Ο Μάιος μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ

 Ο τίτλος αυτής της ανάρτησης είναι πολύ σουρρεαλιστικός δεδομένου ότι είμαστε στα τέλη Αυγούστου, και αντί να προσβλέπουμε στο καλοκαίρι, είμαι στο τέλος του και σχεδόν φτάνει φθινόπωρο. Αν όμως κοιτάξεις το τι διαβάζω, είναι λογικός. Σήμερα τελείωσα τα άρθρα του Απριλίου από το Politico Magazine. Μέχρι να φύγω για το Λας Βέγκας θα έχω διαβάσει όλα τα άρθρα του. Είναι ενδιαφέρον να ξαναπερνάω πάλι τους 9 μήνες από την επανεκλογή Τραμπ και να βλέπεις εκ των υστέρων που έπεσαν μέσα και που έπεσαν έξω. Οι πλέον ακραίες κινήσεις της κυβέρνησης έχουν σταματήσει στα δικαστήρια αν και αρκετές δυστυχώς πέρασαν. Είναι αδύνατον όμως να κυβερνήσεις την Αμερική με εκτελεστικά διατάγματα, χρειάζεται νομοθεσία, η οποία δύσκολα περνάει διότι οι Ρεπουμπλικανοί σε τελική ανάλυση δεν μπορούν να συμφωνίσουν μεταξύ τους για πολλά ζητήματα. Επίσης η κυβέρνηση έχασε ατμό όταν ξαναβγήκε στην επιφάνεια η υπόθεση Έπσταϊν. Είναι επικίνδυνο να ψαρεύεις στον βούρκο. Το άλλο που έγινε Απρίλιο είναι ότι πήγα Ελλάδα και γύρισα με περιοδικά. Το τελευταίο αυτόν, αφιέρωμα της Στρατιωτικής Ιστορίας στον Αγώνα της ΕΟΚΑ, επίσης το τελείωσα σήμερα. Πρέπει σε κάποια φάση να γράψω και για το Κυπριακό. Πέραν τούτων διαβάζω και το τι συμβαίνει ζωντανά και έχω αρχίσει να καταλαβαίνω και τον φίλο που προς μεγάλη έκπληξή μου είναι τόσο αρνητικός με τους μετανάστες στις ΗΠΑ, παρότι ο ίδιος μετανάστης. Για εμένα ο μέσος λάθρομετανάστης είναι ο Λατίνος ο οποίος κάνει χειρωνακτικές γεωργικές εργασίες. Δεδομένου ότι αυτοί, ή πιθανότερα τα παιδιά τους, βγαίνουν στα ρέηβ του Φρέσνο συν ότι οι γηγενείς (όσο δηλαδή είναι) ούτε πολύ παρέα μου κάνουν ούτε βγαίνουν να χορέψουν, αλλά κοιμούνται με τις κότες, η γνώμη μου είναι θετική. Κατά τα φαινόμενα όμως υπάρχουν πολλοί Ινδοί λαθρομετανάστες προγραμματιστές όπως εκείνη που είχαμε στην δουλειά η οποία έφυγε στους 9 μηνες γιατί δεν μπορούσαν να περάσουν τα δεδομένα μετανάστευσής της. Αν ο συνάδελφος έχει να ανταγωνιστεί στην αγορά εργασίας αυτούς, τον καταλαβαίνω. 

Δύο σημαντικά γεγονότα όμως συνέβησαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες. Το ένα ήταν την προηγούμενη εβδομάδα που έγινε σεμινάριο από ΝΟΑΑ για το νέο γεωγραφικό σύστημα αναφοράς. Οι νέες προβολές της Καλιφόρνιας θα οριστικοποιηθούν στο τέλος της χρονιάς. Κράτησα σημειώσεις αλλά δεν μπορώ να μιλήσω με την προϊσταμένη για το θέμα, λόγω της κατάστασής μου. Το είπα όμως στην φίλη συνάδελφο και βλέπουμε τι θα γίνει. Το άλλο ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα και έφτασε ως αυτή. Μου έκαναν συνέντευξη και μου προσφέρθηκε δουλειά ως μέλος του συμβουλίου επιστημονικής συμβουλής σε μία νεοφυή επιχείρηση τηλεπισκόπισης/τεχνητής νοημοσύνης/γεωργίας η οποία είναι σε stealth mode και μάλιστα με έβαλαν και υπέγραψα σύμφωνο εμπιστευτικότητας. Μου υπόσχονται τουλάχιστον 10 ώρες τον χρόνο με ωριαία αμοιβή μίαμιση φορά το ότι βγάζω τώρα. Στην πράξη θα είναι σποραδικό. Ωστόσο ήταν μία καλή δικαιολογία και συνδιασμό με το της προηγούμενης εβδομάδας και το ότι την Τρίτη μετά Labor Day θα οδηγώ σπίτι από το Λας Βέγκας, πήρα τηλέφωνο και πήγα στο δημαρχείο στην προϊσταμένη προσωπικού με συμπληρωμένο το έντυπο για έγκριση δεύτερης εργασίας. Της είπα τι δουλειά είναι και τα άλλα δύο ζητήματα. Δυστυχώς δεν έχει κάτι νεώτερο για την υπόθεσή μου, το οποίο από την μία είναι κακό διότι θέλω να γυρίσω στην δουλειά, από την άλλη είναι καλό διότι δεν μου έχουν στείλει κανένα έντυπο για να πάω για εξέταση που να έχει χάσει το ταχυδρομείο. Εκεί είμαι προς το παρόν.

5 χρόνια από την επακούμβηση

 

Η προηγούμενη ανάρτηση εν τέλει είχε καθαρτήριο αποτέλεσμα, το βράδυ κοιμήθηκα πολλές ώρες. Το θέμα όμως σήμερα είναι μία επέτειος η οποία δεν πίστευα ότι θα ηταν ήδη εδώ, τα πέντε χρόνια από την επακούμβηση της φρεγάτας Λήμνος στην φρεγάτα Κεμάλ Ρέις. Όσο ήμουν Ελλάδα διακοπές ήταν τα 10 χρόνια από την διαπραγμάτευση με το πουκάμισο έξω, το οποίο μου ήταν ένα λογικό διάστημα διότι ήμουν σε διαφορετική φάση στη ζωή μου. Το ότι ήδη πέρασαν 5 χρόνια όμως από εκείνη την κρίση, παρότι το περίμενα λόγω των αφιερωμάτων στην κρίση του Έβρου, ήταν λιγότερο αναμενόμενο διότι ότι έκανα τότε και όπου βρισκόμουν τότε, κάνω και βρίσκομαι τώρα. 

Το 2020 είχαμε τρεις κρίσεις, οι οποίες μάλιστα ήταν εν τω μέσω πανδημίας. Βασικός λόγος που είχαμε 3 κρίσεις και μάλιστα η δεύτερη και η τρίτη κράτησαν τόσο θεωρείται ότι είναι η προεδρία Τραμπ. Άλλοι πρόεδροι θα είχαν καλέσει Αθήνα και Άγκυρα και θα είχαν επιβάλλει παύση πολύ νωρίτερα. Ο Τραμπ όμως μόνο ασχολούνταν με την επανεκλογή του. Μάλιστα κατά την διάρκεια της τρίτης κρίσης κάλεσε τον Μητσοτάκη και του είπε απλά να παραδωθεί για να μην γίνει πόλεμος, με αποτέλεσμα να εξαγριώσει τον Μητσοτάκη ο οποίος του απάντησε με μάθημα ιστορίας.  Επι Μπάιντεν, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε ιδίως τα δύο τελευταία χρόνια του, δεν είχαμε ελληνοτουρκική κρίση, δεν το επέτρεψε.

Η κρίση του Έβρου ήταν ένας αιφνιδιασμός Καθαρά Δευτέρα με σκοπό να ρίξει τα σύνορα και να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη αντικαθιστόντας με μία φιλικότερη. Το ποτάμι όμως άντεξε, δεν πέρασαν οι λαθρομετανάστες σε σοβαρούς αριθμούς, και εν τέλει η κατασκήνωσή τους διαλύθηκε και κάηκε από την Τουρκία διότι είχε υπερβεί την χρησιμότητά της. Άρχισε να πεθαίνει κόσμος από τον κορονοϊό και φάνηκε ότι κάτι δεν θα αλλάξει. Ο Οζάλ και ο Ντεμιρέλ όταν είδαν ότι έχασαν την κρίση έκαναν με εμπρηστικές δηλώσεις αλλά απεδέχθηκαν το αποτέλεσμα. Ο Ερντογάν όμως είναι πολιτικός του double or nothing, όλα ή τίποτα. Δεν δέχτηκα την ήττα στον Έβρο και αποφάσισε να ανοίξει άλλη κρίση σε πιο ευνοϊκό σημείο για την Τουρκία. Έτσι λοιπόν έστειλε τον στόλο στη νότια ακτή της Μεσογείου με σκοπό να αμφισβητήσει την επήρια των Ελληνικών νησιώς στην δυνητική αποκλειστική οικονομική ζώνη της Ελλάδας. Αυτό στο οποίο πόνταρε ήταν η κακή κατάσταση του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού μετά την υπερδεκαετή οικονομική κρίση σε σύγκριση με τον σύγχρονο τουρκικό στόλο.

Θυμάμαι την αρχή αυτής της κρίσης ήταν όταν πετούσα Ελλάδα από Αμερική διακοπές. Βγήκε η Μέρκελ, ηρέμησε τα πράγματα κάπως, αλλά η κρίση μετά επανήλθε διότι ο Ερντογάν ήθελε νίκη. Ο Ερντογάν όμως, ο οποίος υπηρέτησε στον Στρατό Ξηράς, πιθανόν να είχε ακούσει το γνωστό απόφθευγμα ότι το καλύτερο πλοίο είναι αυτό που έχει το καλύτερο πλήρωμα. Μάλλον όμως αγνοούσε το επίπεδο της ποιοτική διαφοράς των πληρωμάτων των δύο ναυτικών αλλά και την Ελληνική ναυτική ιστορίας. Η μόνη φορά που βγήκε σύγχρονος Ελληνικός στόλος για να αντιμετωπίσει τον εχθρικό ήταν στους Βαλκανικούς. Το 1897 ήταν σχετικά νεώτερος στόλος σε σχέση με τον Τουρκικό, αλλά όχι σε τέτοιο αριθμό όπως το 1912. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο το Βασιλικό Ναυτικό ακόμα αποτελείτο κυρίως από τα πλοία που είχαν αγοραστεί με εράνους για τους Βαλκανικούς, με βασική εξαίρεση τα 6 σχετικά σύγχρονα αντιτορπιλικά. Ωστόσο παρά την παλαιτότητά του επέδειξε τόλμη και φοβερή πολεμική επίδοση παρά τις πολύ δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισε. Το 1974 και οι δύο στόλοι αποτελούνταν κυρίως από παλαίμαχα αμερικάνικα πλοία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 2020 η νεώτερη ελληνική κύρια μονάδα επιφανείας, το Σαλαμίς, είχε ήδη συμπληρώσει τα 20 χρόνια, Ευτυχώς όμως είχαμε νεώτερα υποβρύχια και πυραυλακάτους, αλλά όχι όλα. Ο τότε Α/ΓΕΕΘΑ δήλωσε ότι το ΠΝ του είχε προτείνει να μη βγει όλος ο στόλος και να κρατήσουν δυνάμεις ώστε να έχουν μετά όταν αρχίζουν να εμφανίζονται οι βλάβες. Αυτός όμως αντέτεινε ότι χρειαζόμαστε πλώρες στην θάλασσα για να αντισταθμίσουμε το αριθμητικό πλεονέκτημα. Έτσι βγήκε όλος ο στόλος και αναπτύχθηκε από τον Έβρο ως την Κύπρο, κάτι που μάλλον είχε να γίνει από το Β'ΠΠ. Το 1974 όλος ο στόλος δεν βγήκε και σε καμία περίπτωση δεν πήγε στην Κύπρο. Δεν θυμάμαι ούτε σε Παρμενίωνα να βγαίνει ο στόλος πολύ ανοιχτά του Καστελορίζου, ας με διορθώσει κανένας που να ξέρει. Αν μη τι άλλο θυμάμαι μία ιστορία που έλεγε φίλος ναύτης από την δική μου θητεία. Ήταν σε ένα βοηθητικό του στόλου, που τότε είχε ήδη συμπληρώσει 50 χρόνια από την ναυπήγηση. Είχα διαταγή να βγει να συμμετάσχει σε άσκηση αλλά εμφάνισε αβαρία η μηχανή. Κάθισαν κάπου 8 ώρες όλο το πλήρωμα, διόρθωσαν την μηχανή, την σήκωσαν στο σωστό σημείο και εκεί έσπασε ο άξονας, ή ανακάλυψαν σπασμένο άξονα. Ήρθε τότε διαταγή να κάνουν την άσκηση εν όρμω αναγνωρίζοντας ακρίβώς την υπερπροσπάθειά του να κρατήσουν το πλοίο ετοιμοπόλεμο. Είμαι βέβαιος ότι σε αντίστοιχη κατάσταση το 2020 συνέχισαν την επισκευή μέχρις ότου το πλοίο βγει εκτός ναυστάθμου. Επίσης θυμάμαι και αυτό που έγραψε ο ναύαρχος Ηλίας Τσουκαλάς για τον στόλο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι οι πραγματικοί ήρωες του στόλου ήταν οι μηχανικοί που διατηρούσαν τα πλοία μάχημα παρά την ηλικία τους και την έλλειψη ανταλλακτικών.

Το ακριβές συμβάν είναι αρκετά γνωστό. Το νεώτερο τουρκικό πλοίο, Κεμάλ Ρέις, προσπάθισε να εμβολίσει τη φρεγάτα Λήμνος η οποία όχι μόνο το απέφυγε με επιδέξειο χειρισμό αλλά και με την σειρά της εμβόλισε το Τουρκικό πλοίο. Λεπτομέρειες έχουν σταδιακά διαρρεύσει: η μονάδα των ΟΥΚ που ήταν στο πλοίο προσφέρθηκε να καταδράμει το τουρκικό πλοίο και να το κυριεύσει, αλλά ο αντιπλοίαρχος τότε Σαλιάρης τους απέτρεψε. Το τουρκικο πλοίο με δυσκολία απέφυγε την βύθισει και μάλιστα το έκαναν αργότερα και ολόκληρη περιοδεία μέχρι την Αλεξανδρέττα εώς ότου το γυρίσουν στην Αττάλεια όπου έκανε την μεγάλη επισκευή. Στην τηλεδιάσκεψη με το αρχηγείο ακούστηκε φωνή μάλλον πολιτικού συμβούλου να λέει τι μεγάλη καταστροφή που έκανες, τώρα έχουν αφορμή να μας κάνουν πόλεμο, αλλά το διεκοψε ο Α/ΓΕΕΘΑ και έδωσε μπράβο στον κυβερνήτη για την πράξη του. Το πανυγύρι που ακολούθησε στην Ελλάδα όταν βγήκε η είδηση δεν έγινε αντιληπτό από το πλήρωμα εως ότου ξαναμπήκαν σε δίκτυο κινητης και άρχισαν να λαμβάνουν τα μυνήματα με τα μπράβο από συγγενείς και γνωστούς. Η άλλη ιστορία που έμεινα ήταν όταν ήταν το πλοίο στα ανοιχτά της Σητείας μήνες αργότερα το αντιλήφθηκαν από την στεριά και τους έστειλαν φαϊ οι μαγαζάτορες για να δείξουν την ευαρέσκειά τους. Πριν παρεξηγηθούμε, το φαϊ στα πλοία του ΠΝ είναι εξαιρετικό, μπορώ να το επιβεβαιώσω από προσωπική εμπειρία. Δεν είμαστε στην φάση όπου ο προππάπους μου στο Αβερώφ έτρωγε φασολάδα και ήταν πολύ ευχαριστημένος, και ας μην ήταν νηστεία. Εκτίμησε ομως το πλήρωμα την κίνηση. Η τρίτη κρίση ήταν ένα διμηνο αργότερα, βγήκε πλοίο πάλι για έρευνες υφαλοκρυπίδα και το ακολούθησε ο στόλος μας. Δεν είχε όμως κάποιο τόσο δραματικό επεισόδιο. Απλά φάνηκε ότι η αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας δεν θα περάσει αναπάντητη και ότι ο στόλος μας έχει ακομα ψωμιά, παρά την ηλικία του.

Πέντε χρόνια αργότερα η βασική αλλαγή έχει γίνει στην αεροπορία. Ο λόγος για τον οποίο το Ισραήλ επιβάλει την θέλησή του στους εχθρούς ενώ η κατάσταση στο μέτωπο Ρωσίας/Ουκρανίας έχει μικρές διακυμάνσεις, είναι ότι η Ισραηλινή αεροπορία είναι αρκετά ισχυρή να επιβάλλει την θέληση της ενώ ούτε η Ρωσική ούτε η Ουκρανική δεν έχει καταφέρει να επιβληθεί στον αερά, εξού και ο πόλεμος με τα μη επανδρωμένα. Αγοράσαμε τα Rafale που παραδώθηκαν, τα F-16 εκσυγχρονίζονται, τα F-35 έχουν παραγγελθεί αλλά θα αργήσουν λίγα χρόνια. Ως προς το στόλο μας παραδώθηκαν από τις ΗΠΑ παλαιά περιπολικά Island και Marine Protector τα οποία είναι μεν σκαριά εικοσαετίας και, αλλά αντικατέστησαν τις τορπιλακάτους Nasty που ήταν ήδη εξηντακονταετίας. Η φρεγατιάδα κατέληξε στην αγορά των τριών FDI από την Γαλλία και επείκεται η παράδωση του Κίμων σε λίγους μήνες. Φαίνεται ότι θα ακολουθήσει και 4η, η οποία δεν έχει υπογραφεί ακόμα αν και είναι υποτίθεται επικείμενη ενω φαίνεται ότι υπάρχει πρόθεση αγοράς δύο μεταχειρισμένων συν δύο καινούργιων ιταλικών FREMM. Ωστόσο μέχρις ότου υπογραφεί τίποτα, πόσο μάλλον παραδωθεί, το ΠΝ λειτουργεί με τα ίδια παλιά πλοία όπως προ πενταετίας. Σταδιακά βγήκε και η ιστορία γιατί η Ελλάδα δεν αγόρασε τις πολύ καλύτερες κατά την γνώμη μου Ολλανδικές ή τις Αμερικάνικες LCS. Ως προς τις πρώτες το βασικό αίτιο φαίνεται να είναι ότι η πρόταση ήταν εμπορική της Damen και δεν είχε την ολόθερμη υποστήριξη της κυβέρνησης, όπως οι άλλες δύο. Ως προς τις Αμερικάνικες το ζήτημα είναι ότι παρά τις βελτιώσης της Σαουδικής Αραβίας, πρόκειται για σχέδιο που έχει σκοπό να αντιμετωπίσει κυρίως μικρές ασύμετρες απειλές παρά ισχυρές εχθρικές μονάδες στόλου. Πάντως ακόμα και αν όλα πάνε καλά και αποκτήσουμε 4 Κιμων + 4 Bergamini (FREMM) συν οι τέσσερεις εκσυγχρονισμένες ΜΕΚΟ, πάλι θα έχουμε 2 κλάσης S που θα πρέπει να αντικατασταθούν, με μόνη προοπτική σε αυτή την φάση τις ευρωκορβέτες ή τις Constellation που αργούν. Επίσης η αεροπορία και το ναυτικό έχουν δει μεγάλες αγορές, αλλά ο στρατός έχει μείνει ο φτωχός συγγενείς πέραν των ελικοπτέρων. Και ο στρατός ξηράς έχει ανάγκες νέων αγορών, αλλά σε αυτή την φαση φαίνεται να έχει δωθεί προτεραιότητα στα αντιαεροπορικά, τα οποία έχουν βαπτιστεί Ασπίδα του Αχιλλέα. Πάντως ενώ ο Παναγιωτόπουλος έκανε αγορές ως υπουργός άμυνας, ο Δένδιας έχει δυσκολία να υπογράφει συμβάσεις. Ας δούμε λοιπόν τι έχει να γίνει στο μέλλον.

Έχασα την ημέρα

 Σήμερα ξύπνησα βέβαιος και με μεγάλη προσμονή οτι αυτή την στιγμή που γράφω την ανάρτηση θα ήμουν και θα χόρευα στο Foam Wonderland. Ξυπνάω και πάω για κούρεμα, μετά με παίρνει τηλέφωνο ο εκτιμητής και βγάζω δύο εισιτήρια για Ελλάδα για τους φιλοξενούμενούς του για μόλις $498 σύνολο. Θα μου άρεσε αν ο τρόπος που με ευχαρίστησε ήταν να με ρωτήσει γιατί έχω μείνει στο ράφι. Για όνομα, πονάει πολύ. Του λέω θα βγω να χορέψω σήμερα και μπορεί να γνωρίσω αν και απίθανο. Μετά ρωτάει γιατί δεν φέρνω νύφη από την Ελλάδα. Του λέω ΔΕΝ θέλουν οι Ελληνίδες να έρθουν εδώ, να αφήσουν την Ελλάδα. Λέει ύστερα να την φέρω κοροϊδεύοντάς την, και του λέω δεν χρειάζεται να γίνουμε ειδικό πρόγραμμα στο Netflix. Τέλος πάντων γυρνάω σπίτι, ξαπλώνω, σηκώνομαι και ανοίγω τον υπολογιστή και συνειδητοποιώ οτι το ρέηβ ήταν χτες Παρασκευή, όχι σήμερα. Με έπιασε απελπισία. Δεν είναι τα λεφτά που αγόρασα το εισιτήριο. Είναι ότι είμαι μόνος στο σπίτι και δεν κάνω τίποτα, και ήταν ευκαιρεία μπας και δω άλλον άνθρωπο. Είναι ότι με έβγαλαν οι φίλοι μου την Πέμπτη το βράδυ σε ενα μαγαζί κοντά στο Fresno State που είχε συναυλία η Shakira, ήταν κοπέλες που έμπαιναν να φάνε πριν την συναυλία και με ρωτάει η φίλη γιατί δεν την πέφτω στις κοπέλες επί τόπου. Το ενδεχόμενο να την πέσω στις κοπέλες, ιδίως σε φάση που δεν μου άρεσε καμια τους διότι ήταν λατίνες και όχι του τύπου που μου αρέσει, ήταν ικανό να μου προκαλέσει κρίση πανικού. Δεν είναι μόνο ότι δεν ξέρω καμία καλή ατάκα να τους την πέσω, το να μιλήσω σε αγνώστους, και δη κοπέλες, μου είναι δύσκολο. Το κοντινότερο ήταν που άρχισα να μιλάω στο αεροπλάνο σε εκείνες τις τρεις νεαρές ελληνικά όταν άρχισαν να κάνουν κουβέντα στον διάδρομο για το Λος Άντζελες. Δεν είναι μόνο το θέμα ότι οι κοπέλες θέλουν να νιώσουν μία κάποια ασφάλεια μπας και σου απαντήσουν, και εγώ ανάθεμα το θέλω να νιώθω ασφάλεια. Έχω βαρεθεί οδηγίες να μου δίνουν πως και τι πρέπει να κάνω για να μην με αγνοήσουν, ενώ και εγώ νιώθω μία φοβερή ανασφάλεια δεδομένου ότι τις μισές φορές που μου μιλάνε άγνωστοι είναι για να με πειράξουν. Το bullying στην παιδική, εφηβική μέχρι και φοιτητική ηλικία ακόμα μου έχει προκαλέσει τραύμα. Είναι σε τελική ανάλυση και οι γενικότερες αποτυχίες μου και της οικογενοίας μου. Αν νομίζει η αδερφή μου ότι έχω πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης απατάται, ο πόνος της είναι και δικός μου και ας μην το δείχνω. Είμαι έντονα ενοχλημένος που παρότι σε αυτή την φάση πεινάω αρκετά λόγω της νηστείας, το στομάχι μου δεν έχει γίνει επίπεδο παρότι πάω γυμναστήριο κάθε μέρα. Πήγα σήμερα αφότου συνειδητοποίησα το λάθος μου ως προς την ημέρα, αφού δεν θα χορέψω, ας σηκώσω βάρη έστω. Εν τέλει μετά το γυμναστήριο ανέβηκα στο River Park και μάλιστα περπάτησα με τον μη συνιθισμένο τρόπο μου διότι έπρεπε να αγοράσω μελάνι για τον εκτυπωτή. Ναι, δεν είχα να τυπώσω εισιτήριο, αλλά ήταν δουλειά που περίσσεψε. Η επόμενη φορά που σίγουρα θα βγω θα είναι στο Λας Βέγκας. Εώς τότε απλά κάθομαι σπίτι και περιμένω να μου έρθει κλήτευση να δω ψυχολόγο, το διαβατήριό μου με το ταχυδρομείο, τίποτα το ενδιαφέρον γενικώς. Έκανα αίτηση για μία δουλειά 100% remote την Παρασκευή, με πήραν τηλέφωνο Ινδοί του ενδιάμεσου, αν φτάσω σε συνέντευξη απίθανο. Συνεχίζω να διαβάζω το Politico Magazine όταν έχω χρόνο αλλά και αυτό θα τελειώσει. Η αδερφή μου έχει δίκιο, δεν αντέχω την νωθρότητα. 

Αναμονή

 Σε σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση προ τριών ημερών δεν έχω νέα ως προς το σημαντικό. Απλά κάθομαι σπίτι. Έχω κάποιες λεπτομέρεις που δεν ανέφερα νωρίτερα, όπως ότι όταν ανέβηκα στο πατρικό της μάνας μου περπατώντας δεν λαχάνιασα παρότι βρίσκεται ψηλά στην Καστέλλα. Ήταν ένα ακόμη σημάδι ότι είμαι σε πολυ΄καλή φυσική κατάσταση, έστω και αν το στομάχι μου δεν είναι επίπεδο συνήθως. Σήμερα είναι η Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Θα μπορούσα να γράψω για την παιδική μου ηλικία στο εξοχικό στην Θάσο και το πανηγύρι, αλλά νομίζω το έχω ξαναγράψει. Θέμα είναι ότι νόμιζα ότι είναι αύριο και έτσι πήρα ψάρι για μόνο μία μερίδα, καθότι αύριο θα βγω με φίλους το απόγευμα. Το πρωϊ με το που είδα τις αναρτήσεις συνειδητοποιώ ότι ειναι σήμερα. Χάνω την αίσθηση των ημερών, όπως στην πανδημία. Έφτιαξα για μεσημέρι την μία μερίδα και βγήκα μεσημαριανό διάλλειμα να αγοράσω για το βράδυ. Πήρα σούσι και έμεινα μάλιστα με σάλτσες για να φάω αύριο που θα κάνω spring rolls μπας και φύγουν. Κάθισα και σκούπισα εκτός, και αυτό περιγράφει ουσιαστικά την ημέρα μου. Διαβάζω το περιοδικό του Politico, με τον ρυθμό των 30-40 άρθρων την ημέρα που διαβάζω πιστεύω σε δύο εβδομάδες θα έχω τελειώσει και θα έχω φτάσει στα πρόσφαρα άρθρα. Τώρα ας μην ανησυχεί κανένας όμως, έχω αρκετά άλλα να διαβάσω ακόμα και αν αυτό τελειώσει. Θα μου άρεσε πολύ όμως να γυρνούσα στο γραφείο. Αλλά ως προς αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω από αναμονή.

Ακομα σπίτι 2

 Έχουν περάσει πάνω από δύο εβδομάδες από την στιγμή που γύρισα σπίτι και ακόμα δεν έχω κανένα νεώτερο. Δύο ημέρες αφότου γύρισα είχα την μόνη επαφή όπου έμαθα ότι το να πάρω και να ρωτήσω περισσότερα είναι αντιπαραγωγικό, θα έρθουν σε επαφή μαζί μου ταχυδρομικώς. Έτσι έχω καθίσει σπίτι και περνάω την ώρα μου. Πρώτη προτεραιότητα ήταν να καθαρίσω τα εξωτερικά. Μου κατέστρεψαν έναν εκτοξευτήρα, αλλά πέραν αυτού το μόνο που έχω πλέον είναι να περιμένω να μεγαλώσει το γρασίδι για να το ξανακουρέψω. Βγήκα Τετάρτη και Πέμπτη με την σκούπα και καθάρισα εσωτερική αυλή και είσοδο. Έχει αρκετά ακόμη η σκούπα, θα κάνω κάτι αυτή την εβδομάδα. Εσωτερικά κάθισα μόνο την Παρασκευή που δεν μπορούσα να δουλέψω εξωτερικά λόγω του ότι είναι η ημέρα για την αποκομιδή των σκουπιδιών και σε μισή με μία ώρα καθάρισα αρκετά το σαλόνι. Δεν έχω σε αυτή την φάση κατάσταση τύπου να φτιάξω το σπίτι για το πάρτυ, αλλά και να είχα, πάνω από 4 ώρες δεν είναι. Κατά τα άλλα βλέπω το ίντερνετ. Έχω την κανονική μου ανάγνωση που δεν κατάφερα στην Ελλάδα (ευτυχώς) και έτσι κάθισα και διάβαζα και έβλεπα. Πλέον είμαι σε καλύτερη κατάσταση απ'ότι την 1η Μαϊου διότι διάβασα και όλο το The Space Review, κάτι που δεν είχα καταφέρει τότε. Έχω λίγο PE&RS να διαβάσω διότι ήρθε ο Αύγουστος και πέραν τούτων θα διαβάσω το περιοδικό του Politico. Έχω μείνει ακόμα στις εκλογές. Αν είχα ξεκινήσει να δουλεύω δεν θα ήμουν εκεί και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Υπάρχουν δύο λογικές ως προς την τωρινή μου κατάσταση, είναι επίτηδες για να με κάνουν να παραιτηθώ ή είναι όντως τόσο γραφειοκρατικό. Δεν ξέρω τι ισχύει. Αν η λογική είναι να παραιτηθώ, θα γίνει μόνο αν βρω καλύτερη δουλειά. Ψιλοκοιτάω αλλά η κατάσταση της οικονομίας καμία σχέση με πριν 5 ή 8 χρόνια που είχα κάνει σοβαρό ψάξιμο. Συνεχίζω μέρα με την ημέρα, κοιτάω το ταχυδρομείο το οποίο συνήθως έρχεται προς τις 9.30 και απλά συνεχίζω. Αν η θερμοκρασία έξω δεν ήταν καμίνι, ίσως να έκανα παραπάνω. Αν δεν είχα κανονίσει να πάω τέλος του μήνα Λας Βέγκας και δεν είχε νηστεία, πιθανόν να ξαναπήγαινα. Το μόνο που μου μένει είναι να βοηθάω στην εκκλησία ενώ ετοιμάζουμε για το φεστιβάλ. Προσπάθησα και για διάφορα άλλα με αρνητικά αποτελέσματα. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι υπομονή

Δεύτερο φετινό ταξίδι Ελλάδα δεύτερο μέρος

 Στο τέλος της προηγούμενης ανάρτησης είχα μόλις τελειώσει με την ταυτότητά μου στην Εύβοια. Τώρα ο πατέρας ο οποίος είχε ταλαιπωρηθεί να με οδηγεί ή έστω να με συνοδεύει κάθε μέρα δεν ήθελε να γυρίσει την ίδια ημέρα, έτσι καθίσαμε και την Τετάρτη στην Εύβοια την ημέρα και γυρίσαμε αργά. Πέμπτη πρωϊ ήταν η μόνη ημέρα που με σήκωσαν από το κρεββάτι ενώ κοιμώμουν με εξαίρεση την ημέρα της αναχώρησης. Δεν ήταν ότι έπεσα αργά, όσο ότι σηκώθηκα νωρίς, περπάτησα και ξαναέπεσα μετά. Πήγα με τον πατέρα μου στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών για ιατρική γνωμάτευση. Πάμε εκεί και περιμένουμε έξω από το τμήμα αρκετή ώρα διότι δεν είχε φτάσει ο γιατρός. Ο πατέρας μου πέρασε όλη την ζωή του σχεδόν στο ΝΝΑ, αλλά σχεδόν 20 χρόνια αφότου προήχθει από εκεί, μόνο οι μεγάλες σε ηλικία νοσηλεύτριες τον ήξεραν πλέον. Κάτσαμε κάπου δύο ώρες και μετά πήραμε το χαρτί και γυρίσαμε σπίτι. Εγώ ξάπλωσα και το απόγευμα πήγα στο αστυνομικό τμήμα του Πειραιά και εν τέλει έκανα αίτηση για νέο διαβατήριο. Εκείνο ήταν το σημείο όπου ουσιαστικά τελείωσα με τις δουλειές μου, μία εβδομάδα αφότου έφτασα και 4 ημέρες πριν φύγω. Το ερώτημα ήταν, τι πλέον θα μπορούσα να κάνω διακοπές. Πριν δύο χρόνια είχα μιλήσει με συμφοιτητή μου για να ξαναπάω αν είναι Ζάκυνθο. Αυτή την φορά ούτε που τον πήρα τηλέφωνο. Αυτό με τον οποίο μίλησα ήταν ο Βολιώτης συμφοιτητής. Σκέφτηκα αν είναι να ανέβω Βόλο να τον δω και να δω και την πόλη την οποία δεν έχω δει ποτέ μου. Όταν όμως ήρθα επαφή μαζί του είχε ήδη κανονίσει να περάσει το Σαββατοκύριακο με την οικογένιά του στο χωριό. Δεν το κακοείδα: σε τελική ανάλυση μέχρι να τελειώσω με όλες τις δουλειές, δεν ήξερα αν θα με ξαναφώναζαν στον γιατρό, στην αστυνομιά, δεν ξέρω που ή αν χρειάζονταν να βγάλω κάποιο χαρτί ένας Θεός ξέρει που για αυτές τις υπηρεσίες. Θα ηταν πολύ άσχημο να κλείσω κάτι νωρίτερα και να το ακυρώσω λόγω αδυναμίας. Είπε να πάω Άγιον Όρος, έστω για Σαββατοκύριακο και μάλλον με ΚΤΕΛ για να μην σκοτώσω τον πατέρα μου. Έλα που ο μοναχός φίλος μας ήταν εκτός Όρους σε πανηγύρι. Η Θάσος είναι πολύ μακριά για 3 ημέρες, έτσι η μόνη λύση ήταν να ξαναπάμε Εύβοια. Υπήρχε άλλο ενδεχόμενο, Χαλκιδική που ανέφεραν οι γονείς, αλλά σε τελική ανάλυση δεν ήθελα να σκοτώσω τον μπαμπά μου. Στο Βόλο αν πήγαινα θα ήταν με ΚΤΕΛ ή τραίνο. Έτσι ξαναφτιάξαμε τα πράγματα και πήγαμε πάλι Εύβοια, αυτή την φορά με την αδερφή μου. Χωρίς πλεον το άγχος των δουλειών, χαλάρωσα σχετικά και διάβαζα. Παρασκευή βράδυ πήγαμε στον Κάραβο και προς έκπληξη του πατέρα μου, αλλά όχι δικιά μας διότι εγώ και η αδερφή μου είχαμε πάει μικρότερη Σαββατοκύριακα εκεί, ήταν γεμάτος κόσμο. Κάναμε βόλτα εκείνο το βράδυ, μπάνια την ημέρα και ξανά το Σάββατο Κάραβο. Το πιο ενδιαφέρον μπάνιο ήταν στον Κάλαμο, στην ανατολική πλευρά της Εύβοιας, όπου η αδερφή μου τα ήξερε όλα διότι είχε διδάξει στο σχολείο όπου πάει εκείνη η κοινότητα. Η αδερφή μου γύρισε Κυριακή αργά, εμείς Δευτέρα πρωϊ. Το απόγευμα της Δευτέρας βγήκαμε με μία φίλη της αδερφής μου και της είπα την ιστορία των διακοπών στην Χονολουλού.

Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με πάνε Τρίτη αεροδρόμιο, έτσι πήγα με το αστικό λεωφορείο. Τώρα μετά σχεδόν δύο εβδομάδες Ελλάδα είχα διαβάσει τα περιοδικά που ήθελα, αν μη τι άλλο τα περισσότερα έκλεισαν στην κρίση, και δεν είχα κάτι να πάρω. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν η Αμυντική Βίβλος, αλλά από την στιγμή που αγόρασε την Στρατηγική ο Γκουριώτης έχει γίνει ρωσοφυλλάδα και δεν ήθελα. Έτσι βρέθηκα χωρίς αναγνώσιμη ύλη και χωρίς καλές ταινίες να δω, καθότι ήταν οι ίδιες. Είδα το Better Man με τον Robbie Williams ως πίθικο και μετά το τριτο μέρος του Crisis on Infinite Earths σε κινούμενα σχέδια, όχι αυτό του Arrowverse. Μετά ψιλοξεκίνησα το Time after time του 1979, αλλά δεν το είδα ως το τέλος. Είδα δύο επεισόδια από το Band of Brothers, αυτά στη Νορμανδία, και μετά μίλησα με άλλους ταξιδιώτες. Τώρα είχα πάρει μεσημεριανό, και αυτό ήταν που μου έφεραν μόνο, συν νερό για εκείνο το γεύμα. Τίποτ'άλλο. Οι διπλανοί αγόρασαν 4 γεύματα πέραν του μεσημεριανού σε σημείο που τους έλεγαν δεν έχουμε άλλα. Κατέβηκα, διέσχισα σε 45 λεπτά τα σύνορα και μετά όμως με έβγαλε από τον ελεγχομενο χώρο, έπρεπε και να περπατήσω ως το Τέρμιναλ 8 και να περάσω την TSA. Μου άνοιξαν και την χειραποσκευή εκεί, αλλά εν τέλει μπήκα, έφαγα στο τέρμιναλ και μετά ήρθε η πτήση μου. Μας φόρτωσαν, με πήρε ο ύπνος και μετά κάτι έγινε διότι μας ξαναγύρισαν στην πύλη. Αποτέλεσμα φτάσαμε καπου μία ώρα καθυστέριση και δεν μίλησα με τον εκτιμιτή ο οποίος ήρθε αεροδρόμιο διότι κοιμώμουν. Έφτασα, του μίλησα, του ζήτησα συγνώμη για το κλειστό κινητό και με έφερε στο σπίτι. Την επομένη τηλεφώνησα με τον υπεύθυνη προσωπικού, αλλά εν τέλει της μίλησα την μεθεπομένη και της πήγα το χαρτομάνι με τους γιατρούς το οποίο της άρεσε. Μου είπε ότι αυτή τη στιγμή είμαι σε γραφειοκρατική διαδικασία και το μόνο που έχω να κάνω είναι να περιμένω κλήση η οποία μάλιστα θα έρθει ταχυδρομικώς, αλλά δεν μπορεί να μου πει πότε ούτε σε εκτίμηση. Ακόμα περιμένω, είδα το ταχυδρομείο σήμερα και μηδέν ακόμη. 

Δεύτερο φετινό ταξίδι στην Ελλάδα πρώτος μέρος

 Έχω γυρίσει Φρέσνο δύο εβδομάδες, τώρα όμως βρήκα το κουράγιο να γράψω. Ως χτες ακόμα κοίταζα ακόμα τις υποχρεώσεις μου στο ιντερνετ που δεν είχα δει όσο ήμουν Ελλάδα. Αναρωτιέμαι, αν είχα γυρίσει στο γραφείο, που θα ήμουν τώρα ως προς την ανάγνωση; Ως προς το πλέον βασικό, την επιστροφή στο γραφείο, ακόμα περιμένω. Είδα την προϊσταμένη προσωπικού δύο ημέρες αφότου γύρισα και μου είπε ότι είναι μία γραφειοκρατική διαδικασία που πρέπει να εγκρίνει τόσο ο δικηγόρος της πόλης και το τμήμα προσωπικού για να μου έρθει μετά με ταχυδρομείο στο σπίτι επιστολή πότε να δω ψυχολόγο της αρεσκείας τους. Ενδιάμεσα, μένω σπίτι. Ας γυρίσω όμως πριν σχεδόν ένα μήνα και το ταξίδι μετάβασης.

Τετάρτη πρωϊ περίμενα να έρθει το ταχυδρομείο για τον λογαριασμό του νερού. Εν τέλει αυτός ήρθε μετά την αποχώρισή μου για Ελλάδα. Έτσι το μεσημέρι πήγα στο δημαρχείο με μόνο το μπλοκ επιταγών μου και πλήρωσα τον λογαριασμό μου. Με ρώτησε η ασφάλεια της εισόδο τι έγινε η διαπίστευσή μου, και τους είπα ότι δεν μπορώ να τους πω. Μου είπαν απλά ότι καταλαβαίνουν. Πληρώνω τον λογαριασμό και αποχωρώ όσο το δυνατόν συντομότερα. Γυρνάω σπίτι, σκουπίζω το υπόλοιπο πάτωμα, κάνω διάφορες δουλειές του σπιτιού και βλέπω λεωφορεία. Τα καλύτερο ήταν προς τις 4.30 περίπου, και έτσι φροντίζω να το πάρω. Με το που μπαίνω συνειδητοποιώ ότι και το λεωφορείο έχει κάμερες, αν με κυνηγάνε να δούνε πότε βγήκα από το σπίτι, θα με δούνε. Τέλος πάντων, φτάνω λίγο πριν τις 5 αεροδρόμιο και μπαίνω στο κτίριο στις 5 ακριβώς. Τσεκ ιν για την πρώτη πτήση με την United είχα κάνει, με την δεύτερη ήταν αδύνατον. Πάω στην πύλη η οποία είναι μπροστά χαμηλά, όχι στο βάθος ψηλότερα, και αρχίζω να διαβάζω. Είναι ένα άρθρο στο Scientific American για τα θετικά της υπεριώδους ακτινοβολίας σε αυτοάνοσες ασθένεις και στέλνω μύνημα στην φίλη μου ότι είναι σχετικό με το πρόβλημα της. Της έστειλα εν τέλει το άρθρο αφότου γύρισα. Έρχεται η ώρα, μπαίνω στο αεροπλάνο και σε τρία τέταρτα, αν όχι λιγότερο, είχαμε προσγειωθεί στο LAX. Κατεβαίνω και ξεκινάω το μακρύ περπάτημα ως το Τέρμιναλ Β, η πτήση έφτασε Τέρμιναλ 7. Ξανά μανά πάνω κάτω, υπόγειους θαλάμους κ.ο.κ, φτάνω στο Β και βλέπω μία οθόνη να κάνεις τσεκ ιν, αλλά όχι για την Norse. Φτάνω στο κεντρικό του Τέρμιναλ και βλέπω επιτέλους σε ποιά πύλη είναι. Έτσι ξεκινάω λέγοντας που θα πάει, θα έχει εκεί κανέναν άνθρωπο. Η πύλη ήταν κυριολεκτικά η δεύτερη πιο απομακρυσμένη σε όλο το αεροδρόμιο, μόνο η διπλανή της ήταν μακρύτερα. Φτάνω εκεί, κανένας. Κάνω μερικά βήματα πίσω για να φάω δείπνο καθότι δεν είχα αγοράσει στο αεροπλάνο. Αυτό είναι το πρόβλημα με τις low cost, δεν δίνουν τίποτα. Τρώω γιαπωνέζικο και γυρνάω, λέγοντας ότι που θα πάει, έπεσα κάτω από τις δύο ώρες, θα έρθει άνθρωπος. Μηδέν και μάλιστα είχε αρχίσει κόσμος να περιμένει στην ουρά ενώ δεν υπήρχει υπάλληλος. Εν τέλει στην μία ώρα εμφανίζετια υπάλληλος και αρχίζει να εξυπηρετεί. Ακούω τους πρώτους να μιλάνε και να λένε ότι τους έστειλε η American διότι κάτι έγινε με πτήση της και μάλιστα όχι για Αθήνα. Εκείνη την φάση ανησυχώ, έχει πλάκα να έχουν δώσει την θέση μου. Φτάνει η σειρά μου (ήμουν τρίτος) και λέω στην υπάλληλος το θέμα μου. Κατά τα φαινόμενα δεν ήμουν ο πρώτος που αντιμετώπισε με το ζήτημά μου, αλλά ήμουν ο μόνος εκείνης της πτήσης. Αν δεν ήμουν μόνος και είχα κάποιο να αφήσω τα πράγματά μου θα είχα βγει εκτός της περιοχής ασφαλείας να κάνω τσεκ ιν, αλλά με δεδομένο τη πήρε για να κλείσω την χειραποσκευή, δεν ήθελα να ξαναπεράσω την TSA. Όλα πήγαν καλά, μου τυπώνουν και boarding pass και μπαίνω στο αεροπλάνο. Κάθομαι στην θέση μου και βλέπω ότι τα ακουστικά που είχα από την πτήση του Απριλίου δεν έκαναν, ήθελε κανονικά ακουστικά αυτή η πτήση, όχι τα ειδικά αεροπορικά. Όταν έφτασε η ώρα αγορασα για $5 ακουστικά και ήταν η μόνη αγορά μου. Από την στιγμή που δεν είχα αγοράσει τίποτα δεν μου έφερε η εταιρεία απολύτως τίποτα, ούτε νερό. Ξεκίνησα με τα ακουστικά και είδα πρώτη ταινία την τελευταία του Babylon 5 που βγήκε προ διετίας. Γενικα η επιλογή ταινιών δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσια. Είχε μόνο από Warner Brother και από πρόσφατες μόνο αποτυχίες. Είχε πχ Joker Folie A Deux, το οποίο όμως το είχα δει τον Απρίλιο. Η δεύτερη ταινία που είδα ήταν το Superman Returns του 2006 και θυμήθηκα τον αδερφό της φίλης της αδερφής μου που το είχε περιγράψει ως μούφα. Είπα να ρωτήσω την αδερφή μου αν είναι να του μιλήσω να του πω ότι δεν είναι μόυφα, αλλά σκέφτηκα, όσο το μυαλό μου επέτρεπε εν τω μέσω της νυχτός χωρίς αρκετό ύπνο ότι σιγά μην θυμάται τι μου είπε πριν από 19 χρόνια όταν δούλευε σε περίπτερο. Εν τέλει όταν προσγειώθηκα μίλησα με την αδερφή μου η οποία μου είπε ότι είναι ναυτικός σε κρουαζιερόπλοιο στα μέρη μου (κρουαζιέρα για Αλάσκα ανέφερε) και ότι θα μιλήσει να μάθει τι κάνει σε αυτή την φάση. Κάπου εκεί κοιμήθηκα κάπως, συνολικά προς τις 4 ώρες, και μετά είδα το Super/Man βιογραφία του Christopher Reeves και εν τέλει το πλέον εγκεφαλικό, Wild Wild Space για τις νέες διαστημικές εταιρείες. Και τα δύο τελευταία ντοκυμανταίρ του HBO. Φτάνω Αθήνα, με το μυαλό που είχα βγήκα στην λίγο πιο αργή επιλογή για έλεγχο διαβατηρίων, βρίσκω νερό διότι στο τέλος είχα κορακιάσει αν και όχι όσο είχα τότε που γύρναγα από Γραντ Κάνυον και με παίρνουν οι γονείς από το αεροδρόμιο. Είχα έρθει απευθείας από την Εύβοια, είχαν μέχρι και τα ψώνια διότι δεν πήγαν σπίτι. Φτάνουμε σπίτι, βοηθάω στο ξεφόρτωμα, τρώω, λίγο ίντερνετ και ύπνος

Γενικά παρά την σχετική ταλαιπωρία θα συνιστούσα την πτήση. Είχαμε κάπου καθηστέρηση να απογειωθούμε, πήρε 12 ώρες και ένα τέταρτο αντί για 12 ώρες ακρεβώς στον αέρα, αν ήθελες νερό ήταν $3.70 μόνο με κάρτα, αλλά αντί να περιμένω τουλάχιστον δύο ώρες Ευρώπη, έστω και μετά μόνο 10 ώρες πτήση, διότι λιγότερο σημαίνει μπορεί να χάσεις ανταπόκριση, και μετά 2-3 ώρες πτήση Ελλάδα καλύτερα. Κερδισα μάλιστα και μία ημέρα εργασίας καθότι έφυγε τόσο αργά. Έπεσα και ύπνο και μετά 4 ώρες σηκώθηκα. Έφαγα κάτι και βγήκα βόλτα Μικρολίμανο. Εν συνεχεία σπίτι, τρώω κάτι, και πάλι βόλτα Πειραιά και ξανά το ίδιο. Γενικά με γεμάτο ψυγείο σπίτι, δεν πήγε καλά για την δίαιτά μου. Πήγα μαγαζιά όταν άνοιξαν και εν τέλει η αδερφή μου ήρθε και με είδε λίγο πριν το μεσημέρι. Έφαγα λίγο πριν τις 12, μετά περπατήσαμε μαζί λίγο, έφυγε αυτή για το σπίτι της και από τις 2 σερνόμουν. Μπόρεσα να κοιμηθώ στις 4 το μεσημέρι. Ξυπνάω κάπου προς τα μεσάνυχτα, μάλιστα Παρασκευής 4ης Ιουλίου προς Σάββατο, και βγήκα βόλτα πάλι. Σάββατο αργά πρωϊ ανεβήκαμε στο σπίτι της αδερφής μου και πήγαμε για μεσημεριανό στον Άγιο Μερκούριο. Κάπου εκεί στις 2 άρχισα πάλι να σέρνομαι, νομίζω προς τις 4 αντί για 5 την έπεσα αλλα στο πιο ξεκούραστο. Πρώτη φορά στα 15 χρόνια που είμαι Αμερική ήμουν ξύπνιος σε ώρα αιχμής Σαββατόβραδο, έτσι βγήκα Μικρολίμανο και το αποθανάτεισα. Πάω το πρωϊ εκκλησία, όπου είχα μάλιστα χειροτονία με δύο επισκόπους, και ήταν εκεί συμμαθητής από το σχολείο! Πήγαμε μετά καφέ αλλά αυτός δούλευε στις 12 το μεσημέρι, είχε τηλεδιάσκεψη για την δουλειά. Προσπάθησα να τον ξαναδώ αλλά δεν κατέστει εφικτό. Η πρότασή του για την δουλειά πάντως ήταν να μυνήσω, κάτι που δεν έχω κάνει. Πήρα εφημερίδα και την διάβαζα. Θυμάμαι η αδερφή μου κατέβηκε και περάσαμε μαζί χρόνο. Οι γονείς έφυγαν για κηδεία στο Ναύπλιο, εγώ έμεινα σπίτι διότι ήξερα δεν άντεχα. Δευτέρα πήγαμε το πρωϊ στον οδοντίατρο ο οποίος μου έβγαλε τον φρονιμίτη και μετά στον οφθαλμίατρο ο οποίος μου έκανε οπτικό πεδίο. Επίσης πήραμε και χαρτιά για να καταθέσω διότι είχα και 4 ώρες αναρωτική. Μετά φύγαμε για την Εύβοια διότι είχα ραντεβού την επομένη για ταυτότητα. Η αναχώριση μάλιστα ήταν αργά, θυμάμαι κάτι περιμέναμε σχετικό με την αδερφή μου από το σπίτι της οποίας σταματήσαμε, και στην πορεία σταματήσαμε σε LiDL αντί στην Εύβοια διότι δεν προλαβαίναμε. Την Τρίτη πήγαμε στην αστυνομία, μετά από πρωϊνά ψώνια, και έβγαλα ταυτότητα. Θεωρητικά οι δουλειές μου εκεί τελειώσανε. Πρακτικά όχι, διότι μετά έβγαλα και διαβατήριο Πειραιά και πήγα στο ΝΝΑ.  Εκτίμησα πολύ τι έκανε ο πατέρας μου σε ηλικία 75 χρόνων για εμένα σε εκείνο το σημείο, όσο και αν η αδερφή μου νομίζει ότι δεν το εκτιμώ αρκετά. Ωστόσο σταματάω την ανάρτηση εδω διότι έχει γίνει πολύ μεγάλη.