Στο τέλος της προηγούμενης ανάρτησης είχα μόλις τελειώσει με την ταυτότητά μου στην Εύβοια. Τώρα ο πατέρας ο οποίος είχε ταλαιπωρηθεί να με οδηγεί ή έστω να με συνοδεύει κάθε μέρα δεν ήθελε να γυρίσει την ίδια ημέρα, έτσι καθίσαμε και την Τετάρτη στην Εύβοια την ημέρα και γυρίσαμε αργά. Πέμπτη πρωϊ ήταν η μόνη ημέρα που με σήκωσαν από το κρεββάτι ενώ κοιμώμουν με εξαίρεση την ημέρα της αναχώρησης. Δεν ήταν ότι έπεσα αργά, όσο ότι σηκώθηκα νωρίς, περπάτησα και ξαναέπεσα μετά. Πήγα με τον πατέρα μου στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών για ιατρική γνωμάτευση. Πάμε εκεί και περιμένουμε έξω από το τμήμα αρκετή ώρα διότι δεν είχε φτάσει ο γιατρός. Ο πατέρας μου πέρασε όλη την ζωή του σχεδόν στο ΝΝΑ, αλλά σχεδόν 20 χρόνια αφότου προήχθει από εκεί, μόνο οι μεγάλες σε ηλικία νοσηλεύτριες τον ήξεραν πλέον. Κάτσαμε κάπου δύο ώρες και μετά πήραμε το χαρτί και γυρίσαμε σπίτι. Εγώ ξάπλωσα και το απόγευμα πήγα στο αστυνομικό τμήμα του Πειραιά και εν τέλει έκανα αίτηση για νέο διαβατήριο. Εκείνο ήταν το σημείο όπου ουσιαστικά τελείωσα με τις δουλειές μου, μία εβδομάδα αφότου έφτασα και 4 ημέρες πριν φύγω. Το ερώτημα ήταν, τι πλέον θα μπορούσα να κάνω διακοπές. Πριν δύο χρόνια είχα μιλήσει με συμφοιτητή μου για να ξαναπάω αν είναι Ζάκυνθο. Αυτή την φορά ούτε που τον πήρα τηλέφωνο. Αυτό με τον οποίο μίλησα ήταν ο Βολιώτης συμφοιτητής. Σκέφτηκα αν είναι να ανέβω Βόλο να τον δω και να δω και την πόλη την οποία δεν έχω δει ποτέ μου. Όταν όμως ήρθα επαφή μαζί του είχε ήδη κανονίσει να περάσει το Σαββατοκύριακο με την οικογένιά του στο χωριό. Δεν το κακοείδα: σε τελική ανάλυση μέχρι να τελειώσω με όλες τις δουλειές, δεν ήξερα αν θα με ξαναφώναζαν στον γιατρό, στην αστυνομιά, δεν ξέρω που ή αν χρειάζονταν να βγάλω κάποιο χαρτί ένας Θεός ξέρει που για αυτές τις υπηρεσίες. Θα ηταν πολύ άσχημο να κλείσω κάτι νωρίτερα και να το ακυρώσω λόγω αδυναμίας. Είπε να πάω Άγιον Όρος, έστω για Σαββατοκύριακο και μάλλον με ΚΤΕΛ για να μην σκοτώσω τον πατέρα μου. Έλα που ο μοναχός φίλος μας ήταν εκτός Όρους σε πανηγύρι. Η Θάσος είναι πολύ μακριά για 3 ημέρες, έτσι η μόνη λύση ήταν να ξαναπάμε Εύβοια. Υπήρχε άλλο ενδεχόμενο, Χαλκιδική που ανέφεραν οι γονείς, αλλά σε τελική ανάλυση δεν ήθελα να σκοτώσω τον μπαμπά μου. Στο Βόλο αν πήγαινα θα ήταν με ΚΤΕΛ ή τραίνο. Έτσι ξαναφτιάξαμε τα πράγματα και πήγαμε πάλι Εύβοια, αυτή την φορά με την αδερφή μου. Χωρίς πλεον το άγχος των δουλειών, χαλάρωσα σχετικά και διάβαζα. Παρασκευή βράδυ πήγαμε στον Κάραβο και προς έκπληξη του πατέρα μου, αλλά όχι δικιά μας διότι εγώ και η αδερφή μου είχαμε πάει μικρότερη Σαββατοκύριακα εκεί, ήταν γεμάτος κόσμο. Κάναμε βόλτα εκείνο το βράδυ, μπάνια την ημέρα και ξανά το Σάββατο Κάραβο. Το πιο ενδιαφέρον μπάνιο ήταν στον Κάλαμο, στην ανατολική πλευρά της Εύβοιας, όπου η αδερφή μου τα ήξερε όλα διότι είχε διδάξει στο σχολείο όπου πάει εκείνη η κοινότητα. Η αδερφή μου γύρισε Κυριακή αργά, εμείς Δευτέρα πρωϊ. Το απόγευμα της Δευτέρας βγήκαμε με μία φίλη της αδερφής μου και της είπα την ιστορία των διακοπών στην Χονολουλού.
Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με πάνε Τρίτη αεροδρόμιο, έτσι πήγα με το αστικό λεωφορείο. Τώρα μετά σχεδόν δύο εβδομάδες Ελλάδα είχα διαβάσει τα περιοδικά που ήθελα, αν μη τι άλλο τα περισσότερα έκλεισαν στην κρίση, και δεν είχα κάτι να πάρω. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν η Αμυντική Βίβλος, αλλά από την στιγμή που αγόρασε την Στρατηγική ο Γκουριώτης έχει γίνει ρωσοφυλλάδα και δεν ήθελα. Έτσι βρέθηκα χωρίς αναγνώσιμη ύλη και χωρίς καλές ταινίες να δω, καθότι ήταν οι ίδιες. Είδα το Better Man με τον Robbie Williams ως πίθικο και μετά το τριτο μέρος του Crisis on Infinite Earths σε κινούμενα σχέδια, όχι αυτό του Arrowverse. Μετά ψιλοξεκίνησα το Time after time του 1979, αλλά δεν το είδα ως το τέλος. Είδα δύο επεισόδια από το Band of Brothers, αυτά στη Νορμανδία, και μετά μίλησα με άλλους ταξιδιώτες. Τώρα είχα πάρει μεσημεριανό, και αυτό ήταν που μου έφεραν μόνο, συν νερό για εκείνο το γεύμα. Τίποτ'άλλο. Οι διπλανοί αγόρασαν 4 γεύματα πέραν του μεσημεριανού σε σημείο που τους έλεγαν δεν έχουμε άλλα. Κατέβηκα, διέσχισα σε 45 λεπτά τα σύνορα και μετά όμως με έβγαλε από τον ελεγχομενο χώρο, έπρεπε και να περπατήσω ως το Τέρμιναλ 8 και να περάσω την TSA. Μου άνοιξαν και την χειραποσκευή εκεί, αλλά εν τέλει μπήκα, έφαγα στο τέρμιναλ και μετά ήρθε η πτήση μου. Μας φόρτωσαν, με πήρε ο ύπνος και μετά κάτι έγινε διότι μας ξαναγύρισαν στην πύλη. Αποτέλεσμα φτάσαμε καπου μία ώρα καθυστέριση και δεν μίλησα με τον εκτιμιτή ο οποίος ήρθε αεροδρόμιο διότι κοιμώμουν. Έφτασα, του μίλησα, του ζήτησα συγνώμη για το κλειστό κινητό και με έφερε στο σπίτι. Την επομένη τηλεφώνησα με τον υπεύθυνη προσωπικού, αλλά εν τέλει της μίλησα την μεθεπομένη και της πήγα το χαρτομάνι με τους γιατρούς το οποίο της άρεσε. Μου είπε ότι αυτή τη στιγμή είμαι σε γραφειοκρατική διαδικασία και το μόνο που έχω να κάνω είναι να περιμένω κλήση η οποία μάλιστα θα έρθει ταχυδρομικώς, αλλά δεν μπορεί να μου πει πότε ούτε σε εκτίμηση. Ακόμα περιμένω, είδα το ταχυδρομείο σήμερα και μηδέν ακόμη.
