Ακόμα σπίτι

 Έχουν περάσει 9 εργάσιμες ημέρες από την στιγμή που με στείλανε σπίτι και με εξαίρεση τον έλεγχο από την αστυνομία δεν έχω καμία επαφή με την δουλειά. Ως προς τους συναδέλφους αυτό δεν ισχύει, με βγάλανε την Παρασκευή για τα γενέθλια συναδέλφου, και με πειράζανε λέγοντας ότι θα τους σκοτώσω. Κάθομαι σπίτι 8 με 5, βγηκα μόνο Παρασκευή μεσημέρι για να αγοράσα πανιά που σκουπίζω το πάτωμα. Έπρεπε να περάσει ολόκληρη εβδομάδα, κατά την διάρκεια της οποία παραδέχομαι ότι διάβασα το PE&RS για να αρχίσω να πιάνω τις ουρές του διαβάσματος και του σπιτιού μέσα. Το καθημερινό μου ίντερνετ ήταν πολύ γεμάτο διότι ήταν στην επικαιρότητα πολλά νέα λόγω του πολέμου Ιράν-Ισραήλ, αλλά και πάλι δεν περίμενα ότι θα κατάφερνα τόσο λίγα. Είναι δεδομένο ότι την Τετάρτη φεύγοντας για Ελλάδα θα έχω ακόμα πολύ να διαβάσω. Δεν θα τηλεφωνήσω στο γραφείο πριν πετάξω Ελλάδα, θα τους πάρω όμως μετά αν τυχόν με πείρανε. Αν δεν με καλέσουν είμαι πρόθυμος να κάτσω σπίτι μέχρι την συνταξιοδότηση. 

Τουλάχιστον σήμερα είχα θετικά νέα ως προς το βάρος μου. Δεν έβαλα μεν τον εαυτό σε ζυγαριά, αλλά ξυπνώντας είδα να έχω μαζέψει βάρος εκεί που δεν το περίμενα. Γενικά βλέπω να μικραίνει κάπως η κοιλιά ως προς διάμετρο, αν και πολύ λιγό. Το πρωϊ την είδα να έχει πέσει ως ύψος. Για πρώτη φορά επίσης από το λύκειο βλέπω γραμμώσεις σε όλο μου το σώμα, και όχι μόνο στα πόδια. Το ότι έχω γραμμώσεις δεν σημαίνει ότι είμαι και μοντέλος όπως ο τάδε ηθοποιός ή ο δείνα παλαιστής. Σημαίνει όμως ότι αν ήμουν σε κατάσταση που ήμουν πολύ σωματικά ενεργός, όπως όταν περπάτησα το Grand Canyon, θα έβλεπα να πέφτω πολύ, και όχι την απογοήτευση που ένιωσα τον Απρίλιο. Βέβαια η νηστεία των Αποστόλων τελείωσε σήμερα, στο ταξίδι στην Ελλάδα μάλλον θα φάω πάρα θα περπατήσω πολύ, κορμάρα για την παραλία δεν έχω, η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου είναι αρκετά μικρή ώστε να μην προκύπτει μεγάλη απώλεια, αλλα χαίρομαι που είμαι σε καλό δρόμο. Ακόμα καλύτερα θα ήταν να έβλεπα και άλλα αποτελέσματα αλλά ας χαίρομαι με αυτά που έχω. Αν είμαι σε καλό δρόμο, τα άλλα θα προκύψουν πιστεύω. 

Είμαι απλά σε κατάσταση αναμονής. Από την στιγμή που μένω σπίτι και τελείωσε η νηστεία φοβάμαι ότι θα παραπάρω βάρος. Το ταξίδι Ελλάδα την Τετάρτη είναι μία κάποια λύση.

Σε διοικητική άδεια

 Οπως έχω αναφέρει, πριν τρεις εβδομάδες όταν με είχαν παραπιέσει με το Experience Builder, είπα "εντάξει, θα γυρίσω Ελλάδα". Την εβδομάδα που ακολούθησε ήταν πιο συγκαταβατηκοί στην εβδομαδιαία συνάντηση. Την προηγούμενη Τετάρτη πρωϊ με καλεί η προϊσταμένη επί του προσωπικού στο γραφείο του μεγάλου προϊσταμένου και μου λέει ότι είπαν ότι με άκουσαν να λέω ότι θα σκοτώσω ή θα σκοτωθώ. Σε καμία περίπτωση δεν έχω πει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον συνειδητά, και τους το είπα. Εν συνεχεία με ρώτησαν αν είμαι ευχαριστημένος και τους απάντησα ειλικρινά, όχι. Τους λόγους τους έχω ήδη γράψει σε αυτό το ιστολόγιο: δεν μου αρέσει καθόλου η νέα κυβέρνηση Τραμπ και ανησυχώ ότι η χώρα μπορεί να βυθιστεί σε εμφύλιο. Ιστορίες ότι μπορούν να με προστατεύσουν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση τις αντέκρουσα: κανένας δεν προστάτευσε τους Μικρασιάτες από τους Νεότουρκους ή τους Κεμαλιστές. Ναι, καθότι η πολιτική Τραμπ έχει κάνει ήδη κοιλιά δεν ανησυχώ τόσο όσο πριν μερικούς μήνες (κάτι που δεν ανέφερα) αλλά δεδομένη της εμπειρίας μου με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και της Σοβιετικής Ένωσης, ναι ανησυχώ. Επίσης δεν μου αρέσει γενικά η κατάσταση στο Φρέσνο, ότι ο κόσμος κοιμάται με τις κότες, και ανέφερα ότι ο βασικός λόγος που γύρισα ΗΠΑ τον Απρίλιο ήταν ότι μου το ζήτησε ο εκτιμητής και ότι ήθελα να πάω EDC. Μετά 30 λεπτά με άφησαν και γύρισα στην δουλειά αλλά μου είπε η προϊσταμένη ότι θα είναι παρούσα στην εβδομαδιαία συνάντηση. Τέλος πάντων φτάνει 3 η ώρα, μου λένε να περιμένω λίγο, και μετά με καλούν στο γραφείο του μεγάλου προϊσταμένου όπου μου λένε ότι ναι μεν δεν θυμάμαι εγώ να έχω πει κάτι, αλλά θα με βάλουν σε διοικητική άδεια. Αυτή την φορά θα με πληρώνουν, εν αντιθέσει με τον Απριλιο. Η υποχρέωση μου είναι να απαντήσω σε μία ώρα από την στιγμή που θα με καλέσουν στο τηλέφωνο και μου έδωσαν και ένα χαρτί. Αυτό το χαρτί έλεγε ότι πρέπει σε μία ώρα να είμαι έτοιμος να γυρίσω στο γραφείο, όχι κάτι παραπάνω. Το αναφέρω και στην συνάδελφο και μου λέει οτι δεν πρέπει να βγω από το σπίτι ανάμεσα 8 και 5, κάτι που ομως δεν έλεγε το έντυπο. Πέμπτη και Παρασκευή πάω το πρωϊ γυμναστήριο, πράγμα που δεν θα ήταν θέμα αν δεν ήταν ότι ήρθε και με είδε για welfare check η αστυνομία, κάτι που μου είπαν ότι μπορεί να γίνει. Η συνάδελφος ήταν βεβαία, διότι το είχε δει όταν δούλευε στην αστυνομία, ότι από την στιγμή που δεν με βρήκαν σπίτι θα με απολύσουν πάραυτα. Δεν έχει συμβεί ακόμα παρότι πέρασαν δύο εργαζόμενες ημέρες. Αν δεν γίνει αύριο, την έχω σκαπουλάρει. Σε αυτή την φάση είναι περίεργο να μου έχουν βάλει όρο τον οποίο να μην αναφέρουν στο έντυπο, ούτε να μου τον έχουν πει προσωπικά. Τέλος πάντων, τόσο το Σαββατοκύριακο που ήμουν στο Stockton για το συνέδριο της ΑΧΕΠΑ όσο και χτες και σήμερα ανησυχούσα. Επίσης είχα και διάφορα να δω και να διαβάσω, εξού και δεν είχα ανεβάσει ενδιάμεσα ανάρτηση. Έχω φτιάξω τον εξωτερικό χώρο και την αυλή μου, έβαλα πλυντήριο, μαγείρεψα, και πλέον έχω χρόνο. 

Το ερώτημα είναι τι θα κάνω τώρα.  Η άδειά μου ισχύει κανονικά, από την στιγμή που έχει εγκριθεί, κανονικά μπορώ να λείπω Ελλάδα εκείνες τις ημέρες. Αυτό που περιμένω είναι κάποια στιγμή να με καλέσουν για ψυχιατρική γνωμάτευση, τα 20 λεπτά με τους αστυνομικούς μάλλον δεν ήταν αρκετό. Αν με καλέσουν και μετά γυρίσω στην δουλειά, ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Αν αποφασίσουν να με απολύσουν όμως, θα κάνω μύνηση. Αν με πάρουν αλλού για δουλειά, και παρότι έχουν περάσει 3 εβδομάδες από το Λας Βέγκας δεν έχω ακούσει κάτι, πάλι δεν με απασχολεί. Πάντως το να είμαι έτσι κρεμάμενος δεν μου αρέσει.

Μάιος και μισός Ιούνιος σπίτι

 Από την στιγμή που δεν μπορώ να δω ούτε το email μου στην δουλειά, σπανίζει ο χρόνος που μπορώ να ανεβάσω ανάρτηση. Επίσης νιώθω πολύ πιο πιεσμένος χρονικά, κάτι που έχει να κάνει με το ότι δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις ειδήσεις. Την Παρασκευή ξεκίνησε ένοπλη αντιπαράθεση Ιράν Ισραήλ και μόνο παίρνω στο τέλος σύνοψη της ημέρας. Οι εβδομαδιαίες συναντήση στην αρχή πήγαιναν δύσκολα αλλά σταδιακά βελτιώνονται κυρίως διότι συνειδητοποίησαν ότι το να με πιέζουν απλά θα με κάνουν να παραιτηθώ. Δεν ήξερα πως να φτιάξω εφαρμογή Experience Builder App, οι προϊστάμενοι μου άρχισαν να εξοργίζονται εώς ότου συνειδητοποίησαν ότι αν δεν μου το έχουν ζητήσει ποτέ να το κάνω, είμαι αρχάριος. Επίσης πέταξα, καλά, θα γυρίσω Ελλάδα, και εν συνεχεία μου έδωσαν το έντυπο για τον ψυχίατρο. Το βασικό κακό σε αυτή την φάση είναι ότι μου λείπει μία ημέρα άδεια για το ταξίδι Ελλάδα τον Ιούλιο. Ουσιαστικά οι επιλογές μου είναι να την πάρω άνευ αποδοχών, αναρρωτική η οποία καλύπτει και ασθένεια ή να περιμένω τον Ιούλιο να έρθει η επόμενη ημέρα. Αύριο θα στείλω ένα email αν το προλάβω. Πέραν τούτων κατάφερα και βγήκα δύο φορές στο Φρέσνο αυτό το διάστημα. Η πρώτη ήταν στον Laidback Luke που μας ήρθε πριν δύο Σαββατα. Ο καλλιτέχνης ήταν φοβερός, διασκέδασα πολύ, μας έπαιξε και ακυκλοφόρητο κομμάτι του, ένα ρεμίξ του I took a pill in Ibiza αλλά πρέπει να πω ότι είναι θλιβερό πόσο έχει πέσει. Κατά δήλωσή του ήταν ο πρώτος που έπαιξε Drum and Bass στο EDC όταν ήταν ακόμη Λος Άντζελες. Την σήμερον ημέρα αντ'αυτού ο Ολλανδοινδονήσιος έπαιζε σε ένα μαγαζί στο Φρέσνο, μάλιστα όχι πολύ μεγάλο και με τον πάνω όροφο κλειστό. Το άλλο που πήγα ήταν χτες το βράδυ είχε ένα Charlie XCX πάρτυ στο Strummer's, κυρίως διότι ήθελα να δω το μέρος μέσα. Φοβήθηκα ότι θα είχε cover band, αλλά ευτυχώς ήταν dj και όπως περίμενα παραπάνω κοπέλες από το μέσο ρέηβ. Το κοινό ήταν αρκετό νέο, εν αντιθέσει με τον Laidback Luke ο οποίος ανεβαίνοντας είπε "I am so happy to see so many OG ravers". Σε εκείνη την κατηγορία ανήκω εγώ, δεδομένου ότι το είδος μουσικής βγήκε όταν ήμουν στην εφηβεία μου και πρωτοπήγα σε κλάμπ στη Ρόδο κατά την πενταήμερη. Ως προς τα λοιπά, στον Laidback Luke είχε μία ωραία κοπέλα η οποία ήταν απασχολημένη και συνδοδευόμενη. Εν τέλει μπόρεσα και είπα ένα hello ενώ περνούσε δίπλα μου ενώ βιάζονταν, και την είδα να μιλάει με άλλον με τον οποίο δεν ήθελε να μιλήσει και φαίνονταν. Μου μίλησαν διάφοροι άνδρες, και μάλλον όχι για παρέα. Φαίνεται ότι η δίαιτα δουλεύει. Στο Charlie XCX πάρτυ μία βαρέων βαρών μου έκανε γλυκά μάτια αλλά δεν ενδιαφέρθηκα. Έχω πρόοδο, δεδομένου ότι το πρωϊ ξεκινά νηστεία θα πάω καλύτερα. 

Στο EDC 2025

Αυτή την ανάρτηση την χρωστάω καιρό αλλά δεν είχα προλάβει να την ανεβάσω. Μόλις την Πέμπτη κατάφερα και τελείωσα με την μεγάλη ουρά που είχε μείνει διότι πλέον δεν μπορώ ούτε το email μου να δω στην δουλειά. Πήρε δύο ολόκληρα Σαββατοκύριακα για να μου περάσει η φυσική κούραση και χτες το βράδυ πήγα στο Fulton 55 για τον Laidback Luke το οποίο σε συνδιασμό με τις γονυκλισίες της Πεντηκοστής σήμαινε ότι νιώθω πολύ κουρασμένος αυτή την στιγμή. Ωστόσο έχω τουλάχιστον χρόνο να γράψω.

Η Πέμπτη πριν από το EDC ήταν η πρώτη φορά που με άφησαν να δουλέψω από το σπίτι. Κανονικά δουλεύω από το γραφείο πριν φύγω για να κερδίσω τον ελάχιστο έστω χρόνο του ταξιδιού ως το κέντρο, αλλά και διότι το ταξίδι στο γραφείο είναι σαν test event του μεγάλου ταξιδιού αν έχω ξεχάσει κάτι. Αυτή την φορά όμως δούλεψα από το σπίτι, διότι θέλω να δουλεύω σπίτι τις Πέμπτες, διότι είχα να μαζέψω φύλλα για τον κήπο και διότι την Τετάρτη ήμουν απασχολημένος και δεν είχα φτιάξει τα πράγματα. Το μεσημέρι έκανα τρεις δουλειές και πάλι δεν κατάφερα να φτιάξω το αμάξι, και ναι μεν πεταγόμουν λιγάκι ανάμεσα στην δουλειά αλλά πάλι, άφησα πράγματα για μετά το τέλος. Έφυγα στις 5.25 και όπως συνειδητοποίησα στο Earlimart ξέχασα να φέρω το παγούρι μου, και αργότερα στο Λας Βέγκας ότι ξέχασα μαχαίρι, ψαλίδι και πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου. Σταμάτησα για φαϊ στο Delano CA και δίπλα ήταν Dollar Tree όπου αγόρασα μπουκάλι προς $1,25 + 10 λεπτά φόρος, φτηνή ζημιά. Τώρα το καπάκι του δεν έφτασε μέχρι τέλους αλλά για 3 ημέρες το ήθελα. Σταμάτησα και στο Bakersfield για καύσιμα κυρίως διότι στην έρημο δεν έχει τίποτα φτηνό, και μετά κατευθείαν για Λας Βέγκας. Επόμενη στάση ήταν στον Ι-15 σε ένα περίεργο σημείο όπου είχαμε σταματήσει με τους γονείς που ήθελαν καφέ. Φτάνοντας στο Primm ξαφνικά πέφτω σε κίνηση και αρχίσω να βρίζω το υπουγείο μεταφορών της Καλιφόρνιας, άδικα όπως εν τέλει απεδείχθει διότι είχα κλείσει λωρίδα η Νεβάδα, όχι η πολιτεία μου. Μετά το Google με έβγαλε από μέσα από το αεροδρόμιο διότι είχαν κλείσει και εξόδους μέσα στην πόλη! Έφτασα στο Westgate μεσάνυχτα και με έβαλαν στο πιο μεγάλο δωμάτιο που είχα μείνει ποτέ στον 28ο όροφο. Το κακό ήταν ότι είχε μία τεράστια μεν τηλεόραση στον τοίχο και δεν είχα που να βάλω την έξοδο HMDI του σταθερού υπολογιστή μου. Επίσης με χρέωσαν πάρκινγκ ενώ η κράτηση έλεγε δωρεάν, τουλάχιστον όμως όχι τόσο ακριβά. Μου πήρε αρκετές ώρες αλλά εν τέλει την επομένη το μεσημέρι τα κατάφερα να συνδέσω τον υπολογιστή, για να δω ότι ξέχασα το πληκτρολόγιο. Ωστόσο οι εφαρμογές προσβασιμότητας σε αφήνουν να βάλει στην οθόνη πλητρολογιο που χρησιμοποιούσα για το PIN στην αρχή και μετά απλά πήγαινα λιγότερο και στις συνήθεις ιστοσελίδες. Σε τελική ανάλυση δεν έκανα το ταξίδι για να πάω ιντερνετ αλλά να χορέψω.

Έπεσα και κοιμήθηκα και πρωϊ Παρασκευής σηκώθηκα και κατέβηκα να εξερευνήσω το ξενοδοχείο και να δω τι μπορώ να κάνω με τον υπολογιστή. Είδα το event που έδιναν δωρεάν Narcan, το οποίο για όποιον δεν ξέρει είναι φάρμακο που χρησιμοποιείται για να αντιστρέχει υπερβολική δόση ναρκωτικών και άλλα σοκ. Το ίδρυμα που το έδινε ήταν το Victoria's Voice foundation και μόλις είδα ότι ο πατέρας της Victoria που πέθανε από ναρκωτικά 18 ετών ήταν κάποτε διευθύνων σύμβουλος του Westgate. Όταν εν τέλει έλυσα το πρόβλημα με τον υπολογιστή βγήκα να περπατήσω να δω πως και που θα πάω για το λεωφορείο του EDC. Εκ των υστέρων το Westgate ναι μεν ήταν πολύ ωραίο, ιδίως η προθήκη με τα προσωπικά αντικείμενα του Elvis, αλλά είναι κακή λύση αν θες να δεις το Strip στις 3-5 ώρες που έχεις ανάμεσα στην έγερση και το φεστιβάλ. Κατά το εξερευνητικό ταξίδι σταμάτησα σε ένα Subway και έφαγα το μόνο κανονικό γεύμα εκείνης της ημέρας (έτρωγα ενδιάμεσα protein shake, κουλουράκια και φρούτα) το οποίο ήταν στην διπλή τιμή απ'ότι στο Φρέσνο παρότι δεν ήταν ακριβώς Strip. Λίγο μετά τις 5 ντύθηκα και πήρα τα ποδαράκια μου για το λεωφορείο. Στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου ήταν μία άλλη υπηρεσία λεωφορείων για το φεστιβάλ, όχι η επίσημη, η οποία πηγαίνει από τον δρόμο των αυτοκινήτων. Μάλιστα μου ήρθε και διαφήμιση όταν έκλεισα το εισιτήριο για την επόμενη χρονιά για ένα ιδιωτικό πακέτο ξενοδοχείο + λεωφορείο για EDC το οποίο είχε πολύ καλή τιμή για το τριήμερο Memorial Day. Ωστόσο δεν με απασχολεί το δωρεάν πότο στο λεωφορείο συν έχω δει σε τι κίνηση κολλάει, και έτσι το απέφυγα. Γυρνώντας στην Παρασκευή φτάνω στο σταθμο λεωφορείων απέναντι από το Stratosphere και η ουρά προς έκπληξή μου ήταν μικρή σχετικά. Έτσι στις 7 παρά ήμουν μέσα σε λεωφορείο, περάσαμε από την βάση Nellis ενώ ήταν ημέρα και έτσι είδα ότι έχει στα σέλτερ αεροσκάφη Α-10 και ιπτάμενα ραντάρ, και ήμουν στις 8 μέσα στο φεστιβάλ, ενώ στόχος μου ήταν να δω τον Paul Oakenfold στις 9. Κάθισα κανονικά στον προηγούμενο ενώ έκανα πιο πριν τις ανάγκες μου και μετά τον Oakenfold ο οποίος ήταν άχτι μου από τα φοιτητικά χρόνια, πήγα θυμάμαι τον Afrojack στο Kinetic Field και Armin Van Burren Circuit Grounds. Δεν θυμάμαι πλέον όλους, αλλά θυμάμαι να έρχονται διάφοροι κυρίως ελληνοαμερικάνοι να με χαιρετάνε λόγω της σημαίας και στο τελευταίο, ο οποίος ήταν ο Ισραηλινός Omiki, να μου λέει ένας με κελεμπία ότι ο παππούς του ήταν από την Κρήτη. Το θέμα είναι ότι ο Omiki, ένα καλιτέχνης που ανακάλυψα από τα βίντεο προπαγάνδας του Ισραηλινού στρατού, έπαιξε καλό πρόγραμμα, είχε δύο με Ισραηλινές σημαίες και είχε νομίζω 3 με παλαιστινιακές για να τον τρολάρουν. Ο Omiki εμγανίστηκε στις 3, πιο αργά απ'ότι συνήθως πάω σπίτι και κάθισα μισή ώρα να τον δω. Καθότι σε αυτό το διάστημα έπαιξε τα δύο τραγούδια του που μου αρέσουν, χόρευα ήδη 7 1/2 ώρες και ήδη πονούσα λίγο και φοβόμουν για την επομένη τι ώρα θα σηκωθώ, εν τέλει πήρα λεωφορείο στις 3.30. Εκ των υστέρων καλύτερα να είχα μείνει ως το τέλος αλλά 7 1/2 δεν πάυει να είναι το νέο μου ρεκόρ

Σάββατο σηκώθηκα μεσημέρι, πρωϊνό και ιντερνετ και μετά είπα να πάω στο καζίνο με τη φτηνή μπριζόλα. Πάω, ξεκινώ να βγάζω φωτογραφίες και έρχεται σεκιουριτάς ότι δεν επιτρέπεται. Σβήνω την μία φωτογραφία που είχα βγάλει (το μαγαζί είναι φτηνό και παρακμιακό, εκεί πάς όταν έχασες τα πάντα για να μπεις πιο βαθιά σε μία τρύπα χρέους) και πήγα και κάθισα στο εστιατόρειο να φάω. Πήρα την μπριζόλα προς $13 η οποία όντως έκανε τόσο αλλά ήταν η μπριζόλα που παίρνεις στο σούπερ μάρκετ, όχι η ακριβή που έχουν στα εστιατόρεια. Πέραν τούτων μεγάλη προσφορά 3 φορές την εβδομάδα έχουν μακαρόνια με κιμά για $6.99 all you can eat αλλά μόνο ένας άνθρωπος και μόνο μία ώρα μπορείς να κάτσεις. Ίσως ξαναπάω αλλά όχι σύντομα. Γύρισα στο ξενοδοχείο, ύπνος μεσημεριανός, ιντερνετ, εφημερίδα από το αεροπλάν και μετά EDC πάλι μετά τις 5 λίγο. Πάλι έφτασα στις 8. Συνήθως το Σάββατο είναι η καλύτερη ημέρα, φέτος όμως αυτή ήταν η Κυριακή. Είδα στο Quantum Fields κανά δυό, έλαχιστα Kinetic Field διότι όλο είχε dubstep που δεν μου αρέσει και πήγα όμως και είδα μικρότερα stages που είχε καλιτέχνες που είχα ακουστά αλλά δεν είχα δει. Αυτό που έχω να πως είναι πως σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές πάλι η κυριότερη κατηγορία ανθρώπων ήταν ομοφυλόφιλοι από την Άπω Ανατολή μόνο που ήταν λιγότεροι και με λιγότερα σύμβολα. Ο εμπορικός πόλεμος Τραμπ είχε παρενέργειες και φαντάσου να μην ήταν κάτι που πρέπει να ετοιμάσεις πολύ νωρίτερα για να πας. Του χρόνου μπορεί να είναι σαν το 2021 μόνο Αμερικάνοι αν πάει έτσι. Πάλι οι κοπέλες ήταν λίγες σχετικά, αν και ήταν και μία Ελληνοαμερικανίδα με το έτερο της ήμιση, και η πλειοψηφία πάλι από την Άπω Ανατολή. Τώρα Τετάρτη βράδυ μου είχε έρθει διαφήμιση για Speed Dating για όποιους ήταν την Πέμπτη στις 8, έλα που στις 8 ήμουν στο Tehachapi. Αν το ήξερα πολύ νωρίτερα θα είχα πάει. Σάββατο έφυγα στις 3 αφότου είδα έστω και την μισή Charlotte de Witte διότι είχε άλλον μετά, και ύπνος στο σπίτι

Κυριακή πήγα και έφαγα στο Palace Station διότι διαφήμιζε special γέυμα, αλλά αυτό που δεν πρόσεξα ήταν ότι ήταν για αργά το βράδυ, όχι 12 ώρες αργότερα που ήμουν. Κάπως όμως πρέπει να σε φέρουν στην άλλη πλευρά του αυτοκινητοδρόμου. Αφότου έκανα τον γύρο του καζίνο πήγα εν τέλει και έφαγα Κινέζικο το οποίο ήταν της κατηγορίας για τους Κινέζους, όχι για τους Αμερικάνους. Ως γνωστόν οι δύο κατηγορίες φαγητού διαφέρουν. Είδα είχε Buddha Jump Over the Wall, το κινεζικό αντίστοιχο της αστακομακαρονάδας, όχι φτηνό μεν αλλά ποτέ μου δεν το είχα φάει και λέω ας το δοκιμάσω. Μου λέει όμως η σερβιτόρα ότι το τελείωσαν για την γιορτή της Μητέρας και θα ξαναέχουν μεσοβδόμαδα. Έφαγα αρνί που μου άρεσε και μετά γύρισα στο δικό μου ξενοδοχείο. Αυτή την φορά ξεκίνησα λίγο αργότερα, ήθελα να τελειώσω Financial Times για να τους πετάξω, και έτσι έφτασα 8.30 αντί 8 παρότι για μία φορά είχα κάποιον που ήθελα να δω 8. Όπως ανέφερα παραπάνω ήταν η καλύτερη ημέρα και μάλιστα στην πέρασα κυρίως στο Kinetic Field. Έφυγα στις 3, εξαντλημένος όπως ήμουν όλη την ημέρα πριν πιω energy drink αλλά πολύ χαρούμενος. Δευτέρα σηκώθηκα στις 10, κατάφερα όλα όσα ήθελα να κάνω πριν φύγω και στις 11 κάπου ξεκίνησα. Τώρα βλέπω φτηνά καύσιμα αλλά η τιμή ήταν εν τέλει πολύ ακριβότερα από Gasbuddy. Βρήκα αλλού, όχι τόσο φτηνά αλλά πάλι πολύ καλά σε σχέση με Καλιφόρνια και μετά χωρίς στάση συνέχισα για το Baker. Σταμάτησα εκεί σε KFC και μετά στο Tehachapi για να ξεμουδιάσω και έφαγα κάπου Κεντρική πεδιάδα δείπνο. Έφτασα σπίτι, ξαναέστησα τον υπολογιστή μου και ξεκίνησα την διαδικασία της ξεκούρασης. Όσο και να το σκεφτόμουν μήπως έχω παραμεγαλώσει για EDC, από την στιγμή που φέτος πήγα περισσότερο, κυρίως διότι λόγω Απριλίου ήμουν πιο ξεκούραστος, και άντεξα παραπάνω χορό, εν τέλει απεφάσισα και έβγαλα για του χρόνου. Με αυτά που γίνονται Λος Άντζελες, ας ελπίσουμε ότι θα γίνει και του χρόνου. Επόμενη φορά θα πάω για το Unity αν και ίσως νωρίτερα, διότι εμφανίστηκε θέση για το τμήμα υδάτων του Λας Βέγκας για το οποίο μου έστειλε email να κάνω αίτηση ο υπεύθυνος προσωπικού να κάνω αίτηση το οποίο δεν έμοιαζε με κλασικό αυτόματο email. Έκανα αίτηση και βλέπουμε. Από το ταξίδι αυτό είχα απώλεια βάρους, το οποίο μερικώς ανέκτησα και χτες το βράδυ το ξαναέχασα και είδα που. Αν δεν προκύψει μεγάλο ταξίδι εκτός Ελλάδος επόμενη σοβαρή απώλεια βάρους θα είναι νηστεία Χριστουγέννων και δεδομένου πόσο δύσκολο ήταν να καταλάβω ότι έχασα βάρος παρότι στην κοιλιά, θα πάρει ένα φεγγάρι για να το δω. Ωστόσο είμαι αισιόδοξος.

Από την επιστροφή στην δουλειά ως το EDC

 Αυτή την ανάρτηση την χρωστάω καιρό. Το ζήτημα είναι ότι όταν δεν με αφήνουν πλέον στην δουλειά ούτε να δω το email μου, δεν προλαβαίνω το απόγευμα να γράψω, δεδομένου ότι πηγαίνω στο γυμναστήριο. Εκεί όπου πρόλαβα όλα, έφυγα για το EDC στο Λάς Βέγκας, για το οποίο θα γράψω την επόμενη φορά. Είμαστε ευτυχώς στο τριήμερο και έτσι βρήκα χρόνο. 

Πρωτομαγιά γυρνάω στο γραφείο από νωρίς, κάτι το οποίο δεν ήταν πρόβλημα λόγω jet lag, και ξεκινάω την όλη διαδικασία του να επανενεργοποιηθώ. Πήρε ένα μικρό διάστημα να με ξαναφέρουν στην κατάσταση ενεργού υπαλλήλου αλλά κάθισα κανονικά και δούλεψα. Στις 4 με έφεραν στο γραφείο της προϊσταμένη προσωπικού, η οποία με φοβέρησε και με έβαλε να υπογράψω ένα έντυπο ότι πλέον θα είμαι σε ένα Performance Improvement Plan για 6 μήνες και ενδιάμεση αξιολόγηση στους 3 ώστε να βελτιωθώ, το οποίο περιελάμβανε και τρεις τομείς συγκεκριμένους: ότι κάνω τσαπατσουλιές στην δουλειά, δεύτερο δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή αλλά κάθε εβδομάδα στην εβδομαδιαία αξιολόγηση μου το διαβάζουν, και ότι δεν κάθομαι αρκετά στο γραφείο μου και περιφέρομαι. Έφυγα από το γραφείο εκείνη την ημέρα με την ούρα κάτω από τα σκέλη. Ο πατέρας μου λέει ότι μάλλον το είδαν ως προκλητικό που πήγα διακοπές αυτές τις 30 ημέρες και έφερα και γλυκό στο γραφείο: χαλβά σοκολάτας Ντουμπάι. Δηλαδή τι περίμεναν: να καθίσω σπίτι μου και να κλάψω; Παρασκευή εργάστηκα στο γραφείο σε αυτά που έκανα τον Μαρτιο και μετά ήρθε ευτυχώς το Σαββατοκύριακο. Σιγά σιγά έμαθα τι επιτέλους εννοούν στο έντυπο που με έβαλαν και υπέγραψα. Όταν μου δίνουν μια δουλειά και μου λένε να την βγάλω γρήγορα, ναι την βγάζω γρήγορα. Περιέχει λάθη; Πιθανόν. Ωστόσο η έμφαση είναι στο γρήγορα. Αν είναι ας μην μου πουν να βιαστώ. Τέλος πάντων κάθισα και έκανα τα διάφορα που μου έδωσαν καλύτερα και την έβγαζα την δουλειά. Ότι κάνω πολύ μεγάλα διαλλείματα δεν το κατάλαβα καθόλου διότι πηγαίνω κυρίως στο μπάνιο. Στην δεύτερη εβδομαδιαία αξιολόγηση το εξήγησα και επιτέλους κατάλαβα από που είναι το πρόβλημά μου: όχι από τους άμεσουν προϊσταμένους μου, αλλά από αυτούς άλλων τμημάτων της πληροφορικής που δεν με ξέρουν. Μάλλον χρειάζεται χαρτί από γιατρό να πάω. Για να μην πολυλογώ οι δύο πρώτες αξιολογήσεις δεν πήγαν καλά. Σταδιακά όμως επιτέλους κατάλαβα τι στο καλό θέλει η προϊσταμένη μου: Εγω δεν φτιάχνω dashboards και εφαρμογές, όσο χειρίζομαι δεδομένα. Αν μου δώσεις κάτι να κάνω θα βγάλω την δουλειά, και θα βρω τι είναι λάθος με τα στοιχεία. Η προϊσταμένη θέλει να κάνω κάτι το πιο ορατό. Στην τρίτη αξιολόγηση, αφότου γύρισα από το Λας Βέγκας πήγα μέσα βέβαιος ότι έκανα καλή δουλειά. Απεδείχθει ότι ο άμεσο προϊστάμενός μου ήταν ευχαριστημένος, αλλά η προϊσταμένη του (η διεμφυλική) όχι. Για όνομα, το να γράφω βραχίες οδηγείες μου είναι πολύ δύσκολο. Το έκανα δημοτικό/γυμνάσιο, η έκθεση μου πήγε κατά διαόλου διότι δεν πήγε αρκετά, με αποτέλεσμα να γράφω λεπτομερώς και να έχω ζήτημα, ιδίως Ελλάδα, ότι δεν γράφω αρκετά παρότι γράφω λεπτομερώς. Εδώ το ανάποδο, και όταν γράφω βραχέως είναι πολύ μεγάλο για την αρεσκεία τους. Η αίσθηση που έβγαλα είναι ότι ο άμεσος προϊστάμενος θέλει να πετύχω αλλά η από πάνω του όχι. Δεν μπορώ να κάνω πολλά πέραν από το να ψάξω άλλη δουλειά. Έκανα ως και συνέντευξη αλλά δυστυχώς είναι καλά αμοιβώμενη αυτή που έχω. Συνεχίζω και βλέπω. Τουλάχιστον πήγα EDC και χάρηκα, έστω και αν τώρα είμαι πτώμα.

Το μη αναμενόμενο ταξίδι στην Ελλάδα για Πάσχα

 Πέρασα Ελλάδα το Πάσχα για πρώτη φορά μετά 15 χρόνια και θυμήθηκα τι χάνω. Το έχω πάρει απόφαση, θα αποπληρώσω το στεγαστικό δάνειο, θα μετακομίσω από το σπίτι και μετά θα το νοικιάσω και θα επανέλθω Ελλάδα. Όταν το ανέφερα στους γονείς, κοίταξαν για certificate of deposit, ή όπως το λέμε στην Ελλάδα κλειστή κατάθεση, και δίνει επιτόκιο 4%. Από την μία το εκμεταλλεύτηκα και όταν γύρισα Αμερική έκλεισα τα λεφτά μου, από την άλλη όμως έτσι ξεκίνησε η ελληνική οικονομική κρίση: μετά την κατάρρευση της Lehman brothers οι τράπεζές μας βρέθηκαν χωρίς ρευστότητα και πέρασαν την ανάγκη τους στους πελάτες λιανικής. Τώρα το πρόβλημα ομαλοποιήθηκε με τα ομόλογα Αλογοσκούφη, αλλά εκεί ήταν που ξεκίνησε η κατρακύλα της Ελληνικής οικονομίας. Η Αμερικανική οικονομία σε αυτή την φάση έχει περάσει σε δημόσια λιτότητα που προκαλεί το DOGE και έχασε την εμπιστοσύνη των αγορών με τους δασμούς και τις επιθέσεις κατά του κεντρικού τραπεζίτη από τον πρόεδρο Τραμπ. Όταν έγινε η Ελληνική κρίση αυτή ξεκίνησε από καθαρά εξωτερικά αίτια και πληρώσαμε τις αμαρτίες δεκαετιών. Ο λόγος που είμαι τώρα ΗΠΑ είναι η Αλλαγή του Ανδρέα. Η Αμερική τουλάχιστον λόγω του κεντρικού της ρόλου στην παγκόσμια οικονομία πληρώνει κατευθείαν τα λάθη της ηγεσίας, αντί να κάθεται για δεκαετίες να νομίζει ότι οι μη συμβατικές οικονομικές πολιτικές δουλεύουν διότι τα κουκουλώνανε λογιστικά. 

Για να γυρίσω στο θέμα της ανάρτησης την Παρασκευή προ του Λαζάρου παίρνω το αστικό λεωφορείο για τον σιδηροδρομικό σταθμό στο κέντρο και μετά τραίνο, λεωφορείο, επόμενο λεωφορείο και έφτασα στο LAX. Το μόνο μέσο που ήταν στην ώρα του ήταν το αστικό λεωφορείο του Φρέσνο. Όλα το υπόλοιπα είχαν καθυστέρηση, μέχρι και η πτήση για Γερμανία οπότε πρόλαβα όλα. Στο τραίνο διάβαζα τη Ναυτεμπορική από τα Ποσειδώνια η οποία έμεινε στο LAX διότι εκεί την τελείωσε. Στο λεωφορείο από Union Station για LAX με ρώτησε ένας αν ήμουν Έλληνας που πήγαινα Ελλάδα για Πάσχα διότι είδα την αναγνώσιμη ύλη μου. Έφαγα στο αεροδρόμιο ένα δοχείο noodles από το Hudson News και χάρηκα διότι βρήκα κάτι νηστήσιμο. Στο αεροπλάνο έφαγα ότι με ταϊσανε, ζυμαρικά, και είδα 4 ταινίες. Στην τελευταία, Transformers One, έκανα διαλλείματα ύπνου. Μόναχο είχε δωρεάν εφημερίδες που πήρε, αλλά αρκετά άυπνος δεν διάβασα πολύ. Η πτήση Ελλάδα γεμάτη και στο αεροδρόμιο με περίμεναν οι γονείς που με ευχαρίστησαν που ήρθα Ελλάδα. Φτάσαμε σπίτι, έφαγα, την έπεσα, και την επομένη, Κυριακή των Βαϊων, με ξύπνησε ο πατέρας και πήγαμε στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ήταν εκεί και ο επίσκοπός μας, Πειραιώς Σεραφείμ. Έμελε να είναι η μόνη φορά που ξύπνησα πρωϊ, όλες τις επόμενες ημέρες ξύπνησα νύχτα. Ακόμα και Τρίτη του Πάσχα κάπου 6 η ώρα σηκώθηκα. Την Κυριακή των Βαϊων ήρθε η αδερφή μου σπίτι, φάγαμε αλλά έμελε να την δω μόνο στο τέλος τους ταξιδιού διότι πήγε στον Εξαπλάτανο με τον σύζυγό της. Η πεθερά της διαγνώστικε με καρκίνο και συγκινήθηκε πολύ όταν έμαθε ότι επέλεξε να έρθει να την δει αντι να περάσει το Πάσχα μαζί μου. Δεν με πειράζει, θα την δω ελπίζω Ιούλιο.

Μεγάλη Δευτέρα, πέραν από μαγαζιά, πήγα στον οφθαλμίατρο. Έκανα το κανονικό τεστ που στην Αμερική θα το έκανα μετά μήνες και τα μάτια μου είναι εντός ορίων. Έχω πρεσβυωπία, και με πείραξε στην πτήση διότι η μπροστινη πήγε πολύ πίσω την θέση της, η οθόνη ήρθε στα μάτια μου και έπρεπε να πάω πίσω μπας και μπορέσω να δω. Ωστόσο δεν έχω "σκότωμα" σοβαρό, δηλαδή να μου συσκοτίζονται πολύ τα μάτια. Θέλει όμως να με ξαναδεί την Ιούλιο. Η σταγόνα που μου έβαλε στα μάτια με έστειλε νοκ άουτ και με το γύρισα σπίτι έπεσα και κοιμήθηκα και σηκώθηκα πολύ νύχτα. Μεγάλη Τρίτη πήγα στον οδοντίατρο ο οποίος επίσης θέλει να με ξαναδεί τον Ιούλιο. Ωστόσο τα κατάφερα και πήγα στο Νυμφίο και ο επίσκοπός εκεί (όχι ο Πειραιώς, μάλλον ο Προκοννήσου) μας είπε μία συγκινητική ιστορία από την Τρούμπα στον Άγιο Σπυρίδωνα, από την εποχή που ο Πειραίας είχε εκδιδόμενες γυναίκες. Η Μεγάλη Τρίτη είναι η ημέρα τους. Μεγάλη Τετάρτη πήγαμε στο εξοχικό στην Εύβοια όπου περάσαμε την υπόλοιπη Μεγάλη Εβδομάδα. Πήγα στο Ευχέλαιο στο Αλιβέρι. Μεγάλη Πέμπτη πήγαμε στον Άγιο Λουκά όπου ήμασταν την υπόλοιπη εβδομάδα. Στον επιτάφιο την Μεγάλη Παρασκευή θυμήθηκα τι χάνω Αμερική. Όλο το χωριό ήταν εκεί και υποσχέθηκα ότι θα κάνει δύο ώρες όλο το χωριό. Στην Αμερική απλά πάμε στο πάρκινγκ και είμαστε μόνο οι Ορθόδοξοι, όχι όλη η κοινότητα. Τώρα δεν κάναμε τον Επιτάφιο όλο διότι οι γονείς δεν μπορούν λόγω ηλικίας και εγώ ήθελα ύπνο λόγω τζετ λαγκ. Την επομένη πρώτη Ανάσταση και το βράδυ Ανάσταση με τα πυροτεχνήματα τα μεσάνυχτα. Πυροτεχνήματα μεσάνυχτα έχω δει μόνο EDC στην Αμερική. Επίσης φάγαμε το ωραιότατο Πασχαλινό γεύμα που έφταξε η μητέρα μου. Πάντως γυρίσαμε Δευτέρα του Πάσχα Πειραιά, και την Τρίτη το βράδυ το πέρασα στης αδερφής μου.

Πέταξα Τετάρτη. Στην Φρανκφούρτη είχε καθυστέρηση στην απογείωση διότι άλλαξε ο αέρας και άλλαξαν τον αεροδιάδρομο σε όλες τις πτήσεις. Λος Άντζελες έφτασα με 45 λεπτά καθυστέρηση και περίμενα κάπου τόσο να περάσω τα σύνορα. Το λεωφορείο/τραίνο των 2.30 δεν το προλάβαινα, αλλά μπόρεσα το λεωφορείο των 4.30. Ήμουν αρκετά τυχερός που έφτασα σε φάση που είχε ακόμα αστικό λεωφορείο και έτσι ήμουν σπίτι στις 11. Έκτοτε περισσότερο κανόνισα της δουλειές που μου είχαν μείνει. Αγόρασα τρόφιμα, πήγα το αμάξι σέρβις και καθάρισα τον κήπο. Αύριο επιστρέφω στο γραφείο. Σήμερα ξύπνησα στις 5, βλέπουμε αύριο τι θα γίνει.

Ταξίδι στο Laughlin και το Grand Canyon: Στο Grand Canyon

 Όταν ξεκίνησα να κλείσω το που θα κοιμηθώ δεν ήθελα το Las Vegas ή το Laughlin ως σημείο εκκίνησης για το Grand Canyon διότι θυμάμαι από το 1996 πόσο κουραστικό για εμένα το επιβάτη, πόσο μάλλον τον πατέρα μου που οδηγούσε, ήταν οι 3 ώρες ταξίδι επιστροφής. Έτσι αποφάσισα να κλείσω στο Williams κυρίως διότι μου άρεσε η τιμή του ξενοδοχείου. Εν τέλει το Williams δεν είναι η μέση του πουθενά. Έχει ένα ωραίο ιστορικό κέντρο, αν και πέραν αυτού δεν έχει πολλά πέραν από ξενοδοχεία. Έχει και ελληνικό εστιατόρειο αλλά δεν το βρήκα ανοιχτό. Στο δωμάτιο μου έφτασα 2.45 και κάθισα και έστησα τον υπολογιστή. Το κακό ήταν ότι το WiFi του ήταν αδύναμο αλλά μετά από ένα δεκάλεπτο με ανοιχτό υπολογιστή έπιανε. Περπάντησα στο κέντρο και μου άρεσε και εν τέλει έφαγα στην δεύτερη βόλτα, αλλά εν τέλει το μέρος που κάθισα δεν είχε νηστίσιμο. Έφαγα μακαρόνια αλφρέντο. Αν ήξερα ότι το εισιτήριο ήταν για 7 ημέρες ίσως να είχα πάει στο Grand Canyon εκείνη την ημέρα, αλλά δεδομένου πως μου ήταν το ταξίδι επιστροφής την επομένη, θα ήθελα να οδηγήσω πάλι στην ερημιά νύχτα; Έπεσα και κοιμήθηκα και την επομένη με ξύπνησαν οι γείτονες, μία οικογένοια με παιδιά που έκαναν φασαρία. Αυτό κακό δεν ήταν τόσο διότι όσο νωρίτερα πας τόσο λιγότερη κίνηση πέφτεις διάβασα. Πήγα ιντερνετ και μετά έφυγα. 

Ανάμεσα Williams και την είσοδο του εθνικού πάρκου έχει δύο χωριά όπου τα ξενοδοχεία είναι πολύ ακριβότερα. Στο τελευταίο, δύο μίλια πριν την είσοδο σταμάτησε στο ΙΜΑΧ για σωματική ανάγκη. Ευτυχώς διότι μόλις βγήκα στο δρόμο έπεσε στην ουρά εισόδου του πάρκου. Προσπάθησα να προαγοράσω το εισιτήριο στο ΙΜΑΧ αλλά το μηχάνημα είχε χαλάσει σε εκείνη την φάση. Δεν θυμάμαι το 1996 να περιμέναμε πολύ ώρα για να μπούμε. Την Δευτέρα, η οποία σε τελική ανάλυση ήταν μία τυχαία Δευτέρα του Απριλίου, περίμενα 45 λεπτά. Αν έτσι πάει τυχαία Δευτέρα, τι γίνεται σε αργίες και καλοκαίρι; Μόνο μία λωρίδα δεν ήταν ανοιχτή, άρα το καλοκαίρι πρέπει να είναι χάλια. Είχα μπουκαλάκι νερό και μπάρες τις οποίες έβαλα στο πουλόβερ, το μπουφάν το άφήσα στο αμάξι, και τα φόρεσα όταν έφυγα. Εκ των υστέρων έπρεπε να πάρω το καπέλο, αλλά είπα δεν θα το χρειαζόμουν. Ευτυχώς δεν κινδύνευσα από ηλίαση ή θερμοπληξία, αν και το μεσημέρι είχε σχετική ζέστη και έβαλα το πουλόβερ στην μέση αντί να το φοράω. Την νύχτα στο Williams η θερμοκρασία ήταν λίγο πάνω από το μηδέν Κελσίου. Το σημείο που επισκεύθηκα ήταν το South Rim. Υπάρχει το North Rim κάπου 200 μίλια με το αμάξι, πολύ λιγότερο σε ευθεία γραμμή, το οποίο δεν έχει ανοίξει ακόμα λόγω χειμώνα, το East Rim που ήταν κάπου 50 μίλια και το West Rim το οποίο είναι ιδιωτικό, ανήκει σε Ινδιάνους όπως ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση. Αφότου πάρκαρα και μάλιστα στο πάρκινγκ 1, υπήρχαν πινακίδες ότι τα πάρκινγκ γεμίζουν πολύ νωρίς και υπάρχει πιο στο βάθος, περπατάω προς το άκρο του γκρεμού. Είναι λιγότερο δραματικό απ'ότι το περιγράφω: Στα επικίνδυνα υπάρχει κιγκλίδωμα συν υπάρχει κανονικό μονοπάτι ασφαλτοστρωμένο για πεζούς, ποδηλάτες και αναπήρους σε όλη την άκρη. Αν θες να κατέβεις κάτω στον ποταμό Κολοράντο υπάρχουν μονοπάτια, αλλά αν έχεις υπ'όψιν ότι η υψομετρική διαφορά είναι 1500 μέτρα από την άκρη του γκρεμού ως τον ποταμό. Στην ταινία έλεγαν, και ο φίλος μου επιβεβαίωσε, ότι θέλεις ολόκληρη ημέρα να ανέβεις και να κατέβεις από πάνω μέχρι κάτω. Δεν κατέβηκα μέσα στο φαράγγι.  Αν το Grand Canyon είναι το φαράγγι της Σαμαριάς, το αντίστοιχο θα ήταν ότι έμεινα επάνω στο Ομαλό. Ωστόσο δεν παύει να περπάτησα 8 μίλια περίπου, ή 13 χιλιόμετρα, σε ένα μη επίπεδο μονοπάτι. Δεν έμεινα ξεγύμναστος, κάθε άλλο. Επίσης το μονοπάτι ήταν όσο γεμάτο ήταν το φαράγγι της Σαμαριάς με τουρίστες, εώς ότου απομακρυνθείς από τα κεντρικά. Άκουσα να μιλάνε Τουρκικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ολλανδικά, Ιταλικά, Αραβικά, Ινδικές γλώσσες (όχι Ινδιάνιδες), Ισπανικά, Κινεζικά, και ίσως άλλες που δεν θυμάμαι ή απλά δεν πρόσεξα.

 Παρκάρω και βγαίνω στο μονοπάτι και αποφασίζω να πάω προς τα ανατολικά και όχι τα δυτικά που είναι το κέντρο επισκεπτών. Εκ των υστέρων όφειλα να πάω λίγο πιο πολύ πριν γυρίσω ώστε να δω την πρώτη στάση, αλλά ήταν η αρχή της ημέρα, κάπου 10.30, και δεν ήξερα ακόμη. Κάνω αναστροφή, πάω στο κέντρο για τους επισκέπτες και είδα την μία από τις ταινίες που είχε διότι ήθελα λίγο να προσανατολιστώ. Ωστόσο δεν πήγα στο πάρκο για να καθίσω σε ένα σινεμά αλλά για να περπατήσω και έτσι βγήκα μετά την ταινία και πήγα στο μονοπάτι της άκρης με κατεύθυνση το γεωλογικό μουσείο. Το μουσείο, το οποίος είναι άνω των 100 ετών και είναι απλά μία αίθουσα με φοβερή θέα εκτός, έχει μακέτες πως είναι το πάρκο για να καταλάβεις τι βλέπεις εκτός από τον γυάλινο τοίχο και δείγματα βράχων από τις διάφορες γεωλογικές στρώσεις. Καθότι έχω κάνει γεωλογία προπτυχιακά καταλάβαινα πλήρως τι έλεγε, το ερώτημα είναι οι προγραμματιστές φίλοι μου πχ, που δεν έχουν κάνει, τι θα καταλάβαιναν; Μετά είχε και στο μονοπάτι του άκρου μέτρηση ώστε ένα βήμα να είναι 1 εκατομμύρια χρόνια και σου έδειχνε τι πέτρες έχει η σειρά. Περπάτησα προς το Grand Canyon Village, όπου έφαγα νηστίσιμο μεσημεριανό καθότι έχει παλαβούς χορτοφάγους επισκέπτες σε τιμή που δεν βρήκα κακή. Το κρέας ήταν ακριβό πάντως. Αφότου κάθισα και ξεκουραστηκα στο εστιατόρειο ξαναξεκίνησα να περπατάω δυτικά, ελπίζοντας να φτάσω περπατώντας ως το τέλος, ή έστω όσο αντέξω. Περπάτησα γενικά πολλά χιλιόμετρα, περνώντας 3 στάσεις λεωφορείο, εώς ότου κουράστικα πάλι από το πολύ περπάτημα και έτσι πήρα μιά στάση το κόκκινο λεωφορείο το οποίο περνάει κάθε 10 λεπτά. Η μεθεπόμενη στάση όμως ήταν 500 μέτρα και έτσι περπάτησα πάλι. Ξανάνέβηκα μετά για μία στάση, 3 χιλιόμετρα μακρυα, και βλέπω ότι η επόμενη ήταν 1400 μέτρα και λέω χαλάλι, και ας είχε τελειώσει η ασφαλτόστρωση του μονοπατιού. Μετά είχα εντελώς κουραστεί αλλά είχαν μείνει 3 στάσεις ως το άκρο, Hermit's Rest. Έτσι πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα σε κάθε μία και φωτογράφισα. Όσο περπατούσα επίσης φωτογράφιζα συνέχεις, το τοπίο είναι εντυπωσιακότατο. Φτάνω στην τελευταία στάση, είχε υποτίθεται σνακ μπαρ αλλά δεν είδα κατάλογο και λέω ας γυρίσω. Μπαίνω στο λεωφορείο, Ινδοί ρωτούσαν που έχει καλή θέα για ηλιοβασίλεμα αλλά για τέτοια δεν είχα πλέον κουράγιο και απλά κάθισα. Μπήκαν δύο καλοντυμμένες Κινέζες και κάθισαν μπροστά μου. Έβγαλαν το κινητό τους και έβλεπαν φωτογραφίες που τράβηξαν η κάθε μία την άλλη. Μάλλον πρόκειτο για ινφλουένσερς, όχι απλές τουρίστριες. Γενικά ήταν πολύς κόσμος με κάμερες, κάτι που σπανίζει σήμερα καθότι όλοι έχουν έξυπνα κινητά. Γύρισα Grand Canyon Village με το κόκκινο λεωοφορείο και από εκεί το πράσινο για το πάρκινγκ. Πέρασε από το σημείο που είναι τα ξενοδοχεία και η βιβλιοθήκε αλλά δεν είχα κουράγιο πλέον για τίποτα. Παίρνω το αμάξι και οδηγώ μία ώρα πίσω στο Williams. Πήγα στο Safeway και αγόρασα πατάτες μικροκυμμάτων και έφαγα. 

Την επομένη ξύπνησα σχετικά νωρίς και ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής και γύρισα μετά κάπου 8 ώρες οδήγηση πτώμα σπίτι. Βλέπω τον εαυτό μου και είδα μία μαγική εικόνα: Ανάμεσα στο πάρα πολύ περπάτημα που έριξα σε αυτό το ταξίδι και την αφυδάτωση, καθότι έμεινα από νερό στο Barstow, για πρώτη φορά από το λύκειο, η περίμετρος της κοιλιάς έδειχνε μικρότερη από την περίμετρο στήθους. Μετά άρχισα να πίνω υγρά. Χτες ζυγίστηκα στο γυμναστήριο και με έβγαλε 221 λίβρες. Θα ήθελα να είχα λιγότερα, αλλά τόσο η ζώνη όσο και ο καθρέπτης με δείνουν να έχω χάσει. Υποθέτω ότι έχω κάνει μύες. Τις τελευταίες δύο ημέρες ετοιμάζομαι για Ελλάδα και αύριο το πρωϊ παίρνω το τραίνο για LAX. Γενικά πρέπει να συμφωνήσω με το Teddy Roosevelt: όλοι πρέπει κάποτε να επισκευθούν το Grand Canyon, το αξίζει.

Ταξίδι στο Laughlin και το Grand Canyon: στο Laughlin

 Στην Αμερική υπάρχει μία έκφραση: if life gives you lemons, you make lemonade. Οι Ελληνοαμερικάνοι την έχουν ελαφρώς τροποποιήσει, δεν κάνεις λεμονάδα αλλά αυγολέμονο. Η λογική είναι ότι όταν πάνε τα πράγματα στραβά, τα αλλάζεις προς το καλύτερο. Ο πατέρας μου είπε κιόλας ότι θα νιώσω καλύτερα αν αλλάξω παραστάσεις, αν και δεν έχει πάει τόσο χάλια όσο όταν ήμουν άνεργος και είχα κακό ύπνο. Επίσης η μητέρα μου και η αδερφή μου με πίεσαν να έρθω Ελλάδα για Πάσχα. Η πρώτη μου πάντως κίνηση ήταν να κλείσω ταξίδι για το Grand Canyon διότι ήθελα να πάω εδώ και 8 χρόνια όταν έφτασα Φρέσνο και σταμάτησα στον φίλο μου στο Flagstaff. Να πω την αλήθεια ο φίλος έχει φύγει, ότι το Flagstaff είναι η κοντινότερη πόλη στο Grand Canyon το συνειδητοποίησα προς ενός μήνα (ήξερα ότι ήταν κοντά όμως) αλλά τουλάχιστον ήξερα ποιον να ρωτήσω για πρακτικά. Ότι θα σταματούσα στο Laughlin το είχα αποφασίσει διότι δεν ήθελα να πάω Λας Βέγκας καθότι θα πάω σε έναν μήνα για EDC, ήθελα να μιμηθώ το μόνο μας ταξίδι οικογενοιακώς το 1996 στο Grand Canyon και δεν ήθελα να είμαι ημέρες στο μέσον του πουθενά. Αφότου μίλησα με τον Τεξανό φίλο πήρα απόφαση να μείνω Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο Laughlin και Κυριακή-Δευτέρα στο Williams AZ το οποίο συνάδελφοί μου στην δουλειά το είχαν περιγράψει ως η μέση του πουθενά. Εκ των υστέρων αν ήξερα ότι το Grand Canyon West, εκείνο το μέρος που ανήκει στους Ινδιάνους και περπατάς πάνω από μία διάφανη γέφυρα που βλέπεις σε φωτογραφίες να περαπατά ο κόσμος, μόνο μία ώρα από το Laughlin, θα είχα πάει. Επίσης αν ήξερα ότι το εισιτήριο για το Grand Canyon είναι για μία εβδομάδα, θα είχα καθίσει παραπάνω Williams σε σχέση με Laughlin. Ωστόσο ξεκίνησα με τα δεδομένα που είχα πριν φύγω. Πριν παρεξηγηθούμε επίσης, δεν ήξερα να ρωτήσω τις σωστές ερωτήσεις, διότι σίγουρα ο Τεξανός φίλος ήξερε παραπάνω, δεν ρώτησα σωστά. Από την στιγμή που κανόνισα το ταξίδι άρχισα να κοιτάω για Ελλάδα και μήνα Απρίλιο είναι εν τέλει πιο φτηνό το να πετάξω Ελλάδα σε σχέση με την εναλακτική, να πάω με τον Τεξανό φίλο στο Saguaro Man για το οποίο μου είπε ότι είναι ιδέα που έχει αλλά δεν έχει προϋπολογίσει χρονικά για φέτος. Έτσι Πέμπτη πρωϊ μετά από συννενοήσεις έκλεισα εισιτήριο να πετάξω Ελλάδα την Παρασκευή που μας έρχεται από το LAX και μετά μάζεψα το σταθερό μου υπολογιστή και ξεκίνησα για Laughlin, χωρίς να έχω κλείσει το μέσον να πάω LAX. 

Σταμάτησα στο Bakersfield για να ανεφοδιάσω το αμάξι και τον εαυτό μου, μετά στροφή για Barstow αλλά αντί να πάρω εκεί τον Ι-15 για Λας Βέγκας πήρα τον Ι-40. Σταμάτησα Desert Oasis Rest Area και μετά έξοδο στην Lake Havasu για Laughlin. Έφτασα περί την δύση του ηλίου και αφότου έβαλα τα πράγματα στο δωμάτιο βγήκα εκτός ψάχνοντας νηστίσιμο φαϊ. Πήγα στο κοντινά καζίνο με το δικό μου αλλά εν τέλει ήμουν τυχερός και βρήκα ταϋλανδέζικο εστιατόρειο. Το Laughlin έχει δύο άξονες και το είχα ξεχάσει. Ο ένας είναι η Casino Dr που είναι όλα τα καζίνο. Ο άλλος είναι το riverwalk που είναι ανάμεσα στα καζίνο και τον ποταμό Colorado. Το μόνο καζίνο χωρίς πρόσβαση στο Riverwalk είναι το Tropicana, αλλά έμεινα στο Aquarius οπότε δεν ήταν θέμα. Πέμπτη περισσότερο είδα το καζίνο μου και το διπλανό του. Παρασκευή πρωϊ ξυπνάω και αποφασίζω να πάω στο Grapevine Canyon το οποίο είναι 15 λεπτά από το καζίνο να δω τα πετρογλυφικά. Παίρνω το αμάξι και όντως ήταν 15 λεπτά αν και πέρασα δύο μίλια σε χωματόδρομο. Μετά γυρνάω στο ξενοδοχείο και κάνω εξερεύνηση της πόλης. Έφαγα Impossible Burger στο Riverside Casino δίπλα. Γενικά προς μεγάλη μου έκπληξη δεν είχε σοβαρό Κινέζικο φαϊ το Laughlin. Κατά τα φαινόμενα οι Κινέζοι δεν θα διασχίσουν τους ωκεανούς για να πάνε σε ένα υποκατάστατο του Λας Βέγκας το οποίο έχει φτηνο φαϊ όπως είχε το Λας Βέγκας κάποτε, δωρεάν πάρκινγκ, αλλά όχι τα θεάματα του αυθεντικού Λας Βέγκας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είχε θεάματα, κάθε άλλο. Και το δικό μου καζίνο και το διπλανό που έφαγα το πρωϊνό είχαν δωρεάν κλαμπ με ζωντανή μουσική, μάλιστο το ένα είχε καραόκε. Βγήκα και τα είδα το βράδυ, αλλά δεν κάθισα ούτε την Παρασκευή ούτε το Σαββατόβραδο. Παρασκευή απόγευμα έκανα όλο το Laughlin, μέχρι το Harrah's Casino που είχε αρκετό σκαρφάλωμα.Το βράδυ και δεδομένης και την νηστείας, πονούσαν τα πόδια μου αλλά είδα να έχει μαζευτεί το λίπος από τα πόδια μου. Σάββατο πρωϊ πήγα επίσης 15 λεπτά από το καζίνο στο Davis Dam. Μετά πέρασα την γέφυρα για το Bullhead City AZ όπου πήγα σε σούπερ μάρκετ και πήρα ψιλά. Απόγευμα έκανα κολύμπι στην πισίνα με αποτέλεσμα το βράδυ να πονάνε και πόδια και χέρια. Γενικά ο κόσμος ήταν συνταξιούχοι και οικογένοιες με παιδιά. Ελεύθερες κοπέλες δεν είδα αλλά να πω την αλήθεια γενικά έχω δυσκολίες να τις αναγνωρίσω. Κυριακή πρωϊ κάνω τσεκ άουτ νωρίς και μετά περνάω Bullhead City για καύσιμα. Ξεκινάω για το Williams αλλά καθότι θα έφτανα πολύ νωρίς, σταμάτησα στο Seligman και έφαγα μεσημεριανό. Πάλι έφτασα στο Williams μία ώρα νωρίτερα και έτσι έκανα βόλτα στο κέντρο. Περισσότεραν στην επόμενη ανάρτηση.

Ωρα της κρίσεως

 Χτες Τρίτη πάω στο γραφείο, ξεκινάω την ημέρα κανονικά και στις 9 με ενημερώνουν ότι η ποινή μου πέρασε, υπογράφω και πηγαίνω σπίτι. Μετά από έναν μήνα ξεκρέμαστος εν τέλει τιμωρήθηκα με αναστολή και όχι κάτι το χειρότερο. Έτσι βρέθηκα να έχω υποχρεωτικές διακοπές άνευ. Καθότι ακριβώς είχα την Δαμόκλεια σπάθη πάνω από το κεφάλι έχω και σχέδιο τι να κάνω, έστω και όχι τόσο άμεσο. Χτες πρώτη κίνησή μου γυρνώντας σπίτι ήταν να δω το ίντερνετ το οποίο δεν έβλεπα στο γραφείο πλέον. Δεν ξέρω πως μπορούν οι άλλοι αλλά χωρίς ειδήσεις απλά δεν μπορεί να περάσει η ημέρα χωρίς εμένα να έχω άγχος. Φταίει ότι είμαι στο εξωτερικό, αν ήμουν Ελλάδα θα πήγαινε αλλιώς. Είχα την τύχη ότι είχαμε κανονίσει κάτι για το απόγευμα και έτσι μετά τις δουλειές είδα κάποιους συναδέλφους. Πέραν τούτων είδα και τον εκτιμητή για την φορολογική δήλωση του πατέρα μου και έφτιαξα ένα πρώτο πλάνο. Έκλεισα το πρωϊ δωμάτια ξενοδοχείων για να πάω στο Grand Canyon και φεύγω μάλιστα αύριο το πρωϊ. Γυρίζω αρχές της επόμενη εβδομάδας και μετά η ιδέα ήταν να πάω στην πρόβα της χορωδίας για την Μεγάλη Εβδομάδα. Ωστόσο άρχισαν να με πιέζουν και η μητέρα μου και η αδερφή μου για ταξίδι Ελλάδα και κάθισα και το κοίταξα. Αν πετάξω συγκεκριμένες ημέρες η τιμή είναι τζάμπα. Ωστόσο αν είναι θα πετάξω σχεδόν αφότου γυρίσω Φρέσνο και το αυτοκίνητο θα χρειάζεται συντήρηση. Θα μπορούσα να φύγω λίγο αργότερα και να περάσω το Πάσχα Ελλάδα και φυσικά το θέμα είναι κατά πόσον θέλω να φύγω Ελλάδα δύο φορές φέτος. Ναι έχω να περάσω Πάσχα Ελλάδα από το 2009, όταν ήμουν μόνος στον Άγιο Νικόλαο, αν και είχαν έρθει Μεγάλη Εβδομάδα οι γονείς και η αδερφή μου. Ωστόσο το ζήτημα είναι βιολογικό. Πολύ περισσότερες ημέρες απ'ότι θα πετάξω τον Ιούλιο δεν είναι. Το ταξίδι του Ιουλίου δεν πρόκειται να ακυρώσω. Έτσι μιλάμε πάω Ελλάδα, προσαρμόζομαι, γυρνάω, ξαναπροσαρμόζομαι, ξαναπετάω 2 μήνες αργότερα για τον ίδιον κύκλο. Επίσης έκλεισα και εισιτήρια για events εδώ οπότε το πως θα προσαρμοστώ στο δικό τους ωράριο ενδιάμεσα δεν ξέρω. Το χειρότερο είναι ότι αν είναι να πετάξω την άλλη εβδομάδα η απόφαση πρέπει να γίνει σύντομα. 

 Το ότι είμαι σχετικά απασχολημένος δεν σημαίνει ότι δεν σκέφτομαι ποιο θα είναι το μέλλον μου σε αυτή την χώρα. Κάθισα και είδα τους τραπεζικούς λογαριασμούς μου και τι χρωστάω στο στεγαστικό δάνειο. Παρά την τωρινή τιμωρία συνεχίζει να είναι εφικτό να μπορώ να καλύψω το μισό ποσό του στεγαστικού δανείου εώς το τέλος της χρονιάς. Σε δύο χρόνια, το πολύ τρία, θα μπορώ να το αποπληρώσω όλο. Με βλέπω λοιπόν αν είναι να το πληρώσω, να εκκενώσω το σπίτι και να το νοικιάσω. Υπάρχουν υπηρεσίες στο ιντερνετ όπου βάζεις την διεύθυνση και σου λέει τι μπορείς να περιμένεις. Το ποσό είναι παραπάνω από τον μεγαλύτερο μισθό που έλαβα από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά όχι όσο έπαιρναν από τον ΕΛΓΑ τότε. Φυσικά έχει φόρους, έξοδα διαχειριστή κλπ αλλά πραγματικά από το σπίτι αυτό μπορώ να ζήσω καλά Ελλάδα. Αν βρω έταιρον ήμιση όλα αυτά αλλάζουν, αλλά η αισιοδοξία μου έχει προ πολλού εξανεμιστεί. Μίλησα χτες και σήμερα με τον Τεξανό φίλο και πρότεινε να πάω στο Saguaro Man, το οποίο είναι σαν το Burning Man αλλά στην Αριζόνα. Το έξοδο θα είναι όσο περίπου το ταξίδι Ελλάδα για 4 ημέρες. Θέμα είναι ότι στα mini burns όπως λέγονται αυτά τα φεστιβάλ μπορεί και να γνωρίσεις κανέναν. Στο EDC, ή στο Dog Daze ή στο Unity το να γνωρίσω οποιονδήποτε, και μάλιστα κοπέλα, είναι απίθανο. Θα έχω την ελληνική σημαία αλλά ως εκεί. Θέλει κόσμος να μου μιλήσει επειδή την κρατάω, αλλά το δημογραφικό δεν αλλάζει. Σήμερα μάλιστα μου λέει ο συνάδελφος ότι δεν έχει προϋπολογίσει χρόνο για να πάει οπότε το κατά πόσον θα πάει θα το αποφασίσει πιο κοντά σε εκείνη την ημέρα. Με άλλα λόγια, ακόμα και αν δεν πάω Ελλάδα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πάω εκεί, δεν είναι είτε το ένα είτε το άλλο. Πάντως μετά το Πάσχα αν είναι μπορώ να τον επισκευθώ. Θα δω τι θα αποφασίσω

Πόλεμος και ειρήνη

 Ως προς την καθημερινότητά μου δεν έχω κάτι το νεώτερο να γράψω. Έμεινα σπίτι και μαγείρεψα ψάρια αλλά ο καταστροφέας μου δεν γυρίζει. Πρέπει να διαβάσω το εγχειρίδιο. Θα πέσει η θερμοκρασία αλλά όχι σε επίπεδα προ δύο εβδομάδων. Είμαστε κανονικά στην άνοιξη πλέον. Ως προς την εργασία ουδέν νεώτερο θετικό, η αίτηση για Λας Βέγκας απορρίφθηκε στον δεύτερο γύρο.

Το θέμα για το οποίο ήθελα πολύ να γράψω εδώ και καιρό είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ο Τραμπ έχει αρχίσει να τα παίρνει στο κρανία με τον Πούτιν και να συνειδητοποιεί ότι δεν θέλει ειρήνη αλλά νίκη. Το άλλο μέτωπό στην Γάζα έφερε μία εκεχειρία αλλά ειρήνη δεν μπορεί να φέρει διότι η τωρινή κυβέρνηση του Ισραήλ δεν μπορεί να αποδεχτεί μία τελική λύση που να περιλαμβάνει Παλαιστινιακό κράτος. Ακόμα και αν αποβληθεί η Χαμάς πλήρως από την Γάζα, το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι ηρεμία, όχι ειρήνη. Στην Ουκρανία είχαμε το θέμα ότι ο Τραμπ άκουγε τον Πούτιν και έβγαλε συμπέρασμα ότι για όλα φταίει ο Ζελένσκυ που δεν απεδέχθει ήττα χωρίς πόλεμο. Είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να παραδεχθεί δημοσίως ότι έκανε λάθος, αλλά μάλλον το καταλαβαίνει ιδιωτικώς, αφότου έκοψε ροή πληροφοριών στην Ουκρανία και η Ρωσία αντεπιτέθηκε στο Κούρσκ. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι πόλεμος φθοράς. Η Ουκρανία δεν έχει σημειώσει πέραν από αμυντικές επιτυχίες, αλλά η Ρωσία δεν έχει καταφέρει να καταβάλλει τον Ουκρανικό στρατό. Τα σοβιετικά αποθέματα όπλων έχουν σε μεγάλο βαθμό εξαντληθεί. Η Ρωσία δεν έχει πλέον εφεδρικό πυροβολικό και αγόρασε από την Βόρεια Κορέα πυροβόλα σε περίεργο διαμέτρημα που μόνο η Β. Κορέα παράγει, διότι αγόρασε βλήμματα πυροβολικού. Η αναλογία πυροβολικού φαίνεται να έχει ισορροπήσει σχετικά, δεν είναι το καταθλιπτικό που ήταν ως τώρα. Προς μεγάλη έκπληξη πολλών αναλυτών η Ρωσία έχει καταφέρει και στρατολογεί αρκετούς για να διατηρεί αριθμητικά τις ένοπλες δυνάμεις, ενώ η Ουκρανία πλέον χωλαίνει. Πλέον είμαστε στην κατάσταση να δούμε ποιος θα καταρρεύσει πρώτος, αλλά καθότι δεν γνωρίζουμε την εσωτερικής κατάστασης της κάθε χώρας, μόνο μπορούμε να μαντέψουμε. Πάντως η εκεχειρία της Μαύρης Θάλασσας περισσότερο δείχνει τι θέλει η Ρωσία: άρση κυρώσεων. Οι ειρηνευτικές προτάσεις της Ρωσίας είναι περισσότερο προτάσεις υποταγής της Ουκρανίας παρά παγίωσης της κατάστασης, όπως ο Τραμπ πίστευε ότι θα ήταν αποδεκτό. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει και οι όλες κινήσεις του αυτό δείχνουν.

Φυσικά το ερώτημα είναι που βάζει αυτό την Ελλάδα. Το θετικό είναι ότι μας έχουν προκύψει διάφορες αποφάσεις της ΕΕ που διευκολύνουν τους εξοπλισμούς μας. Το αρνητικό είναι ότι υπάρχουν πολλά κενά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται λχ με την Πορτογαλία που πρέπει να φτιάξει στρατό σχεδόν από το μηδεν. Ο ΕΣ έχει παραπάνω ταξιαρχίες από την Bundeswehr. Μας έχει προκύψει από το πουθενα πρόταση από την Ιταλία για δύο φρεγάτες Μπεργκαμίνι μεταχειρισμένες. Μάλιστα η πρόταση είναι για 2 + 2 νέες στην τιμή μία Κίμων. Αν δεχτούμε την πρόταση, και πάρουμε την 4η κλάσης Κίμων, θα έχουμε ως το 2030 4 Κίμων, 4 Μπεργκαμίνι, 4 ΜΕΚΟ κατά προτίμιση εκσυγχρονισμένες και λογικά μόνο δύο S, τις Έλλη και Λήμνος. Βέβαια το ερώτημα είναι να θα έχουμε τα λεφτά για να πάρουμε όλα αυτά. Ο στόλος χρειάζεται υποβρύχια, επίσης. Ο Στρατός Ξηράς, μέγας ριγμένος ως αυτή την στιγμή, χρειάζεται νέο Τεθωρακισμένο Όχημα Μάχης. Δεν μας άρεσε το Lynx λόγω κόστους παρότι η Γερμανία έχει υποσχεθεί εργοστάσιο παραγωγής και όχι μόνο συναρμολόγησης, δεν μας άρεσαν τα μεταχειρισμένα Bradley λόγω κόστους πάλι και λένε να μετατρέψουν τα Μ 113 στο ΤΟΜΑ, κάτι το οποίο δεν λειτούργησε για την Αυστραλία καθόλου καλά. Η αεροπορία θέλει άλλα 16 Rafale συν άλλα 20 F-35. Η μεγάλη προτεραιότητα κατά την αναγγελία του ΥΠΕΘΑ είναι η Ασπίδα του Αχιλλέα, δηλαδή ο εκσυγχρονισμός της αντιαεροπορικής άμυνας. Όλα αυτά μαζί, συν άλλα χρόνια προβλήματα είναι ένα πολύ μεγάλο ποσό και σε αυτή την φάση το ερώτημα είναι τι θα αναγγείλει ο Πρωθυπουργός στην Βουλή την άλλη εβδομάδα. Η Ελληνική οικονομία τα έχει πάει πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο, φέτος για πρώτη φορά στα 204 χρόνια Ελληνικού κράτος προβλέπεται δημοσιονομικό πλεόνασμα, αν βέβαια δεν το ξοδεύσουμε όλο. Στον τομέα της Εθνικής Άμυνα, όπως και στον τομέα της οικονομίας γενικότερα, η χώρα ακόμα καλύπτει τις πληγές της χρεωκοπίας. Βλέπουμε τι θα καλυφθεί πρώτο.

Θερμότερος καιρός

 Δεν μου αρέσει να κρατάω αναρτήσεις με δυσάρεστο περιεχόμενο ως τις πλέον πρόσφατες. Ωστόσο αυτές τις δύο εβδομάδες δεν έχει γίνει ως προς το μέτωπο της εργασίας τίποτα. Δουλεύω κανονικά στο γραφείο, δύο φορές μάλιστα με άφησαν να δουλέψω από το σπίτι. Ο εκτιμητής μου λέει ότι θα την σκαπουλάρω, δεν είναι καθόλου βέβαιο διότι όταν ανέφερε την υπόθεσή μου σε ανώτερο κλιμάκιο του απάντησαν ότι δεν είναι έτσι. Έτσι κάθισα και του εξήγησα παραπάνω λεπτομέρειες. Από άλλα νέα η μόνη αίτηση για δουλειά που έκανα και προχώρησε ήταν αυτή για υπάλληλος τμήμα νερού στο Λας Βέγκας. Οι υπόλοιπες απορρίφθηκαν. Πέραν τούτου επιβεβαίωσα δυστυχώς ότι έχω πρεσβυωπία. Δεν μπορώ να διαβάσω το περιοδικό όταν είναι πολύ κοντά, τουλάχιστον όταν φοράω γυαλιά. Το πρώτο σημάδι ήταν τότε στο ταξίδι στο Λας Βέγκας με τον φίλο που εν τέλει πήρε διδακτορικό από το Κολούμπια. Αυτό το Σαββατοκύριακο κάθισα και κατέστρεφα γρασίδι στον εξωτερικό χώρο με τον καινούργιο καταστροφέα. Προς έκπληξή μου τα χέρια κουράστηκαν. Η έκπληξη είναι διότι χτες δεν πήγα γυμναστήριο. Η ημέρα ήταν αρκετά γεμάτη και ξεκίνησε στον αθλητικό χώρο ενός σχολείο, όπου κάναμε γύρους μία ώρα με μία φίλη και τον σύζυγό της. Μετά πήγα σε αρκετά ταξίδια σε μαγαζιά κάνοντας ψώνια και το βράδυ, προς έκπληξη μου βγήκα με παρέα για μπιλιάρδο. Όσο ήμουν σπίτι έκανα τον κήπο εξωτερικά, και επίσης το ίδιο έκανα σήμερα μετά την εκκλησία και το γυμναστήριο. Όταν πήγα στο γυμναστήριο για πρώτη φορά φέτος έκανε αρκετή ζέστη, θα μπορούσα να είχα κολυμπήσει. Πάντως σε αυτή την φάση πολεμάω για να κρατήσω το σπίτι εξωτερικά καθαρό ώστε να μην έχω πρόβλημα με τον έλεγχο φέτος. Αν δεν είχα μείνει απο μπαταρία θα είχα κάνει παραπάνω, αλλά αποφορτίστηκε και μετά έπεσε η νύχτα. Στο γυμναστήριο είχα και καλο μύνημα. Όταν ξεκινάω τη νηστεία πάντα αναρωτιέμαι που θα χάσω βάρος και μετά όμως βλέπω να μην μαζεύομαι πουθενά. Μετά τη συναισθηματική δυσκολία από την δουλειά έλεγα ότι θα είχα ξεκινήσει το κάψιμο νωρίτερα. Ε, στην τρίτη εβδομάδα, πιο νωρίς από την πιο συνήθη τέταρτη, με βλέπω να είμαι εκεί που είχα φτάσει πριν τελειώσει η προηγούμενη νηστεία. Τώρα είναι που θα αρχίσω να βλέπω την πτώση, αλλά πολύ αργά ως συνήθως. Δεν θα έλεγα ότι όλα πάνε καλά, συνεχίζω να ανησυχώ για την πολιτική κατάσταση Αμερική, συνεχίζω να νιώθω "σαν να'μουνα υπόδικος και περιμένω δίκη" που λέει το άσμα, αλλά νιώθω καλύτερα. Αν μη τι άλλο σκέφτηκα ότι αν με πάρουν σε μία 100% remote job θα μπορούσα να μετακομίσω Ελλάδα και να είμαι σαν βασιλιάς με μισθό Αμερικής συν να νοικιάσω το σπίτι μου για παραπάνω εισόδημα. Αλλά ας δούμε τι θα γίνει και πότε.

Προβλήματα στην δουλειά

Οι γονείς μου λένε να μην συζητάω το πρόβλημα που έχει ανακήψει στην δουλειά στην εκκλησία, σε σημείο που δεν το είχαν πει στον γαμπρό μου. Το καλό είναι ότι εδώ είμαι σχετικά ανώνυμος, δεν έχω ούτε φωτογραφία ούτε το όνομα, αλλά πρέπει να τηρήσω μία ασάφεια. Δεν κινδυνεύω να απολυθώ αλλά δεν είναι ευχάριστα. Τουλάχιστον κάποια πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει. Μου φαίνονταν πολύ παράδοξο ότι η προϊσταμένη μου έκανε την ζωή δύσκολη στο γραφείο διότι ακριβώς ήξερα το άτομο χρόνια και τι χουνέρια έχει. Το έκανε για να με προστατεύσει διότι την παρέκαμψαν με την προϊσταμένη και προϊστάμενο της. Πάντως άργησε, άλλαξα συμπεριφορά τον Νοέμβριο αλλά κρίνομαι για το πως συμπεριφερόμουν online τον Οκτώβριο. Σε αυτή την φάση μιλάω ουσιαστικά με δύο άτομα στο Φρέσνο, το ένα είναι η φίλη που επίσης είναι υπεύθηνη του συνδικάτου για τους ειδικούς γεωπληροφορικής και ο άλλος είναι ο εκτιμητής. Ο τελευταίος είναι ο πιθανότερος να βοηθήσω να την σκαπουλάρω διότι έχει τις διασυνδέσεις και γνωρίζει τους ανθρώπους, αλλά έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που εργάζονταν στον δήμο. Όταν πήρε κολλητό του συνταξιούχο πρώην του συνδικάτου του δήμου, του προκάλεσε έκπληξη για το τι κατηγορούμαι. Δεν ήταν καν κάτι στους κανονισμούς την εποχή του. 

Δουλεύω στον δήμο 8 χρόνια. Τελευταία φορά που ήμουν στην ανεργία είχα επισκευθεί τους γονείς, κάθισα κάτι ημέρες και ανέβηκα με το τραίνο στο Πόρτλαντ όπου είδα τον Βολιώτη φίλο. Έκτοτε οι γονείς μετακόμισαν Ελλάδα και ο Βολιώτης φίλος είναι στην Φλόριντα παντρεμένος με μικρά παιδιά. Το να τον επισκευθώ και να πηγαίνουμε τα βράδυα μας έξοδο, είναι δύσκολο ακόμα και αν είχε μείνει σε οδηγήσιμη απόσταση. Το 2010 όταν είχα μείνει χωρίς σπίτι για κάπου μία εβδομάδα πήγα στο σπίτι της θείας μου στο Fort Lauderdale και κάθισα, ενώ η θεία ήταν το καλοκαίρι Ελλάδα. Έκτοτε ο σύζυγός της έχει αρχίσει να τα χάνει, συν το ότι όπως μου είπε η μητέρα πουλάνε το σπίτι τους και πάνε προς Ορλάντο όπου είναι ο γιος τους. Μόνος θεωρητικά είναι ο Τεξανός φίλος ο οποίος είναι στο Σαν Ντιέγκο σε αυτή την φάση υποψήφιος διδάκτορας. Δεν το βλέπω πραγματικά όπως και δεν βλέπω ταξίδι Ελλάδα όταν έχω ήδη εισιτήριο για τον Ιούλιο με μία αεροπορική εταιρεία που δεν πετάει ως τον Ιούνιο. Το 2010 που ήμουν 15 χρόνια μικρότερος τα πολλά υπερατλαντικά ταξίδια την ίδια χρονιά με πείραξαν. Το τζετ λαγκ δεν είναι αστείο. 

 Μέσα σε όλα είμαστε και στη νηστεία. Η στεναχώρια είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί η όρεξή μου κάποιες ημέρες και να ξεκινήσω με αρκετά επίπεδο στομάχι. Προσευχόμουν να γίνω λεπτός, έγινε έστω και με τον δεύτερο χειρότερο τρόπο, ύστερα από το να ασθενήσω.  Έχω παραδόξως πρωϊνο για αρκετό καιρό, αλλά πρέπει να βρω κουράγιο και χρόνο να μαγειρεύω για τα άλλα γεύματα. Ήδη νιώθω το αδυναμία ως αποτέλεσμα της μείωσης της κατανάλωσης θερμίδων, θα αρχίσει να περνάει και στην μέση μου αλλά όπως πάντα με τρόπο ο οποίος δεν είναι καθόλου εμφανής εκ των προτέρων. Το κλασικό ερώτημα κάθε χρονιά είναι απλό: καλύτερα έτσι ο αργός τρόπος απώλειας ή το εντατικό που μου συμβαίνει όταν πάω EDC; Σε τελική ανάλυση ζούμε στην εποχή όπου απαιτούμε το αποτέλεσμα να είναι άμεσο και η ταχεία απώλεια βάρους είναι απλά επικίνδυνη. Όχι ταχεία με την έννοια EDC, αλλά η πολύ πιο ταχεία στυλ πολλά κιλά την ημέρα. Θα μαζευτεί η κοιλιά, απλά με μη αναμενόμενο τρόπο. Αύριο είναι Κυριακή της Ορθοδοξίας, η τελευταία ημέρα που το σώμα μου αντέχει να χορέψει ενώ νηστεύει. Όσες φορές έχω βγει αργότερα πριν το Πάσχα, το σήμα μου δεν άντεχε και κουράζονταν γρήγορα.

Τέλος φορολογική δήλωση

 Είχα παραδόξως ισχυρή ανταπόκριση από την προηγούμενη ανάρτησή μου. Έχω μία πολύ καλή ιδέα το τι προκάλεσε την συστημική κρίση της Ελλάδας που εν τέλει κορυφώθηκε στην υπερδεκαετή οικονομική κρίση που με έφερε στην Αμερική. Θυμάμαι πολύ καλά το σχόλιο ενώ συμμαθητή μου από την Ελλάδα ότι εγώ Αμερική τα έχω καταφέρει καλύτερα από όλους στην Ιωνίδειο, τουλάχιστον οικονομικά. Η ώρα τώρα είναι 10 παρά 10 το βράδυ και έξω δεν κυκλοφορεί ψυχή στους δρόμους. Αν αυτό είναι η επιτυχία, ας μου λείπει. Θέλω να είμαι σε μέρος όπου έστω και αν δεν ξέρω κανένα, τουλάχιστον νιώθω ότι ανήκω σε ένα σύνολο. Εδώ, ο καθένας για την πάρτη του, πολύ περισσότερο από την Ελλάδα. Ως προς τα νεώτερα δεν με πήραν για την θέση στο Caltrans άρα προς το παρόν μένω στον δήμο. Με έβγαλαν φίλοι μου την Παρασκευή και έφαγα την μπριζόλα που δεν έφαγα την προηγουμένη Τσικνοπέμπτη. Σάββατο βράδυ σε μία εν τέλει πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση, ένα reggaeton rave στο Rainbow Ballroom. Αν και είμαι πιο ανοιχτος σε λάτιν κατά το καρναβάλι, ήμουν ανήσυχος ως προς το τι θα έπαιζαν. Εν τέλει μου άρεσε η reggaeton που έπαιζε και εν τέλει δεν ήταν το μόνο που έπαιζε. Έπαιξε αρκετή house συν ολίγη hip hop. Είχε περισσότερες κοπέλες απ'ότι σε ένα rave, αν και επίσης πρέπει να πω ότι ο κόσμος ήταν κοντύτερος απ΄ότι σε ρέηβ αλλά φιλικότερος. Με προσέγγισε μία παρέα, κοπέλες και αγόρια, με έβαλε σε κύκλο μαζί του και εβγάλε φωτογραφίες μαζί μου, κάτι που είχε να γίνει από το Raleigh. Πρέπει να παραδεχτώ ότι μάλλον οι ρέηβερς είμαστε σχετικά αντικοινωνικοί αλλά είναι δεδομένο ότι οι Λατίνοι είναι πιο ανοιχτοί από τους λευκούς. Πώς στο καλό να μην είναι διακείμενος θετικός μαζί τους όταν αυτοί με αποδέχονται και με θέλουν στην παρέα, έστω και για το λίγο; Οι λευκοί θα πάνε και θα κοιμηθούν με τις κότες. Είναι η εμπειρία μου ήδη από την παιδική ηλικία στην Καλιφόρνια, οι έγχρωμοι με καταδέχονται πολύ παραπάνω. Έφυγα προς τις 1.20 όταν έπαιξε δύο κομμάτια latin country και οι περισσότεροι άρχισαν να χορεύουν συντονισμένα, κυρίως διότι την επομένη είχα εκκλησία. Κυριακή πήγα στον εκτιμητή και κάναμε την φορολογική μου δήλωση. Τελείωσα με αυτό το άγχος, και πλέον έχω τα επόμενα. Κατά τα άλλα βλέπω σημάδια από την μία που μου επιβεβαιώνουν τους φόβους μου για κομματικοποίηση και διάλυση της δημόσιας διοίκησης, αλλά επίσης και σημάδια αντίδρασης. Το ερώτημα είναι κατά πόσο υπάρχουν τα υγιή αντισώματα στην δημόσια διοίκηση, και κυρίως στο δικαστικό σώμα, να αντισταθούν στον αυταρχισμό ή όλα θα υποταχθούν στην βούληση του ενός. Τι θα γίνει θα καθορίσει να θα μείνω ή θα φύγω Ελλάδα.

Να μείνω Αμερική ή να φύγω

 Δεν μπορώ να πω ότι είχα υψηλές προσδοκίες από αυτή την κυβέρνηση. Το πρόγραμμα με το οποίο εξελέγει ήταν να τα κάνει όλα λίμπα. Δυστυχώς τηρεί το προγραμμά της. Με το που ορκίστηκε πρόεδρος έβαλε τον Μασκ ως σύμβουλο του τμήματος κυβερνητικής αποτελεσματικότητας και ξεκίνησε να διαλύει το κράτος και την όποια αποτελεσματικότητά του. Τα βασικά έξοδα της κυβέρνησης είναι οι συντάξεις και το σύστημα υγείας. Η Αμερικανική κοινωνία ούτε έτοιμη είναι για ριζικές μεταρρυθμίσεις στο Social Security, ούτε στο να βάλει περιορισμούς στην υγειονομική περίθαλψη, ούτε στο να αυξήσει τους φόρους. Και οι τρεις επιλογές μεταρρύθμισης απαιτούν κινήσεις που όσο έτοιμη ήταν η Ελληνική κοινωνία για τις προτάσεις Σπράου ή Γιαννίτσα, άλλο τόσο είναι η Αμερικάνικη. Αν θες να ξαναγίνει Social Security κερδοφόρο, χρειάζεται περισσότερους εργαζομένους. Ας αφήσουμε τα διάφορα ηθικολογικά τύπου να βάλουμε τους άχρηστους φτωχούς, αστέγους κλπ να δουλέψουν, δεν αρκούνε τα νούμερά τους. Η αναλογία εργαζομένου συνταξιούχου μπορεί να ξαναγίνει καλή είτε καθυστερόντας το πότε βγαίνει κανείς στην σύνταξη, όταν στην Αμερική το όριο ηλικίας είναι ανώτερο από της Ελλάδος, είτε εισάγωντας εργαζομένους. Συμφωνω ότι δεν πρέπει να γίνεται παράνομη μετανάστευση, πρέπει να γίνει νόμιμα. Ας καθίσει για όνομα το Κονγκρεσο και ας κάνει μεταρρύθμιση. Τελευταία φορά που έγινε προσπάθεια ήταν επί Ομπάμα και εν τέλει ναυάγησε διότι το βύθισε το Tea Party. Ας καθίσουν επιτέλους να μιλήσουν καθαρά οι πολιτικοί: Θέλουμε τόσους εργαζομένους κάθε χρόνο για να πληρώνουν για τους συνταξιούχους, για δημογραφικούς λόγους μόνο τόσοι προστίθενται στην αγορά εργασίας συνεπώς πρέπει να εισάγουμε τόσους. Αν μη τι άλλο αποδεδειγμένα οι θέσεις καθαρίστριας στο Λας Βέγκας δεν μπορούν να μεταφερθούν στα Απαλάχια, είναι φυσικά αδύνατον. Ας μην μιλήσω για τον προστατευτισμό και πόσο επί ΠΑΣΟΚ απλά μας έσκασε στα μούτρα με τις προβληματικές, και μας χαντάκωσε αρκετά ώστε να καταλλήξω εγώ εδώ Αμερική. Έχεις πρόβλημα με τα ιατρικά έξοδα; Βασικός λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετοί γιατροί στην Αμερική. Ένα πτυχίο ιατρικής θα σου κοστίσει $200,000, ας μειώσουν τα διδακτρά, κάτι που κυρίως σημαίνει αυξάνω αριθμό ιατρικών σχολών, και ας εισάγουν ιατρούς. Οι γιατροί που είναι εκτός δικτύου, είναι διότι δεν τους αρέσει ο τιμοκατάλογος που τους δίνουν οι ασφαλιστικές και έτσι χρεώνουν παραπάνω κατευθείαν τους ασθενείς. Φυσικά δεν είναι αυτή η κουβέντα που γίνεται. Η κουβέντα είναι το πόσο άχρηστη είναι η κυβέρνηση και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ας μην κοροϊδευόμαστε, υπάρχει άχρηστος κόσμος, όπως όμως είχα δει και στο ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι όμως το βασικό πρόβλημα. Αυτή την στιγμή βλέπουμε καταστάσεις από τις χειρότερες μέρες του ΠΑΣΟΚ: διώχνει όσους μπορεί, ανεξαρτήτως ικανότητας ή εργατικότητας και μετά θα βάλει πρασινοφρουρούς, ή μάλλον Τραμποφρουρούς. Η τωρινή κυβέρνηση παραβιάζει την συνταγματική και νομική τάξη, η οποία λέει ότι τα κονδύλια που το Κογκρεσο παρέχει πρέπει να ξοδευτούν όπως προβλέπει η νομοθεσία, όχι να ξοδευτούν μόνο όσα είναι της αρεσκείας της εκτελεστική εξουσίας. Υπάρχει απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου από την δεκαετία του 1970. Αν μη τι άλλο οι ευφυείες του Μασκ έχουν δείξει την ασχετοσύνη τους. Τα προφυλακτικά της Γάζας πήγαν όχι στην Χαμάς αλλά στην Γάζα της Μοζαμβίκης. Τι να κάνουμε αν δεν είχαν Μοζαμβικανούς συμφοιτητές όπως εγώ τότε Πορτογαλία και δεν το ήξεραν ότι υπάρχει Γάζα εκεί, όπως δεν ξέρουν για το σοβαρότατο πρόβλημα AIDS που έχει αυτό το μέρος του κόσμου. Οι συνταξιούχοι των 150 ετών, είναι ανύπαρκτοι. Η COBOL έχει ρύθμιση ρολογιού ώστε μετράει ημέρες έχοντας ως σημείο μηδεν την 1/1/1875. Αν δεν υπάρχει ημερομηνία γεννήσεως, αν δεν ξέρεις να κάνεις κατάλληλα την απόκριση, σου εμφανίζονται συνταξούχοι 150 ετών. Είναι σωστό ότι δεν ξέρουμε ημερομηνία γέννησης; Όχι αλλά Αμερική είμαστε δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν ξέρουν πότε γεννήθηκαν. Είναι σωστό ότι τρέχει το σύστημα COBOL; Όχι, αλλά πέρασε χώρις πρόβλημα το Υ2Κ και από τότε ουδέποτε δώθηκαν χρήματα για να γίνει αντικατάσταση. Αν μη τι άλλο είναι σωστό να κοιτάξει κάποιος από το μηδέν την βάση δεδομένων, αλλά πριν καταλάβεις τι γίνεται μην μιλήσεις και σε καμία περίπτωση μην διώξεις αυτούς που ξέρουν το σύστημα.

Όπως μου λένε φίλοι και συνάδελφοι, εσένα τι σε επηρεάζουν άμεσα; Εντελώς άμεσα όχι ακόμη διότι δεν έχει χρειαστεί να κατεβάσω ακόμα δεδομένα από την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ωστόσο όταν ρωτούσα για την Χούντα, παρόμοια άκουγα. Οικονομικά ήταν επιτυχημένη, το 1967 η Αθήνα δεν είχε αυτοκίνητα, το 1974 είχε. Επειδή πήγαινε καλά η τσέπη τους ο κόσμος δεν σηκώνονταν, και ας απαγορεύονταν να είναι πάνω από τρία άτομα παρέα στον δρόμο και αν σε έβλεπε αστυνομικός και χωροφύλακας έρχονταν και σου το έλεγε ενώ μιλούσες. Ας είχαν απαγορευτεί διάφοροι καλλιτέχνες, της αριστεράς κυρίως. Όλα πήγαιναν καλά, εώς ότου εν τέλει πούλησαν την Κύπρο. Τρεις φορές πουλήθηκε η μαρτυρική μεγαλόνησος. Πρώτα το 1967/8 με την απόσυρση της Μεραρχίας, και φυσικά κανένας δεν βγήκε στο δρόμο. Μετά με το προδοτικό πραξικόπημα του Ιωαννίδη, ο οποίος σε τρεις ημέρες δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Τρίτος ο Καραμανλής ο οποίος δεν κύρηξε πόλεμο αλλά τουλάχιστον έκανε την επιχείρηση Νίκη και σώθηκε η Λευκωσία, έστω η μισή. Η όλη ιστορία με την ομάδα Μπάαντερ Μάινχωφ προήλθε επειδή η νεώτερη γενειά δεν άρεσε που η προηγούμενη συνεργάστηκε κανονικά με το ναζιστικό καθεστώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η Φράξια Κόκκινος Στρατός δεν θα υπήρχε αν η Δυτική Γερμανία μπορούσε με δυσκολία να κάνει κυβέρνηση των οποία η πλειοψηφία (και όχι όλοι) μόνο δεν είχε συνεργαστεί με το τότε καθεστώς. Για να πούμε και κάτι πιο κοντινό, ο Μακαρθισμός σε καλό δεν βγήκε στην Αμερική

Βλέπουμε ήδη τα αρνητικά στην Ουκρανία. Η Αμερική έχει δώσει κάπου $86 δις σε βοήθεια στην Ουκρανία. Ο Τραμπ απαιτεί να αποπληρώσει $500 δις, μεγαλύτερο ποσό ως ποσοστό του ΑΕΠ απ'ότι απαιτήθηκε από την Γερμανία στη συνθήκη των Βερσαλλιών, παρότι η Ουκρανία ούτε υπευθύνη είναι για τον πόλεμο, ούτε τον έχει χάσει. Σε αντάλλαγμα δεν προσφέρει καμία εγγύηση ασφαλείας, απλά απαιτεί μία κυριολεκτικά αποικιακή συμφωνία αποληρωμής στο πενταπλάσιο της αξίας! Με έθλιψε πραγματικά όταν ένας φίλος μου με ρωτούσε γιατί πρέπει να βοηθήσουμε την Ουκρανία. Η Ουκρανία ήταν θύμα απρόκλητης επίθεσης, ενάντια σε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Το διεθνές δικαίο είναι σε τελική ανάλυση μία από τις ασπίδες της Ελλάδος, έστω και όχι τόσο ισχυρή όσο η άμεση αποτροπή από τις Ένοπλες Δυνάμεις. Αν είναι το να επιστρέψουμε στο νόμο της ζούγκλας, όπως σε τελική ανάλυση πιστεύει ο Τραμπ, ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής αποτροπής έχει καταπέσει. Τα νέα μέχρι στιγμής από το Ριάντ είναι κάκιστα: Ο Τραμπ προσέφερε Ουκρανικό έδαφος, μη συμμετοχή Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, κανένας Αμερικανός στρατιώτης στην Ουκρανία, απόσυρση όλων των Αμερικανικών δυνάμεων από την Ευρώπη και μείωση των κυρώσεων. Σε αντάλαγμα ο Πούτιν δεν προσέφερε τίποτα! Τα παίρνει όλα και δεν δίνει τίποτα, εκτός από μία εκεχειρία για την οποία θα πληρωθεί και εκ των προτέρων. Αν κάτι μας έμαθε το Νανγκόρνο Καραμπάχ είναι ότι η Ρωσία απλά θα εκμεταλλευτεί την εκεχειρία και μετά θα επιτεθεί να πάρει την υπόλοιπη χώρα. Ναι, είμαι εντελώς εξοργισμένος και το αίμα μου ανέβηκε (μεταφορικά) στο κεφάλι.

Θέλω πραγματικά να μείνω σε αυτή την χώρα; Ωραίο το EDC, μετά τι; Δεν εργάζομαι εδώ για βιοποριστικούς λόγους, εργάζομαι διότι δεν μου αρέσει το να είμαι άνεργος Ελλάδα. Δεν βλέπω να βρίσκω δουλειά ως γεωπόνος στην Ελλάδα και το να βρω με βάση το διδακτορικό όσο υπάρχει η μαφία που λέγετε ΤΕΕ είναι δύσκολο. Ωστόσο μπορώ να προσπαθήσω να διαχειριστώ την οικογενιακή περιουσία. Κάποιος πρέπει να δει την ακίνητη περιουσία πριν την νοικιάσουμε και η αδερφή μου δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Οι γονείς μπορούν ως ένα σημείο, κάποιος πιθανόν να χρειαστεί για να τα κάνει full time. Πραγματικά το σκέφτομαι. Σήμερα πήγα συνέντευξη για δουλειά στο Caltrans και νομίζω πήγε καλά. Βλέπουμε τι θα γίνει. Δεν πρόκειται να με διώξουν από την δουλειά μου αλλά μπορεί εγω να φύγω. Αν δεν γυρίσει το καράβι, μπορεί να πάρω την μεγάλη απόφαση.

Άνοιξε το Τριώδιο χωρίς να το προβλέψω

 Τις προηγούμενες δύο χρονιές ήξερα νωρίτερα ότι θα άνοιγε το Τριώδιο. Ο πιθανότερος λόγος είναι το ημερολόγιο που μου έδωσαν οι γονείς το οποίο ήταν της εκκλησίας του Ωκλαντ. Το ημερολόγιο που έχω φέτος είναι της δικής μου εκκλησίας και είναι μικρότερα τα γράμματα και με λιγότερες πληροφορίες. Έψαξα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πότε είναι η Κυριακή Τελώνη και Φαρισαίου αλλά δεν το είδα. Ήταν αυτό όμως το ανάγνωσμα στην λειτουργία οπότε συνέδεσα το τι διάβαζα στις ιστοσελίδες. Παραδόξως όμως άνοιξα το Τριώδιο καταλλήλως την Παρασκευή βγαίνοντας στο Fulton 55 σε εκδήλωση ονόματι club xcx, όπως λέμε Charlie XCX. Η εκδήλωση διαφημίστηκε ως κατάλληλη για κοπέλες και για πρώτη φορά στα 15 χρόνια που είμαι Αμερική είχε πιο πολλές κοπέλες απ'ότι αγόρια. Η μουσική ξεκίνησε σχετικά αδύνατα, δεν ήταν και τόσο της αρεσκείας μου. Όσο όμως δεν έπαιζε χιπ χοπ και κάντρυ, τόσο μου άρεσε. Συν τοις άλλοις έπαιζε κυρίως κομμάτια που είχαν έστω και κάποια επιτυχία, απλά ήταν από γυναίκες καλλιτέχνες και όχι άνδρες. Με καλή μουσική και με καλή αναλογία των φίλως σκεφτόμουν ότι σίγουρα πάλι θα είμαι αποτυχία λόγω της εγγενούς ντροπαλότητάς μου. Αυτή ήταν η βασική σκέψη μου τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά. Σιγά σιγά όμως ξεθάρρεψα. Είδα μία όμορφη κοπέλα η οποία καθόταν μόνη σε έναν τοίχο και άρχισα να την προσεγγίζω. Όταν έφτασα αρκετά κοντά έφυγε και πήρε μία επιπλέον μπύρα. Σε διάφορες φάσεις την προσέγγισα όσο ήταν στην πίστα ιδίως, ουδέποτε έκανε επαφή με τα μάτια, σε καμία φάση δεν γύρισε να με δει. Δεδομένου ότι κόσμος, ιδίως κοπέλες, σε τέτοιο περιβάλλον έχουν αρκετή επίγνωση του περιβάλλοντος για να αποφύγουν παρατράγουδα, έβγαλα συμπέρασμα ότι δεν ενδιαφέρονταν. Είδα και διάφορες άλλες, με παρέα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι οιαδήποτε έδειξε ενδιαφέρον. Αν είχα καμία παρέα εκεί μέσα ίσως να είχε πάει διαφορετικά, αλλά μετά 8 χρόνια απλά δεν προβλέπω να έχω. Εκείνο το μεσημέρι είχα δει στον δρόμο τον συνάδελφο ο οποίος είχε βγει μαζί πριν από περίπου έναν χρόνο, αλλά θα πήγαινε αλλού με φίλο. Επιλέγοντας να πάω στο μέρος δεν είχα υψηλές προσδοκίες. Πήγε καλύτερα απ'ότι περίμενα αλλά δεν έφτασα στο δια ταύτα. 

Σάββατο παραδόξως δεν πήγα γυμναστήριο για να συνεχίσω την πρόοδος από 3 ώρες χορό την προηγουμένη. Το πρωϊ είχα να πάω για κούρεμα, μετά ξάπλωσα, μετά πλυντήριο, μετά με είχε προσκαλέσει συνάδελφος και βγήκα με εκείνη την παρέα για φαϊ και έτσι εν τέλει ούτε γυμναστήριο ούτε κήπος. Σήμερα τα κατάφερα και πήγα, μετά την εκκλησία, μετά την εσωτερική αυλή. Όταν έφευγαν οι γονείς τους είχα πει ότι το σπίτι θα έχει φτιαχτεί από την ανακατωσούρα τους μετά το δεύτερο πλυντήριο. Χτες ήταν το δεύτερο πλύντήριο, το μάζεμα των τελευταίων φύλλων αλλά και το κλάδεμα της τριανταφυλλιάς κλείνει ένα σημαντικό κεφάλαιο διότι πλέον κηπουρική σημαίνει να φτιάξω λεπτομέρειες αλλά και να συναρμολογήσω τον καταστροφέα, αλλά το εσωτερικό του σπιτιού δεν είναι ακόμα σε τάξη. Πάντως έχω καλή δικαιολογία, διότι κοιτούσα τα υπόλοιπα των λογαριασμών μου για την φορολογική δήλωση της Αμερικής και έχω και συνέντευξη για δουλειά στο Caltrans σε δύο εβδομάδες και ετοιμαζόμουν. Έκλεισα το εισιτήριο για διακοπές Ελλάδα, προσπάθησα να πείσω τους φίλους μου να έρθουν, αλλά για φέτος απέτυχα. Δεν έχω πλέον υψηλές προτεραιότητες, πέραν από το να διπλώσω τα ρούχα, και έτσι είναι πιο πιθανό να βρω λίγες ώρες να καθαρίσω το σπίτι, ή εστω να συμμαζέψω. Σε 3 εβδομάδες ξεκινά νηστεία. Βλέπουμε τι θα προκύψει τότε.

Χωρίς και με αυτοκίνητο

 Το Σάββατο του τριημέρου του Μαρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ βρήκα το φτηνότερο φαναρτζίδικο και έτσι κανόνισα να πάω το αμάξι Πέμπτη για επιδιόρθωση. Το τριήμερο δεν έκανα πολλά. Παρασκευή βράδυ πήγα στο Switch και απλά επιβεβαίωσα ότι δεν παίζει την μουσική που μου αρέσει. Επίσης έμαθα ότι αυτοί που το είχαν της εκκλησίας μας το πούλησαν. Πάντως πέρασα σχετικά καλά. Έρχεται η Τετάρτη και πηγαίνω στο Fresno State για την ημερίδα που είχε. Ήταν ευχάριστο να ξαναδώ κόσμο μετά 5 χρόνια. Τους είδα όλους 5 χρόνια μεγαλύτερους στην όψη, που σημαίνει ότι και εγώ είμαι 5 χρόνια μεγαλύτερος, απλά δεν μπορώ να το καταλάβω. Την επομένη το μεσημέρι πήγα το αμάξι στο φαναρτζίδικο και μετά ήμουν για μια έβδομάδα παγιδευμένος σπίτι. Πέμπτη βράδυ, μετά την δουλειά, απλά πήγα γυμναστήριο καθότι μπορώ να πάω με τα πόδια. Πέραν τούτων όσο ήμουν σπίτι απλά έβλεπα τις συνεντεύξεις τύπου και σεμινάρια της NASA που είχα στην ουρά μου. Παρασκευή η συνάδελφος μου είπε να πάω σε ένα μαγαζί στο Tower όπου ήταν η αδελφή της και μία φίλη της να γνωρίσω, και ετοιμάστηκα. Περπάτησα ως το μαγαζί και έφαγα πόρτα διότι είχα υγρό φακών. Το ξεφορτώνομαι, και πάλι τρώω πόρτα. Ανακτώ το υγρό και γυρνάω σπίτι. Τελευταία φορά που είχα φάει πόρτα ήταν στην Πορτογαλία. Σάββατο πήγα με τα πόδια ως το κοντινότερο σούπερ μάρκετ, και κάπου εκεί μου έπεσαν τα γάντια από το μπουφάν. Μικρή η απώλεια. Παραδόξως από την Παρασκευή και έπειτα ο εγκλωβισμός στο σπίτι άρχισε να γίνεται δίαιτα διότι είχα φάει όλο το ποθητό φαϊ, με αποτέλεσμα να τρώω το λιγότερο ποθητό. Έλλειμα κανονικού φαγητού δεν είχα, η μητέρα μου άφησε αρκετό για εβδομάδες. Τελείωσε όμως το τυρί που είχα σνακ. Έφαγα μετά κουραμπιέδες και φρούτα και άρχισα να αδειάζω το σπίτι, αλλά έτρωγα λιγότερο απ'ότι όταν είχα τυρί καθότι δεν ήθελα τόσο αυτό το φαγητό. Κυριακή πήγα εκκλησία με το λεωφορείο αλλά δεν πλήρωσα, διότι μου λένε δεν λειτουργούσε το μηχάνημα για κέρματα. Μετά σπίτι, γυμναστήριο, συνεντεύξεις τύπου. Την Τρίτη επιτέλους το αμάξι ήταν έτοιμο και έτσι στις 5 με πήραν και πήγα και το παρέλαβα. Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, πήγα στο γραφείο και εργάστηκα από εκεί. Δεν έκανα τίποτα το σοβαρό αυτό το Σαββατοκύριακο. Χτες βγήκα με φίλους για γεύμα, με αποτέλεσμα μετά να μην έχω χρόνο ούτε διάθεση για γυμναστήριο ή να μαζέψω τα φύλλα. Σήμερα γραφείο και επιστροφή στην ρουτίνα. Έχω κλείσει να πάω κάπου έξοδο αυτό το Σαββατοκύριακο, πέραν τούτων μηδέν. Ωστόσο είμαι στην ευχάριστη κατάσταση να πω ότι έκλεισα το εισιτήριο για Ελλάδα. Εμφανίστηκε low cost εταιρεία με απευθείας Λος Άντζελες - Αθήνα, έκλεισα σήμερα. Την Παρασκευή που κοίταξα ήταν πολύ φτηνά κάποιες ημέρες. Μέχρι σήμερα είχαν αυξηθεί αλλά δεν μπορούσα να δω νωρίτερα καθότι δεν ήξερα πόση άδεια θα είχα. Τώρα που υπολόγισα, έκλεισα και πετάω τον Ιούλιο. Και να μην ήταν low cost με αυτή θα έκλεινα διότι προτιμώ το απευθείας έστω και από LAX παρά να αλλάζω αεροπλάνα, και ας μην έχω ευκαιρεία να πάρω Asterix. Βλέπουμε αν μέχρι τότε θα καθίσω ή θα φύγω οριστικά Ελλάδα διότι αυτά που βλέπω με τον Τραμπ, δεν μου αρέσουν καθόλου

Ταξίδι στην Χαβάη

 Γενικά ένα ταξίδι στην Χαβάη είναι πολύ δύσκολο για έναν κάτοικο της Ελλάδας διότι βρίσκεται κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμου. Νόμιζα ότι ήταν 13 ώρες πίσω από την Ελλάδα, εν τέλει, πιθανόν καθότι μιλάμε ότι πήγαμε σε χειμερινή ώρα, είναι δώδεκα ώρες πίσω. Γενικά οι τροπικές περιοχές δεν έχουν θερινή/χειμερινή ώρα διότι το μέγεθος της ημέρας είναι παρόμοιο όλο τον χρόνο. Το σημείο εκκίνησης αυτού του ταξιδιού θα έβαζα την τελευταία Κυριακή της χρονιάς καθότι πήγα με τους γονείς στο Tulare Outlet και μάλλον εκεί κατά τον πατέρα κόλλησα το κρυλόγημα, παρά την προηγουμένη στο ρέηβ. Δευτέρα πάω στο γραφείο νιώθωντας χάλια και όταν ένας από τους προϊσταμένους είπε αν είσαι άρρωστος μην είσαι γραφείο, είπα και έφυγα το μεσημέρι. Παραμονή Πρωτοχρονιάς πήγαμε στο Table Mountain Casino και ήμουν τόσο χάλια που ήμουν μπροσά από την πίστα και δεν χόρευα. Η αλήθεια είναι ότι και η μητέρα μου ήταν άρρωστη, αλλά κόλησε και το πέρασε πρώτη. Ξημερώνοντας η νέα χρονιά έκανα πυρετό και ιδρώτα και ναι μεν ήμουν καλύτερα, αλλά δεν αποθεραπεύτηκα πλήρως. Έβηχα και φταρνιζόμουν σε όλο το ταξίδι και αφότου γύρισα. Θα έλεγα ότι ξεπέρασα το κρυολόγημα μόλις αυτή την εβδομάδα αν και ακόμα βήχω αν κάνει κρύο. Ευτυχώς στην Χαβάη δεν κάνει κρύο, εκτός από μέσα στο κλιματιζόμενο δωμάτιο του ξενοδοχείου. 

Η πτήση μας ήταν Σάββατο πρωϊ. Κάναμε αρκετή προσπάθεια να πάμε αν είναι το αμάξι μου σε συνεργείο για ηλεκτρολογικά όσο είμαστε στο ταξίδι, αλλά δεν είμαστε οι μόνοι που πήγαμε διακοπές εκείνο το Σαββατοκύριακο. Μετά από αρκετή σκέψη εν τέλει παρκάραμε το αμάξι μου στο μακροχρόνιο πάρκινγκ του αεροδρομίου του Ωκλαντ απ'όπου θα γυρνούσαμε. Πρώτα ξεκινήσαμε από το σπίτι μου με το που τελείωσε η δουλειά την Παρασκευή και φτάσαμε στο σπίτι του φίλου των γονιών όπου κοιμηθήκαμε. Σηκωθήκαμε Σάββατο πολύ πρωϊ, πήγαμε αεροδρόμιο Ώκλαντ και μετά με BART αεροδρόμιο Σαν Φρανσίσκο. Πήγαμε στην πύλη (είχε κάνει ηλεκτρονικό τσεκ ιν ο πατέρας) και η TSA μας έκανε κόλπο: μάλλον είχε βάλει με ευρωπαϊκό τρόπο την ημερομηνία γέννησης το ταξιδιωτικό γραφείο. Στο Σαν Φρανσίσκο μας άφησαν να περάσουμε, στην Χονολουλού μας γύρισαν πίσω στην αεροπορική εταιρεία αλλά πετάξαμε κανονικά. Αεροδρόμιο Σαν Φρανσίσκο φάγαμε κάτι ψιλά που είχαμε και μπήκαμε στο αεροπλάνο για Χονολουλού. Η Alaska Air δεν έχει οθόνη στα αεροπλάνα που κάνουν αυτή την διαδρομή αλλά έχει ταινίες αν έχεις tablet. Εγώ είχα το περιοδικό Τεντεν που είχα πάρει τότε στο Παρίσι, διάβασα το μισό που μου είχε μείνει στην μετάβαση Χονολουλού και το άλλο μισό στην επιστροφή, τελειώνοντας το. Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο και εκεί με περιμένει η πρώτη έκπληξη: Δεν είναι ένα τελείως κλειστό κτήριο όπως όλα τα υπόλοιπα καλά αεροδρόμια που έχω πάει. Βγήκαμε κανονικά από την φισούνα στην πύλη αλλά ανάμεσα πύλη και αποσκευές περάσαμε από πέρασμα που είχε μεν οροφή αλλά ήταν ανοιχτό ως προς τους πλάγιους τοίχους. Ήταν εκεί μάλιστα και ένας κήπος. Μας πήρε από το αερδορόμιο μία φίλη των γονιών στην κόρη της οποίας κάποτε έκανε μάθημα ελληνικών η μητέρα μου. Μας πηγαίνει στο ξενοδοχείο και εκεί έχω το δεύτερο σοκ: η ρεσεψιόν ήταν σε ανοιχτό χώρο. Είχε τοίχον από τρεις πλευρές αλλά ο τέταρτος ήταν ανοιχτός στον δρόμο. Γενικά το ξενοδοχείο ήταν όντως 4 αστέρων, ωραίο δωμάτιο αλλά σε στυλ δεκαετίας του 1970. Ίσως γι'αυτό να ήταν φτηνό, αλλά πάντως κακό δεν ήταν. Καθότι όλη μέρα νηστικοί και σχετικά άϋπνοι βγήκαμε όταν ετοιμαστήκαμε και πήγαμε και φάγαμε εν τέλει χάμπουργκερ σε ένα brewery σχετικά κοντά. Γενικά το Waikiki (ξέχασα το ένα i σε προηγούμενη ανάρτηση) μου θύμησε τουριστικό μέρος στην Μεσόγειο με τουρίστες να κυκλοφορούν σε εκείνη την φάση με μαγιό στην κεντρική λεωφόρο καθότι έβγαιναν από την θάλασσα. Μετά κάναμε λίγη βόλτα και γυρίσαμε στο δωμάτιο. Θεωρητικά εκείνο ήταν το βράδυ που θα έβγαινα για να χορέψω. Στην πράξη άυπνος, άρρωστος και ταλαιπωρημένος από το ταξίδι το μόνο που έκανα ήταν να λουστώ, για οτιδήποτε παραπάνω δεν μπορούσα. 

Η επομένη ήταν Κυριακή και ήρθε η φίλη των γονιών και μας πήγε στην εκκλησία. Ο ναός μας στην Χονολουλού λέγεται Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης, Καθεδρικός του Ειρηνικού. Ελληνική ενορεία υπάρχει από την δεκαετία του 1960, αλλά η λειτουργία γίνονταν σε σπίτια. Κατάφεραν να αγοράσουν το κτήριο από Assembly of God που δεν χορούσαν πλέον προ εικοσαετίας και του έκαναν αλλαγές. Οι γονείς ήξεραν κάποιο ο οποίος πήγε εκεί από το Ωκλαντ και ο πατέρας μου μάλιστα διάβασε τον Απόστολο. Μετά είχε γεύμα και γνωρίσαμε την ελληνική κοινότητα, με ανθρώπους ιδίως μεγάλης ηλικίας από την Ελλάδα να χαίρονται να μας μιλάνε διότι δεν μιλούσαν Αγγλικά και δεν είχαν κάποιο να μιλήσουν Ελληνικά. Εκείνο το απόγευμα η φίλη των γονιών μας ξαναπήρε με το αμάξι της και μας πήγε στην ανατολική πλευρά του Oahu σε κάτι κωμοπόλεις εκεί. Εγω σε όλη την φάση να βήχω και να φταρνίζομαι, σε σημείο που ανησύχησε η κοπέλα. Ο πατέρας την καθησύχασε και κανονίσαμε να πάμε την επομένη στο Pearl Harbor. Σε αυτό το ταξίδι δύο πράγματα είπα να κάνουμε, να πάμε στο luau και να πάμε Pearl Harbor. Όπως πρότεινε η κοπέλα ρωτήσαμε στην εκκλησία τους συνομιλούντες μας και μας έκαναν προτάσεις. Ρώτησαν και για Pearl Harbor στο ξενοδοχείο και έλεγαν τιμές εξωφρενικές. Το 1992 δεν θυμάμαι να είχαμε πληρώσει τόσο τρελή τιμή και έτσι κάθισα το βράδυ αφότου γυρίσαμε και κοίταξα και επιβεβαίωσα αυτό που ήξερα από το αυτοκίνητο όταν κοίταξα το κινητό μου: το USS Arizona Memorial έχει τιμή $1 κράτηση ανά άτομο, όχι $100 που μας έλεγαν. Έκλεισα εκείνο το βράδυ 4 κρατήσεις για την επομένη απόγευμα και η κοπέλα ήρθε και μας πήρε διότι ήθελε να το δει, μιας και τελευταία φορά που το είδε ήταν 18 ετών. Η κοπέλα ήταν διαθέσιμη από το μεσημέρι, η κράτηση ήταν στις 3.15 μμ και έτσι μετά από πρόταση μου πήγαμε και είδαμε την Chinatown. Ο λόγος που ήθελα να πάω Chinatown ήταν να δω πως ήταν το μέρος που έχει την νυχτερινή ζωη στην Χονολουλού. Η κοπέλα φυσικά είχε κάπως διαφορετική εμπειρία από την Chinatown αλλά μας την έδειξε όπως την ήξερε. Θα έλεγα ότι αυτή η βόλτα ήταν το βασικό νέο τμήμα του ταξιδιού σε σχέση με το 1992 διότι τότε δεν είχαμε πάει. Ως τόπος ήταν κάτι μεταξεί της Chinatown του Φρέσνο και του Ωκλαντ. Είχε μαγαζιά που πουλούσαν κινεζικές τροφές, δεν ήταν μέρος που θα ήθελες πολύ να μείνεις, αν και καλύτερο από αυτή του Φρέσνο, και γενικά ναι, θα ήθελα να έλθω για να χορέψω αλλά δεν θα ήθελα να μείνω εκεί. Μετά προχωρήσαμε προς το Pearl Harbor, πληρώσαμε το παρκινγκ εμείς και πήγαμε μέσα στο μνημείο. Του σουρρεαλιστικό ήταν ότι απαγορεύονται η τσάντες και το βεστιάρειο ήταν επί πληρωμή, έτσι γυρίσαμε τις τσάντες στο αμάξι. Φτάσαμε νωρίτερα αλλά όχι αρκετά νωρίτερα για να δούμε την ταινία πριν ανεβούμε στο βαποράκι. Ωστόσο είδαμε δίπλα την έκθεση/μουσείο και αυτό που έχω να πω είναι ότι έχουν αλλάξει και την ταινία και το μουσείο. Ο πόλεμος του Ειρηνικού ήταν κάτι για το οποίο έμαθα όταν ζούσα στην Αμερική το 1990-92 επειδή έβλεπα ντοκυμανταίρ στο Discovery Channel, την εποχή που το κανάλι αυτό δεν είχε κυρίως ριάλητι. Αργότερα διάβασα και τους τόμους του Time Life που έχουμε, και άλλα πολλά. Η κοπέλα, η οποία είναι γεννημένη Αμερική, έχει βγάλει Αμερικάνικο σχολείο και πανεπιστήμιο, δεν ήξερε καθόλου τι έγινε στο Pearl Harbor τότε και τον Β'ΠΠ πέραν από ότι ομιχλώδη θυμόταν. Αυτό είναι αποτυχία του Αμερικάνικού εκπαιδευτικού συστήματος αν δεν μαθαίνουν τα παιδιά την ιστορία τους. Πάντως έχει έναν τεράστιο χάρτη του Ειρηνικού στο κέντρο και της δείξαμε που έγινε ο πόλεμος (πχ νήσοι Σωλομόντα). Εγώ ήμου καλύτερα κάπως διότι το πρωϊ είχαμε πάει με τον πατέρας και πήραμε φάρμακα από το φαρμακείο. Τα έπαιρνα όπως μου έγελε ο πατέρας μου

Τρίτη έμελε να είναι η μόνη ημέρα που δεν είδαμε την κοπέλα καθότι περάσαμε την ημέρα στο Waikiki. Ήταν μάλιστα και η ονομαστική μου εορτή αλλά δεν κάναμε κάτι το ιδιαίτερο και φοβερό. Απορρίψαμε luau διότι το φτηνότερο ξεκινούσε στα $100 το άτομο και αυτό που μας πρότειναν εκκλησία πήγαινε στα $200. Δεδομένου τι πληρώνω για ξενύχτι στο Λας Βέγκας δεν μου φάνηκε υπερβολικό δεδομένου ότι θα είχε φαϊ συν χορευτικό/πολιτιστικό σόου, αλλά ότι πει η πλειοψηφία. Το πρωϊ πήγαμε στο στρατιωτικό μουσείο, το οποίο το θυμάμαι από το 1992 αλλά το έχουν βελτιώσει, προσθέτονας απ΄έξω στατικά εκθέματα τύπου άρμα μάχης και επιθετικό ελικόπτερο. Ο πατέρας έκανε μάθημα απόγευμα και όσο έκανε πήγαμε με την μητέρα να κολυμπήσω, αλλά εκεί που έπεσα τα νερά ήταν ρηχα και ο βυθός βραχώδης. Καλά δεν κολύμπησα και γραντζούνησα και το πόδι μου. Ωστόσο έμελε να είναι η μόνη φορά που μπήκε οποιοσδήποτε ημών στην θάλασσα. Δεν ήταν στην φημισμένη παραλία του Waikiki, εκεί είναι καλή η θάλασσα, ήταν πιο πάνω κοντά στο ξενοδοχείο μας. Το βράδυ βγήκα και περπάτησα, όπως είχα το προηγούμενο, και έφτασα ως εκεί που ξενικά Diamond Head. Στην επιστροφή είδα να κλείνουν τα μαγαζιά που πουλάνε βλακείες για τουρίστες σιτς 9, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. 

Τετάρτη ήταν η τελευταία πλήρης ήμέρα Χαβάη. Οι προτάσεις που έκανα ήταν είτε να πάμε Diamond Head είτε North Shore. Μέσα σε όλα προβλέπονταν και βροχή οπότε Diamond Head το οποίο είναι όλο ανοιχτό απορριφθηκε. Άφησαν μύνημα οι γονείς στην κοπέλα να ήθελε να μας δει, δεν είχε απαντήσει νωρίς, και έτσι πρότεινα και πήγαμε στο εμπορικό κέντρο Ala Moana για να πάρουμε το αστικό λεωφορείο για Haleiwa η οποία βρίσκεται στην βόρεια ακτή του Οάχου. Στο συγκεκριμένο εμπορικό κέντρο μας είχε πάει η φίλη και είχαμε φάει μετά το Pearl Harbor, σε αυτή την περίπτωση όμως περπατήσαμε με τα πόδια για την βόλτα και για να βρούμε σταθμαρχείο καθότι το συγκεκριμένο εμπορικό κέντρο είναι μεγάλος κόμβος. Φτάνουμε λοιπόν στο εμπορικό κέντρο, περπατάμε στο ισόγειο κάπου στα τυφλά, μας λένε που είναι το λεωφορείο που ψάχναμε, πάμε προς τα εκεί και ενδιάμεσα πέφτουμε στην κανονική είσοδο του εμπορικού κέντρου. Εκεί είχε κατάστημα της AT&T και οι γονείς μπήκαν μέσα για να φτιάξουν το Αμερικάνικο κινητό της μητέρας μου. Το είχαν προσπαθήσει στο Φρέσνο σε κάταστημα ΑΤ&Τ αλλά απέτυχαν. Στην Χονολουλού όμως, μέρος με ότι τουρίστα μπορείς να φανταστείς, όπου τα καταστήματα έχουν ταμπέλες στα Ιαπωνικά, Κινεζικά και Κορεάτικα πέραν των Αγγλικών, κατά την ίδιο τρόπο που στην Ελλάδα έχουν Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά, οι υπάλληλοι ήταν πιο μάγκες. Εγω δεν ήθελα να μπω μέσα στο κατάστημα διότι ήξερα ότι θα βαριώμουν φοβερά. Έτσι περπατούσα απ'έξω βόλτες. Σε κάποια φάση βγήκε ο πατέρας να μου πει ότι η φίλη ήρθε σε επαφή μαζί τους και ότι μπορεί μετά τις δύο. Έτσι δεν χρειάζονταν να ψαξω να βρω 24ωρο εισιτήριο ώστε να έχουμε και για την επομένη στο αεροδρόμιο. Όταν τελείωσαν με το κινητό πήγαμε στο Food Court το οποίο είχε ότι επιλογή μπορείς να φανταστείς. Εκεί εγώ έφαγα ένα κανονικό πολυνησιακό γεύμα, όχι σαν τα αμερικανοποιημένα που έχει στα εδώ ταχυφαγεία. Όπως όλα τα κάπως σχετικά αυθεντικά το φαϊ ήταν σε αρκετά στοιχεία άγνωστο, και αυτός όμως είναι λόγος να το πάρεις. Μας πήρε στις δύο η κοπέλα και μας πήγε North Shore. Δεδομένου ότι ήταν εν μέσω τροπικής βροχής καλά που μας πήρε, με το λεωφορείο δεν θα είχαμε πάει σε εκείνο το κόλπο να δούμε τα τεράστια κύμματα. Μετά όντως πήγαμε Haleiwa η οποία είναι μία κωμόπολη στην βόρεια ακτή, τίποτα το φοβερό. Η βόλτα της βόρειας ακτής που σου πουλάνε για $100+ με οδηγό, είναι το να πας σε τέτοια σόι μέρη και να φας σε κανένα food truck. Αν έχει καλό καιρό μπορείς να μπάνιο, αν αντέχεις κύμματα σαν διώροφη πολυκατοικία, αλλίως απλά να τα βλέπεις και το τροπικό δάσος. 

Την επομένη φύγαμε, αλλά και να είχαμε μείνει το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν να πάμε Bishop Museum ή Honolulu Art Museum. Η Χονολουλού είναι πολή για να κάνεις ψώνια σε ακριβά επώνυμα μαγαζιά, αυτό έψαχναν οι ξένοι τουρίστες. Εμείς μπήκαμε σε κάποιες φάσεις ψάχοντας για την αδερφή μου, αλλά δεν ψάχναμε κάτι. Ο πατέρας αγόρασε ένα Χαβανέζικό πουκάμισο, εγω καμία διάθεση δεν είχα να πάρω 4 ή 5 tshirts για $20 όταν παραέχω στο σπίτι. Πέμπτη πρωϊ σηκωθήκαμε αξημέρωτα, πήραμε το σωστο λεωφορείο και πήγαμε αεροδρόμιο. Πετάξαμε πρώτα Σηάτλ και μετά Ωκλαντ. Φτάσαμε καλά, πήραμε το αμάξι μου και σταματήσαμε να φάμε το μόνο γεύμα της ημέρας στον Ι-5. Οι δρόμοι γεμάτοι φορτηγά, ίσως λόγω των πυρκαγιών στο Λος Άντζελες, μπαίνω από τον γνωστό μου δρόμο από Gustine και έξω από το Merced χτυπάω σκύλο. Από την ανάποδη ένα pickup truck τα τρόμαξε, πετάχτηκαν στο δρόμο μπροστά μου δύο σκυλιά, πατάω στο φρένο αλλά το ένα το χτύπησα. Όχι σοβαρή ζημιά αλλά πρέπει να πάω το αμάξι σε φαναρτζίδικο. Έτσι τόσο ο πατέρας μου την ημέρα που έφευγε έτσι και εγώ είδα τρία και θα το πάω την Πέμπτη όταν τελειώσει το προσυνέδριο που θα πάω στο Fresno State. Πολύ ωραίο το ταξίδι αν δεν μου έβγαινε αυτός ο μπελάς στο τέλος. Έχασα και βάρος διότι τρώγαμε μόνο 1 1/2 γεύμα την ημέρα, ενώ αν είχαμε πάει στην κρουαζιέρα θα τρώγαμε 5 όπως είπε και η μητέρα. Επίσης όπως σκέφτηκα εκ των υστέρων αν πηγαίναμε σε κρουαζιέρα θα είχαμε πέσει και σε προβλήματα με την έξοδο λόγω των πυρκαγιών. Οι γονείς πετάξαν την Τρίτη Ελλάδα και έκτοτε είμαι μόνος στο σπίτι. Ευτυχώς έχουμε τριήμερο και μπορώ να φτιάξω το σπίτι και να ξεκουραστώ.