν άρχισαν να κάνουν κουβέντα στον διάδρομο για το Λος Άντζελες. Δεν είναι μόνο το θέμα ότι οι κοπέλες θέλουν να νιώσουν μία κάποια ασφάλεια μπας και σου απαντήσουν, και εγώ ανάθεμα το θέλω να νιώθω ασφάλεια. Έχω βαρεθεί οδηγίες να μου δίνουν πως και τι πρέπει να κάνω για να μην με αγνοήσουν, ενώ και εγώ νιώθω μία φοβερή ανασφάλεια δεδομένου ότι τις μισές φορές που μου μιλάνε άγνωστοι είναι για να με πειράξουν. Το bullying στην παιδική, εφηβική μέχρι και φοιτητική ηλικία ακόμα μου έχει προκαλέσει τραύμα. Είναι σε τελική ανάλυση και οι γενικότερες αποτυχίες μου και της οικογενοίας μου. Αν νομίζει η αδερφή μου ότι έχω πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης απατάται, ο πόνος της είναι και δικός μου και ας μην το δείχνω. Είμαι έντονα ενοχλημένος που παρότι σε αυτή την φάση πεινάω αρκετά λόγω της νηστείας, το στομάχι μου δεν έχει γίνει επίπεδο παρότι πάω γυμναστήριο κάθε μέρα. Πήγα σήμερα αφότου συνειδητοποίησα το λάθος μου ως προς την ημέρα, αφού δεν θα χορέψω, ας σηκώσω βάρη έστω. Εν τέλει μετά το γυμναστήριο ανέβηκα στο River Park και μάλιστα περπάτησα με τον μη συνιθισμένο τρόπο μου διότι έπρεπε να αγοράσω μελάνι για τον εκτυπωτή. Ναι, δεν είχα να τυπώσω εισιτήριο, αλλά ήταν δουλειά που περίσσεψε. Η επόμενη φορά που σίγουρα θα βγω θα είναι στο Λας Βέγκας. Εώς τότε απλά κάθομαι σπίτι και περιμένω να μου έρθει κλήτευση να δω ψυχολόγο, το διαβατήριό μου με το ταχυδρομείο, τίποτα το ενδιαφέρον γενικώς. Έκανα αίτηση για μία δουλειά 100% remote την Παρασκευή, με πήραν τηλέφωνο Ινδοί του ενδιάμεσου, αν φτάσω σε συνέντευξη απίθανο. Συνεχίζω να διαβάζω το Politico Magazine όταν έχω χρόνο αλλά και αυτό θα τελειώσει. Η αδερφή μου έχει δίκιο, δεν αντέχω την νωθρότητα.