Ταξίδι στην Χαβάη

 Γενικά ένα ταξίδι στην Χαβάη είναι πολύ δύσκολο για έναν κάτοικο της Ελλάδας διότι βρίσκεται κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμου. Νόμιζα ότι ήταν 13 ώρες πίσω από την Ελλάδα, εν τέλει, πιθανόν καθότι μιλάμε ότι πήγαμε σε χειμερινή ώρα, είναι δώδεκα ώρες πίσω. Γενικά οι τροπικές περιοχές δεν έχουν θερινή/χειμερινή ώρα διότι το μέγεθος της ημέρας είναι παρόμοιο όλο τον χρόνο. Το σημείο εκκίνησης αυτού του ταξιδιού θα έβαζα την τελευταία Κυριακή της χρονιάς καθότι πήγα με τους γονείς στο Tulare Outlet και μάλλον εκεί κατά τον πατέρα κόλλησα το κρυλόγημα, παρά την προηγουμένη στο ρέηβ. Δευτέρα πάω στο γραφείο νιώθωντας χάλια και όταν ένας από τους προϊσταμένους είπε αν είσαι άρρωστος μην είσαι γραφείο, είπα και έφυγα το μεσημέρι. Παραμονή Πρωτοχρονιάς πήγαμε στο Table Mountain Casino και ήμουν τόσο χάλια που ήμουν μπροσά από την πίστα και δεν χόρευα. Η αλήθεια είναι ότι και η μητέρα μου ήταν άρρωστη, αλλά κόλησε και το πέρασε πρώτη. Ξημερώνοντας η νέα χρονιά έκανα πυρετό και ιδρώτα και ναι μεν ήμουν καλύτερα, αλλά δεν αποθεραπεύτηκα πλήρως. Έβηχα και φταρνιζόμουν σε όλο το ταξίδι και αφότου γύρισα. Θα έλεγα ότι ξεπέρασα το κρυολόγημα μόλις αυτή την εβδομάδα αν και ακόμα βήχω αν κάνει κρύο. Ευτυχώς στην Χαβάη δεν κάνει κρύο, εκτός από μέσα στο κλιματιζόμενο δωμάτιο του ξενοδοχείου. 

Η πτήση μας ήταν Σάββατο πρωϊ. Κάναμε αρκετή προσπάθεια να πάμε αν είναι το αμάξι μου σε συνεργείο για ηλεκτρολογικά όσο είμαστε στο ταξίδι, αλλά δεν είμαστε οι μόνοι που πήγαμε διακοπές εκείνο το Σαββατοκύριακο. Μετά από αρκετή σκέψη εν τέλει παρκάραμε το αμάξι μου στο μακροχρόνιο πάρκινγκ του αεροδρομίου του Ωκλαντ απ'όπου θα γυρνούσαμε. Πρώτα ξεκινήσαμε από το σπίτι μου με το που τελείωσε η δουλειά την Παρασκευή και φτάσαμε στο σπίτι του φίλου των γονιών όπου κοιμηθήκαμε. Σηκωθήκαμε Σάββατο πολύ πρωϊ, πήγαμε αεροδρόμιο Ώκλαντ και μετά με BART αεροδρόμιο Σαν Φρανσίσκο. Πήγαμε στην πύλη (είχε κάνει ηλεκτρονικό τσεκ ιν ο πατέρας) και η TSA μας έκανε κόλπο: μάλλον είχε βάλει με ευρωπαϊκό τρόπο την ημερομηνία γέννησης το ταξιδιωτικό γραφείο. Στο Σαν Φρανσίσκο μας άφησαν να περάσουμε, στην Χονολουλού μας γύρισαν πίσω στην αεροπορική εταιρεία αλλά πετάξαμε κανονικά. Αεροδρόμιο Σαν Φρανσίσκο φάγαμε κάτι ψιλά που είχαμε και μπήκαμε στο αεροπλάνο για Χονολουλού. Η Alaska Air δεν έχει οθόνη στα αεροπλάνα που κάνουν αυτή την διαδρομή αλλά έχει ταινίες αν έχεις tablet. Εγώ είχα το περιοδικό Τεντεν που είχα πάρει τότε στο Παρίσι, διάβασα το μισό που μου είχε μείνει στην μετάβαση Χονολουλού και το άλλο μισό στην επιστροφή, τελειώνοντας το. Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο και εκεί με περιμένει η πρώτη έκπληξη: Δεν είναι ένα τελείως κλειστό κτήριο όπως όλα τα υπόλοιπα καλά αεροδρόμια που έχω πάει. Βγήκαμε κανονικά από την φισούνα στην πύλη αλλά ανάμεσα πύλη και αποσκευές περάσαμε από πέρασμα που είχε μεν οροφή αλλά ήταν ανοιχτό ως προς τους πλάγιους τοίχους. Ήταν εκεί μάλιστα και ένας κήπος. Μας πήρε από το αερδορόμιο μία φίλη των γονιών στην κόρη της οποίας κάποτε έκανε μάθημα ελληνικών η μητέρα μου. Μας πηγαίνει στο ξενοδοχείο και εκεί έχω το δεύτερο σοκ: η ρεσεψιόν ήταν σε ανοιχτό χώρο. Είχε τοίχον από τρεις πλευρές αλλά ο τέταρτος ήταν ανοιχτός στον δρόμο. Γενικά το ξενοδοχείο ήταν όντως 4 αστέρων, ωραίο δωμάτιο αλλά σε στυλ δεκαετίας του 1970. Ίσως γι'αυτό να ήταν φτηνό, αλλά πάντως κακό δεν ήταν. Καθότι όλη μέρα νηστικοί και σχετικά άϋπνοι βγήκαμε όταν ετοιμαστήκαμε και πήγαμε και φάγαμε εν τέλει χάμπουργκερ σε ένα brewery σχετικά κοντά. Γενικά το Waikiki (ξέχασα το ένα i σε προηγούμενη ανάρτηση) μου θύμησε τουριστικό μέρος στην Μεσόγειο με τουρίστες να κυκλοφορούν σε εκείνη την φάση με μαγιό στην κεντρική λεωφόρο καθότι έβγαιναν από την θάλασσα. Μετά κάναμε λίγη βόλτα και γυρίσαμε στο δωμάτιο. Θεωρητικά εκείνο ήταν το βράδυ που θα έβγαινα για να χορέψω. Στην πράξη άυπνος, άρρωστος και ταλαιπωρημένος από το ταξίδι το μόνο που έκανα ήταν να λουστώ, για οτιδήποτε παραπάνω δεν μπορούσα. 

Η επομένη ήταν Κυριακή και ήρθε η φίλη των γονιών και μας πήγε στην εκκλησία. Ο ναός μας στην Χονολουλού λέγεται Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης, Καθεδρικός του Ειρηνικού. Ελληνική ενορεία υπάρχει από την δεκαετία του 1960, αλλά η λειτουργία γίνονταν σε σπίτια. Κατάφεραν να αγοράσουν το κτήριο από Assembly of God που δεν χορούσαν πλέον προ εικοσαετίας και του έκαναν αλλαγές. Οι γονείς ήξεραν κάποιο ο οποίος πήγε εκεί από το Ωκλαντ και ο πατέρας μου μάλιστα διάβασε τον Απόστολο. Μετά είχε γεύμα και γνωρίσαμε την ελληνική κοινότητα, με ανθρώπους ιδίως μεγάλης ηλικίας από την Ελλάδα να χαίρονται να μας μιλάνε διότι δεν μιλούσαν Αγγλικά και δεν είχαν κάποιο να μιλήσουν Ελληνικά. Εκείνο το απόγευμα η φίλη των γονιών μας ξαναπήρε με το αμάξι της και μας πήγε στην ανατολική πλευρά του Oahu σε κάτι κωμοπόλεις εκεί. Εγω σε όλη την φάση να βήχω και να φταρνίζομαι, σε σημείο που ανησύχησε η κοπέλα. Ο πατέρας την καθησύχασε και κανονίσαμε να πάμε την επομένη στο Pearl Harbor. Σε αυτό το ταξίδι δύο πράγματα είπα να κάνουμε, να πάμε στο luau και να πάμε Pearl Harbor. Όπως πρότεινε η κοπέλα ρωτήσαμε στην εκκλησία τους συνομιλούντες μας και μας έκαναν προτάσεις. Ρώτησαν και για Pearl Harbor στο ξενοδοχείο και έλεγαν τιμές εξωφρενικές. Το 1992 δεν θυμάμαι να είχαμε πληρώσει τόσο τρελή τιμή και έτσι κάθισα το βράδυ αφότου γυρίσαμε και κοίταξα και επιβεβαίωσα αυτό που ήξερα από το αυτοκίνητο όταν κοίταξα το κινητό μου: το USS Arizona Memorial έχει τιμή $1 κράτηση ανά άτομο, όχι $100 που μας έλεγαν. Έκλεισα εκείνο το βράδυ 4 κρατήσεις για την επομένη απόγευμα και η κοπέλα ήρθε και μας πήρε διότι ήθελε να το δει, μιας και τελευταία φορά που το είδε ήταν 18 ετών. Η κοπέλα ήταν διαθέσιμη από το μεσημέρι, η κράτηση ήταν στις 3.15 μμ και έτσι μετά από πρόταση μου πήγαμε και είδαμε την Chinatown. Ο λόγος που ήθελα να πάω Chinatown ήταν να δω πως ήταν το μέρος που έχει την νυχτερινή ζωη στην Χονολουλού. Η κοπέλα φυσικά είχε κάπως διαφορετική εμπειρία από την Chinatown αλλά μας την έδειξε όπως την ήξερε. Θα έλεγα ότι αυτή η βόλτα ήταν το βασικό νέο τμήμα του ταξιδιού σε σχέση με το 1992 διότι τότε δεν είχαμε πάει. Ως τόπος ήταν κάτι μεταξεί της Chinatown του Φρέσνο και του Ωκλαντ. Είχε μαγαζιά που πουλούσαν κινεζικές τροφές, δεν ήταν μέρος που θα ήθελες πολύ να μείνεις, αν και καλύτερο από αυτή του Φρέσνο, και γενικά ναι, θα ήθελα να έλθω για να χορέψω αλλά δεν θα ήθελα να μείνω εκεί. Μετά προχωρήσαμε προς το Pearl Harbor, πληρώσαμε το παρκινγκ εμείς και πήγαμε μέσα στο μνημείο. Του σουρρεαλιστικό ήταν ότι απαγορεύονται η τσάντες και το βεστιάρειο ήταν επί πληρωμή, έτσι γυρίσαμε τις τσάντες στο αμάξι. Φτάσαμε νωρίτερα αλλά όχι αρκετά νωρίτερα για να δούμε την ταινία πριν ανεβούμε στο βαποράκι. Ωστόσο είδαμε δίπλα την έκθεση/μουσείο και αυτό που έχω να πω είναι ότι έχουν αλλάξει και την ταινία και το μουσείο. Ο πόλεμος του Ειρηνικού ήταν κάτι για το οποίο έμαθα όταν ζούσα στην Αμερική το 1990-92 επειδή έβλεπα ντοκυμανταίρ στο Discovery Channel, την εποχή που το κανάλι αυτό δεν είχε κυρίως ριάλητι. Αργότερα διάβασα και τους τόμους του Time Life που έχουμε, και άλλα πολλά. Η κοπέλα, η οποία είναι γεννημένη Αμερική, έχει βγάλει Αμερικάνικο σχολείο και πανεπιστήμιο, δεν ήξερε καθόλου τι έγινε στο Pearl Harbor τότε και τον Β'ΠΠ πέραν από ότι ομιχλώδη θυμόταν. Αυτό είναι αποτυχία του Αμερικάνικού εκπαιδευτικού συστήματος αν δεν μαθαίνουν τα παιδιά την ιστορία τους. Πάντως έχει έναν τεράστιο χάρτη του Ειρηνικού στο κέντρο και της δείξαμε που έγινε ο πόλεμος (πχ νήσοι Σωλομόντα). Εγώ ήμου καλύτερα κάπως διότι το πρωϊ είχαμε πάει με τον πατέρας και πήραμε φάρμακα από το φαρμακείο. Τα έπαιρνα όπως μου έγελε ο πατέρας μου

Τρίτη έμελε να είναι η μόνη ημέρα που δεν είδαμε την κοπέλα καθότι περάσαμε την ημέρα στο Waikiki. Ήταν μάλιστα και η ονομαστική μου εορτή αλλά δεν κάναμε κάτι το ιδιαίτερο και φοβερό. Απορρίψαμε luau διότι το φτηνότερο ξεκινούσε στα $100 το άτομο και αυτό που μας πρότειναν εκκλησία πήγαινε στα $200. Δεδομένου τι πληρώνω για ξενύχτι στο Λας Βέγκας δεν μου φάνηκε υπερβολικό δεδομένου ότι θα είχε φαϊ συν χορευτικό/πολιτιστικό σόου, αλλά ότι πει η πλειοψηφία. Το πρωϊ πήγαμε στο στρατιωτικό μουσείο, το οποίο το θυμάμαι από το 1992 αλλά το έχουν βελτιώσει, προσθέτονας απ΄έξω στατικά εκθέματα τύπου άρμα μάχης και επιθετικό ελικόπτερο. Ο πατέρας έκανε μάθημα απόγευμα και όσο έκανε πήγαμε με την μητέρα να κολυμπήσω, αλλά εκεί που έπεσα τα νερά ήταν ρηχα και ο βυθός βραχώδης. Καλά δεν κολύμπησα και γραντζούνησα και το πόδι μου. Ωστόσο έμελε να είναι η μόνη φορά που μπήκε οποιοσδήποτε ημών στην θάλασσα. Δεν ήταν στην φημισμένη παραλία του Waikiki, εκεί είναι καλή η θάλασσα, ήταν πιο πάνω κοντά στο ξενοδοχείο μας. Το βράδυ βγήκα και περπάτησα, όπως είχα το προηγούμενο, και έφτασα ως εκεί που ξενικά Diamond Head. Στην επιστροφή είδα να κλείνουν τα μαγαζιά που πουλάνε βλακείες για τουρίστες σιτς 9, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. 

Τετάρτη ήταν η τελευταία πλήρης ήμέρα Χαβάη. Οι προτάσεις που έκανα ήταν είτε να πάμε Diamond Head είτε North Shore. Μέσα σε όλα προβλέπονταν και βροχή οπότε Diamond Head το οποίο είναι όλο ανοιχτό απορριφθηκε. Άφησαν μύνημα οι γονείς στην κοπέλα να ήθελε να μας δει, δεν είχε απαντήσει νωρίς, και έτσι πρότεινα και πήγαμε στο εμπορικό κέντρο Ala Moana για να πάρουμε το αστικό λεωφορείο για Haleiwa η οποία βρίσκεται στην βόρεια ακτή του Οάχου. Στο συγκεκριμένο εμπορικό κέντρο μας είχε πάει η φίλη και είχαμε φάει μετά το Pearl Harbor, σε αυτή την περίπτωση όμως περπατήσαμε με τα πόδια για την βόλτα και για να βρούμε σταθμαρχείο καθότι το συγκεκριμένο εμπορικό κέντρο είναι μεγάλος κόμβος. Φτάνουμε λοιπόν στο εμπορικό κέντρο, περπατάμε στο ισόγειο κάπου στα τυφλά, μας λένε που είναι το λεωφορείο που ψάχναμε, πάμε προς τα εκεί και ενδιάμεσα πέφτουμε στην κανονική είσοδο του εμπορικού κέντρου. Εκεί είχε κατάστημα της AT&T και οι γονείς μπήκαν μέσα για να φτιάξουν το Αμερικάνικο κινητό της μητέρας μου. Το είχαν προσπαθήσει στο Φρέσνο σε κάταστημα ΑΤ&Τ αλλά απέτυχαν. Στην Χονολουλού όμως, μέρος με ότι τουρίστα μπορείς να φανταστείς, όπου τα καταστήματα έχουν ταμπέλες στα Ιαπωνικά, Κινεζικά και Κορεάτικα πέραν των Αγγλικών, κατά την ίδιο τρόπο που στην Ελλάδα έχουν Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά, οι υπάλληλοι ήταν πιο μάγκες. Εγω δεν ήθελα να μπω μέσα στο κατάστημα διότι ήξερα ότι θα βαριώμουν φοβερά. Έτσι περπατούσα απ'έξω βόλτες. Σε κάποια φάση βγήκε ο πατέρας να μου πει ότι η φίλη ήρθε σε επαφή μαζί τους και ότι μπορεί μετά τις δύο. Έτσι δεν χρειάζονταν να ψαξω να βρω 24ωρο εισιτήριο ώστε να έχουμε και για την επομένη στο αεροδρόμιο. Όταν τελείωσαν με το κινητό πήγαμε στο Food Court το οποίο είχε ότι επιλογή μπορείς να φανταστείς. Εκεί εγώ έφαγα ένα κανονικό πολυνησιακό γεύμα, όχι σαν τα αμερικανοποιημένα που έχει στα εδώ ταχυφαγεία. Όπως όλα τα κάπως σχετικά αυθεντικά το φαϊ ήταν σε αρκετά στοιχεία άγνωστο, και αυτός όμως είναι λόγος να το πάρεις. Μας πήρε στις δύο η κοπέλα και μας πήγε North Shore. Δεδομένου ότι ήταν εν μέσω τροπικής βροχής καλά που μας πήρε, με το λεωφορείο δεν θα είχαμε πάει σε εκείνο το κόλπο να δούμε τα τεράστια κύμματα. Μετά όντως πήγαμε Haleiwa η οποία είναι μία κωμόπολη στην βόρεια ακτή, τίποτα το φοβερό. Η βόλτα της βόρειας ακτής που σου πουλάνε για $100+ με οδηγό, είναι το να πας σε τέτοια σόι μέρη και να φας σε κανένα food truck. Αν έχει καλό καιρό μπορείς να μπάνιο, αν αντέχεις κύμματα σαν διώροφη πολυκατοικία, αλλίως απλά να τα βλέπεις και το τροπικό δάσος. 

Την επομένη φύγαμε, αλλά και να είχαμε μείνει το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν να πάμε Bishop Museum ή Honolulu Art Museum. Η Χονολουλού είναι πολή για να κάνεις ψώνια σε ακριβά επώνυμα μαγαζιά, αυτό έψαχναν οι ξένοι τουρίστες. Εμείς μπήκαμε σε κάποιες φάσεις ψάχοντας για την αδερφή μου, αλλά δεν ψάχναμε κάτι. Ο πατέρας αγόρασε ένα Χαβανέζικό πουκάμισο, εγω καμία διάθεση δεν είχα να πάρω 4 ή 5 tshirts για $20 όταν παραέχω στο σπίτι. Πέμπτη πρωϊ σηκωθήκαμε αξημέρωτα, πήραμε το σωστο λεωφορείο και πήγαμε αεροδρόμιο. Πετάξαμε πρώτα Σηάτλ και μετά Ωκλαντ. Φτάσαμε καλά, πήραμε το αμάξι μου και σταματήσαμε να φάμε το μόνο γεύμα της ημέρας στον Ι-5. Οι δρόμοι γεμάτοι φορτηγά, ίσως λόγω των πυρκαγιών στο Λος Άντζελες, μπαίνω από τον γνωστό μου δρόμο από Gustine και έξω από το Merced χτυπάω σκύλο. Από την ανάποδη ένα pickup truck τα τρόμαξε, πετάχτηκαν στο δρόμο μπροστά μου δύο σκυλιά, πατάω στο φρένο αλλά το ένα το χτύπησα. Όχι σοβαρή ζημιά αλλά πρέπει να πάω το αμάξι σε φαναρτζίδικο. Έτσι τόσο ο πατέρας μου την ημέρα που έφευγε έτσι και εγώ είδα τρία και θα το πάω την Πέμπτη όταν τελειώσει το προσυνέδριο που θα πάω στο Fresno State. Πολύ ωραίο το ταξίδι αν δεν μου έβγαινε αυτός ο μπελάς στο τέλος. Έχασα και βάρος διότι τρώγαμε μόνο 1 1/2 γεύμα την ημέρα, ενώ αν είχαμε πάει στην κρουαζιέρα θα τρώγαμε 5 όπως είπε και η μητέρα. Επίσης όπως σκέφτηκα εκ των υστέρων αν πηγαίναμε σε κρουαζιέρα θα είχαμε πέσει και σε προβλήματα με την έξοδο λόγω των πυρκαγιών. Οι γονείς πετάξαν την Τρίτη Ελλάδα και έκτοτε είμαι μόνος στο σπίτι. Ευτυχώς έχουμε τριήμερο και μπορώ να φτιάξω το σπίτι και να ξεκουραστώ.