Το μεγάλο κατόρθωμα

 Σήμερα είχα μία μεγάλη επιτυχία, η οποία είναι σχετική με την μαγειρική. Στο σπίτι μου έχω αρκετό φαϊ που μου έδωσε η μητέρα μου. Έχουν περάσει μήνες από τότε που πήγαν Ελλάδα, αλλά ακόμα έχω, καθότι όλο τον χειμώνα με γεμίζανε. Πλέον έχω φτάσει σε αυτά που υπάρχει δυσκολία να μαγειρευτούν, δεν είναι απλώς βγάζεις από την κατάψυξη και ψήνεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Χτες, όπως συνηθίζω τις Παρασκευές, με το που σηκώθηκα μετά από τον ύπνο που ακολουθεί την δουλειά, πήγα σε σούπερ μάρκετ. Εκεί στο ένα ήδα top round beef, το οποίο είναι το φτηνό κρέας με πολύ χόνδρο που κάνει για slow cooker. Καθότι δεν ψήνεις μόνο το κρέας, πήρα και δύο λίβρες κατεψυγμένο καλαμπόκι για να ψηθεί μαζί του καθότι ήξερα πως θα πάρει ώρες και δεν ήθελα συνοδευτικό που να λιώσει ενδιάμεσα. Εκεί που σκεφτόμουνα ότι δεν θα μαγειρέψω κάτι να μειωθεί η ποσότητα τροφίμων που έχω, φτάνοντας σπίτι σκέφτηκα και μερικές κονσέρβες που μου έδωσαν και έχω πραγματική δυσκολία να καταναλώσω, διότι προτιμώ φυσικά το φρέσκο ή εστω κατεψυγμένο φαϊ. Έτσι πριν βγω έβαλα δίπλα από το slow cooker το θα πάει με το κρέας. Σήμερα ξύπνησα αρκετά αργά, αλλά με το που τελείωσα το πρωϊνό έβαλα να μαγειρεύει. Για να μην πολυλογώ, μετά από 7 ώρες το κρέας που λόγω πολύ συνδετηρίου ιστού αν το κάνεις στο τηγάνι μοιάζει αμαγείρευτο (συνήθως στην Ελλάδα πάει για κιμάς) μαγειρεύτηκε σε σημείο που και κοβόταν και τρώγωνταν, αν και σχετικά άγευστο και ήθελε σάλτσα. Είναι όμως ότι καλύτερο έχω καταφέρει και με το slow cooker που έχει μία τάση να μου διαλύει το κσλό κρέας και να το κάνει άγευστο και με το συγκεκριμένο κομμάτι. Εκ των υστέρων χρειάζονταν λιγότερο νερό (έβαλα δύο ποτήρια) και ίσως αν το είχα καμία ώρα ακόμη θα είχε μαλακώσει παραπάνω, αλλά αυτά είναι για την επόμενη φορά.

Αυτό δεν ήταν όμως το μεγάλο συμβάν του Σαββατοκύριακου. Χτες ήταν τα εγκαίνια νέου κλαμπ στο Tower District. Όπως εκ των υστέρων έμαθα, είχε και την προηγούμενη εβδομάδα κάτι, απλά τώρα είχαν το μεγάλο σχετικά όνομα και το είπαν επίσημα εγκαίνια. Τελευταία φορά που είχα κατέβει εκεί για ποτό ήταν πριν δύο-τρια χρόνια όταν είχα πάθει το νευρικό σοκ διότι απλά επιβεβαίωσα ότι όντως δεν έχω φίλους στο Φρέσνο. Πραγματικά μου λείπουν οι φίλοι από το Virginia Tech, αναρωτιέμαι τι κάνουν ιδίως αυτοί που έκοψαν το Facebook. Αυτή τη φορά είχα προαγοράσει εισιτήριο, έβαλα πουκάμισο και σορτς και πήγα. Δεδομένου τι φορύσαν οι άλλοι εκεί, ήμουν μάλλον στους καλοντυμένους σχετικά. Είναι το ίδιο μαγαζί που κάποτε πήγαινα, με τις γραβάτες στην κορυφή, το οποίο είχε κλείσει κάπου δύο χρόνια αφότου έφτασα Φρέσνο. Ο χώρος έχει ριζικά μεταμορφωθεί, κατήργησαν τα τραπεζάκια και είναι μόνο για να χορεύεις. Παρότι άγνωστος μεταξύ αγνώστων πέρασα καλά, οι άλλοι που είχαν βγει μου μιλούσαν και η μουσική ήταν πολύ καλύτερη απ'ότι παίζουν τα άλλα μαγαζιά, αν και όχι mainstream house το οποίο είναι αυτό που προτιμώ. Μετά από τρεις ώρες χορό και με την πλάτη να πονάει σχετικά, έφυγα όταν τελείωσε ο dj. Με βλέπω να ξαναπηγαίνω, ίσως και να γίνει και το στέκι μου μελλοντικά.