Αγόρασα το σπίτι

Η διαδικασία αγοράς σπιτιού και μετά μετακόμισης είναι χρονοβόρα και ψυχοφθόρα. Η τράπεζα έρχεται σε δύο βήματα, η προέγκριση και η εκταμίευση. Η επιλογή του σπιτιού ποτέ δεν είναι εύκολη, ιδίως αν το σχέδιο είναι να μην εμπλακείς σε ανταγωνισμό με άλλους αγοραστές για τη τιμή, κάτι δύσκολο στην Καλιφόρνια. Επίσης η όλη διαδικασία της αγοράς σημαίνει και επιθεωρήσεις τις οποίες άλλες ουσιαστικά απαιτούνται από εσένα έστω και μέσω του κτηματομεσίτη και άλλες από την τράπεζα για να σου δώσει το δάνειο. Όλα αυτά απαιτούν χρόνο και το θέμα πάντα είναι ότι ο κόσμος δουλεύει από τις 8 ή 9 με 5 και μόνο καθημερινές με αποτέλεσμα ο συντονισμός να είναι δύσκολος όταν και εσύ δουλεύεις 8 με 5.

Αν θυμάμαι καλά είχα αφήσει το νήμα της ιστορίας της αγοράς όταν είχα επιλέξει το σπίτι και είχε κανονίσει ο μεσίτης μου να έρθουν επιθεωρητές. Οι επιθεωρητές έβγαλαν αρκετά, πήγαμε σε διαπραγμάτευση και εν τέλει αυτό που έγινε είναι ότι οι πωλητές δέχτηκαν να πληρώσουν για τα έξοδα της μεταφοράς, όχι όμως να κάνουν επιδιορθώσεις. Αυτό που ακολούθησε ήταν διαδικασίες τόσο διαδικτυακές όσο και στον φυσικό χώρο. Η τράπεζα είχε προεγκρίνει, για να εκταμιεύσει όμως ήθελε το ένα χαρτί μετά το άλλο. Πρώτα έπρεπε να στείλουν οι γονείς το δώρο τους στον λογαριασμό τους. Μετά έπρεπε να υπογράψω αρκετά χαρτιά αφότου τα τύπωσα και μετά τα σκανάρισα. Μετέφερα ηλεκτρονικά στην escrow officer την προκαταβολή και εν τέλει ανέβηκα μία ημέρα μεσημέρι και για μία ώρα υπέγραφα. Γι'αυτό αναγκάστηκα να πάρω άδεια από την δουλειά. Τέλος πάντων την επομένη, μία Τετάρτη, η τράπεζα μετέφερε το δάνειο. Ειμαι στην περίοδο χάριτος, αρχίσω να πληρώσω 1η Φεβρουαρίου και θα πληρώνω για τα επόμενα 30 χρόνια. Τουλάχιστον ξέρω ότι δεν έχει χρέωση για πρόωρη αποπληρωμή. Εν συνεχεία ξεκίνησε η διαδικασία της μετακόμισης. Πρώτα πήρα τηλέφωνο και έκλεισα για απεντώμωση. Την Τρίτη άφησα το κλειδί στο σπίτι και την επομένη μπήκαν οι τεχνικοί. Τετάρτη γυρνώντας από το γυμναστήριο έσκασε λάστιχο. Χτες ευτυχώς ένας συνάδελφος με βοήθησε να αγοράσω τον αντικαταστάτη του. Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα στο άλλο άκρο του δήμου και άλλαξα νερό, Τρίτη πήγα PG&E για ρεύμα και αέριο. Έκλεισαν τεχνικό για το αέριο να μου έρθει σήμερα αλλά με ραντεβού 1 με 5! Έτσι αναγκάστηκα να πάρω 4 ώρες άδεια. Πάντως είχα αρχίσει να αποκτώ κουτιά με αποτέλεσμα σήμερα να κουβαλήσω και 4 κουτιά βιβλία, πάρα πολύ βαριά. Ο τεχνικός εν τέλει τελείωσε λίγο πριν τις 3 και μετα πήγα στο γραφείο για τα δώρα (παρότι είχα άδεια) και ύστερα στην απεντώμωση όπου εν τέλει θα έρθουν και την άλλη εβδομάδα και ύστερα στην Comcast όπου κανόνισα για την μεταφορά του δικτύου. Πλέον αυτό που έχω να κάνω είναι να μεταφέρω τα πράγματα και τις συνδρομές μου, καθότι και νερό και ρεύμα και ίντερνετ έχουν μεταφερθεί. Η Comcast μου έδωσε κιτ για να στήσω καλωδιακή και διαδίκτυο μόνος μου, να δούμε πως θα στήσω το τηλέφωνο όμως. Τώρα άδεια την βιβλιοθήκη μου, την έχω μερικώς αποσυναρμολογήσει και αύριο την κουβαλάω. Κάπου εκεί είναι το όριο του τι μπορώ να κουβαλήσω μόνος μου. Γίνεται και η πολυθρόνα αλλά σε τελική ανάλυση όταν έρθουν οι γονείς θα πάρουμε φορτηγάκι και θα βάλουμε τα έπιπλα. Να δούμε πως και πότε θα τα καταφέρουμε. Οι γονείς έρχονται Δευτέρα. Φυσικά όταν τελειώσω πρέπει να καθαρίσω και το τωρινό σπίτι. Η διαδικασία προχωράει, σήμερα πέρασα έναν κάβο, αλλά έχω ταξίδι μπροστά μου. Αύριο μέρα είναι

Εορτή των Ευχαριστιών με τους γονείς μου πάλι

Σήμερα ήταν μία ημέρα ξεκούρασης μετά από μία πολύ εντατική εβδομάδα ως προς το σπίτι. Είμαι μισό βήμα πριν το αγοράσω, Τρίτη παίρνω το δάνειο και λογικά υπογράφω. Ως προς την δουλειά όμως υπήρχε σχετική άνεση καθότι και Δευτέρα και Παρασκευή δεν δούλεψα διότι έπεσε το ρεύμα στο δημαρχείο. Αυτό μου επέτρεψε να πάω στο γυμναστήριο όπου είδα ότι επιτέλους χάνω βάρος. Ωστόσο για την ανάρτηση αυτή θα γυρίσω μία εβδομάδα πίσω, όταν μάλλον κέρδιζα βάρος στο σπίτι των γονιών μου. Την Τετάρτη προ των Ευχαριστιών μας άφησαν νωρίς και ανέβηκα με το λεωφορείο στην αντιπροσωπεία όπου είχα πάει το όχημά μου για συντήρηση. Εν συνεχεία γύρισα σπίτι, έπαιξα λίγο το παιχνίδι στο υπολογιστη, κοιμήθηκα και μετά έφυγα για τους γονείς μου. Και ο 5 και ο 99 είχαν πολύ κίνηση, αλλά αφότου πέρασα το Altamont Pass ο δρόμος ήταν άδειος. Στο Dublin ο δρόμος ήταν άδειος που ήταν θαύμα, δεν το έχω δει ποτέ μου. Έφτασα σπίτι, κουβάλησα τα πράγματά μου και πέρασα το βράδυ με τους γονείς. Την επομένη το πρωϊ πήγαμε στην εκκλησία και βοηθήσαμε να πακεταριστούν μερικές χιλιάδες γεύματα για τους αστέγους. Το απόγευμα πήγαμε στο σπίτι φίλων μας, το ίδιο μέρος που είχαμε πάει προ τριετίας και φάγαμε. Μετά με τον υιό πήγαμε να δούμε στα μαγαζιά το νταραντούρι, αν και δεν φύγαμε από το Walnut Creek. Μόνο παιχνίδια υπολογιστή αγόρασε από το Target και δεν είχε κουράγιο να πάμε στο Martinez όπου είναι το Walmart. Παρασκευή αν και είχα πρόθεση να νηστεύσω φάγαμε το μεσημέρι τα περισσεύματα που μας έδωσαν. Μετά πήγα στο εμπορικό κέντρο που πηγαίνω όταν βαριέμαι, είχε κίνηση αλλά όχι πανζουρλισμό. Το βράδυ πάντως πήγαμε σε φίλο των γονιών ο οποίος μας τάισε νηστίσιμο και είδαμε την Βιριδιάνα του Μπουνιέλ την οποία και σχολιάσαμε. Σάββατο πρωϊ μάλλον καθίσαμε. Εγω κατέβηκα στο κέντρο του Walnut Creek και πήγα στην βιβλιοθήκη. Το απόγευμα ήρθε ο φίλος του οποίου πέθανε η μητέρα πρόσφατα και βήκαμε για καφέ. Κυριακή πιο συμβατικά: εκκλησία το πρωϊ και μετά σπίτι, ύπνος και ύστερα ταξίδι για το δικό μου σπίτι. Τόσο την Τετάρτη όσο και την Κυριακή οδήγησα κυρίως εν μέσω βροχής, αλλά τα κατάφερα και έφτασα και μάλλον πλύθηκε και το αμάξι. Τα Χριστούγεννα δεν θα πάω στους γονείς, θα έρθουν αυτοί και μάλλον θα βοηθήσουν με την μετακίνηση. Στο νέο σπίτι δεν θα στριμώχνεται κανένας

Στο Λος Αντζελες για έναν γάμο

Δεν ξέρω γιατί αλλά είμαι πάντα ένα ταξίδι πίσω. Το τετραήμερο που πέρασε ήμουν στους γονείς. Αυτή η ανάρτηση όμως είναι για δύο εβδομάδες νωρίτερα που πήγα σε έναν γάμο στο Orange County. Η συγκεκριμένη κομητεία βρίσκεται ανάμεσα στο Λος Άντζελες και το Σαν Ντιέγκο και είναι γνωστή ως μία πλούσια συντηρητική κομητεία, σπίτι του Ρήγκαν και του Τζων Γουέιν. Τα παιδιά τα είχα γνωρίσει στο ράντσο του Αγίου Νικολάου, ο άνδρας μάλιστα ήταν από τους προσκεκλημένους στο Λας Βέγκας. Αρχικά ήταν να μείνω στο διαμέρισμά τους, αλλά έθεσαν βέτο οι γονείς τους με το δίκιο τους. Έκλεισα λοιπόν σε ξενοδοχείο κοντά στον χώρο της δεξίωσης με σκοπό να μαζέψω και πόντους. Εχω φτάσει στο χρυσό επίπεδο σε έναν όμιλο, πάω και για τους άλλους διότι δεν μπορώ πια να έχω πλήρη έλεγχο των ξενοδοχείων.

Παρασκευή απόγευμα με το που τελείωσε η δουλειά ξεκινάω για το Λος Άντζελες. Καθότι είχα καύσιμα πήρα τον 41 για τον Ι-5. Δεν έπεσα σε κίνηση, αν εξαιρέσουμε κάποια φανάρια στον 41, μέχρις ότου έφτασα στο κέντρο του Λος Άντζελες. Στην έξοδο Stadium Way όπου είναι το στάδιο των Dodgers και είχαμε βγει όταν είχαμε πάει με τα παιδιά για το μπάσκετ έπεσα σε κίνηση για άγνωστο για μένα λόγο καθότι ήταν πολύ αργά για να φεύγει κόσμος από την δουλειά στο κέντρο και πολύ νωρίς για νυχτερινή έξοδο. Μετά πήγε καροτσάκι για την περίεργη διασταύρωση με τον Ι-10 και γενικά είχε υψηλή ροή μέχρις ότου έφτασα στην Disneyland. Καθότι ήταν ήδη 9 η ώρα δεν πήγαινε κόσμος για διασκέδαση εκεί αλλά κάπου εκεί αραίωσε. Είχα άλλη μία ώρα οδήγηση μέχρις ότου έφτασα στο ξενοδοχειο. Η έξοδος του αυτοκινητοδρόμου ήταν περίεργη αλλά μετά από ορισμένους γύρους το βρήκα. Συμπαθητικό ξενοδοχείο, μου έδωσαν δωμάτιο, κουβάλησα τα πράγματά μου και μετά πήγα στο business center όπου έπαιξα το παιχνίδι μου. Δεν ξέρω αν ήταν άγχος (μάλλον ήταν) αλλά το είχα παίξει και το πρωϊ στο σπίτι πριν φύγω ένα 20λεπτο. Παραδόξως έπαιξα κάπου ένα δίωρο κατά την διάρκεια του οποίου ένα μόνο άτομο ήρθε για να τυπώσει. Έψαξα να δω που είναι η εκκλησία και πόση ώρα παίρνει και μου έλεγε 1 1/2 ώρα λόγω κίνησης. Έβαλα ξυπνητήρι σχετικά νωρίς, αλλά σηκώθηκα νωρίτερα μάλλον λόγω άγχους

Καθότι ο γάμος ήταν σε μεσημεριανή ώρα μετά το πρωϊνο ξανακατέβηκα και έπαιξα το παιχνίδι. Το Google έδινε πολύ ταχύτερη διαδρομή και έτσι έφτασα κάπου στα 45 λεπτά. Καθότι είχε ακόμη για τον γάμο πήγα στο κοντινότερο εμπορικό κέντρο όπου και πήρα ένα σάντουιτς από το Trader Joe's. Μετά πήγα στην εκκλησία όπου είχε αρχίσει να μαζεύεται ο κόσμος. Ο γαμπρός μου είπε ότι με είχε βάλει με άλλους από το ράντσο του Αγίου Νικολάου στη δεξίωση. Ο γάμος ήταν κανονικός ορθοδοξός γάμος, ήξερα λίγο κόσμο αλλά όχι κανέναν. Στο τέλος έκαναν οι συγγενείς του γαμπρού τον ήχο σα βοή που κάνουν οι Άραβες σε γαμους και παρόμοια. Δεν είχε όμως ρύζι και πέταλα να πετάξουμε. Εν συνεχεία πήγαμε όλοι στον χώρο της δεξίωσης όπου φτάσαμε νωρίτερα. Το google με έβγαζε από ένα δρόμο με διόδια και δεν θα με πείραζε να πληρώσω αλλά ήταν μόνο με fastrack, κάτι που δεν έχω. Γενικά στο Λος Αντζελες με τις λωρίδες χρήση από οχήματα με επιβάτες (και όχι μόνο τον οδηγό) ήταν διαφορετικά από τον Σαν Φρανσίσκο: Ενώ στους γονείς μου νύχτες και Σαββατοκύριακα ήταν ανοιχτές σε όλους στο Λος Άντζελες ίσχυαν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Έφτασα νωρίς και έτσι περιμέναμε σε έξωτερικά μέχρι να ανοίξει η αίθουσα. Δεν ήταν πρόβλημα διότι είχε κανονικά ορεκτικά και ποτά στον εξωτερικό χώρο. Πιάσαμε κουβέντα και εν τέλει ήρθε η ώρα και μπήκαμε μέσα. Το τραπέζι της νεολαίας ήταν το νούμερο 13. Περιμέναμε να έρθουν η νύφη και ο γαμπρός και εν τέλει ήρθε η κουστωδία. Πρώτα μπήκαν οι παράνυμφες και οι συνοδοί του γαμπρού με δυναμική μουσική. Εν συνεχεία μπήκε ο γαμπρός και η νύφη και μαζί τους ήταν 4 τυμπανιστές ντυμένοι με παραδοσιακά αραβικά ρούχα και βαρούσαν τα νταούλια στο ρυθμό της αραβικής μουσικής που έπαιζε ο dj. Έπιασαν χορό κανένα δεκάλεπτο και μετά καθίσαμε και φάγαμε σε στυλ μπουφέ. Μας πήγαν στην διπλανή αίθουσα όπου ο καθένας σερβιρίζονταν, όπως έγινε στον γάμο της αδερφής μου. Μετά ακολύθησε χορός με κυρίως Ελληνικά τραγούδια, σηκώθηκα και εγώ και χόρεψα. Στο τραπέζι μας είχε καθίσει μάλλον αδερφή παρά ξαδέρφη της νύφης και της κάναμε κουβέντα. Μετά από φαϊ, ποτό, χορό εν τέλει βγήκαμε έξω στο χώρο όπου στην αρχή ήμασταν για κουβέντα άνευ μουσικής και εν συνεχεία τελείωσε η εκδήλωση. Ενώ έβγαιναν η νύφη και ο γαμπρός όλοι είχαμε σταθεί σε σειρά και τους κάναμε μπουρμουλήθρες. Μετά γύρισα στο ξενοδοχείο και έπαιξα με το παιχνίδι. Την επομένη παρότι Κυριακή δεν πήγα εκκλησία διόιτ η εκκλησία όπου έγινε η λειτουργία ήταν 45 λεπτά στην λάθος κατεύθηνση και είχα 5 ώρες οδήγηση. Σηκώθηκα, έφαγα, τσεκ άουτ, έπαιξα με το παιχνίδι, έβαλα καύσιμα και μετά 5 ώρες όπως ήρθα. Ξανα στον δρόμο εκεί όπου ο Ι-5 βρίσκει Ι-10 στο κέντρο είχε κίνηση. Οι δρόμοι στο Λος Άντζελες έγιναν χωρίς σχέδιο. Στο σημείο όπου ο Ι-5 βρίσκει τον 41 σταμάτησα να φάω αλλά είχε έρθει μία εκδρομή με 10 λεωφορεία και είχαν φρακάρει όλα τα φαγάδικα, περίμενα πολλή ώρα. Κατά τα άλλα όμως έφτασα σπίτι και ηρέμησα. Την επομένη ξεκίνησα την νηστεία, έστω και 3 ημέρες καθηστερημένα.

Επίσκεψη στους για Memorial Day

Η ημέρα της μνήμης είναι η επέτειος του τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η συγκεκριμένη επέτειος είναι αργία και συνήθως έχει παρέλαση βετεράνων στις διάφορες πόλεις. Πέρυσι ήμουν στην Νέα Υόρκη και είχα δει την παρέλαση με τον οικοδεσπότη μου. Φέτος ήμουν πιο κοντά, πήγα στους γονείς μου. Ο πατέρας μου μου είχε ζητήσει να του φέρω menudo το οποίο είναι Μεξικάνικος πατσάς. Για να πάρω το menudo, συν το ότι έπαιζα υπολογιστή μου πήρε χρόνο, έτσι εκείνη την Παρασκευή και ξεκίνησα αργά και έφτασα αργά στους γονείς. Ωστόσο και οι γονείς μου δεν ήταν σπίτι, είχαν πάει σε συνέδριο στο Σακραμέντο. Έτσι ήμουν σπίτι και είδα την σειρά που συνήθως βλέπω περιμένωντας τους να έρθουν, κάτι που έγινε λιγο πριν τα μεσάνυχτα. Την επομένη είχε η ΑΧΕΠΑ επίσκεψη στο παράρτημα του Σαν Χοσέ. Παρότι μεσημεριανή ώρα καθότι η απόσταση είναι αρκετή μου πήρε την μισή ημέρα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι η τράπεζα ήθελε να επιβεβαιώσω ότι πληρώνω την καλωδιακή την ώρα μου, μόνο που η εταιρεία που κάνει τις επιβεβαιώσεις ήταν κλειστή Σαββατοκύριακο. Τέλος πάντων πήγα στο Σαν Χοσέ, μας τάισαν σε ένα καλό ελληνικό εστιατόρειο και μετά στην επιστροφή σταμάτησα στο Fry's Electronics που είχα να πάω σχεδόν 3 χρόνια στο συγκεριμένο κατάστημα. Γύρισα στο σπίτι των γονιών μου πτώμα και πρέπει να έπεσα για ύπνο λίγο, για να ξανασηκωθώ. Ξεκούραστος σε καμία περίπτωση δεν ήμουν και εκείνο τα βράδυ έπεσα αργά, όχι μόνο διότι έπαιζα αλλά και διότι βοηθούσα τον πατέρα με την παρουσίαση της επομένης. Κυριακή πρωϊ είχαμε στην εκκλησία την εορτή της ημέρας της μνήμης αλλά και της 28ης Οκτωβρίου. Στην εκκλησία των γονιών μου τα συνδυάζουν. Μετά το πέρας αυτής, όπου διάβασα και ένα κείμενο από την εποχή εκείνη, γυρίσαμε σπίτι όλοι κουρασμένοι. Πάντως το απόγευμα εκείνο είδα τον φίλο για τον οποίο είχα πάει στο μνημόσυνο. Μου έλεγε ότι είναι ακόμα λυπημένος και με ρώτησε για το Λας Βέγκας. Αυτό που με σόκαρε ήταν ότι παρότι εργάζεται για τα σχολείο του Ωκλαντ δεν έχει ασφάλιση υγείας ως τμήμα της αμοιβής του, την πληρώνει μόνος του. Σπίτι γύρισα αρκετά αργά και δεν είδα τις συνήθεις σειρές. Δευτέρα επιτέλους ένιωσα ξεκούραστος. Το πρωϊ κανόνισα και με την τράπεζα και κάπου μεσημέρι έφυγα. Ενδιάμεσα κολυμπήσαμε με την μητέρα μου στην πισίνα. Πρώτη φορά έφυγα με τις λωρίδες carpool, δηλαδή για οχήματα με επιβάτες και όχι μόνο τον οδηγό, να είναι κλειστές στην κυκλοφορία. Συνήθως ταξιδεύω σε μέρες και ώρες που δεν είναι σε λειτουργία. Εφτασα σπίτι σχετικά νωρίς αν και τρεις ώρες οδήγηση με κούρασαν. Ημουν όμως πιο ξεκούραστος απ'ότι όταν έφυγα την Παρασκευή.

Αγοράζοντας σπίτι στην Αμερική

Τον τελευταίο καιρό όπως προσέχουν οι τακτικοί αναγνώστες δεν έχω ανεβάσει πολλές αναρτήσεις. Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν έχω χρόνο. Από την μία έχω κάνει πολλά ταξίδια που με έχουν εκτός του υπολογιστή το Σαββατοκύριακο. Μετά το Λας Βέγκας επισκεύθηκα τους γονείς μου για το τριήμερο της Memorial Day ενώ χτες γύρισα από το Λος Άντζελες όπου είχα πάει σε γάμο. Για τα ταξίδια αυτά θα γράψω αργότερα. Βασικό είναι ότι παίζω το παιχνίδι στον υπολογιστή που μου παίρνει τον χρόνο. Θα είχα όμως παραπάνω χρόνο αν δεν απασχολούμουν με την αγορά σπιτιού για να μείνω. Αρκετά είμαι στο νοίκι, καιρός να αποκτήσω δικό μου κεραμύδι.

Στις αρχές της χρονιάς είχα κάνει την προηγούμενη σοβαρή κρούση για αγορά σπιτιού. Φρόντισα να προεγκριθεί δάνειο και είδα σπίτια. Δεν μπορώ να πω ότι είδα κάτι που με ενθουσίασε, όχι πως αυτό δεν ισχύει και τώρα. Πάντως σε εκείνη την φάση δεν το είδα τόσο σοβαρά, διότι είχα υψηλότερες προτεραιότητες του τύπου να αποκτήσω υπηκοότητα και καλύτερη δουλειά, πιθανόν εκτός Φρέσνο. Το πρώτο το κατάφερα, το δεύτερο όχι. Με δεδομένο ότι το ενοίκιό μου τελειώνει στο τέλος της χρονία πήγα με τον κτηματομεσίτη να δω σπίτια. Είδαμε προς τα 8 σπίτια και διαμερίσματα από τα οποία μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον 3. Σε συζήτηση ενώ είχαμε διάλλειμα μου έδειξε από την εφαρμογή ότι για το μεσαίο ως προς την τιμή σπίτι θα πλήρωνα μηνιαία δόση δανείου $1.200 ενώ το ενοίκιο για του χρόνου είχα ειδοποιηθεί είναι $1.000. Αυτό με έπεισε να αγοράσω σπίτι, παρότι είμαστε κοντά στον κύκλο της κορύφωσης των τιμών. Του είπα λοιπόν να κοιτάξει τα τρία σπίτια αλλά στα δύο είχαμε φτάσει στην φάση προσφορών ταχύτατα. Στην Αμερική τα σπίτι δεν κάθονται πολύ. Το τρίτο όμως και μεγαλύτερο έμεινε διαθέσιμο. Καθίσαμε λοιπόν και διαπραγματευτήκαμε τιμή και εν τέλει συμφωνήσαμε κατ'αρχήν. Επόμενη φάση είναι να πληρώσω εγγύηση και επιθεωρήσεις, μετά τις οποίες μπορώ να υπαναχωρήσω, έστω και με την απώλεια του ποσού. Ενδιάμεσα είχα και να βρω ασφάλεια, να δώσω και άλλο χαρτομάνι στην τράπεζα και γενικά δεν καθόμουν. Τέλος πάντως ένα σπίτι του 1928 θέλει αρκετή δουλειά και είμαστε στην φάση όπου θα ζητήσουμε από τον ιδιοκτήτη να αναλάβει μέρος της. Πιθανόν να αρνηθεί, οπότε τα απολύτως αναγκαία πρέπει να τα κάνω εγώ. Βασικό θέμα είναι η απεντώμωση. Καλώς εχόντων των πραγμάτων το πρώτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου θα έχω αγοράσει το σπίτι. Να δούμε μετά και πότε θα καταφέρω να μπω, χρειάζομαι και χέρια για την μετακόμιση. Εκεί βρίσκομαι τώρα και για να χαλαρώσω παίζω το βιντεοπαιχνίδι. Να δούμε πότε θα καταφέρω την επόμενη ανάρτηση ...

Ταξίδι στο Λας Βέγκας δεύτερο μέρος

Το πρωϊ του Σαββάτου ξύπνησα σχετικά νωρίς, σίγουρα όχι τόσο όσο θα ήθελα να είχα κοιμηθεί. Σκεφτόμουν το προηγούμενο βράδυ, πως οι περισσότεροι που περίμεναν στην ουρά ήταν τεχνολογικών σπουδών όπως φαίνονταν από τις κουβέντες τους και πως στο τέλος όταν φύγαμε η σύνθεση ήταν γύρω στο 80% άνδρες. Οι διπλανοί ήταν ήδη ξύπνιοι και είπα ας βγούμε εκτός αλλά όχι κάπου με πολύ ήλιο. Έτσι πήγαμε στο Forum shops και αρχίσαμε να ψάχνουμε για καφέ. Ο ένας συνάδελφος παραξενεύτηκε από την προθυμία μου, αλλά η αλήθεια ήταν ότι και ο δικός μου λαιμός πονούσε από το χτεσινό τραγούδι. Μετά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, έπεσα λίγο, σηκώθηκα και κατέβηκα στην πισίνα. Εκεί κατέβηκαν και δύο εκ των φίλων και αν ήταν να βρω κοπέλα θα γίνονταν εκεί. Ο ένας συνάδελφος έπιασε τις κουβέντα με μία κοριτσοπαρέα απο bachellorette party, το θέμα είναι ότι χωρίς τα γυαλιά ούτε που μπορούσα να δω ποια ήταν η λεγάμενη. Στο τέλος που τα φόρεσα ούτε που ήξερα για ποια μιλούσαμε. Μετά ανέβηκα επάνω, άλλαξα και κατέβηκα. Νομίζω πρώτα έφαγα και μετά είδα την έκθεση Bodies, μπορεί και να έγινε ανάποδα. Το Bodies το είδα κυρίως διότι ήταν στο ίδιο ξενοδοχείο, οι δύο συνάδελφοι έπαθαν λίγο σοκ αλλά εγω καθότι γεωπόνος είμαι συνηθισμένος με τα νεκρά ζώα όχι. Μετά ανεβηκαμε, αλλάξαμε και βγήκαμε βόλτα στα καζίνο. Ο τέταρτος συνάδελφος είχε ανέβει και αυτός και έτσι ήμασταν παρέα. Πριν όμως βγούμε μου κάνανε και έκπληξη, μου έφεραν τιραμισού και έσβησα για τα γενέθλιά μου, καθότι στην δουλειά δεν μου επέτρεψαν να έχω κεράκια. Κάναμε βόλτα να δούμε την παλαβομάρα της πόλης και θέμα συζήτησης ήταν και η έξοδος για ξενύχτι. Ο ένας συνάδελφος θα έκλεινε για το Omnia αλλά εν τέλει δεν το έκανε. Βγήκαμε όμως μέχρι τέλους στο Chateau.

Η DJ φαίνονταν καλή ως προς το πρόγραμμα και ότι θα έπαιζε ηλεκτρονική μουσική. Γι'αυτό τον λόγο έλεγα να είχα κλείσει τραπέζι, καθότι ήταν και λογική η τιμή, αλλά οι συνάδελφοι με απέτρεψαν. Δυστυχώς ως προς πρόγραμμα χώλαινε, διότι μετά από λίγη ηλεκτρονική στην αρχή έπαιξε κυρίως hip hop. Πάντως η τοποθεσία ήταν εξαιρετική και είχε αρκετά πάρτυ λόγω του ότι ακριβώς ήταν φτηνότερο το τραπέζι. Είχε τουλάχιστον 4 πάρτυ γενεθλίων, δύο bachelorette party και γενικά εορτές. Σε κάποια φάση ενώ χόρευα με τον ένα συνάδελφο μας ήρθαν δύο πενηντάρες συν να χορέψουν μαζί μας. Δεν ενδιαφερθήκαμε. Μετά μία άλλη πολύ χοντρή πήγε στον συνάδελφο. Ούτε αυτός ενδιαφέρθηκε. Η μουσική εν τέλει μας κούρασε και εν τέλει προς τις μία βγήκαμε. Τα πόδια όπως και το προηγούμενο βράδυ με πονούσαν. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και την πέσαμε. Ενδιάμεσα promoters στριπτζιτζάδηκων έλεγαν ότι αν δεν θέλαμε να πάμε ήμαστα ομοφιλόφιλοι. Και οι τέσσερεις τσαντιστήκαμε. Την επομένη νωρίς σηκώθηκα, πήγα τους δύο συναδέλφους στο αεροδρόμιο τον ένα να πετάξει και το άλλο να νοικιάσει αμάξι. Μετά κάναμε τσεκ άουτ, βγήκαμε αυτοκινητάδα με το νοικιασμένο αμάξι και ύστερα έφυγε ο ένας, μετά το μεσημεριανό. Μετά λίγο έφυγε και ο άλλος για Λος Αντζελες. Εμεινα μόνος με λίγες ώρες να περάσω και έτσι βγήκα και εγω αυτοκινητάδα. Πήγα στο Manadalay Bay νωρίς και άφησα το αμάξι στο πάρκινγκ για να εξερευνήσω. Λίγο περπάτημα αργότερα ήταν ώρα για check in. Το δωμάτιο ήταν εξαιρετικό, καλύτερο από τα άλλα δύο. Κάθισα και ξεκούρασα τα πόδια μου και μετά κατέβηκα στην πισίνα. Μπήκα στην wave pool αλλά αντί για μία ώρα κολύμπησα μόνος προς τα 25 λεπτά. Είδα ότι είχε και κανονική πισίνα και ίσως εκεί ήταν που θα έπρεπε να είχα κολυμπήσει. Χρησιμοποίησα τα τραμ για να βγω στα άλλα καζίνο. Πήγα στο Aria και κατάλαβα γιατί ο φίλος από το Λος Αντζελες ήθελε να πάμε εκεί, ως χώρος είναι εξαιρετικός. Στην επιστροφή μπήκα από τον Luxor και μου έδωσαν κουπόνι για δωρεάν είσοδο στο Foundation Room στην κορυφή του καζίνο πριν τα μεσάνυχτα. Πήγα στο δωμάτιο, συνειδητοποίησα ότι έχασα Batwoman και Supergirl αλλά εκ των υστέρων καλά έκανα: τις σειρές τις έχει κάθε εβδομάδα, Λας Βέγκας πάω σπανιότερα. Είδα λίγο Indiana Jones και εν τέλει ανέβηκα στο Foundation Room. Ο χώρος με εντυπωσίασε, η θέα φοβερή και η διακόσμιση σαν Ινδουιστικός - Βουδιστικός ναός όπως διάφορα μέρη που έχω παει Ελλάδα. Δεν είχε πολύ κόσμο αλλά χάζευα την φοβερή θέα. Χόρεψα λίγο και προς τις 1 και λίγο γύρισα με τα πόδια να με πονάνε φοβερά. Όπως είχε πει και ο Έλληνας συνάδελφος το γήρας ου μόνον έρχεται. Την επομένη έβαλα καύσιμα, χάθηκα κάπου μία ώρα για να βγω στο αυτοκινητόδρομο (οι είσοδοι/έξοδοι είναι περίεργοι από πλάγια) και μετά από 5 και ώρες οδήγηση χωρίς κίνηση γύρισα σπίτι πτώμα. Έλεγα να βάλω πλυντήριο αλλά το έκανα την επομένη. Χάρηκα πολύ, αλλά δεν ξέρω πότε θα ξαναπάω. Βλέπουμε όμως, υπάρχει πάντα ελπίδα

Ταξίδι στο Λας Βέγκας για τα 40α γενέθλια μέρος πρώτο

Τα 40α γενέθλια μου έγιναν ολόκληρη διαδικασία. Ξεκίνησαν με τις ετοιμασίες, συνεχίστηκαν με το που έφερα τούρτα στην δουλειά και κορυφώθηκαν με το ταξίδι στο Λας Βέγκας. Είμαι πολύ ευχαριστημένος που τρεις φίλοι μου ήρθαν να γιορτάσουν μαζί μου. Πέμπτη πήγα κανονικά στην δουλειά μου εώς το τέλος. Ξέχασα να φέρω την κάρτα εισόδου αλλά παρότι είχα το αμάξι δεν γύρισα σπίτι να την φέρω το μεσημέρι, είπα εν τέλει ας μην την κουβαλήσω στο Λας Βέγκας αφού την ξέχασα. Στις 5 κανονικά έφυγα, ξεκίνησα τον αυτοκινητόδρομο και ήμουν τυχερός ότι δεν έπεσα σε πολύ κίνηση. Στα τρία τέταρτα άρχισε να με πιάνει υπνηλία καθότι τέτοια ώρα είναι που συνήθως κοιμώμουν στο σπίτι μου. Δείπνησα στην Visalia και στην μίαμιση ώρα ήμουν Bakersfield. Ο 58 ήταν υπό κατασκευή αλλά εν αντιθέσει με Labor Day δεν είχε κίνηση, έτσι πήγα σχετικά γρήγορα. Δέκα χιλιόμετρα από τον Bakersfield ήμουν στην μέση του πουθενά, όταν στην επιστροφή είδα το μέρος ημέρα ήταν χωράφια. Ανέβηκα την ανηφόρα στην Υψηλή Έρημο και συνέχισα. Ήμουν τυχερός διότι δεν έπεσα σε κίνηση, ούτε εκεί όπου οι λωρίδες από δύο γίνονται μία ούτε στο φανάρι. Στην επιστροφή είδα ότι γίνονται έργα για να βελτιωθεί ο 58, και διαπλάτυνση και παράκαμψη της πόλης. Μίαμιση ώρα από το Bakersfield έφτασα στο Barstow και τον Ι-15. Μπαίνω στον Ι-15, αρκετά κουρασμένος πλέον και ανεβαίνω την κοιλάδα εώς υψόμετρο σχεδόν 1.500 μέτρα. Στο πέρας της κατηφόρας είναι το Primm, το μέρος όπου κοιμήθηκα, μίαμιση ώρα από το Barstow και εκεί συνηδειτοποίησα ότι δεν είχα φέρει τον φορτιστή μου. Με το καλό φτάνω στο ξενοδοχείο καζίνο και βγαίνω για να δω αν μπορώ να αγοράσω. Εν τέλει δεν έχει προς πώληση φορτιστή για μπρίζα, μόνο καλώδιο USB για το αυτοκίνητο! Πέφτω για ύπνο και πηγαίνω στο εμπορικό κέντρο δίπλα από το καζίνο. Διαφήμιζε με πινακίδες ότι το Calvin Klein έχει δωρεάν φορτιστή, έτσι πήγα και άφησα εκεί το κινητό μου. Είναι σαν τους φορτιστές που έχει στα πλοία και τα αεροδρόμια. Έκανα γύρα στο εμπορικό κέντο και εν τέλει αγόρασα ένα βαρύ μπουφάν για τον χειμώνα με τα χαρακτηριστικά της NASA από το H&M. Δεν ήθελα να κάτσω πολύ στο μέρος, έτσι άφησα τα ψώνια στο αμάξι και πήγα στο διπλανό καζίνο (έχει 3) όπου έφαγα quesadilla για μεσημεριανό. Μετά ανέβηκα τα 38 μίλια για το Λας Βέγκας. Καθότι ήταν λίγο μετά το μεσημέρι είχα τρεις ώρες για check in. Αφησα το αμάξι σε έναν παράδρομο πίσω από το ξενοδοχείο (το Bally's) και αφ'ότου προσανατολήστικα με το ξενοδοχείο βγήκα να περπατήσω να δω αν μπορούσα να βρω να φορτισω. Κάτι θυμόμουν ότι μπορούσα στο Flamingo, και έτσι πήγα στο Flamingo αλλά δεν ήταν εκεί, μάλλον ήταν στο Tropicana το οποίο είναι στο άλλο άκρο. Πάντως μετά από μίαμιση ώρα περπάτημα στο Las Vegas Strip ήθελα να παραιτηθώ από την δουλειά και να μετακομίσω επί τόπου στην πόλη. Συγκρατήθηκα πάντως

 Μετά από την βόλτα, και με τα πόδια να με πονάνε, πήγα στο αυτοκίνητο σταματώντας ενδιάμεσα στο κατάστημα σουβενίρ δίπλα από εκεί όπου το είχα αφήσει. Εκεί τουλάχιστον το καλώδιο ήταν πολύ φτηνότερο από το gift shop του ξενοδοχείο και έτσι εν τέλει πήρα, αλλά αργότερα. Άρχισα να κάνω αυτοκινητάδα και εν τέλει ανακάλυψα ότι όπως υποψιαζόμουν είναι πάρα πολύ μεγάλη η φτώχεια 3 τετράγωνα από το Strip. Ξαναγύρισα το αμάξι στον παράδρομο, ανέβηκα στο ξενοδοχείο και έκανα τσεκ ιν και ανέβηκα στα δωμάτια τα οποία δεν επικοινωνούσαν μεν αλλά ήταν αντικρειστά. Ξέχασα το κλειδί του ενός δωματίου και ξαναπερίμενα μισή ώρα για να πάρω αντικατάσταση. Έτσι για να μην πολυλογώ δεν είχα χρόνο να κοιμηθώ καθότι ο πρώτος προσκεκλημένος ήρθε στις 6.30. Του είπα να με πάρει από την είσοδο και να πάμε επί τόπου στο κέντρο για να πάρουμε τον δεύτερο προσκεκλημένο. Έτσι ο φίλος από το Orange County ο οποίος μου είπε ότι έρχεται τακτικά πήγα για πρώτη φορά μετά 20 χρόνια στην Fremont Street. Εκεί βλέπεις είναι κοντά η στάση του Greyhound και ο δεύτερος έρχονταν με λεωφορείο. Αφότου κάναμε βόλτα πάνω κάτω και επιβεβαίωσα ότι όντως και εκείνος ήθελε να φάει πήγαμε και φάγαμε σε ένα μπουφέ ενός εκεί καζίνο. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα και ο τέταρτος, ο μόνος Έλληνας θα έρχονταν μετά την εκκίνηση του κλαμπ πράγμα το οποίο με άγχωνε. Ωστόσο μου άφησε μύνημα ότι θα έρθει με Uber και καθότι επέμενε τον άφησα. Ξεκουράστηκα λίγο, χωρίς ύπνο, και στις 11 ξεκινήσαμε για το Cosmopolitan και το κλαμπ Marquee. Το μεσημέρι είχα δει πολλούς φοιτητές να κάθονται στην ουρά για Dayclub και φοβόμουν ότι θα ήταν γεμάτο και δεν θα μας άφηναν παρα το εισιτήριο. Δεν ήταν όμως, αντίθετα καθίσαμε στο διπλανό μπαρ για να πάρουν τα παιδιά φτηνότερο ποτό και μετα μπήκαμε. O Gareth Emery ήταν φοβερός. Ανταγωνίζεται με πέρυσι τον Tiesto για το καλύτερο κλαμπ που έχω πάει τουλάχιστον στην Αμερική, αν όχι σε όλη την ζωή μου. Είχε και 4 κοπέλες από πάνω και χόρευαν, και εκ των υστέρων όπως είδα στο ίντερνετ είναι από τις ελάχιστες δουλειές για χορεύτριες που υπάρχουν ακόμα στο Λας Βέγκας. Πλέον ο κόσμος δεν πάει για να δει σόου σε στυλ καμπαρέ, πάει για τα δέκα σόου του Cirque de Soleil και αυτά θέλουν ακροβάτες, όχι χορεύτριες. Ανάκαλυψα και γιατί ήταν δύσκολο να βρω μικρό τραπέζι: το μισό κλαμπ το κρατήσαν κλειστό και όσο περνούσε η ώρα και ο κόσμος έφευγε το έκλειναν. Ο Gareth έφυγε στις 2.30 περίπου, ο επόμενος ήταν καλός αλλά όχι όσο ο Gareth και μου πονούσαν επί ωρες ήδη τα πόδια. Λίγο μετά τις τρεις έφυγα για το δωμάτιο. Πλέον ήταν σε φάση 80-90% αγόρια. Όπως ο συνάδελφος παρατήρησε οι πιο πολλοί με τα τραπέζια ήταν Κινέζοι. Δεν ξέρω γιατί αλλά σηκώθηκα σχετικά νωρίς, αλλά τουλάχιστον είχα κοιμηθεί αρκετές ώρες. Για την επομένη όμως στην επόμενη ανάρτηση

Όταν ετοιμάζομαι, έστω και σχετικά

Η επίπληξη της Παρασκευής με έχει τρομάξει, εώς τρομοκρατήσει. Το πρωϊ δεν πήγα στην δουλειά διότι είχα διάλεξη στο Fresno State. Έφτασα το μεσημέρι στην δουλειά αρκετά τρομοκρατημένος. Έπιασα να δουλεύω με τα νέα δεδομένα και φοβόμουν ενώ φόρτωνε ο υπολογιστής να πάω στις συνηθισμένες ιστοσελίδες. Καθότι είχα πάει ιντερνετ το πρωϊ δεν υπήρχε μεγάλη άγνοια αλλά τέλος πάντων. Το θετικό της ημέρας είναι η ετοιμασία για το ταξίδι. Ανεφοδίασα το αμάξι με καύσιμα τα οποία θα μου φτάσουν ως το Λας Βέγκας. Σε λίγο θα βγάλω την βαλίτσα. Αύριο θα έχω μουσαφίρη από τους υιούς του Περικλή, αλλά πέραν αυτού θα πάω στο σούπερ μάρκετ για τούρτα και τα συμπράγαλα. Δεν βλέπω να πηγαίνω γυμναστήριο, αλλά θα πάω την Τετάρτη. Πέμπτη μαζεύω τα πράγματα στο αμάξι και ανεβαίνω για Primm. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ενθουσιαμένος, αλλά το ενδεχόμενο να χάσω την δουλειά μου με μουδιάζει. Πρέπει να κοιτάξω για άλλη αλλά δεν βλέπω καλύτερη.

Τελευταία εβδομάδα 39

Δεν μου αρέσει να το λέω αλλά η δουλειά έχει πάρει μάλλον την κάτω βόλτα από την στιγμή όπου πήρα την υπηκοότητα. Σήμερα είχα την τελευταία προειδοποίηση πριν παραπεμφθώ πειθαρχικά επειδή επειδή πήγα σε λάθος ιστοσελίδα ακροδεξιού περιεχομένου. Το χειρότερο είναι ότι δεν το έκανα επίτηδες, μάλλον προέκυψε λόγω των ιστολογίων που πηγαίνω. Το όλο μπέρδεμα με το Λας Βέγκας σε αυτή την φάση το βλέπω μάλλον θετικά. Το μπέρδεμα είναι και σχετικό, περισσότερο είναι ότι ψάχνω που θα πάω το Σαββατόβραδο. Μεγάλο όνομα δεν έχει, έλεγα να κλείσω τραπέζι σε μικρότερο και εν τέλει όμως κανένας από τους 3 προσκεκλημένους δεν μου λέει θέλω τραπέζι, οι δύο μάλιστα με αποθαρρυνουν. Λέω να τους ακούσω αλλά όχι λόγω χρημάτων. Πέραν αυτών το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγα στους γονείς. Εν αντιθέσει με τις άλλες επισκέψεις δεν θα περιγράψω λεπτομέρειες, διότι κάτι ποιο σοβαρό απ'ότι τους είδα δεν έγινε. Την Τετάρτη με βγάλανε για τα γενέθλιά μου από την εκκλησία, ενώ την Πέμπτη πήγα στην εκκλησία λόγω ΑΧΕΠΑ. Με τη χρηματοδότηση κάτι γίνεται, αλλά θέλει ακόμα δουλειά. Όλη την εβδομάδα λόγω του παιχνιδιού είμαι άυπνος. Οι πίστες δύσκολα περνάνε πλέον, αλλά δεν παύω να διασκεδάζω. Που θα πάει, θα ρυθμιστώ καλύτερα. Ας ελπίσω ότι μετά τα γενέθλια η κατάστασή μου θα καλητερεύσει.

Τρεις εβδομάδες χωρίς ανάρτηση

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες δεν έχω ανεβάσει ανάρτηση. Αυτό δεν το περίμενα, αλλά μου προέκυψε. Το βασικό που έκανα αυτό το διάστημα είναι να ετοιμαστώ για το Λας Βέγκας. Το δωμάτιο για το διήμερο το έκλεισα αρκετά νωρίτερα, αλλά ακολούθησε το ξενύχτι. Κατά τα φαινόμενα δεν έχει κάτι το Σάββατο άξιο, εξου και έκανα έμφαση στην Παρασκευή. Εκλεισα τα εισιτήρια για τον Gareth Emery για τους 4 φίλους, και αφότου το έκλεισα βλέπω ότι λέει να είσαι εκεί 10.30. Πρόβλημα είναι ότι ο ένας προσγειώνεται 10.35 και ο άλλος έρχεται με το λεωφορείο, κατά την εκτιμήσή του, σε ώρα όπου δύσκολα προλαβαίνει. Έτσι είπα για φυγή προς τα εμπρός, να κλείσω τραπέζι. Σκέφτηκα ότι με την τιμή που έλεγε το τραπέζι και με την έκπτωση από το κουπόνι που είχα θα μου έβγαινε σε λογική τιμή. Έλα όμως που το κουπόνι δεν ίσχυε και κατά το κλασσικό Αμερικάνικο η τιμή για το πακέτο των γενεθλίων ήταν παραπάνω με τις χρεώσεις. Καθότι εμφανίστηκε και πέμπτος είπα να κλείσω πιο ταπεινό τραπέζι, αλλά δεν έχει. Αν δεν μου απαντήσουν από το μαγαζί ότι όντως έχουν τραπέζι για 6, βλέπω να παραμένω στο εισιτήριο. Σε καμία περίπτωση δεν θα το περάσω στους προσκεκλημένους, ιδίως καθότι ξέρω πόσο κακή είναι η οικονομική κατάσταση του Τεξανού φίλου. Μήπως να αφήσω το τραπέζι για το Σάββατο, έστω και σε δευτεροκλασσάτο dj; Θα το σκεφτώ ανάλογα και με την απάντηση του μαγαζιού. Αυτή πάντως είναι η κατάσταση με το Λας Βέγκας

Στο διάστημα που δεν έκανα ανάρτηση βασικό τρόπος απασχόλησης ήταν ότι έβλεπα διαλέξεις για το διάστημα. Υπάρχουν αρκετές λόγω και των 50 χρόνων από τον Απόλλωνα 11. Επιτέλους το Σάββατο, πριν μία εβδομάδα, τις τελείωσα. Ενδιάμεσα διάβασα και ένα βιβλίο. Έλεγα ότι καθότι δεν είχα κάνει πρεμίερα οι σειρές μου θα έβλεπα την μόνη ουρά που μου είχε μείνει, το Ducktales και μετά δεν είχα ιδέα. Ωστόσο αυτό που δεν περίμενα μου ήρθε. Πάτησα σε μία διαφήμιση στο facebook και ξεκίνησα να παίζω ένα παιχνίδι μανιωδώς. Αυτή τη στιγμή το παίζω ενώ γράφω αυτή την ανάρτηση. Το έχω φτάσει σε ένα επίπεδο όπου το έχω ρυθμίσει να το παίζω μόνο μερικές ώρες, αντί όλη μέρα, αλλά το παίζω. Έχω να φτάσω σε τέτοια μανία με ένα παιχνίδι από το 2012. Θα μου περάσει, αλλά ως τότε βλέπουμε

Στο σπίτι των γονιών, χωρίς τους γονείς, για ένα μνημόσυνο

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ανέβηκα στο Walnut Creek. Βασικό χαρακτηριστικό του ταξιδιού ήταν το πόσο με πονούσαν τα πόδια μου, αν και όσο περνούσε ο καιρός βελτιώθηκε. Παρασκευή απόγευμα γυρνάω σπίτι, τρώω, πέφτω λίγο και μετά ξεκινάω για το σπίτι των γονιών. Ήμουν τυχερός ότι έφτασα πριν ξεκινήσει το Killjoys και έτσι είδα το επεισόδιο στην ώρα του. Έκανα σοβαρή προσπάθεια μπας και πετύχω καφέ με κανέναν, αλλά μηδέν. Κατά τα φαινόμενα έφταιγε ότι είχε φεστιβάλ στο Κόνκορντ, και εγώ δεν ήθελα να πάω σε 3 φεστιβάλ σε 4 εβδομάδες. Ήθελα επίσης την Κυριακή να πάω στο Σαν Χοσέ να δω τους Υιούς του Περικλή, αλλά αυτοί ακόμα είναι ανοργάνωτοι. Σάββατο πρωϊ ξυπνάω, και μάλιστα νωρίς και παίρνω το αμάξι των γονέων μου για βόλτα κάτω στην πόλη. Ευτυχώς δεν είχε αδειάσει η μπατταρία και έτσι δούλεψε κανονικά, αυτός ήταν και ο βασικός σκοπός. Το μνημόσυνο, το οποίο δεν περιείχε εν τέλει θρησκευτική τελετή, ήταν στις 1 στην εκκλησία και ήταν για την μητέρα ενός φίλου μου. Τελετάρχης στο μνημόσυνο ήταν ο σύντροφος της μάνας του, ο πατέρας του φίλου μου είχε μετακομίσει στην Ελλάδα πριν από πολλά χρόνια μετά το διαζύγιο. Δεν ήξερα πολλά άτομα στο γεύμα καθότι οι περισσότεροι ήταν γνωστοί της αποθανούσας η οποία ήταν ζωγράφος. Ο σύντροφός της λοιπόν ήταν τελετάρχης και εμφανίστηκε φορώντας τα ρούχα της αποθανούσας. Τέλος πάντων, μίλησε η οικογένεια όλη, φάγαμε ψάρι, ιερέα δεν είχαμε και είχα την τύχη να καθίσει δίπλα μου γνωστός του πατέρα μου τον οποίο δεν ήξερα αλλά αυτός με ήξερε. Μετά από 2 1/2 ώρες έφυγα μαζί με όλους. Γύρισα σπίτι, πήρα τα γράμματα και μετά κοιμήθηκα λίγο. Βγήκα μεν και περπάτησα όσο μου επέτρεπαν τα πόδια μου, αλλά κυρίως αυτό που έκανα ήταν να δω ντοκυμανταίρ για το πρόγραμμα Απόλλων. Την επομένη σηκώθηκα νωρίς, πήγα εκκλησία, είχε πικ νικ το κατηχητικό όπου είδα γνωστούς και μετά έφυγα. Στο τέλος του Σαββατοκύριακου είχα δει την ουρά των βίντεο, και κατά το κλασσικό έβαλα καινούργια. Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα σε σχέση με το να είχα μείνει Φρέσνο, δεν κατάφερα πολλά, αλλά τουλάχιστον άλλαξα παραστάσεις.

Τριήμερο στο Λονγκ Μπήτς

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε με δυσκολία σηκώθηκα από το κρεββάτι μου. Πήγα μεν για ψώνια και στα σούπερ μάρκετ, αλλά γενικά το να πάω μέχρι τον υπολογιστή ο οποίος είναι δίπλα στο κρεββάτι μου μου ήταν δύσκολο. Και βίντεο που είδα στην τηλεόραση ήμουν ξάπλα στον καναπέ. Ωστόσο δεδομένου του πώς πέρασα το τριήμερο της Labor Day στο Long Beach και ότι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν το φεστιβάλ και πιο πριν η ετοιμασία του, είναι λογικό: Χρειάζομαι χρόνο να ξεκουραστώ. Δεν μπορώ να είμαι συνέχεια στην ένταση χωρίς ξεκούραση. Αν μη τι άλλο η αντοχή μου το τριήμερο με εξέπληξε και το είδα στο θετικά του γυμναστηρίου.

Την προηγούμενη Παρασκευή είχα πάρει μία ώρα άδεια περισσότερο για να φέρω την άδειά μου σε στρογγυλό νούμερο. Το συνέδριο νεολαίας της εκκλησίας είχε ξεκινήσει από το βράδυ της Πέμπτης αλλά δεν ήθελα ούτε να πάρω ολόκληρη ημέρα άδεια από την δουλειά ούτε να πληρώσω άλλη μία νύχτα σε ένα ακριβό αλλά πολύ καλό και σε εξαιρετική θέση ξενοδοχείο. Αν κάτι επιβεβαίωσα είναι ότι εκτός από πρώτη μάλλον είναι και η τελευταία φορά που θα πάω λόγω των επικείμενων 40ων γενεθλίων μου. Φεύγω λοιπόν μία ώρα νωρίτερα, σταματάω για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και για το δείπνο, πέφτω σε κίνησω στο Bakersfield εώς την στροφή για Λας Βέγκας και μετά όταν έφτασα στο ευρύτερο Λος Άντζελες και φτάνω μετά 5 ώρες οδήγησης (με το διάλλειμα) στο ξενοδοχείο. Πηγαίνω στο δωμάτιο, κάνω check in και στο συνέδριο και ανεβαίνω στην γιορτή όπως προέβλεπε το πρόγραμμα. Λίγες γνωστές φάτσες βλέπω, είχε 3 τραγουδιστές κατά σειρά (που τραγουδούσαν Αγγλικά) και μετά έναν dj που έπαιξε καλό πρόγραμμά. Επί δύο ώρες χόρευα παρά τις 5 ώρες οδήγηση και 7 ώρες δουλειά. Με το που τελείωσα πήγα στο κρεββάτι μου διότι ήξερα ότι αν δεν κοιμώμουν θα το πλήρωνα με το σώμα μου.

Την επομένη το πρωϊ πηγαίνω στον όρθρο χωροστατούντος του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής (ο οποίος ήταν το προηγούμενο βράδυ στην εκδήλωση που χορεύαμε αλλά έφυγε νωρίς) σε ένα υπόγειο του ξενοδοχείου και μετά ακολούθησε πρωϊνό και η 3η (αν και πρώτη για εμένα) ημερίδα. Σε όλες τις περιπτώσεις προτίμησα να καθίσω μόνος και όχι με τους λίγους γνωστούς μπας και γνωρίσω κανέναν, κάτι που όντως έπιασε. Μετά είχαμε το γεύμα με τον αρχιεπίσκοπο και του έκανα την ερώτηση να θα αναγνωριστεί ο Σμύρνης Χρυσόστομος, και απάντησε καταφατικά. Μετά ακολούθησε η συσκευασία 10.125 γευμάτων ανθρωπιστικής βοήθειας και μετά εσπερινός, έστω και καθυστερημένος σε σχέση με το πρόγραμμα. Καπάκι ακολούθησε ο βραδυνός χορός ο οποίος ήταν παραδοσιακή ελληνική μουσική και σουξέ από ζωντανή μπάντα. Κάθισα ώς το τέλος, κατέβηκα κάτω στην είσοδο και αυτή η μεταμεσονύχτια κουβέντα έμελε να είναι η πιο σοβαρή παρέα που έκανα με τους από το Φρέσνο φίλους. Έπεσα και σηκώθηκα την επομένη νωρίς για την λειτουργία

Πήρα το πρώτο λεωφορείο και πήγαμε στην εκκλησία του Λονγκ Μπητς όπου είχε το φεστιβάλ. Δεν μπορώ να πω ότι πέρασα καλά διότι δεν είμαι της ελληνικής μουσικής ιδιαίτερα. Πάντως γνώρισα κόσμο και μετά μερικές ώρες γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Η επόμενη ώρα έμελε να είναι η μόνη φάση όπου μπόρεσα να κοιμηθώ ημέρα. Το απόγευμα πήγα στο πλοίο Queen Mary το οποίο είναι κρουαζιερόπλοιο - πλοίο της υπερατλαντικής γραμμής του Μεσοπολέμου το οποίο είναι αγκυροβολημένο στο λιμάνι. Γενικά πήγαμε σε εκδηλώσεις και σε μέρη τα οποία ήταν πολύ ακριβότερα από το εισιτήριο του συνεδρίου λόγω δωρεών της κοινότητας του Λος Άντζελες. Πέσαμε εκεί σε δύο γάμους, ο ένας εβραϊκός, αλλά είχαμε χορό σε ένα από τα ballrooms του πλοίου. Μετά γύρισα στο ξενοδοχείο αλλά δεν την έπεσα. Αντίθετα είχε μία ελληνική βραδυά σε ένα τοπικό dive bar με τον ίδιο dj που είχαμε στο πλοίο. Οι περισσότεροι άνω των 21 πήγαν εκεί και γενικά οι κοπέλες ήταν ανεβασμένες στο χώρο VIP και την εξέδρα, και αν ήταν πιο ψηλά το ταβάνι θα ανέβαιναν στα τραπέζια. Γύρισα σπίτι έχοντας κανονίσει να δω έναν φίλο την επομένη το πρωϊ ο οποίος θα έρχονταν από Orange County. Παρότι είχα αρκετή ώρα να την πέσω με το τσεκ άουτ και τον φίλο, δεν μου έρχονταν ύπνος.

Πάντως την επομένη κανονικά σηκώθηκα έστω και ολίγον άϋπνος, κουβάλησα τα πράγματά μου και έκανα τσεκ άουτ. Μετά κατέβηκα και λίγη βόλτα εκτός να δω την πόλη, διότι κατά το κλασσικό των συνεδρίο έμαθα πολύ καλά το ξενοδοχείο, αλλά ελάχιστα την πόλη. Ήρθε ο φίλος οδηγώντας Μερσεντές καμπριολέ, άφησε το αμάξι στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και κατεβήκαμε και περπατήσαμε στην πόλη. Καθίσαε και φάγαμε σε ένα εστιατόριο της Λουιζιάνα, εγώ πήρα κομμάτια αλιγάτορα που είχα να φάω από το Blacksburg και συζητήσαμε, εγώ της ανασφάλειές μου και αυτός τον γάμο του. Μετά πήρα το αμάξι και γύρισα σπίτι. Στην πορεία έπεσα σε κίνηση αλλά και σταμάτησα στο Bakersfield στο Aldi, που είχα να πάω από την Βόρεια Καρολινα. Γενικά χάρηκα σε αυτό το ταξίδι. Γνώρισα πολύ κόσμο μεταξύ των οποίων και ορισμένες θεές, οι οποίες όμως μπορούσαν να επιλέξουν από νεώτερους και πλουσιότερους από εμένα. Γενικά με τις μέτριες συνδέθηκα στα κοινωνικά δίκτυα, η μόνη θέα που με καταδέχθηκε ήταν μία Πόντια στη Philadelphia, μάλλον για τους εμφανείς λόγους. Το θέμα φυσικά είναι ότι πλέον δεν θα έχω εκδηλώσεις για νεολαία διότι ακριβώς μεγάλωσα. Τουλάχιστον όμως είχα και την πρόσκληση του φίλου στον γάμο του. Τώρα, τι σόι δώρο άραγε να του πάρω; Μέχρι τον Νοέμβριο έχω καιρό

Το Φεστιβάλ του 2019

Συνεχίζω να διαβάζω το περιοδικό με τον Τεντέν, αλλά φτάνω στο τέλος του. Ενδιάμεσα ήρθε άλλο περιοδικό ταχυδρομικώς αλλά με δεδομένο τον ρυθμό που μου έρχονται τα πράγματα μπορώ να δω να μένω από αναγνώσιμη ύλη σύντομα. Αυτό το βλέπω ως κάτι το καλό, μπορώ να διαβάσω άλλα. Την προηγούμενη εβδομάδα κατ'αρχήν τελείωσα με το ξενοδοχείο του Λας Βέγκας και εν συνεχεία βοήθησα στο φεστιβάλ. Γενικά το φεστιβάλ με άγχωνε αρκετά με αποτέλεσμα να υποφέρει ο ύπνος μου. Παρασκευή με το που τελειώνω με την δουλειά πάω σπίτι, φοράω το σορτσάκι και ανεβαίνω στην εκκλησία. Μπαίνω από την πίσω πόρτα των εθελοντών όπου μου δίνουν και καινούργιο t shirt και πηγαίνω στην κουζίνα. Το φεστιβάλ είχε ανοίξει από τις 4 με αποτέλεσμα να βρω τον κόσμο εν τω μέσον της βάρδιας. Εκεί λοιπόν γνωρίζω και το κοινό, έναν συνονώματο ο οποίος έχει εστιατόρειο στο Hollister, τον υπεύθυνο με τον οποίο είχαμε κάνει τα κρέατα, την υφισταμένη του, τον άνθρωπο που αναμίγνυε σαλάτα, το συνεργείο που έπλενε και διάφορους εθελοντές που έρχονταν για περιορισμένα χρονικά διαστήματα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να πλείνω 9 μεγάλα κουτιά ντομάτες, αφότου τα έφερα από την αποθήκη. Εν συνεχεία οι εθελοντές τις έβαλα σε μηχάνημα που τις έκοψε σε φέτες. Μετά η επόμενη δουλειά που έμελε να κάνω όλο το απόγευμα ήταν να κουβαλάω ταψιά που βγήκαν από τον φούρνο από τον πάγκο προς τα θερμικά δοχεία που ήταν στο διπλανό δωμάτιο, το οποίο είχε την λειτουργεία εστιατορείου ά λα καρτ. Είτε φέρναμε τα δοχεία στην κουζίνα, είτε σπανιότερα τα κουβαλούσαμε δίπλα. Εκείνο το απόγευμα έφαγα υπερβολικά κατά την γνώμη μου, η μόνη ημέρα όπου αυτό συνέβει, αλλά μάλλον επειδή δεν μου άρεσε να πετάω εξαιρετικές ντομάτες, μη χαλασμένες, αλλά απλά όχι τέλειες, και έτσι τους έδινε καμία δαγκωματιά. Έφαγα και λίγο από το φαϊ μας και λίγο από τα σουβλάκια. Κατά το κλασσικό πριν 2 χρόνια ήθελα φαϊ της κουζίνας ενώ ήμουν στα σουβλάκια, φέτος το ανάποδο. Όταν αδειάσαμε το τελευταίο ταψί από τον φούρνο έφυγα εν τέλει. Μετά από λίγη βόλτα στο πανυγήρι πήγα σπίτι πτώμα, αλλά δεν την έπεσα αμέσως. Είδα την σειρά που βλέπω Παρασκευή και μετά έπεσα, αλλά πάλι όχι αμέσως.

Σάββατο πριν από το φεστιβάλ βγήκα στο κοντινό σούπερ μάρκετ και έκανα λίγα ψώνια. Έφτασα στην εκκλησία λίγο πριν ανοίξει στις 11 και κάθισα εν τέλει μέχρι τις 9.30 περίπου όταν ακριβώς τελειώσαμε με τα ταψιά. Ενδιάμεσα δεν έπλυνα μεν ντομάτες αλλά κουβαλούσα ταψιά. Πέραν από την μεταφορά από την κουζίνα στο εστιατόρεια τα κουβαλούσα χρησιμοποιόντας ένα μεγάλο κάθετο ράφι από τον ψυγείο στην κουζίνα. Εκεί λοιπόν την δεύτερη φορά βγαίνοντας από το ψυγείο το ράφι μου έπεσε πλάγια και με πήρε ξώφαλτσα στο πόδι. Αυτό που με τρόμαξε ήταν ότι χάλασα το φαγητά, αλλά δεν συνέβει: χάσαμε μόνο μισό ταψί κοτόπουλα. Πάντως τρόμαξα και ο ίδιος και τους άλλους της ενορεία που ήταν έξω και είδα το ατύχημα. Με βοήθησαν να κουβαλήσω τα ταψιά στην κουζίνα και μετά πήγα στον σταθμό πρώτων βοηθειών να με δούνε. Μου έπλυνα τις γρατζουνιές με αλκοόλ, μου έβαλα χανζαπλάστ το οποίο όμως έπεσε γρήγορα και συνέχισα για άλλες 6 ώρες. Το Σάββατο ήπια πάρα πολύ νερό αλλά έφαγα λίγο σχετικά. Στο τέλος βγήκα πάλι στο πανηγύρι αλλά όλοι όσοι ήξερα δούλευαν και ήμουν πολύ κουρασμένος.  Κάθισα λίγο αλλά έφυγα. Σπίτι ωστόσο παρότι πρώμα πήρα πολλές ώρες εώς ότου κοιμηθώ. Την επομένη πήγα το πρωϊ λειτουργία, άλλαξα στο αυτοκίνητό μου και μετά πάλι στην κουζίνα. Έφυγα στις 3.30 με το τέλος της κουζίνας. Σταμάτησε σε σούπερ μάρκετ ενώ γυρνούσα σπίτι και μετα κάθισα και κοιμήθηκα. Δευτέρα πάντως είδα το θετικό του κόπου μου: εμφανίστηκε νέος κοιλιακός. Τώρα μεθαύριο φεύγω για το Λονγκ Μπητς όπου η μητρόπολη έχει εκδήλωση για νεόυς. Λαμβάνοντας υπ'όψιν πόσο έφαγα κατά την εβδομάδα ίσως δεν φανεί ο μυς, αλλά σίγουρα θα είμαι καλύτερα σε σχέση με το αν δεν είχα πάει στο φεστιβάλ. Οι πληγές μου σταδιακά γειάνουν, αλλά τις έχω ακόμα

Προς το φεστιβάλ και τα γενέθλια

Ανήμερα Δεκαπενταύγουστο είδα τον κόπο της νηστείας και της γυμναστικής: έναν νεο κοιλιακό μυ. Εκτοτε βέβαια τρώω κάπως πολύ και αποτέλεσμα είναι όταν δεν είναι και πολύ ορατός. Όταν με το καλό ξαναφύγω από το Φρέσνο και τρώω μόνο τρεις φορές την ημέρα, θα ξαναεμφανιστεί. Ενδιάμεσα το τελευταίο Σαββατοκύριακο πριν το φεστιβάλ πήγα για κούρεμμα αλλά και βγήκα σε νυχτερινή έξοδο. Δεν μου αρέσει η dubstep αλλά καλύτερα από το να καθόμουν στο σπίτι και να κλαίω την μοίρα μου. Κυριακή βράδυ είχα απάντηση από τους φίλους για διαθεσιμότητα και έτσι εν τέλει, μετά από οριμένες διαβουλεύσεις, έκλεισα για 18-20 Οκτωβρίου στο Λας Βέγκας δύο σουϊτες, ή έστω δύο μεγάλα δωμάτια. Από την στιγμή που τις έκλεισα πέρασε ένα άγχος, έστω και εκείνο το ΣΚ δεν έχει ακόμα καλή νυχτερινή ζωή, έχουμε δύο μήνες μπροστά. Μου αρέσει συγκεκριμένος για Παρασκευή βράδυ και μέχρι στιγμής ο πιο ενδιαφέρον για Σάββατο βράδυ είναι άλλος αλλά στο ίδιο κλαμπ. Προς το παρόν χαίρομαι που πέρασε ένα άγχος. Θα συνεχίσω να στέλνω μυνήματα στους προσκεκλημένους και βλέπουμε ποιος θα έρθει, αλλά ως τώρα όλα καλά. Βλέπω σε αυτή την φάση τις διαλέξεις που έχασα, αν και έχω εκ των υστέρων και ορισμένες ακόμη, και μετά λέω να ξαναπιάσω σειρές που είχα αφήσει στην μέση. Η αρχή των φθινοπωρινών προγραμμάτων απέχει ακόμη αρκετά, έχω καιρό μέχρι η τηλεοπτική διασκέδαση γίνει χρονικά περιοριστική ώστε να μην βλέπω σειρές streaming. Έχω επίσης και αρκετό χρόνο για να διαβάσω όλα όσα αγόρασα ή μου ήρθαν, σήμερα έπιασα το τελευταία που αγόρασα από το ταξίδι, αυτό με τον Τιντιν. Εν συνεχεία, αν δεν έχει έρθει ταχυδρομικώς κάτι καλύτερο, έχει στην βιβλιοθήκη βιβλία που θέλω. Συνεχίζω λοιπόν προς το νέο ακαδημαϊκό έτος

Ετήσια εξέταση

Σκέφτηκα πολύ σοβαρά να ονομάσω αυτή την ανάρτηση μηδέν μηδέν μηδέν αλλά συγκρατήθηκα. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πως δεν κατάφερα τίποτα, αλλά αυτή είναι η αίσθησή μου κάθε εβδομάδα. Περιμένω ακόμα να αντιδράσει ο ευεργέτης, και δυστυχώς δεν έχω τρόπο να τον κάνω να μου απαντήσει νωρίτερα αν επιθυμώ να έχω θετική απάντηση, πέραν της υπομονής. Πέραν αυτού η ζυγαριά δεν μου έχει φέρει θετικά νέα, και είμαι στο τελευταίο βράδυ της νηστείας, έστω και των δύο εβδομάδων. Πάντως βλέπω τον εαυτό μου κάπως λεπτύτερο στον καθρέπτη. Χθες πήγα στον γιατρό για το ετήσιο τσεκ απ. Το θετικό ήταν ότι σε σχέση με πέρυσι έχασα κατά την ζυγαριά του 6 λίβρες. Πέραν τούτων η εξέταση αίματος δεν έδειξε κάτι το που να προκάλεσε έκπληξη, θα μου άρεσε η χοληστερίνη να πήγαινε καλύτερα αλλά ακόμα δεν είμαι για χάπι. Πάντως ο πατέρας μου που του είπα την εξέταση μου λέει ότι άλλες 6-7 λίβρες να χάσω και αυτό το πρόβλημα θα εξαφανιστεί. Αύριο της Παναγίας εργάζομαι κανονικά και θα πάω στην δουλειά κανόνικά. Η νηστεία τελειώνει, θα φάω αρτύσιμο φαϊ και το Σάββατο έχει ξενύχτι. Έχω κάτι να προσβλέπω σε αυτό το Σαββατοκύριακο. Η επόμενη νηστεία, πέραν του Τιμίου Προδρόμμου, είναι τον Νοέμβριο, σε 3 μήνες. Δεν θα έχω άγχος για το φαϊ, αλλά ούτε μάλλον και θα χάνω βάρος. Πάντα στις 2 εδβομάδες είχα δυσκολία να χάσω βάρος, στην καλύτερη των περιπτώσεων έφτανα στο προηγούμενο. 6 εβδομάδες τον Νοέμβριο/Δεκέμβριο μάλλον θα πάει καλύτερα

Κόπωση παρ'ότι Σαββατοκύριακο, άρα θετικό

Από την Παρασκευή που μίλησα με τον φίλο μου ένιωθα χάλια. Ναι μεν μου αρέσει ο Steve Aoki αλλά δεν παύω να τα μπουρδούκλωσα. Όλη μέρα Σάββατο ένιωθα χάλια και κουρασμένος από νωρίς. Ξύπνησα το πρωϊ, πήγα για μπάνιο και μετά κουρεύτηκα. Αυτό πάντως δεν βελτίωσε την διάθεσή μου. Μαγείρεψα, έκανα ψώνια αλλά η κούραση και η κακοδιάθεση επέμενε. Πάντως έβλεπα στον καθρέπτη κάτι το θετικό: σημάδια απώλειας βάρους. Η ζυγαριά δεν συμφωνούσε ιδιαίτερα, ακόμα και το σημερινό βάρος μπορεί να δικαιολογηθεί από το κούρεμα, αλλά ο καθρέπτης μάλλον συμφωνούσε: Έχασα λίγο βάρος ή έστω μαζεύτηκα λίγο. Η διάθεσή μου βελιτώθηκε το βράδυ όταν πήγα στη νυχτερινή εκδήλωση των Αρμενίων. Ήμουν εκεί με τον εκτιμητή και το κύριο ο οποίος ήθελε να με προξενεύσει με την ανηψιά του η οποία ούτε καν βλέπει τηλεόραση. Η κουβέντα που πιάσαμε ήταν για Βυζαντινή ιστορία, αλλά το βασικό είναι ότι ήμουν με φίλους. Η εκδήλωση με food trucks ήταν ενδιαφέρουσα, είχε παραδόξως νεολαία αλλά αν δεν ξέρεις κανένα δεν πρόκειται να γνωρίσεις και κανέναν. Οι γνωστοί που έχω είναι δυστυχώς μεγάλης ηλικίας και γνωρίζουν κυρίως συνομήλικούς τους. Πάντως ένιωσα καλύτερα, και σήμερα ήμουν καλύτερα έστω και αν δεν νιώθω καλά. Μπορεί να φταίει και το επεισόδιο της Jessica Jones που βλέπω. Περιμένω να εμφανιστεί ο ευεργέτης, θα μου άρεσε να είχα απάντησή του αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υπομονή. Σήμερα είχαμε συνάντηση των Υιών του Περικλή και θα πάμε στα τουρνουά του Σηάτλ και της Νέας Υόρκης. Αύριο ξαναπάω στην δουλειά, και Πέμπτη είναι Δεκαπενταύγουστος, αργία μεν αλλά πέρας νηστείας. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι παύω να χάνω βάρος, αλλά και το λίγο καλό είναι. Βλέπουμε για μπροστά ...

Μπουρδουκλώνοντας το Λας Βέγκας

Την εβδομάδα αυτή δεν είχα ευχάριστα νέα για το Λας Βέγκας. Μία που θα έρχονταν από Ελλάδα μου είπε ότι δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα, και παρόμοια ήταν η αντίδραση που είχα από άλλους ανθρώπους. Το έβγαλα συμπέρασμα, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να μπορέσω να γεμίσω 8 δωμάτια, παρότι πληρώνω. Έτσι απεφάσισα να ακυρώσω την κράτηση. Πραγματικά έλεγα να ακυρώσω την όλη εκδήλωση αλλά το ξανασκέφτηκα: αυτό που χρειάζομαι είναι ευελιξία. Έτσι σκέφτηκα την εκδοχή της σουϊτας αλλά και να κουβαλήσω πάλι στο πρώτο Σαββατοκύριακο την εκδήλωση. Ήλπιζα ότι ο ευεργέτης θα μπορούσε με την επιστροφή στο πρώτο ΣΚ, αλλά δεν έχω ακούσει ακόμα. Αυτό που άκουσα ήταν από αυτόν που μπορούσε το 2ο ΣΚ και δεν μπορεί το πρώτο. Επίσης άτομα εν τέλει είχε βγάλει εισιτήριο, μου το είχε πει, και το ξέχασα ενδιάμεσα. Τα μπουρδούκλωσα όλα. Περιμένω να ακούσω από τον ευεργέτη πλέον, αλλιώς ξαναπάω στο 2ο ΣΚ διότι καλύτερα με 2 παρά με έναν φιλοξενούμενο. Ευτυχώς δεν έχω κλείσει ακόμα σουϊτα. Το ταξίδι τουλάχιστον είναι κάτι στο οποίο προσβλέπω διότι δεν έχω άλλα πολλά μπροστά μου. Αυριο βράδυ πάω στους Αρμενίους και αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρεία να γνωρίσω καμία στο Φρέσνο. Μετά είναι το φεστιβάλ και η εκδήλωση της YAL στο Long Beach. Μετά είναι που είναι το Λας Βέγκας, έστω και 1 1/2 μήνα αργότερα. Θα ξεκουραστώ, και ελπίζω αύριο να έχω θετικά νέα ή έστω νέα κάποιας μορφής

Αύγουστε καλέ μου μήνα να σουν δυο φορές τον χρόνο;

Η Πέμπτη είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας. Κάθε Πέμπτη πηγαίνω στο γυμναστήριο, όπως κάνω κάθε μέρα πλην Παρασκευής, και κάνω την ρουτίνα μου. Εκεί όμως με το τέλος της εβδομάδας κανονικά είναι το Σαββατοκύριακο, το οποίο υποτίθεται ότι είναι καλύτερο από τις καθημερινές. Έλα όμως που αυτό δεν ισχύει για τα περισσότερα Σαββατοκύριακα. Στο Ράλεϋ τα βράδυα της Παρασκευής έβγαινα και χόρευα. Επιτυχίες με κοπέλες δεν είχα, αλλά τουλάχιστον μου άρεσε η μουσική και ο χόρος. Πίστευα ότι κολυμπώντας δύο φορές την εβδομάδα επί μία ώρα τη φορά έχανα βάρος, αλλά εν τέλει το μόνο που κατάφερνα ήταν να διατηρήσω την ευλυγισία μου και την αντοχή μου, όχι να χάσω βάρος. Εδω πηγαίνω στο γυμναστήριο, χάνω βάρος έστω και μέρος του χρόνου, αλλά δεν έχω που να πάω. Σήμερα αγόρασα εισιτήριο για μία εκδήλωση 17 Αυγούστου, αλλά εώς τότε δεν θα κάνω και κάτι. Ναι, νηστεύω, αλλά αυτός δεν είναι ο λόγος: Παρασκευή αν ήταν και δη πρώτη εβδομάδα νηστειών θα πήγαινα. Βασικά η πόλη δεν έχει μέρει για κανονικούς και όχι ομοφυλοφιλούς συν δεν έχω και κανέναν φίλο από το σόι που θα με προσκαλέσει σε τίποτα το καλό. Δεν θέλω να πάω να παίξω επιτραπέζια παιχνίδια, διότι αυτό είναι που κάνουν για διασκέδαση οι συνομήλικοι από την εκκλησία. Σήμερα όμως πήγα και βοήθησα με τους κουραμπίεδες, όπως είχα βοηθήσει με το κρέας τις προηγούμενες δύο εβδομάδες. Ήταν τρεις ευχάριστες ώρες, και μέχρι εκεί. Δυστυχώς με τις γιαγιάδες δεν προβλέπεται τραγούδι και χορός, τουλάχιστον του τύπου που μου αρέσει. Είμαι κολλημένος σε μία κατάσταση από την οποία δεν βλέπω διέξοδο. Οι προσπάθειες για δουλειά στο Λας Βέγκας ναυάγησαν, και δεν είναι και τόσες πολλές οι σχετικές θέσεις. Στο Σαν Φρανσίσκο είμαι επαμφοτερίζων και δεν βλέπω αυτή τη στιγμή πρόταση εργασίας που να μην είναι de facto μείωση μισθού. Κατά καιρούς βλέπω διάφορά αλλά πλέον λίγο πριν τα 40 δεν είμαι καθόλου βέβαιος που θα ήθελα πραγματικά να πάω. Πίσω στα χωράφια δεν γυρίζω, ιδίως αν δεν βλέπω κανένα ενδεχόμενο να έχει είτε καλή μουσική είτε κοπέλες, και αυτό ισχύει και για κάποιες μεγαλουπόλεις (πχ Σηάτλ). Έχω φτάσει στη φάση όπου περιμένω το απροσδόκητο, διότι από τον κανονικό ρυθμό δεν βγαίνει τίποτα. Ίσως έρθει το απροσδόκητο στο τέλος του μήνα.

Ταξίδι στην Ελλάδα τρίτο μέρος

Σάββατο βράδυ έφτασα στο σπίτι αλλά δεν κύλησαν όλα όμαλά. Η Κυριακή ήταν εν τέλει μία πολύ γεμάτη ημέρα. Το μεσημέρι είδα μία φίλη η οποία είναι η μόνη εν τέλει που σίγουρα θα έρθει για τα γενέθλιά μου από Ελλάδα. Βρεθήκαμε στον Χόντο στην Ομόνοια και τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά λόγω πρώτης ημέρας εκπτώσεων. Εν συνεχεία στο σπίτι είδα την αδερφή μου, και πήγαμε στο Factory Outlet για να κάνει αυτή ψώνια και έφαγα κρέπα. Μετά είδα ξανά την συμμαθητή μου, για δεύτερη και τελευταία φορά. Δευτέρα πρωϊ πήγαμε με τον πατέρα στην τράπεζα και κλείσαμε έναν λογαριασμό. Μετά ήρθε κάπου το μεσημέρι η αδερφή μου και έφαγα επιτέλους γύρο. Απόγευμα βρεθήκαμε στο Μικρολίμανο με μία φίλη της αδερφής μου, αν και κυριώς η αδερφή μου της μιλούσε. Επιβεβαίωσα όμως ότι όντως ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα δεν έχει καλές εργατικές σχέσεις, και άκουσα ιστορίες για διάφορες παλαβές φίλες τους. Τρίτη ανέβηκα στην σχολή. Καθότι αρκετά αργά οι καθηγητές έλειπαν και δεν είδα κανέναν. Είδα όμως έναν τεχνικό τον οποίο τον ήξερα από την εποχή μου, και είδα και έναν συμφοιτητή μου ο οποίος δουλεύει ως συμβασιούχος στην σχολή 20 χρόνια πια. Επιβεβαιώθηκε αυτό που είχα καταλάβει και προ διετίας όταν ξαναείχα ανέβει: οι καθηγητές φεύγουν και δεν μπορούν να αντικατασταθούν από νέους λόγω λιτότητας. Μετά γύρισα στον Πειραιά και είδα έναν οικογενιακό φίλο, απόφοιτο της ίδιας σχολής με την αδερφή μου αλλά λίγο μικρότερος, ο οποίος σε ηλικία 35 ετών με σπουδές σημαντικές το παίζει εισοδηματίας. Επειδή δεν μπορείς να βρεις δουλειά δεν σημαίνει ότι είναι εντάξει να κάθεσε, όλο και κάτι μπορείς να βρεις. Πάντως χάρηκα που τον είδα. Την επομένη τα χαράματα πήγα στο αεροδρόμιο για να πετάξω με Air France μέσω Παρισίου. Προς μεγάλη μου έκπληξη το ελληνικό διαβατήριο ήταν πιο χρήσιμο από το Αμερικάνικο ακόμα και στην πορεία προς Αμερικής εώς την προσγείωση στο Σαν Φρανσίσκο. Έφτασα με το καλό σπίτι των γονιών μου, έπεσα στις 4 και σηκώθηκα στις 9 και το βράδυ. Ακολούθησε διαδικασία για την αναχώρηση και έφτασα σπίτι μου αλλά δυστυχώς δεν κοιμήθηκα πάνω από 45 λεπτά. Πήγα εν τέλει μία ημέρα νωρίτερα στο γυμναστήριο αλλά και πάλι η διαδικασία της προσαρμογής πήρε χρόνο. Αυτή την εβδομάδα μόλις μπόρεσα να δω την βραδυνή πολιτική τηλεόραση. Πάντως από το ταξίδι βγήκα ευχαριστημένος, αλλά κατά το κλασσικό θα ήθελα να διαρκέσει παραπάνω. Ήμουν Μακεδονιά και ούτε Σέρρες πήγα (αν και το πρότεινε ο πατέρας, του είπα όμως ότι δεν ξεμπλέκουμε τόσο εύκολα όσο από Χαλκιδική) ούτε Θάσο. Του χρόνου θεωρητικά έχω δύο ημέρες παραπάνω, αλλά πρακτικά βλέπουμε

Ταξίδι στο Άγιον Όρος μετά τρία χρόνια

Σήμερα πληροφορήθηκα ότι αποκλείστηκα από τη δουλειά στο Λας Βέγκας για την οποία έκανα συνέντευξη την Παρασκευή. Η πρώτη επαφή από τον εργοδότη μου γι'αυτή την δουλειά έγινε ενώ ήμουν στο Άγιον Όρος, εξού και απάντησα καθυστερημένος. Πρωϊ Τετάρτης, μία εβδομάδα αφότου έφυγα από το σπίτι μου, σηκώθηκα πολύ νωρίς λόγω όχι μόνο του ταξιδιού αλλά και του άγχους και του υπολλείματος τζετ λαγκ. Πήγα οδηγόντας εώς την Ουρανούπολη, ο πατέρας μου άφησε το όχημα στο πληρωμένο πάρκινγκ κάτι που δεν υπήρχει πριν 3 χρόνια, και φάγαμε μπουγάτσα και καφέ πρωϊνο (εγώ σοκολατούχο αντί για καφέ). Προλάβαμε το πρωϊνό πλοίο στο οποίο βάλαμε τα ψώνια που μας είχε ζητήσει ο μοναχός, ωστόσο εμείς πήραμε το ταχύπλοο το οποίο μας έφτασε νωρίτερα. Ξεφορτώσαμε από το πλοίο, φορτώσαμε τα μουλάρια και εγώ ανέβηκα με τα πόδια. Τα δύο και χρόνια γυμναστήριο μου βγήκαν σε καλό καθότι σταμάτησα εξαντλημένος από την ανηφόρα στην Αγία Άννα μόνο δύο φορές, ενω τελευταία φορά είχα σταματήσει παραπάνω. Την τρίτη φορά που σταμάτησα στο σχετικά επίπεδο με ακολούθησε ένας 25χρονος προσκυνητής που δεν ήξερα, και τον πήγα ως την Κάτω Παναγιά. Εκεί ο μοναχός φίλος μας μου μιλούσε, του έλεγα νέα, αλλά άρχισα λίγο να ανησυχώ διότι δεν είχα κλήση από τον πατέρα ο οποίος με επαιρνε τακτικότερα. Το είπα στον μοναχό φίλο ο οποίος πήρε τον αγωγιάτη ο οποίος του είπε ότι όντως έχουν ανέβει: το κινητό μου δεν έπιανε στην κουζίνα όπου μιλούσαμε. Έτσι ανέβηκα και ο ίδιος στην Πάνω Παναγιά στους μοναχούς φίλους μας. Εκεί φάγαμε (είχε πάει μεσημέρι), μιλήσαμε και μετά πέσαμε. Κοιμήθηκα λίγο και ύστερα άρχισα να ψάχνω για το βιβλίο που είχα ξεκινήσει πριν 3 χρόνια, τον δεύτερο τόμο από την Ιστορία Των Ελλήνων των εκδόσεων Δομή. Δεν το εντόπισα στο σημείο όπου ήταν προ τριετίας. Ρώτησα τον μοναχό που μπορεί να είναι, και μου είπε ότι λόγω περιορισμένου χώρου στην βιβλιοθήκη άρχισε να βάζει τα βιβλία διπλά και μπορεί αν είναι από πίσω. Εν συνεχεία ακολούθησε ο εσπερινός και εν τέλει όμως το βιβλίο το εντόπισα σε άλλο ράφι ξαπλωτο. Το είπα στον μοναχό ο οποίος με ρώτησε που το είχε βάλει και του είπα. Μετά τον εσπερινό μας έδειξε το πως έχει διαμορφώσει τις αναβαθμίδες, τις οποίες τις διορθώνει μετά από πολλές δεκαετίες εγκατάλειψης, και πως φυτεύει ελιές ή εμβολιάζει ήμερες ποικιλίες σε αγριελίες για να αυξήσει την παραγωγή ώστε να βγάζει χρήμα για να ανακαινήσει την Άνω Παναγιά. Την ημέρα που φτάσαμε είχαν ρίξει μόλις την πάνω πλάκα στο σπίτι όπου θα μένει, αυτό στο οποίο είναι τώρα και μένουν εδώ και 11 χρόνια είναι θεωρητικά το εργατόσπιτο. Το χρήμα είναι θέμα διότι δεν παύει να χρησιμοποιεί τόνους τσιμέντο και να πληρώνει εργατικά στους εργάτες του. Πάντως σε αυτή την φάση αφότου τελείωνε με τις πλάκες το επόμενο που θα ακολουθούσε ήταν οι τείχοι και μετά ηλεκτρικά, υδραυλικά κλπ συν επίπλωση του σπιτιού το οποίο δεν παύει να είναι ακριβή υπόθεση. Αν θέλει κανείς να αγοράσει το οργανικό πολύ υψηλής ποιότητας ελαιόλαδό τους, μπορεί να αφήσει σχόλιο σε αυτή την ανάρτηση. Το βράδυ εκείνο έπεσε μία φοβερή καταιγίδα, ανεμοστρόβιλος χτύπησε την Χαλκιδική αν και εμάς μας πήρε ξώφαλτσα, πέρασε κάπως στα βόρεια της Σκήτης. Εμείς βλέπαμε τις αστραπές και τους κεραυνούς και ο μοναχός έκλεισε την γεννήτρια φοβόμενος ότι κανένας κεραυνός μπορεί να διαλύσει το ηλεκτρικό τους σύστημα. Αυτό δεν ήταν πρόβλημα για μένα, μπορεί να μην διάβασα εκείνο το βράδυ αλλά έτσι και αλλιώς θα έπεφτα νωρίς

Την επομένη ξυπνάμε σε ψιλόβροχο. Ανεβήκαμε στην εκκλησία των Εν Τριγλεία Αγίων για τις πρωϊνές ακουθείες και μετα κατεβήκαμε για καφέ. Ο πατέρας μου είχε δίκτυο από το κινητό του το οποίο το έβαζε στον υπολογιστή του και διάβαζε για τις καταστροφές από τον ανεμοστρόβιλο και τους 7 νεκρούς. Σε εκείνη την φάση μας ήρθαν επίσκεψη από την Κάτω Παναγιά φιλοξενούμενοι που ήξεραν οι μοναχοί συν ο έτερος μοναχός ο οποίος δεν με είχε δει όταν είχα σταματήσει. Κάναμε κουβέντα για τις ειδήσεις, και εκεί κάπου προς το μεσημέρι επανήλθε το δίκτυο κινητών τηλεφώνων και αρχίσανε να έρχονται κλήσεις να ρωτάνε ποιά η κατάστασή μας και να ρωτάμε και εμείς ποια η κατάσταση στην Χαλκιδική. Μετά το μεσημεριανό διάβασα το βιβλίο (δεν το τελείωσα) και το απόγευμα μας έδειξε ο μοναχός τα επάνω έργα και πεζούλια. Ο ταινίοδρομος που έχει για να φέρνει πέτρες από την σάρα (κώνος κορρύματων για όποιον ξέρει γεωλογία) για να σπάει και να κάνει αμμοχάλικο του είχε χαλάσει και έπρεπε να φέρει ειδικευμένους εργάτες. Όσο δεν λειτουργούσε φόρτωνε μουλάρια από την σάρα εώς τον σπάστη, η οποία δεν είναι μεγάλη απόσταση αλλά είναι βαριές οι πέτρες. Πάντως είχε αρκετό σπασμένο υλικό στην φάση που τον βρήκαμε συν η κακοκαιρία του είχε κατεβάσει και ορισμένο από ψηλά κοντά στον σπάστη. Μας έλεγε για τις διάφορες βελτιώσεις που έκανε στο μονοπάτι, πώς ετοίμαζε να γίνει η κύρια είσοδος που είναι από την πλευρά στα Κατουνάκια παρά την Αγία Άννα αλλά περισσότερο το πώς φτιάχνει τις αναβαθμίδες για να φυτεύει ελιές. Ακολούθησαν βραδυνές ακολουθείες, διάβασμα για μένα και ύπνος. Την επομένη πρωϊνές ακολουθίες, του έφυγαν και οι εργάτες του για την Αλβανία και έμεινο μόνο ο μεγαλύτερος μοναχός, καθότι ο άλλος που είναι και ιερέας θα έβγαινε και εμείς μαζί του για την Βέροια όπου είναι ιερέας σε εκκλησία όπου πηγαίνει κάθε δύο εβδομάδες. Η αναχώρηση ήταν μετά το μεσημέρι, με το απογευματινό ταχύπλοο. Κατεβήκαμε στην σκάλα, ανεβήκαμε στο πλοίο, σταματήσαμε στις Καρυές για τελωνειακό έλεγχο αν είχαμε βγάλει τίποτα από το Άγιον Όρος παράνομα (υποχρεωτική στάση για όλους) και μετα Ουρανούπολη. Απο εκεί δύο οχήματα πήγαμε προς τα Νέα Μουδιανιά, σταματώντας πρώτα σε ένα χωριό όπου πλήρωσε για την ζωοτροφή των μουλαριών του.

Στα Νέα Μουδανιά είδαμε τους φίλους μας, μιλήσαμε για την καταστροφή και πήγαμε στην Νέα Τένεδο στο εξοχικό τους το οποίο το νοικιάζουν. Το σπίτι εκείνο δεν είχε ρεύμα, ευτυχώς τα Νέα Μουδανιά είχαν, και ήπιαμε καφέ στην κεντρική πλατεία υπό το φως κεριών. Μετά γυρίσαμε στα Νέα Μουδανιά όπου κοιμηθήκαμε. Πρωϊ Σαββάτου ξύπνησα νωρίς και πήγα στο ένα και μοναδικό μπάνιο σε θάλασσα που έκανα σε όλο το ταξίδι στην παραλία. 8 το πρωϊ ήταν άδεια καθότι οι τουρίστες ανατολικοευρωπαίοι και έτσι δεν είχα σε ποιόν να δείξω την κορμάρα μου για την οποίο θεωρητικά πηγαίνω στο γυμναστήριο κάθε μέρα στο Φρέσνο. Μετά γύρισα στο σπίτι, πρωϊνο με τους φίλους μας και μετά πήγαμε στην Νέα Τρίγλεια όπου φάγαμε μπουγάτσα και είδαμε μία θεία, ξαδέρφη του παππού μου, η οποία θεωρεί πολύ μεγάλη αδικία που άδικα κατηγορήσανε το παππού μου στην Κατοχή. Η όλη κουβέντα που κάναμε και με τους φίλους μας ήταν ακριβώς ιστορίες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο και πως εν τέλει η εκείνη γενειά εν τέλει έμεινε σιωπηλή και δεν είπε στον πατέρα μου ή τα αδέρφια του ποιος τους έφερε στις περιπέτεις για να μην συνεχιστεί η εμφύλια αιματοχυσία της περιόδου. Το μεσημέρι χαιρετήσαμε τον μοναχό που μας φιλοξένησε και φύγαμε για τον Πειραιά, σταματώντας για καύσιμα στον περιφερειακό Θεσσαλονίκης. Σπίτι φτάσαμε αρκετά αργά και εκεί ήταν που εν τέλει είδα την αδερφή μου. Αλλά περισσότερα την επόμενη φορά.

Ταξίδι ψηφοφορίας στην Ελλάδα μέρος 1ο

Σήμερα στο Φρέσνο έκανε μία τρελή ζέστη. Λόγω της κατάστασης και με βάση και την χτεσινή εμπειρία σχεδίασα να ανέβω στο καζίνο στους λόφους με σκοπό να την αποφύγω. Εν τέλει άργησα να ανέβω διότι πήγα στο γυμναστήριο και κολύμπησα συν ήθελα να μαγειρέψω και φαϊ για την εβδομάδα ως την αρχή της νηστείας, αλλά τα κατάφερα. Μάλιστα η αργοπορεία μου βγήκε σε καλό διότι ο χρόνος που θα περνούσα στο καζίνο θα ήταν έτσι και αλλιώς περιορισμένος (δεν παίζω) και έτσι ήμουν αρκετά αργά ώστε να μπορέσω να περπατήσω εκτός αυτόυ και να γυρίσω με την ζέστη να έχει περιοριστεί. Ωστόσο και όταν έφτασα στην Ελλάδα επίσης είχε μία φοβερή ζέστη την οποία υπέφερε τις πρώτες τρεις ημέρες όπου ήμουν Πειραιά.

Το ταξίδι μου με άγχωνε πριν φτάσω διότι είχε αρκετά σκέλη που έπρεπε να δουλέψουν. Τετάρτη 3 Ιουλίου φεύγω απευθείας από την δουλειά με ττον τζίτζικα να σκάει και φτάνω στο σπίτι των γονιών σε τρεις ώρες. Εν συνεχεία μέχρι να τελειώσω τις εκεί δουλειές μου πήρε κανένα δίωρο. Την επομένη ήρθε ο φίλος των γονιών και με πήρε και πήγαμε στο BART για το αεροδρόμιο. Τα τελευταία γεύματά μου Αμερική ήταν εντελώς συμβολικά: τηγανητό κοτόπουλο στον δρόμο και κινέζικο στο αεροδρόμειο. Πέρασα τον έλεγχο και εν τέλει έφτασα στη πύλη ενώ το αεροσκάφος φόρτωνε. Οι Ολλανδοί σε σχέση με την American πέρυσι είχαν καλύτερο φαϊ αλλά χειρότερες ταινίες. Η πτήση δεν ήταν γεμάτη, είδα τρεις ταινίες διότι δεν υπήρχε τέταρτη άξια να δω και έφτασα Αθήνα όπου με πήρε ο γαμπρός μου. Με πήγε σπίτι μου, περπάτησα λίγο εκτός και ακολούθησε υπερένταση αλλά κοιμήθηκα. Ξύπνησα στις 3.30 και βγήκα να περπατήσω την συνήθη βόλτα μου. Εν τέλει απεδείχθει ότι η ιστορία με την Τρούμπα είναι αλήθεια, έχει νταραντούρι, και πήγα στις 5.30 όπου παραδόξως είχε ακόμα κόσμο να διασκεδάζει. Μετά πήγα σούπερ μάρκετ όταν άνοιξε και ύστερα βγήκα για καφέ με έναν συμμαθητή μου στο Πασαλιμάνι. Θέμα συζήτησης τα γενέθλιά μου στο Λας Βέγκας. Δεν μπορεί και πολύ, αλλά θα προσπαθήσει. Εν συνεχεία η μητέρα μου έκλεισε ραντεβού με τον οδοντίατρο και εν τέλει πέρασα τη υπόλοιπη ημέρα κυρίως περπατώντας και διαβάζοντας εφημερίδα

Η επομένη ήταν ιστορική ημέρα, διότι για πρώτη φορά μετά δέκα χρόνια ψήφισα. Ωστόσο ξύπνησα στις 1.30 το πρωϊ, πολύ πριν ανοίξουν οι κάλπες. Κατέβηκα στο Μικρολίμανο και είδα το εκεί νταραντούρι. Ακολούθησε ίντερνετ και εφημερίδες, και μετά άνοιξαν οι κάλπες και πήγα να ψηφίσω. Ήμουν ο πέμπτος που ψήφισε στο εκλογικό τμήμα στο σχολείο μου. Εν συνεχεία μετά από κουβέντα και με την μητέρα μου και με τον πατέρα και την αδερφή μου στα Σέρρας αποφασίσαμε και θα ανέβαινα με το τραινό Θεσσαλονική και μετά θα με οδηγούσε ο πατέρας στο Άγιον Όρος για να μπουμε μαζί. Εκείνη την ημέρα πέραν του να βγάλω εισιτήριο και να δω αποτελέσματα στην τηλεόραση δεν έκανα κάτι άλλο. Δευτέρα ξύπνησα αργότερα και όταν άνοιξαν οι τράπεζες τις πήρα σβάρνα για να δηλωθώ και να δω τι λένε οι λογαριασμοί μου. Μετά 4 ώρες δουλειά είχα εξαντληθεί, έκανα όμως ψώνια και πήρα εισιτήριο λεωφορείου ώστε το απόγευμα να πάω στον οδοντίατρο στον Κορυδαλλό. Το λεωφορείο είχε αλλάξει την διαδρομή του λόγω των έργων μετρό αλλά τα κατάφερα και πήγα, και μου έκλεισε ραντεβού για μία εβδομάδα αργότερα για το δεύτερο μέρος. Σκέφτηκα ότι το ότι δεν πήρα το κινητό για να φωτογραφήσω τις φτωχογειτονιές του Πειραιά για να μην νομίζει ο κόσμος ότι οι φτωχοί Πειραιώτες ζουν σε παράγκες ήταν λάθος, και εν τέλει το διόρθωσα μία εβδομάδα αργότερα. Με το που γύρισα την έπεσα στο κρεββάτι.

Την επομένη ξύπνησα από άγχος στις 4 παρά, και εν τέλει έκανα και μπάνιο και πήγα στο ίντερνετ πριν πάρω το πρώτο ηλεκτρικό σιδηρόδρομο για τον Σταθμό Λαρίσσης του Πειραιά. Λόγω τζετ λαγκ έβγαλα εισιτήριο με το πρώτο τραίνο στις 6.22 και ήμουν ένα ημίωρο νωρίτερα εκεί, λόγω της πολύ πρωϊνής έγερσης. Δεν κοιμήθηκα στο τραίνο αλλά κανονικά σε 4 ώρες και 10 λεπτά ήμουν Θεσσαλονίκη. Ο ΟΣΕ έχει γίνει πλέον τραίνο υψηλών ταχυτήτων. Ο πατέρας μου με πήρε από τον σταθμό, πήγαμε στο ΓΕΩΤΕΕ και πλήρωσα 5 χρόνια συνδρομών, μετά πήγαμε στην ΣΣΑΣ και μίλησε με τον νυν διοικητή. Μετά ακολούθησε ανεφοδιασμός στο αμάξι του και πήγαμε Νέα Μουδανιά στους φίλους μας. Εκεί στο σπίτι τους έπεσα και κοιμήθηκα λίγο, και μετά το βράδυ μαζί τους και με δύο Τενέδιους της Αυστραλίας πήγαμε πρώτα στο Ποσείδι και μετά πήγαμε στο Άφυτο όπου είδαμε τουρίστες. Εγω παρά τον ύπνο και παρά το ότι ήταν νωρίς ήμουν πτώμα. Πάντως πήρα και ανέβασα φωτό από το ως τότε ταξίδι. Μέτα γυρίσαμε Νέα Μουδανιά και έπεσα κατευθείαν για ύπνο. Την επομένη ακολουθούσε το Άγιον Όρος, αλλά αυτό είναι για την επόμενη ανάρτηση

50 χρόνια από τον Απόλλωνα 11

Σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια ακριβώς το διαστημόπλοιο ελέγχου του Απόλλωνα 11 προσθαλασσώθηκε στον Ειρηνικό όπου το μάζεψε το αεροπλανοφόρο Χόρνετ. Έκτοτε ακολούθησα άλλες 6 επιτυχημένες αποστολές Απόλλων, και μία αποτυχημένη, ο Απόλλωνας 13 που έγινε και ωραία ταινία το 1995. Το τι έγινε στις αποστολές αυτές περισσότερο απασχόλησε τους οπαδούς του διαστήματος τόσο τότε όσο και τώρα. Εν συνεχεία ακολούθησε ο διαστημικός σταθμός Skylab, το διαστημικό λεωφορείο, σήμερα ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός και μελλοντικά επιστροφή στη Σελήνη και ταξίδι στον Άρη. Αν μη τι άλλο έχω ξαναμιλήσει στο ιστολόγιο αυτό για το θέμα, πιο πρόσφατα πριν 5 χρόνια όταν είχα μόλις φτάσει στο Ράλεϋ. Η Σοβιετική Ένωση δεν τα κατάφερε, και παρότι πρωτοπόρα στο διάστημα και ακόμα και σήμερα με τους πλεον προηγμένους διαστημικούς σταθμούς δεν έχει καταφέρει να στείλει κοσμοναύτες πέραν της χαμηλής γήινης τροχιάς. Υπάρχει ένα στοιχειωμένο πρόγραμμα όπου ένα διαστημόπλοιο Σογιούζ θα εκτοξευθεί σε σεληνιακή τροχιά, αλλά η όλη ιστορία καρκινοβατεί εδώ και 15 χρόνια. Αν μη τι άλλο η Ρωσία ακόμα προσπαθεί να ανακάμψει από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Το Αμερικανικό πρόγραμμα είναι λίγο καλύτερο υπό την έννοια ότι κόβει μέταλλο και φτιάχνει πυραύλο. Αποτέλεσμα είναι ότι στο ίντερνετ πολύ πιστεύουν ότι ο Elon Musk θα στείλει άνθρωπο στον Άρη και τη Σελήνη, αλλά εγω είμαι σκεπτικός. Η αρχιτεκτονική του είναι εντελώς παλαβή: ένας υπερπύραυλος για τον οποίο θα υπάρχει και αγορά σε γήινη τροχιά και θα κάνει και ταξίδια στο ηλιακό σύστημα. Τεχνικά είναι εφικτότερος απ'ότι οικονομικά, και τα τεχνικά προβλήματα είναι σοβαρά. Για να δούμε. Θα γυρίσουμε στη Σελήνη, αλλά πότε και πώς ακόμα παίζεται

Σήμερα είναι η ημέρα όπου τελείωσα με τα ντοκυμανταίρ για τα 50 χρόνια. 6 ώρες το Chasing the Moon, 2 ώρες το Απόλλων 11 του CNN (εστω και αν το είδα πριν φύγω Ελλάδα) και 90+ λεπτά του National Geographic κουράστηκα. Υπάρχουν ακόμα αρκετά ντοκυμανταίρ αλλά πια βαρέθηκα. Θα δω απόψε το Κρύπτον ίσως, σίγουρα αύριο το πρώτο επεισόδιο της σαιζόν του Killjoys και εκεί θα έχω φτάσει επιτέλους στα κανονικά μου. Καθότι και η αλλαγή ώρας προσαρμόζεται, έχω φτάσει στα κανονικά μου περίπου. Αυτό δεν ξέρω αν είναι θετικό η αρνητικό.

Μετά την επιστροφή στην Ελλάδα

Χρωστάω στους αναγνώστες μου μία περιγραφή του ταξιδιού μου στην Ελλάδα. Θα έρθει όταν βρω τον χρόνο. Προς το παρόν όμως έχω jet lag συν το ότι βλέπω ότι δεν είδα όσο έλειπα. Τις κανονικές σειρές τις είδα, τώρα βλέπω τα αφιερώματα στον Απόλλωνα 11. Το ταξίδι από και προς Ελλάδα πήγε καλά. Όλός ο προγραμματισμός δούλεψε και έφτασα στο σπίτι λίγο μετα τις 2. Δυστυχώς πολύ ύπνο δεν είχα εκείνο το βράδυ, όταν σηκώθηκα από τους γονείς μου ήταν 9 το βράδυ και μετά κοιμήθηκα όλο ένα 45λεπτο. Πήγα γυμναστήριο Πέμπτη πρωϊ, μία ημέρα νωρίτερα από το σχέδιο. Πέμπτη και Παρασκευή βράδυ είχα δυσκολία στην δουλειά μετά τις 3 να είμαι ξύπνιος, αλλά ξυπνούσα και νωρίς και πήγαινα γυμναστήριο μετά από τηλεόραση. Σάββατο ήταν τα 50 χρόνια από την προσελήνωση του Απόλλωνα 11, θα γράψω γι'αυτό μάλλον μεθαύριο που θα είναι η επιστροφή. Την ημέρα την πέρασα φτιάχνωντας αρνί για το φεστιβάλ, και ρώτησα 50χρονους για το πως θυμούνται εκείνη την ημέρα. Μετά πήγα σούπερ μάρκετ, αφότου γύρισα σπίτι πρώτα. Κυριακή σηκώθηκα στις 4, και έτσι είδα επιτέλους και τα 3 επεισόδια του Agents of Shield και μετά πήγα γυμναστήριο πριν την εκκλησία. Είναι η πρώτη ουσιαστικά ελύθερη μέρη που είχα, και έτσι πήγα και ψώνια και βόλτα. Σήμερα ξύπνησα ακριβώς την ώρα που άνοιγε το γυμναστήριο, και έτσι δεν έχω δει πρωϊνή τηλεόραση για πρώτη φορά. Δύο είναι τα άγχη που έχω μπροστά μου και λέγονται και τα δύο Λας Βέγκας. Το ένα είναι το πάρτυ γενεθλίων μου. Έχω κλείσει 8 δωμάτια, μόνο 3 άτομα μου είπαν ως τώρα σίγουρα, σήμερα είχα άλλη μία αδυναμία, και ακόμα και αν δώσω στην οικογένια 3 δωμάτια (που πιθανόν να μην έρθει κανένας λόγω ανωτέρας βίας) έχω 2 κενά. Το έτερον είναι ότι την Παρασκευή έχω συνέντευξη για δουλειά εκεί, σε εταιρεία που δεν είναι του αμυντικού τομέα. Αν η ιδέα του να πείσω τους φίλους να έρθουν να διασκεδάσουν μαζί μου παρότι εγω πληρώνω είναι δύσκολη, τότε το να μετακομίσω και με τους γονείς μου στην Ελλάδα να μην μπορούν να βοηθήσουν με έχει λίγο στα άκρα. Πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλω να μετακομίσω Λας Βέγκας, κάθε άλλο. Απλά όλα έρχονται κατά καιρούς καταπάνω μου, ακόμα και αν όλα πάνε καλά.

Πιο αγχωμένος απ'ότι θα έπρεπε

Βρίσκομαι σε μία κατάσταση η οποία μου είναι γνώριμη αλλά όχι λιγότερο ανεπιθύμητη. Είμαι έτοιμος να βγω να περπατήσω, αλλά δεν παύω να είμαι κουρασμένος. Τα πράγματα είναι έτοιμα εκτός από 1-2, αλλά δεν μπορώ να τα βάλω στο αυτοκίνητο πριν το πρωϊ. Τα πράγματα είναι σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, έχω απλά να ακολουθήσω την διαδρομή και όλα θα πάνε καλά. Θα φτάσω στο Σαν Φρανσίσκο, θα φτάσω στον Πειραιά. Αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει πρώτα. Αν μη τι άλλο στο Στόκτον έφτασα στο ξενοδοχείο και ήταν κλειστό! Δεν ξέρω αύριο τι κίνηση θα βρω. Δεν ξέρω αν θα γίνει κάτι με κάποια πτήση και βρεθώ ξεκρέμαστος στην Ολλανδία. Η ξεκούραση θα έρθει όταν πέσω στο κρεββάτι μου Πειραιά, και πάλι απλά ακολουθεί άλλο πρόγραμμα. Βρέθηκε φίλος που με θέλει Σάββατο για καφέ. Μετά εκλογές, τράπεζες, Άγιον Όρος αλλά και οδοντίατρο. Θάσο δεν την βλέπω, απλά δεν υπάρχει χρόνος. Τι και που θα προλάβω δεν έχω ιδέα. Μέσα σε όλα ο εκτιμιτής είναι βέβαιος ότι θα βρω γυναίκα στην Ελλάδα σε αυτό το ταξίδι. Δεν το θέλω αυτό το άγχος! Που κυκλοφορούνε οι διαθέσιμες ήταν κάτι που δεν μπόρεσα να μάθω όταν έμενα Ελλάδα, πόσο μάλλον τώρα που είμαι Αμερική. Ωστόσο προς το παρόν το μόνο που με απασχολεί είναι το εγγυής άγχος, αυτό που θα λήξει όταν καθίσω στο αεροπλάνο και αρχίσω να βλέπω την πρώτη από τις 4-5 ταινίες. Θα μπορούσα να ξαπλώσω να περάσει πιο γρήγορα η νύχτα, αλλά το ξέρω πως θα πεταχθώ όρθιος μετά από λίγο. Θα μπορούσα να δω ταινία, αλλά ξεκίνησα την Lego Batman και την άφησα στην μισή ώρα στην δεύτερη διαφήμιση διότι είναι να πηγαίνει προς κομεντί. Επίσης ίσως καλύτερα να είχα επιλέξει ταινία για πιο ενήλικες. Θα δω τι έχει να γίνει, θα ακούσω μουσική, θα βγάλω τα λίγα που έχουν να βγουν αύριο. Πρώτα όμως να περάσει η νύχτα.

Δει δη χρημάτων ή μετά 6-7 κλήσεις για δουλειά

Σήμερα ήταν περίεργη ημέρα. Στον δήμο όλα ήταν κανονικά, ή τουλάχιστον όσο κανονικά είναι στον δήμο. Ένας συνάδελφος μου έδειξε ότι όλοι πήραμε αύξηση, κάτι που ίσχυε και sτην περίπτωσή μου. Πέραν πλέον της ωρίμανσής μου πριν από λίγους μήνες έχω μία 10% αύξηση με αποτέλεσμα ο μισθός πλέον να είναι τεράστιος, ιδίως για τα Ελληνικά δεδομένα. Ωστόσο είχα και μερικές κλήσεις για δουλειά στο κινητό μου, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει συχνά, ούτε μου αρέσει. Η θέση της PG&E στο Σαν Φρανσίσκο για την οποία είχα πάρει συνεντεύξεις πέρυσι αλλά περισσότερο εγώ δεν ήθελα ξαναβγήκε, μόνο που αυτή την φορά προσφέρει το τριπλάσιο του νέου μισθού μου. Γι'αυτό τον μισθό το σκέφτομαι σοβαρά να μετακομίσω στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά υπάρχουν τα βασικά προβλήματα. Το να μετακομίσω σημαίνει ότι πρέπει να ξεκόψω την όλη εδώ παρέα, όποια και ας είναι. Έχω και τα πάρα πολύ πρακτικά ζητήματα, του τύπου να βρω να μείνω σε ένα μέρος όπου γενικά υπάρχει τεράστειο έλλειμα στέγης. Τα άλλα που με απασχόλησαν πέρυσι είναι θέμα εργολάβου και επιλύονται: ο εργολάβος κανονίζει πόση είναι η άδεια, όχι η PG&E. Με τον μισθό που θα παίρνω, δεν θα έχω μείωση μισθού σε περίπτωση μετακόμισης λόγω διαφοράς κόστους διαβίωσης, αν και δεδομένου του φορολογικού συστήματος δεν θα είναι όντως τα τριπλάσια. Περισσότερο με ευχαριστεί ότι είναι σχετική με LiDAR, που είναι πιο κοντα στις σπουδές μου από το GIS. Βέβαια αυτή είναι και η Αχίλλειος πτέρνα, μπορεί στους 6 μήνες να με απολύσουν διότι ίσως δεν ξέρω το ακριβές αντικείμενο. Στην δουλειά ήμουν πολύ προβληματισμένος αν την θέλω την νέα θέση. Αν μετακομίσω Σαν Φρανσίσκο (ή μάλλον στην περιοχή του, δεν θα μετακομίσω στην πόλη) το να αγοράσω σπίτι πηγαίνει προς το παρόν στις καλένδες. Επίσης λαμβάνοντας που είμαστε στον οικονομικό κύκλο, είναι σοφό να κάνω αυτή την μετακόμιση 6-12 μήνες πριν την επόμενη ύφεση; Πάντως το βιογραφικό το έστειλα σε 2 τουλάχιστον. Στις άλλες θέσεις που ήταν για αλλού απάντησα αρνητικά. Η μία ήταν στο Φρέσνο, αμφιβάλλω αν μπορούν να μου προσφέρουν τα ίδια, πόσο μάλλον παραπάνω από τον δήμο.

Η άλλη είδηση είναι το Λας Βέγκας. Έκλεισα ξενοδοχείο, ήρθε σήμερα επιβεβαίωση αν και θέλει λίστα ατόμων, εώς τις 18 Σεπτεμβρίου. Αυτό ως τώρα είναι δύσκολο διότι αρκετοί μου είπαν το φθινόπωρο. Επίσης εμφανίστηκε άλλο θέμα το οποίο όμως το ήξερα: Έχω δύο φίλους, με τους οποίους νι'ωθω πολύ στενά, οι οποίοι είναι μαλωμένοι μεταξύ τους. Δεν μπορούσα να καλέσω τον ένα και όχι τον άλλο, αλλά κατά τα φαινόμενα έχουν μαλώσει πιο άσχημα απ'ότι ήξερα. Αυτό όμως είναι μικρότερο θέμα, το να καταφέρω να βρω 8 ονόματα ως τον Σεπτέμβριο είναι πιο κρίσιμο. Πρέπει να στείλω υπενθυμίσεις αργότερα, χωρίς να γίνομαι ενοχλητικός

Για να μετακινήσεις ένα βουνό ξεκινάς με τα μικρά πετραδάκια

Η κινεζική παροιμία που έβαλα ως τίτλο έχει και δεύτερη εκδοχή: Ένα ταξίδι χιλίων λι (μονάδα μέτρησης απόστασης) ξεκινά με ένα βήμα. Η αλήθεια είναι ότι μία μία τελειώνω επιτέλους τις υποχρεώσεις μου 10 μέρες πριν το ταξίδι για Ελλάδα. Κατ'αρχήν βρέθηκε άνθρωπος να με πάει στο BART 4η Ιουλίου. Κανά δύο δουλειές έγιναν στο γραφείο. Επίσης είμαι στο τελευταίο βήμα πριν κλείσω κατ'αρχήν ξενοδοχείο στο Λας Βέγκας για τα γενέθλιά μου. Πηγαίνωντας στον οδοντίατρο η σκέψη μου ήταν οι Υίοι του Περικλή, η νεανική οργάνωση της ΑΧΕΠΑ. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τουρνουά στο Φρέσνο την ημέρα του Κολόμβου 2020. Κοιτάω το ημερολόγιο και συνειδητοποιώ ότι η ημέρα που έβαλα για το 2019 για τα γενέθλιά μου είναι όντως σαββατοκύριακο της ημέρας του Κολόμβου. Φτάνοντας στον υπολογιστή στην δουλειά μετά το μεσημέρι έστειλα επειγόντως μύνημα ότι μετακινώ την εκδήλωση μία εβδομάδα. Καθότι κανένας δεν είχε βγάλει εισιτήριο, τουλάχιστον απ'όσο μου είχαν πει, μπορούσα να το κάνω. Εν συνεχεία έστειλα ξανα αιτήσεις στα ξενοδοχεία στο Λας Βέγκας. Το απόγευμα της Παρασκευής μου ήρθε η πρώτη απάντηση από ξενοδοχείο η οποία ναι μεν είναι λίγο παραπάνω απ'ότι ήθελα, είναι όμως σε ανεκτή τιμή. Η προσφορά ισχύει εώς αύριο βράδυ. Αν δεν μου έρθει ως αύριο κάτι το πραγματικά καλύτερο από άλλο ξενοδοχείο, θα την κλείσω. Όπως λένε και στις ιστοσελίδες περισσότερο κατοχυρώνω έτσι την τιμή, και αν βγει καλύτερη προσφορά αργότερα μπορώ να την ακυρώσω ως τρεις ημέρες πριν την εκδήλωση και να πάρω πίσω όλη την εγγύηση. Πάει ουσιαστικά και αυτό το άγχος. Χτες στο γυμναστήριο η κανονική ζυγαριά μου έκανε ένα δώρο, με έβγαλε 202,5 λίβρες. Η καλή ζυγαριά, αυτή η οποία είναι πιο πιθανόν να κολλήσει, άρχισε να γυρνάει προς τις 206. Η κανονική σταθεροποιήθηκε στις 202.5. Περισσότερο πιστεύω ότι οφείλεται σε κόλλημα, η ζυγαριά είναι με κυλιόμενο ιμάντα και δεν τα πάει καλά κάτω από τις 10 λίβρες. Πάντως ίσως έφταιγε ότι την Παρασκευή το βράδυ βγήκε με φίλο έξοδο και χόρεψα τρεις ώρες εώς ότου πόνεσε υπερβολικά η πλάτη. Πήγα και στην εκκλησία να βοηθήσω με τα παξιμάδια, και εκεί ξαναπόνεσε από το σκύψιμο. Το κολύμπι και ο ύπνος βοήθησε, σήμερα δεν είχα ενόχληση. Το μεγαλύτερο μελλονικό άγχος μου είναι το στεγαστικό. Με εξαίρεση την όλο και απομακρυνόμενη πιθανότητα να μετακομίσω στο Λας Βέγκας (γίνονται όμως θαύματα) προς το παρόν μάλλον θα μείνω στο Φρέσνο. Οι δουλειές εκτός δεν καθίσανε, δεν πάω Σαν Φρανσίσκο για λιγότερα από $150,000 και δεν είμαι πρόθυμος να μετακομίσω σε καμία φοιτητούπολη ανατολικά όπου χιονίζει τον μισό χρόνο και δεν παίζει πουθενά ηλεκτρονική μουσική. Αυτό όμως θα περιμένει για μετά τις διακοπές, όταν κιόλας θα ξεκινήσω και την διαδικασία για να αποκτήσω ανταγωνιστηκές προσφορές σε δάνεια. Θα έρθει και η δική του ώρα

Σαββατοκύριακο στο Στόκτον

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν το συνέδριο της περιφέρειας 21 (Βόρεια Καλιφόρνια συν Ρένο) της AHEPA στο Στόκτον. Για πρώτη φορά πήγα σε συνέδριο της οργάνωσης, είχα πάει μόνο σε ημερίδα που ήταν στο Φρέσνο. Πήρα το αυτοκίνητο στην δουλειά, το φόρτωσα πράγματα και με το που τελείωσε η δουλειά ανέβηκα στο Στόκτον. Φτάνω στο ξενοδοχείο το οποίο είχα κλείσει, και το βλέπω κλειστό και περιφραγμένο! Εν τέλει πήρα στον ξενοδοχειακό όμιλο, και μου έκλεισαν αλλού. Γενικά το Στόκτον είναι πόλη με πολύ φτώχεια και φαίνεται. Διάβασα κάπου μεσοβδόμαδα στο Atlantic για μία τελειόφοιτη Λυκείου στο Στόκτον η οποία 18 έφυγε από το σπίτι της (ή μήπως την έδιωξαν; Δεν έχει διευκρινιστεί) και για να πληρώσει το ενοίκιο άρχισε να δουλεύει ως πορνοστάρ. Με αυτά που είδα στην πόλη, δεν μου προκαλεί πια εντύπωση. Πάντως πήγα στο ξενοδοχείο του συνεδρίου και μετά στο μπόουλινγκ, το οποίο έπαιξα για πρώτη φορά στην ζωή μου.

Την επομένη πήγα το πρωϊ στο ξενοδοχείο και παρακολούθησα κανονικά τις πρωϊνές συνεδρίες. Φυσικά τις συνεδρίες της Παρασκευής τις είχα χάσει διότι δούλευα. Έγινε εκεί σύνοψη του τι αποφασίστηκε την προηγουμένη στις επιτροπές. Πρότεινα, και εν τέλει υιοθετήθηκε, να εορτάσουμε τα 2500 χρόνια από τους Περσικούς Πολέμους. Μετά ακολούθησε μεσημεριανό όπου είχε και βραβεύσεις. Ενα από τα βραβεία ήταν για την ομάδα μπάσκετ, διότι ακριβώς δεν είχα φτιάξει κανένας εδώ και δεκαετίες. Μετά ακολούθησαν οι απογευματινές συνεδρίες, όπου εξελέγην υπεύθηνος για τους Υίους Περικλή της περιφέρειας 21. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ανέβω και σε κάποια φάση στο Σαν Χοσέ όπου είναι το μόνο άλλο τμήμα των Υιών του Περικλή στην περιφέρεια. Επίσης αυξήσαμε και τον προϋπολογισμό για τα αθλητικά. Μετά γύρισα σπίτι, κοιμήθηκα λίγο, ντύθηκα και ξαναπήγα στο ξενοδοχείο όπου είχε το γλέντι. Την επομένη πήγα εκκλησία και μετά σπίτι. Γενικά πέρασα καλά όσο και αν κουράστηκα από το ταξίδι μετάβασης. Δεν έχω μπροστά μου άλλα ταξίδι πριν από την Ελλάδα. Αν δεν ήταν η όλη πολυπλοκότητα του ταξιδιου και όλα όσα έχω να κάνω, πχ να κλείσω ξενοδοχείο στο Λας Βέγκας, θα χαλάρωνα. Αλλά έχω μπροστά πράγματα να κάνω ...

Στο γυμναστήριο παρά την ζέστη

Η εβδομάδα αυτή είναι η πρώτη εβδομάδα του καύσωνα. Γενικά το καλοκαίρι στο Φρέσνο είναι εξαντλητικά ζεστό, αυτή η εβδομάδα είναι που ξεκίνησε. Το Σαββατοκύριακο θα πέσει λίγο, αλλά θα είμαι στο Στόκτον. Την Δευτέρα αποφάσισα να πάω στο γυμναστήριο και να σηκώσω βάρη παρά την ζέστη. Πέρυσι σε τέτοιες καταστάσεις κολυμπούσα, φέτος όμως με την αρρώστεια έχει φοβηθεί το μάτι μου και θέλω να ξαναρχίσω να σηκώνω βάρη. Πήγα λοιπόν σχετικά αργά και άρχισα την ρουτίνα μου. Σήκωσα μεν τα συνήθη βάρη, αλλά βγήκα κουρασμένος. Την Τρίτη το ίδιο, μόνο που αυτή την φορά σήκωνα πιο ξεκούραστα. Για να μην πολυλογώ ναι μεν πλέον δεν νιώθω αδυναμία όταν σηκώνω τα βάρη, αλλά βγαίνω καταϊδρωμένος λόγω του καύσωνα. Πάντως η γυμναστική λειτουργεί: όταν ζυγίστηκα σήμερα ήμουν κάτω από 210 λίβρες παρότι απόγευμα. Γενικά δεν βλέπω διαφορές στον καθρέπτη, και δεν πρόκειται να τις δω διότι πλέον χάνος βάρος σε σημεία όπου δεν έχω συνηθίσει να βλέπω την διαφορά. Μετά από ημέρες μόνο θα τα δω, και αυτό γίνεται μόνο στην νηστεία. Έχω μπροστά μου τρεις εβδομάδες νηστείας, μία των Αποστόλων στο τέλος του μήνα αυτού και τον Δεκαπενταύγουστο, αφότου έχω γυρίσει από Ελλάδα. Δεν βλέπω να χάνω σοβαρό βάρος, αλλά ότι και κάτι θα χαθεί. Πώς θα είμαι άραγε στην Ελλάδα; Ούτε που έχω ιδέα, αλλά σίγουρα δεν θα μοιάζω με φωτομοντέλο. Οι διαφορές θα είναι οριακές, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να συνεχίσω την γυμναστική

Οταν αντιμετωπίζεις τις υποχρεώσεις σου, μειώνονται τα άγχη

Γενικά αυτή την εβδομάδα δεν την πέρασα σε ότι καλύτερο από πλευρά υγίειας. Πέραν όμως από το να μην νιώθω πολύ καλά, έκανα και δουλειές. Πρώτη και βασική είναι ότι έκανα αίτηση για το νέο διαβατήριό μου. Αν και έχει μερικές εβδομάδες για να έρθει, ελπίζω όντως 2 με 3, αυτό σημαίνει ότι μπορώ να κάνω ταξιδιωτικά σχέδια. Είχα πρόθεση από την Παρασκευή να βγάλω εισιτήριο για Ελλάδα, αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος. Αντ'αυτού πρωϊ του Σαββάτου πήγα και κουρεύτηκα. Ηταν το δεύτερο πράγμα που έκανα αφότου πήγα στο γυμναστήριο και σήκωσα βάρη. Το θέμα είναι ότι κανονικά τα Σάββατα τον χειμώνα μετά την γυμναστική είμαι πιο ξεκούραστος απ'ότι τις καθημερινές, κάτι που δεν ίσχυε. Πάντως γυμνάστηκα, κουρεύτικα και μετά από την βόλτα μου στα μαγαζιά έπιασα το εισιτήριο. Πήγε αρκετά ακριβά, αλλά τι μπορούσα να κάνω; Να βγάλω τον Φεβρουάριο όταν δεν είχα ιδέα αν και πότε θα έχω υπηκοότητα; Σε κάθε περίπτωση με το που έβγαλα το εισιτήριο έκανα ουσιαστικά και μία υπόθεση: υπέθεσα ότι τον Ιούλιο δεν θα πιάσω δουλειά αλλού. Δεν έχω ιδέα αν θα γίνει κάτι με το Λας Βέγκας, δεν είμαι και ιδιαίτερα αισιόδοξος ότι θα καταφέρω εκείνη την δουλειά, οπότε ουσιαστικά αυτό που λέω είναι ότι τον Ιούλιο δεν θα με θέλουν. Βέβαια μπορεί και να είμαι στο Λας Βέγκας με παρέα, αλλά από την στιγμή που έβγαλα το εισιτήριο έχω ουσιαστικά θυσιάσει τον μήνα αυτό. Όταν γυρίσω θα έχω αλλαγή ώρας, που θα την εκμεταλλεύομαι για να πάω στο γυμναστήριο, και όταν αυτή τελειώση θα είναι η νηστεία του Δεκαπενταυγούστου. Μετά από αυτή μπορώ να πάω, αλλά να δω και τι θα μπορούν οι φίλοι μου. Πάντως με το που τελειώσα το εισιτήριο μετά την Κυριακή έκανα λίγα. Έβαλα πλυντήριο, αλλά όχι πολλά άλλα. Έκανε και ζέστη με αποτέλεσμα να μην μπορώ και πολλά γενικώς. Πάντως τα ελάχιστα τα κατάφερα, και άλλα απλά δεν θυμήθηκα. Πάω αύριο στην δουλειά πιο χαλαρός, πιστεύω ότι θα καταφέρω αρκετά και εκεί.

Κάνοντας πράγματα παρότι άρρωστος

Στο ταξίδι στο Λόμποκ αρρώστησα. Στην επιστροφή δεν οδήγησα όλο το τμήμα, αλλά ότι ήμουν άρρωστος δεν το κατάλαβα το βράδυ, όσο την επομένη στην δουλειά όταν δεν μπορούσα. Γύρισα το μεσημέρι και την έπεσα. Το φως με πονούσε πολύ, εν τέλει κοιμήθηκα τρεις ώρες, μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ αλλά ήταν ακόμη ημέρα, δεν μπορούσα πραγματικά να διαβάσω, δεν μπορούσα να δω τηλεόραση (αν και έκανα και τα δύο) και εν τέλει υπέφερε κινούμενος μεταξύ έγερσης και ύπνου. Την επομένη πήρα αντιβίωση και πήγα στον οδοντίατρο. Ήμουν καλύτερα μεν, αλλά όχι θεραπευμένος. Μου έκανε ακτινογραφίες, όπου φάνηκε ότι έχω πολύ δουλειά (προς του αναγνώστες: μην αμελείς για 5 χρόνια να πηγαίνεις σε οδοντίατρο) και μετά γύρισα σπίτι μετά από ψώνια σε σούπερ μάρκετ. Αν και ήμουν καλύτερα σε καμία περίπτωση δεν ήμουν για να βγω. Ωστόσο άρχισα να βαριέμαι στο σπίτι διότι ότι είχα να κάνω το είχα κάνει. Έτσι με αντιβίωση πήγα την επομένη κανονικά στην δουλειά. Εβγαλα κανονικά την εργασία και κάθισα κανονικά τις εννέα ώρες. Σίγουρα η κατάστασή μου βελτιώθηκε, αλλά η όρεξή μου ήταν χαμηλή. Παρασκευή ήμουν αρκετά καλύτερα, σε σημείου που εν τέλει κατέβηκα στην Νότια Καλιφόρνια στην κατασκήνωση της εκκλησίας.

Στις 5 παρά πήρα ακεταμινοφένη και στις 5 ξεκίνησα στο μακρύ ταξίδι. Νότια των 99, μετά δυτικά προς το Mojave όπου και έστρειψα νότια. Η διαδρομή πανέμορφη αν και λόγω του ότι έδυσε ο ήλιος δεν έβλεπα πολλά από ένα σημείο και μετά. Τα τελευταία 5 μίλια η δρόμος έγινε ορεινός και δύσκολος, και αυτό με βρήκε ξαφνικά εντελώς λόγω σκότους. Φτάνω εξαιρετικά αφυδατωμένος, και κατευεθείαν παράκληση! Ας είναι καλά η Παναγία που εγω άρρωστος στα 1,300 μέτρα υψόμετρο και αφυδατωμένος δεν κατέρρευσα. Εν τέλει μετά τη λειτουργεία με βοήθησε συνάδελφος να κουβαλήσω τα πράγματά μου και να την πέσω. Ήπια κάπου 3 λίτρα νερό κυριολεκτικά και όλη την νύχτα το σώμα μου το επεξεργάστηκε και με τους τρεις δυνατούς τρόπους. Την επομένη ναι μεν ήμουν πιο καλά από όλη την εβδομάδα, αλλά δεν ήμουν ενετλώς υγιής. Πάντως ευτυχώς στις 1 μετά το μεσημεριανό (το οποίο μου ήταν πολύ για την κατάσταση της υγείας μου) είχε κενό χρόνο να ανέβεις τα διάφορα του τύπου πύργο αναρριχήσεως με zipline αλλά εγώ την έπεσα για ύπνο. Κοιμήθηκα δύο ώρες και μετά είδα το καμπινγκ, όπου ήταν και 3 άλλες ομάδες κατασκηνωτών άσχετων με εμάς. Ο χόρος πολύ ωραίος, γεμάτος από αίθουσες που είχαν χαρίσεις διάφορες προτεσταντικές εκκλησίες, όπως οι δύο ξενώνες που μέναμε, και είχε και τρία παρρεκλήσια. Είχαμε τις απογευματινές τάξεις και μετά είχαμε το talent show μας. Εκεί πάλι παραλίγο να πεθάνω από το κρύο, διότι δεν είχα την δυνατότητα να πάρω τα χάπια μου. Τέλος πάντων γύρισα στο δωμάτιο όπου λαχάνιασα. Έβγαλα κάπως την νύχτα και λίαν πρωϊ είχαμε λειτουργία. Μετά το πρωϊνό προτίμησα να φύγω παρά να κάτσω για την πεζοπορία. Το ταξίδι ήταν μακρύ και κουραστικό λόγω της ασθενείας, αλλά εν τέλει έφτασα έστω και όχι σε τέλεια κατάσταση. Χρειάστηκε κόπος να αδειάσω το όχημα διότι πιάστηκα στην θέση οδήγησης και δεν μπορούσα να κατέβω τις σκάλες στο σπίτι.

Με τα πολλά εν τέλει την Δευτέρα πήγα στην δουλειά, έστω και αν δεν ήμουν εντελώς αποθεραπευμένος. Πάντως πλέον με ενοχλούσε κυρίως το πίασιμο. Τρίτη πήγα στον οδοντιάτρο όπου μου καθάρισε την μία πλευρά, και ξαναπήγα και σημερα. Τρίτη βράδυ πήγα και στο γυμναστήριο και κολύμπησα με αποτέλεσμα να μην με πονάνε σήμερα οι κλειδώσεις μου. Εκμεταλλεύτικα τις ευκαιρίες μου εκτός και μάζεψα χαρτιά για το διαβατήριο, αλλά όταν πήγα στην νομαρχία ήταν 3.05 και είχαν σταματήσεις στις 3. Αυριο θα πάω, να τελειώσει αυτή η ταλαιπωρεία, ώστε να ακολουθήσουν οι επόμενες. Πλέον είμαι αρκετά καλά για να είμαι γυμναστήριο, αλλά έχει πιάσει πια τρελή ζέστη

Μήπως όμως δεν θα φύγω από το Φρέσνο

Την Παρασκευή συνάδελφος με ρώτησε γιατί δεν έχω βάλει ανάρτηση τελευταία. Άδικο δεν έχει ο φίλος, απλά είχα επίσκεψη των γονέων μου, μετά κόλησα σοβαρή αρρώστια και μέσα σε όλα το Σαββατοκύριακο αυτό ήμουν σε κάμπινγκ της εκκλησίας στην Νότια Καλιφόρνια. Δεν είχα δυνατότητα ως σήμερα να ανεβάσω κάτι, ούτε όμως μπορώ και να τα γράψω όλα αναλυτικά σήμερα. Ως προς δουλεια είχα νομίζω τουλάχιστον μία συνέντευξη, ήθελαν να είμαι στο ίδιο το Σαν Φρανσίσκο και δεν ήταν πρόθυμοι να μου δίνουν 150,000 τον χρόνο. Δεν έχω πρόθεση να βγάζω λιγότερα απ'ότι βγάζω τώρα. Αυτή στο Λας Βέγκας εκκρεμει, δεν έχω νέα αλλά και από την αρχή δεν ήμουν πολύ αισιόδοξος. Το να λέω ότι αυτή θα πετύχω σίγουρα είναι σαν να προβλέπω ότι η επόμενη γκόμενα μου θα είναι φωτομοντέλο.

Το Σάββατο της Memorial Day ήρθαν οι γονεις μου. Το Σάββατο ο καιρός ήταν καλός, Κυριακή όμως έβρεχε πολύ. Βγήκαμε όμως μετά την εκκλησία και αγοράσαμε νέα πολιτικά παππούτσια για εμένα. Κάποια στιγμή η μητέρα μου αρρώστησε, πιθανόν το περπάτημα στην βροχή έφταιγε, μόνο που η μητέρα μου είχε κανονικά μπουφάν. Πάντως την Δευτέρα ήταν ο καιρός καλός, και κατέβασα τους γονείς στο Lompoc. Όπως το περίμενα το ταξίδι ήταν μακρύ, σε σημείο όπου δεν μπορούσα να οδηγήσω στην επιστροφή. Μήπως επειδή μοιράστηκα φαϊ με τους γονείς μου εκεί κόλησα; Δεν ξέρω. Οι γονείς μου πάντως χάρηκαν το ταξίδι και στην επιστροφή σταματήσαμε στο St Luis Obispo για καφέ όπου ήπιαμε σε κανονικό ευρωπαϊκού τύπου καφέ. Η πόλη ειναι πανεπιστημιούπολη και φάινεται. Γυρνωντας σπίτι δεν ένιωθα πολύ καλά, αλλά σκέφτηκα ότι ήταν μόνο η κούραση. Την επομένη ήταν και η συνέτευξη, οπότε το ότι ίδρωσα αρκετές φορές το βράδυ το αγνόησα. Κακώς, διότι εν τέλει μετά την συνέντυξη γύρισα σπίτι διότι δεν μπορούσα άλλο. Αλλά περισσότερα στην επόμενη ανάρτηση

Θα φύγω από το Φρέσνο

Πέμπτη βράδυ μετά από το Cloak and Dagger πήγα στο γυμναστήριο. Τα βάρη επιτέλους τα ανέκτησα, αλλά με τίμημα να με πονάει η πλάτη μου, πάλι. Σηκώνοντας τα βάρη άρχισε να με πειράζει η κατάσταση: προς το τι άραγε σηκώνω τα βάρη και γενικά μάχομαι να βελτιωθώ; Την πήρα την υπηκοότητα επιτέλους, πέρασαν πέντε χρόνια από το διδακτορικό και τώρα τι; Είμαι δυόμιση χρόνια στο Φρέσνο, και τι κατάφερα; Μπορώ έστω να βγω για ένα ποτό ή είμαι πλήρης αποτυχία στο Φρέσνο; Σε εκείνη την φάση πραγματικά ήθελα να δηλώσω την δυσαρέσκειά μου, αλλά εν τέλει συγκρατήθηκα. Έκανα όμως την επόμενη καλύτερη κίνηση, ετοίμασα μία εκδήλωση στο Facebook. Άραγε θα έρχονταν κανένας φίλος μου για ένα ποτό στο Tower District την επομένη; Έχω άραγε φίλους στο Φρέσνο γενικά, ή μόνο γνωστούς; Έτσι λοιπόν πήγα στο Facebook σπίτι και έβαλα την πρώτη μου εκδήλωση. Για την εκδήλωση αυτή κάλεσα ΟΛΟΥΣ τους φίλους μου, είτε στο Φρέσνο είτε εκτός διότι μπορεί κανένας να ήταν παροδικός. 307 φίλοι σύνολο, αν και η πλειοψηφία εκτός της πόλης. Το έβαλα μάλιστα και νωρίς στις 10, ώστε να μην υπάρχει δικαιολογία ότι είναι αργά. Περίμενα, περίμενα, είχα θετικές αντιδράσεις από φίλους εντελώς εκτός Φρέσνο, είχα συγχαρητήρια για το κατώρθωμά μου, μόνο που δεν τα επιδίωκα. Ένα ποτό με φίλους ήθελα. Απολύτως κανένας φίλος από το Φρέσνο δεν απάντησε, είτε θετικά είτε αρνητικά. Πάντως πήγα στο μαγαζί, πλήρωσα το δεκάρικο της εισόδου και πήρα το ποτό μου. Κάθισα στην άκρη ένος τραπεζιπύ να το πιω, και άρχισαν αν με κοιτάνε τα κορίτσια. Απέστρεψα το βλέμμα μου, παραείμαι ντροπαλός, ιδίως όταν συνοδεύονται από άνδρα έστω και αν ήταν ένας για 5 ή 6. Σε εκείνη την φάση μάλιστα ένας δεύτερος μου ζήτησε να σηκωθώ για να περάσει, και σηκώθηκα γενικώς. Μου έγνεψε να γυρίσω, αλλά προτίμησα να πάω στην άλλη πλευρά του μπαρ. Έβγαλα φωτογραφία και την ανέβασα στο ίντερνετ με όλη την πίκρα μου που μαζεύονταν επί ημέρες: Δεν έχω φίλους, πόσο μάλλον έτερον ήμιση και θεωρώ τον εαυτό μου αποτυχία. Ανέβηκα στην πίστα έστω και με το ποτό, χόρεψα λίγο, αλλά μπορεί μεν να είχα γύρω μου εν τέλει περί τις 20 κοπέλες, χοντρές Μεξικάνες οι περισσότερες, αλλά ούτε μία δεν με κοιτούσε στα μάτια. Αν τυχον ο DJ το γυρνούσε στην μουσική που μου αρέσε σίγουρα θα γυρνούσα βλέμματα, διότι ξέρω να χορεύω. Δεν γύρισε ποτέ, με αποτέλεσμα εν τέλει ανεβάσω την δεύτερη ανάρτηση ότι έχω αποτύχει πλήρως και δεν θα παντρευτώ ποτέ λόω αποτυχίας. Σε εκείνη την φάση άρχισαν double team και ο πατέρας μου και η αδερφή μου στο messenger και μου διέλυσαν πάσα διάθεση. Εν τέλει κατέβασα την δεύτερη ανάρτηση αλλά όχι την φωτογραφία. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να νομίζει ο κόσμος ότι έχω την τέλεια ζωή όταν δεν την έχω. Ψυχολογικά και σωματικά καταβελημένος γύρισα σπίτι και την έπεσα, αλλά παρότι ένιωθα χάλια και πτώμα, πήρε ώρα να μου έρθει ο ύπνος. Το πρωϊ δεν ήμουν πολύ καλύτερα, και ούτε μου ήρθε πολύς ύπνος. Πήγα στην εκκλησία να βοηθήσω να γίνει η αίθουσα για την ΑΧΕΠΑ αλλά δεν βελτιώθηκε η κατάστασή μου. Μετά πήγα στο γυμναστήριο, και ύστερα μιλησα με τους γονείς, αλλά δεν βελτιώθηκε η διάθεση διότι δεν έχει λυθεί το βασικό πρόβλημα: 2 1/2 χρόνια από την μετακόμιση στο Φρέσνο δεν έχω κανέναν φίλο εδώ πρόθυμο να έρθει να πιει ένα ποτό μαζί μου να γιορτάσω. Όταν ούτε φίλους έχω, ούτε ξέρω κανένα μαγαζί με καλή μουσική, δεν έχω κοπέλα ούτε είναι εύκολο να γνωρίσω και η βασική μου διασκέδαση είναι να βλέπω τηλεόραση, τι νόημα έχω να κάτσω στην πόλη; Έχω κάνει καμία σαρανταριά αιτήσεις για δουλειά, βλέπω κάπως θετικές αντιδράσεις του τύπου είδαν 3 φορές το βιογραφικό μου, αλλά στις 3 αυτές ημέρες μηδέν. Θα το συνεχίσω. Αύριο θα μιλήσω για την γενοκτονία, άλλο όμως δεν βλέπω να κάνω. Αφού δεν έχω φίλους και δεν βλέπω γυναίκα, ας πάω τουλάχιστον σε καμία πόλη με καλό μαγαζί με καλή μουσική και κατάλληλη πίστα. Ας πεθάνω έστω διασκεδάζοντας, όχι απλά μόνος και έρημος

Η τελετή της πολιτογράφησης

Σήμερα είναι τα 5 χρόνια από την ημέρα της τελετής αποφοίτησής μου, όταν έγινα και επισήμως διδάκτορας. Ωστόσο ο μόνος λόγος που το ξέρω είναι ότι εμφανίστηκε η φωτογραφία στο facebook της αδερφής μου. Εν αντιθέσει με την ημέρα όπου υπερσπίστηκα την διατριβή μου, η ημέρα των πολλών τελετών αποφοίτησης αν και πολύ ευχάριστη, δεν είναι ημερομηνία που θυμάμαι. Ωστόσο είναι σημαντικό ότι συνέπεσε αυτή η εβδομάδα με την τελετή της πολιτογράφησης.

Δευτέρα βράδυ έφτασαν οι γονείς σπίτι μου. Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω καταφέρει να πάω στο γυμναστήριο νωρίτερα, και έτσι δεν χάθηκε εκείνη η ημέρα. Την Τρίτη σηκώθηκα νωρίς από το ξυπνητήρι, φόρεσα κουστούμι και πήγα κανονικά στην δουλειά. Είχα πει στο αφεντικό μου ότι η τελετή είναι στις 9 και θα φύγω λιγο νωρίτερα για να προλάβω. Ε λοιπόν έφυγα στις 8.45 και περπάτησα τα δύο τετράγωνα, για να δω μία τεράστια ουρά από πολιτογραφούμενους. Χρείαστηκε να περπατήσω αρκετά στο πάρκινγκ για να φτάσω στο τέλος της, και μετά περίμενα ένα ημίωρο μέχρι να μπω. Ωστόσο ο φόβος μου ότι μπορεί να έχανα την τελετή δεν επαληθεύτηκε. Αφότου πέρασα τον έλεγχο ασφαλείας ακολούθησα τις οδηγείες και πήγα και περίμενα στην ουρά 0 όπως έλεγε το έντυπο που μου έδωσε μετά την συνέντευξη. Εκείνη η ουρά ήταν μικρή, μέ έκανε τσεκ ιν και μετά πήγα στην άλλη ουρά όπου περίμενα για να καθήσω. Κάθισα και στην θέση είχε δύο φακέλους, ο ένας με κιτ με πατριωτικά έγγραφα και ο άλλος με μία επιστολή από τον πρόεδρο Τραμπ. Η τελετή ξεκίνησε στις 10, είπαμε τον εθνικό ύμνο, μας έκαναν μερικές ορισμένους μικρούς λόγους, μας φώναξαν μετά ανά χώρα. Από Ευρώπη ήταν ένας Αλβανός, μία Γερμανίδα, εγώ ο Έλληνας, ένας Τσέχος, ένας Ολλανδός, δύο Βρετανοί και πάλι καλά που ήταν και δώδεκα Πορτογάλοι. Επίσης είχε 6 Αρμένιους και έναν Αζέρο νομίζω. Από τους 916 οι 480 Μεξικανοί, με πολλούς Ινδούς και λιγότερο Κινέζους. Αφρικανοί επίσης ελάχιστοι, πέραν Αράβων από Βόρεια Αφρική είχε έναν Καμερουνέζο και κάτι τέτοιο. Μας μίλησε και ένας διευθυντής της Wells Fargo ο οποίος μεγάλωσε ως παράνομος μετανάστης και μετά είπα τον όρκο της πολιτογράφησης. Είδαμε και ένα βιντεοσκοπημένο μύνημα του προέδρου Τραμπ, και πάλι καλά δεν τον γιουχάησε κανένας όπως σχολίασε ο μπαμπάς. Πραγματικά άρχισα να καταλαβαίνω το πως ένιωθε ο μπαμπάς όταν στην Σχολή του επί τόσα χρόνια έδιναν τιμές στον Παπαδόπουλο όταν εμφανίζονταν στην ΔΕΘ: δεν σου αρέσει αλλά τι να κάνεις, αυτός ήταν ο πρωθυπουργός. Στο τέλος μας έβγαλαν πάλι σειρά σειρά όπως καθίσαμε και ξαναπήγα στην ουρά να πάρω το πιστοποιητικό πολιτογράφησης. Μας είπαν ότι πρέπει να περιμένουμε 10 ημέρες για να ειδοποιήσουν την Social Security και μετά εμείς πρέπει να αλλάξουμε το καθεστώς της ώστε να φανούμε Αμερικανοί πολίτες, και μετά μπορούμε να κάνουμε αίτηση για διαβατήριο. Καθότι δώσαμε την πράσινη κάρτα στην αρχή της τελετής δεν μπορώ ως τότε να βγω από την χώρα. Ουσιαστικά το νωρίτερο που μπορώ να βγω είναι μέσα Ιουλίου. Μπορούσα να κάνω εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, αλλά έφυγα εν τάχει διότι ήδη έλειπα δύο ώρες και δεν ήθελα να πάρω παραπάνω άδεια από την δουλειά

Στην δουλειά όμως μου είχαν κάνει ένα μικρό πάρτυ, αγόρασα τούρτα για να γιορτάσουν την πολιτογράφησή μου. Μου είπε το αφεντικό ότι μου κάνει δώρο την άδεια και ότι μπορώ να λείψω όλη την ημέρα. Αρνήθηκα, κάλεσα μεν τους γονείς να φάνε και λίγη τούρτα όπως μου είπαν οι συνάδελφοι αλλά μετά το μεσημεριανό που έφαγα με τους γονείς γύρισα στο γραφείο. Με έπιασε ένας φοβερός πονοκέφαλός κόπωσης, έπεσε η πείνα πολύ, αλλά κάθισα και είδα τις ειδήσεις όπως επίσης έκανα και την αίτηση για την δουλειά στο Λας Βέγκας. Μετά όμως από 3 ημέρες αιτήσεων για εργασία είμαι πολύ λιγότερο αισιόδοξος κατά πόσον όντως υπάρχουν όλες οι δουλειές για διαπίστευση απορρήτου όπως πίστευα ή ήταν απλά αισιοδοξία του αγνοούντος. Τέλος πάντων, 40+ αιτήσεις αργότερα αυτό που μου έχει μείνει είναι μια ιδέα για το θερινό σχέδιο: Θα πάω Ελλάδα τέλη Ιουλίου, και μετά στο πιο χαλαρό κοιτάω για θέσεις εργασίας. Αν ηρεμήσω λιγάκι θα κοιτάξω και εισιτήρια πάλι. Προς το παρόν άρχισα να κοιτάω για το πάρτυ των γενεθλίων μου. Ένα άγχος την φορά έχω πει, και όντως αυτό ισχύει

Το μέλλον ανοίγεται

Όταν ήμουν στο δημοτικό, είτε στην τρίτη είτε στην τετάρτη, στο μάθημα της ιστορίας τράβηξε στον πίνακα η δασκάλα μία ευθεία γραμμή στην οποία σημειώσαμε επάνω ιστορικά γεγονότα. Πρώτα ξεκινάμε με την προϊστορία και πρωτοϊστορία για να ακολουθήσει η αρχαία, βυζαντινή και νεώτερη ιστορία. Κάθε υποπερίοδος μετά χωρίστηκε, η αρχαία σε γεωμετρική, αρχαϊκή, κλασσική, ελληνιστική κ.ο.κ. Βέβαια το γεγονός ότι μιλάμε για το παρελθόν σημαίνει ότι ο χρόνος κινείται γραμμικά διότι μιλάμε για πράγματα τα οποία έχουν συμβεί. Δεν έχω σκοπό να το φιλοσοφήσω, ας πω απλά ότι δεν πιστεύω στο κισμέτ. Το μέλλον μας είναι άγνωστο (τα αίτια του βέλους του χρόνου είναι μυστηριώδη) και πιστεύω ότι εμείς το καθορίζουμε. Τώρα δύο εικόνες μου έρχονται στο μυαλό μου σχετικές με τη γραμμή του χρόνου: Η μία είναι από το τρίτο Back to the future όπου πρέπει να περάσει την γέφυρα η οποία θα κατασκευαστεί σε έναν χρόνο. Όταν πλησιάζει τα 88 μίλια το περίγραμμά της εμφανίζεται στο παρόν ως μερικές φωτισμένες γραμμές. Η άλλη είναι πιο πρόσφατη, στο Avengers Endgame όπου μιλάει η Tilda Swinton με τον Hulk και του εξηγεί ότι πρέπει να γυρίσει της πέτρες μετά στην χρονική τους περίοδο. Εκεί δείχνει την συμβαίνει και τις άλλες γραμμές του χρόνου που θα λάβουν χώρα αν δεν μπορούν να γυρίσουν τον χρόνο μπρος και πίσω. Την αίσθηση της τελικής σκηνής του Back to the Future είναι κάτι που έχω νιώσει αρκετές φορές πριν από κρίσιμα γεγονότα. Εμφανίζεται η αίσθηση του οράματος της γέφυρας στο μέλλον. Τελευταία φορά ήταν το τελευταίο Σαββατοκύριακο στην Λισσαβώνα, όταν περπάτησα ύπο το ψιλόβροχο από την εστία στο εμπορικό κέντρο κάτω σκεφτόμενος τι θα γίνει στο μέλλον. Πάλι την ένιωσα αυτή την εβδομάδα όταν τελείωσα επιτυχώς με την συνέντευξη υπηκοότητας.

Η συνέντευξη δεν ήταν κάτι το σοβαρό. Ήρθε ο δικηγόρος μου, αλλά περισσότερο ήταν τυπικό. Μπήκα στην είσοδο, έδωσα πράσινη κάρτα, μου είδαν και ταυτότητα, μετά περίμενα σε επόμενο άνθρωπο στο βάθος ο οποίος μου έδωσε νούμερο και ύστερα ανέβηκα στον τρίτο όροφο. Εν τέλει ήρθε ενώ περίμενα ο δικηγόρος, ήρθε η σειρά μου και με φώναξαν και πήγα στο γραφείο. Μου έκανε ελάχιστες ερωτήσεις από τις τυπικές, έδωσα τις 10 ερωτήσεις του τεστ υπηκοότητας, έγραψα στο τάμπλετ που είναι ο Λευκός Οίκος και η δυσκολία μου ήταν ότι ο γραφικός χαρακτήρας εκεί ήταν απαράδεκτος αλλά έφταιγε το τάμπλετ. Στο ερώτημα πότε μπορώ να κάνω αίτηση για θέσεις που θέλουν υπηκοότητα, η απάντηση ήταν μετά την ορκωμοσία η οποία είναι την Τρίτη, δηλαδή αντιμεθαύριο. Η όλη διαδικασία πήρε ούτε μία ώρα, πιθανόν επειδή και αγγλικά μιλάω και ήμουν πρετοιμασμένος και είχα την μπλούζα της δουλειάς. Πρώτη ερώτηση ήταν τι κάνω για τον Δήμο αλλά δεν κατάλαβε. Πείστηκε όμως ότι έχω δουλειά. Καθότι πήρε τόσο λίγο με άφησε το αφεντικό να μην πάρω άδεια. Δεν το ξανακάνω, είναι πολύ κουραστικό 5 ώρες μπροστά από την οθόνη. Πάντως Δευτέρα βράδυ έρχονται οι γονείς μου και Τρίτη μεσημέρι επιστρέφουν σπίτι τους, θα είναι εδώ για να με δουν να ορκιστώ.

Έστειλα τις προσκλήσεις για το πάρτυ, και είχα τέσσερεις απαντήσεις. Η Κυπρία η οποία με προέτρεψε ουσιαστικά δεν ήταν μία εκ των τεσσάρων. Όταν την ρώτησα αν έλαβε το e-mail, διότι έχει αρκετές διεθύνσεις ουσιαστικά, η απάντησή της ήταν ότι είναι πολλά τα λεφτά για ένα Σαββατοκύριακο. Δεν πειράζει, ξέρω πόσα δωμάτια να ζητήσω για το πάρτυ. Το άγνωστο είναι που θα δουλεύω τότε, και είναι πιθανόν να είναι στο Λας Βέγκας. Ο πατέρας μου ρώτησε γνωστούς τους και του απάντησαν ότι υπάρχει εκεί ολόκληρο οικοσύστημα απόρρητων δουλειών στην περιοχή. Αν αυτή που έχω τώρα δεν κάτσει, μπορεί άλλες. Μπορεί όμως το μέλλον να με στείλει και αλλού. Όσο και να βλέπω τον μελλοντικό αντικατοπτρισμό του καλού μέλλοντος, υπάρχουν και οι κακοί κλάδοι επίσης. Τουλάχιστον σε αυτή την φάση δουλεύω, οπότε έχω το ελάχιστο ήδη κατοχυρωμένο.