Σήμερα είναι τα 5 χρόνια από την ημέρα της τελετής αποφοίτησής μου, όταν έγινα και επισήμως διδάκτορας. Ωστόσο ο μόνος λόγος που το ξέρω είναι ότι εμφανίστηκε η φωτογραφία στο facebook της αδερφής μου. Εν αντιθέσει με την ημέρα όπου υπερσπίστηκα την διατριβή μου, η ημέρα των πολλών τελετών αποφοίτησης αν και πολύ ευχάριστη, δεν είναι ημερομηνία που θυμάμαι. Ωστόσο είναι σημαντικό ότι συνέπεσε αυτή η εβδομάδα με την τελετή της πολιτογράφησης.
Δευτέρα βράδυ έφτασαν οι γονείς σπίτι μου. Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω καταφέρει να πάω στο γυμναστήριο νωρίτερα, και έτσι δεν χάθηκε εκείνη η ημέρα. Την Τρίτη σηκώθηκα νωρίς από το ξυπνητήρι, φόρεσα κουστούμι και πήγα κανονικά στην δουλειά. Είχα πει στο αφεντικό μου ότι η τελετή είναι στις 9 και θα φύγω λιγο νωρίτερα για να προλάβω. Ε λοιπόν έφυγα στις 8.45 και περπάτησα τα δύο τετράγωνα, για να δω μία τεράστια ουρά από πολιτογραφούμενους. Χρείαστηκε να περπατήσω αρκετά στο πάρκινγκ για να φτάσω στο τέλος της, και μετά περίμενα ένα ημίωρο μέχρι να μπω. Ωστόσο ο φόβος μου ότι μπορεί να έχανα την τελετή δεν επαληθεύτηκε. Αφότου πέρασα τον έλεγχο ασφαλείας ακολούθησα τις οδηγείες και πήγα και περίμενα στην ουρά 0 όπως έλεγε το έντυπο που μου έδωσε μετά την συνέντευξη. Εκείνη η ουρά ήταν μικρή, μέ έκανε τσεκ ιν και μετά πήγα στην άλλη ουρά όπου περίμενα για να καθήσω. Κάθισα και στην θέση είχε δύο φακέλους, ο ένας με κιτ με πατριωτικά έγγραφα και ο άλλος με μία επιστολή από τον πρόεδρο Τραμπ. Η τελετή ξεκίνησε στις 10, είπαμε τον εθνικό ύμνο, μας έκαναν μερικές ορισμένους μικρούς λόγους, μας φώναξαν μετά ανά χώρα. Από Ευρώπη ήταν ένας Αλβανός, μία Γερμανίδα, εγώ ο Έλληνας, ένας Τσέχος, ένας Ολλανδός, δύο Βρετανοί και πάλι καλά που ήταν και δώδεκα Πορτογάλοι. Επίσης είχε 6 Αρμένιους και έναν Αζέρο νομίζω. Από τους 916 οι 480 Μεξικανοί, με πολλούς Ινδούς και λιγότερο Κινέζους. Αφρικανοί επίσης ελάχιστοι, πέραν Αράβων από Βόρεια Αφρική είχε έναν Καμερουνέζο και κάτι τέτοιο. Μας μίλησε και ένας διευθυντής της Wells Fargo ο οποίος μεγάλωσε ως παράνομος μετανάστης και μετά είπα τον όρκο της πολιτογράφησης. Είδαμε και ένα βιντεοσκοπημένο μύνημα του προέδρου Τραμπ, και πάλι καλά δεν τον γιουχάησε κανένας όπως σχολίασε ο μπαμπάς. Πραγματικά άρχισα να καταλαβαίνω το πως ένιωθε ο μπαμπάς όταν στην Σχολή του επί τόσα χρόνια έδιναν τιμές στον Παπαδόπουλο όταν εμφανίζονταν στην ΔΕΘ: δεν σου αρέσει αλλά τι να κάνεις, αυτός ήταν ο πρωθυπουργός. Στο τέλος μας έβγαλαν πάλι σειρά σειρά όπως καθίσαμε και ξαναπήγα στην ουρά να πάρω το πιστοποιητικό πολιτογράφησης. Μας είπαν ότι πρέπει να περιμένουμε 10 ημέρες για να ειδοποιήσουν την Social Security και μετά εμείς πρέπει να αλλάξουμε το καθεστώς της ώστε να φανούμε Αμερικανοί πολίτες, και μετά μπορούμε να κάνουμε αίτηση για διαβατήριο. Καθότι δώσαμε την πράσινη κάρτα στην αρχή της τελετής δεν μπορώ ως τότε να βγω από την χώρα. Ουσιαστικά το νωρίτερο που μπορώ να βγω είναι μέσα Ιουλίου. Μπορούσα να κάνω εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, αλλά έφυγα εν τάχει διότι ήδη έλειπα δύο ώρες και δεν ήθελα να πάρω παραπάνω άδεια από την δουλειά
Στην δουλειά όμως μου είχαν κάνει ένα μικρό πάρτυ, αγόρασα τούρτα για να γιορτάσουν την πολιτογράφησή μου. Μου είπε το αφεντικό ότι μου κάνει δώρο την άδεια και ότι μπορώ να λείψω όλη την ημέρα. Αρνήθηκα, κάλεσα μεν τους γονείς να φάνε και λίγη τούρτα όπως μου είπαν οι συνάδελφοι αλλά μετά το μεσημεριανό που έφαγα με τους γονείς γύρισα στο γραφείο. Με έπιασε ένας φοβερός πονοκέφαλός κόπωσης, έπεσε η πείνα πολύ, αλλά κάθισα και είδα τις ειδήσεις όπως επίσης έκανα και την αίτηση για την δουλειά στο Λας Βέγκας. Μετά όμως από 3 ημέρες αιτήσεων για εργασία είμαι πολύ λιγότερο αισιόδοξος κατά πόσον όντως υπάρχουν όλες οι δουλειές για διαπίστευση απορρήτου όπως πίστευα ή ήταν απλά αισιοδοξία του αγνοούντος. Τέλος πάντων, 40+ αιτήσεις αργότερα αυτό που μου έχει μείνει είναι μια ιδέα για το θερινό σχέδιο: Θα πάω Ελλάδα τέλη Ιουλίου, και μετά στο πιο χαλαρό κοιτάω για θέσεις εργασίας. Αν ηρεμήσω λιγάκι θα κοιτάξω και εισιτήρια πάλι. Προς το παρόν άρχισα να κοιτάω για το πάρτυ των γενεθλίων μου. Ένα άγχος την φορά έχω πει, και όντως αυτό ισχύει
Δευτέρα βράδυ έφτασαν οι γονείς σπίτι μου. Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω καταφέρει να πάω στο γυμναστήριο νωρίτερα, και έτσι δεν χάθηκε εκείνη η ημέρα. Την Τρίτη σηκώθηκα νωρίς από το ξυπνητήρι, φόρεσα κουστούμι και πήγα κανονικά στην δουλειά. Είχα πει στο αφεντικό μου ότι η τελετή είναι στις 9 και θα φύγω λιγο νωρίτερα για να προλάβω. Ε λοιπόν έφυγα στις 8.45 και περπάτησα τα δύο τετράγωνα, για να δω μία τεράστια ουρά από πολιτογραφούμενους. Χρείαστηκε να περπατήσω αρκετά στο πάρκινγκ για να φτάσω στο τέλος της, και μετά περίμενα ένα ημίωρο μέχρι να μπω. Ωστόσο ο φόβος μου ότι μπορεί να έχανα την τελετή δεν επαληθεύτηκε. Αφότου πέρασα τον έλεγχο ασφαλείας ακολούθησα τις οδηγείες και πήγα και περίμενα στην ουρά 0 όπως έλεγε το έντυπο που μου έδωσε μετά την συνέντευξη. Εκείνη η ουρά ήταν μικρή, μέ έκανε τσεκ ιν και μετά πήγα στην άλλη ουρά όπου περίμενα για να καθήσω. Κάθισα και στην θέση είχε δύο φακέλους, ο ένας με κιτ με πατριωτικά έγγραφα και ο άλλος με μία επιστολή από τον πρόεδρο Τραμπ. Η τελετή ξεκίνησε στις 10, είπαμε τον εθνικό ύμνο, μας έκαναν μερικές ορισμένους μικρούς λόγους, μας φώναξαν μετά ανά χώρα. Από Ευρώπη ήταν ένας Αλβανός, μία Γερμανίδα, εγώ ο Έλληνας, ένας Τσέχος, ένας Ολλανδός, δύο Βρετανοί και πάλι καλά που ήταν και δώδεκα Πορτογάλοι. Επίσης είχε 6 Αρμένιους και έναν Αζέρο νομίζω. Από τους 916 οι 480 Μεξικανοί, με πολλούς Ινδούς και λιγότερο Κινέζους. Αφρικανοί επίσης ελάχιστοι, πέραν Αράβων από Βόρεια Αφρική είχε έναν Καμερουνέζο και κάτι τέτοιο. Μας μίλησε και ένας διευθυντής της Wells Fargo ο οποίος μεγάλωσε ως παράνομος μετανάστης και μετά είπα τον όρκο της πολιτογράφησης. Είδαμε και ένα βιντεοσκοπημένο μύνημα του προέδρου Τραμπ, και πάλι καλά δεν τον γιουχάησε κανένας όπως σχολίασε ο μπαμπάς. Πραγματικά άρχισα να καταλαβαίνω το πως ένιωθε ο μπαμπάς όταν στην Σχολή του επί τόσα χρόνια έδιναν τιμές στον Παπαδόπουλο όταν εμφανίζονταν στην ΔΕΘ: δεν σου αρέσει αλλά τι να κάνεις, αυτός ήταν ο πρωθυπουργός. Στο τέλος μας έβγαλαν πάλι σειρά σειρά όπως καθίσαμε και ξαναπήγα στην ουρά να πάρω το πιστοποιητικό πολιτογράφησης. Μας είπαν ότι πρέπει να περιμένουμε 10 ημέρες για να ειδοποιήσουν την Social Security και μετά εμείς πρέπει να αλλάξουμε το καθεστώς της ώστε να φανούμε Αμερικανοί πολίτες, και μετά μπορούμε να κάνουμε αίτηση για διαβατήριο. Καθότι δώσαμε την πράσινη κάρτα στην αρχή της τελετής δεν μπορώ ως τότε να βγω από την χώρα. Ουσιαστικά το νωρίτερο που μπορώ να βγω είναι μέσα Ιουλίου. Μπορούσα να κάνω εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, αλλά έφυγα εν τάχει διότι ήδη έλειπα δύο ώρες και δεν ήθελα να πάρω παραπάνω άδεια από την δουλειά
Στην δουλειά όμως μου είχαν κάνει ένα μικρό πάρτυ, αγόρασα τούρτα για να γιορτάσουν την πολιτογράφησή μου. Μου είπε το αφεντικό ότι μου κάνει δώρο την άδεια και ότι μπορώ να λείψω όλη την ημέρα. Αρνήθηκα, κάλεσα μεν τους γονείς να φάνε και λίγη τούρτα όπως μου είπαν οι συνάδελφοι αλλά μετά το μεσημεριανό που έφαγα με τους γονείς γύρισα στο γραφείο. Με έπιασε ένας φοβερός πονοκέφαλός κόπωσης, έπεσε η πείνα πολύ, αλλά κάθισα και είδα τις ειδήσεις όπως επίσης έκανα και την αίτηση για την δουλειά στο Λας Βέγκας. Μετά όμως από 3 ημέρες αιτήσεων για εργασία είμαι πολύ λιγότερο αισιόδοξος κατά πόσον όντως υπάρχουν όλες οι δουλειές για διαπίστευση απορρήτου όπως πίστευα ή ήταν απλά αισιοδοξία του αγνοούντος. Τέλος πάντων, 40+ αιτήσεις αργότερα αυτό που μου έχει μείνει είναι μια ιδέα για το θερινό σχέδιο: Θα πάω Ελλάδα τέλη Ιουλίου, και μετά στο πιο χαλαρό κοιτάω για θέσεις εργασίας. Αν ηρεμήσω λιγάκι θα κοιτάξω και εισιτήρια πάλι. Προς το παρόν άρχισα να κοιτάω για το πάρτυ των γενεθλίων μου. Ένα άγχος την φορά έχω πει, και όντως αυτό ισχύει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου