Η ναυμαχία του Ντίου και η πτώση της Καμπούλ

Την προηγούμενη εβδομάδα ένιωθα απομονωμένος έντονα . Δεν είχα κανέναν να μιλήσω και ήμουν σε κατάσταση σπίτι δουλειά σπίτι. Γενικά είχα κακή διάθεση και έφταιγε η κατάσταση στο Αφγανιστάν. Την Κυριακή έπεσε μεν η Καμπούλ, αλλά είχα επισκέπτη σπίτι, συν το ότι την Τρίτη είδα τους Υιούς του Περικλή και σε λίγο πάω να χορέψω, οπότε ένιωσα καλύτερα, παρότι η κατάσταση πήγε χειρότερα. Η πτώση της Καμπούλ είναι κοσμοϊστορικό γεγονός αν και δεδομένου του πόσο και τι ιστορία ξέρουν οι σχολιαστές, έχουν δυσκολία να αντιληφθούν το ανάστροφό του. Δεν κλείνει απλά η περίοδος που άνοιξε η 11η Σεπτεμβρίου, κλείνει η περίοδος που άνοιξε με την νίκη των Πορτογάλων στη ναυμαχία του Ντίου το 1509. Βέβαια μπορεί να κάνω και λάθος, η ήττα των Βρετανών στους δύο Αγγλοαφγανικούς πολέμους δεν σήμαινε το πέρας της Βρετανικής αυτοκρατορίας, είχε περισσότερο να κάνει με τις τοπικές συνθήκες στο Αφγανιστάν. Γενικά είναι δύσκολο να έχεις κράτος στο Αφγανιστάν διότι δεν έχουν φτάσει ακόμα στο επίπεδο που να είναι πρόθυμοι οι Αφγανοί να αποδεχτούν την ιδέα του κράτους. Κάθε άλλο παρά είναι οι μόνοι.

Η εποχή των εξερευνήσεων ξεκίνησε ως συνέχεια της Reconquista. Οι Πορτογάλοι κατέβηκαν την Αφρική ψάχνοντας μουσουλμάνους να πολεμήσουν, χρησιμοποιόντας τα χρήματα των Ιπποτικών ταγμάτων. Καθότι θεωρητικά το κράτος ακόμα πολεμούσε μουσουλμάνους, παρά τις αποτυχίες στο Μαρόκο, όταν ανέβαινε ένας νέος βασιλιάς στον θρόνο έστελνε νέα αποστολή νοτιότερα από την προηγούμενη. Μπορεί να γίνει περίπλους της Αφρικής, η τουλάχιστον έτσι λέει ο Ηρόδοτος όταν ανέφερε την ιστορία με τους Φοίνικες. Ετσι λοιπόν ο Βάσκο ντα Γκάμα, ο οποίος όπως και ο Κολόμβος δεν ήταν καλός άνθρωπος, έφτασε στην Ινδία στη Γκόα και γύρισε πιπέρι αξίας όσο ένα σεβαστό ποσό του προϋπολογισμού του κράτους. Φυσικά αυτό δεν άρεσε σε αυτούς που κέρδιζαν από την διακομιδή του πιπεριού στην Ευρώπη. Έτσι διάφορα Ινδικά μουσουλμανικά κράτη με την βοήθεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Βενετίας (ω ναι!) και Αιθιόπων μισθοφόρων έφτιαξαν στόλο, τον οποίο κουβάλησαν από την Μεσόγειο μάλιστα, να αντιμετωπίσουν τους Πορτογάλους. Η μουσουλμανική επίθεση στο Τσαούλ το 1508 ήταν πύρρειος νίκη για τον ενωμένο στόλο, συν το ότι σκοτώθηκε ο μοναχογιός του Πορτογάλου αντιβασιλέα της Ινδίας. Αυτός, ο Δομ Φρανσίσκο ντε Αλμέιντα, επιδιόρθωσε όλο τον στόλο, ναυπήγησε μάλιστα πλοία και επιτέθηκε στο Ντίου και παρά το αριθμητικό μειονέκτημα έφερε λαμπρή νίκη. Είναι μάλιστα μία από τις πιο σημαντικές μάχες στην ιστορία, μαζί με τον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα. Σηματοδοτεί την αρχή της περίοδου όπου η Δύση μπορεί να επιβάλει την θέλησή της στον υπόλοιπο κόσμο.

Η πτώση της Καμπούλ σηματοδωτεί πιστεύω το ανάποδο, ότι η Δύση πλέον δεν μπορεί να επιβάλει την βούλησή της στον υπόλοιπο κόσμο. Η Δύση είχε οπισθοδρομήσεις και στην περίοδο της ακμής της, πχ όταν οι Κινέζοι κατέλαβαν την Ταϊβάν από τους Ολλανδούς. Ωστόσο μέχρι τους δύο παγκοσμίους πολέμους η δυνατότητα να επιβληθεί στους ιθαγενείς ήταν δεδομένη. Πλεόν αυτό δεν ισχύει. Γιατί; Διότι δεν είναι πια ικανή για την κακία που επιβάλλει η αποικιοκρατία. Αν οι Αμερικανοί εκτελούσαν όλη την φυλή που υποστήριζε τους Ταλιμπάν, όπως έκαναν οι Ταλιμπάν, ναι θα είχαν νικήσει. Αυτή η περίοδος έχει παρέλθει όμως. Το "πάμε για να φέρουμε δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα" δεν διαφέρει ιδιαίτερα από την mission civilisatrice των Γάλλων αποικιοκρατών, και ελάχιστα από το white man's burden των Βρεταννών. Δεν θέλουν όμως οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους να προκαλέσουν σφαγές όπως οι πρόγονοί τους. Έτσι λοιπόν φτάσαμε ως εκεί. Σε τελική ανάλυση όμως αν προκαλούσαν σφαγές θα ακύρωναν το όποιο ηθικό πλεονέκτημα της Δύσης. Έτσι φτάσαμε όπου φτάσαμε, διότι οι Αμερικανοί δεν ήταν πρόθυμοι να θυσιάζουν κόσμο για άλλα 20 χρόνια χωρίς χειροπιαστό αποτέλεσμα επί του εδάφους. Δεν είναι ευχάριστη η ημέρα που έχει ξημερώσει, αλλά βρεθήκαμε χωρίς εναλλακτική.