Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν αρκετά παραγωγικό παρότι δεν έκανα ουσιαστικά τίποτα το φοβερό. Παρασκευή βράδυ πήγα στο πρώτο rave σε κλειστό χώρο στο Φρέσνο μετά την πανδημία με τους Adventure Club. Οι Καναδοί Adventure Club μπορούν να επισκευθούν την Αμερική, τον Ιούνιο είχε έρθει ο Βρετανός Gareth Emery και η συμπατριώτισσά του Emma Hewitt, αλλά η αδερφή μου η οποία δεν είναι καλλιτέχνης δεν μπορεί να μπει στην Αμερική. Σάββατο ζυγίστηκα στο γυμναστήριο μετά το κολύμπι και είμαι 216,4 λίβρες. Ήλπιζα πραγματικά να είχα χάσει αρκετό βάρος από την νηστεία και την έξοδο ώστε να είμαι πιο χαμηλά από το προπανδημικό βάρος, αλλά είμαι τουλάχιστον 5,5 λίβρες βαρύτερος. Δύο παράγοντες υπάρχουν που καθορίζουν εν τέλει το βάρος μου στην πανδημία, το ένα ήταν το κατά πόσον πήγαινα στο γυμναστήριο το οποίο ήταν κλειστό πάνω από το ήμιση αυτών των 16 μηνών της πανδημίας και το άλλο κατά πόσο μπορούσα να ελέγχω το τι τρώω, πράγμα αδύνατον όσο ήμουν σπίτι και κάθε φορά που με έπιανε λόρδα πήγαινα στο ψυγείο. Ωστόσο το ότι έχω συγκρατήσει εκεί το βάρος είναι καλό σημάδι, ιδίως καθότι πηγαίνω κάθε μέρα γραφείο. Δεν είναι ρεαλιστικό να χάσω τις 5,5 λίβρες μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά είναι ρεαλιστικό μέχρι τα Χριστούγεννα, συναρτήσει και πως θα πάει και η πανδημία. Αλλά ας γυρίσω την ιστορία εκεί που την άφησα στην προηγούμενη ανάρτηση, στην τελευταία φορά που είχα βγει σε πίστα να χορέψω, στο κρουαζιερόπλοιο.
Δευτέρα πρωϊ με τα πολλά εμφανιζόμαστε στην αποβάθρα κρουαζιέρας στο Λαύριο, συμπληρώνουμε έντυπο με τις Φιλιππινέζες νοσοκόμες και τον Ουκρανό γιατρό του πλοίου και φορτωνόμαστε στο πλοίο, κάπου μεσημέρι. Προλαβαίνουμε ανοιχτό με δυσκολία το μεσημέρι το εστιατόρειο και τρώμε στο μπουφέ. Τώρα το μπουφέ ήταν σαν το φαϊ της εστίας παρά κλασσικό μπουφέ, ήσουν πίσω από το γυαλί και οι σερβιτόροι σου σερβίριζαν σε πιάτο που όταν γέμιζε σου το έδιναν στον δίσκο, και μετά καθόσουν στο τραπέζι στο οποίο σου είχαν δώσει από την είσοδο. Το πλοίο ακολουθούσε υγειονομικούς κανονισμούς, στους εσωτερικούς χώρους έπρεπε να φοράς μάσκα εκτός αν έτρωγες ή έπινες. Στην πισίνα το κατάστρωμα της κορυφής δεν ήταν ανάγκη. Καθότι έκανε αρκετή ζέστη εκείνες τις ημέρες προτιμούσα να καθίσω στην βιβλιοθήκη και να διαβάζω περιοδικά/εφημερίδα με μάσκα παρά επάνω στην πισίνα με την ζέστη και υγρασία. Η διαμόρφωση του πλοίου είναι η εξής: στο δεύτερο κατάστρωμα ήταν η καμπίνες μας, η μία όπου ήταν αδερφή μου με τον σύζυγό της και η άλλη που ήταν εγώ και οι γονείς μου. Τρίτο ήταν επίσης καμπίνες, τέταρτος ρεσεψιον, εστιατόρειο και η βιβλιοθηκούλα. Πέμπτο ήταν ο χώρος ψυχαγωγίας: το θέατρο με το σόου κάθε βράδυ στις 9, το πλάγιο μπαρ που τα απογεύματα είχε ένα Κυπριακό τρίο να παίζει, το καζίνο το οποίο δεν το επισκεύθηκα και το πίσω μπαρ/ντίσκο ενώ εκτός το καπνηστήριο. Έκτο είχε καμπίνες, αν και δεν ήταν πλήρες κατάστρωμα. Έβδομος είχε ένα μικρό μπαρ στο οποίο έκαναν τουρνουά Playstation (είδα 4 άτομα ίσως σύνολο στα τουρνουά αυτά) και παιδόχώρος. Στο όγδοο ήταν το γυμναστήριο και ο χώρος συγκέντρωσης για τις σωσίβιες λέμβους. Εκεί πήγαμε το απόγευμα της Δευτέρας μετά από το ενημερωτικό βίντεο για την διάσωση. Ήταν και η μόνη φορά που πήγα στο γυμναστήριο για να το χαζέψω, δεν είδα να έχει μηχανήματα με βάρη, κυρίως είχε ταινιοδρόμους, ποδήλατα και βαράκια και έτσι δεν ξαναπήγα. Έννατο ήταν το κορυφαίο κατάστρωμα με την πισίνα, το μπάρ και στο τέλος είχε το πρωϊ πρώιμο πρωϊνο. Δέκατο κατάστρωμα ήταν ένα υπερυψωμένο μπαρ, αλλά δεν άνοιξαν ποτέ τον γύρο, μάλλον λόγω πανδημίας δεν ήθελαν να συνωστίζεται κόσμος. Τέλος το πλοίο έχει και ένα υπερυψωμένο μπαρ στο δωδέκατο κατάστρωμα, όλο καλυμμένο με γυαλί και με καλή θέα, κάπως σαν το Stratosphere στο Λας Βέγκας, αλλά το είχαν κλειστό. Είχε τρία γεύματα την ημέρα, πρωϊνό από τις 7 μπουφέ, μεσημεριανό συνήθως 12 με 3 μπουφέ και δείπνο σε δύο βάρδιες, 6.30 και 8 αν θυμάμαι καλά, συνήθως ά λα καρτ αλλά στην Μύκονο μπουφέ. Το άλλο γεύμα ήταν το πρωϊμο πρωϊνό που ανέφερα και γλυκό στις 4 με 5 στο πίσω μπαρ/πίστα του 5ου ορόφου. Το φαϊ ήταν εξαιρετικό, μέχρι και βατραχοπόδαρα μας τάισαν σε κάποια φάση ως ορεκτικό στο δείπνο.
Δευτέρα όπως ανέφερα κάναμε το γυμνάσιο, μετά δειπνήσαμε και έκανα μεν βόλτα αλλά λόγω jet lag ένιωθα κουρασμένος και έπεσα από τις 9. Την επομένη ξυπνάω στις 6 ενώ δεν έχει ανατείλει ακόμα και το πλοίο να είναι στον Όλυμπο. Έβγαλα φωτογραφίες, έφαγα το πρωϊνο πρώτος αν και δεν άνοιξε στις 7, καθυστέρησε λίγο, και μετά φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Το πλοίο έδεσα και βγήκα με τους γονείς και ανεβήκαμε στην Άνω Πόλη. Η αδερφή μου έμεινε στο πλοίο με τον σύζυγό της ο οποίος ακόμα ανάρρωνε από τη πτώση του, βγήκαν αργότερα και απλώς περπάτησαν στην παραλία. Εμείς βγαίνοντας μας έδωσε μάσκα και Μακεδονικό χαλβά η Περιφέρεια, κάτι που δεν πρόλαβε η αδερφή μου. Με τα πολλά βρήκαμε το σωστό λεωφορείο και που σταματάει, ανεβήκαμε και μία που έβγαινε από την κρουαζιέρα (η οποία δεν φορτώνει μόνο Λαύριο) μας είπε τι μνημεία να δούμε. Βλέπεις η κρουαζιέρα προσπάθησε να πιάσει και τον θρηκευτικό τουρισμό και έτσι είχε της εκκλησίας ανθρώπους που όταν έδεσε στην Μύκονο πήρα το πλοίο για την Τήνο όπου τους υποδέχτηκε ο Μητροπολίτης μάλιστα. Εμείς δεν είμασταν σε αυτούς, στην Άνω Πόλη πήγαμε στο Γεντί Κουλέ που ήταν κλειστό καθότι Τρίτη και Δεκατρείς, και είναι κλειστό τις Τρίτες, αλλά ανοιχτό Δευτέρες. Ωστόσο μετά κατεβήκαμε στα τείχει, είδαμε που τα είχε επιδιορθώσει η Παλαιολογίνα, πήγαμε στις Βυζαντινές εκκλησίες που επέζησαν όπως και η Άνω Πόλη γενικά της πυρκαγιά του 1917 και οι οποίες επί Τουρκοκρατίας είχαν γίνει τζαμιά. Μετά κατεβήκαμε με τα πόδια ως το λιμάνι, σταματώντας και φάγαμε μπουγάτσα κρέμα το οποίο ήταν και αυτό που ήθελα να κάνω Θεσσαλονίκη. Μετά γυρίσαμε στο βαπόρι και φάγαμε μεσημεριανό. Ξάπλωσα, κοιμήθηκα και μετά το μεσημέρι, παρά το λιοπύρι, βγήκα στην παραλιακή και περπάτησα εώς το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής. Όταν μπήκα αυτοί που έμπεναν, ως επί το πλείστο Κύπριοι, ήταν με σακούλες ψώνια γεμάτες. Πρέπει να πέρασα λίγο από το σόου, αλλά δεν κάθισα πολύ. Κάπου στις 11 πρέπει να πήγα στο κρεββάτι.
Τετάρτη ήμασταν στη Μύκονο. Ωστόσο η πρόθεσή μας ήταν να πάμε στην Δήλο στην οποία δεν είχαμε ξαναπάει ποτέ. Το πλοίο δεν έδεσε στη Μυκονο διότι δεν χωρούσε. Αντ'αυτού είχε λάντζες, δωρεάν για εμάς, να σε βάζουν και βγάζουν. Εγώ και οι γονείς πήγαμε στη Δήλο, η αδερφή μου όμως έμεινε Μύκονο. Προλαβαίνουμε το πλοίο για την Δήλο και φτάνουμε στην προβλήτα. Εκεί περιμένουμε στην ουρά για να πληρώσουμε την είσοδο στο νησί αρχαιολογικό χώρο και ξεκινήσαμε με τον οδηγό που μας έδωσαν στην είσοδο. Στην Δήλο ο κάθε ισχυρός του Αιγαίου έστηνε τον ναό του, κυρίως στον Απόλλωνα, για να δείξει την ισχύ του. Πρώτα οι Νάξιοι με τα λιοντάρια, τα οποία δεν είναι κάτω κάτω, μετά οι Αθηναίοι και η πρώτη Αθηναϊκή Συμμαχία, ύστερα οι Ιταλοί έμποροι και οι Ποσειδωνιαστές της Βυρητού. Ακμή του νησιού ήταν στην Ελληνιστική περίοδο, όταν οι Ρωμαίοι του παραχώρησαν ατέλεια για να τιμωρήσουν τους Ροδίους. Πήραμε λοιπόν την διαδρομή αριστερά πρώτα και μετά δεξιά περνώντας από το Μουσείο όπου το μόνο ανοιχτό ήταν η τουαλέτα. Μετά ανεβήκαμε το μονοπάτι εώς τον ναό της Ίσιδος και οι γονείς γυρίσαν πίσω, αλλά εγώ ανέβηκα στην κορυφή στο ναό του Δία και την Αθηνάς. Τα σκαλία ήταν αρκετά, δύσκολα στην ανηφόρα και ακόμα δυσκολότερα, μη τυχόν γκρεμοτσακιστείς, στην κατηφόρα. Μετά πέρασα από την συνοικία του θεάτρου στην κάθοδο, όπου αν δεν ήταν ότι λοίπουν οι οροφές θα έμοιαζε με κανονικά σπίτια σήμερα, και ύστερα έφτασα στην προβλήτα με τους γονείς να ανησυχούν μην χάσω το πλοίο της επιστροφής. Γυρίσαμε στην Μύκονο αλλά χάσαμε την λάντζα των δύο, και μαζί το μεσημεριανό καθότι η επόμενη των 3 έφτασε αφότου είχε κλείσει το εστιατόρειο. Ωστόσο φάγαμε κάτι στο παλιο λιμάνι, ύστερα πέσαμε στο πλοίο και πήγαμε στο σνακ των 4. Δειπνήσαμε και μετά όλοι μαζί και οι 5 κατεβήκαμε στην πόλη και είδαμε το ηλιοβασίλεμα. Όπως έλεγε ο πατέρας μου, έτσι όπως πάνε ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς μάσκα θα κολλήσουν κορονοϊό, και όντως 2 μέρες αργότερα έκαναν τα περιοριστικά μέτρα ειότι ο ιός είχε ξεφύγει. Το βράδυ εκείνο πήγα στην ντίσκο από νωρίς και ήμουν μόνος, ο κόσμος εμφανίστηκε μετά το τέλος του σόου. Κάπου μετά τις 11 έπεσα
Πέμπτη ήταν η Σαντορίνη. Κατεβαίνουμε με την λάντζα στο τελεφερίκ των Φηρών και μετά πήραμε το ΚΤΕΛ για το Ακρωτήρι. Η αδερφή μου και ο σύζυγός της έμειναν Φηρά. Αν δεν πάς στο Ακρωτήρι δεν συνειδητοποιείς για πόσο μικρός χώρος είναι το ανεσκαμμένο μέρος. Το βιοκλιματικό στέγαστρο καλύπτει αρκετά μικρό χώρο και 50 χρόνια τώρα το ίδιο μέρος σκάβουν που άνοιξε ο Μαρινάτος, αυτός ο μικρός χώρος βγάζει πλούσια κατάλοιπα. Τα είδαμε σε ένα δίωρο και μετά το να γυρίσουμε Φηρά ήταν δύσκολο καθότι το ΚΤΕΛ είχε συγκρουόμενα ωράρια. Έφαγα παγωτό στο Ακρωτήρι το οποίο είναι πολύ μικρό μέρος και μετά στα Φηρά οι γονείς γύρισαν αρκετά νωρίς για να προλάβουν μεσημεριανό. Εγώ όμως κάθισα άλλη μία ώρα και περπάτησα παρά τον ήλιο ως το Φηροστάσιο. Κατέβηκα με τα πόδια, έχασα την λάντζα σε φάση που νόμιζα ότι είχε κάθε ώρα αλλά εν τέλει η επόμενή ήταν 15 λεπτά αφότου έφτασα στην σκάλα. Η καλντέρα και από πάνω και από κάτω εντυπωσιακή. Φάγαμε δείπνο, μετά είδαμε το ηλιοβασίλεμα και ύστερα το σόου με τους χορευτές και πήγα ντίσκο, αυτή τη φορά νομίζω με την αδερφή μου. Έπεσα κάπου τα μεσάνυχτα.
Παρασκευή ήμαστα Ρόδο. Αυτή την φορά είχα ξενάγησει, και έτσι περπατήσαμε στην παλιά πόλη ακούγοντας τον ντόπιο ξεναγό στον ασύρματο που μας έδωσε το πλοίο. Μετά δώσαμε τον ασύρματο και οι γονείς με την αδερφή μου καθίσαν εν τέλει για καφέ, εγώ όμως όργωσα την παλιά πόλη της Ρόδου και μάλιστα βγήκα εκτός των τοιχών σε έναν δρόμο που απεδείσθει ανηφορικός που έλεγε το Google έχει ερείπια αρχαίου ναού. Τα ερείπια ήταν μερικές πεσμένες κολώνες, αλλά είχε φοβερή θέα στο βόρειο άκρο της πόλης της Ρόδου. Γύρισα στο βαπόρι και πριν σαλπάρει διότι σάλπαρε και νωρίς καθότι ως την Κύπρο το ταξίδι είναι μεγάλο. Μετά πήρα τηλέφωνο και την Κύπρια φίλη για τις λεπτομέρειες της επομένης, νωρίς διότι ξέρω ότι από Τουρκικό δίκτυο δεν σε αφήνει να καλέσεις Κύπρο. Το κακό είναι ότι σε εκείνη την φάση μείναμε από αναγνωστική ύλη συν το κινητό από τουρκικό δίκτυο δεν σου έδινε bandwidth σοβαρό για internet, αν έπιανες κιόλας. Εκείνο το βράδυ πήγα στο σόου και την ντίσκο όπου οι Κύπριοι που κατέβαιναν την επομένη το γιόρτασαν δεόντως. Πήγα κρεββάτι μετά τα μεσάνυχτα και έπεσα στους χορευτές να κάνουν πρόβα για την επομένη και να μιλάνε μεταξύ τους Ισπανικά.
Σάββατο η Κύπρος η οποίο ήταν και η μικρότερη στάση. Με τρεις φίλους Κυπρίους ήρθα σε επαφή μπας και τους δω, μία Λευκωσιανή φίλη η οποία είπε δεν μπορεί διότι θα πάνε με την οικογένοια στο εξοχικό στον Πρωταρά, τον Λευκωσιανο φίλο ο οποίο με είχε φιλοξενήσει τελευταία φορά ο οποίος εν τέλει δεν ήρθε διότι ενώ ήμασταν Ρόδο η Κύπρος μπήκε στο κίτρινο λόγω πανδημίας και η Λεμεσσιανή φίλη με τη οποία έκανα παρέα στο Montpellier. Μας έβγαλαν από το πλοίο στο τέρμιναλ με λεωφοριάκι σαν του αεροδρομίου, από την άλλη μας περίμενε κανονικό λεωφορείο με ξεναγό και πάλι καλά διότι το παλιό λιμάνι είναι μακριά από το εμπορικό λιμάνι και στην Κύπρο οδηγούμε ανάποδα, οπότε μη συνηθισμένοι πιθανόν να χάναμε και κανένα. Με τους ασυρμάτους μας έκαναν ξενάγηση στη μαρίνα Λεμεσσού, όπου είχα μία μάλλον Instagram influencer να φωτογραφίζεται από έτερον ήμιση της. Μετά μας πήγαν στον Χαρουπόμηλο, το κάστρο και την μητρόπολη της Λεμεσσού η οποία λέγετε Αγία Νάπα (όχι το τουριστοχώρι δίπλα στον Πρωταρά) και μας άφησαν. Ήρθε εκεί η Κυπρία φίλη που είχα να την δω χρόνια, και την είδε και η αδερφή μου η οποία είχε να την δει ακόμα παραπάνω. Οι γονείς είχαν πάει με δικό τους φίλο. Μιάμιση ώρα ήπιαμε καφέ στο παλιό λιμάνι και μετά μας βάλανε στο λεωφορείο και μας κάνανε ξενάγηση τον γύρο της πόλης. Ως Ελλαδίτης είναι να κλαις, πως τα καταφέρνουν όλα αυτά οι Κύπριοι και για να κάνεις πολύ λιγότερα Ελλάδα φτήνεις αίμα; Ίδιο έθνος δεν είμαστε. Μεσημεριανή ώρα φύγαμε, δεν μπόρεσα να αγοράσω κανένα περιοδικό διότι το μόνο περίπτερο που είδαμε είχε μόνο Κυπριακά και μάλιστα ελαφρής ύλης. Βράδυ είχε δείπνο, σόου και ντίσκο με νέους Κυπρίους.
Κυριακή πρωϊ φτάνουμε Άγιο Νικόλαο, πρώτη φορά από το 2009 που είχα δουλέψει εκεί στον ΟΠΕΚΕΠΕ, τελευταία δουλειά πριν έλθω Αμερική. Πήρα τους γονείς για βόλτα, αλλά με άφησαν διότι ήταν πολύ μεγάλη η βόλτα μου. Στα 5 λεπτά που έφυγαν είχα φτάσει εκεί που ήθελαν, αλλά αυτοί αλλού. Εν τέλει πήρα Κυριακάτικη εφημερίδα, την άφησα στο πλοίο και μετά πήγα στην παραλία στην αδερφή μου και κάθισα στην ξαπλώστρα. Περπάτησα προς το νεκροταφείο για να φτάσω στο άκρο της πόλης, και ανακάλυψα ότι σε αυτά τα 12 χρόνια είχαν αφαιρέσει το νεκροταφείο, αφήσει μεν την εκκλησία αλλά άνοιξαν δρόμο και έφτιαξαν στον ορμίσκο μαρίνα και από πάνω ολόκληρη συνοικία. Γυρνάω στην ξαπλώστρα, ανεβάζω φωτογραφίες στο ίντερνετ και με ρωτάει θείος πόσο θα μείνω Άγιο Νικόλαο αν είναι να κατέβει από το Τζερμιάδο. Τον πήρα τηλέφωνο και του μίλησε η μητέρα μου, η ξαδέρφη του. Μετά πλοίο, τα κλασσικά να και άντεξα σχεδόν ως τις 1. Την επομένη βγήκαμε Λαύριο.
Δευτέρα και Τρίτη έκανα κυρίως ψώνια για Αμερική, βαλίτσες, και προσπάθησα να βγω για καφέ με το παιδί το οποίο ήταν στον χορωδία και τον πήρα για διδακτορικό στο NC State. Δεν τα κατάφερα όμως. Πήγα όμως πάλι στον οδοντίατρο. Τετάρτη το αεροπλάνο έφυγε μεσημέρι και είχα λαχτάρα στο αεροδρόμιο, το τεστ PCR που είχα κάνει Δευτέρα ήταν στα Ελληνικά και το ήθελαν στα Αγγλικά οι Καναδοί για να πετάξω. Με ένα τηλεφώνημα ελήθη, μου το έστειλαν με email και το δέχτηκαν. Άλλοι στην ουρά έδιναν γενεολογικά δέντρα για να τους αφήσουν να μπουν στην χώρα, καθοτι ο Καναδάς κλειστός. Ο συνοδοιπόρος μου άλλαξε το εισιτήριο και πέταξε 1 εβδομάδα αργότερα με άλλον φίλο του, εγώ περίμενα αχρήστως ουρά στο Τορόντο να υπογράψω έντυπο ότι έχω βεβαίωση με τεστ κορονοϊού. Δεν πρόλαβα να πάω Duty Free καθόλου. Και οι δύο πτήσεις ήταν ως επί το πλείστον άδειες. Για τα υπόλοιπα, έχω ήδη γράψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου