Λιγότεροι στο γραφείο

Την προηγούμενη εβδομάδα ηρθαν και μου κλάδεψαν το δέντρο. Ήταν οι πρώτοι επισκέπτες που είχα από την στιγμή που με επισκέυθηκε ο εκτιμητής και πιο πριν μάλλον οι γονείς μου. Γενικά δεν έχω επισκέπτες. Γενικότερα δεν έχω κοινωνική ζωή. Το Σάββατο βγήκα στο Fulton 55, χόρεψα αλλά φυσικά δεν ήξερα κανένα. Αυτή την Παρασκευή ξανανοίγει το μαγαζί που πήγαινα όταν πρωτοήρθα στο Φρέσνο σποραδικά και είχε κλήσει. Εχει και dj που παίζουν dubstep. Το συγκεκριμένο μουσικό είδος δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, αλλά μου αρέσει παραπάνω από hip hop ή latin που παίζουν στο Tower District που σημαίνει ότι πιθανότατα θα βγω. 5 χρόνια μετά δεν έχω ιδιαίτερη παρέα, έναν άνθρωπο να μου στείλει μύνημα έλα να πάμε για καφέ. Οι Υίοι του Περικλέους κάνουν τα δικά τους, αν καταφέρουμε και βρεθούμε έχει καλώς, αλλά δεν πρόκειται κανένας τους να μου τηλεφωνήσει, χώρια που ο μεγαλύτερος είναι 15 χρόνια μικρότερός μου. Οι λοιποί έγιναν μπαμπάδες και μαμάδες. Δύο είναι ουσιαστικά τα μέρη που βλέπω ανθρώπους που γνωρίζω, η εκκλησία και η δουλειά. Σε αυτή την φάση το Δημαρχείο μάλλον αδειάζει. Έχει αρχίσει να ξανανεβαίνει ο κορονοϊός και ο city manager έδωσε άδεια στο κόσμο να δουλεύει από το σπίτι του παραπάνω, αν όχι προτροπή. Το ζήτημα είναι ότι δεν μου αρέσει να μένω μόνος στο σπίτι, χώρια που χοντραίνω. Έτσι, μέχρις ότου μου το επιβάλλουν να πάω σπίτι, μάλλον θα πηγαίνω στο γραφείο, όσο λίγοι και να είναι, διότι προτιμώ από το να είμαι μόνος στο σπίτι. Υπάρχει πλάνο να πάω να δω κόσμο εκτός του Φρέσνο, πχ το τριήμερο Labor Day στο σπίτι των γονιών μου, ίσως έρθει κανένας φίλος να με επισκευθεί, αλλά σε αυτή την φάση τα σύνορα είναι κλειστά ακόμη, δεν βλέπω πολύ μέλλον. Το θέμα δεν είναι θα λήξει η πανδημία και θα γυρίσουμε στην προτεραία κατάσταση, είναι ότι η προτεραία κατάσταση δεν ήταν πολύ ευχάριστη. Πλέον είναι όλο και πιθανότερο να αφήσω την δουλειά μου στην πενταετία, μπας και γνωρίσω κανέναν άνθρωπο σε άλλη δουλειά μελλοντικά. Δεν βλέπω πολύ μέλλον δυστυχώς, ελπίζω σε θαυμά αλλά δεν το βλέπω να έρχεται.